|
Zondag 6 juli
Ziehier mijn race report van de van de Frankfurter Sparkasse Ironman European Championship 2008.
Wat de dagen voordien gebeurd is laat ik weg en ik begin dit verslag op zondagmorgen rond het uur van drieën. Op een moment dat ik niet meer kan slapen en dat mijn hartslag al 10 slagen hoger ligt dan wat je zou verwachten van een getrainde atleet in rust. Uiterlijk kalm, vanbinnen onstuimig.
Met de bus van het hotel naar het water, het regent lichtjes. De profs zitten in een afzonderlijke bus vlak voor het hotel. Straks loop ik ze er allemaal af. Aan de Langener Waldsee veel sfeer, toeschouwers, lange rijen aan de toiletposten, de wereldtop die zijn voorbereidingen treft, het Duitse volkslied, fietsen van meer dan 8000 euro, zou ik die banaan nu nog opeten
Net op tijd in het water om de kop nog eens onder te steken en dan gaat het van nog 30 seconden en vervolgens gaat het van pang. Nog eens 30 seconden later staat mijn rechter duikbrilglas vol water en dan gaat het snel. Ik draai me op mijn rug om mijn duikbril recht te trekken maar wordt langs alle kanten overzwommen. Doordat mijn neusklem wordt afgeklopt en ik op een heel andere manier mijn adem begin uit te blazen sla ik geweldig in paniek. Dit had ik nooit verwacht van mezelf. Het heeft waarschijnlijk een minuut of 5 geduurd maar het lijkt een eeuwigheid. Als een zieke vis amechtig naar adem happend en met het hoofd boven water zwemmend probeer ik te overleven. Ik was helemaal vooraan gestart en kreeg nu zowat het hele peloton over me heen. Aan de eerste boei wou ik eventjes uitrusten maar daar hingen er al een stuk of zeven aan te hyperventileren. Uitademen David, uitademen en dat werkte, na een tijdje ging het beter. Mijn brilglas stond ondertussen terug vol water maar ik zou me niet snel nog op mijn rug draaien. Ik zag geen steek en volgde gewoon de zwemmende, kolkende massa.
Iets over halfweg moesten we even uit het water en eindelijk kon ik mijn zwembril goed op zetten. Het tweede deel ging veel beter en ik begon terug veel zwemmers in te halen.
Ik kwam uit het water in 1:07:25. De tijd die ik had geschat, alleen, ik had er veel te veel energie voor verbruikt. Mijn hartslagmeter geeft waardes van meer dan 160, hier had ik niet op getraind.
Zwem/fiets wissel in 0:06:24. Dat is redelijk snel in de wetenschap dat ik nog eens gaan plassen ben.
Het fietsen deed ik in 5:15:23 en was een lange roes. Aanvankelijk lag mijn hartslag iets te hoog door het zwemmen en de wissel maar nadien reed ik heel de tijd tussen 135 en 145. Perfect zoals voorzien en perfect zoals voorgeschreven. Gedurende de eerste twee uren stak ik nog veel atleten voorbij. Na 3 uur stabiliseerde het, ik zat op mijn plaats. Gedurende de hele rit spookte een zin door mijn hoofd die ik de avond ervoor in een triatlontijdschrift had gelezen feed the machine. Dat en een nummer van Sigur Ros. De hele 5 uur. Het laatste deel naar het zuiden was 20 km wind op kop, alle posities lagen vast, niemand stak nog iemand voorbij. Iedereen over dat stuurtje gebogen. Schoon gezicht.
Fiets/loop wissel in 0:02:19, dat is redelijk snel. Je wordt ook goed geholpen. Iemand neemt je fiets aan, een ander begeleid je naar je loopzak, helpt die leeg te maken, vraagt wat je nodig hebt enz.
Ze heette Maaike geloof ik maar haar nummer heb ik niet.
En dan de marathon. De eerste 15 km ging het prima, ik zat toen nog op het schema van 11 uur en begon stiekem te dromen van een tijd onder 11 uur. Maar dan begon de miserie. In mijn bovenbenen leken mijn spieren het te laten afweten en na een tijdje was het alsof ik enkel nog mijn botten en pezen gebruikte om te lopen. Wat zeg ik vallen, elke stap. Langzaam sloop het de benen en ik had snel door dat het niet zou beteren. Ik weet niet of dit een typisch marathon fenomeen is. Ik was helemaal niet leeg, alleen was elke looppas op de lange duur een pijnscheut. Been op been, alsof twee stukken ijzer tegen elkaar schuren.
Bovendien moest ik ook om de tien minuten gaan plassen, iets waar ik in het fietsen ook al last van had. Waarschijnlijk de koffie s morgens en de powergels met cafeïne tijdens het fietsen. Ik drink normaal nooit koffie maar had uit goede bron dat een tas koffie goed was s morgens. Het was het enige wat ik op training niet had uitgetest en zie !. Het was alsof het erdoor liep.
Bij het begin van de derde ronde zag ik Christophe lopen in de andere richting. Omdat ik toen al af en toe stapte wist ik dat hij niet lang meer kon wegblijven. Toen hij me voorbijliep schrok ik van zijn snelheid. Ik stond gewoon stil tegenover 98% van de andere lopers. Bij het fietsen zie je niemand achter je en plots, als je begint aan de marathon zijn ze daar allemaal. Heerlijk komen ze je voorbij geschuifeld, alsof het hen geen moeite kost. Jaloers ben ik ervan. Marathon in een beschamende 5:15:23 en een eindtijd in 11:59:45. Hier had ik op voorhand willen voor tekenen maar toch hou ik er een wrang gevoel aan over. Heb je een Ironman uitgelopen als je de laatste 10 km van je marathon gestapt heb?
De aankomst is legendarisch. Ik schat dat een 5000 tal mensen je in de laatste 50 meter over de finish schreeuwen. Onder hen ook een 15-tal meegereisde supporters, maar hen heb ik tussen de massa niet gezien. Bovendien had ik veel zeer in mijn benen en geen emoties meer over. Ik had graag over de aankomstlijn gelopen maar ben erover gewandeld.
Enfin, terwijl ik dit schrijf ligt het allemaal al 2 weken en waarschijnlijk meer dan 25 liter Tsjechisch bier achter mij. Ik kan dit race report gerust nog wat rekken, ben waarschijnlijk zeer veel vergeten maar hou nog wat over om tussen pot en pint te vertellen.
Ik ga me nu gedurende twee jaar het lopen eigen maken en doe terug mee in Frankfurt of Klagenfurt in 2010. Voor een tijd ver onder 11 uur welteverstaan, maar als ik het niet haal. Geen probleem hoor, het is met plezier gedaan.
21-07-2008, 21:58 geschreven door David 
|
