"Wie zijn ze?" "Wat drijft hen?" "Waar komen ze vandaan?"
Ja, ik weet het, weer op zijn "Jambers' "maar ik vond het hier zo toepasselijk....
Ik zat er namelijk de voorbije dagen zelf mee opgescheept en dan staat een mens er al eens gemakkelijker bij stil nietwaar
Bon, wat weten we van een virus???
Het is een levend organisme...
Een soort van "diertje" dus. Inimini klein, nog veel kleiner dan een bacterie.... En ...het kan niet overleven zonder ons, mensen...
Hoe zou je dan, virus zijnde, zelf zijn???
Dan ga je toch op zoek naar een geschikt slachtoffer... Eéntje waarvan de weerstand eventjes een beetje minder sterk is... Je overvalt hem op een moment dat hij het niet verwacht... En je neemt natuurlijk meteen je hele familie mee.... Want alleen is maar alleen ... Vervolgens is het alle hens aan dek want er moet vermenigvuldigd worden....
Kunnen zij het helpen dat hun "slachtoffer" daar ziek van wordt???? Ze moeten toch ook leven?????
Of zijn het eerder geniepige "duivels" ????? Met één doel: de mens aanvallen, zo ziek mogelijk maken en liefst nog liquideren ook....
Teveel volk op de planeet! Aanvallen!!!!!!
Hoeveel mensen sterven er jaarlijks door een aanval van een griep-virus??? Telkens er een vaccin wordt ontwikkeld tegen een bepaalde soort verschijnt er "out of the blue" wel weer een nieuw....
Nu men er eindelijk in geslaagd is om het H.I.V.-virus onder controle te krijgen komt het Ebola-virus weer op de proppen... Dit ruikt toch naar kwaad opzet.... Naar sabotage van het mensdom....
Wat me dan meteen bij de vraag brengt:
Waar komen zij telkens vandaan???? Wie is er verantwoordelijk voor hun ontstaan????? Ha! Creepy toch....als men er zo eens bij stilstaat...
Gelukkig loopt het niet altijd zo'n vaart... Vaak is de mens zelf in staat om het opgedane virus te overwinnen.... Maar nooit zonder strijd...ziek maakt het je zowiezo....
Mijn "strijd" is gelukkig bijna gestreden... "Mijn" virus is ver uitgeteld Ik hoop er tegen morgen volledig bovenop te zijn!
Zou het nu zijn kans bij mijn man wagen.... Of verdwijnt het met de noorderzon?????
Ofwel is men voor ofwel
vierkant tegen... Een tussenweg blijkt er niet te bestaan... Voor mij
persoonlijk is facebook vooral fun...
Ik heb er bijvoorbeeld
nieuwe mensen leren "kennen".
Oké, het is niet écht het "kennen" zoals in
de dagelijkse omgang...edoch... We wisselen nieuwtjes uit, bekijken elkaars
foto's en springen kwistig om met "vind ik leuk's"... Meer hoeft dat toch niet te
zijn...
Mensen met wie ik alle contact was verloren, liep ik weer tegen
het :"spreekwoordelijke" lijf... Vrienden, klasgenoten van vroeger, vroegere
buren... Fijn toch!
Zelfs de Noorse penvriendin uit mijn tienerjaren
vond ik terug via fb... Correctie: zij heeft mij opgesnord waardoor er regelmatig Noorse gesprekken
op mijn pagina verschijnen...
Voor alle duidelijkheid: WIJ "praten"gewoon Engels met elkaar.
Het gaat hem dus over
conversaties die zij voert met vrienden en familie.
Het leuke daaraan is,
dat ik, met een beetje goeie wil, best wel veel begrijp. Niet écht
woordelijk maar heel vaak snap ik waar ze het over hebben... F.b. is dus
bevorderlijk voor mijn taalontwikkeling!
Ik blijf zo ook in
contact met mijn buitenlandse vriendinnen: twee stuks ,mèt hun gezin, uit Den
Helder.
Echte vriendinnen, bedoel ik wel in dit geval ... We hebben
elkaar al meermaals in levende lijve ontmoet....en steeds gaat het er zeer
hartelijk aan toe.
Twee andere fantastische meiden emigreerden...
Eéntje, mijn liefste mateken ooit - altijd twee handen op één buik
geweest, no matter what - trok met man en kind(eren) naarCanada... Vijftien
lange jaren geleden alweer...
Een andere volgde ,heel recent, de liefde van haar leven naar
Chicago...
Danzij fb blijven wij op de hoogte van elkaars doen en
laten... Ik kan er zo van genieten!
Wat ik nog een fantastische
ervaring vond was, toen ik werd gecontacteerd door oud-leerlingen . "Kinderen" uit mijn
prille beginperiode als juf in het vierde leerjaar.
Zonder fb, geen
contact.
Ik maak er ook regelmatig reclame voor mijn blog... Mooi
meegenomen...toch???
Voor de rest hou ik mijn "vriendenkring" beperkt en mensen die het niet
goed met mij menen worden zonder pardon "geblokkeerd".... Voor mij geen
gezeur, geen gedoe...
"Tegenstanders" van sociale netwerksites, vinden
het een schending van de privacy... Och, denk ik dan, zolang je iets post,
met in je achterhoofd de gedachte: dit mag heel de wereld zien en weten, is
er toch geen vuiltje aan de lucht.
Dus voilà, ik blijf "voor" en ik hoop
dat ik er mij nog lang mag amuseren!
Alles gaat mij veel te snel... En dan heb ik het geeneens over de rush tegen de tijd op het werk of onderweg... Het léven gaat gewoon te snel ....
Gisteren beviel de stiefdochter van het kleinzoontje...en vanaf januari stapt het ventje gezwind naar de eerste kleuterklas.... Ik kan het amper vatten...
Neem nu de eigen dochters... Amper de pampers ontgroeid, zijn ze alweer de deur uit... Waar zijn al die jaren tussenin naar toe?
Heel soms kan ik zelfs helemààl niet meer volgen.... Het aantal jaren inschatten, sinds een bepaalde gebeurtenis, tot nu bijvoorbeeld...onbegonnen werk... Iets lijkt een jaar geleden te zijn gebeurd terwijl er alweer drie jaar voorbij zijn...
Ik probeer daarom zo weinig mogelijk aan de eigen leeftijd denken... Want dat is nog zoiets...
