Geen flauw idee hoe het komt, maar ik heb er zin in dit jaar....
Nog even wachten tot de Sint het land uit is en dan is het tijd voor....:de kerstboom! Een échte, ha, ja...alleen al voor de geur.....
Toch heb ik elk jaar een beetje medelijden met de sparren....
Ze mogen, ocharme, een week of vier binnen staan pronken in al hun glorie, mooi opgetuigd met lichtjes en ballen .... om nadien bij het huisvuil te belanden....
Heeft zo'n boom het beste van zichzelf gegeven ,om uiteindelijk roemloos te eindigen....
Een mens staat er maar beter niet teveel bij stil ,nietwaar....
Bij de boom hoort natuurlijk een kerststal; die wordt voorzien van stokoude beeldjes....
Ze zijn een erfenis van mijn moeder zaliger ,die ze op haar beurt had gekregen van een tante....
Ik heb er bij ons thuis nooit andere geweten....
Het kindje Jezus, het dutske, is er het slechtste aan toe.... Zijn hoofd diende al een paar keer te worden vastgehecht met "straffe lijm"..... Een stokoud luciferdoosje ,waarop een aantal pijltjes stro zijn vastgeplakt, stelt de kribbe voor...
Jozef, Maria, de os en de ezel, zien er ,niettegenstaande hun gezegende leeftijd, nog vrij goed uit....
De herders, schaapjes en koningen maken het tafereel compleet....
Alle beeldjes zijn getekend door de tijd maar voor mij zijn ze van onschatbare waarde....
Zodra de avond valt, gaan de lichtjes in de kerstboom dan aan....
(zolang er elektriciteit is, welteverstaan....)
en dan is het genieten....
Voor het brengen van sfeer en gezelligheid, krijgt Kerst dit jaar van mij een dikke tien....
"De Belgen zijn de dappersten onder de Galliërs!", was ooit de gevleugelde uitspraak van iemand met kennis van zaken....
"Waar is dan nu die dapperheid gebleven?", vraag ik mij steeds vaker af???
Niet dat ik mij ooit een échte Belg heb gevoeld....
Eerder een "Vlaming"....
De strijd die ,wij, Vlamingen, door de eeuwen heen hebben gevoerd, zat daar zeker voor iets tussen....:
De Brugse Metten en de Gulden Sporenslag op 11 juli 1302, bijvoorbeeld....(dat België onafhankelijk werd in 1830 wist ik pas veel en veel later....)
De rellen in Voeren en Komen....
Het gedoe in Brussel waar winkeliers weigerden om Nederlands te spreken, laat staan te verstaan....
Ik kende (en ken nog steeds) de "Vlaamse Leeuw" .....
Ik las zelfs als tiener" De Leeuw van Vlaanderen" van Hendrik Consciense....
Kortom:" Ik ben een Vlaming en daar ben ik fier op!" was eerder mijn leuze dan "l'Union fait la force"
Niettegenstaande dat alles , kreeg ik best wel kippenvel bij het horen van ons Volkslied...en heb ik mij nooit geschaamd over mijn moederland....
Ik was zelfs trots op ons inimini landje met z'n drie landstalen, een prachtig Noordzeestrand, de Limburgse heide en de heuvels en bossen van de Ardennen....
Enkele historische steden zijn gekend tot ver over de landsgrenzen en het bezoeken meer dan waard...
Er is onze Nationale trots: ons "Manneke Pis"....
Het was hier zeker niet slecht toeven....
Sinds enkele jaren is mijn gevoel van trots langzaam maar zeker uitgedoofd....
In die mate dat ik mij nu zelfs schaam om inwoner te zijn van dit apenland....
Waar zijn wij in godsnaam mee bezig, vraag ik mij haast dagelijks af???
Hoe verzuurd en onverdraagzaam zijn we geworden???
Op alles hebben we kritiek en commentaar...
We halen het buitenlandse nieuws met rellen, betogingen en een falend beleid....
Justitie draait vierkant...
Een Nederlands dagblad vergeleek ons zelfs met een Derdewereldland.....
En ik????
Ik vind het niet meer fijn in België....ook al is het overal wel iets (maar dat maakt mijn zaak niet )....
Ik mijd zoveel mogelijk het binnenlandse nieuws...
Ik wil het niet meer weten, niet meer horen....
Ik doe aan "struisvogelpolitiek"....
Bah, alleen het woord "politiek", doet mijn maag al draaien....
Het maakt mij somber en triest....
Natuurlijk zitten wij nog in een luxe-positie als je onze toestanden vergelijkt met die uit landen als....(vul zelf maar in)....
Maar daar gaat het niet over....
Ik wil weer fier kunnen zijn op MIJN land....
Ik wil HIER weer graag wonen....
Ik wil mij niet langer SCHAMEN over mijn nationaliteit......
Met autovrije baantjes, waar je naar hartelust kan fietsen.... Met veldwegeltjes om te wandelen en plaatsjes in het groen ,waar ik vogeltjes kan observeren....
Ik heb een tuin nodig waar ik in de zomer van het zonnetje kan genieten... Waar ik onkruid kan wieden en planten kan snoeien.... Waar vlindertjes eten zoeken in de vlinderstruik....
Waar ik op een zwoele zomeravond de merel hoor fluiten of de lijster hoor zingen....
Ben ik dan een stadshater??? Dat nu ook weer niet....
Ik hou bijvoorbeeld heel veel van Antwerpen....
Ik flaneer er graag op de Meir.... Ik doe al eens een terrasje op de Groenplaats of de Markt.... Ik kuier er langs de Scheldeboorden aan de kaaien en Het Steen....
Er is ook altijd wel iets te beleven..... Je kan musea bezoeken... Je kan naar het theater...., de film....
Op reis lassen we zelfs steevast enkele stadsbezoeken in.... Liefst om te snuisteren in het oude stadsgedeelte ,met de historische gebouwen en sympathieke steegjes....
Maar er willen wonen.... No way! Ik zou er gewoon niet aarden, denk ik....
