Zou het nu écht waar zijn???? Is de zomer definitief voorbij???? Het is pas half augustus...
Het zwembadje van het kleinzoontje staat troosteloos op het terras....te wachten op.....betere tijden....
Zoals vorige week, toen was het nog dolle pret! Kleertjes uit, petje op, flinkjes smeren met zonnecrème en dan hupsekee, het zwembad in...onder de parasol, jawel...
Oma had een "leeg" flesje douchecrème voorzien.
Zo'n kind moet iets hebben om mee te spelen....
Dat gaf mooie belletjes in het water...zeepbelletjes - wegens niet zo leeg als oma had gedacht ... Het kleinzoontje vond het dolletjes...
Vandaag is het ventje weer op bezoek. "Oma, bad", zegt hij dan als we ons, tussen twee vlagen door, eens buiten wagen.
Maar oma moet hem teleurstellen, helaas....
Dan maar gaan kijken naar de grote "pomoen".
Eén exemplaar, ligt te blinken in het moestuintje. Ons manneke kan er niet genoeg van krijgen.... "Kijk, oma, pomoen!"
Bas, de kater, krijgt in het voorbijgaan ook nog een "aai" en dan is het tijd voor de "patatjes en de middagtuk".
Het heeft alweer flink geregend ondertussen . Af en toe eens onderbroken door het zonnetje. Het is niet da ze niet wil schijnen, het zijn de donkere wolken die het haar beletten
"Veel beterschap hoeven we niet meer te verwachten.", zeggen zij die het kunnen weten....
Voor de vlindertje en de bijtjes zijn het ook droeve tijden. Zij horen nog te fladderen van bloem tot bloem... Op zoek naar nectar om energie op te doen....
Jammer, maar helaas.....het zal niet voor vandaag zijn....
En ons ventje, die slaapt nog steeds en droomt zijn zoetste dromen...
Misschien droomt hij wel van de grote "pomoen" die samen met hem in het zwembadje speelt tussen de zeepbelletjes van het "lege" flesje douchecrème.....
En straks zal er dan de "ki-i"zijn die hij zo graag lust en de koek....en opa die met hem "tactos" zal kijken op de p.c....
Eén ding is zeker, ons baasje laat zijn humeur niet vergallen, door de "zomer" die voorbij is"....
Vandaag is mijn , allerliefste buurvrouwtje ooit, jarig. Misschien eens tijd om een stukje over "haar" te schrijven....
We zijn al enkele jaren, geen buren meer, wegens verhuis van mijnentwege, maar we blijven elkaar "buurvrouwtje" noemen... We hebben tenslotte 16 jaar naast elkaar gewoond.... En hoe gaat dat als je ergens nieuw neerstrijkt en je kent de namen nog niet....Dan zegt een mens al eens gemakkelijk: dag buurvrouw-buurman"... en we zijn elkaar zo blijven noemen....
Onze kinderen waren van dezelfde leeftijd... Zij twee jongens, ik twee meisjes. Zoiets schept ook al makkelijker een band.
Bovendien woonden we in een doodlopend straatje waar onze kroost naar hartelust buiten kon spelen: skaten, fietsen, krijttekeningen maken.... In de zomer werden vooral tuin en zwembad gedeeld....
Zelfs onze poezen konden het goed met elkaar vinden... Vooral voor hun kattin was ons huis haar tweede thuis....
Wat ons nog het meeste bond was ons beider verstrooidheid....
Hi,hi, zalig vond ik dat, iemand zoals ik.... We maalden er helemaal niet om om bij elkaar dingen te gaan lenen.....
"Hey, buurvrouwtje, jij kan toch geen pakje boter missen....????" "Ben ik aan mijn saus bezig, heb ik toch géén ajuinen meer zeker....."
Wij begrepen elkaar.
Voor mij waren het niet bepaald de gemakkelijkste jaren van mijn leven maar steeds kon ik op mijn buren rekenen....
Zoiets vergeet een mens niet natuurlijk... Het was dan ook met veel pijn in mijn hart dat ik uiteindelijk toch moest verhuizen....
En weer was zij mijn helpende hand... Dankzij haar vond ik mijn appartementje in een naburig dorp...en begon ik aan mijn nieuwe leven...
Ondertussen woon ik alweer vijf jaar in een eigen stek en heb ik fijne buren...
Toch zal zij altijd mijn allerliefste buurvrouwtje blijven...
Zoveel goesting hebben om te schrijven en zo weinig inspiratie hebben... Het is triestig...
Waar zou ik het in godsnaam kunnen over hebben??? Over de "zomer" die blijkbaar voorbij is.... Ook niet bepaald een vooruitzicht om vrolijk van te worden en laat dat nu net mijn bedoeling zijn: stukjes schrijven die ontroeren of waar een mens vrolijk van wordt.
Of zal ik schrijven over de actie van een kruisspin, onlangs in de tuin...???? . Een kruisspin had haar prachtige web -( het web van een kruisspin is gewoon een knap staaltje van stielkennis, binnenkort,na een nachtje vrieskou , te bewonderen als een kantwerkje van hoge kwaliteit... maar ik dwaal af )- geweven tussen onze tuinkruiden.
