Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
17-11-2011
Voor wat...
Gisterenavond betrapte ik mezelf op een zeer menselijk gedrag, waar eigenlijk mijn haar op mijn armen van ging rechtstaan. Ik kan het enigszins aanvaarden omdat ik uiteraard ook maar een mens ben, maar toch. Ik roep geregeld mijn stem naar de kloten dat ik het niet fijn vind dat mensen op die manier denken en handelen.
Is het leven echt geven en nemen? Als ik je een vinger geef, moet jij dan een vinger terugkrijgen? Is het ene lieve woord het andere waard? Is het turven geblazen wanneer we het hebben over geven en tellen geblazen wanneer we willen ontvangen? Ik ben steeds gegaan voor dat zeer mooie, idealistische beeld dat ik met graagte geef en vooral dat ik daar niets voor in de plaats moet hebben. Is dat nu echt zo?
Gisterenavond begon ik er echt wel voor te vrezen. Ik denk niet dat ik zo in elkaar zit en tegelijkertijd ben ik er redelijk van overtuigd dat weinigen dit zouden volhouden. Alleen maar geven en daar niets voor moeten terughebben Waarschijnlijk zal je automatisch wel ontvangen. Want ook zo zitten we in elkaar. Die beleefdheid en respect zit in de meeste van ons wel ingebouwd, net zoals elk vliegtuig tegenwoordig is uitgebouwd met een automatische piloot. Maar als we nu eerlijk zijn, verwachten we niet steeds iets terug van een ander? Zijn we er voor anderen omdat we dat echt oprecht willen, of omdat we tegelijkertijd ook willen dat zij er zijn? Zouden we even vaak klaarstaan, of toch die drang hebben, wanneer we zeker weten dat we niets moeten terug verwachten? Ik niet denk ik, als ik heel eerlijk mag zijn met mezelf maar dat maakt me dan net menselijk zeker? Hoop ik ergens
Liefde, ik blijf het toch een vreemd beestje vinden. Het is het schoonste beestje dat er is en het meest vervuilende in the mind. Het is iets heel kleins en iets heel groots tegelijkertijd. Te klein om echt te duiden, te groot om het soms te vatten. Heel aanwezig en heel veraf. Vreemd
Iedereen heeft het nodig, maakt niet uit in welke vorm, maar het is wel de drug der eeuwige verslaving op de één of de andere manier. Soms wil ik zo graag afkicken, gewoon omdat het me verstikt. Muren die op me afkomen, deuren die sluiten het word benauwd en mijn ademhaling gaat snel, veel te snel. Het enige wat ik dan denk is ga weg. Maar tegelijkertijd denk ik ook niet voor altijd, gewoon even maar. Toch vraag ik me af of liefde zo werkt. Kan je verlangen dat iemand je liefde geeft, heel graag ziet, je overlaadt met dat warmte dat liefde vaak kan zijn en tegelijkertijd eisen dat de ruimte er moet zijn om dat warme, koudweg en botweg te ontlopen? De benen te nemen wanneer het zich aandient?
Kan je liefde even op hold zetten, of is dat zo één van die beestjes dat zich niet laat dwingen en laat controleren. Soms denk ik van wel, want het overvalt je soms zo hard. Ik kan soms helemaal warm worden, overstromen van liefde, die ik wil delen met iedereen die ik tegen kom en dat zonder enige aanleiding. Maar wanneer ik helemaal warmloop en mijn omgeving even niet kan openstaan voor al die warme gloeden, wat gebeurt er dan? Is dat een parasiet in je relatie? Is liefde de ondermijner van de liefde? Moeten we daar alert voor zijn dan, wat naar mijn gevoel helemaal indruist tegenover wat liefde hoort te zijn?
Gisteren een mijmerend moment gehad. Niet dat ik die niet meer heb, maar meestal komen uit die mijmeringen ergens wel oplossingen, staartjes, nieuwe mijmeringen. Toch zat ik gisteren vast, ik had geen antwoord, wat ik best wel frustrerend vond. Dus deze ochtend ben ik er terug mee opgestaan, na een onrustige, zweterige nacht. Ik wist niet goed o ik nu opstond als een einzelgänger, of een sociaal beestje, nood aan mensen om me heen of nood aan de eenzaamheid van mijn eiland. Hoogstwaarschijnlijk zal het als zovele dingen wel een mooie mengeling zijn. Mijn mijmeringen sudderden nog door mijn aderen en ik weet even niet hoe ik onder woorden moet brengen wat ik nu exact wil zeggen.
Ok, poging dan maar. Vrienden, wat is een vriend voor mij? Ik vraag me af of ik ze echt zo hard nodig heb als de maatschappij voorkauwt dat je vrienden nodig hebt? Ik denk het wel, alleen merk ik dat het echt niet altijd even simpel is. Ik wil vrienden, ik voel heel hard dat ik ze nodig heb, maar niet altijd, niet altijd even intens en soms heel intens.