Als een duif op zijn til in een appartementsblok....???? Neen, dankjevriendelijk....
Geef mij maar de gezonde boerenbuiten.... (al is dat ook weer relatief natuurlijk)
Met plezier laat ik anderen genieten van het bruisende stadsleven , ik kan het zelfs begrijpen ook....
Voortaan zouden we niet meer verzwaren tijdens een vakantie...
Bewegen en op onze voeding letten, dàt gingen we doen!
En dus werd er gestapt....of gewandeld....elke namiddag... Zo'n zes à zeven kilometer.... Mèt resultaat....
Toen we na tien dagen weer thuiskwamen was ik één hele kilogram kwijt in plaats van twee erbij....HA! Ook al waren we uit gaan eten en ook al telde ik geen calorieën....
Dit moesten we zeker blijven doen!
Wandelen is trouwens de meest gezonde sport met de minste kans op blessures.... of het zou moeten zijn dat je struikelt natuurlijk....
Dus proberen we een paar dagen per week te gaan stappen.... In de letterlijke betekenis van het woord weliswaar....
Het moet gezegd, ik hou wel van dat wandelen...
Fietsen vind ik meer iets voor zachte lente- of zomerdagen.... Fietsen bij fris of regenachtig weer vind ik maar niets.... Het is koud aan oren en handen, je krijgt er een druipneus van, tranende ogen....
Neen, dan wandel ik veel liever
Langs bos en hei of veld en wei....
Of gewoon, een toertje door ons dorp....waarbij er dan druk commentaar geleverd wordt op huizen, voorgevels en bijhorende tuintjes...
We lachen ook heel wat af....
Alleen vandaag werd het lachen een beetje groen...
In al ons enthousiasme hadden we er te weinig rekening mee gehouden dat na de heenweg ook nog de terugweg volgde.....
We hielden er nochtans goed de pas in ...(iets te goed )
Tot de laatste twee kilometer... Die stapten we op karakter....
We hadden duidelijk onze limiet overschreden....
Maar thuis zijn we geraakt, zoveel is zeker.... En trots zijn we ook! (en stijf!!!)
Toch weet ik één ding héél zeker: de dodentocht van Bornem ....die is nog niet direct voor ons
"Waar is ons aller verdraagzaamheid gebleven ?", vraag ik mij soms af.
"Waar zijn we toch mee bezig....?"
Neem nu het hele gedoe rond de kleur van Zwartepiet....
(In alle eerlijkheid, ik heb Piet nooit ofte nimmer vereenzelvigd met een slaaf... Ik kénde ook geen andere zwarte mensen... De enige die ik kende was: Zwartepiet, uit Spanje, de rechterhand van Sinterklaas...
Bang was ik er wel een beetje van...... Dat kwam - toen al - door al die enge verhalen van de volwassenen... Zij, maakten van Piet een boeman. Wie niet zoet was stak hij in de zak.... O, help...!
Later wist ik dat ik helemaal niet bang hoefde te zijn. Zwartepiet zorgde voor pret en in de zak stak al het speelgoed en lekkers....)
Maar ik dwaal af....
O, ik kan mij best voorstellen, dat het niet fijn is om in volle Sinterklaastijd te worden vergeleken met Zwartepiet omwille van diens kleur en krullen...
Maar wat dan met al die "rosse kopjes"???
Zullen we maar meteen, na de geboorte, de haartjes bruin , blond of zwart kleuren (blond is , bij een meisje zelfs geen optie...) omdat ze anders kans maken, om op een slecht moment ,te worden uitgemaakt voor "vuurtoren"???
Ook niet leuk toch...
Zelf was ik vroeger vrij mager (toen nog wel)....en waren koosnaampjes als: "bonenstaak" en "magere haring" mijn deel....
Grote medemensen krijgen te horen dat ze gemaakt zijn "aan de lopende meter".... Zijn ze te klein dan zijn het "dropjes" of "kabouters"...
Ik kan zo nog wel eventjes doorgaan....
Wat ik gewoon wil zeggen: zijn we niet allemaal ooit al eens een buitenbeentje geweest waar andere mensen commentaar op hadden....? En, neen, natuurlijk vindt niemand zoiets fijn
Maar is dat niet een beetje "des mensen"????
Stel, we kleuren Piet "geel".....
Is dat niet de kleur die we gebruiken wanneer we het over Aziaten hebben en meer bepaald over Chinezen....???? Ze zullen ons graag zien komen....de Chinezen
Of "rood"....?????
Ook niet bepaald een optie....
"Roodhuid" verwijst naar de Indianen en die hebben het al hard genoeg te verduren (gehad)....
Groen dan maar????
Dat zullen de "groene jongens" dan weer niet fijn vinden.....
Laten we anders kiezen voor: blank....
Wat zegt u: "Saai?" "Wat moois is er nu aan een wit vel"???
Diepe zucht....
Zo komen we er natuurlijk nooit.... Voer voor discussie zal het altijd blijven, no matter what....
En wie zijn er uiteindelijk de dupe van het hele gedoe.....
Juist ja.....
Dus kunnen wij, volwassenen, misschien eens stoppen met meteen op onze achterste benen te gaan staan??? Zowel blank als zwart...
Kunnen we misschien gewoon eens luisteren naar elkaar mèt respect voor elkaars mening....en stoppen met beschuldigende vingertjes of dreigende taal....
Ik weet het, het zal nog niet voor morgen zijn....
Maar laat onze kindjes: blanke, zwarte, gele, bruine....alstublieft genieten van het feest.....
Wat zeg ik????
Van HUN feest....
(ik denk dat ik vanavond alvast mijn schoen klaarzet....)
Even op "tussenvakantie" geweest naar Bretagne... Met de caravan. Uiteraard...
Telkens volgen we eigenlijk éénzelfde scenario:
De echtgenoot rijdt en ik...ik slaap...
Echt , ik kan het niet helpen...
