Hoewel zijn leven niet bepaald over rozen liep...was hij altijd zijn vriendelijke, optimistische zelf...
Door zijn mentale beperking, had hij nooit leren lezen of schrijven en praten deed hij met drie-woord-zinnen... Toch kon hij zich vrij goed verstaanbaar maken.
Mensen en dieren graag zien, dàt waren zijn grootste hobby's... Op de boerderij waar hij opgroeide mocht hij de dieren verzorgen. Hij deed dat met hart en ziel...
Ik heb Julien mijn hele leven gekend... We zijn als het ware "samen" opgegroeid... Hij was de neef van mijn vriendinneke en haar vriendinnen waren ook meteen de zijne...
Zijn vriendschap was puur, écht en oprecht...
Hij vond ook de ware liefde... Hij huwde met de vrouw die hem aanvaardde zoals hij was... Ze hielden zoveel van elkaar!
Als ik Julien soms nog eens tegenkwam , hield hij mij altijd staande. Om iets te vertellen, om een beetje te zeveren én om mij drie zoenen te geven....
Als mijn man erbij was, hield hij zich altijd een beetje in maar dan zou ik nooit zijn doorgegaan zonder zijn drie "bezen" omdat dat hem zo blij maakte....
Voor Julien mocht het elke dag Nieuwjaar zijn...
En nu is hij er niet meer.... Heel onverwachts overleden in zijn slaap.... Zijn gouden hart had het begeven...
Julien, gast, ik ga je missen.... Maar van één ding ben ik heel zeker: als er een hemel bestaat heb jij er een ereplaats gekregen!
Eigenlijk heb ik best wel "lang" van mijn "jeugd" kunnen genieten...
Het is nog maar twee jaar dat ik "menopauzaal" ben, zoals de dokter het toen zo mooi uitdrukte. Hormoongewijs zag het er nog goed uit maar bepaalde waarden wezen toch al richting "overgang".... Ik had nog nergens last van, dus...who cares....
Alhoewel.....mijn taille verdween tot onder mijn oksels, mijn bekken deinde serieus uit...terwijl ook mijn gewicht toenam alsof het niets was.... Ik die altijd alles had mogen eten en drinken zonder een gram bij te komen....zucht...
Sinds een paar weken hebben ook de zogenaamde "opvliegers" hun intrede gedaan.... WARM! ZWETEN!!!!!
Waar ik er in het begin maar sporadisch last van had, zijn ze nu dagdagelijks aanwezig.
Veel leuks is daar niet aan...
Ik voel het zweet soms gewoon in beken van mijn rug stromen....
De herfst mag wat mij betreft gerust zijn intrede doen... Ik, zo'n zonne- en zomermens ,snak naar lagere temperaturen....
Met mijn "karakter" daarentegen valt het best nog wel mee...ik ben nooit gemakkelijk geweest.... Hoewel ik nu ,op sommige dagen, iemand met liefde de nek zou omdraaien....
Een mens weet dat hij kribbig en lastig loopt, dat hij het kreng uithangt. Je wil weer je beminnelijke zelf zijn maar de hormonen hebben jammer maar helaas het laatste woord....
Ook 's nachts zetten die ondingen hun beste beentje voor.... Elke nacht, klokslag 3 uur, word ik badend in het zweet wakker....
Bij tijd en wijlen ,voel ik me net een stoomstrijkijzer ....
Het hoeslaken krijgt een zwaai - zonder donsdeken erin wegens veel te warm - en daar lig ik dan....: klaarwakker en met hartkloppingen die zelfs Doornroosje uit haar slaap zouden wekken....
En dan is het wachten hé, tot Morpheus mij weer liefdevol in zijn armen neemt...
In het slechtste geval is het alweer 5 uur voor ik opnieuw inslaap....
Gelukkig hoef ik niet op te staan om te gaan werken.... Ik beklaag de lotgenoten waarbij de wekker om 7 uur keihard gilt dat het tijd is om aan een nieuwe dag te beginnen.
Maar, och, deze periode gaat ook weer voorbij zeker....
Het is de "normale" evolutie...: overgaan van jong en vruchtbaar naar...euh....niet meer zo jong en onvruchtbaar....
Och, zolang we in 't koppeken en 't hart maar jong blijven.... (een mens moet zich ergens mee troosten nietwaar....)
Gisteren nog eens een bezoekje gebracht aan het containerpark.
Het huis van de schoonmama wordt leeggemaakt en dan verzamelt een mens zo nogal één en ander...
De echtgenoot had alles meteen gesorteerd: harde plastiek, metalen, keramiek, klein elektronisch afval... Het containerpark was mijn werk....
Het was opvallend rustig aan de slagboom. Ik was meteen aan de beurt
"En, madammeke, wa edde goi mee?"
Ik zo fier als een gieter: "Alles, behalve grof huisvuil!" (dat betekende dat het bezoekje mij 2 euro ging kosten. Toegangsgeld, zeg maar)
Ik maakte mijn keuze (zie vorig stukje: Het containerpark) en de slagboom ging open....
Mijn eerste stopplaats was: "keramiek"....
"Ha, madammeke en es da allemoa keramiek?"
(ze waren duidelijk alert vandaag...)
Ik opnieuw , fier als een gieter: "Ja, zenne, mijn man heeft alles keurig gesorteerd." en ik kieperde de box leeg in de juiste container....
Toen ik weer naar mijn wagen ging, zag ik dat mijn afval werd gecontroleerd... en ontspon zich het volgende gesprek....:
"Jommo, madammeken, dees es wel groëit voil hé...."
Qué????
(Bleek een plafondlamp ,die we bij klein elektronisch afval hadden gesorteerd, tot het "grof huisvuil" te behoren... net als de koffiekan, die nog in het koffiezetapparaat zat....(ja, sèg, wie denkt daar nu aan...))
