Het lot van geaborteerde kinderen: volgens Bergoglio gaan ze naar de Hemel, maar dat is niet juist ze gaan naar het Voorgeborchte of Limbo. 29/1/2018

Na de slotviering van de Wereldjongerendagen in Panama keerde Bergoglio terug naar Rome en op de vlucht werden vragen gesteld door journalisten en beantwoordde Bergoglio deze. Zoals gewoonlijk werden weer schokkende dingen gezegd.

Vraag: Gedurende de Kruisweg waren er sterke woorden over abortus. Respecteren radicale meningen vrouwen?

Antwoord van Bergoglio: De boodschap van genade is voor iedereen, ook voor de menselijke persoon die in de zwangerschap is. Na deze mislukking te hebben begaan, is er ook genade. Maar het is een moeilijke genade, want het probleem is niet om vergeving te geven, maar om een ​​vrouw te begeleiden die zich bewust is geworden van de zwangerschap te hebben afgebroken. Het zijn vreselijke drama's. Ooit hoorde ik een arts die sprak over een theorie volgens welke een cel van de zojuist verwekte foetus naar het merg van de moeder gaat en daar ook een fysiek geheugen ontvangt. Dit is een theorie, maar om te zeggen wat een vrouw denkt over wat ze heeft gedaan… Ik vertel je de waarheid. Het is noodzakelijk om in de biechtstoel te zijn, en daar moet je haar troost geven. Daarom heb ik de autoriteit gegeven om een ​​abortus te ontheffen uit genade, omdat ze vaak het kind moeten ontmoeten. Vaak raad ik ze aan als ze deze angst hebben: 'Je kind is in de hemel. Praat met het kind. Zing voor het kind het slaapliedje dat je niet voor het kind kon zingen.' En ik ontdekte dat er een manier is om de moeder met het kind te verzoenen. Bij God is er al vergeving; God vergeeft altijd. Maar genade, u moet hier nader op ingaan. Om het drama van abortus goed te begrijpen, moet je in een biechtstoel zijn.

Door deze bewering zegt Bergoglio impliciet dat de mensen niet verwekt zijn in erfzonde en daarom niet beroofd zijn van heiligende genade (naturalisme), of dat de heiligende genade niet noodzakelijk is om de Hemel binnen te komen (pelagianisme). Beide beweringen zijn ketters.

Laten we in het kort eens zien wat de doctrine hierover leert:

"Erfzonde" is de erfelijke, hoewel niet persoonlijke schuld van de nakomelingen van Adam, die in hem gezondigd hebben, verlies van de genade en daarmede van het eeuwig leven, met de neiging tot het kwade, die ieder door genade, boete, strijd, zedelijk streven moet onderdrukken en overwinnen. Het lijden en sterven van den Zoon Gods heeft de wereld van de vloek van zonde en dood verlost, die op de nakomelingen overgaat. Het geloof in deze waarheden, waarop tegenwoordig in uw vaderland de goedkope spot van de tegenstanders van Christus gericht is, behoort tot het onvervreemdbaar bezit van de christelijke Godsdienst. – Paus Pius XI – encycliek Mit brennender sorge nr 30

Door [Christus’] dood werd de keten van de dood die in ons allen werd geïntroduceerd door Adam en aan elke ziel werd overgedragen door voortplanting gebroken, en niemand van onze kinderen wordt onschuldig geacht tenzij het kind bevrijdt is door het Doopsel. – H. Paus Zosimus, epistel Tractatoria ad Orientalis Ecclesias, DS 109a)

“De straf van erfzonde is de ontzegging van de aanschouwing van God…” – Paus Innocentius III, apostolische brief Ex Parte Tua, DS 410)

Evenzo bepalen wij, als personen die waarlijk berouw hebben in de liefde van God zijn overleden, voordat zij met waardige vruchten van berouw genoegdoening hebben gegeven voor de begane zonden en nalatigheden, dat hun zielen door reinigende straffen na de dood gereinigd worden: en opdat voor hen dergelijke straffen verminderd worden, zijn voor hen de smeekbeden van de levende gelovigen tot voordeel, namelijk Misoffers, gebeden en aalmoezen en andere werken van vroomheid, die gewoonlijk door gelovigen voor andere gelovigen gedaan worden volgens de instellingen van de Kerk.