Zodra we de snelweg opgaan en de eentonigheid begint , start het geeuwen... Nog even hou ik me flink ....en dan...hup, neem ik mijn "halskussentje"(...een droomkussen, het moet gezegd, met dank aan de jongste stiefdochter...), de rugleuning van de zetel gaat vakkundig achteruit en ik installeer mij ongegeneerd onder een fleece-dekentje....en droom weg in Morpheus ' armen....
(De echtgenoot heeft trouwens niet liever... Dan kan hij "ongestoord" doorrijden....zonder dat ik de hele tijd "kwebbel"...)(dit geheel terzijde...natuurlijk)
Als de honger begint te knagen, verlaat ik mijn zoete dromen en worden de boterhammetjes bovengehaald...
Boterhammetjes met kaas... Altijd... Alsof het zo hoort....
Meestal wordt er rond die tijd ook getankt .... De echtgenoot vult de tank.... en ik....ik leeg mijn blaas....
Nadien wordt de rit verder gezet...
In de namiddag kom ik langzaam tot mezelf en probeer mij te amuseren met het beluisteren van muziek en het bestuderen van auto's...lees chauffeurs.... De commentaar dien ik noodgedwongen voor mezelf te houden...zie boven....
Als we eindelijk aankomen, is het meteen alle hens aan dek....(vooral voor de echtgenoot)....(nog steeds)
Terwijl hij de caravan installeert maak ik mij "nuttig" met het bestuderen van de omgeving...
Eens "de pootjes" staan , ga ik "aan boord" en maak koffie...
Het voorbije weekend was het weer zover... Zondagochtend werd 3 uur ineens : 2 uur...
Uit met de zomertijd! Met z'n allen hup weer de "wintertijd" in.
Persoonlijk vind ik het maar niets, net zoals mijn biologische klok trouwens ,die weer gedurende minstens een week van slag is...
Om van de échte klokken nog te zwijgen.... Vooral de wijzerklokken die met de hand moeten worden goedgezet, krijgen het zwaar te verduren!
Of wat dacht u van de klokken met een melodietje om het kwartier....
Daar wordt een mens zelf toch gek van...
VIER melodietjes om de klok één uur door te draaien...
Wijzelf hebben een oude hangklok met een "doing"...lees: die "doingt"de uren en het half uur ertussenin....
Horendul ben ik, alvorens de wijzers weer de juiste tijd aangeven....
In het voorjaar gaat het dan weer van 2 naar 3uur waardoor we ineens, uit het niets, zomaar een uur nachtrust verliezen. Alvorens IK dat uur heb "bijgeslapen".....pffft
"Ergens" is die "zomertijd" wel fijn natuurlijk: het blijft 's avonds een uurtje langer klaar.....
Tenzij je ouder bent van klein grut...
Probeer je kroost maar aan het verstand te brengen dat het écht wel avond is wanneer de zon nog volop schijnt....
Gevolg: tranen bij de kindjes, wanhoop bij de mama's en/of papa's....
Als pa en ma zelf vakantie hebben ,valt het nog mee natuurlijk maar wat als de kroost 's morgens moet worden klaargestoomd voor de opvang of de school....
Uitgeslapen zijn ze voor geen meter!
Dat wordt gegarandeerd: mokken en dwarsliggen.... Fijne start van de dag is dat....
Dus laten we met z'n allen staken...tégen die uurverandering.... Of betogen...in Brussel....
Laatst, moest ik tijdens het kijken naar "Boer zoekt vrouw" toch wel eventjes slikken...
Een jongeling beweerde dat op ZIJN LEEFTIJD, de vlindertjes niet meer zo makkelijk kwamen.... ZIJN LEEFTIJD!
Die gast was amper drieëntwintig! DRIEËNTWINTIG!!!!
Hallo!
Een andere deelneemster, een vrouw van "middelbare" leeftijd , verkondigde dan weer ,dat je van vijftigers niet meer kan verwachten dat die nog halsoverkop verliefd worden. Laat staan dat er nog sprake is van vlinders....
SJKOES MIE
Ik wil dat hier dus met klèm tegenspreken!
Tuurlijk kan je nog vlinders voelen op latere leeftijd! Vlinders, mieren, rubberen benen, harkloppingen...het hele zwik!
"Liefde op het eerste gezicht", bestaat wel degelijk en dààr staat helemààl geen leeftijd op!!!
En ik kan het weten want ik mocht het aan den lijve ondervinden!
Ik was negenenveertig toen ik de eerste date had met mijn huidige man...en jawel, het was een "coup de foudre" om u tegen te zeggen! Voor allebei! (maar ik was inderdaad nog geen vijftig )
Toen ik hem zag was ik meteen verkocht! Mijn hormonen schoten alle kanten op! Het bloed raasde door mijn aderen, mijn hart sloeg op hol! Ik was verliefd tot over mijn oren ...en voelde me weer zestien...
We hebben elkaar beetgepakt en niet meer losgelaten... Na een paar weken woonden we samen, binnen het jaar kochten we een huis en ondertussen zijn we alweer drie jaar gehuwd.
Als ik dan al dat "berekend" gedrag zie in "Boer zoekt vrouw" dan denk ik vaak:" Mensen, word eens wakker !!!"
Er wordt gewikt en gewogen, gepeinsd en nagedacht....
Net of ze zoeken de juiste stier om een koe te dekken...
Het klinkt misschien een beetje cru...edoch.
Als je begint te denken:" Wie past het beste op mijn boerderij of in wie herken ik nu een boerke of boerinneke...???" , ben je toch niet goed bezig....
Verliefd worden, doe je met je hart en niet met je verstand. Punt!
Nadien kan je verstand je eventueel nog helpen ... Het is altijd mogelijk dat je bij het prille begin wat hard van stapel bent gelopen...
Maar..... dàt "denkwerk" komt pas later!
Dus dames , heren, boerkes en boerinnekes :veel succes met jullie zoektocht naar de ware ... Maar als jullie kiezen met het verstand ,geef ik een "eventuele" relatie, geen schijn van kans!
