Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
27-10-2008
Feniks of verrijzenis
Ik moest denken aan de woorden van mijn
psycholoog toen ik vertelde dat ik voel alsof ik aan het verrijzen ben:
'zoals een feniks uit haar eigen as herreist?' Neen, toch niet zo. En
ergens is het toch een mooi beeld voor wat er mij gebeurt. Maar doe mij
toch maar het christelijke verrijzen, en dan wel in dit leven
uiteraard. Maar eigenlijk ben ik ja, door de dood gegaan en zie, nu
leef ik weer (meer en meer). En ook het lichaam is daarin belangrijk.
Mijn lichaam verrijst en verandert van geslacht. En het is goed zo.
Het doet me dan weer denken aan een gesprek in mijn gebedsgroep waar
we een discussie hadden over het feit dat de mensen Jezus na zijn
verrijzenis niet herkennen. Dus dan moet hij er anders uitgezien hebben
(van gelaat) dan toen hij nog leefde. Met mij zal het ook zou zijn. 't
Is nu al zo wat: wie me jaren niet heeft gezien, herkent me niet
direct.
Ik vind dat een heel mooie beeld voor wat mij nu gebeurt: ik verrijs!
Volop
aan het weglopen van het schrijven aan een rapport voor een vak dat
ik volg, schrijf ik maar hier. Het is goed om nog eens stil te staan
bij mijn genderontwikkelingen, ook al verloopt het allemaal vlotjes.
Voor
mijn opleiding zit ik in twee verschillende groepen. De ene groep
(1) is nieuw, klein en vooral bemand door vrouwen (bevrouwd dus
). De andere groep (2) is reeds een jaar bestaand, overwegend
mannelijk en 24 personen tellend. In beide groepen heb ik me
voorgesteld als Patrick. Niet dat ik me 'en groupe' voorgesteld heb,
maar wel in individuele babbeltjes in pauzes. In een gesprekje met
een medestudent van groep 1 bleek dat zij op dezelfde middelbare
school als ik had gezeten, en dat ik zelfs les gekregen had van haar
moeder. Hmm, even twijfel. Wat kan ik zeggen? O, ik heb niets te
verbergen. En dus vertelde ik hoe ik vroeger heette en vroeg haar
haar moeder mijn groeten over te brengen. Uiteraard kwam daar nog
een uitlegje bij, want hoe kan het dat ik nu Patrick noem? Zonder
blikken of blozen vertel ik hoe de vork in de steel zit. En mensen
aanvaarden het. Ze aanvaarden mij. In groep 2 echter merk ik dat ik
effectief als een man gezien word. Er heeft zich nog geen gesprek
geleend om mijn transitie ter sprake te brengen. Enerzijds vind ik
dat tof, anderzijds zou ik wat meer openheid rond mijn vrouwelijk
verleden appreciëren. Maar toch: blijkbaar hoef ik geen moeite
te doen om mijn stem zo laag mogelijk te laten klinken. Ze
aanvaarden me als Patrick. Nu was er de voorbije week echter iemand
die me aansprak: Jij hebt een blog onder een andere naam, kan
dat? Euh, ja, dat kan, euh, ik heb wel drie verschillende blogs.
Ik vermoed dat ik bloosde. Gelukkig ging ik een andere richting uit
waardoor ik wat bedenktijd had. Even later sprak ik die persoon
terug aan en vroeg haar welke blog ze dan had gezien. Hm, in cage in
Google kan je idd wel 't een en 't ander over/van mij vinden. Maar
ze had het nog niet echt bekeken, zei ze. De volgende keer dat ik
aan een computer zat heb ik gelijk een stukje geschreven op die blog
over 'to be anonymous or not to be
anonymous'. Even later poste ze een reactie op die blog. Oef. Alles
okee. Zou ze het nu over mij hebben met anderen uit de groep? Ach
wat, het maakt me niet zoveel meer uit. Ik wil mijn verleden (nog)
niet in de anonimiteit laten belanden. Ik zal mijn vrouwenleven niet
verloochenen.
Zo
was er iemand die een andere opleiding volgt aan dat CVO die ik
herkende. Ik sprak haar aan: 'Ik ken jou'. Tja, van waar. Zij kende
me niet, zei ze. Bleek dat we elkaar kennen van tijdens onze
studententijd in Leuven. Ze kent mijn partner, kent enkele van mijn
vrienden/kennissen. Verbazing dus omtrent mijn transitie. Maar ook
aanvaarding. Het zal niet makkelijk zijn voor je omgeving, zei
ze. Inderdaad, maar eigenlijk is dit wel (veel) makkelijker dan toen
ik zo suïcidaal was.
Ja,
ik ben echt blij dat ik geen suïcidale gedachten meer heb, niet
meer automutileer, niet meer identiteitsloos ben... Eigenlijk zou ik
zelfs voorzichtig durven stellen dat ik geen 'borderliner' meer ben.