En wij bepalen dat de zielen van hen, die nadat ze zijn gedoopt geen smet van enige zonde hebben opgelopen, en ook die zielen, die na het oplopen van een zondesmet of nog in hun eigen lichamen of nadat ze diezelfde lichamen hadden afgelegd gereinigd zijn, zoals eerder gezegd is, worden meteen in de hemel opgenomen en zien daar helder God zelf drievoudig en één, zoals Hij is, echter op grond van de verscheidenheid van verdiensten de een volmaakter dan de ander.

Maar de zielen van hen, die in een actuele doodzonde of alleen in de erfzonde sterven, dalen meteen naar de hel af om daar echter met verschillende straffen te worden bestraft. – Concilie van Florence, Bul Laetentur Coeli, DS 693

Maar wat betreft kinderen spoort zij aan dat wegens het doodsgevaar, dat vaak voor kan komen, wanneer voor hen geen andere remedie kan worden gevonden, behalve door het Sacrament van het Doopsel, waardoor zij worden ontrukt aan de heerschappij van de duivel en tot zonen van God worden aangenomen, het heilige Doopsel niet overeenkomstig de gewoonte van sommige mensen veertig of tachtig dagen of een andere periode moet worden uitgesteld, maar dat het zodra het passend kan gebeuren, moet worden toegediend, echter zo, dat zij bij dreigend doodsgevaar spoedig zonder enige vertraging worden gedoopt, ook door een leek of vrouw, in de vorm van de Kerk, als een priester afwezig is, zoals in het decreet van de Armeniërs. – Concilie van Florence, Bul Cantate Domino, DS 712

Wie ontkent dat kleine kinderen, gelijk uit de moederschoot komend, gedoopt moeten worden, ook als zij van gedoopte ouders stammen, of wie zegt, ze worden weliswaar gedoopt om de vergeving van de zonden, maar hebben niets gemeen met de erfzonde die stamt van Adam en die verzoend moet worden door het bad van de wedergeboorte, om het eeuwig leven te kunnen verwerven, wat betekenen dat bij hen de vorm van dopen tot vergeving van zonden niet juist maar vals verstaan wordt, hij zij verdoemd.

"Want, datgene dat de apostel zegt: "door één mens is de zonde in de wereld gekomen en door de zonde de dood, en zo ging de dood op alle mensen over" (Rom. 5, 12), kan niet anders verstaan worden, dan zó, als de wereld verbreide katholieke Kerk het altijd heeft begrepen.

Wegens deze geloofsregel, uit de traditie van de apostelen, worden kinderen, die zelf nog geen enkele zonden kunnen doen, daarom waarachtig gedoopte tot vergeving van de zonden, opdat zij door de wedergeboorte gereinigd worden, wat zij door geboorte hebben opgelopen." "Als iemand niet herboren zou worden uit water en Heilige Geest, kan hij niet binnengaan in het rijk Gods." (Joh. 3, 5) – Concilie van Trente, Besluit over Erfzonde, DS 791

Als iemand zegt: het Doopsel is vrij, d.w.z. niet noodzakelijk om tot het heil te komen, hij zij verdoemd. – Concilie van Trente, Canon 5 over het Sacrament van het Doopsel, DS 861

Men moet de gelovigen sterk aanmanen om te zorgen dat hun kinderen, zodra het zonder gevaar kan gebeuren, naar de kerk moeten gebracht worden en plechtig gedoopt moeten worden. Omdat de kinderen geen ander middel hebben om de zaligheid te bekomen dan het Doopsel, begrijpt met welke zware schuld degenen hebben die hun de genade van het Sacrament langer dan noodzakelijk is, uitstellen, voornamelijk omdat zij omwille de zwakheid van hun leeftijd met bijna oneindige gevaren zijn bedreigd. – Catechismus van het Concilie van Trente – G.C. Ubaghs 1863 – deel II Het sacrament van het Doopsel – nr.34: Het doopsel van kinderen mag niet uitgesteld worden)

Kort samengevat is de situatie als volgt: vanaf het allereerste begin toen God de mens schiep, bekrachtigde Hij de mens tot een bovennatuurlijk einde. Dit bovennatuurlijke einde is Eeuwige zaligheid, ook wel de Zalige Aanschouwing genoemd, het zien van God zoals Hij is. Het bereiken ervan is het ultieme doel van het bestaan ​​van de mens en de reden waarom God hem heeft geschapen. De Zalige Aanschouwing is het ultieme geluk dat de mens kan ervaren. Om de mens in staat te stellen dit doel te bereiken, schonk God hem, vrijelijk en zonder enige noodzaak, bovennatuurlijke genade om hem rechtvaardig en heilig te maken. Deze genade maakt geen deel uit van zijn aard, maar vervolmaakt deze. Het verheft de mens van de toestand van louter het schepsel van God tot feitelijk het geadopteerde kind van God, waardig de erfenis van de Zalige Aanschouwing (vgl. Rom 8:17).