De herfst heeft eindelijk zijn intrede gedaan en ik ben er niet rouwig om..
Zomerse temperaturen horen niet meer thuis in oktober!
Ja, ik ben streng, ik weet het... Maar hoe kan een mens nog verlangen naar zon en warmte als je het al het hele jaar voorgeschoteld krijgt???
En wat met al die kindjes die leren over de herfst....?!
"Waaraan kunnen we merken dat de herfst zijn intrede heeft gedaan?"
Geen hond die het weet...
Begin er maar aan als juf dan...
Wij schreven vroeger in onze opstelletjes, hoe de blaadjes van de bomen verkleurden en door de sterke wind werden afgerukt...
Als er nu één kleur is ,die nog steeds overheerst...zal dat toch het groen wel zijn zeker....! Bovendien valt er nog niets af te rukken want ze zitten nog muurvast, die groene blaadjes!
Hier en daar merk je al een lichte verkleuring...but that's it!
Wij zagen vroeger geen hand voor de ogen wanneer we 's ochtends door de dichte mist naar school fietsten... Nu zie je ook geen hand voor je ogen door de lage zon die knal in je ogen schijnt....
In de week van het bos, halverwege oktober, kon je , tijdens een boswandeling, maar beter kijken waar je je voeten zette voor je weer een paddenstoel vertrappelde...nu mag je ze zoeken met een vergrootglas...
Toen ik nog een kind was, dus, vòòr de isolatie van de huizen, vòòr de"dubbele beglazing" , werd krantenpapier tussen kieren en reten van ramen en deuren gestopt, om de herfstwind buiten te houden.
We hoorden de gure wind loeien.... maar wat kon ons het schelen, wij zaten knusjes binnen, lekker geïnstalleerd voor een warme kachel! We hoefde niet bang te zijn voor afgerukte daken, ontwortelde bomen, weggewaaide schuren...
In het ergste geval sneuvelde hier en daar eens een dakpan...maar daar bleef het bij. De wind deed zijn best maar hield zijn manieren... Bestond er iets fijners dan lekker uit te waaien aan zee of gewoon, buiten in de tuin???
Nu krijgen we resten van "tropische" stormen over ons heen... "Tropische" stormen!, jawel, in de herfst!
Men sluit parken en bossen,wegens : véél te gevaarlijk en aan zee word je gewoon van je sokken geblazen...
Genieten van de herfst, zeggen ze dan....
Ik kijk dus nu vooral uit naar normaal herfstweer, gevolgd door een échte winter, mèt sneeuw en vriestemperaturen zodat we kunnen uitkijken naar een zwoele lente en een warme zomer....
"Wie zijn ze?" "Wat drijft hen?" "Waar komen ze vandaan?"
Ja, ik weet het, weer op zijn "Jambers' "maar ik vond het hier zo toepasselijk....
Ik zat er namelijk de voorbije dagen zelf mee opgescheept en dan staat een mens er al eens gemakkelijker bij stil nietwaar
Bon, wat weten we van een virus???
Het is een levend organisme...
Een soort van "diertje" dus. Inimini klein, nog veel kleiner dan een bacterie.... En ...het kan niet overleven zonder ons, mensen...
Hoe zou je dan, virus zijnde, zelf zijn???
Dan ga je toch op zoek naar een geschikt slachtoffer... Eéntje waarvan de weerstand eventjes een beetje minder sterk is... Je overvalt hem op een moment dat hij het niet verwacht... En je neemt natuurlijk meteen je hele familie mee.... Want alleen is maar alleen ... Vervolgens is het alle hens aan dek want er moet vermenigvuldigd worden....
Kunnen zij het helpen dat hun "slachtoffer" daar ziek van wordt???? Ze moeten toch ook leven?????
Of zijn het eerder geniepige "duivels" ????? Met één doel: de mens aanvallen, zo ziek mogelijk maken en liefst nog liquideren ook....
Teveel volk op de planeet! Aanvallen!!!!!!
Hoeveel mensen sterven er jaarlijks door een aanval van een griep-virus??? Telkens er een vaccin wordt ontwikkeld tegen een bepaalde soort verschijnt er "out of the blue" wel weer een nieuw....
Nu men er eindelijk in geslaagd is om het H.I.V.-virus onder controle te krijgen komt het Ebola-virus weer op de proppen... Dit ruikt toch naar kwaad opzet.... Naar sabotage van het mensdom....
Wat me dan meteen bij de vraag brengt:
Waar komen zij telkens vandaan???? Wie is er verantwoordelijk voor hun ontstaan????? Ha! Creepy toch....als men er zo eens bij stilstaat...
Gelukkig loopt het niet altijd zo'n vaart... Vaak is de mens zelf in staat om het opgedane virus te overwinnen.... Maar nooit zonder strijd...ziek maakt het je zowiezo....
Mijn "strijd" is gelukkig bijna gestreden... "Mijn" virus is ver uitgeteld Ik hoop er tegen morgen volledig bovenop te zijn!
Zou het nu zijn kans bij mijn man wagen.... Of verdwijnt het met de noorderzon?????
Ofwel is men voor ofwel
vierkant tegen... Een tussenweg blijkt er niet te bestaan... Voor mij
persoonlijk is facebook vooral fun...
Ik heb er bijvoorbeeld
nieuwe mensen leren "kennen".
Oké, het is niet écht het "kennen" zoals in
de dagelijkse omgang...edoch... We wisselen nieuwtjes uit, bekijken elkaars
foto's en springen kwistig om met "vind ik leuk's"... Meer hoeft dat toch niet te
zijn...
Mensen met wie ik alle contact was verloren, liep ik weer tegen
het :"spreekwoordelijke" lijf... Vrienden, klasgenoten van vroeger, vroegere
buren... Fijn toch!
Zelfs de Noorse penvriendin uit mijn tienerjaren
vond ik terug via fb... Correctie: zij heeft mij opgesnord waardoor er regelmatig Noorse gesprekken
op mijn pagina verschijnen...
Voor alle duidelijkheid: WIJ "praten"gewoon Engels met elkaar.