De kruisspin zelf was er eentje om "u" tegen te zeggen! Mooi dik achterlijf, voorzien van een groot kruis. Zij had duidelijk ook geen problemen met een maatje meer...
Ze was net bezig aan een maaltje toen er plots een bromvlieg in haar web vloog.
Meteen liet ze alles vallen -dit bij wijze van spreken natuurlijk- en haastte zich naar haar pas gevangen prooi.
Het lied van de bromvlieg was al snel uitgezongen.
Op tijd van enkele seconden zat zij ,vakkundig ingepakt ,in een , netjes- het moet gezegd- geweven pakketje ,waarna de spin, haar liet voor wat ze was ,om haar maaltijd verder te zetten.
Ik stond erbij en keek ernaar.
Je zal maar bromvlieg zijn, denk ik dan.
Het ene ogenblik, vlieg je nog zo vrij als...ja...een vogeltje...tussen de tuinkruiden, op zoek naar wat lekkers, om een paar tellen later te worden ingepakt als een kerstcadeautje...en dan nog eentje zonder strik ...
Maar ja, dat is het leven zeker hé. Dat zijn de wetten van moeder natuur: eten en gegeten worden.... Het recht van de sterkste.....
Al heb ik het met dat laatste toch een beetje moeilijk.....
Lap, weer prijs! Daar ging mijn stukje en zeggen dat het bijna af was! Maar deze keer heb ik de snoodaard ontdekt! Het toetske waar ik af moet blijven! Als dat al geen grote vooruitgang is!
En het stukje??? Och het stelde toch niet zoveel voor...
Het ging er gewoon over dat ik het gehad heb met het controleren van mijn gewicht! Pft, ik volg gewoon het voorbeeld van de mama en de zus! Ik word peer-model.
Peren zijn trouwens "hot" op dit eigenste moment , door het hele Rusland gedoe..je weet wel...
Stel dat ik erin slaag om 10 kg af te vallen...wat ben ik daar dan mee????
Buiten een paar "klein detailkes".....
- twee kledingmaten minder - weer mijn teennagels kunnen lakken en mijn veters strikken - maar één kin meer ipv twee - geen love-handles meer in alle maten en soorten ...
Niks toch!
Word ik er gelukkiger door??? Héél zeker niet! Ik word er gewoon sjagrijnig van als ik niet mag eten of drinken waar ik zin in heb!
Nooit heb ik problemen gehad met mijn gewicht! Ha, neen, ik joeg er alles door van de stress.... Dan maar liever een "paar" kilo's teveel!
Ik wil gewoon nog kunnen genieten van de geneugten des levens zonder mij nadien dagen schuldig te voelen!
Goh, ik ken ze hoor, de dunne lijntjes en ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik ze niet af en toe benijd...
Tot ik hoor wat zij er voor over hebben. En dan pas ik! Laat ze maar "lopen"!
Gelukkig zien ze er anders niet uit hoor, die lopers. Eerlijk...ooit al eens een "lachende" loper gezien??? Awel, ik niet!
Hijgen , zweten, puffen, blazen en roodaangelopen gezicht , alsof ze er elk ogenblik kunnen bij neervallen...
Laat ze maar doen, denk ik dan
Laat mij maar fietsen en nadien genieten van een terraske.
Ik wil best gezonder eten en bewegen....maar er nog extra inspanningen voor doen???
Amen en uit!
Ik zal nog lang genoeg elke dag hetzelfde moeten eten.....rijstpap met gouden lepeltje....
Ik denk dat ik mij maar een Malheurke ga uitschenken zie
Twee stukjes geschreven, twee keer verkeerd knoppeken, twee keer foetsie...
"Je moet het maar kunnen", denk ik dan...
Stukjes moet je schrijven met een fris hoofd....
"Waarom ben ik toch zo verstrooid?", vraag ik mij dan af??? "Zou dat de leeftijd zijn???"
Ik wéét wel nog waarover ik schreef: over de "stilte" en over het" weer"....
Over de "stilte in de natuur"...Over de vogeltjes die uitgezongen zijn.... Klus geklaard, denken die mannetjes dan! Gezorgd voor nageslacht en huis en gaard verdedigd. Tijd voor vakantie. Nog even de laatste voorbereidingen en hup: op weg naar zonniger oorden.
Kan je ze ongelijk geven, die vogeltjes????
De laatste dagen is het weer toch om te huilen?? Voor sommige mensen zelfs letterlijk. Het zal je maar overkomen dat een tornado, jawel een TOR-NA-DO in ons eigenste Belgenland, je hele dak meeneemt....
(in het middagjournaal, komt zo'n Sabine Hagedoorn dan vertellen, dat het eerder om een "windhoos" ging....Maar ik verander niks meer! Gezegd, is gezegd)
Of dat je met veel moed gisteren bent gestart aan de 100 km Dodentocht. Weken, maanden heb je getraind en dan komt zo'n regen -en windvlaag de pret compleet bederven....
Courage mannen!
Laat ik nu eerst misschien beginnen met een fris doucheke om al de mist uit mijn hoofd te spoelen.... Eerst nog stukje opslaan....
Geen nood, de echtgenoot legt overal een voorraad van aan, dus ook van tandenborstels.
Even kijken... Ja, hebbes: soft en pro glazuur...precies wat ik nodig heb!