Daar heb ik het met mijn psycholoog tegenwoordig over. Over mijn
ongelooflijke vooruitgang sinds ik genderdysforie als 'mijn label'
zie. Sinds dat label er is, is er toekomst: ik ga doorheen een
transitie om eindelijk te zijn wie ik innerlijk ben. En ja, ik zal
wel een beetje een verwijfde gast zijn, maar dat is dan maar zo. Ook
dat is het niet-ontkennen van mijn verleden als vrouw. Ik zie voor
mezelf in een mannelijke verpakking veel meer juiste
expressiemogelijkheden van mijn innerlijk dan wat ik ook geprobeerd
heb als vrouw tenzij misschien mijn huidige stijl, maar ja, dat
is een mannelijke stijl en daar conflicteert het weer met mijn (toch
nog steeds) te vrouwelijk looks. Soit, gisterenavond ben ik nog eens
naar Jongensdromen gegaan. 't Was tof. Y., die zo goed als
transitie-af is (juist nog de erectieprothese) vroeg me of ik al een
datum heb voor de operaties. Neen, natuurlijk niet, ik moet nog
starten met hormonen. Mijn donssnorretje-van-nature deed hem
vermoeden dat ik al testosteron nam. Verbazing alom. Je hebt maar
een paar spuiten Sustanon (testosteron) nodig om man te zijn. Ik
hoop het. Ik hoop dat mijn vermannelijking vlot zal gaan. Y. vroeg
me ook of ik aan bodybuilding doe. Blijkbaar zagen mijn schouders er
breder uit dan de vorige keren dat Y. me gezien had. Maar dat ligt
enkel aan de trui die ik aanhad waarin ik - vind het zelf ook - er
heel mannelijk uitzie. Het is eigenlijk verbazingwekkend wat je zelf
allemaal al niet kan doen qua transitie. Geweldig! Niet dat ik er
op kick of dat dit nu 'het echte leven is (altijd maar veranderen),
maar ik merk dat ik doorheen al die kleine veranderingen meer en
meer groei in 'mezelf worden en zijn'. Dat voelt echt goed: het
gevoel 'eindelijk thuiskomen'. Of ik zei het elders anders: 'ik ben
aan het verrijzen'.
De
voorbije week hadden Hans en ik een afspraak in U.Z.Gent met Heidi
Vanden Bossche, kinderpsycholoog die zich o.a. bezighoudt met
kinderen met genderdysforie. Zij heeft ook enige expertise in het
omgaan met kinderen van ouders met genderdysforie (zoals in ons
geval dus). Het was een goed gesprek waarin we enkele handvatten
aangereikt kregen om mijn genderdysforie en veranderingen te
bespreken met de kids. Ze zijn nog jong (4 en 6). Het is blijkbaar
heel belangrijk niet teveel informatie te geven maar vooral door te
vragen op wat zij eigenlijk precies willen weten. Ook ons spreken
heeft zich wat aangepast. In plaats van 'man' of 'vrouw' hebben we
het nu over 'mama wil een meneer worden' (dat ik dat eigenlijk ben
maar dat niemand dat ziet, dat aspect laten we voor de kids maar
achterwege). Ook mijn naam Patrick heeft onze jongste nu opgenomen.
Als hij zegt hoe ik heet, zegt hij eerst mijn meisjesnaam en voegt
er dan Patrick aan toe. Tof. Voor de jongste is het blijkbaar echt
okee. Onze oudste zoon zegt er eigenlijk niets over. Hij praat wel
mee, maar geeft niets te kennen van zijn gevoel erover. En hij gaat
ook vaak vlug over op een ander thema. Maar dat is wel typisch voor
hem. Toch is het belangrijk dat zijn eigen gevoel over mijn
transitie erkend wordt. De 'babbel- en speelmevrouw' (zo noemt
kinderpsychologe Heidi zichzelf naar kinderen toe) gaf aan dat het
goed zou zijn onze kids ook eens te zien. Eind januari gaan we dus
samen naar daar terug en kan zij ook wat spelen en praten met de
kids. Enerzijds
heb ik wel wat schrik. Zoiets van 'waar sleep ik mijn kinderen toch
in mee...' Maar anderzijds vind ik het o zo belangrijk om hen niet
meer psychisch te belasten dan dat ze sowieso al meegekregen hebben
in de genen (weet ik veel). Zij moeten hier ook mee leren omgaan,
met mijn transitie. Er is hulp om op dat vlak preventief te werken.
Waarom zouden we die kans dan niet grijpen hé... Ja, dit is
belangrijk.