Het gaat hem dus over
conversaties die zij voert met vrienden en familie.
Het leuke daaraan is,
dat ik, met een beetje goeie wil, best wel veel begrijp. Niet écht
woordelijk maar heel vaak snap ik waar ze het over hebben... F.b. is dus
bevorderlijk voor mijn taalontwikkeling!
Ik blijf zo ook in
contact met mijn buitenlandse vriendinnen: twee stuks ,mèt hun gezin, uit Den
Helder.
Echte vriendinnen, bedoel ik wel in dit geval ... We hebben
elkaar al meermaals in levende lijve ontmoet....en steeds gaat het er zeer
hartelijk aan toe.
Twee andere fantastische meiden emigreerden...
Eéntje, mijn liefste mateken ooit - altijd twee handen op één buik
geweest, no matter what - trok met man en kind(eren) naarCanada... Vijftien
lange jaren geleden alweer...
Een andere volgde ,heel recent, de liefde van haar leven naar
Chicago...
Danzij fb blijven wij op de hoogte van elkaars doen en
laten... Ik kan er zo van genieten!
Wat ik nog een fantastische
ervaring vond was, toen ik werd gecontacteerd door oud-leerlingen . "Kinderen" uit mijn
prille beginperiode als juf in het vierde leerjaar.
Zonder fb, geen
contact.
Ik maak er ook regelmatig reclame voor mijn blog... Mooi
meegenomen...toch???
Voor de rest hou ik mijn "vriendenkring" beperkt en mensen die het niet
goed met mij menen worden zonder pardon "geblokkeerd".... Voor mij geen
gezeur, geen gedoe...
"Tegenstanders" van sociale netwerksites, vinden
het een schending van de privacy... Och, denk ik dan, zolang je iets post,
met in je achterhoofd de gedachte: dit mag heel de wereld zien en weten, is
er toch geen vuiltje aan de lucht.
Dus voilà, ik blijf "voor" en ik hoop
dat ik er mij nog lang mag amuseren!
Alles gaat mij veel te snel... En dan heb ik het geeneens over de rush tegen de tijd op het werk of onderweg... Het léven gaat gewoon te snel ....
Gisteren beviel de stiefdochter van het kleinzoontje...en vanaf januari stapt het ventje gezwind naar de eerste kleuterklas.... Ik kan het amper vatten...
Neem nu de eigen dochters... Amper de pampers ontgroeid, zijn ze alweer de deur uit... Waar zijn al die jaren tussenin naar toe?
Heel soms kan ik zelfs helemààl niet meer volgen.... Het aantal jaren inschatten, sinds een bepaalde gebeurtenis, tot nu bijvoorbeeld...onbegonnen werk... Iets lijkt een jaar geleden te zijn gebeurd terwijl er alweer drie jaar voorbij zijn...
Ik probeer daarom zo weinig mogelijk aan de eigen leeftijd denken... Want dat is nog zoiets...
Men voelt aan de krakende botten en de stramme spieren dat men geen twintig meer is , edoch...mentaal verandert er toch weinig vind ik dan... (ik vermoed sterk dat dat ook met de snelheid van het leven te maken heeft)
Vroeger, als kind, dacht ik dat mensen van een zekere leeftijd écht volwassen waren.... Nu ervaar ik dat dat maar schijn is... Ergens blijven we nog steeds hetzelfde meisje, dezelfde jongen We "spelen" de volwassenen, we "gedragen " ons als een volwassene...maar diep van binnen....????
Ook aan de verhouding tussen mensen verandert er weinig....
Voor je ouders blijf je steeds hun "kind", of je nu vijf of vijftig bent.... Ikzelf blijf mijn leven lang de jonge zus...
Mijn "grote" zus verwoordde het nog zo mooi na het overlijden van onze moeder... "Weet je", zei ze, "ik voel het aan alsof ik vanaf nu de moederrol overneem., dat ik nu voor jou moet zorgen."
Ook voor de buren van vroeger ben ik steeds de kleine meid gebleven en blijven ze mij steevast "Lieveke" noemen.. Ook zij kunnen blijkbaar moeilijk vatten dat, die kleine meid, ondertussen al een dame van "middelbare" (slik) leeftijd is....
(maar ik dwaal hier wel geweldig af nu)
Zoals ik dus al zei: het leven gaat zo snel voorbij....en je beseft het steeds te laat... Een mens zou er zowaar weemoedig van worden....
Toch bestaat er een goeie remedie voor : zoveel mogelijk genieten van het nu...(zelfs Willie Sommers schreef er een liedje over ) En dat hebben de echtgenoot en ik nu écht wel begrepen....
Als er te feesten valt, zijn we van de partij.... We gaan zo vaak we kunnen op vakantie.... Bij nare gebeurtenissen proberen we zo min mogelijk stil te staan.... Met ruzie maken gaan we écht onze tijd niet verdoen....
Het leven is gewoon te kort... Morgen kan het al afgelopen zijn....
Dus, om het met de woorden van Toon Hermans te zeggen: "Vandaag is dé dag, die komt maar één keer, morgen dan is het vandaag al niet meer. Dus mensen geniet van het leven, het mag. Maar doe het vandaag want vandaag is dé dag"
Altijd weer leuk, vind ik dat. Zelf ben ik niet zo'n organisator maar als ik word uitgenodigd: altijd van de partij.
Het eerste feestje vierden we vijf jaar geleden, toen die van '59 de kaap van de "vijftig" hadden bereikt.
Ik moet zeggen, het verzachtte de pil toch enigszins. Het was gewoon fijn ,om zovelen, na al die jaren terug te zien...
Ook al was het nu "maar" vijf jaar geleden, toch was het weerzien even hartelijk...