Men voelt aan de krakende botten en de stramme spieren dat men geen twintig meer is , edoch...mentaal verandert er toch weinig vind ik dan... (ik vermoed sterk dat dat ook met de snelheid van het leven te maken heeft)
Vroeger, als kind, dacht ik dat mensen van een zekere leeftijd écht volwassen waren.... Nu ervaar ik dat dat maar schijn is... Ergens blijven we nog steeds hetzelfde meisje, dezelfde jongen We "spelen" de volwassenen, we "gedragen " ons als een volwassene...maar diep van binnen....????
Ook aan de verhouding tussen mensen verandert er weinig....
Voor je ouders blijf je steeds hun "kind", of je nu vijf of vijftig bent.... Ikzelf blijf mijn leven lang de jonge zus...
Mijn "grote" zus verwoordde het nog zo mooi na het overlijden van onze moeder... "Weet je", zei ze, "ik voel het aan alsof ik vanaf nu de moederrol overneem., dat ik nu voor jou moet zorgen."
Ook voor de buren van vroeger ben ik steeds de kleine meid gebleven en blijven ze mij steevast "Lieveke" noemen.. Ook zij kunnen blijkbaar moeilijk vatten dat, die kleine meid, ondertussen al een dame van "middelbare" (slik) leeftijd is....
(maar ik dwaal hier wel geweldig af nu)
Zoals ik dus al zei: het leven gaat zo snel voorbij....en je beseft het steeds te laat... Een mens zou er zowaar weemoedig van worden....
Toch bestaat er een goeie remedie voor : zoveel mogelijk genieten van het nu...(zelfs Willie Sommers schreef er een liedje over ) En dat hebben de echtgenoot en ik nu écht wel begrepen....
Als er te feesten valt, zijn we van de partij.... We gaan zo vaak we kunnen op vakantie.... Bij nare gebeurtenissen proberen we zo min mogelijk stil te staan.... Met ruzie maken gaan we écht onze tijd niet verdoen....
Het leven is gewoon te kort... Morgen kan het al afgelopen zijn....
Dus, om het met de woorden van Toon Hermans te zeggen: "Vandaag is dé dag, die komt maar één keer, morgen dan is het vandaag al niet meer. Dus mensen geniet van het leven, het mag. Maar doe het vandaag want vandaag is dé dag"
Altijd weer leuk, vind ik dat. Zelf ben ik niet zo'n organisator maar als ik word uitgenodigd: altijd van de partij.
Het eerste feestje vierden we vijf jaar geleden, toen die van '59 de kaap van de "vijftig" hadden bereikt.
Ik moet zeggen, het verzachtte de pil toch enigszins. Het was gewoon fijn ,om zovelen, na al die jaren terug te zien...
Ook al was het nu "maar" vijf jaar geleden, toch was het weerzien even hartelijk...
Wat mij bij zo'n "evenementen" opvalt is hoe verschillend mensen zijn:
- sommigen hebben met glans de tand des tijds doorstaan. Ze zijn nog steeds hun jeugdige zelf en stralen dat ook uit
- anderen zijn getekend door de jaren...een mens heeft niet alles in de hand nietwaar
- er zijn mensen met nog steeds het slanke humaniora-lijntje - er zijn de eerder "gezette" mensen - en er zijn er ook die ronduit, écht wel, massaal zijn bijgekomen
Nog zo'n fenomeen bij die bijeenkomsten: steeds zijn er behoorlijk meer vrouwen dan mannen.
Soms ligt het gewoon aan het feit dat manlief van het feestbeest niet is geïnteresseerd wegens, "ik ken daar niemand"... Wat ik persoonlijk een flauw excuus vind, maar , bon, wie ben ik....
Misschien zijn er ook wel mannen, feestbeest of niet, die afhaken omdat ze niet zo'n dansers zijn... Die liever, aan de toog, met de vrienden, hun verjaardag vieren... Moet kunnen, je kan tenslotte niemand dwingen...
Ook bij de "vijftigjarigen-viering", hetzelfde verschijnsel....toen zelfs nog meer uitgesproken dan gisteren....
Wat er ook van zij, ik heb genoten en samen met mij heel wat dames en heren 55-jarigen...
Toen na het diner de beentjes werden losgegooid ging het er nog behoorlijk heftig aan toe... Net als in onze gloriedagen , toen we nog pril en jong waren...
Toen ik zo mijn dansende medemensen bekeek moest ik, gek genoeg, ineens aan onze kinderen denken..., hoe zij zouden reageren op het feestgedruis van pa of ma.... Zij, nu in de fleur van hun leven....
Zouden ze meewarig met het hoofd schudden of het best wel "cool" vinden dat pa of ma nog zo "jong" van hart en benen is...?
Och, wat maakt het ook uit... Het was genieten.. Niet in het minste van de "tijdloze" muziek uit onze jonge jaren....
Want geef toe, toen werd er nog kwaliteit gemaakt....o, nostalgie...
Hoe gaat het binnen vijf jaar zijn, vraag ik mij een beetje benepen af ,als de "zes" zijn intrede doet.....
*Slik*....misschien liever niet bij stilstaan, denk ik dan...
Gewoon genieten van elke mooi moment dat zich aandient.....
Leeftijd, dat is toch "maar" een "getalleke" nietwaar :rol
Amper acht weken was hij toen hij bij ons arriveerde: een inimini, ros katertje met een snuitje om bij weg te smelten. We doopten hem "Basje", naar zijn voorganger , Baziel, die amper één jaar was kunnen worden.
Basje werd al snel geadopteerd door tante Fleur, die de zus was van Baziel. Het was aandoenlijk om hen bezig te zien... Fleur werd opnieuw zichzelf, kwam weer meer buiten en genoot zichtbaar van haar nieuwe gezelschap...
Naarmate Basje, "Bas" werd, ontpopte hij zich tot een kwajongen eerste klas! Zelfs nadat hij gecastreerd was bleef hij zijn "zotte" zelf. (ik heb lange tijd gedacht, dat ze een balleke hadden laten zitten ;-) ) Meer dan eens moest Fleur het "hazepad" kiezen omdat hij zonodig "oorlogje" wilde spelen...
Maar ook kleine jongens worden groot... Bas is ondertussen uitgegroeid tot een serieuze kater van een kilo of zes.... Sinds tante Fleur met de noorderzon verdween is ook hij een beetje rustiger geworden...