Vandaag op school (voor de opleiding die ik volg in een CVO) zaten er deze middag twee klasgenoten te praten over hun dieren. Ze hadden het over het castreren van een bokje. Toen ik hoorde welke methode Heidi voorstelde, werd ik even misselijk: de eileiders (foutje, moet natuurlijk 'zaadleiders' zijn) werden doorgeknepen met een tang terwijl het dier lichtjes verdoofd was. O jee, zei ik. "'t Zijn d'uwe niet, 't is maar van een beest", was haar reactie. Ik moest wel even slikken maar tegelijkertijd dacht ik 'ik heb nog geen ballen' en 'geweldig, zij heeft niet door dat ik lichamelijk vrouw ben'. Een heel onbewust compliment waar ik heel gelukkig mee ben. Ik zag er vandaag dan ook heel goed uit. Toen ik bij mijn psycholoog binnenkwam zei hij het direct: 'je ziet er heel mannelijk uit'. Tof tof tof! Anderzijds zat ik zonet de foto's te bekijken die we gisteren genomen hebben op onze gezinswandeling. Ik lijk inderdaad mannelijk omwille van mijn kleren en manier van staan. Maar mijn gezicht is toch echt wel heel vrouwelijk. Ik kijk er echt naar uit, naar de geleidelijke vermannelijking van mijn gezicht! En uiteraard ook naar de verzwaring van mijn stem. Uit gemak gebruik ik aan de telefoon gewoon mijn meisjesnaam want mijn stem klinkt uiteraard nog heel feminine, hoewel ik gelukkig geen al te hoge stem heb. Toch vind ik het super dat men op school dus blijkbaar niet doorheeft dat ik nog niet heel mijn leven Patrick noem. Eerst dacht ik het toch te moeten zeggen, maar bij nader inzien voel ik me toch zoals ik ben geaccepteerd in de groep en doet mijn geslacht er ook helemaal niet meer toe. Nobody asks, so why should I bother?
Gisteren ben ik met mijn gezinnetje naar "Kronkel" (http://www.tieret.be)
gaan kijken. Ook al had ik een heel drukke dag, toch wilde ik dit persé zien. Gelukkig kon
dat dankzij de extra voorstelling die ze om 17 uur ingevoegd hebben.
Reden waarom ik er met mijn kids zo graag naartoe wou gaan: de aankondiging ging als volgt:
En
plots is ze daar, die ene vreemde gedachte. Als ik groot ben, denkt
Jongen, wil ik een meisje worden. Dan mag ik zomaar wenen of met Pop
spelen en hoef ik niet enkel te voetballen. Zus is toch ook een meisje
en Mama, op oude verkleurde fotos. Jongen ruimt zn hele hoofd op en
verzet al zn gedachten. De mooie gedachten in een aparte lade, net als
de bange en lichtblauwe. Een grote kast vol blije gedachten, net boven
de diepe gedachten, en ook eentje met de droeve. In een hoekkastje
zitten de stekelige gedachten. Die prikken zo lekker als je er met je
herinneringen voorbij glijdt. En de verboden gedachten worden veilig
achter slot en grendel opgesloten; krik krak! Maar hoe moet het nu met
die ene vreemde gedachte? Als ik later groot ben Moet ik dan nu al
stiekem oefenen om een meisje te worden of komt het plots, als een
verjaardag die je vergeten bent?
Het was mooi, echt mooi. Zelfs al bleek op het einde dat die kronkel in
Joppe's hoofd verdwenen was, en hij dus man was en getrouwd met zijn
vriendinnetje Neeltje, toch was het schitterend.
Enkele passages waaraan ik denk (of hoe ik ze me herinner):
"Dokter, ik wil een meisje worden." "Dat kan jij alleen weten."
"In
mijn klas komen geen jongens verkleed als meisje", zei de juf en ze
stuurde hem buiten. De andere kinderen uit de klas protesteerden:
"jamaar juf, da's Joppe, da's onze vriend." En ze gooiden papierproppen
naar de juf die dan verdween.
"Joppe,
jij bent mijn beste vriend", zei Neeltje. "En als ik een meisje ben?"
vraagt Joppe. "Dan wordt je toch gewoon mijn beste vriendin!"
Ik zou dit theater zeker aanraden voor transgenderouders met kinderen
(ik denk zelfs dat tieners deze voorstelling wel appreciëren, en zeker
de volwassen kinderen).
Ik plak hier even wat relevante dingen uit hun 'lesmap':
Doelgroep
voor deze voorstelling is 5+, net als in onze bekroonde voorstelling
Eefje Donkerblauw. We snijden met KRONKEL 2 moeilijke, of zo men wil
heikele themas aan. Enerzijds willen we stilstaan bij de ontwakende
seksuele identiteit bij jonge kinderen. Kinderen zijn vanaf ca. 5 jaar
erg gevoelig aan gender-gerelateerde emoties, handelingen en
reflecties. Waarom wordt het algemeen aanvaard dat meisjes sneller
huilen dan jongens? Waarom lijkt de maatschappij jongens, zelfs al op
erg jonge leeftijd, meer verantwoordelijkheid op te dringen? Zelfs in
taal en spel worden kinderen in vele kleine alledaagse situaties
geconfronteerd met een schijnbaar genetisch voorgeprogrammeerde
tweedeling op basis van gender. Anderzijds verkennen we met KRONKEL het
verbluffende vermogen van kinderen om abstracte concepten (zoals
gedachten en gevoelens) spelenderwijs te concretiseren, in te kleuren
en als het ware te beheersen door deze concepten te ver-beelden. Net
deze verbeeldingskracht maakt kinderen (en met hen volwassenen die deze
onbevangenheid blijven toelaten) buitengewoon dankbaar om
(ver-)beeldend theater voor te maken.