Ik bots vaak op onbegrip voor dit wispelturige gedrag. Het moet ook niet evident zijn, maar dan vraag ik me wel af hoe anderen dat doen. Je hebt toch ook niet elke zin in hetzelfde eten. Niet elke dag is tooghangen een even aangename bezigheid. Soms heb ik zin in een triller, soms in een komedie Zo gaat dat toch ook met onze relatie ten opzicht van vrienden, niet? Niet elke dag wil ik ze heel dichtbij, met hun adem in mijn nek en het vizier gefocust op mezelf. Niet elke dag wil ik er zijn voor anderen en gewoon omdat ik dat niet altijd kan. Ik heb niet steeds die energie om te luisteren, te adviseren, te lachen en te huilen. Soms zijn er dagen waarop ik gewoon heel neutraal op mijn eiland wil kruipen het water laten stijgen en de brug oplaten. Alleen staat dat in schril contrast met hoe bereikbaar we moeten zijn voor onze vrienden. Dag en nacht. Wanneer het ene medium niet werkt, probeer het andere dan maar. Soms zonder schaamte, want schaamte bestaat niet meer tussen vrienden. We moeten er altijd en overal zijn voor elkaar.
.Ik kan me niet voorstellen dat anderen dat niet hebben, of ben ik nu de enige waar die energie soms ontbreekt, ben ik de enige die het gewoon niet altijd kan opbrengen?
Zijn we dan soms zo hard tegen onze eigen natuur en wil bezig in het leven. Water bij de wijn doen is één ding, door het vuur gaan voor mensen die je graag ziet is twee, maar niet meer kunnen zijn wie je echt wil zijn, bij je vrienden dat is voor mij geen vriendschap. Dus ja, vergeef me mijn af en toe egoïstische gedrag, ik heb het nodig, maar wees niet beschaamd je dit gedrag af en toe eigen te maken
Een fijne opmerking op de vorige blog. "Misschien denkt je dochter gewoon dat ze alleen door Olympisch kampioen te worden haar moeder tevreden zal kunnen stellen...
Hoeveel topatleten zijn gelukkige, evenwichtige mensen die fantastische ouders hadden - en hoeveel zijn kwetsbare mensen die wanhopig op zoek zijn naar erkenning? Hoeveel echte rolmodellen vind je in die wereld - voor jezelf? Meer dan in het gewone leven? Vind jij je een betere moeder omdat ze die ambitie heeft, in plaats van dat ze kapster zou willen worden?"
Nu, als je kind het goed doet op school, of gaat verder studeren, moet ik me dan steeds de vraag stellen dat ze het zou doen om mij tevreden te stellen? Heb ik dan liever dat ze het wat minder goed doet? Nee, ik ben trots en ik wil haar wat zekerheid en zelfrespect meegeven. Uiteraard wil ik dat ze doet waar ze zich het best in voelt. Uiteraard wil ik dat ze gelukkig is, maar niet perse voor mij. Ik ga niet ontkennen dat dit alles mij niet gelukkig maakt, want dan zou ik liegen. Toch moet ze het in eerste instantie voor zichzelf doen.
En wat zijn echte rolmodellen? Een rolmodel is gewoon iemand waar naar opgekeken wordt. Je moet daar niet meer of minder van maken dan het is denk. Ik denk dat we realistisch moeten zijn dat een rolmodel bij een kind en jongere heel vluchtig kan zijn. Het is een voorbeeld van het moment, toch bij hen. Wat ik als moeder dan kan zijn is een rots, waarop zij kan rusten wanneer ze het nodig heeft. Een rots die een thuishaven van veiligheid, bevestiging, waardering en genegenheid is.
Voel ik me falen als moeder wanneer ze zich niet goed voelt in haar vel, haar schoolresultaten niet echt ok zijn? Ja voor een stuk wel, hoewel dit allerlei oorzaken kan hebben. Maar toch voel ik me als moeder verantwoordelijk. En in diezelfde verantwoordelijkheid mag ik me dan ook een betere moeder voelen wanneer ze zich geborgen, zeker en goed voelt in haar vel.
En in dit alles kan alleen maar spreken over mijn eigen kind, een situatie die me helemaal eigen is. Een veralgemening lijkt me hier niet echt aangewezen.
Zoals ik voordien als eens schreef dromen is echt wel belangrijk, ze naleven nog belangrijker, vind ik natuurlijk. Maar in eerste instantie moet je uiteraard een droom hebben, die je wilt nastreven. Mijn duts, 9 jaar én half zoals ze zelf meestal zegt heeft ook een droom. Alleen klinkt die uit haar mond heel realistisch en gaat het er niet om of ze hem gaat waarmaken, alleen maar wanneer juist. Volgend jaar is iets te kortbij volgens haar, ze heeft een klein beetje meer tijd nodig. De volgende, maar die erna zeker en vast.