Oké, nu gewoon het ding uit de verpakking halen.... Ha, hier loopt een stippellijntje...vast om het karton hier los te scheuren...
Mmmm....toch nog wel vrij stevig....dit laat niet los....
Andere kant proberen....
Getverdekke! Is het nu écht nodig om tandenborstels in een beveiligde burcht te stoppen!!!!
Dan maar met de schaar...
Allez, hup, gelukt! We kunnen beginnen...bijna....
Zo'n tandenborstel neem je niet zomaar: één , twee, drie, uit zijn geopende verpakking, het is meer een sleuren... Lap, snijd ik mij toch wel aan het randje van het plastiek zeker!
Grmbllll....Even een pleistertje... Verrek, zo'n "slipje" prikt venijnig!
Bon....nog even de verpakking in het vuilnisemmertje deponeren....dichtgeplooid, om niet teveel plaats in te nemen....
Dàt had ik gedacht....Het onwillige ding springt weer open, nog voor hij goed en wel in het emmertje zit....
Och...laat ook maar....
Wel jammer natuurlijk, dat nu het deksel van het emmertje open blijft staan.... Grrrrr....
De vakantie is halfweg en daar verschijnen de eerste reclamefolders en affiches: "Weer naar school!"
Vroeger, toen ik zelf nog betrokken partij was, kon ik mij daar mateloos aan ergeren....
Nu vraag ik mij eigenlijk af, waarom??? Ik heb mijn job altijd héél graag gedaan en "mijn" kindjes altijd héél graag gezien.
Iedereen wéét trouwens dat het toch nog wel even vakantie blijft.... Dus waarom het humeur laten vergallen?
Laat ze maar met hun slogans en nieuwe schoolgerei... Laat de mama's, die het zich niet kunnen laten, alvast nieuwe spullen inslaan! Voor één september, hoeven die écht nog niet te worden aangeraakt...
Het is net zoals met de "sinten": Maarten en Klaas om over de Kerstman nog te zwijgen... Iedereen lijkt er steeds sneller bij te willen zijn ...
Maar daar hoeven wij ons toch niet druk over te maken!
Iedereen wéét, dat de échte Sinterklaas, pas in het land is nadat hij met een stoomboot uit Spanje is gearriveerd...en dat de échte Kerstman de Sint nooit voor de voeten zal lopen....
Wat is dan het probleem????
Och, ze doen maar...Ik lig er alvast niet meer wakker van...
Misschien moeten wij met z'n allen eens leren om ons wat minder vaak op te winden...
Om niet meer mee te hossen in die wedren van steeds vroeger en sneller - want we zouden zo eens iets kunnen missen - ...
Zolang onze kinderen weten dat: een schooljaar pas start op 1 september (behalve als die dag in een weekend valt ), de échte Sint pas eind november aanmeert en de échte Kerstman pas rond Kerstmis verschijnt...is er toch geen vuiltje aan de lucht...
Dus....genieten is de boodschap!
Nog drie volle weken vakantie!!!!
(maar ze zullen wel snel om zijn ...dus misschien toch al eens gaan snuisteren tussen de nieuwe stiften, schriften en balpennen )
Scouts geëvacueerd! Chiro overnacht in sporthal.... Net als vorig jaar liepen al heel wat kampplaatsen onder water....
O, nostalgie....
In mijn vorig leven, toen ik nog pril en jong was, was ik lid van V.K.S.J.. Ja, ik weet het: chiro was cool en V.K.S. (dat klonk toch al iets vlotter zonder de J.) was voor de seutekes.
Het is waar, we hadden een braver imago....Al was dat maar schijn, want evengoed hadden we dolle pret en waren de kampen de hoogtepunten van een werkjaar....
Maar inderdaad, het moet gezegd: wij gingen niet écht op bivak....Wij wasten ons niet in de beek,wij aten niet uit een gamel... Wij sliepen in stapelbedden in een kamer...De échte, die gingen op tentenkamp!
Op een bepaald moment, wilden wij ,als V.K.S., bewijzen, dat wij ook ballen aan ons lijf hadden. Gedaan met overnachten in gebouwen! Ook wij zouden op tentenkamp gaan...een Hudo (woord voor w.c. als ik mij niet vergis) sjorren en ons wassen in de beek....
Zo gezegd ,zo gedaan. Het tentenkamp werd opgezet in Meeuwen, in Limburg.... ;-) Wondermooie streek, wel vrij heuvelachtig....
De tenten van de gasten stonden in een soort van dal terwijl de grote tent van de leiding bovenop een heuveltje stond.
Slapen in tenten dat betekende : greppels graven. De mouwen werden opgestroopt en we gingen "gezwind" aan het werk.... Na nog geen meter, hielden we het voor gezien. Daar was gewoon geen doorkomen aan. De ondergrond was hard en zat vol wortels...algauw waren onze "ballen" gereduceerd tot "ballekes"....en we hielden het voor bekeken...
De kans op onweer of regen was toch wel klein zeker in de warmste provincie van het land.....wisten wij veel...