"Echt, allez gij, meende da nu???"
(Doet een mens al eens zijn best )
"Allei, wa goimen der mee doen? Paktet terug mee, of latet hier???"
"Hier laten, ha, ja!" (deuh)
"Das geen probleem sè, ik zallekik da dèn ver aa derect aanpassen."
(lees: "dat kost je nu 4 i.p.v. 2 euro", het idee erachter is dat je eigenlijk wordt "beboet" voor grof huisvuil)
De rest van het deponeren verliep zonder incidenten....
Alhoewel.....
Heel eventjes stond het zweet toch nog eens in mijn handen.... Ik had namelijk ook een kartonnen doos mee, gevuld met papier...
Het papier hoor je eruit te kieperen waarna je de doos platdrukt en ze pas dàn mag deponeren...
Nu was mijn doos vervaardigd uit zo'n stevig karton...ik zag mij die écht niet platgedrukt krijgen....
Dus, toen niemand keek ,dropte ik de doos mèt het papier erin, in de "machine" ....
De muil van het "beest" ging open maar in eerste instantie bleef mijn doos vastzitten....
Een lichte paniek maakte zich van mij meester: "Straks blokkeert die handel nog...en mag ik het uitleggen...."
Net toen ik er stillekes van onder wilde muizen met een "mijn naam is haas" uitdrukking op mijn gezicht, werd mijn doos , gelukkig, toch nog opgeslokt. Oef!
Wat een moeilijk woord, denk ik dan... Niet altijd , maar toch.....
Het woord op zich , niet natuurlijk... Poepsimpel om te schrijven. Om het in de spellingtermen van de lagere school te zeggen: het is een hoor-woord: je schrijft wat je hoort.
(of je doet wat je hoort...maar dit nog geheel terzijde....)
In realiteit is het eigenlijk ook heel eenvoudig: je aanvaardt wat je niet kan veranderen....
Waarom is het dan toch niet zo simpel??
Is een mens ooit wel eens tevreden, vraag ik mij dan af???
Wie aanvaardde zichzelf in zijn puberjaren?? Heel eerlijk????
Toch geen hond !
Er scheelde altijd wel iets: te dik, te mager, te blond, te luid, te stil....
Maar dàt hoorde natuurlijk bij het puberen....bij het proces naar de "volwassenheid"
Men zou verwachten dat, eens je tot die categorie behoort, je het onder de knie zou hebben...
Ik vrees echter, als ik zo naar mezelf en mijn omgeving kijk, dat niets minder waar is.
Aanvaarden is en blijft moeilijk.
We hebben het zelfs al moeilijk om de andere te aanvaarden zoals hij is : met zijn kwaliteiten en minpuntjes, met zijn kleine en goeie kantjes...
Hoe vaak loopt het hier niet fout?
En steeds is het de "fout "van die andere, die niet kan/wil zijn hoe wij het graag zouden hebben.
Wat mij meteen brengt tot :" Aanvaarden dat ook niet iedereen je zal/ kan aanvaarden zoals je werkelijk bent...."
En dan is het beter dat je loslaat....
Als iemand je niet kan aanvaarden zoals je bent , als er van jou constant wordt verwacht dat jij je in allerhande bochten wringt om de andere te plezieren waarbij je jezelf verloochent, dan is het tijd voor actie en loslaten....
Eens we dat aanvaarden zijn we al een heel eind op de goeie weg, denk ik dan...
Wat mij dan meteen brengt bij, misschien wel het allerbelangrijkste: jezelf aanvaarden zoals je bent!
Niet altijd gemakkelijk....
Vooral als het om zaken gaat die je niet in de hand hebt: een falende gezondheid, een handicap die je leven niet bepaald eenvoudiger maakt, het moeten missen van mensen, door overlijden, door ruzie....en ik kan nog wel eventjes doorgaan....
Toch geloof ik dat zelfaanvaarding dè sleutel is tot het worden van een gelukkiger mens, een sterker mens!
Als je aan de anderen kan zeggen/tonen: beste mensen, dit ben ik! Kan je mij niet aanvaarden zoals ik ben, jammer voor jou, je weet niet wat je mist.
Om dan "los te laten". Het heeft immers geen zin nog langer energie te steken in mensen die jou niet aanvaarden zoals je bent. Je wordt er doodmoe van en je komt er geen meter mee vooruit...
Het blijft een levenslang werkpunt, denk ik dan zo, maar wel eentje dat de moeite waard is!
De oudste dochter is verliefd en nog niet zo'n klein beetje... Toen de vriend werd voorgesteld, begreep ik haar volledig
Het is een hele aardige en lieve jongen die er nog goed uitziet ook . Ze zijn dan ook een stràlend stel
Voor het bezoek mochten wij ons beste "Engels" uit de kast halen... De vriend heeft namelijk Mexicaanse roots en woont in Californië....
CALIFORNIA !!!!
Het land van de sinaasappels en Zorro! (o, nostalgie) Met steden die tot de verbeelding spreken: Los Angeles, San Francisco, Las Vegas....
Waar "el condor passa"....
De staat waar het nooit regent: "It never rains in California...." De natuur overweldigend mooi is met canyons waarvan de schoonheid met geen pen te beschrijven is...
Als ik mocht kiezen waar ik wilde wonen zou ik het ook wel weten...edoch Als het woord:emigreren valt,krijg ik een beetje een wee gevoel in mijn maag....
Emigreren naar Californië, slik....Het kon natuurlijk nog verder weg, naar Nieuw Zeeland of zo....
Volgens de dochter valt de "reis" nog vrij goed mee, na amper 15! uur vliegen ben je er al.... En ze gaan zeker nog op bezoek komen....