Ja, ik heb een pré Olympische kampioene als dochter. Alleen is ze er nog niet helemaal uit welke discipline in het paardrijden ze nu best kan nemen. Allemaal zal er nét over zijn, je moet realistisch blijven he mama. Dus ja, dat zal nog een moeilijke keuze worden waarschijnlijk.
Of ik kom kijken? Ik kon mijn lach niet inhouden. Niet alleen omdat ik haar humor echt wel kan pruimen, maar ook omdat het me ontroert en raakt. Als moeder is het vanzelfsprekend dat ik op de eerste rij zou staan om mijn Olympische dochter te bewonderen en te ondersteunen. Voor haar was het een oprechte vraag die echt wel gesteld moest worden. Ik zou nu een hele uiteenzetting over zekerheden in het leven kunnen schrijven, maar dat is misschien voor een volgende keer. Een ding is voor mij zeker. Ik doe het zo slecht nog niet als mama als je dochter zich zeker genoeg voelt een Olympische droom na te streven!
Voor mij is het iets sluimerend, het lijkt een parasiet die stilletjes aan iedereen begint aan te tasten Ik voel het heel aanwezig in mezelf en hoor het rondom mij uit verhalen in de kroeg. En dan denk ik hoe is het zover kunnen komen? Of is het een fenomeen dat gewoon al zo lang sluimerend leeft in onze maatschappij en nu pas meer aan de oppervlakte komt? Zie ik het alleen en moet ik voor een stuk de oorzaak bij mezelf gaan zoeken, of is het een algemeen gevoel van zijn?
Ik denk dat iedereen zich wel eens onzeker zal voelen. Vooral dan in situaties die ons onbekend zijn. Nieuwe ervaringen, nieuwe contacten, nieuwe uitdagingen. Al die zaken brengen volgens mij wel ergens een nieuwe onzekerheid met zich mee. Maar waar komt die onzekerheid ten opzichte van onszelf vandaan? We kennen ons toch al een beetje, niet dan? Ik zit momenteel 34 jaar in dit lijf, hoor mezelf daarvan al 32 jaar spreken en voel mezelf al twee jaar langer dan dat. Hoe komt het dan toch in godsnaam dat we ons zo onzeker kunnen voelen? Zijn we dan allemaal zo ontevreden met wat we zien en horen? Als het dat is, kunnen we onszelf toch gewoon aanpassen aan wat we graag zien en horen, niet?
Ligt het echt bij onszelf, of is de oorzaak van die onzekerheidsepidemie te zoeken bij alles wat buiten ons ligt? De maatschappij die onwaarschijnlijk in te lossen verwachtingen van ons heeft? Maar die maatschappij zijn wij toch allemaal, een bende onzekere mensen. Ga je je eigen onzekerheid dan fixeren op anderen en verwacht je van hen zaken die je zelf, door je onzekerheid, niet kan inlossen? Ben ik dan zo naïef een oproep te doen aan iedereen met de vraag wat meer complimenten te geven? Ben ik dan een beetje kinderlijk om te vragen gewoon wat steun en lof over te hebben voor elkaar? Waarschijnlijk wel, maar voor mij werkt dat wel. Af en toe wat bevestiging in sterke kanten van mezelf en wat meer steun in de zwakkere kanten, doen me echt wel open bloeien tot een net iets meer zekere vrouw.
Men zegt vaak, ook ik droom er eens van, dromen en hopen, hopen en dromen. In je droom kom ik naar je toe, in je droom zal je zien hoe het voelt. Zonder dromen sta je nergens. Je moet kunnen en durven dromen om het ooit tot realiteit te maken. Je mag de hoop niet verliezen, anders verdwijnen je dromen en wat dan?
Wel nee, ik wil voelen hoe het voelt, ik wil het kunnen aanraken. Ik wil het aaien en ruiken. Ik vraag me soms af of dromen echt wel zo goed is. Blijven we op de één of de andere manier niet vaak te lang hangen in die dromen? Gaat die droom op een bepaald moment geen eigen leven leiden, maar dan wel eentje naast de realiteit? Als ik mensen hoor spreken over hun dromen, hoor ik onwaarschijnlijk mooie verhalen. De passie druipt er vaak af, ik krijg beelden op mijn netvlies, die ondersteund worden door prachtige, volle en overtuigende zinnen. Zinnen die me echt goesting doen krijgen in elke droom die voorgeschoteld wordt. En elke keer opnieuw worden deze prachtige taferelen afgesloten met, maar ja En dan denk ik wat maar ja.?? Ik ben het helemaal eens dat we moeten blijven dromen en hopen, maar tegelijkertijd ben ik er nog meer van overtuigd dat we die dromen niet enkel in onze dromen mogen beleven, maar af en toe de ballen aan ons lijf moeten hebben om eens een stukje van die droom naar onze realiteit te brengen. Blijf dromen zou ik zeggen, maar leef die droom eens van tijd tot tijd.