De dagen brengt hij voornamelijk al slapend of soezend door....met tussendoor al eens een verzetje:
- jagen op al wat vliegt, jammer maar helaas ook op vogeltjes, de snoodaard...(maar kan je het hem kwalijk nemen??? Een jagersinstinct is een jagersinstinct en katten blijven hoe dan ook roofdieren)
- muisjes vangen (bij voorkeur beschermde spitsmuisjes die hij aan de voor-of achterdeur deponeert. Heel soms brengt hij zelfs een nog levend exemplaar mee naar binnen)
- dikke spinnen verorberen ,nadat hij er eerst lekker heeft mee gespeeld...
- baasje aanmanen om de garagepoort te openen ,omdat het langs daar veel leuker is om naar buiten te gaan dan via het luikje van de achterdeur en er dan nog in slagen om zijn zin te krijgen ook....
- verstoppertje spelen met de poes van de buren...
Op meer actieve momenten ,draait hij er zijn poot niet voor om ,om een duifje te verschalken waarmee hij zich onder de aanhangwagen verstopt, met zo'n blik van :"all mine". Het beestje wordt volledig verorberd waarna een zeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer lange siësta volgt
Een "schootzitter" is onze Bas helemaal niet. Maar zelf knuffels uitdelen kan hij als de beste.
Wanneer we in de tuin bezig zijn houdt hij ons steevast gezelschap en durft hij wel eens komen helpen...lees: - je hand aanvallen terwijl je onkruid wiedt... - een poepje deponeren in een gaatje waar je een bloembol wilde planten...
Och Bas(je), hopelijk mogen we nog heel lang van je eigengereide karakter genieten... Dus...een beetje voorzichtig als je de straat oversteekt en altijd op je hoede blijven voor "stoute" mensen !
Voor wie het nog niet zou weten: de nieuwe regering is een feit!
Nu is het nog enkel wachten op de stakingen, protesten, betogingen.... Om van de vele lezersbrieven ,die ongetwijfeld zullen volgen, nog te zwijgen...
Ach, het hoort er gewoon bij... Verander wat aan 's mens' gewoonten en hij steigert....(tenzij de veranderingen in het kraam passen natuurlijk... )
Misschien schrijf ik beter:" Neem iets terug wat je eerst had gegeven", en je hebt geheid "ambras"...
Och, het zit erin gebakken van kindsbeen af...
Even een klein voorbeeldje: stel je bent met je kroost in één of ander warenhuis of winkel.... De kans is vrij groot dat je kleintje een snoepje wordt aangeboden.... Probeer dat maar eens terug te vorderen.... "Geef het snoepje nu nog maar eventje aan ons mama, straks na je boterhammetjes, krijg je het terug....."
Geen kind is het daarmee eens! Gekregen IS gekregen!
Of nog: ik herinner mij , als de dag van gisteren, de protesten die wij, als leerkrachten te verduren kregen omdat wij woensdag invoerden als "fruitdag". Die dag geen koeken voor de spruit maar een gezond fruitje! Herejee! Sommige ouders dachten dat hun kind het niet ging overleven.... Terwijl wij die regel enkel invoerden "ter bevordering van de gezondheid van het kind", voor hun eigen goed dus.....(voel je mij komen )
Zelfde scenario toen de frisdranken zoals: limonade en cola, bij het middagmaal werden geschrapt. Terwijl iedereen nochtans weet dat die tjokvol suiker zitten....
Het probleem is gewoon: de mens heeft het moeilijk met het aanvaarden van regeltjes en gezag: " Niemand hoeft mij te vertellen wat ik moet doen! Wat is dàt nu. " "Denken die nu écht dat ze beter zijn dan wij misschien???"
Niet herkenbaar zeg je..... Hoe vaak volgen wij braaf de verkeersregeltjes????? Wie heeft bij het , ik zeg maar wat, sorteren van zijn afval, nog nooit iets stiekem weggemoffeld in een zak of container, waar het niet in thuishoorde???
Wie zonder zonden is mag nu zelfs de eerste steen werpen....
Ik wil gewoon maar zeggen: protesten, die horen erbij zoals het water bij de zee en yin bij yang....
Ben ikzelf dan laaiend enthousiast over al die nieuw maatregelen???? Zeker niet maar ik vrees dat ze een beetje een noodzakelijk kwaad zijn willen we niet eindigen zoals Griekenland en Spanje...(maar dat is mijn persoonlijke mening natuurlijk én ik hoef inderdaad niet meer te werken....)
Wat er ook van zij...
In 2019 zijn het alweer verkiezingen en....er is nog altijd de oppositie natuurlijk
Wat mij nu zo opvalt is dat er ontzettend veel mensen jarig zijn in oktober....
Een klein rekensommetje leert mij dat de "bevruchting" dus heeft plaatshad ergens in januari....
Werden die baby's verwekt in de euforie van het nieuwe jaar?
Of zijn ze het natuurlijke gevolg van de winterse kou.... Je weet wel: "dicht bij elkaar is 't warmer "?
Wat er ook van zij, januari blijkt zeer vruchtbaar...
Wat drijft mensen ertoe om te kiezen voor een "najaarsbaby"?, vraag ik mij dan af.... (ik lijk Paul Jambers wel)
Je hebt in poezenmiddens natuurlijk evengoed de najaarskittens....toch wordt er afgeraden om er zo eentje in huis te nemen omdat die minder sterk zouden zijn...
Alhoewel...
Ikzelf baarde een najaars- én een voorjaars "kitten" <3 : en qua sterkte of gezondheid heb ik nooit een verschil gemerkt
De oudste dochter die - jawel, jarig is in oktober - vond het alleen maar niets dat het een eeuwigheid duurde alvorens ze eindelijk "sweet sixteen" was.... Maar aan de andere kant...
In de lagere school ben je als één van de eersten jarig in het nieuwe schooljaar, wat toch ook wel fijn is, denk ik dan zo...
In de humaniora-periode heeft jarig zijn in oktober , ook alleen maar voordelen: - je bent al goed ingeburgerd - van examenstress is nog absoluut geen sprake Tijd genoeg dus voor een feestje met de vrienden en vriendinnen
Later in de studententijd wordt men niet gekweld door een of andere blokperiode.... Het academiejaar is net gestart . Dé ideale gelegenheid om er met de "maten" eens goed in te vliegen....
Jarig zijn in oktober kent bijgevolg niets dan voordelen....