De vriend is ondertussen weer naar huis... Het afscheid viel hen beiden zwaar... Gelukkig is er Skype...om het leed een beetje te verzachten...
De dochter telt de dagen af tot zij weer bij hem op bezoek kan... Vijftien lange vlieguren zijn ze nu van elkaar verwijderd...
Wie zou ik dan zijn mocht ik haar emigratieplannen niet steunen... Als het haar gelukkig maakt, wat kan ik dan nog meer verlangen????
Dus, lieve, oudste, zelfstandige dochter:mijn zegen heb je!
Stuur af en toe een beetje zon op, in een postpakketje....mocht je kunnen...
En als jullie er dan gesetteld zijn....mag ik dan ook eens naar de condor komen kijken en proeven van de tortilla's.....
Dat er zoiets bestaat als een "kattentijd" dat weet ik....al jaren eigenlijk....
Als katteneigenaar, al meerdere malen zelf gezien, gehoord en geroken....
Ik weet zelfs, dat het nu, in de herfst, bronsttijd is voor herten en aanverwanten....
Dat er ook zoiets als een "eendjestijd" bestaat....dààr had ik nog nooit bij stilgestaan, laat staan dat ik het wist....
Maar het is zover, écht, nu in het najaar....
Ik vond al dat de eendjes op de vijver zich een beetje bizar begonnen te gedragen, tot ik merkte dat het om "baltsgedrag" ging...
In eerste instantie wordt er behoorlijk geflirt.
Zowel door de wijfjes als door de mannetjes....ja, ja
De "kwek, kwek, kweks" zijn niet van de lucht en ieder eendje "zingt" zoals het gebekt is:
- je hebt de eerder schuchtere exemplaren met een voorzichtige: kwek, kwek....
- de doordrammers: iedereen uit de weg want zij is van mij...Hun gekwek galmt over de vijver...
- de "pubers" die eerder hees en baard in de keel- gewijs kwekken....
Zo grappig om al die verschillen te horen .....
Behalve 's ochtends....
Er wordt gestart bij het krieken van de dag en dat is toch nog behoorlijk vroeg in deze tijd van het jaar...
Neen, ze laten er geen gras over groeien....die eendjes
Eens ze elkaar hebben gevonden ,volgt de "hofmakerij":
ze draaien in kringetjes rond elkaar, buigen met hun kopje en nemen telkens kleine slokjes water die ze als het ware aan de partner is spé aanbieden.
Eens mevrouw voldoende is...euh....opgewarmd, volgt de daad:
zij buigt zich diep in het water en biedt hem haar....euh...edele delen aan waarna hij haar bestijgt, zijn ding doet en er dan als een haas van door gaat....
De eerste keer lag ik in een deuk....
Nooit geweten of gezien dat een eendje zo'n vaart kon maken...
Hij trapt zich écht ,de longen uit het lijf en voegt zich op de oever bij de toekijkende soortgenoten met zo'n air van: "Gezien, mannen?"
Daarna wordt er druk met het stuitje gezwaaid en de veertjes worden weer keurig geschikt.
Het moet gezegd: netjes zijn ze wel, de eendjes
Haast een hele dag zijn ze in de weer met het verzorgen van hun toilet:
kopke onder, veertjes poetsen, veertjes schudden, weer onderduiken....
Klaar om te flirten met het andere geslacht...
Tot er zich weer een koppeltje vormt en er zich opnieuw taferelen à la:" kinderen niet toegelaten", voordoen.
Onder de mannetjes gaat het er vaak ruw aan toe.
Zij vertonen heel duidelijk "haantjesgedrag"....
Ook al zijn het eendjes, ze zijn en blijven mannen met duidelijk een teveel aan testosteron
Ik ben benieuwd hoelang dit feest nog aan de gang zal blijven....
Ze waren jarenlang collega's geweest ... Ze konden het zo goed vinden met elkaar dat ze zelfs vrienden werden... Ze deelden een passie voor auto's en strips van "De Rode Ridder"...
Wanneer ze "de nacht" hadden bracht de vriend steevast vijf stripverhalen mee die tijdens de "stille momenten" werden "verslonden"...
Met de gezondheid van de vriend ging het al een hele tijd bergaf.... Uiteindelijk werd hij zeventien jaar geleden op pensioen gezet, hij was pas 42....
Alhoewel ze elkaar minder zagen, hield de vriendschap stand. Hij bezocht de vriend regelmatig waarbij ze het hadden over de kinderen, de hond en uiteraard over de nieuwste automodellen...
Toen hij zelf werd geopereerd en bijna drie jaar zo goed als immobiel was hielden ze nog telefonisch contact.... Hij merkte wel dat de vriend er op achteruit ging en steeds een hogere dosis morfine nodig had om de pijn die hij leed te kunnen verdragen...
Toch was het schrikken toen de vriend meedeelde dat het leven voor hem geen zin meer had, zijn lijden ondraaglijk werd en hij een aanvraag tot euthanasie had ingediend in een "sint"-ziekenhuis.
Na het doorlopen van alle testen en gesprekken kreeg hij een "njet". Zijn ziekte was immers niet levensbedreigend...
Is het dat wat men verstaat onder "barmhartigheid en mededogen" in zo'n katholieke burcht???
De vriend diende een nieuw verzoek tot euthanasie in , ditmaal in een "vrijzinnig" ziekenhuis.
Opnieuw werd de hele procedure doorlopen.... Het was bang wachten op hun vonnis... Tot zijn opluchting werd deze keer zijn aanvraag goedgekeurd....
En nu moest hij dus "afscheid nemen van zijn vriend", het was moeilijk, moeilijker dan verwacht....