Gisterenavond een fijne discussie gehad. De geslachten aan tafel waren netjes verdeeld, de leeftijd min of meer. In ieder geval, het was best even pittig. De stelling was dat vrouwen in tijden van oorlog steeds terug de onderdanige rol zouden aannemen. Ik ben nu geen feministe, maar ik mag me op zijn minst verdedigen zoals een. We hebben, ik niet persoonlijk maar toch, zo hard moeten vechten om ongeveer op gelijke hoogte te staan, dan laat ik me niet zomaar opnieuw onderdrukken, ook al is het geen oorlog.
Het is waar, mannen zijn over het algemeen fysiek sterker dan vrouwen. Dus wanneer je onderdrukking puur fysiek gaat aanschouwen, zal het inderdaad wel kloppen. Wat ik me dan vooral afvraag is of de vrouw van vandaag dat nog zal toelaten? Zouden mannen er in slagen vrouwen opnieuw aan die haard te krijgen, vrouwen opnieuw in die puur zorgende, voor mij eerder slaafse rol kunnen drukken? Ik kan het me nauwelijks voorstellen eigenlijk. Gaat de fysieke kracht het winnen van de toch wel intelligente en onafhankelijke groei die de vrouw heeft doorgemaakt doorheen de jaren? Is het opnieuw mogelijk dat vrouwen die geboren zijn in een maatschappij waarin van beide geslachten eigenlijk hetzelfde verwacht wordt, waarin vrouwen dezelfde rechten en plichten hebben, dat deze vrouwen zich laten verdrukken in een rol die hen mentaal en emotioneel niet meer stimuleert. En geloof me, ik heb niets tegen vrouwen die oprecht kiezen om die zorgende rol dagdagelijks op hen te nemen, maar het feit dat je een keuze hebt, maakt het verschil tussen vrijheid en onderdrukking. Zouden vrouwen de volgende oorlog overleven? Ik hoop het nooit te weten eigenlijk...
Mijn haar ging recht op mijn armen staan toen ik de telefoon oplegde. Mijn adem stokte, mijn hart bleef precies minutenlang stilstaan en ik voelde mijn neus prikkelen en het water in mijn ogen stijgen. Je lijf lijkt in één keer leeggezogen en je hoofd wordt als compensatie volgestouwd met vragen, alleen maar vragen chaos, maar niet degene waar mooie dingen uit ontstaan. Het is een destructieve chaos die zich opdringt telkens je hem weg wil duwen. De enige vraag die duidelijk naar voor kwam hoe vertel je dit tegen je kind en wat met dat kleine meisje dat nu achterblijft, alleen, in de steek gelaten met waarschijnlijk evenveel vragen, maar dan in het dat kleine hoofdje samengeperst. Ik heb er geen ervaring mee en daar ben ik enigszins dankbaar voor, maar tegelijkertijd voel ik me daardoor ook zo hulpeloos. Ik heb steeds gesteund op ervaring om ergens in te helpen, anders hield ik mijn handjes er wijselijk vanaf. Maar hier kan ik niet omkijken, hier kan ik niet wegkijken en hopen dat het allemaal wel goed zal komen. Ik lijk in de ogen te kijken van mijn eigen kind. Mijn moederhart, mijn mensenhart gaat nu in overdrive en ik besef dat ik het waarschijnlijk nooit zal vatten. Dingen begrijpen leidt vaak tot rust, toch voor mij, maar de dag dat ik dit echt kan omarmen, hoop ik dat anderen het van mij overnemen. Die kleine meid gaat alle liefde en warmte kunnen gebruiken in haar jonge leventje. Ik besef maar al te goed dat en mama en papa verliezen op 2 maanden tijd haar zal vormen, maar met voldoende warmte en liefde hoop ik samen met anderen toch hier en daar een lichtpunt te kunnen zijn en haar leven opnieuw te verlichten wat elk kind verdient.
Ik word geregeld met de vraag geconfronteerd of ik misschien niet té veel nadenk over het leven. Ik word ook geregeld met de vraag geconfronteerd of ik niet te weinig stilsta bij de dingen die ik doe en niet te oppervlakkig door het leven wals. Het lijken twee behoorlijke uitersten en ik zou haast kunnen gaan denken dat ik met een gespleten persoonlijkheid zit. Misschien is dat wel zo? Ben ik dan de enige, nee waarschijnlijk niet. Ben ik de enige waarbij het nog bevestigd moet worden door een psychiater? Waarschijnlijk ook niet. Ben ik de enige die er dan misschien bij stilstaat? Nee, want anders zouden mensen mij die vragen niet stellen, denk ik dan. Ik moet zeggen dat beide vragen me niet echt een fijn gevoel geven. Té veel stilstaan en nadenken geeft me een wrang gevoel, omdat het eerder op stilstaan lijkt. Steeds maar alles overpeinzen en er nog eens over nadenken of je wel die juiste keuze maakt. Ik voel me saai wanneer iemand dat tegen mij zegt. Ik voel me die nerd met het brilletje die vanachter zijn computer analyses over het leven uitwerkt, maar het eigenlijk niet leeft. Ik voel me aangevallen in mijn levendigheid, mijn jeugdigheid en spontaniteit.