Wat mij bij zo'n "evenementen" opvalt is hoe verschillend mensen zijn:
- sommigen hebben met glans de tand des tijds doorstaan. Ze zijn nog steeds hun jeugdige zelf en stralen dat ook uit
- anderen zijn getekend door de jaren...een mens heeft niet alles in de hand nietwaar
- er zijn mensen met nog steeds het slanke humaniora-lijntje - er zijn de eerder "gezette" mensen - en er zijn er ook die ronduit, écht wel, massaal zijn bijgekomen
Nog zo'n fenomeen bij die bijeenkomsten: steeds zijn er behoorlijk meer vrouwen dan mannen.
Soms ligt het gewoon aan het feit dat manlief van het feestbeest niet is geïnteresseerd wegens, "ik ken daar niemand"... Wat ik persoonlijk een flauw excuus vind, maar , bon, wie ben ik....
Misschien zijn er ook wel mannen, feestbeest of niet, die afhaken omdat ze niet zo'n dansers zijn... Die liever, aan de toog, met de vrienden, hun verjaardag vieren... Moet kunnen, je kan tenslotte niemand dwingen...
Ook bij de "vijftigjarigen-viering", hetzelfde verschijnsel....toen zelfs nog meer uitgesproken dan gisteren....
Wat er ook van zij, ik heb genoten en samen met mij heel wat dames en heren 55-jarigen...
Toen na het diner de beentjes werden losgegooid ging het er nog behoorlijk heftig aan toe... Net als in onze gloriedagen , toen we nog pril en jong waren...
Toen ik zo mijn dansende medemensen bekeek moest ik, gek genoeg, ineens aan onze kinderen denken..., hoe zij zouden reageren op het feestgedruis van pa of ma.... Zij, nu in de fleur van hun leven....
Zouden ze meewarig met het hoofd schudden of het best wel "cool" vinden dat pa of ma nog zo "jong" van hart en benen is...?
Och, wat maakt het ook uit... Het was genieten.. Niet in het minste van de "tijdloze" muziek uit onze jonge jaren....
Want geef toe, toen werd er nog kwaliteit gemaakt....o, nostalgie...
Hoe gaat het binnen vijf jaar zijn, vraag ik mij een beetje benepen af ,als de "zes" zijn intrede doet.....
*Slik*....misschien liever niet bij stilstaan, denk ik dan...
Gewoon genieten van elke mooi moment dat zich aandient.....
Leeftijd, dat is toch "maar" een "getalleke" nietwaar :rol
Amper acht weken was hij toen hij bij ons arriveerde: een inimini, ros katertje met een snuitje om bij weg te smelten. We doopten hem "Basje", naar zijn voorganger , Baziel, die amper één jaar was kunnen worden.
Basje werd al snel geadopteerd door tante Fleur, die de zus was van Baziel. Het was aandoenlijk om hen bezig te zien... Fleur werd opnieuw zichzelf, kwam weer meer buiten en genoot zichtbaar van haar nieuwe gezelschap...
Naarmate Basje, "Bas" werd, ontpopte hij zich tot een kwajongen eerste klas! Zelfs nadat hij gecastreerd was bleef hij zijn "zotte" zelf. (ik heb lange tijd gedacht, dat ze een balleke hadden laten zitten ;-) ) Meer dan eens moest Fleur het "hazepad" kiezen omdat hij zonodig "oorlogje" wilde spelen...
Maar ook kleine jongens worden groot... Bas is ondertussen uitgegroeid tot een serieuze kater van een kilo of zes.... Sinds tante Fleur met de noorderzon verdween is ook hij een beetje rustiger geworden...
De dagen brengt hij voornamelijk al slapend of soezend door....met tussendoor al eens een verzetje:
- jagen op al wat vliegt, jammer maar helaas ook op vogeltjes, de snoodaard...(maar kan je het hem kwalijk nemen??? Een jagersinstinct is een jagersinstinct en katten blijven hoe dan ook roofdieren)
- muisjes vangen (bij voorkeur beschermde spitsmuisjes die hij aan de voor-of achterdeur deponeert. Heel soms brengt hij zelfs een nog levend exemplaar mee naar binnen)
- dikke spinnen verorberen ,nadat hij er eerst lekker heeft mee gespeeld...
- baasje aanmanen om de garagepoort te openen ,omdat het langs daar veel leuker is om naar buiten te gaan dan via het luikje van de achterdeur en er dan nog in slagen om zijn zin te krijgen ook....
- verstoppertje spelen met de poes van de buren...
Op meer actieve momenten ,draait hij er zijn poot niet voor om ,om een duifje te verschalken waarmee hij zich onder de aanhangwagen verstopt, met zo'n blik van :"all mine". Het beestje wordt volledig verorberd waarna een zeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer lange siësta volgt
Een "schootzitter" is onze Bas helemaal niet. Maar zelf knuffels uitdelen kan hij als de beste.
Wanneer we in de tuin bezig zijn houdt hij ons steevast gezelschap en durft hij wel eens komen helpen...lees: - je hand aanvallen terwijl je onkruid wiedt... - een poepje deponeren in een gaatje waar je een bloembol wilde planten...
Och Bas(je), hopelijk mogen we nog heel lang van je eigengereide karakter genieten... Dus...een beetje voorzichtig als je de straat oversteekt en altijd op je hoede blijven voor "stoute" mensen !
Voor wie het nog niet zou weten: de nieuwe regering is een feit!
Nu is het nog enkel wachten op de stakingen, protesten, betogingen.... Om van de vele lezersbrieven ,die ongetwijfeld zullen volgen, nog te zwijgen...
Ach, het hoort er gewoon bij... Verander wat aan 's mens' gewoonten en hij steigert....(tenzij de veranderingen in het kraam passen natuurlijk... )
Misschien schrijf ik beter:" Neem iets terug wat je eerst had gegeven", en je hebt geheid "ambras"...
Och, het zit erin gebakken van kindsbeen af...
Even een klein voorbeeldje: stel je bent met je kroost in één of ander warenhuis of winkel.... De kans is vrij groot dat je kleintje een snoepje wordt aangeboden.... Probeer dat maar eens terug te vorderen.... "Geef het snoepje nu nog maar eventje aan ons mama, straks na je boterhammetjes, krijg je het terug....."