De vriend heeft hem een "erfenis" nagelaten: zijn volledige verzameling albums van "De Rode Ridder"...
Het ontroerde hem zeer...
Hij zal ze koesteren, heel zeker....en ze opnieuw lezen.... Als hij er klaar voor is...
Onlangs werd ik in het ziekenhuis verwacht voor een klein "onderzoekje"... Daar had ik op zich niet zo'n moeite mee maar wel met het feit dat dit onder "narcose" diende te gebeuren...
Nu was het niet écht de narcose an sich, die mij angst inboezemde (alhoewel...een mens weet nooit natuurlijk) maar wel "het infuus" .... Elke keer opnieuw heb ik prijs:
"Oei, mevrouw, u heeft "springaders".... "Olala, dat zijn fijne adertjes...." "Nu dacht ik écht dat ik er in zat..."
De laatste keer duurde het precies een half uur!- zelf gekeken op de klok- alvorens er iemand in geslaagd was een infuus in mijn arm gepropt te krijgen....
Dus, vol goeie moed/moet diende ik mij aan en zette mij alvast schrap...
Bij de eerste prik ging het al meteen verkeerd. Ik dacht nog: daar gààn we weer maar o, wonder, prik twee was meteen de goeie. Ik had het mens kunnen omhelzen! Wat een talent!
Wat in een U.Z. nog nooit was gelukt ,kon ineens, in het plaatselijke, algemene ziekenhuis, wel! Straf!
Eens het infuus geplaatst was de klus snel geklaard. Ik werd naar de onderzoekkamer gereden, de anesthesist spoot de "verdoving" in en in no time was ik "onder zeil"....
Anderhalf uur later was ik weer alive and kicking...alhoewel..kicking...mmmm...toch niet echt... Een beetje "woezie" is een beter woord....
De echtgenoot was taxichauffeur van dienst omdat ik geen wagen mocht besturen....
Eens thuis ben ik maar terug onder de wol gekropen om mijn roes verder uit te slapen...
Het moest er ooit van komen: de oplader van mijn smartphone is in Limburg en wij zijn thuis in Oost-Vlaanderen...diepe zucht...
Na één dag gebruik is zo'n batterij leeg natuurlijk... waardoor ik al enkel dagen "smartloos" ben... En ja, ik mis mijn "smartje"...meermaals per dag zelfs...
Het begint al 's ochtends bij het ontbijt: gedaan met snel, snel mijn berichten en/of mails te checken... Eventjes "scrollen" en hupla ik was weer mee...
Gelukkig is er nog het "appeltje" van de echtgenoot.... In no time is die laptop opgestart en kan ik alsnog controleren of er soms niet iemand iets héél belangrijks heeft gepost.... Ik zou zo eens iets kunnen missen nietwaar...
De echtgenoot herinnert mij er steevast aan dat het wel gaat om "zijn" laptop....maaaaaar....hij heeft die van mij als nieuwjaarscadeau gekregen....duuuussss...is hij toch ook een heel klein beetje de mijne...toch....
Ik weet het, het is een theorie die kant noch wal raakt maar wel het proberen waard nietwaar...
De echtgenoot is er ook de mens niet naar om mij het gebruik van zijn "appeltje" te ontzeggen...al was het alleen om mijn gezeur niet langer te moeten aanhoren (maar dit geheel terzijde)
Ik mis mijn smartje ook wanneer ik snel, snel iets op wil zoeken: het weerbericht van de komende dagen bijvoorbeeld... Neen, ik kijk niet naar het journaal en mis zo bijgevolg ook het weerbericht.... Bovendien zoek ik de weersverwachting van de eigen streek , mèt de buienradar, heel betrouwbaar en dat is geen geintje, ...maar nu dus: niks, noppes, nada...
Wanneer het kleinzoontje er is film ik vaak zijn capriolen...en net nu hij morgen komt en ook nog blijft overnachten moet ik mijn "smartje" missen.... Nieuwe foto's kan ik ook op mijn buik schrijven!
Het wordt de hoogste tijd om me een reserveoplader aan te schaffen.... Eén dezer snor ik naar een Base-shop in de buurt....
Al moet ik daarvoor wel naar de dichtsbijzijnde stad (een provincienest dat zich stad noemt maar dit ook geheel terzijde -die van Dendermonde zullen het graag horen, hi,hi ) en laten er nu net wegwerkzaamheden aan de gang zijn op wèg nààr die "stad"....
Het wordt dus nog eventjes op de tanden bijten....
Zou ik dan toch zo'n heel klein iniminibeetje verslaafd zijn aan mijn speeltje????
Och, met een beetje geluk wordt er dit weekend weer gekampeerd en vind ik mijn oplader terug op de plaats waar ik "vermoed" dat ik hem heb achtergelaten....:op de tafel, in de caravan...
Het moet gezegd: mijn conditie is er zwaar op vooruit gegaan.
Waar ik vroeger na vijf minuten fietsen al buiten adem was en ik elke spier in mijn benen om genade voelde smeken, neem ik nu "moeiteloos" de Limburgse hellingen.
Dat "moeiteloos" is wel met een korreltje zout te nemen edoch....
Alleen de beklimming van "Bergerven", is nog niet voor direct. Ik ben er vandaag met veel moed aan begonnen maar een helling van 10% is nog steeds een beetje te hoog gegrepen. Bovendien had ik al 35 km in de benen . Het begin kon ik nog aan, alleen die laatste klim naar de "piek" , was een beetje teveel van het goede.
Ik heb het geprobeerd! O, yes!
Het zweet gutste in beken van mijn rug en mijn hart ging als een razende tekeer. Maar toen de spieren in mijn bovenbenen dienst weigerden, moest ik mij gewonnen geven...helaas.... Soms hoort een mens deemoedig te zijn.