In de Hof van Eden verloor de mens door de eerste zonde van Adam de bovennatuurlijke genade die hem heilig maakte en hem in staat stelde om uiteindelijk van de Zalige Aanschouwing te genieten. Als het fysieke hoofd van het menselijk ras, veroorzaakte de zonde van Adam het verlies van deze genade, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor al zijn nakomelingen. Om het te herstellen lag niet in de macht van de mens, en dus was er een bijzondere Verlosser nodig, iemand die een perfect zondeoffer voor de Almachtige God zou brengen en de genade van de rechtvaardiging voor de mens zou verdienen. Omdat de mens niet in een dergelijke Verlosser kon voorzien, voorzag God Zelf in Jezus Christus, die de vleesgeworden God is (zie Is 35: 4; Joh 1: 1-17). Als ware God, zouden de verdiensten van Christus’ lijden en dood oneindig in waarde zijn; als ware mens, zouden Zijn verdiensten het menselijke ras echt verlossen. De heiligmakende genade die aldus wordt verdiend, scheldt niet alleen zonde kwijt, maar maakt ook de zielen waarop het wordt toegepast, bovennatuurlijk aangenaam voor God.

Alleen zielen die zo worden geregenereerd, kunnen deel uitmaken van de Zalige Aanschouwing omdat God, die volkomen heilig is, geen hemelzielen kan toelaten die geen echte heiligheid bezitten; en deze heiligheid ontbreekt in elke ziel die zich niet in de staat van heiligende genade bevindt. Omdat een baby geen heiligende genade kan ontvangen, behalve door het Doopsel, kunnen ongedoopte baby's die sterven niet de Hemel binnengaan (schuldig aan geen enkele persoonlijke zonde maar alleen aan de erfzonde, gaan ze naar een permanente plaats van natuurlijk geluk, dat meestal het limbo van zuigelingen wordt genoemd en wordt verondersteld zich aan de rand van de hel te bevinden; zie Denz. 1526).

In een toespraak van Paus Pius XII tot de Katholieke Vereniging van Verloskundigen had hij over dit punt van redding van kleine kinderen en het belang om de pasgeborenen zo vlug mogelijk te dopen:

Wat wij tot nu toe zeiden heeft betrekking op de bescherming van en de zorg voor het natuurlijk leven; maar het geldt des te meer voor het bovennatuurlijk leven, dat het pasgeboren kind ontvangt door het Doopsel. In de tegenwoordige heilsorde bestaat er geen ander middel, dit leven mee te delen aan het kind, dat nog niet het gebruik van het verstand heeft. En toch is de staat van genade op het ogenblik van sterven absoluut noodzakelijk om zalig te worden. Zonder deze is het niet mogelijk tot het bovennatuurlijk geluk, de zaligende aanschouwing van God te komen. Voor een volwassene kan een akte van liefde volstaan om de heiligmakende genade te verkrijgen en het doopsel te vervangen; voor het nog ongeboren of pasgeboren kind staat deze weg niet open. Neemt men dus in aanmerking, dat de liefde tot de naaste ons verplicht hem bij te staan in geval van nood; dat deze plicht des te ernstiger en dringen der is, naarmate het te geven goed of het te vermijden kwaad groter is en naarmate degene, die in nood verkeert, minder in staat is zichzelf te helpen en te redden, dan begrijpt men gemakkelijk, hoe uiterst belangrijk het is te zorgen voor het doopsel van een kind, dat het gebruik van de rede volkomen mist en dat in ernstig levensgevaar verkeert of zeker zal sterven. Ongetwijfeld rust deze plicht allereerst op de ouders; maar in geval van nood, wanneer men geen tijd te verliezen heeft of geen priester kan roepen, komt aan u de verheven taak toe het doopsel toe te dienen. Blijft dus niet in gebreke deze liefdedienst te bewijzen en dit actief apostolaat van uw beroep uit te oefenen. Moge het woord van Jezus voor u een steun en een bemoediging zijn: "Zalig de barmhartigen, want zij zullen barmhartigheid verwerven." (Mt. 5, 7) En bestaat er wel groter en schoner barmhartigheid dan aan de ziel van het kind tussen de drempel van het leven, die het nauwelijks heeft overschreden en de drempel van de dood, die het aanstonds zal overschrijden de intrede in de glorievolle en zalige eeuwigheid te verzekeren?  – Paus Pius XII, Vegliare con sollecitudine – over de morele aspecten van huwelijksleven en zwangerschap – congres Italiaanse unie van verloskundigen – 29/10/1951 nr 19

Hoewel een ongedoopte volwassene die het gebruik van de rede heeft, door perfect bovennatuurlijke berouw, rechtvaardiging kan verkrijgen door de zogenaamde 'doop van begeerte', is deze optie niet beschikbaar voor baby's - geboren of ongeboren - omdat, zonder het gebruik van de rede, ze niet in staat zijn tot geloof, hoop of naastenliefde.