De dubbele thematiek, abstract denken en ontluikende seksuele
identiteit, komt in hoge mate aan bod in de leerplannen van zowel de
laatste kleuterklas als de eerste graad lager onderwijs. Het is echter
niet (nooit trouwens) onze bedoeling educatief theater te brengen.
Theater mag niet belerend of dwingend zijn, net zo min als het té
vrijblijvend mag zijn. We willen net die elementen uit deze thematiek
en muziek halen die stof vormen voor inhoudelijk sterk, bijwijlen ook
hilarisch amusant, maar vooral in al haar eenvoud erg herkenbaar en
ontwapenend waarachtig theater. Daar staan we voor, daar gaan we voor
KRONKEL enkele mogelijk invalshoeken en verwerkingsmogelijkheden nadien
*De voorstelling gaat over voor- en nadelen van jongen/meisje zijn.
Via kringgesprek kan je jongens eens laten vertellen waarom ze soms
liever een meisje zouden zijn en omgekeerd. Je kan b.v. vertrekken van
enkele stellingen: Jongens/meisjes mogen nooit , Jongens/meisjes
kunnen beter en de leerlingen laten aanvullen.
*Neeltje vertelt dat meisjes bang zijn van muizen, spinnen,
vleermuizen, draken en spoken. Maar klopt dat wel? Zijn meisjes daar
echt bang voor? En jongens dan?
En stel nu dat mijn oudste toevallig met de klas ook nog eens naar dit
theater zou gaan kijken, dan lijkt het me goed dat de meester ook mijn
trans* hier bij betrekt... tenminste als mijn zoon dat zelf ter sprake
brengt.
In ieder geval ben ik heel erg blij dat er, afgezien van de negatieve
commentaar van de juf in het stuk, niemand Joppe als 'vreemde vogel'
beschouwde toen hij een rokje aanhad. Er is ook niet gezegd dat hij
geen meisje zou kunnen worden. Het enige: dat kan hij alleen weten. Ik
ben echt dankbaar over de openheid op transseksualiteit die dit theater
biedt. Het gaat er uiteindelijk niet over, want op het laatst zie je
een volwassen man. Maar toch: het creëert ruimte om daarover met mijn
kids in gesprek te gaan. En ik merk uit hun reacties dat ze dit
appreciëren. Het enige grote verschil tussen mij en Joppe is dat ik die
'kronkel' nooit eerder in mijn leven (als kind bv.) aanvaard had en dat
deze kronkel, die er dan uiteraard weldegelijk was, mij nu aanzet om
stappen te ondernemen zodat ik man word en die kronkel kan verdwijnen.
Dat begrijpen ze. Want die kronkels, die waren echt knap in beeld gebracht en zo'n kronkels heb je echt liever niet.
Deze namiddag deed ik met mijn gezinnetje mee aan een gezinswandeling. Vele mensen kenden ons wel. Enkelen heb ik ook ingelicht. Dat het zich nu maar rustig aan verder verspreid. En wie vragen heeft, kan ze me uiteraard altijd zelf stellen (als ze durven). Ja, dit voelt goed. Het is goed dat ik mensen die ik misschien maar enkele keren op een jaar zie inlicht over mijn transitie. Zo moeten ze niet verschieten de volgende keer als ze me zien. Ik geloof in de goedheid van mensen en zie, ik krijg eigenlijk alleen maar goeds terug: "als dit voor mij de weg ten leven is, dan moet ik die maar gaan. Hoe vreemd het toch wel is." Dus ja, voor mijn gevoel ben ik echt wel op weg om de real life test in alle aspecten van mijn leven te integreren. Mijn familie, vooral de verre dan, vind ik nog het moeilijkste van al. Mijn peter en meter... voor hen ben ik nog niet klaar. Om het mijn vader persoonlijk uit te leggen vind ik ook moeilijk, maar ja, dat heeft met de gezinscultuur te maken: alle communicatie met mijn vader verloopt via mijn moeder. En mijn moeder kan evengoed mijn vader al ingelicht hebben. We zien wel. Stapje per stapje. Ik geniet van de levensdrift die ik ervaar! En blijkbaar straal ik dat ook uit!