Langs de andere kant voel ik me een onwaarschijnlijke egoïst en egocentrisch wanneer iemand met die platwalsende kant van mij komt aandraven. De oppervlakkigheid van wie ik dan ben, druipt er af en ik voel me vuil en vies.
En toch vind ik het vreselijk moeilijk om mezelf niet te herkennen in die twee persoonlijkheden. Ik ben ze allebei en vind dat best wel moeilijk om die twee uitgesproken kanten van mezelf te aanvaarden. Ik vind ze allebei niet echt wie ik wil zijn in het leven, maar misschien maakt de mengeling van hen beiden net iets meer wie ik wel wil zijn en ook ben. Een gewone mens met harde en zachte contouren, met fraaie en minder fraaie kanten.
Gisteren in bed beland met al een kater voor je eigenlijk een kater kan hebben, want die horen zich aan te dienen wanneer de zon probeert door de wolken te breken. Nu ja, af en toe staat de wereld op zijn kop en dat was gisteren, een klein beetje maar, letterlijk en figuurlijk het geval. Het leuke aan die roes dat eigenlijk gewoon een mooi woord is voor lichte dronkenschap, maar roes klinkt gewoon een pak beter, is dat het bij mij tot zeer creatieve gedachten kan leiden. Het lijkt of de dood van ettelijke hersencellen, het creatieve gedeelte aan wakkert en tijdelijk intensiever laat werken. De woorden vloeiden in gedachten uit mijn pen, en het waren er schone moet ik zelf toegeven, de zinspelingen volgenden elkaar op en het humoristisch gehalte bereikte meermaals een hoogtepunt. Heerlijk, zo lachen met jezelf, het is ergens zo een mooi ik-moment. Het jammere aan heel die zaak is dat je de woorden niet effectief op papier gaat zetten, ik toch niet. Te lui, te moe, te roezig om recht te staan, papier te nemen en te pennen. Misschien ook té onscherp om het papier dat je eventueel preventief al naast je hebt liggen, te gaan bekladden. Het is een jammere zaak, want ik denk dat er heel wat creatief talent verloren gaat in de roes van lichte dronkenschap
Ik weet nog het moment dat ik 18 werd, wat voelde ik me groot, reuze groot, volgroeid de weg naar ontdekking lag al geruime tijd open, maar nu was het officieel. Ik had eindelijk mee te beslissen, op alle gebied. Mijn stem had effectief iets te zeggen en niet veel later kon ik ook met trots een bolletje kleuren van hen waarvan ik dacht dit kleine landje het beste te besturen, ik had rechten, kon berecht worden, ik had plichten en verantwoordelijkheid, maar ik had vooral het gevoel van vrijheid eindelijk dacht ik ik was volwassen. Het was van korte duur, want snel begreep ik dat ik opnieuw de jongste was, die kleine, jonge volwassenen die blijkbaar nog niet hard genoeg kon roepen om gehoord te worden, want ik was weer die puber onder de groten. Ach gewoon doorgaan, genieten, proeven, botsen, terugbotsen, herpakken, gaan en niet stoppen morgen is het de beurt aan die andere kleinen onder de groten. Ik ben er nu 34 en het voelt niet echt anders aan, vreemd? Ik weet het niet goed ergens blijf ik me het kind van mijn moeder voelen, wat goed is, geborgen, beschermd, dat kleine meisje dat steeds als kind zal worden aanzien. Het meisje dat steeds overladen wordt door goede raad, de raad van zij die net wat langer in dit leven staan. Het blijft een gevecht tussen horen en gehoord worden, tussen wijsheid en levenservaring, tussen zelf proeven en gevoed worden. Ik ben er niet uit of ik ooit echt wil dat deze kamp, the battle beslist wordt. Een gelijkstand lijkt me een mooi einde en begin voor de volgende generatiekloof
Maat 38, ik stond perplex 9 jaar en maat 38 .goed dat we het over een schoenmaat hebben, dan weet ik dat ik mijn klerenkast nog even onbewaakt kan achterlaten, in tegenstelling tot mijn schoenenkast Wat worden ze groot meneer, inderdaad, maar het gaat me iets te snel meneer. Ik weet nog toen ik haar leeftijd had, ik anders was. Ja, anders dan de anderen, dat ook. Ik behoorde niet tot het één of ander hokje, de groepjesdynamiek was me compleet vreemd, hoe graag ik er ook wilde bijhoren Maar ik leefde ergens in de schaduw van het populaire, nerd en hopeloze groepje. Een schaduw die geen regeltjes voorschreef, maar ook geen leidraad had, met als enige boodschap, trek je plan, zoek het zelf maar even uit. Tja, ik ben hem dankbaar, die schaduw, ik heb mijn plan getrokken en ben gekomen tot wie ik ben, wil zijn en verder wil worden en dat is altijd goed wat mij betreft.