Het kamp was halverwege, toen er toch een regenvlaag aan kwam zetten....een stevige regenvlaag, het moet gezegd.... Handen uit de mouwen en greppels graven...we hadden in de buurt ook al enkele spaden geleend zodat de oudste leden ook mee aan de slag konden.... Breekt daar een onweer los!!! Niet normaal! De regen valt met bakken uit de hemel. Het dondert en bliksemt dat het een lieve lust is. Tegen zo'n wolkbreuk hebben wij, ballen of geen ballen, totaal geen verweer....
Machteloos zien we toe hoe de kampplaats onder water loopt en we stilaan verzuipen. Dat was echter buiten de "buren"gerekend. Ze schoten ons massaal ter hulp.
Omdat het tussen twee bliksemflitsen door, stikdonker was, haalde één iemand er zijn wagen bij en zette de lichten aan. Ze groeven greppels, legden een dam aan....
Maar helaas, het onheil was reeds geschied: alle tenten waren ondergelopen. Hier kon niet meer worden in overnacht ....
En weer zijn het de buren die hulp verlenen. Ze stellen hun garage, living....ter beschikking, als slaapplaats voor de kinderen. De natte kleren worden gewassen, gedroogd.... Onwaarschijnlijk! Zoveel solidariteit, dat hadden we nooit durven dromen.
De dag nadien straalde de zon weer haar warmste stralen .De tenten konden drogen en het kamp werd verdergezet...
Haalden wij en vooral zij, de krant....ik denk het niet....
Dus vandaar mijn stukje, heel speciaal voor de Limburgse helden van toen! Nogmaals : merci! Dit is iets wat niemand van ons ooit nog zal vergeten! Hipperdepip Hoerrra! Leve de Limburgers!
Het jaar nadien werd weer in gebouwen overnacht........:-p
Je kent het wel, vermoed ik. Het ziet eruit als een kleine tennisraket, met dien verstande, dat je er niet mee kan tennissen maar dat het dient om vliegen en aanverwanten naar de eeuwige jachtvelden te zenden.
Ik lees momenteel een roman waarvan het verhaal zich afspeelt bij Dindianen, vandaar....maar dit geheel terzijde natuurlijk....
Bij het kamperen had het ding zijn efficiëntie al wel bewezen. Als een mens rustig buiten zit te eten ,wie komt dan vaak de rust verstoren...: de wesp. Idem dito in Limburg.
Een wesp dacht zich te goed te doen aan al het lekkers op mijn bord...Maar dit was buiten mijn raket gerekend! Ik zwaaide het ding in haar richting maar miste....*slik*
De wesp keek mij bloeddorstig aan..."Lekker mis", hoorde ik haar zoemen. Ze zette een aanval in.
Ditmaal richtte ik doelbewust mijn wapen. Zij sloeg toe en ik ook.... Eén druk op de knop, een zachte bzzz en de wesp was er geweest!
Zegevierend stak ik de handen in de lucht! Geen grijntje medelijden had ik met het onding! 't Was zij of ik! Ik voelde mij champion of the world!
De maaltijd werd rustig verder gezet. Geen wesp meer gezien....
Natuurlijk ging het nieuwe speeltje mee naar huis, alwaar het zou dienen, om ongenode gasten - lees: vliegen - met één druk op de knop onschadelijk te maken.
Bij nader inzien blijkt zo'n raketding toch niet zo ideaal als eerst werd gedacht.
Vliegen hebben namelijk de gewoonte om het licht: vensterglas dus, op te zoeken. Kan je zo'n vlieg toch wel niet raken zeker! De rand van het bzz- ding is te dik. Bromvliegen wel, die zijn dikker maar de gewone huisvlieg blijft ongenaakbaar. Tenzij je haar , in volle vlucht, achterna zit en dan nog....
Wat een teleurstelling!
"Scha-a-a-at, waar had ik ook alweer mijn vliegenmepper gelaten????"
Het moet gezegd: het is een geslaagde aankoop. Heel comfortabel en minder last van zadelpijn wat natuurlijk niet wegneemt dat fietsen hier toch vrij zwaar blijft.... Zwaar en toch telkens weer de moeite waard!
Neem nu eergisteren, toen we getuige mochten zijn van een onwaarschijnlijk schouwspel...
Wie ooit al eens de "schreeuw" van een buizerd heeft gehoord, weet dat die vrij "indrukwekkend" is.
Wij hadden de eer om te mogen genieten van een "gesprek" tussen zo maar eventjes vijf exemplaren. Ze cirkelden boven onze hoofden. De ene "piou" galmend na de andere....
Zie, daar word ik dan stil van. Dat is de natuur op z'n mooist. Prachtig in al zijn puurheid. Wij,in een stukje ongerepte natuurpracht, met niets anders dan het geschreeuw van de buizerds. Kippenvel!
We stonden erbij en keken ernaar... Neen, daar kan geen Adèle tegen op.
Dat maakt fietsen in Limburg zo heerlijk. Je komt amper een mens tegen. Heelder stukken is het enkel: wij, de stilte, de bloempjes, de vogels, de vlinders.....Zalig!
Gisteren maakten we een tocht(je) van om en bij de veertig km....met heel veel hellingen....dan gloei ik van trots en voel me bij tijd en wijlen zelfs euforisch om wat ik al heb bereikt... Of zouden dat toch de endorfines zijn , de gelukshormonen die vrijkomen bij grote inspanningen...???? Mij maakt het niet uit. Ik trap en ik geniet...