Ik ben gestart met een opleiding aan een Centrum voor Volwassenenonderwijs. Bij het invullen van de formulieren moest ik uiteraard de gegevens noteren die op mijn pas staan. Toch heb ik er bij geschreven dat mijn roepnaam Patrick is. Ik heb ook uitdrukkelijk gevraagd dat op alle niet-officiële documenten, zoals aanwezigheidslijsten en dergelijke, Patrick zou staan. Ik kreeg geen rare blikken, enkel 'ik zal er voor zorgen'. De volgende dag in de les ging de aanwezigheidslijst rond. Ik zocht mijn naam. De bladspiegel bekijkend vond ik mijn naam niet direct. Blijkbaar zoek ik spontaan nog naar het streepje in mijn meisjesnaam. Dan toch maar echt lezen en inderdaad: er stond Patrick! Ik vind dit echt super. Zo denk ik dat ik nu toch echt wel goed bezig ben aan Real Life Experience. Of om te antwoorden op de vraag van dr. Heylens 'hoe klaar ben je er voor'? Klaar!
Onlangs stond ik thuis op vertrekken. Ik droeg die dag een bh omdat ik soms wat last heb van een geïrriteerde huid bij platgeduwde en dus tegen elkaar zittende borsten in een hesje. Ik merkte op dat ik het moeilijk vond zo naar buiten te gaan. "Ik kan toch zo niet onder de mensen komen. Wat gaan ze niet denken, met mijn nep-borsten." Echt waar, dat dacht ik. Ik had het gevoel alsof mijn borsten lichaamsvreemde dingen waren, mij niet toebehorend. Ik voelde me op dat moment echt een man die 'per ongeluk' nepborsten en een bh droeg. Iets waarmee ik zeker niet in publiek gezien wou worden.
Mijn rationele geest gaf aan dat het weldegelijk op dit moment lichaameigen borsten zijn. Omwille van de huidirritatie en ook wel het tijdsgebrek (om mij eerst nog te omkleden), heb ik het gedurfd zo over straat te lopen. Uiteraard: geen kat die er naar kraait. Maar ik voelde me er wel ongemakkelijk over...
Een vreemdsoortige rust hangt over mij. Ik voel me gelaten. Het doet me denken aan mijn tweede kandidatuur filosofie waar we 'de gelatenheid' lazen.
Komt het door mijn zelfzekerheid? Ik voel me inwendig rustig, vertrouwvol mbt mijn transitie, zeker over mijn identiteit. Ja, dat is vroeger wel anders geweest. Altijd weer werd ik heen en weer geslingerd, had ik geen houvast, geen eigenheid. Nu voel ik inwendig zo duidelijk hoe het zit met mij, ik beleef rustig de weg naar transitie, en er is toekomst.
Toch is er ook tijd om te treuren. Ik mag rouwig zijn omdat het leven dat ik me ooit droomde geen werkelijkheid is geworden. Ik mag treuren om de opvoeding en socialisatie die ik als meisje gekregen heb... Het tekort aan mannelijkheid op dat vlak zal zich nog heel lang laten gelden. En dat vind ik wel jammer. Ik vrees dat ik vaak zal overkomen als een 'verwijfde vent'. Een homo. Niet dat ik iets heb tegen zo'n mensen, zeker niet, maar ik weet in mijn binnenste dat ik zo niet ben. Ach wat, ik herinner me plots dat ik op mijn 16e voor de godsdienstles een werkje maakte rond homofilie, waarbij ik ook ontkende dat dat van toepassing zou zijn op mij...
Er staat me een boeiende tijd te wachten. Gaat mijn seksuele voorkeur bv. veranderen? Zou mijn haar uitvallen? Zal ik kaal worden? Krijg ik een bierbuikje (hmm, dat heb ik al )? We zien wel. Vooralsnog voel ik me echt in een moratorium zitten, een in-between. Of zoals mijn psycholoog het uitdrukte: de rups in haar cocon voor die vlinder wordt. Ja, zo voel ik me nu ook wel. Gelaten dus...
De droom die ik had... Plots wordt mij iets duidelijk.
Ik zat opgesloten in een donkerebruine kamer. Er was een deur. Die was bovenaan open, onderaan zat die potdicht. Ik klopte en duwde ertegen. Geen beweging in te krijgen. Ik kon er niet overklimmen. Ik was klein, ik was een kind. Na verwoede pogingen heb ik me er bij neergelegd dat ik opgesloten zat. Toch probeerde ik later terug die deur omver te stampen. Met mijn been stampte ik die deur, wat maar een paneel bleek te zijn, open. Ik kon naar buiten. Ik was geen kind meer. Ik was volwassen en kon er uit. Ik was vrij.
Een droom waarvan ik de betekenis kan relateren aan mijn transitie. Als kind, als jongere, heb ik me neergelegd bij het feit dat ik een vrouw was. Nu vind ik de kracht om me vrij te maken. Nu kan ik de deur openen. Ik hoef niet langer meer opgesloten te zijn. Man-worden is de juiste weg voor mij, de weg van de echte vrijheid. Dát zegt die droom!