Maar, ik had het over anders zijn, maar dan in de andere zin van datzelfde woord. Toen ik 9 was, wist ik nog niet eens wie onze eerste minister was, onze koning, dat nog net, maar dat was eerder te danken aan zijn alom vertegenwoordig zijn in de vorm van een foto in elke klas. Ik, nu, mama van een dochter van 9 jaar kan tijdens het avondeten gerust een gesprek beginnen over Obama, Mubarak, overgoten met een sausje van Mars en een overheerlijke toets van de binnenlandse politiek, wat steeds een pittige smaak nalaat. Ik wou dat ik kon zeggen dat het mijn intelligente genen zijn, maar ik kan alleen maar zeggen, mijn kleine meid is groot(s).
Gisteren zat ik met mijn liefje op een terrasje. Eindelijk nog eens even kunnen genieten van een klein straaltje zon, al moest de overwerkte cafédame, buiten het schenken van vreselijke wijn, zich ook nog bezighouden met het uit de druppels zetten van al diegenen die elk piertje zon wilden meenemen, al is het tussen de regendruppels door
In ieder geval, een druppel water meer of minder in dat mooie glas, gevuld met wijn die volgens mij nog niet eens gebruikt wordt in een slechte bereide stoofpot, wij waren aan het geniet van mensen kijken. We vinden het heerlijk, mensen aanschouwen, mensen bekritiseren én bestoefen, discussiëren over wie, hoe en wat. En eigenlijk weten we er niets van, want we kennen hen niet, maar toch proberen we er steeds een leven, een verhaal aan te knopen. En pas op he, we doen dit gewoon vanuit ons mensen-zijn, vanuit ons gevoel van vrije meningsuiting en houden het netjes binnen de beperkte kring van onze vier oren. Niemand wordt gekwetst, niemand wordt openlijk aangesproken en niemand voelt zich aangesproken. We zijn er redelijk goed in geworden, kijken, maar niet kijken, loeren, maar niet achtervolgen met onze ogen. En ik moet zeggen, het is een amusante bezigheid voor een half uurtje of zo. Wat ons opviel en waaruit we dan weeral geleerd hebben, want pas op, we leren uit ons ogenavontuur! Koppels lijken op elkaar. Wat ik me dan afvraag is, wat er het eerste was. Gaan mensen dan toch op zoek naar mensen die op hen lijken? Is het makkelijker iemand te vinden, tegen te komen, die je onmiddellijk zonder woorden begrijpt, die net dezelfde dingen mooi vindt als jij, die jouw smaken en geuren niet betwist. Of gaan mensen zich met de tijd gewoon hetzelfde gedragen, hetzelfde kleden en liefst nog hetzelfde kapsel aanmeten? Ook dat vind ik een vreemde gedachte. Waar is de uitdaging in je relatie, wat leer je dan nog van elkaar, buiten hetzelfde zijn? Zou ik dan binnen 10 jaar toch kaal zijn, of zou mijn liefje overgaan tot het implanteren van menig grijze lokken? Zitten we dan binnen 10 jaar stilzwijgend naast elkaar op datzelfde terrasje, beiden mijmerend over de tijd dat we aan mensen- kijken waren? I wonder
Hij kan het zo mooi zeggen, weet je, met zo een mooie, zware stem, echt heel mannelijk. Het klinkt ook elke keer een tikkeltje aanlokkelijker (of is het meer aanlokkelijk? Andere suggesties zijn ook steeds welkom). Wanneer hij het zegt klinkt het ook uitnodigend, om er gewoon met heel je lijf en zieltje in te duiken. De bescherming klinkt al in zijn stem, de woorden maken het net iets straffer en de blik dat tikkeltje zwoeler .Maar echt, ik zou het elke man gunnen het op die manier te kunnen zeggen, met alles erop en eraan. Ik zou het elke vrouw gunnen de woorden te laten weerklinken in haar oren, de blik proberen te ontwijken op hun netvlies, maar geloof me, het gaat jullie niet lukken Die geborgenheid kan je niet weerstaan, al is het maar heel even, al duurt de daad net zo lang als het uitspreken van de woorden ervan en hoewel ik het met graagte ontvang, toch zou ik het ook willen kunnen zeggen. Ik als vrouw dan, vanuit een troostende factor, doordrenkt van een gezonde dosis empathie, maar de zwoelheid en de lage toon in mijn stem ontbreekt me, de krachtige arm van het man-zijn kan ik niet compenseren met mijn vrouwelijke charme .en zeg nu eerlijk, als ik je zeg, ik zal je eens tegen mijn bh trekken, of hij zegt, kom hier dat ik je tegen mijn gillet trek .wat klinkt nu het beste? Twijfel? J
En toen was er Goede Morgen Nee, ik ga hier geen pleidooi houden, of de één of de andere actie op facebook lanceren (heb ik wel in het mini gedaan, omdat ik toch even mijn gal wou spuwen en dacht voila, mijn 489 vrienden mogen het ook weten) dus waar was ik. Nee, geen acties, geen moraalridder gedoe, dat allemaal niet. Gewoon Goeie Morgen? Weet je, de woorden hoeven zelfs niet, gewoon een knikje, een lach. Die lach mag zelfs nog doorspekt zijn van hier een daar een ochtendgeeuw of zucht. Zelfs een blik doet al veel, maar dan liefst niet zo van de blikken waarvan ik er deze ochtend een paar honderd van ben tegengekomen. Ik ga niet uitsluiten dat mijn doorspekte geeuwlach en Goede Morgen-gemompel niet ergens oorzaak waren van vreemde reacties en blikken, maar die echt boze, of die compleet negerende, die neem ik niet voor mijn rekening. Weet je dat de eerste Goede Morgen, of de eerste lach de volgende en vorige 20 negerende blikken kan goedmaken? Dus voila, toch een mini oproepje dan, aan 12.22 van mijn 489 vrienden (ik zal daar al starten) .morgen een Goede Morgen?