Het laatste stukje werd hijgend en puffend afgelegd met de fiets aan de hand.
Op het bankje "boven" kwam ik weer tot mezelf...
Misschien de volgende keer, mèt een koers- in plaats van trekkingfiets... En zonder zware fietszakken met mondvoorraad, handtas en verrekijker...
Maar , jamais, met een E-fiets, dat zweer ik. Het zal op eigen spierkracht zijn of helemaal niet...
Vandaag nog, op een fietspad, bijna aan einde van onze tocht: "Mag ik even passeren mevrouw???" Zo'n blonde deerne, die ons met gehaaste spoed en wapperende manen voorbij fietste alsof het niets was...op zo'n elektrische exemplaar natuurlijk! Ja, zo kan ik het ook .... Zij het dan wel zonder die "wapperende manen" aangezien ik over een "kort kopke" beschik.... :-p
Och, ik wind er mij niet langer over op (of toch al veel minder). Ze doen maar....
Maar IK kan wel trots zijn op mijn "zelfgeleverde" prestaties!
Vandaag stond er een serieus toerke op de agenda: Opoeteren-Maasmechelen en weer terug. Het lunchpakket werd klaargemaakt , de beentjes gesmeerd.... We reden langs veld en wei, door bos en hei en genoten van de natuur, de stilte en elkaar...
Bij het bordje: Eisden-Maasmechelen werd even halt gehouden om er een foto te nemen, kwestie van aan het nageslacht te bewijzen dat we er wel degelijk waren geweest....
Toen reden we Eisden binnen... We fietsten door de wijk met de "mijnwerkerswoningen". Allemaal identiek en keurig verzorgd...en toch "hing" daar zo'n sfeer die ik moeilijk kan omschrijven... Een gevoel van tristess om wat was geweest...????
Bij een kapelletje hielden we even halt: "Voor alle volkeren"....(slik)
Ontroerd werd ik pas echt toen we het kerkplein opreden.... Er stond een monument "ter nagedachtenis" van alle verongelukte mijnwerkers... Namen en jaartal netjes genoteerd...: Belgen, Grieken, Italianen... Allemaal hadden ze hun leven gegeven "voor de mijn"... Vanaf de opening in 1921 tot de sluiting in 1987...elk jaar vielen er slachtoffers
Dan kom je van Italië, Griekenland....op zoek naar een beter leven... Even verder stonden de mijntorens als stille getuigen van een bewogen geschiedenis...
Tijd om even te bekomen en de hongerige maag te spijzen....
We vonden een plaatsje in de zon....
We fietsen verder helemaal langs de Zuid-Willemse vaart en waren getuigen van een "robbertje" vechten tussen zwanen met een te groot ego. Indrukwekkend schouwspel, het moet gezegd!
Na 41,5 km stonden we weer aan de start!
Moe maar zeer tevreden, zoals dat heet... En toch wel trots ook om de geleverde prestatie ...al zal de Mont Ventoux nog niet voor direct zijn
Ofwel is men voor ofwel vierkant tegen... Een tussenweg blijkt er niet te bestaan... Voor mij persoonlijk is facebook vooral fun...
Ik heb er bijvoorbeeld nieuwe mensen leren "kennen".
Oké, het is niet écht het "kennen" zoals in de dagelijkse omgang...edoch... We wisselen nieuwtjes uit, bekijken elkaars foto's en springen kwistig om met "vind ik leuk's"... Meer hoeft dat toch niet te zijn...
Mensen met wie ik alle contact was verloren, liep ik weer tegen het :"spreekwoordelijke" lijf... Vrienden, klasgenoten van vroeger, vroegere buren... Fijn toch!
Zelfs de Noorse penvriendin uit mijn tienerjaren vond ik terug via fb... Correctie: zij heeft mij opgesnord waardoor er regelmatig Noorse gesprekken op mijn pagina verschijnen...
Voor alle duidelijkheid: WIJ "praten"gewoon Engels met elkaar.
Het gaat hem dus over conversaties die zij voert met vrienden en familie.
Het leuke daaraan is, dat ik, met een beetje goeie wil, best wel veel begrijp. Niet écht woordelijk maar heel vaak snap ik waar ze het over hebben... F.b. is dus bevorderlijk voor mijn taalontwikkeling!
Ik blijf zo ook in contact met mijn buitenlandse vriendinnen: twee stuks ,mèt hun gezin, uit Den Helder.
Echte vriendinnen, bedoel ik wel in dit geval ... We hebben elkaar al meermaals in levende lijve ontmoet....en steeds gaat het er zeer hartelijk aan toe.
Twee andere fantastische meiden emigreerden...
Eéntje, mijn liefste mateken ooit - altijd twee handen op één buik geweest, no matter what - trok met man en kind(eren) naarCanada... Vijftien lange jaren geleden alweer...
Een andere volgde ,heel recent, de liefde van haar leven naar Chicago...
Danzij fb blijven wij op de hoogte van elkaars doen en laten... Ik kan er zo van genieten!
Wat ik nog een fantastische ervaring vond was, toen ik werd gecontacteerd door oud-leerlingen . "Kinderen" uit mijn prille beginperiode als juf in het vierde leerjaar.
Zonder fb, geen contact.
Ik maak er ook regelmatig reclame voor mijn blog... Mooi meegenomen...toch???
Voor de rest hou ik mijn "vriendenkring" beperkt en mensen die het niet goed met mij menen worden zonder pardon "geblokkeerd".... Voor mij geen gezeur, geen gedoe...
"Tegenstanders" van sociale netwerksites, vinden het een schending van de privacy... Och, denk ik dan, zolang je iets post, met in je achterhoofd de gedachte: dit mag heel de wereld zien en weten, is er toch geen vuiltje aan de lucht.