Dus voor al de mama's en papa's in spe....wacht misschien nog heel eventjes....
Wie zich nu laat bezwangeren krijgt een kindje in juli....
NIET doen dus! De toekomstige kroost gaat het jullie levenslang verwijten ! (misschien niet direct levenslang, maar toch)....
Jarig zijn in de grote vakantie: géén kind vindt zoiets leuk....
Nooit wordt de grote dag gevierd met de vriendjes op school.... ( einde schooljaar wordt er wel gezongen voor de jarigen in de vakantie...maar dat is nooit hetzelfde)
De vrienden en vriendinnen ,uit de humaniora-periode, vertrekken massaal op vakantie...veel volk zal je op het feestje dus niet moeten verwachten....
De koten in de studentensteden lopen leeg...geen hond meer om de bloemetjes mee buiten te zetten
Dus, toekomstige ouders, wacht nog enkele maandjes..tot januari....dé vruchtbare maand!
Je weet niet half hoe gelukkig je er je nageslacht mee zal maken...
Hoewel zijn leven niet bepaald over rozen liep...was hij altijd zijn vriendelijke, optimistische zelf...
Door zijn mentale beperking, had hij nooit leren lezen of schrijven en praten deed hij met drie-woord-zinnen... Toch kon hij zich vrij goed verstaanbaar maken.
Mensen en dieren graag zien, dàt waren zijn grootste hobby's... Op de boerderij waar hij opgroeide mocht hij de dieren verzorgen. Hij deed dat met hart en ziel...
Ik heb Julien mijn hele leven gekend... We zijn als het ware "samen" opgegroeid... Hij was de neef van mijn vriendinneke en haar vriendinnen waren ook meteen de zijne...
Zijn vriendschap was puur, écht en oprecht...
Hij vond ook de ware liefde... Hij huwde met de vrouw die hem aanvaardde zoals hij was... Ze hielden zoveel van elkaar!
Als ik Julien soms nog eens tegenkwam , hield hij mij altijd staande. Om iets te vertellen, om een beetje te zeveren én om mij drie zoenen te geven....
Als mijn man erbij was, hield hij zich altijd een beetje in maar dan zou ik nooit zijn doorgegaan zonder zijn drie "bezen" omdat dat hem zo blij maakte....
Voor Julien mocht het elke dag Nieuwjaar zijn...
En nu is hij er niet meer.... Heel onverwachts overleden in zijn slaap.... Zijn gouden hart had het begeven...
Julien, gast, ik ga je missen.... Maar van één ding ben ik heel zeker: als er een hemel bestaat heb jij er een ereplaats gekregen!
Eigenlijk heb ik best wel "lang" van mijn "jeugd" kunnen genieten...
Het is nog maar twee jaar dat ik "menopauzaal" ben, zoals de dokter het toen zo mooi uitdrukte. Hormoongewijs zag het er nog goed uit maar bepaalde waarden wezen toch al richting "overgang".... Ik had nog nergens last van, dus...who cares....
Alhoewel.....mijn taille verdween tot onder mijn oksels, mijn bekken deinde serieus uit...terwijl ook mijn gewicht toenam alsof het niets was.... Ik die altijd alles had mogen eten en drinken zonder een gram bij te komen....zucht...
Sinds een paar weken hebben ook de zogenaamde "opvliegers" hun intrede gedaan.... WARM! ZWETEN!!!!!
Waar ik er in het begin maar sporadisch last van had, zijn ze nu dagdagelijks aanwezig.
Veel leuks is daar niet aan...
Ik voel het zweet soms gewoon in beken van mijn rug stromen....
De herfst mag wat mij betreft gerust zijn intrede doen... Ik, zo'n zonne- en zomermens ,snak naar lagere temperaturen....
Met mijn "karakter" daarentegen valt het best nog wel mee...ik ben nooit gemakkelijk geweest.... Hoewel ik nu ,op sommige dagen, iemand met liefde de nek zou omdraaien....
Een mens weet dat hij kribbig en lastig loopt, dat hij het kreng uithangt. Je wil weer je beminnelijke zelf zijn maar de hormonen hebben jammer maar helaas het laatste woord....
Ook 's nachts zetten die ondingen hun beste beentje voor.... Elke nacht, klokslag 3 uur, word ik badend in het zweet wakker....
Bij tijd en wijlen ,voel ik me net een stoomstrijkijzer ....
Het hoeslaken krijgt een zwaai - zonder donsdeken erin wegens veel te warm - en daar lig ik dan....: klaarwakker en met hartkloppingen die zelfs Doornroosje uit haar slaap zouden wekken....
En dan is het wachten hé, tot Morpheus mij weer liefdevol in zijn armen neemt...
In het slechtste geval is het alweer 5 uur voor ik opnieuw inslaap....
Gelukkig hoef ik niet op te staan om te gaan werken.... Ik beklaag de lotgenoten waarbij de wekker om 7 uur keihard gilt dat het tijd is om aan een nieuwe dag te beginnen.
Maar, och, deze periode gaat ook weer voorbij zeker....
Het is de "normale" evolutie...: overgaan van jong en vruchtbaar naar...euh....niet meer zo jong en onvruchtbaar....
Och, zolang we in 't koppeken en 't hart maar jong blijven.... (een mens moet zich ergens mee troosten nietwaar....)
Gisteren nog eens een bezoekje gebracht aan het containerpark.
Het huis van de schoonmama wordt leeggemaakt en dan verzamelt een mens zo nogal één en ander...
De echtgenoot had alles meteen gesorteerd: harde plastiek, metalen, keramiek, klein elektronisch afval... Het containerpark was mijn werk....
Het was opvallend rustig aan de slagboom. Ik was meteen aan de beurt
"En, madammeke, wa edde goi mee?"
Ik zo fier als een gieter: "Alles, behalve grof huisvuil!" (dat betekende dat het bezoekje mij 2 euro ging kosten. Toegangsgeld, zeg maar)
Ik maakte mijn keuze (zie vorig stukje: Het containerpark) en de slagboom ging open....
Mijn eerste stopplaats was: "keramiek"....
"Ha, madammeke en es da allemoa keramiek?"
(ze waren duidelijk alert vandaag...)
Ik opnieuw , fier als een gieter: "Ja, zenne, mijn man heeft alles keurig gesorteerd." en ik kieperde de box leeg in de juiste container....