Waarom zie ik vandaag pas die betekenis? Ik was vandaag op een feestje waar er heel wat mensen waren die een onderdeel van mijn leven waren als puber en jongvolwassene. Voor hen was het raar mij zo te zien: in een kostuum, met hesje aan (dus zonder borsten). Enkelen heb ik wat uitleg gegeven. Ja, dit voelt goed. Het waren nochtans mensen waarvoor ik vreesde om een coming-out te doen. Maar ik durf het. Het voelt goed aan. Een bevestiging dat ook vandaag een openen van een schijnbaar gesloten deur was!
Vanmorgen werd ik wakker met een heel rare en goedgevulde droom, of misschien waren het wel verschillende dromen die ik me herinnerde. Toevallig was ik vanmorgen ook bij mijn psycholoog. Mijn droom, of wat ik er kort daarna van opgeschreven had, verteld, op geassocieerd en dan weg van die droom naar dingen uit mijn verleden. Blijkbaar kwamen er heel wat dingen boven die gender-gerelateerd zijn. Naar betekenis toe van sommige 'feiten' moet ik nog wel zoeken, hoewel mijn psycholoog aan wel één betekenis dacht. Rationeel gezien weet ik ook wel dat wat ik vertelde samenhangt met mijn transitieplannen en hoe mijn genderdysforie eigenlijk een oud zeer is, maar toch durf ik het zo niet direct te stellen. Of liever: ik voél die 'zin' (nog) niet. Ik vraag me ook wel af in welke mate dit een hineininterpretieren is. Zo kan je alles anders bekijken, het hangt maar af welke bril je ophebt. En tja, ik draag momenteel weldegelijk de bril van genderdysforie. Eigenlijk krijgen veel zaken enkel binnen deze context een 'zin', anders is het onvatbaar. Maar of dit nu een bevestigend iets is?? Toch weet ik in mijn binneste de rust te bewaren. Een transitie moeten doorgaan is geen lolletje. Maar als mijn hele leven daardoor betekenis krijgt, dan moet het maar. Het is belangrijk inzicht te hebben. Vanuit die genderdysforiebril krijg ik eindelijk inzicht in mijn leven. Een grip, een zin. En vandaaruit ook rust en toekomst. Dan lijkt het ook de enige juiste weg die ik te gaan heb. Want al de rest is onrust, onzekerheid, onwaarachtigheid, dood... Nu ik de geur van leven ruik, word ik er almaar meer toe aangetrokken. En wees gerust: ik ga!
Mijn tweede afspraak met dr. Heylens van het Genderteam (UZGent) verliep vlot. Vervelend waren wel de verschillende telefoontjes die hij kreeg en die hij blijkbaar moest beantwoorden. Zo had hij natuurlijk minder tijd voor mij. Toch mag ik niet klagen want ik heb wel een goed contact met die mens. Hij zei zowaar dat ik 'nogal innemend ben'. De sympathie is wederzijds.
Hij zei dat de diagnose (genderdysforie) klopt. In de volgende afspraken (en ik heb er al gekregen tot eind november!), gaan we ons focussen op 'hoe klaar ik er voor ben'. Ik kreeg een lijvige map mee met typische psycho-invulformulieren. Daar ben ik al gelijk aan begonnen. Ben wel benieuwd naar zijn reactie op een aantal dingen die ik ingevuld heb. Het is bij mij echt wel een klik die gebeurd is, een plots inzicht dat ik genderdysfoor ben. Terwijl ik daar vroeger niet aan dacht, ook al wist ik wel dat er op gendervlak iets niet klopte. We zien wel, ik heb er echt vertrouwen in. Ik voel dat ik de goeie weg aan het gaan ben. Een afspraak voor de meting van mijn natuurlijke hormoonwaarden bij de endocrinoloog is vastgelegd op maandag 5 januari. Ik zei al lachend dat hij meteen een volgende afspraak met de endo mocht vastleggen voor twee maand later. Hopelijk hoef ik idd op die afspraak geen 4 maand te wachten, want ik zou toch echt graag in april starten met testosteron.
Voorlopig verandert er dus niet veel. Alleen probeer ik meer en meer buiten te komen onder de naam van Patrick. Rustig kabbelend, psychische vorderingen, toekomst...
Nu kwam ik eens een kijkje nemen op mijn blog en zie ik 'er zijn geen recente berichten'. Hoogdringend tijd om nog eens wat te schrijven.
