Bergoglio’s ketterij : De Gedoopten kunnen hun status als Kinderen van God niet verliezen (11/5/2018)

In het leven zegt de Vader ons: “Jij bent mijn geliefde zoon, jij bent mijn geliefde dochter.” God houdt zoveel van ons, als een Vader, en Hij laat ons niet in de steek. Dit is waar vanaf het moment van het Doopsel. Wedergeboren als Kinderen van God, zijn we voor eeuwig!

De ware Katholieke positie is dat het sacrament van het Doopsel drie verschillende effecten heeft:

1 De genade van rechtvaardiging,

2 vergeving van alle straffen van zonde,

3 het sacramentele karakter.

(Pohle-Preuss, Dogmatische Theologie vol 8, p. 228).

Het adoptief Zoonschap is een van de gevolgen van de rechtvaardiging verkregen in het Doopsel, niet van het sacramentele karakter ervan: 'Naast het vergeven van zonde en het tot stand brengen van heiligende genade, met al zijn formele gevolgen - gerechtigheid, bovennatuurlijke schoonheid, de vriendschap van God en het adoptief Zoonschap – heeft het Doopsel ook invloed op de bovennatuurlijke nevenomstandigheden van heiligende genade ... '. “Een ander effect van de doop is de infusie van heiligende genade en de bovennatuurlijke gaven en deugden. Het is deze heiligende genade die de mens tot geadopteerde zonen van God maakt en het recht op Hemelse heerlijkheid verleent ”(Katholieke Encyclopedie betreffend het Doopsel).

De Katholieke leer ontkent expliciet het idee, bevestigd door Bergoglio, dat ons adoptief Zoonschap het resultaat is van het onuitwisbare karakter van de doop:
Het sacramentele karakter kan in de ziel aanwezig zijn zonder genade ... In tegenstelling tot heiligende genade, vestigt de bovennatuurlijke configuratie of assimilatie die wordt verleend door het sacramentele karakter een juiste gelijkenis met Christus, niet zozeer alsof de ziel deelnam aan Zijn Goddelijke Zoonschap, maar in de zin van het delen in Zijn ambt van Hogepriester.

(Pohle-Preuss, Dogmatische Theologie vol. 8, pp. 91-92)

Het onuitwisbare karakter heeft zijn eigen specifieke doeleinden, maar het geven van rechtvaardiging om gered te worden, is daar niet een van.

Wanneer de genade van rechtvaardiging verloren gaat door doodzonde, houden we op de geadopteerde Zonen van de Allerhoogste God te zijn:

“De rechtvaardige man is daarentegen een kind van God louter door het bezit van heiligende genade, die verloren kan gaan door doodzonde en is bijgevolg gegrondvest op een vrije relatie die door de mens even vrij kan worden beëindigd als die tussen hem en God is aangegaan.”

(Pohle-Preuss, Dogmatische Theologie vol. deel 7, p. 358-359 ).

Hieruit volgt, dat het nodig is, dat door de biechtelingen, alle doodzonden (omnia peccata mortalia), welke men zich na zorgvuldig gewetensvol zelfonderzoek bewust is, in de belijdenis ingebracht moeten worden, zelfs diegene die geheel in het verborgene begaan zijn, of alleen maar verstoten hebben tegen de laatste twee van de tien geboden.

Soms verwonden zij de ziel meer en zijn gevaarlijker, dan diegene die in het openbaar zijn begaan. Want de dagelijkse zonden (venialia), waardoor wij niet van Gods genade worden uitgesloten, en in welke wij dikwijls vallen, worden evenwel terecht, nuttig en zonder enige vermetelheid uitgesproken, wat het gebruik door godsvruchtige mensen laat zien. Zij kunnen echter, zonder schuld, verzwegen worden en door vele andere redmiddelen uitgeboet worden. Omdat doodzonden, zelfs gedachten van mensen, die hen tot "kinderen van de toorn" (Efeziërs 2, 3) en tot vijanden van God maken, is het werkelijk noodzakelijk, voor alle (doodzonden), in een open en met schaamte vervulde belijdenis voor God, om vergeving te vragen. (Concilie van Trente, sessie 14, hoofdstuk 5, DS 899)

Dit alles is een fundamentele Katholieke doctrine en niet bijzonder moeilijk te begrijpen. Bergoglio had dit eenvoudig kunnen onderwijzen, maar hij koos ervoor het niet te doen.