Toen ik weer naar mijn wagen ging, zag ik dat mijn afval werd gecontroleerd... en ontspon zich het volgende gesprek....:
"Jommo, madammeken, dees es wel groëit voil hé...."
Qué????
(Bleek een plafondlamp ,die we bij klein elektronisch afval hadden gesorteerd, tot het "grof huisvuil" te behoren... net als de koffiekan, die nog in het koffiezetapparaat zat....(ja, sèg, wie denkt daar nu aan...))
"Echt, allez gij, meende da nu???"
(Doet een mens al eens zijn best )
"Allei, wa goimen der mee doen? Paktet terug mee, of latet hier???"
"Hier laten, ha, ja!" (deuh)
"Das geen probleem sè, ik zallekik da dèn ver aa derect aanpassen."
(lees: "dat kost je nu 4 i.p.v. 2 euro", het idee erachter is dat je eigenlijk wordt "beboet" voor grof huisvuil)
De rest van het deponeren verliep zonder incidenten....
Alhoewel.....
Heel eventjes stond het zweet toch nog eens in mijn handen.... Ik had namelijk ook een kartonnen doos mee, gevuld met papier...
Het papier hoor je eruit te kieperen waarna je de doos platdrukt en ze pas dàn mag deponeren...
Nu was mijn doos vervaardigd uit zo'n stevig karton...ik zag mij die écht niet platgedrukt krijgen....
Dus, toen niemand keek ,dropte ik de doos mèt het papier erin, in de "machine" ....
De muil van het "beest" ging open maar in eerste instantie bleef mijn doos vastzitten....
Een lichte paniek maakte zich van mij meester: "Straks blokkeert die handel nog...en mag ik het uitleggen...."
Net toen ik er stillekes van onder wilde muizen met een "mijn naam is haas" uitdrukking op mijn gezicht, werd mijn doos , gelukkig, toch nog opgeslokt. Oef!
Wat een moeilijk woord, denk ik dan... Niet altijd , maar toch.....
Het woord op zich , niet natuurlijk... Poepsimpel om te schrijven. Om het in de spellingtermen van de lagere school te zeggen: het is een hoor-woord: je schrijft wat je hoort.
(of je doet wat je hoort...maar dit nog geheel terzijde....)
In realiteit is het eigenlijk ook heel eenvoudig: je aanvaardt wat je niet kan veranderen....
Waarom is het dan toch niet zo simpel??
Is een mens ooit wel eens tevreden, vraag ik mij dan af???
Wie aanvaardde zichzelf in zijn puberjaren?? Heel eerlijk????
Toch geen hond !
Er scheelde altijd wel iets: te dik, te mager, te blond, te luid, te stil....
Maar dàt hoorde natuurlijk bij het puberen....bij het proces naar de "volwassenheid"
Men zou verwachten dat, eens je tot die categorie behoort, je het onder de knie zou hebben...
Ik vrees echter, als ik zo naar mezelf en mijn omgeving kijk, dat niets minder waar is.
Aanvaarden is en blijft moeilijk.
We hebben het zelfs al moeilijk om de andere te aanvaarden zoals hij is : met zijn kwaliteiten en minpuntjes, met zijn kleine en goeie kantjes...
Hoe vaak loopt het hier niet fout?
En steeds is het de "fout "van die andere, die niet kan/wil zijn hoe wij het graag zouden hebben.
Wat mij meteen brengt tot :" Aanvaarden dat ook niet iedereen je zal/ kan aanvaarden zoals je werkelijk bent...."
En dan is het beter dat je loslaat....
Als iemand je niet kan aanvaarden zoals je bent , als er van jou constant wordt verwacht dat jij je in allerhande bochten wringt om de andere te plezieren waarbij je jezelf verloochent, dan is het tijd voor actie en loslaten....
Eens we dat aanvaarden zijn we al een heel eind op de goeie weg, denk ik dan...
Wat mij dan meteen brengt bij, misschien wel het allerbelangrijkste: jezelf aanvaarden zoals je bent!
Niet altijd gemakkelijk....
Vooral als het om zaken gaat die je niet in de hand hebt: een falende gezondheid, een handicap die je leven niet bepaald eenvoudiger maakt, het moeten missen van mensen, door overlijden, door ruzie....en ik kan nog wel eventjes doorgaan....
Toch geloof ik dat zelfaanvaarding dè sleutel is tot het worden van een gelukkiger mens, een sterker mens!
Als je aan de anderen kan zeggen/tonen: beste mensen, dit ben ik! Kan je mij niet aanvaarden zoals ik ben, jammer voor jou, je weet niet wat je mist.
Om dan "los te laten". Het heeft immers geen zin nog langer energie te steken in mensen die jou niet aanvaarden zoals je bent. Je wordt er doodmoe van en je komt er geen meter mee vooruit...
Het blijft een levenslang werkpunt, denk ik dan zo, maar wel eentje dat de moeite waard is!
De oudste dochter is verliefd en nog niet zo'n klein beetje... Toen de vriend werd voorgesteld, begreep ik haar volledig
Het is een hele aardige en lieve jongen die er nog goed uitziet ook . Ze zijn dan ook een stràlend stel
Voor het bezoek mochten wij ons beste "Engels" uit de kast halen... De vriend heeft namelijk Mexicaanse roots en woont in Californië....
CALIFORNIA !!!!
Het land van de sinaasappels en Zorro! (o, nostalgie) Met steden die tot de verbeelding spreken: Los Angeles, San Francisco, Las Vegas....
Waar "el condor passa"....
De staat waar het nooit regent: "It never rains in California...." De natuur overweldigend mooi is met canyons waarvan de schoonheid met geen pen te beschrijven is...
Als ik mocht kiezen waar ik wilde wonen zou ik het ook wel weten...edoch Als het woord:emigreren valt,krijg ik een beetje een wee gevoel in mijn maag....
Emigreren naar Californië, slik....Het kon natuurlijk nog verder weg, naar Nieuw Zeeland of zo....
Volgens de dochter valt de "reis" nog vrij goed mee, na amper 15! uur vliegen ben je er al.... En ze gaan zeker nog op bezoek komen....
De vriend is ondertussen weer naar huis... Het afscheid viel hen beiden zwaar... Gelukkig is er Skype...om het leed een beetje te verzachten...
De dochter telt de dagen af tot zij weer bij hem op bezoek kan... Vijftien lange vlieguren zijn ze nu van elkaar verwijderd...