En vandaag...vandaag is het rustdag...straks de benen omhoog in de ligstoel, onder de eik, aan de vijver en met een goed boek...
De Jack Russels zijn goed vertegenwoordigd op de kamping dit jaar
Heel veel kampeerders bezitten trouwens een viervoeter.
"Wie zou er eerst geweest zijn", vraag ik mij dan af:" de caravan of de hond???"
Is de caravan er gekomen omdat 's mens trouwste vriend niet zomaar overal is toegelaten???? Of was de caravan eerst en namen de baasjes een hond in huis omdat die dan gezellig mee kan??? Wie zal het zeggen....????
Maar om op de Jackskes, terug te komen: je hebt ze hier ook in alle maten en van alle leeftijden.
Neem nu het hondje van onze campingburen: een Jack Russel op leeftijd. Zeventien jaar gaat het beestje al mee! Een toch wel zeer gezegende leeftijd voor een hond! Hij is dan ook wat stijf en stram, artrose, weet je wel....het "gaat" allemaal zo vlug niet meer... Hij is de goedheid in hoogst eigen persoon. "Je zou hem de communie geven zonder biechten.", zou mijn moeder hebben gezegd.....
Tot er een viervoeter met of zonder baasje passeert!
Weg zijn alle kwaaltjes. Weg stijf-en stramheid. Hij vliegt er op af als in zijn beste jaren en blaft dat het een "lieve lust is" ;-)
Als baasje in de buurt is wordt er dadelijk ingegrepen en wordt Baloutje, want zo heet het schatje, duidelijk gemaakt dat zo'n gedrag écht niet kan...
Meteen wordt hij dan z'n oude zichzelf en komt hij op en sukkeldrafje onmiddellijk weer aangetrippeld. Zo grappig om te zien.
"Och, Baloutje", denk ik dan,"geniet er nog maar van want morgen kan het gedaan zijn".
Maar als het kan, blijf dan toch nog maar eventjes want we zouden je grijze smoeltje heel erg missen...
We zijn weer terug, op ons plekje, onder de eik...
Want hier staat "ze": onze caravan...ons Adria...
Ja, ja, ik weet het wel, Dikke Van Daele: caravan (de) m...
Kampeerders hebben het echter steevast over "haar".
Zijn het de vrouwelijke rondingen?
Of komt het door de rust en de geborgenheid die zij haar bewoners biedt.
Ik heb geen idee....
Maar om verder te gaan....Het zijn haar laatste weken...hier op de camping.
Ik word er zowaar weemoedig van.
Er is écht niets mis met hààr! Laat dat vooral duidelijk zijn!
Het ligt volledig aan ons....: wij liggen niet meer comfortabel.
Het bed wordt wat krap...lees: wij worden te breed....:-/
Het kost ons moeite om ons slaapplaatske te bereiken...
Het echtelijk bed staat namelijk in een hoek, tegen een wand... Eén iemand raakt dus ,enkel klauterend op de knieën, op haar (:-/) kant.
Laat nu net dat laatste niet meer van een leien dakje lopen. We hebben al eens plaats geruild....maar het probleem blijft: wij zijn geen jonge tortels meer(snif) - niet dat we ons zo niet meer voelen - 't zijn de knieën meneer, de rug....
En dus wordt onze schat van de hand gedaan om plaats te maken voor een nieuw exemplaar met, u raadt het al: twee aparte bedjes...snif...
Eén troost, we kunnen ze altijd nog ombouwen tot een tweepersoonsbed mochten de nachten te eenzaam en koud worden.
Het is dus met een zekere melancholie dat ik dit stukje schrijf.
Ik kan alleen maar hopen dat haar nieuwe eigenaar net zoveel van haar gaat houden als wij hebben gedaan....
"Wat zijn ze groot geworden", denk ik vertederd, terwijl in naar de vijver tuur.
Toen we hier pas stonden, begin juli, waren het nog bolletjes puur dons, vers uit het ei. Aandoenlijk om zien was dat : mama eend met in haar kielzog haar kroost: vier stuks, dapper peddelend om hun moeder bij te...euh...benen....
Wat zeg ik....vier???? Drie dus.... Ze waren wel dégelijk met zijn vieren maar een(d)tje week telkens af van het juiste euh...pad.
In elk gezin zit er wel zo'n "held" die net iets meer durft dan zijn broertjes en zusjes, nietwaar ;-)
Moeder eend had er alleszins haar euh...vleugels...serieus mee vol. Het kostte haar heel wat moeite om de zondaar weer in het gareel te krijgen. Het was er zo een(d)tje van: "Ik hoor je wel, maar doe lekker mijn zin..." Tot mama eend het welletjes vond en luid begon te kwekken, tot hij zich weer bij de rest van de familie aansloot.
Vorige week nog, moest ik zooo om hem lachen. Ik zeg hem, ik weet niet waarom....ik ga er gewoon van uit dat zo'n klein "ik weet alles beter-jonkie" een ventje is....
Meneerke had zich dus, naar aloude gewoonte, uit de euh...voeten gemaakt om op zijn een(d)tje op avontuur te gaan... tot hij plots merkte dat moeder eend , net zoals de rest van het gezin, nergens meer te bespeuren vielen. Paniek!!!! Man, man!!!