Geen kind is het daarmee eens! Gekregen IS gekregen!
Of nog: ik herinner mij , als de dag van gisteren, de protesten die wij, als leerkrachten te verduren kregen omdat wij woensdag invoerden als "fruitdag". Die dag geen koeken voor de spruit maar een gezond fruitje! Herejee! Sommige ouders dachten dat hun kind het niet ging overleven.... Terwijl wij die regel enkel invoerden "ter bevordering van de gezondheid van het kind", voor hun eigen goed dus.....(voel je mij komen )
Zelfde scenario toen de frisdranken zoals: limonade en cola, bij het middagmaal werden geschrapt. Terwijl iedereen nochtans weet dat die tjokvol suiker zitten....
Het probleem is gewoon: de mens heeft het moeilijk met het aanvaarden van regeltjes en gezag: " Niemand hoeft mij te vertellen wat ik moet doen! Wat is dàt nu. " "Denken die nu écht dat ze beter zijn dan wij misschien???"
Niet herkenbaar zeg je..... Hoe vaak volgen wij braaf de verkeersregeltjes????? Wie heeft bij het , ik zeg maar wat, sorteren van zijn afval, nog nooit iets stiekem weggemoffeld in een zak of container, waar het niet in thuishoorde???
Wie zonder zonden is mag nu zelfs de eerste steen werpen....
Ik wil gewoon maar zeggen: protesten, die horen erbij zoals het water bij de zee en yin bij yang....
Ben ikzelf dan laaiend enthousiast over al die nieuw maatregelen???? Zeker niet maar ik vrees dat ze een beetje een noodzakelijk kwaad zijn willen we niet eindigen zoals Griekenland en Spanje...(maar dat is mijn persoonlijke mening natuurlijk én ik hoef inderdaad niet meer te werken....)
Wat er ook van zij...
In 2019 zijn het alweer verkiezingen en....er is nog altijd de oppositie natuurlijk
Wat mij nu zo opvalt is dat er ontzettend veel mensen jarig zijn in oktober....
Een klein rekensommetje leert mij dat de "bevruchting" dus heeft plaatshad ergens in januari....
Werden die baby's verwekt in de euforie van het nieuwe jaar?
Of zijn ze het natuurlijke gevolg van de winterse kou.... Je weet wel: "dicht bij elkaar is 't warmer "?
Wat er ook van zij, januari blijkt zeer vruchtbaar...
Wat drijft mensen ertoe om te kiezen voor een "najaarsbaby"?, vraag ik mij dan af.... (ik lijk Paul Jambers wel)
Je hebt in poezenmiddens natuurlijk evengoed de najaarskittens....toch wordt er afgeraden om er zo eentje in huis te nemen omdat die minder sterk zouden zijn...
Alhoewel...
Ikzelf baarde een najaars- én een voorjaars "kitten" <3 : en qua sterkte of gezondheid heb ik nooit een verschil gemerkt
De oudste dochter die - jawel, jarig is in oktober - vond het alleen maar niets dat het een eeuwigheid duurde alvorens ze eindelijk "sweet sixteen" was.... Maar aan de andere kant...
In de lagere school ben je als één van de eersten jarig in het nieuwe schooljaar, wat toch ook wel fijn is, denk ik dan zo...
In de humaniora-periode heeft jarig zijn in oktober , ook alleen maar voordelen: - je bent al goed ingeburgerd - van examenstress is nog absoluut geen sprake Tijd genoeg dus voor een feestje met de vrienden en vriendinnen
Later in de studententijd wordt men niet gekweld door een of andere blokperiode.... Het academiejaar is net gestart . Dé ideale gelegenheid om er met de "maten" eens goed in te vliegen....
Jarig zijn in oktober kent bijgevolg niets dan voordelen....
Dus voor al de mama's en papa's in spe....wacht misschien nog heel eventjes....
Wie zich nu laat bezwangeren krijgt een kindje in juli....
NIET doen dus! De toekomstige kroost gaat het jullie levenslang verwijten ! (misschien niet direct levenslang, maar toch)....
Jarig zijn in de grote vakantie: géén kind vindt zoiets leuk....
Nooit wordt de grote dag gevierd met de vriendjes op school.... ( einde schooljaar wordt er wel gezongen voor de jarigen in de vakantie...maar dat is nooit hetzelfde)
De vrienden en vriendinnen ,uit de humaniora-periode, vertrekken massaal op vakantie...veel volk zal je op het feestje dus niet moeten verwachten....
De koten in de studentensteden lopen leeg...geen hond meer om de bloemetjes mee buiten te zetten
Dus, toekomstige ouders, wacht nog enkele maandjes..tot januari....dé vruchtbare maand!
Je weet niet half hoe gelukkig je er je nageslacht mee zal maken...
Hoewel zijn leven niet bepaald over rozen liep...was hij altijd zijn vriendelijke, optimistische zelf...
Door zijn mentale beperking, had hij nooit leren lezen of schrijven en praten deed hij met drie-woord-zinnen... Toch kon hij zich vrij goed verstaanbaar maken.
Mensen en dieren graag zien, dàt waren zijn grootste hobby's... Op de boerderij waar hij opgroeide mocht hij de dieren verzorgen. Hij deed dat met hart en ziel...
Ik heb Julien mijn hele leven gekend... We zijn als het ware "samen" opgegroeid... Hij was de neef van mijn vriendinneke en haar vriendinnen waren ook meteen de zijne...
Zijn vriendschap was puur, écht en oprecht...
Hij vond ook de ware liefde... Hij huwde met de vrouw die hem aanvaardde zoals hij was... Ze hielden zoveel van elkaar!
Als ik Julien soms nog eens tegenkwam , hield hij mij altijd staande. Om iets te vertellen, om een beetje te zeveren én om mij drie zoenen te geven....
Als mijn man erbij was, hield hij zich altijd een beetje in maar dan zou ik nooit zijn doorgegaan zonder zijn drie "bezen" omdat dat hem zo blij maakte....