Omdat wat hij presenteerde tamelijk ingewikkeld is en een aantal verschillende dingen zou kunnen betekenen, zullen we nu naar verschillende scenario's kijken en laten zien hoe ze allemaal ernstige fouten tegen het geloof inhouden.

Wat bedoelde Bergoglio “echt”? Kies uit de drie mogelijkheden

Afhankelijk van hoe je precies wilt lezen wat Bergoglio zegt in zijn catechese van 9 mei 2018, bevestigt de jezuïtische Antipaus een van de volgende drie uiterst ernstige fouten:
• Rechtvaardiging, eenmaal verkregen door het Doopsel, kan niet verloren gaan
• Adoptief Zoonschap geeft ons geen recht op de Hemel
• Adoptief Zoonschap wordt niet door genade verkregen
We zullen nu doorgaan met het weerleggen van elk van deze standpunten.

Dwaling 1: Heiligende genade, eenmaal verkregen door het Doopsel, kan niet verloren gaan

Als Bergoglio bedoelt dat rechtvaardiging tot redding, eenmaal verkregen door het Doopsel, niet verloren kan gaan door doodzonde, dan onderwijst hij ketterij, in het bijzonder de ketterij van het Calvinisme (hoewel calvinisten niet geloven dat de doop rechtvaardiging veroorzaakt).

Bergoglio probeert zeker de indruk te wekken dat de heiligende genade van het Doopsel niet verloren kan gaan, omdat hij stelt dat God ons "hele leven" Zijn zonen en dochters noemt, d.w.z. ongeacht onze zonden. Verder beweert hij dat "we zo voor altijd" zijn met betrekking tot onze wedergeboorte, "herboren als kinderen van God" - een duidelijke bevestiging van de ketterij van het calvinisme - en niet minder verklaart hij de ketterij dat "hij een zoon van blijft God die tegen God ingaat ”(uit de context is het duidelijk dat hij het heeft over doodzonde, omdat hij vermeldt dat hij een bandiet is en zelfs mensen vermoordt). De nadruk die hij legt op het feit dat God Zijn kinderen niet in de steek laat of verwerpt, is bedoeld om de indruk te versterken dat de doopgenade niet verloren kan gaan.

Hoe duidelijk dit in strijd is met de dogma's van de Kerk. Bergoglio bedoelt dat rechtvaardiging tot redding, eens ze verkregen werd door het Doopsel niet kan verloren gaan door doodzonde, en dan onderwijst hij ketterij, in het bijzonder dat van het Calvinisme.

Bovendien worden sommigen van deze menigte van gelovigen en verlosten eeuwig gered, omdat zij door de genade van God trouw blijven in hun verlossing, en in hun hart de stem van God dragen: “Wie. . . blijft zelfs tot het einde toe, hij zal gered worden” [Matteüs 10:22; 24:13]; en anderen gaan verloren, omdat zij niet in de veiligheid van het geloof bleven, die zij in het begin ontvingen, en omdat zij door verkeerde leer of door een verkeerd leven ervoor gekozen hebben om de genade van verlossing te verliezen, en op geen enkele manier tot de volheid van redding en tot het ontvangen van eeuwige zaligheid kwamen. – H. Paus Leo IV, Concilie van Valence, DS 324

Ook mag niemand, zolang hij in dit sterfelijk leven leeft, uit het mysterie van de verborgen goddelijk voorbestemming veronderstellen, dat hij met zekerheid tot de voorbestemden behoort. Zo zou het waar zijn, dat een gerechtvaardigde ofwel niet meer zou kunnen zondigen ofwel, als hij gezondigd heeft, voor zich een zekere herbezinning moeten beloven. Want zonder een speciale openbaring kan men niet weten, wie God voor zich heeft uitgekozen. - Concilie van Trente, sessie VI, hoofdstuk 12, DS 805

Ook moet tegen het sluwheid van zekere mensen, die "door zoete woorden en spreuken de harten van argeloze mensen verleiden" (Romeinen 16, 18) gezegd worden, dat niet alleen door ongeloof, waardoor het geloof teloorgaat, maar ook door ieder willekeurige doodzonde, niet het geloof maar wel de ontvangen genade van  rechtvaardiging verloren gaat. Hiermee wordt de leer van het goddelijk gebod verdedigd, dat het Rijk Gods niet alleen ongelovigen uitsluit, maar ook gelovigen als hoerenlopers, echtbrekers, wellustigen, pedofielen, dieven, uitbuiters, dronkaards, lasteraars, en rovers. Ook uitgesloten zijn alle anderen die doodzonden begaan en zij die van de genade van Christus gescheiden werden. – Concilie van Trente, sessie VI, hoofdstuk 15, DS 808