Dus voilà, ik blijf "voor" en ik hoop dat ik er mij nog lang mag amuseren!
De zomer loopt op haar laatste benen.... Stilaan maakt de natuur zich op voor de herfst....
Zwaluwen verzamelen in grote getale op de elektriciteitsdraden....voor hun trek naar het zuiden... 's Morgens hangt er mist die al wel eens hardnekkig durft te zijn.... In het groen van de blaadjes verschijnen de eerste herfsttinten.... En de paddenstoelen die zijn massaal aanwezig! Gisteren en vandaag nog gemerkt tijdens onze wandeling in de Limburgse bossen. Allemaal waren ze vertegenwoordigd: de boleten, de stuifzwammen, de bovisten en de russula's. De ene al mooier dan de andere. Sommigen nog volledig intact, anderen half opgepeuzeld. Op "een rode paddenstoel, vol met witte stippen" , zat net nog geen kaboutertje. We zagen zelfs twee heksenkringen...maar een "bezem" hebben we niet zien staan.
We hoopten om een ree te zien...maar namen, in de plaats een "stiekeme plukker" waar.... Met aan zijn arm een grote mand, zocht hij boleten, de snoodaard.
De vogeltjes houden het "zingen " voor bekeken maar eens het zonnetje verschijnt worden er links en rechts toch nog enkele nieuwtjes uitgewisseld. Een roodborstje genoot zichtbaar van zijn maaltijd: een "reuzegrote" sprinkhaan... Hij kan er nog eventjes van profiteren want binnenkort zullen ook de insecten verdwijnen. Enkele bosmieren waren nog druk in de weer en hier en daar fladderde zelfs een vlindertje, nog eventjes genietend van die laatste warme zonnestralen...
Op de camping genieten we van de immense rust... Geen joelende kindjes of blaffende viervoeters... Enkel het "gekwek" van de eendjes komt af en toe die rust "verstoren".
De echtgenoot probeerde vandaag enkele visjes te verschalken... Echter zonder veel succes... Het koelde al snel af en visjes hebben niet zo'n grote apetijt als het kouder is. Goed voor de visjes, jammer voor de echtgenoot.
Het wordt ook steeds vroeger donker... We kunnen er niet meer omheen: de herfst is écht op komst... Och , elke seizoen heeft zo zijn charmes maar ik zal wel blij zijn als het opnieuw lente wordt....
Jammer voor wie aan het werk is maar ik kan het zalige nazomerweertje best wel appreciëren!
Dat heb je natuurlijk met die jong-gepensioneerden... Voor alle duidelijkheid: IK heb er niet zelf om gevraagd....een pensioencommissie heeft hierover beslist en wie ben ik om die mensen tegen te spreken
De mouwloze T-shirtjes en toppekes worden opnieuw bovengehaald.... Het donsdeken weer opgeborgen, wegens veel en veel te warm...
De luifel boven ons zonovergoten - wegens zuidelijk georiënteerd - terras gaat dagelijks open...
Ook de vlindertjes en bijtjes genieten van dit zomers cadeautje en doen zich te goed aan de nieuwe bloemtrossen op de vlinderstruik...
Terwijl discussies over regeringsvormingen hoog oplaaien en we met doemscenario's rond de oren worden geslagen, zit ik buiten op mijn terras en geniet... Ik laat mijn humeur niet bederven.... Het zal nog lang genoeg herfst en winter zijn met korte dagen en lange nachten...
Er nog eens op uit trekken met de caravan, zou dat geen fantastisch plan zijn.... En we hoeven geeneens naar het buitenland
Limburg, here we come!
Binnenkort....
Om nog meer te genieten van die nazomerse zonnige dagen.....
Vroeger ging een mens naar het containerpark, dropte alles in de min of meer correcte container en klaar was Kees.... Tegenwoordig hoor je er serieus je verstand bij te houden...man, man...wat een gedoe....
Hoe het er in een andere gemeente aan toe gaat , geen flauw idee...daarom wil ik eventjes "onze "procedure" schetsen....
Je komt aan en staat voor een gesloten slagboom...
Wat nu???? Plots ontwaar je een oranje toestel...oef.... Dit zal je vanaf hier verder helpen....
"Voeg je identiteitskaart in"....
Juist ja: portemonnee zoeken, kaart nemen, uitstappen, kaart in de juiste gleuf steken...
Op een scherm verschijnen nu de verschillende opties : - grof huisvuil - olie - ............ - en nog wat ,wat ik ben vergeten
"Maak hier je keuze".... slik
Op dat eigenste ogenblik verschijnt er, out of the blue ,een mens van vlees en bloed, die eventjes controleert of je wel de juiste keuze maakt....
Sommige zaken kan je namelijk "gratis"deponeren.
Het is te zeggen: je betaalt "enkel" de "toegansprijs"van 2 euro . Voor andere zaken hoor je een "toeslag"te betalen.
Grof huisvuil is het duurste....
Na de correcte keuze, krijg je je I.D.-kaart terug samen met een toegangsticket. De slagboom gaat omhoog en je kan nu "rustig"binnenrijden...
Op zo'n containerpark ben je natuurlijk nooit alleen,.
De bezoekers zijn onder te verdelen in drie categorieën:
- de "ik kom hier vaak en weet precies hoe het hoorts". Zij zeulen hun afval meteen naar de juiste container en hebben een soort van "overwinnaarsblik" in hun ogen.
- de "beginners": O, hulp, waar staat wat en wat hoor ik waar te droppen?? Zij schuifelen eerder rond op het domein, vaak met een vertwijfelde blik in hun ogen, het zweet parelend op het voorhoofd.