Ik mocht vorige week mijn nieuwe bril afhalen. Dat was supernieuws, in een voor de rest wat lastige week - maar dat had meer te maken met sollicitatieperikelen dan wat anders. Ik kan terug wat beter zien! De glazen zijn wat aangepast. Voor de rest kan ik niet zeggen dat ik 'verliefd ben' op die bril. Bij nader inzien is hij nogal groot uitgevallen en soms heb ik de indruk dat mijn ogen daardoor te dicht bijeen staan. Maar volgens Hans is dat niet zo, is het gewoon een kwestie van wennen. We zullen het zo dan ook maar benoemen hé.
Gisterenochtend was het de eerste schooldag. Het leven overlatende aan het toeval, is het zo gebeurd dat ik met een andere mama gaan winkelen ben. Zo heb ik mijn allereerste kostuum gekocht. Ook dat is wat wennen. Ik lijk er nog kleiner mee. Maar goed, nu heb ik tenminste iets 'feestelijks' voor een doopfeest over 2 weken. Mijn moeder zal content zijn.
Vannamiddag heb ik een afspraak met dr. Heylens van het genderteam. Ik ben er heel rustig over. De vorige (en eerste) keer was ik op van de zenuwen en had ik me uren voorbereid. Nu ga ik er heen met open armen, ontvankelijk voor vragen. Ik zie wel wat hij allemaal wil weten. In ieder geval moet ik wel in gedachten houden dat ik een afspraak kan versieren met de endocrinoloog voor de meting van mijn huidige hormoonspiegel en met de kinderpsycholoog zodat we onze kindjes niet 'belasten' met mijn genderdysforie. Nu, dat belasten zal best wel meevallen hoor. Ik was zondag gaan zwemmen met mijn kleinmannen. De jongste ging naar het jongenstoilet. Het bleek een grote boodschap, dus moest ik hem helpen. Nadien zei ik dat ik ook eerst even een plasje ging doen. Mijn zoontje zei: "dat mag hier, want jij bent een beetje allebei, een beetje jongen en een beetje meisje." Toch grappig hé. En ik heb hem uiteraard gelijk gegeven. Want zo zit het nu eenmaal op dit moment in mijn leven in elkaar.
Vandaag heb ik eindelijk iets gedaan waar ik al vanaf mijn genderdysforiebesef aan denk: een nieuwe bril besteld! De jonge vrouw in de winkel heeft me uitstekend geholpen naar een 'mannelijke look'. Het was zowaar fun! Ik heb haar natuurlijk veel complimentjes gegeven en bedacht dat ik daar nu nog zonder klappen in mijn gezicht mee wegkom . Maar anderzijds hoort iedereen toch wel graag dat hij z'n werk goed doet hé. In ieder geval mag ik die bril rond 2 september afhalen. Hopelijk is die er in de ochtend al zodat ik hem 's namiddags kan opzetten op mijn afspraak met dr. Heylens van het Genderteam. Ik begin er ook meer en meer naar uit te kijken, naar die afspraak. Eigenlijk wordt het echt wel tijd voor een volgende afspraak. Een tussentijd van bijna 3 maand is toch teveel hoor. Ik wil dingen verder uitklaren met professionele hulp. Ik wil vooruit!
Het is nu al enige tijd geleden dat ik hier iets schreef. Je zou kunnen denken dat ik minder met deze zaken bezig ben, en deels klopt dat ook. Het is allemaal minder 'urgent' omdat ik ondertussen een beetje een eigen stijl gevonden heb die mijn mannelijkheid benadrukt en waarmee ik veel beter in mijn kleren zit dan vroeger (toen ik tot het krampachtige toe probeerde vrouw te zijn). Toch loop ik nog rond met fundamentele vragen: Is het gerechtvaardigd aan je lichaam te laten sleutelen, laat staan het ombouwen tot een ander geslacht? Ik weet wel dat het gedaan wordt. Het idee is voor mezelf ook heel aantrekkelijk omdat ik weet wat een lijdensweg het voor mezelf is om als vrouw te leven. Toch vind ik het allerminst evident. Zou je met primaire geslachtskenmerken niet moeten omgaan als met een onveranderlijke gegevenheid? Is het niet 'waanzinnig' om van het een naar het ander te gaan omdat er een incongruentie is tussen hersenen en lichaam? Het doet me denken aan 'de maakbare mens'. Botox, borstvergroting of -verkleining, noem maar op. Het kan allemaal. Zelfs geslachtsaanpassende chirurgie. Okee, ik weet dat dit niet zomaar wordt gedaan (alhoewel: in Thailand wel?). Mensen hebben hun redenen. Het leven in het biologische geslacht is geen leven zoals het zou moeten zijn. Of zoals het beeld dat men er van heeft (gevormd door het ik-ideaal)... Zo'n SRS (sex reassignment surgery) stemt het lichaam af op wat de hersenen denken dat het zou moeten zijn. De medische wereld beschikt over de technieken (het functionerende resultaat al dan niet ter discussie maar soit). Is het gerechtvaardigd dat zoiets gebeurt? Dat is mijn worstelen van vandaag...