Wie zou ik dan zijn mocht ik haar emigratieplannen niet steunen... Als het haar gelukkig maakt, wat kan ik dan nog meer verlangen????
Dus, lieve, oudste, zelfstandige dochter:mijn zegen heb je!
Stuur af en toe een beetje zon op, in een postpakketje....mocht je kunnen...
En als jullie er dan gesetteld zijn....mag ik dan ook eens naar de condor komen kijken en proeven van de tortilla's.....
Dat er zoiets bestaat als een "kattentijd" dat weet ik....al jaren eigenlijk....
Als katteneigenaar, al meerdere malen zelf gezien, gehoord en geroken....
Ik weet zelfs, dat het nu, in de herfst, bronsttijd is voor herten en aanverwanten....
Dat er ook zoiets als een "eendjestijd" bestaat....dààr had ik nog nooit bij stilgestaan, laat staan dat ik het wist....
Maar het is zover, écht, nu in het najaar....
Ik vond al dat de eendjes op de vijver zich een beetje bizar begonnen te gedragen, tot ik merkte dat het om "baltsgedrag" ging...
In eerste instantie wordt er behoorlijk geflirt.
Zowel door de wijfjes als door de mannetjes....ja, ja
De "kwek, kwek, kweks" zijn niet van de lucht en ieder eendje "zingt" zoals het gebekt is:
- je hebt de eerder schuchtere exemplaren met een voorzichtige: kwek, kwek....
- de doordrammers: iedereen uit de weg want zij is van mij...Hun gekwek galmt over de vijver...
- de "pubers" die eerder hees en baard in de keel- gewijs kwekken....
Zo grappig om al die verschillen te horen .....
Behalve 's ochtends....
Er wordt gestart bij het krieken van de dag en dat is toch nog behoorlijk vroeg in deze tijd van het jaar...
Neen, ze laten er geen gras over groeien....die eendjes
Eens ze elkaar hebben gevonden ,volgt de "hofmakerij":
ze draaien in kringetjes rond elkaar, buigen met hun kopje en nemen telkens kleine slokjes water die ze als het ware aan de partner is spé aanbieden.
Eens mevrouw voldoende is...euh....opgewarmd, volgt de daad:
zij buigt zich diep in het water en biedt hem haar....euh...edele delen aan waarna hij haar bestijgt, zijn ding doet en er dan als een haas van door gaat....
De eerste keer lag ik in een deuk....
Nooit geweten of gezien dat een eendje zo'n vaart kon maken...
Hij trapt zich écht ,de longen uit het lijf en voegt zich op de oever bij de toekijkende soortgenoten met zo'n air van: "Gezien, mannen?"
Daarna wordt er druk met het stuitje gezwaaid en de veertjes worden weer keurig geschikt.
Het moet gezegd: netjes zijn ze wel, de eendjes
Haast een hele dag zijn ze in de weer met het verzorgen van hun toilet:
kopke onder, veertjes poetsen, veertjes schudden, weer onderduiken....
Klaar om te flirten met het andere geslacht...
Tot er zich weer een koppeltje vormt en er zich opnieuw taferelen à la:" kinderen niet toegelaten", voordoen.
Onder de mannetjes gaat het er vaak ruw aan toe.
Zij vertonen heel duidelijk "haantjesgedrag"....
Ook al zijn het eendjes, ze zijn en blijven mannen met duidelijk een teveel aan testosteron
Ik ben benieuwd hoelang dit feest nog aan de gang zal blijven....
Ze waren jarenlang collega's geweest ... Ze konden het zo goed vinden met elkaar dat ze zelfs vrienden werden... Ze deelden een passie voor auto's en strips van "De Rode Ridder"...
Wanneer ze "de nacht" hadden bracht de vriend steevast vijf stripverhalen mee die tijdens de "stille momenten" werden "verslonden"...
Met de gezondheid van de vriend ging het al een hele tijd bergaf.... Uiteindelijk werd hij zeventien jaar geleden op pensioen gezet, hij was pas 42....
Alhoewel ze elkaar minder zagen, hield de vriendschap stand. Hij bezocht de vriend regelmatig waarbij ze het hadden over de kinderen, de hond en uiteraard over de nieuwste automodellen...
Toen hij zelf werd geopereerd en bijna drie jaar zo goed als immobiel was hielden ze nog telefonisch contact.... Hij merkte wel dat de vriend er op achteruit ging en steeds een hogere dosis morfine nodig had om de pijn die hij leed te kunnen verdragen...
Toch was het schrikken toen de vriend meedeelde dat het leven voor hem geen zin meer had, zijn lijden ondraaglijk werd en hij een aanvraag tot euthanasie had ingediend in een "sint"-ziekenhuis.
Na het doorlopen van alle testen en gesprekken kreeg hij een "njet". Zijn ziekte was immers niet levensbedreigend...
Is het dat wat men verstaat onder "barmhartigheid en mededogen" in zo'n katholieke burcht???
De vriend diende een nieuw verzoek tot euthanasie in , ditmaal in een "vrijzinnig" ziekenhuis.
Opnieuw werd de hele procedure doorlopen.... Het was bang wachten op hun vonnis... Tot zijn opluchting werd deze keer zijn aanvraag goedgekeurd....
En nu moest hij dus "afscheid nemen van zijn vriend", het was moeilijk, moeilijker dan verwacht....
De vriend heeft hem een "erfenis" nagelaten: zijn volledige verzameling albums van "De Rode Ridder"...
Het ontroerde hem zeer...
Hij zal ze koesteren, heel zeker....en ze opnieuw lezen.... Als hij er klaar voor is...
Onlangs werd ik in het ziekenhuis verwacht voor een klein "onderzoekje"... Daar had ik op zich niet zo'n moeite mee maar wel met het feit dat dit onder "narcose" diende te gebeuren...
Nu was het niet écht de narcose an sich, die mij angst inboezemde (alhoewel...een mens weet nooit natuurlijk) maar wel "het infuus" .... Elke keer opnieuw heb ik prijs:
"Oei, mevrouw, u heeft "springaders".... "Olala, dat zijn fijne adertjes...." "Nu dacht ik écht dat ik er in zat..."
De laatste keer duurde het precies een half uur!- zelf gekeken op de klok- alvorens er iemand in geslaagd was een infuus in mijn arm gepropt te krijgen....
Dus, vol goeie moed/moet diende ik mij aan en zette mij alvast schrap...