Voor Julien mocht het elke dag Nieuwjaar zijn...
En nu is hij er niet meer.... Heel onverwachts overleden in zijn slaap.... Zijn gouden hart had het begeven...
Julien, gast, ik ga je missen.... Maar van één ding ben ik heel zeker: als er een hemel bestaat heb jij er een ereplaats gekregen!
Eigenlijk heb ik best wel "lang" van mijn "jeugd" kunnen genieten...
Het is nog maar twee jaar dat ik "menopauzaal" ben, zoals de dokter het toen zo mooi uitdrukte. Hormoongewijs zag het er nog goed uit maar bepaalde waarden wezen toch al richting "overgang".... Ik had nog nergens last van, dus...who cares....
Alhoewel.....mijn taille verdween tot onder mijn oksels, mijn bekken deinde serieus uit...terwijl ook mijn gewicht toenam alsof het niets was.... Ik die altijd alles had mogen eten en drinken zonder een gram bij te komen....zucht...
Sinds een paar weken hebben ook de zogenaamde "opvliegers" hun intrede gedaan.... WARM! ZWETEN!!!!!
Waar ik er in het begin maar sporadisch last van had, zijn ze nu dagdagelijks aanwezig.
Veel leuks is daar niet aan...
Ik voel het zweet soms gewoon in beken van mijn rug stromen....
De herfst mag wat mij betreft gerust zijn intrede doen... Ik, zo'n zonne- en zomermens ,snak naar lagere temperaturen....
Met mijn "karakter" daarentegen valt het best nog wel mee...ik ben nooit gemakkelijk geweest.... Hoewel ik nu ,op sommige dagen, iemand met liefde de nek zou omdraaien....
Een mens weet dat hij kribbig en lastig loopt, dat hij het kreng uithangt. Je wil weer je beminnelijke zelf zijn maar de hormonen hebben jammer maar helaas het laatste woord....
Ook 's nachts zetten die ondingen hun beste beentje voor.... Elke nacht, klokslag 3 uur, word ik badend in het zweet wakker....
Bij tijd en wijlen ,voel ik me net een stoomstrijkijzer ....
Het hoeslaken krijgt een zwaai - zonder donsdeken erin wegens veel te warm - en daar lig ik dan....: klaarwakker en met hartkloppingen die zelfs Doornroosje uit haar slaap zouden wekken....
En dan is het wachten hé, tot Morpheus mij weer liefdevol in zijn armen neemt...
In het slechtste geval is het alweer 5 uur voor ik opnieuw inslaap....
Gelukkig hoef ik niet op te staan om te gaan werken.... Ik beklaag de lotgenoten waarbij de wekker om 7 uur keihard gilt dat het tijd is om aan een nieuwe dag te beginnen.
Maar, och, deze periode gaat ook weer voorbij zeker....
Het is de "normale" evolutie...: overgaan van jong en vruchtbaar naar...euh....niet meer zo jong en onvruchtbaar....
Och, zolang we in 't koppeken en 't hart maar jong blijven.... (een mens moet zich ergens mee troosten nietwaar....)
Gisteren nog eens een bezoekje gebracht aan het containerpark.
Het huis van de schoonmama wordt leeggemaakt en dan verzamelt een mens zo nogal één en ander...
De echtgenoot had alles meteen gesorteerd: harde plastiek, metalen, keramiek, klein elektronisch afval... Het containerpark was mijn werk....
Het was opvallend rustig aan de slagboom. Ik was meteen aan de beurt
"En, madammeke, wa edde goi mee?"
Ik zo fier als een gieter: "Alles, behalve grof huisvuil!" (dat betekende dat het bezoekje mij 2 euro ging kosten. Toegangsgeld, zeg maar)
Ik maakte mijn keuze (zie vorig stukje: Het containerpark) en de slagboom ging open....
Mijn eerste stopplaats was: "keramiek"....
"Ha, madammeke en es da allemoa keramiek?"
(ze waren duidelijk alert vandaag...)
Ik opnieuw , fier als een gieter: "Ja, zenne, mijn man heeft alles keurig gesorteerd." en ik kieperde de box leeg in de juiste container....
Toen ik weer naar mijn wagen ging, zag ik dat mijn afval werd gecontroleerd... en ontspon zich het volgende gesprek....:
"Jommo, madammeken, dees es wel groëit voil hé...."
Qué????
(Bleek een plafondlamp ,die we bij klein elektronisch afval hadden gesorteerd, tot het "grof huisvuil" te behoren... net als de koffiekan, die nog in het koffiezetapparaat zat....(ja, sèg, wie denkt daar nu aan...))
"Echt, allez gij, meende da nu???"
(Doet een mens al eens zijn best )
"Allei, wa goimen der mee doen? Paktet terug mee, of latet hier???"
"Hier laten, ha, ja!" (deuh)
"Das geen probleem sè, ik zallekik da dèn ver aa derect aanpassen."
(lees: "dat kost je nu 4 i.p.v. 2 euro", het idee erachter is dat je eigenlijk wordt "beboet" voor grof huisvuil)
De rest van het deponeren verliep zonder incidenten....
Alhoewel.....
Heel eventjes stond het zweet toch nog eens in mijn handen.... Ik had namelijk ook een kartonnen doos mee, gevuld met papier...
Het papier hoor je eruit te kieperen waarna je de doos platdrukt en ze pas dàn mag deponeren...
Nu was mijn doos vervaardigd uit zo'n stevig karton...ik zag mij die écht niet platgedrukt krijgen....
Dus, toen niemand keek ,dropte ik de doos mèt het papier erin, in de "machine" ....
De muil van het "beest" ging open maar in eerste instantie bleef mijn doos vastzitten....
Een lichte paniek maakte zich van mij meester: "Straks blokkeert die handel nog...en mag ik het uitleggen...."
Net toen ik er stillekes van onder wilde muizen met een "mijn naam is haas" uitdrukking op mijn gezicht, werd mijn doos , gelukkig, toch nog opgeslokt. Oef!
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
?????