Maandagochtend moeilijk moment, zware uurtjes, veel te veel koffieslurpende perioden, maag die keert en draait, ogen die liever de zeilen nog even neer laten en rustig verder dobberen, man, wat vind ik ze moeilijk die maandagochtenden.
Het klopt toch niet helemaal. Weekend net gepasseerd, vaak toch net iets langer kunnen en mogen slapen, zonder dat een wekker je met zijn vervelend gezeur uit bed dwingt. Je zou fit moeten zijn, helemaal heropgeladen door een weekend waarin je toch verondersteld wordt een beetje van het leven te genieten en vooral die dingen te doen waar je in de week geen tijd voor hebt, of die je wegens verplichtingen niet kan doen.
Ja, dat is het leven van vandaag, een hoop verplichtingen, een hoop veronderstellingen, een massa verwachtingen .wat een balast zeg.
Toen ik 30 werd heb ik me een aantal voornemens gemaakt die ik voor mijn 40ste wou verwezenlijken. Een daarvan was zoveel mogelijk ballast van mijn lijf gooien, uit mijn leven laten verdwijnen, al moest ik er bij wijze van spreken een scherpschutter bijhalen om die kleine, sluimerende ettertjes voor eens en voor altijd naar het vagevuur te sturen. Mijn leven was genoeg geleid door verplichtingen en verwachtingen.
Geloof me, het was een helse rit, met heel wat tranen, liters marathonzweet, heel wat kwetsuren en heel wat verwondingen, maar volgens mij zonder doden Er zijn mensen die vragen of het nu al die offers - want hoewel er geen doden zijn gevallen, vielen er wel slachtoffers, met misschien wel wonden die af en toe nog kunnen ontsteken of het dit nu allemaal waard was, gewoon om mezelf lichter te kunnen voelen. Ik kan alleen maar volmondig JA zeggen. Ik leef nu echt elke dag het leven dat ik wil leiden. Het woord NEE is zelfs hoog gerangschikt wanneer we de populariteit van mijn woorden even onder de loep zouden nemen. Ondanks alles, en dat klinkt dan weer ontzettend negatief, voel ik mij een beter mens en kan ik hierdoor ook een beter medemens zijn, voor sommigen
Autorijden ik heb er eigenlijk gewoon een hekel aan. De drukte, de lichten, gefrustreerde chauffeurs ik vind het een vreselijk tijdverlies, zeker wanneer je ergens in of rond een stad woont. Neem de fiets hoor ik mijn ma, een schatje die het steeds goed voorheeft met de gezondheid van haar dochter, zeggen, maar ik vrees dat ik daar gewoon te lui voor ben. Mijn oma zou zeggen, die jeugd van tegenwoordig, maar kom, ik ben geen 16 meer he ik weet het, het is niet zo lang geleden, maar de eerlijkheid gebiedt me
Nu, de stad op zich is al de hel, maar een autostrade, een tunnel, een brug en ja, ik hoor het ze zeggen, dat is toch maar gewoon rechtdoor rijden, geen lichten, niet wachten, gewoon bollen .hahaha, in de jaren stillekes toch files, weer die gefrustreerde chauffeurs die er al een uur langer dan voorzien over gedaan hebben de stad uit te geraken en die dan tot de conclusie zouden moeten komen dat het verkeer waarschijnlijk net iets vlotter zou verlopen wanneer ze op die autostrades ook lichten zouden plaatsen. Maar goed, iedereen krijgt het wel eens op zijn heupen, helemaal menselijk
Een tunnel, hhhm, moest ik hem kunnen ontwijken, zou ik het waarschijnlijk wel doen en ik moet toegeven, er zijn momenten dat ik het heb uitgerekend wat het me zowel in tijd als afstand als in geld zou kosten ik zou failliet zijn aan de benzine en de tijd dat ik in de wagen zit zal waarschijnlijk mijn levensduur verkorten. Dus ja, die tunnel door, ramen toe, wat ik ook niet zo fijn vind wegens claustrofobische neigingen en het ontbreken van enige vorm van verfrissing in mijn 10 jaar oude sportkar, bwa .muren die net lijken te bewegen in de richting van mijn wagen. Uiteraard wordt maar al te vaak het lichtpuntje aan het einde van de tunnel belemmerd door een kolos van een vrachtwagen die de claustrofobische neigingen nog een heel klein beetje lijken te versterken
Bruggen daar had ik eigenlijk nooit echt een probleem mee, toch niet met de wagen. Hoewel ik de vreemde drang lijk te ontwikkelen wanneer ik te voet over een brug stap te willen weten hoe het voelt naar beneden te springen, om dan uiteraard net als een kat op mijn pootjes terecht te komen. En nee, ik hou van het leven, maar sommige dingen kan je niet verklaren, wat maar goed is ook, heb ik sinds kort diezelfde drang met de wagen. Al goed dat de Lange Wapperbrug er niet komt, nee toch he.