Als iemand zegt: dat de éénmaal gerechtvaardigde, niet meer kan zondigen, en ook niet de genade verliest, en dat degene die valt en zondigt, nooit werkelijk gerechtvaardigd geweest is, of zelfs omgekeerd, zou in zijn hele leven alle zonden, ook de dagelijkse zonden kunnen vermijden, als niet door een speciaal voorrecht van God zoals met de zalige H. Maagd Maria, hij zij verdoemd. – Concilie van Trente, sessie VI, canon 23, DS 833

Als iemand zegt: er is geen doodzonde, behalve het ongeloof. Of de ontvangen genade gaat niet verloren door een nog zo zware en grote zonde, uitgezonderd het ongeloof, hij zij verdoemd. – Concilie van Trente, sessie VI, canon 27, DS 837

Het ziet er niet goed uit voor Bergoglio.

Sommige mensen zullen bezwaar maken en wijzen op het citaat dat Bergoglio uit de catechismus van het Tweede Vaticaans Concilie geeft: "Geen zonde kan dit merkteken uitwissen, zelfs als de zonde de doop belet de vruchten van het heil te dragen" (nr. 1272). Toont dit niet aan dat Bergoglio niet de 'eeuwige veiligheid' ketterij van het calvinisme onderwijst? Misschien wel en niet - het hangt ervan af hoe we de andere dingen die Bergoglio zegt willen begrijpen.

Op het eerste gezicht lijkt het erop dat Bergoglio opzettelijk en strategisch een tegenspraak heeft geplaatst tegen zijn bevestiging dat de gedoopten worden wedergeboren als kinderen van God die voor altijd in die staat blijven. We zeggen dat deze tegenspraak strategisch is omdat het lijkt alsof hij deze alleen opneemt om zichzelf enige ruimte te geven voor mogelijke ontkenning. Hij spreekt zichzelf moedwillig tegen om het te laten lijken alsof hij misschien in de war is of niet goed wordt begrepen. Deze methode om verward te lijken, zelfs zichzelf soms tegen te spreken, om de verspreiding van ketterij te vergemakkelijken, werd door pausen Pius VI en Pius X aan de kaak gesteld (zie respectievelijk Bul Auctorem Fidei, en encycliek Pascendi, nr. 4).

Een ander bezwaar kan naar voren worden gebracht: zou Bergoglio de term 'kinderen van God' in louter natuurlijke zin kunnen gebruiken volgens welke ALLE mensen door God de Vader zijn geschapen? In theorie is dit mogelijk, vooral omdat hij, als naturalist, zo graag de term gebruikt; zoals hij onlangs deed toen hij kinderen vertelde dat leden van de maffia, criminelen, kinderen van God zijn: "Die van de maffia zijn ook kinderen van God, maar gedragen zich liever als kinderen van de duivel".

Deze natuurlijke betekenis is echter niet waarin Bergoglio in zijn catechese op 9 mei de term 'kinderen van God' gebruikt. We weten dit omdat hij expliciet spreekt in de onmiddellijke context van regeneratie en zegt dat “de Kerk ons ​​heeft geregenereerd tot het eeuwige leven. We zijn kinderen geworden in Zijn Zoon Jezus…. Wedergeboren als kinderen van God, zijn we zo voor altijd.” Het is daarom duidelijk dat Bergoglio het heeft over het zijn van kinderen van God door bovennatuurlijk adoptief Zoonschap.

Wat denken we echter van de beweringen van Bergoglio dat God zijn kinderen nooit verwerpt of in de steek laat?

Opnieuw kijken we naar de leringen van het Concilie van Trente. Onder vermelding van de H. Augustinus verklaart de heilige synode dat "God degenen die eens gerechtvaardigd zijn door Zijn genade niet in de steek laat, tenzij Hij eerst door hen wordt verlaten" (sessie VI, Hoofdstuk 11, DS 804). Let op de waarschuwing: "... tenzij Hij eerst door hen wordt verlaten." Bergoglio vermeldt dat gedeelte niet omdat hij de indruk wil wekken dat onze vriendschap met God, eenmaal verkregen, nooit kan worden vernietigd. Wat een ketterij.