Hij zette het op een luid piepen... Gelukkig voor hem werd er heel snel gereageerd. Zijn zusjes, die zich wat verderop tussen het riet bevonden, antwoordden uit volle borst , terwijl moeder eend de snoodaard tegemoet zwom.
"Zie", dacht ik nog," onze held....die, als het er uiteindelijk op aankomt toch nog een klein ukje is."
Hoe herkenbaar *smelt* Waarom denk ik plots aan het kleinzoontje....
Vandaag zie ik al meteen een verandering. Moeder eend is nog steeds....ergens....in de buurt maar je merkt toch al een zekere afstand. Haar kroost zwemt rond,verspreid over de vijver...Er wordt naar hartelust gedoken en gezwommen. Moeder eend kijkt toe en ziet dat het goed is...
"Nog even en ze verlaten het ouderlijk nest" denk ik bij mezelf....
Waarom krijg ik nu ineens een krop in mijn keel....?????
Als wij volgend jaar terug keren zal één van hen of misschien wel allemaal, al "verantwoordelijk" zijn voor de eigen kroost....En gaat ieder zijns weegs....
Gelukkig duurt dàt bij ons toch nog net iets langer, denk ik opgelucht....
Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad maar nu heb ik ze dus eindelijk ook: mijn eigenste fietsbroek.
Correctie: fietsonderbroek. Ook al is dit blijkbaar geen goed Nederlands, wegens onvindbaar in "het Groene Boekje", ze bestaat wel degelijk...
Voor de leken onder ons: een gewone fietsbroek is voorzien van een soort zemen lap ,op de plaats waar de poep en aanverwanten, komen te zitten. In een fietsonderbroek, daarentegen, zit een soort van luierachtig "kussen".
Opgelet bij het aankopen. Het "luiertje" verschilt van model naargelang het moet zorgen voor het comfort van een mannen- of vrouwenpoep. Het is maar dat u het weet
Naar het schijnt stopten de eerste wielrenners een goeie ,verse biefstuk in hun broek, tegen zadelpijn. Maar dit geheel terzijde....
Waarom heeft een recreatieve fietser in godsnaam behoefte aan zo'n exemplaar, hoor ik u vragen....
Omdat deze "recreatieve" fietser na 15 km last krijgt van zadelpijn... De "botjes" weet u wel. Ik heb nooit geweten dat een mens "botjes" in zijn billen had maar ze zitten er wel degelijk! Wat begint met ze gewoon te voelen gaat na zo'n kilometer of 40 steevast over in:" Amaai, wat een pijn!",waarna ik knarsetandend de laatste kilometers aanvang. Ja, de laatste kilometers: vijftig is mijn limiet.
Peanuts voor de échte wielertoerist, ik weet het, edoch....
Bovendien rijd ik met een "trekkingfiets" en géén "koersexemplaar". Zou ik trouwens nooit durven! Vastgeklikt zitten aan mijn pedalen...???? No way...I Ik ken er persoonlijk een paar die net niet snel genoeg uit de pedalen kwamen en met een serieuze bons het asfalt mochten kussen... Gebroken schouders, ribben , sleutelbenen... Mij niet gezien, dank u vriendelijk
Bovendien jagen zo'n "hooligans" ,zoals ik ze in stilte noem, mij vaak de stuipen op het lijf. Je hoort ze amper aankomen- ik al helemaal niet- waarna ze je ineens, uit het niets, in volle snelheid voorbij zoeven en je de schrik van je leven bezorgen!!! Foei, foei!!!
Maar ik dwaal af...
Nu is het dus afwachten hé, tot mijn eerstvolgende fietstocht...in Limburg...op het "vals plat" en de hellingen....en ik ben benieuwd...
Zo, weer thuis na een paar daagjes kamperen. Poes blij en baasje ook. Hoe graag ik ook op vakantie ga. Hoe graag ik ook ga kamperen. Toch kom ik telkens weer graag thuis.
Zou ik dat kunnen, vraag ik mij dan af... Alles en iedereen achterlaten en verhuizen naar-ik zeg maar wat-: Frankrijk???. Du pain, du vin, du Boursin....
Ik hou van Frankrijk! Zeker weten!
Soms wordt hier t'onzend, wel eens gemijmerd over leven als God in Frankrijk. Een huisje in het groen, tussen de wijngaarden... Een glaasje Ricard op zondagmorgen... Wandelen tussen de wuivende zonnebloemen en lavendelvelden... Kuieren tussen de kraampjes van het plaatselijke marktje...
Het klinkt heel bekoorlijk, dat wel....
Maar eigenlijk: wij hébben een huisje in het groen...min of meer toch... In onze tuin geurt de lavendel...om van de vlinderstruiken nog maar te zwijgen.... We kunnen wandelen in ons eigenste bos... Fietsen langs de Scheldeboorden.... En de Belgische bieren zijn ook niet te versmaden...
Och, al bij al, is het hier zo slecht nog niet... Met ons huisje op wielen kunnen we meerdere keren per jaar naar la douce France... Steeds op zoek naar nieuwe plekjes... Om nagenietend van al dat moois weer veilig "thuis" te komen.....
