Ik kom het hoe langer hoe vaker tegen en meestal merk ik het maar nadien. Soms een paar uur, soms dagen en heel soms, maar dat is uitzonderlijk, wanneer ik aan mijn laatste zin bezig ben van mijn betoog. Ik merk wel dat de duur ertussen met de jaren korter wordt. Vanavond nog. Mijn lief heeft twee geweldige tieners, een stadium in mijn ‘zorgleven’ waar ik een beetje ben ingegooid. Normaal groei je op met je kids en doorloop je elk proces in het leven van je kind. Maar tegenwoordig zal ik niet de enige ouder zijn die geconfronteerd wordt met de zorg voor kinderen, waarvan de eerste levensjaren worden samengeperst in gesprekken die je hebt met je partner. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In ieder geval. Het lijkt soms of ik zelf nog maar net van die schoolbanken kom. Misschien heeft het te maken met het feit dat ik er nog regelmatig over droom. Mijn schoolcarrière is niet echt over rozenblaadjes gegaan en dat is vaak nog een understatement. Ik ben er zeker van dat wanneer mijn mama dit zou lezen dat haar haren nog recht op haar armen gaan staan, dat een hyperventilatie aanval niet is uitgesloten en dat haar nek waarschijnlijk al krampen zal vertonen van het ja knikken. Uren, nu eerder weken als je alle uren optelt, heeft ze me aan mijn verstand proberen te brengen dat hoe ik het aanpakte, niet de meest efficiënte manier was. Voor wat hoort wat Kathleen, het leven wordt je niet in de schoot geworpen, probeer het nu eens om een andere manier aan te pakken. Het enige resultaat dat dit opleverde waren oorverdovende geluiden van toegeslagen deuren, geroep en getier, tranen en hysterische toestanden. Het verbaasd me soms dat zij nog kan zeggen dat ze apetrots is op mij, dat ze die woorden nog over haar lippen krijgt. Dankjewel is niet voldoende, maar jij weet dat ik het meen.

En nu, zoveel jaren later, merk ik hoe ik hetzelfde betoog houd naar die twee tieners. Ik merk hoeveel woorden in dovemansoren terecht komen en hoe vaak ik gefrustreerd mijn bed inkruip, wetende dat de muren het begrepen hebben, maar zij blijkbaar niet. De woorden van een wijze vrouw weerklinken uit mijn mond, maar worden evenmin altijd hartelijk ontvangen. Ik mag mijn twee pollekes kussen dat het geroep, getier en toeslaande deuren mij bespaard blijven.

Er is maar één vrouw die nu begrijpt wat ik bedoel als ik zeg, we zullen later nog eens klappen.