- de "foefelaars": zij proppen alles in een zwarte vuilniszak en beweren dat de inhoud allemaal grof huisvuil is. Op het einde van de dag, nadat zo'n uitbater al ettelijk keren zakken heeft gecontroleerd, komen ze er nog mee weg ook.
"Madammeken, wat zit er in diene zak???" "Allemaal grof huisvuil, zegde, ja, ja, kapt maar af..."
Ondergetekende hoort bij categorie twee maar dit geheel terzijde....
Na het lossen "der goederen", mag je naar de "betaalautomaat". Die vraagt opnieuw naar je I.D.-kaart en rekent af.
Je denkt: "Oké, ik ben er van door..."
Mis poes!
De slagboom aan de uitgang gaat pas open ,nadat een derde toestel, nog maar eens ,je identiteitskaart heeft gelezen. Pas dan ben je weer een vrij mens!
Sinds de echtgenoot is thuisgekomen, nadat hij afscheid had genomen van een vriend ,die afscheid neemt van het leven , blijft het woordje door mijn hoofd spoken...
"Afscheid"....zo vaak, zo veel...
Niet altijd negatief...gelukkig....
Het start al meteen bij de geboorte. We nemen afscheid van de veilige moederschoot die ons beschermde.... De navelstreng wordt doorgeknipt, het afscheid is nu onomkeerbaar. We moeten, of we dat nu fijn vinden of niet, "loslaten".... Aan ons eigen leven beginnen... Als we nu niet zelf gaan ademen zal onze rol rap zijn uitgespeeld....
Afscheid nemen en loslaten...onlosmakelijk met elkaar "verbonden"....
Zoals de vriend die even terugkeert naar zijn thuisland om afscheid te nemen van zijn terminaal zieke moeder.... Ondertussen heeft zij definief afscheid genomen van het leven en zal voor hem het loslaten beginnen...
Afscheid nemen hoort bij het leven zoals yin bij yang, of het strand bij de zee....
Ook al is het soms de start van iets nieuws, iets moois..... het is steeds verweven met emoties.... Afscheid, emoties en loslaten....
Neem nu de start van het nieuwe schooljaar:
- afscheid van de vakantie - afscheid van mama of papa - afscheid van het luilekkere leventje
Hoeveel tranen worden niet geplengd op zo'n eerste schooldag en toch moeten we alweer loslaten .... Loslaten om vooruit te kunnen...
"Afscheid nemen" kan bevrijdend zijn en toch is er vaak moed voor nodig.... We laten het leven dat we leidden voor wat het is en starten opnieuw... Als we samen met het afscheid nemen, loslaten....kan dit het begin zijn van iets moois...iets nieuws, iets fris....
Afscheid nemen om opnieuw te kunnen starten....niet gemakkelijk....nooit onmogelijk...
Met bakken tegelijk valt hij uit de hemel.... Geen mens die weet waar hij vandaag blijft komen...: die ellendige regen, dat koude nat....
Ik herinner mij nog de lessen in de lagere school: Hoe ontstaan wolken? Waar komt de neerslag vandaan????
Eerst had je de "zon". Die scheen fel op het water waardoor waterdruppels verdampten... De waterdamp steeg en vormde wolken.... Soms werden die wolken zo zwaar dat ze hun druppels niet meer konden vasthouden en dan kreeg je neerslag.....
Hoelang is het nu precies geleden dat de zon nog eens "fel" heeft geschenen????
Het is natuurlijk mogelijk dat die wolken in de ons omringende landen, waar de zon wel schijnt, worden "klaargemaakt"en linea recta worden doorgestuurd... En dat is zo niet eerlijk!
Misschien moeten wij onze grenzen ook eens sluiten! Gedaan met die invoer uit het buitenland! Wie wolken produceert moet die maar kwijt raken in eigen land!
Het is toch waar! Nog amper één week kunnen onze kindjes de nodig vitaminen opdoen om er een heel schooljaar tegenaan te kunnen....en het is ze geeneens gegund.... En dan zwijg ik nog over de leerkrachten die gegarandeerd met een tekort aan vitamine D op het appèl zullen verschijnen... Dé vitamine voor weerstand en energie!
De gevolgen zijn niet te overzien, denk ik dan....
"Snotneuzen, verkoudheden, keelontstekingen, burn outs.....", worden hun deel....
Eén virusje , één klein virusje zal voldoende zijn....
Ik beloof dat ik aan hen zal denken...
Vanuit mijn tuinstoel....in het zonnetje....dat vanaf één september, gegarandeerd, weer zal schijnen
Een goeie start iedereen!!!!! Maak er een fijn schooljaar van !
Wit met zwarte vlekjes : dat is de poes van de buren. Geen flauw idee of het een hij of een zij is.
Aangezien Bas hem/haar niet op zijn territorium verdraagt, ga ik ervan uit dat het een kater is. Hoewel de lichaamsbouw eerder een katinneke doet vermoeden....
Alleszins, lef heeft hij/zij wel...
(ik noem hem/haar gewoon "hij", maakt de zinsbouw wat eenvoudiger)
Als Bas niet in de buurt is, waagt hij zich in onze tuin... "Waagt"....?????? "Komt" hij op z'n dooie gemakje bij ons in de tuin.
Zie ik hem soms zitten op het afdak waaronder de voederballetjes hangen. Komt hij kijken of hij soms een meesje kan verschalken...de snoodaard.
Deze week ging hij zelfs nog een stapje....euh...."pootje" verder...
Hij had zich geïnstalleerd aan de vijver, op de steen, waar er zich - als de pomp aanstaat welteverstaan- een waterval naar beneden stort....(lees: een watervalletje klatert...)