Bij de eerste prik ging het al meteen verkeerd. Ik dacht nog: daar gààn we weer maar o, wonder, prik twee was meteen de goeie. Ik had het mens kunnen omhelzen! Wat een talent!
Wat in een U.Z. nog nooit was gelukt ,kon ineens, in het plaatselijke, algemene ziekenhuis, wel! Straf!
Eens het infuus geplaatst was de klus snel geklaard. Ik werd naar de onderzoekkamer gereden, de anesthesist spoot de "verdoving" in en in no time was ik "onder zeil"....
Anderhalf uur later was ik weer alive and kicking...alhoewel..kicking...mmmm...toch niet echt... Een beetje "woezie" is een beter woord....
De echtgenoot was taxichauffeur van dienst omdat ik geen wagen mocht besturen....
Eens thuis ben ik maar terug onder de wol gekropen om mijn roes verder uit te slapen...
Het moest er ooit van komen: de oplader van mijn smartphone is in Limburg en wij zijn thuis in Oost-Vlaanderen...diepe zucht...
Na één dag gebruik is zo'n batterij leeg natuurlijk... waardoor ik al enkel dagen "smartloos" ben... En ja, ik mis mijn "smartje"...meermaals per dag zelfs...
Het begint al 's ochtends bij het ontbijt: gedaan met snel, snel mijn berichten en/of mails te checken... Eventjes "scrollen" en hupla ik was weer mee...
Gelukkig is er nog het "appeltje" van de echtgenoot.... In no time is die laptop opgestart en kan ik alsnog controleren of er soms niet iemand iets héél belangrijks heeft gepost.... Ik zou zo eens iets kunnen missen nietwaar...
De echtgenoot herinnert mij er steevast aan dat het wel gaat om "zijn" laptop....maaaaaar....hij heeft die van mij als nieuwjaarscadeau gekregen....duuuussss...is hij toch ook een heel klein beetje de mijne...toch....
Ik weet het, het is een theorie die kant noch wal raakt maar wel het proberen waard nietwaar...
De echtgenoot is er ook de mens niet naar om mij het gebruik van zijn "appeltje" te ontzeggen...al was het alleen om mijn gezeur niet langer te moeten aanhoren (maar dit geheel terzijde)
Ik mis mijn smartje ook wanneer ik snel, snel iets op wil zoeken: het weerbericht van de komende dagen bijvoorbeeld... Neen, ik kijk niet naar het journaal en mis zo bijgevolg ook het weerbericht.... Bovendien zoek ik de weersverwachting van de eigen streek , mèt de buienradar, heel betrouwbaar en dat is geen geintje, ...maar nu dus: niks, noppes, nada...
Wanneer het kleinzoontje er is film ik vaak zijn capriolen...en net nu hij morgen komt en ook nog blijft overnachten moet ik mijn "smartje" missen.... Nieuwe foto's kan ik ook op mijn buik schrijven!
Het wordt de hoogste tijd om me een reserveoplader aan te schaffen.... Eén dezer snor ik naar een Base-shop in de buurt....
Al moet ik daarvoor wel naar de dichtsbijzijnde stad (een provincienest dat zich stad noemt maar dit ook geheel terzijde -die van Dendermonde zullen het graag horen, hi,hi ) en laten er nu net wegwerkzaamheden aan de gang zijn op wèg nààr die "stad"....
Het wordt dus nog eventjes op de tanden bijten....
Zou ik dan toch zo'n heel klein iniminibeetje verslaafd zijn aan mijn speeltje????
Och, met een beetje geluk wordt er dit weekend weer gekampeerd en vind ik mijn oplader terug op de plaats waar ik "vermoed" dat ik hem heb achtergelaten....:op de tafel, in de caravan...
Het moet gezegd: mijn conditie is er zwaar op vooruit gegaan.
Waar ik vroeger na vijf minuten fietsen al buiten adem was en ik elke spier in mijn benen om genade voelde smeken, neem ik nu "moeiteloos" de Limburgse hellingen.
Dat "moeiteloos" is wel met een korreltje zout te nemen edoch....
Alleen de beklimming van "Bergerven", is nog niet voor direct. Ik ben er vandaag met veel moed aan begonnen maar een helling van 10% is nog steeds een beetje te hoog gegrepen. Bovendien had ik al 35 km in de benen . Het begin kon ik nog aan, alleen die laatste klim naar de "piek" , was een beetje teveel van het goede.
Ik heb het geprobeerd! O, yes!
Het zweet gutste in beken van mijn rug en mijn hart ging als een razende tekeer. Maar toen de spieren in mijn bovenbenen dienst weigerden, moest ik mij gewonnen geven...helaas.... Soms hoort een mens deemoedig te zijn.
Het laatste stukje werd hijgend en puffend afgelegd met de fiets aan de hand.
Op het bankje "boven" kwam ik weer tot mezelf...
Misschien de volgende keer, mèt een koers- in plaats van trekkingfiets... En zonder zware fietszakken met mondvoorraad, handtas en verrekijker...
Maar , jamais, met een E-fiets, dat zweer ik. Het zal op eigen spierkracht zijn of helemaal niet...
Vandaag nog, op een fietspad, bijna aan einde van onze tocht: "Mag ik even passeren mevrouw???" Zo'n blonde deerne, die ons met gehaaste spoed en wapperende manen voorbij fietste alsof het niets was...op zo'n elektrische exemplaar natuurlijk! Ja, zo kan ik het ook .... Zij het dan wel zonder die "wapperende manen" aangezien ik over een "kort kopke" beschik.... :-p
Och, ik wind er mij niet langer over op (of toch al veel minder). Ze doen maar....
Maar IK kan wel trots zijn op mijn "zelfgeleverde" prestaties!
Vandaag stond er een serieus toerke op de agenda: Opoeteren-Maasmechelen en weer terug. Het lunchpakket werd klaargemaakt , de beentjes gesmeerd.... We reden langs veld en wei, door bos en hei en genoten van de natuur, de stilte en elkaar...
Bij het bordje: Eisden-Maasmechelen werd even halt gehouden om er een foto te nemen, kwestie van aan het nageslacht te bewijzen dat we er wel degelijk waren geweest....
Toen reden we Eisden binnen... We fietsten door de wijk met de "mijnwerkerswoningen". Allemaal identiek en keurig verzorgd...en toch "hing" daar zo'n sfeer die ik moeilijk kan omschrijven... Een gevoel van tristess om wat was geweest...????