Misschien moet ik als dochter van een geweldige mama, die raad maar wat meer opvolgen en eens die twee trappers onder mijn voeten schuiven om me dan in alle onveiligheid tussen een aantal gefrustreerde chauffeurs te begeven.
Geef me een reden. Een reden waarom? Een reden om gek te doen, een reden om te roepen, te tieren, een reden om op zijn gezicht te slaan, een reden om te huilen. Geef me een reden. Een reden om welke reden? Een reden om te lachen, een reden om blij te zijn met die ene zonnestraal die deze zomer dat kleine donkere plekje op mijn arm nog net iets donkerder heeft gemaakt; een reden om te zoenen, om te aaien, een reden om lief te zijn.
Geef me een reden. Een reden voor welke beweegredenen? Een reden om te doen wat ik moet doen, een reden om te zijn wie ik wil zijn, me bloot te geven, een reden om
Geef me één reden om een reden te hebben, één zinnige reden om te zijn wie ik wil zijn, om te lachen, te huilen, op zijn gezicht te slaan , te zoenen, te aaien, gek te doen Ik vind er geen zinnige, enkel en alleen dat ik er geen enkele nodig heb om keuzes te maken die helemaal de mijne zijn..misschien is er dan toch die ene reden voor mij dat is degene die me zegt dat ik me niet hoef te verschuilen achter reden(en)
Ik denk dat we nooit echt vrienden zijn geweest, maar vroeger konden we het beter met elkaar vinden. We hadden een stilzwijgend agreement zeg maar als jij het niet te veel uithangt, zal ik me ook koest houden en dat respect is er lange tijd geweest.
Tot een paar jaar terug. Ik weet niet meer wie de schuldige in dit geval was, maar de frustraties, de onderliggende angsten, het sluimerend gespuis dat we beiden al die jaren onder de mat hadden geveegd, is als een bom in ons gezicht beland. We hebben een afkeer van elkaar gekregen. Terwijl hij zijn vleugels sierlijk strekt en met enige arrogantie neerkijkt op zij die er enkel maar van kunnen dromen met hun armen te zwieren en van de grond te komen, toch op die manier, steek ik trots, met twee stevige benen op de grond, mijn middelvinger omhoog. Ik stap in mijn wagen, die me 11 uur later op bestemming afzet, terwijl hij alweer 3 keer over en weer is geweest en dit elk jaar opnieuw. We bekijken elkaar geregeld van op een afstand, verlangend, maar tegelijkertijd met een zekere afgunst. Nu, ja, ik moet toegeven dat die gevoelens eerder van mijn kant zullen komen, aangezien een blikken doos, met enige vernuftigheid geen van deze gevoelens zal kunnen uiten, laat staan beleven. Moegestreden en uit enige schaamte, maar dan vooral tegenover mezelf heb ik dit jaar beslist om hem terug in de ogen te kijken en te gaan voor het respect dat we allebei vinden te verdienen.
Hij stond al te blinken en ik moet toegeven dat ik het zaakje niet echt vertrouwde. Ik wist dat wanneer hij me eenmaal in zijn greep zou hebben en zich zou begeven in zijn habitat, ik geen weg meer zou uitkunnen. Met enige onderdanigheid heb ik me dan ook gewoon overgegeven. Nog even moest hij zijn machtspositie tentoon spreiden en drukte hij me zo hard hij kon met mijn rug de zetel in, nam hij een bocht waarbij ik even dacht dat de aarde boven mij cirkelde, maar toen hebben we elkaar echt wel gevonden, misschien toch eerder als vrienden dan als kennissen, ik weet het niet. Volgend jaar zijn we beiden weer een jaartje ouder en misschien nog net iets wijzer, we zien wel. In ieder geval is de aarde net iets spectaculairder vanuit de lucht en gaat reizen toch dat ietsje sneller.