De sleutel tot dit alles is de dogmatische waarheid dat niemand een recht kan doen gelden op de Zalige Aanschouwing. Daarom is God niet onrechtvaardig als Hij diegenen die sterven in erfzonde geen Eeuwige Zaligheid geeft. Dat Bergoglio zegt dat ongedoopte kinderen naar de Hemel gaan, is helemaal niet verwonderlijk. Bergoglio is immers een naturalist en het ontkennen van de erfzonde is een van de fundamentele componenten van het naturalisme en een fundament van de vrijmetselarij. In 1884 schreef paus Leo XIII: "Maar de natuuronderzoekers en vrijmetselaars, die geen vertrouwen hebben in die dingen die we hebben geleerd door de openbaring van God, ontkennen dat onze eerste ouders hebben gezondigd ..." (encycliek Humanum Genus, nr. 20). We zagen ook dit naturalisme aan het werk in Bergoglio toen hij vorig jaar zei dat "goede atheïsten" naar de Hemel gaan.

Als de mens niet verwekt is en geboren is met erfzonde (vgl. Psalm 50: 7), dan is er geen behoefte aan heiliging en bijgevolg geen behoefte aan een Redder. De Christelijke religie wordt dus niets meer dan een gigantische tijdverspilling. Dit is ook de reden waarom de hedendaagse Kerk zoveel nadruk legt op de tijdelijke wereld en haar problemen - van migratiekwesties tot klimaatverandering tot duurzame landbouw en integrale ecologie. Het bovennatuurlijke wordt ondergeschikt gemaakt aan en ten dienste gesteld van het natuurlijke, vooral in het pseudo-magisterium van Bergoglio, dat het ware evangelie heeft vervangen door wat wij het 'evangelie van de mens' noemen.

De moderne mens heeft zijn bovennatuurlijke doel al lang uit het oog verloren en zoekt daarom zijn geluk en redding in de tijdelijke wereld, die noodzakelijkerwijs moet verdwijnen. Zo verspilt hij zijn leven aan dingen die hem alleen maar kunnen vernietigen: “Want wat een mens zal zaaien, zal hij ook oogsten. Want die in zijn vlees zaait, zal ook uit het vlees verderf oogsten. Maar wie in de geest zaait, zal uit de geest eeuwig leven maaien “(Gal 6: 8)

·         Bergoglio : de minst zware zonden zijn de zonden van het vlees (14/2/2019)

·         Bergoglio : Een Christen zijn is niet een doctrine aanhangen (1/4/2019)

Bergoglio’s veroordeling van proselitisme (tot bekering brengen) is dan ook niets nieuws, en het is niet verwonderlijk dat hij het opnieuw ter sprake had moeten brengen, gezien de gelegenheid. Hij had echter ook iets nieuws voor zijn luisteraars, iets dat niet minder schandalig is:
Ik geloof dat we ons zorgen moeten maken wanneer wij, Christenen moeite hebben met de gedachte dat we alleen belangrijk zijn als we de bloem zijn, als we alle ruimtes bezetten. U weet heel goed dat ons leven bedoeld is als 'gist', waar en met wie we ook zijn, zelfs als dit geen tastbare of onmiddellijke voordelen lijkt te brengen (vgl. Evangelii Gaudium, 210). Christen zijn gaat niet over het naleven van een leer, of een tempel of een etnische groep. Christen zijn gaat over een ontmoeting, een ontmoeting met Jezus Christus. Wij zijn Christenen omdat we geliefd en aangetroffen zijn, en niet als gevolg van proselitisme. Christen zijn gaat over ons vergeven weten en weten dat ons gevraagd wordt om anderen op dezelfde manier te behandelen als God ons behandelde. Want "hierdoor zal iedereen weten dat jullie mijn discipelen zijn, als jullie liefde voor elkaar hebben" (Joh 13:35).