Bij een kapelletje hielden we even halt: "Voor alle volkeren"....(slik)
Ontroerd werd ik pas echt toen we het kerkplein opreden.... Er stond een monument "ter nagedachtenis" van alle verongelukte mijnwerkers... Namen en jaartal netjes genoteerd...: Belgen, Grieken, Italianen... Allemaal hadden ze hun leven gegeven "voor de mijn"... Vanaf de opening in 1921 tot de sluiting in 1987...elk jaar vielen er slachtoffers
Dan kom je van Italië, Griekenland....op zoek naar een beter leven... Even verder stonden de mijntorens als stille getuigen van een bewogen geschiedenis...
Tijd om even te bekomen en de hongerige maag te spijzen....
We vonden een plaatsje in de zon....
We fietsen verder helemaal langs de Zuid-Willemse vaart en waren getuigen van een "robbertje" vechten tussen zwanen met een te groot ego. Indrukwekkend schouwspel, het moet gezegd!
Na 41,5 km stonden we weer aan de start!
Moe maar zeer tevreden, zoals dat heet... En toch wel trots ook om de geleverde prestatie ...al zal de Mont Ventoux nog niet voor direct zijn
Ofwel is men voor ofwel vierkant tegen... Een tussenweg blijkt er niet te bestaan... Voor mij persoonlijk is facebook vooral fun...
Ik heb er bijvoorbeeld nieuwe mensen leren "kennen".
Oké, het is niet écht het "kennen" zoals in de dagelijkse omgang...edoch... We wisselen nieuwtjes uit, bekijken elkaars foto's en springen kwistig om met "vind ik leuk's"... Meer hoeft dat toch niet te zijn...
Mensen met wie ik alle contact was verloren, liep ik weer tegen het :"spreekwoordelijke" lijf... Vrienden, klasgenoten van vroeger, vroegere buren... Fijn toch!
Zelfs de Noorse penvriendin uit mijn tienerjaren vond ik terug via fb... Correctie: zij heeft mij opgesnord waardoor er regelmatig Noorse gesprekken op mijn pagina verschijnen...
Voor alle duidelijkheid: WIJ "praten"gewoon Engels met elkaar.
Het gaat hem dus over conversaties die zij voert met vrienden en familie.
Het leuke daaraan is, dat ik, met een beetje goeie wil, best wel veel begrijp. Niet écht woordelijk maar heel vaak snap ik waar ze het over hebben... F.b. is dus bevorderlijk voor mijn taalontwikkeling!
Ik blijf zo ook in contact met mijn buitenlandse vriendinnen: twee stuks ,mèt hun gezin, uit Den Helder.
Echte vriendinnen, bedoel ik wel in dit geval ... We hebben elkaar al meermaals in levende lijve ontmoet....en steeds gaat het er zeer hartelijk aan toe.
Twee andere fantastische meiden emigreerden...
Eéntje, mijn liefste mateken ooit - altijd twee handen op één buik geweest, no matter what - trok met man en kind(eren) naarCanada... Vijftien lange jaren geleden alweer...
Een andere volgde ,heel recent, de liefde van haar leven naar Chicago...
Danzij fb blijven wij op de hoogte van elkaars doen en laten... Ik kan er zo van genieten!
Wat ik nog een fantastische ervaring vond was, toen ik werd gecontacteerd door oud-leerlingen . "Kinderen" uit mijn prille beginperiode als juf in het vierde leerjaar.
Zonder fb, geen contact.
Ik maak er ook regelmatig reclame voor mijn blog... Mooi meegenomen...toch???
Voor de rest hou ik mijn "vriendenkring" beperkt en mensen die het niet goed met mij menen worden zonder pardon "geblokkeerd".... Voor mij geen gezeur, geen gedoe...
"Tegenstanders" van sociale netwerksites, vinden het een schending van de privacy... Och, denk ik dan, zolang je iets post, met in je achterhoofd de gedachte: dit mag heel de wereld zien en weten, is er toch geen vuiltje aan de lucht.
Dus voilà, ik blijf "voor" en ik hoop dat ik er mij nog lang mag amuseren!
De zomer loopt op haar laatste benen.... Stilaan maakt de natuur zich op voor de herfst....
Zwaluwen verzamelen in grote getale op de elektriciteitsdraden....voor hun trek naar het zuiden... 's Morgens hangt er mist die al wel eens hardnekkig durft te zijn.... In het groen van de blaadjes verschijnen de eerste herfsttinten.... En de paddenstoelen die zijn massaal aanwezig! Gisteren en vandaag nog gemerkt tijdens onze wandeling in de Limburgse bossen. Allemaal waren ze vertegenwoordigd: de boleten, de stuifzwammen, de bovisten en de russula's. De ene al mooier dan de andere. Sommigen nog volledig intact, anderen half opgepeuzeld. Op "een rode paddenstoel, vol met witte stippen" , zat net nog geen kaboutertje. We zagen zelfs twee heksenkringen...maar een "bezem" hebben we niet zien staan.
We hoopten om een ree te zien...maar namen, in de plaats een "stiekeme plukker" waar.... Met aan zijn arm een grote mand, zocht hij boleten, de snoodaard.
De vogeltjes houden het "zingen " voor bekeken maar eens het zonnetje verschijnt worden er links en rechts toch nog enkele nieuwtjes uitgewisseld. Een roodborstje genoot zichtbaar van zijn maaltijd: een "reuzegrote" sprinkhaan... Hij kan er nog eventjes van profiteren want binnenkort zullen ook de insecten verdwijnen. Enkele bosmieren waren nog druk in de weer en hier en daar fladderde zelfs een vlindertje, nog eventjes genietend van die laatste warme zonnestralen...
Op de camping genieten we van de immense rust... Geen joelende kindjes of blaffende viervoeters... Enkel het "gekwek" van de eendjes komt af en toe die rust "verstoren".
De echtgenoot probeerde vandaag enkele visjes te verschalken... Echter zonder veel succes... Het koelde al snel af en visjes hebben niet zo'n grote apetijt als het kouder is. Goed voor de visjes, jammer voor de echtgenoot.
Het wordt ook steeds vroeger donker... We kunnen er niet meer omheen: de herfst is écht op komst... Och , elke seizoen heeft zo zijn charmes maar ik zal wel blij zijn als het opnieuw lente wordt....
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
?????
)