Het gras lijkt altijd zoveel mooier aan de overkant...Maar na verloop van tijd piept zelfs daar al eens wat onkruid door... En ....maaien..... Dàt moet je overal.....
Zucht...Ik staar verbijsterd naar de cijfers op de weegschaal....Hoe is het zo ver kunnen komen....????
Hoe het zover kunnen komen is????
Een wijntje bij het eten, dat is goed voor de spijsvertering... Een glaasje bubbels op tijd en stond...moet kunnen, bevat amper caloriëen.... Zo'n lekker biertje op een zwoele zomeravond, een mens leeft maar één keer , weet je wel.... Geroosterd vlees op de bbq bevat minder vet dan gebakken in een pan, meneer.... Na zo'n fietstocht heb ik toch wel een ijsje verdiend zeker??? 't Is de leeftijd én het zit in mijn genen....
Herkenbaar???? Maar nu is het afgelopen! Ik zweer het!
Voor mij nog enkel water! Plat! Zonder bubbels! Gedaan met de Wok-Chinees! Bewegen, dat zal ik doen!
Alleen op dinsdag, dan mag het iets meer zijn: één lekker biertje, 's avonds ,voor tv. Een mens mag niet te streng zijn nietwaar....
Je kan er prachtige wandelingen maken in de natuur. Heel af en toe, wanneer je stil genoeg bent, kom je wel eens oog in oog te staan met een hert .Of je ziet de eekhoorntjes dollen in de bomen. Limburg is ook een paradijs voor vogels én vogelaars. Gewapend met een verrekijker spot je regelmatig vrij zeldzame exemplaren.
De Limburgse medemens is een pak vriendelijker dan de, ik zeg maar wat, Oost-Vlaming. Mensen groeten elkaar nog straat. Limburgers zijn ook heel behulpzaam. Misschien zijn ze een beetje trager in hun praten en manier van omgaan maar daar wordt een mens toch alleen maar rustig van...
U hoort het: ik ben voor Limburg.
Er is alleen dat ene kleine detailke : "Welkom in Limburg! Het fietsparadijs!"
Limburg IS géén fietsparadijs. Laat dat meteen duidelijk zijn. In een paradijs gaat alles vanzelf, met de glimlach....fietsen in Limburg is vaak knarsetanden en zonder glimlach want Limburg is NIET vlak.
De Hoge Kempen, weet je wel: Opglabbeek, Opoeteren, Neeroeteren....
Al gehoord van "vals plat"? Ik kende die uitdrukking ook niet tot ik hier de eerste maal op mijn fiets kroop. Zo venijnig: je denkt dat het vlak is tot je begint te trappen en je spieren in je kuiten en knieën zwaar protesteren. Dat is de hel, écht waar. Je voelt je zo bedrogen.....
Neen, dan nog liever een échte helling. Je ziet dat die eraan komt, je zet je schrap, past je versnellingen aan, bijt op je kiezen want : aan het einde van deze kwelling volgt de beloning: een afdaling. Nu ja, beloning....
Heel soms, als de helling niet te steil is, dan wel....je voelt de wind in je haren, je voelt de vrijheid, je voelt de dankbaarheid van je kuiten en knieën....
Eéns een afdaling een béétje heftig wordt knijpt schrijver dezes, de remmen toe en bolt op een slakkengangetje de helling af. Ik zou het anders willen, écht waar....
Eén keer heb ik het geprobeerd, zoals de echtgenoot, zoeven naar beneden,op een afdaling van 10%....Ik zweer het: tien minuten later stond ik nog te trillen op mijn benen. Eén keer maar nooit meer weer...
Ook de senioren bederven de pret in dit "paradijs".... Terwijl een mens, in het zweet zijns aanschijns,een helling opkruipt , zoeven zij je fluitend voorbij terwijl ze je vriendelijk gedag zeggen. O, wat haat ik ze op hun E-bikes!!!! Nooit! Ik zweer het: nooit, word ik zo'n fluitende senior!!!!
En toch blijf ik van Limburg houden....."Waar in't bronsgroen eikenhout, 't nachtegaaltje zingt....." weet je wel en de vlaaien zijn ook niet te versmaden ;-)
"Ja, ja." ,denk ik dan....Je zal maar: Godelieve Marie Lucienne Van Regemoorter heten...zucht...
Weet je wat zoiets betekent voor een kind van zeven dat zijn naam leert schrijven..........?????
"Ons Mieke kan haar naam al schrijven!", "Neen, toch, écht waar...??????".
Ja, zo kan ik het ook natuurlijk....
Om maar te zeggen: het is niet altijd simpel.
Eigenlijk mag ik nog van geluk spreken dat wij "enkel" de familienaam van de vader kregen...stel je voor dat daar nog de familienaam van de moeder bijkwam. Het is nu al zo'n gedoe....:
Om te beginnen slaagt niemand er in om onze familienaam correct neer te pennen...."Wil u nog even herhalen, mevrouw?"
"Van RE-GE-MOORRR-TERRRRR"
"Aan elkaar?"
" Neen, eerst gewoon Van en dan de rest hé..." "Neen, neen, zonder tussen -n, Van RE-GE....en de laatste letter is een Rrrrrrrrr"
Weet u wel wat een tijdverlies dit is in deze jachtige tijden?