Zijn blik volledig gefixeerd op de vissen die ,een dertigtal cm lager , nietsvermoedend rondzwommen....(daar zijn het tenslotte vijvervissen voor, nietwaar)....
Slim, kon ik hem nu niet bepaald noemen....veel te hoog om van daar een visje te vangen... Maar 't was hem misschien vooral om de pret van het kijken te doen....
Heel eventje heb ik nog overwogen om de waterval aan te zetten...grijns....(ik ben veel te braaf voor deze wereld)
Ik vermoed dat hij daar toch een kwartier heeft gezeten in volle concentratie.... Toen hij doorhad dat er niks te rapen viel is hij het dan maar stillekes afgebold....
Vandaag heb ik hem nog niet gezien, het weer zal te slecht zijn vermoed ik...
Maar vanavond zal hij zich ,zoals èlke avond trouwens,weer posteren op onze oprit ,onder een auto, om Bas een beetje uit te dagen....
En die laatste....och, die houdt wel van een verzetje, denk ik dan....Kan hij ook nog eens in actie schieten....en tonen wie er nu eigenlijk écht de baas is....
Zou de zomer nu écht definitief voorbij zijn...???? We hebben er wel nog een dikke maand recht op....Officieel tot 21 september, want dàn pas begint de herfst....
Och, de seizoenen....Ze zijn niet meer wat ze ooit geweest zijn....
Ik herinner het mij nog goed... Toen ik nog pril en jong was - al ontzettend lang geleden, maar dit geheel ter zijde- wist je eigenlijk , min of meer, wat je kon verwachten....
Vanaf september kwam de mist en was het 's morgens, bij het naar school gaan, al vrij fris....
In november volgden de eerste dagen met vorst...
Op 1 november togen wij naar het kerkhof...goed ingeduffeld , met een warme sjaal en handschoenen... Onze neuzen rood van de kou.... Weer thuis stonden de verse wafels ons op te wachten....en konden we ons verwarmen aan de roodgloeiende kolenkachel (hoe vaak ik mij daar aan verbrand heb! maar ik dwaal af).... De chrysanten hielden niet lang stand omdat het 's nachts begon te vriezen....
Vanaf december werd het écht winter : we maakten sneeuwpoppen , gooiden met sneeuwballen, konden baantje glijden....(hadden bevroren tenen en vingers....en pijn dat die soms deden) ....Heerlijk!
In maart had je steevast : "maartse buien" en in april :"aprilse grillen"...koud, hagel, regen....brrrr (hatsjie!!!)
Vanaf mei werden de dagen langzaamaan zachter en kwam de natuur écht tot leven.... De mei-maand was de mooiste maand omdat alles in bloei kwam...
De zomer, die officieel startte op 21 juni, was nooit veel soeps.... Ja, er waren lekker warme dagen waarop we buiten konden spelen in ons badpak, of gingen zwemmen in de vijver... Maar....na zo een warme periode , brak er steeds een onweer los ...
Het bliksemde eens goed, het regende eens flink...en nadien.... doken de temperaturen weer naar "de normale waarden", voor de tijd van het jaar.... "Kwakkelzomers", ik heb ze nooit anders geweten...Geheel eigen aan het "gematigd klimaat" waarin wij woonden, leerden we toen op school....
Was dat beter??? Was dat aangenamer???
Maar neen! De mensen begonnen toen al goed op tijd te sakkeren....Juist omdàt ze wisten wat hen boven het hoofd hing.... Och, zeuren over het weer...het is van alle tijden....
Nochtans is er één ding wat we al jaren met zekerheid weten: "Na regen komt zonneschijn"....
Sinds de sabotage in Doel weten we weer waarover te praten.... Wat als......?????(was dat geen satirisch programma?)
Wij hebben alleszins al een noodoplossing....een strategisch plan.... Als de boel uitvalt, verhuizen wij naar onze caravan... Lekker knus en kou hoeven we niet te lijden... Lang leve de gasfles!
De verlichting wordt misschien nog wel een probleem...Kaarsjes in de caravan lijken me niet zo'n veilige oplossing... Och, dan keren we terug naar "de goeie oude tijd"...de tijd voor de elektrische verlichting...en gaan we met de kippen op stok...
Weer leven op het ritme van de natuur.... Opstaan als de zon opkomt, slapen gaan zodra de zon onder is....
Stress om onze trein te halen hoeven alvast niet te hebben...Ha, neen, want er rijden geen treinen....zelfs geen bussen.... De baas kan ons niet uit ons bed bellen (stel dat we nog zouden werken, welteverstaan) want de telefoon doet het ook al niet.... Geen internet, facebook, krant.... Geen nieuwsberichten over honger en oorlog....
Muziek, die maken we zelf....We halen ons oude liedjesboek nog eens boven...van in de tijd toen we nog in de jeugdbeweging of de studentenclub zaten....En de mooie herinneringen, die komen vanzelf....
Wie beschikt over een kachel of een open haard...hoeft zich ook geen zorgen te maken...
De hele familie blaast verzamelen rond de kachel of voor de haard ... De luchtmatrassen worden opgepompt, de slaapzakken bovengehaald....want misschien is het nu te fris in de slaapkamer....
Er wordt weer gepraat, gelachen...oude histories worden verteld door opa of oma....want die trekken weer bij ons in nu het rusthuis zonder stroom zit....
Elke dag is er bbq...met aardappelen in de schil....
En omdat we tenslotte ook geen onmensen zijn, schuiven de buren, die enkel elektrisch verwarmen, er gezellig bij....
Lijkt dit alles niet hemels....
Voor héél eventjes...als de nood het hoogste is.....
Nadien is er nog tijd genoeg om ons jachtige leventje opnieuw te hervatten.....
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