Ik herinner mij ook nog mijn humaniora-tijd.
Op alle officiële documenten, dus ook op de examenformulieren, werden we geacht onze VOLLEDIGE naam te schrijven: al onze voornamen , uiteraard gevolgd door de familienaam.
Nooit had ik lijntjes genoeg! De helft van de klas begon al aan vraag zeven als ik net klaar was met het invullen van mijn gegevens...zucht.
Bovendien bengelde ik met die familienaam, ook steeds achteraan bij de alfabetische rangschikking...
Stonden wij daar met klamme handjes, te wachten in de grote feestzaal, tot de resultaten van de proefwerken werden bekend gemaakt.... Wist zo'n "Annaert" veel wat een "Van Regemoorter" doorstond...die pas als 25ste aan de beurt kwam...
Zoiets laat z'n sporen na... Trauma's mevrouw, trauma's loopt zo'n kind dan op...
Zelfs de betekenis van onze familienaam is niet veel soeps. Hij zou verwijzen naar families die aan de rand van het dorp woonden in eerder moerassige en drassige gebieden. Stond zo'n voorvader, tot aan z'n enkels in het slijk, bieten te rooien.... Groot zal die opbrengst ook niet geweest zijn....denk ik dan zo....
Waarmee ik maar wil zeggen, de Van Regemoorters leefden een beetje aan de rand van de samenleving. Veel ridder zal daar niet hebben tussengezeten ....
Dus William, als je ooit nog eens zo een uitspraak doet...een naam heeft écht wel zijn zo zijn gevolgen....
Ik ben eigenlijk nooit een enthousiaste fietser geweest.
Mijn eerste fietske, was een rood exemplaar met dikke bandjes. Het duurde een behoorlijke tijd voor ik er mijn evenwicht op vond. Ik oefende en oefende, het lukte niet....Tot ik op een dag met rood fietske en al in een fenomenale rozenstruik belandde. Ik was te verbouwereerd om te huilen. Daar lag ik dan, lelijk geschramd met mijn fietske bovenop mij. Gelukkig was opa in de buurt die mij uit mijn benarde positie bevrijdde....En geloof het of niet, sinds die dag kon ik fietsen...
Mijn eerste "grote" fiets kreeg ik van de Sint. Ik herinner het mij als de dag van gisteren. Ik zat in het derde leerjaar en daar stond hij te blinken. In het salon, tegen de wand. Ik was spra-ke-loos. Nog nooit had ik zo'n mooie fiets gezien.
Fier als een gieter mocht ik ermee naar school .
Toen ik klaar was voor een "damesfiets", kwam de Sint al lang niet meer en mocht ik het stellen met het afgedankte exemplaar van mijn zus. Een plomp en zwaar geval! Sindsdien begon ik stilaan een hekel te krijgen aan fietsen. Ik haatte het om drijfnat van het zweet op school te arriveren. Ik haatte de hagel in mijn gezicht en het meeste haatte ik de wind! Ik trapte mij verloren en kwam als het ware geen meter vooruit!
Maar er hielp geen lievemoederen aan, een nieuwe fiets kwam er niet en de haat...die bleef.
En dan ontdekt een mens koning auto nietwaar.... Gedaan met fietsen, gedaan met tegenwind en hagel!
Zelfs nadat ik mij een nieuw exemplaar had aangeschaft, het fietsen kon mij niet meer bekoren....
Tot ik de Francis leerde kennen. In het begin maakten we kleine tochtjes en werd er veel gemopperd (door mij, uiteraard!) maar langzaamaan begon ik fietsen weer fijn te vinden.
Toen ik de eerste maal 25 km in de benen had, voelde ik mij de koning te rijk. Vandaag is mijn record 50 km en daar ben ik best fier op!
Een Eddy Merckx zal ik nooit worden....maar fietsen doe ik nu met plezier
Ik heb altijd heel graag geschreven. Als kind wilde ik schrijfster worden. Ik schreef heel graag opstellen ook. Heelder verhaaltjes zoog ik uit mijn duim.
De laatste tijd voelde ik zo'n gewriemel onder mijn huid. Ik zocht naar iets creatiefs om mij te uiten. Ik speelde een aantal jaren toneel. Dat was een fijne uitlaatklep maar nu was ik op zoek naar iets anders: ik wilde schrijven.
Over gewone dagdagelijkse dingen. Of fantasieverhaaltjes.
Et voilà, mijn blog werd een feit. De eerste verhaaltjes kwamen als vanzelf. Elke dag had ik er eentje klaar...tot...nu...
Het lijkt wel of ik last heb van een "writers block". Nu al.....
Ik zuig verwoed aan mijn duim. Maar veel effect heeft dit niet...zucht... Ik voel het, ik heb nog zoveel te vertellen...alleen de woorden komen niet meer zo vlotjes.
Mijn zus, die op de echtgenoot na, mijn trouwste fan is, merkte gisteren nog op dat zij zo geniet van mijn schrijfsels en er elke dag naar uitkijkt....... slik
Ik denk dat ik gewoon een beetje minder moet denken...misschien schiet mijn brein dan opnieuw in gang....
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