Gisteren trok ik me, na meer dan een week hesjes te dragen, nog eens een bh en vrouwelijke kleren aan. Ik zie er in vrouwenkleren veel slanker uit dan in mijn mannenkleren. Ik wou er nog eens 'mooi' uitzien en dus hield ik die kleren een dagje aan. Na verloop van tijd begon het weer zwaar te wegen. Gedachten als: 'ik zie er als vrouw eigenlijk best knapper uit dan als man', deden me weer ernstig twijfelen of deze genderdysforie geen groot gezever is. Waarom zou ik mijn uiterlijk zo veranderen dat het niet meer zo mooi is als daarvoor? Als ik nu eens leer goeie bh's en kleren te kopen, die mijn figuur iets aantrekkelijks geven én dat ook nog comfortabel zit, waarom zou ik dan doorgaan met transitie? Dat zou me tenminste ook al die zorg rond mijn huwelijk (alhoewel dat dat al jaren heel erg wisselend is bij mij maar da's een andere kwestie) en de gevolgen voor de kids kunnen besparen. Verwarring, verwarring, verwarring.
Vanmorgen trok ik mijn versgewassen hesje aan en okee, ik zie er dan wel minder knap uit, ik voel me gewoon beter in mijn vel als mijn omhulsel mannelijk is. Nog maar eens een bevestiging blijkbaar? Toch weet ik dat ik nog tijden zo ga blijven proberen terug 'vrouw' te worden hoor. Om echt zeker te zijn dat ik geen spijtoptant word...
ik heb veel zitten nadenken en ik lees je dagboek en zo en ik wil daar eerlijk in zijn dat ik er toch erg veel moeite mee heb dat begrijp ik omdat ik het niet vind kloppen bij wie je bent en eigenlijk ben ik ervan overtuigd dat je er over een jaar helemaal anders over denkt dus ja ik geloof het allemaal niet en ik besef wel dat dat kwetsend is voor jou en dat is niet mijn bedoeling weet je, ik zou 't eerlijkgezegd wel goed vinden mocht ik over een jaar ervaren dat het idd niet klopt het is gewoon helemaal niet simpel je kwetst me niet hoor - was vandaag toch al weer zo genderdysfoor (en dus in de war op gendervlak) heb jij een andere verklaring? ik wil jou dus ook niet patrick noemen ik vraag dat ook niet aan jou om mij nu al patrick te noemen ik lees dan op je site dat je de mensen dankbaar bent die dat doen maar ik wil dat dus niet ik verwacht dat wel eens ik groen licht heb volgens mij krijg jij geen groen licht ik zou het je nooit geven eigenlijk... waarom niet? (jij bent geen specialist op dat gebied) omdat ik het niet geloof en dat het allemaal past binnen het borderline kader (ik ben wel seksuoloog) maar ik wil hier geen discussie over aangaan, want het gaat niet om wie heeft gelijk ik wil gewoon zeggen hoe ik er tegenover sta ik wil daar wel een discussie over hebben hoor, da's belangrijk om het uit te zuiveren 't past juist niet (volgens mijn psycholoog - die ook gespecialiseerd is in seksuele therapie) in borderline omdat mijn symptomen van borderline allemaal weg zijn nu ja, toch de zelfdestructieve borderline is meer dan alleen zelfdestructie wat zie jij zelf nog meer als symptomen die weg zijn dan? ik ben stabieler verlatingsangst is ook kleiner en dat betekent concreet? ik heb het gevoel dat ik een identiteit heb gevonden en dus niet meer moet zoeken. er is ook geen dissociatie meer ik wil leven, ik heb toekomst! je schreef dat je je in taizé meer vrouw voelde kan je dat eens verduidelijken voor mij dan? omdat anderen me zo zagen ik was vooral meer mama ik zie jou ook als vrouw mijn wezen schreeuwt het uit 'ik ben geen vrouw' en dat geloof ik dus niet.... er is geen leven voor mij als vrouw, geen toekomst. Omdat ik het in se niet ben. De reden waarom ik zo lang borstvoeding gegeven heb is om het barensmoment (waar ik het gevoel had van 't is okee dat ik vrouw ben) vast te houden tja ik weet niet wat ik daarop moet zeggen ik ben en blijf erg sceptisch en ik stel je daar waarschijnlijk mee teleur er valt echt zoveel op z'n plaats hé. zEfls al mijn seksuele uitspattingen ... voor mij klopt het neen, je stelt me niet teleur. Je wil me gewoon niet verliezen... ik kan je verstaan ik ben ook enorm bezorgd om je zoontjes en eerlijk gezegd zie ik hun toekomst niet zo positief in, en dat stemt mij erg verdrietig zelfs met een papa en een mampa is het okee. liefde krijgen ze hoor en hun leven is sinds mijn genderdysforie-erkenning stukken verbeterd hoe? omdat ik niet meer suïcidaal ben, omdat ik makkelijker en beter grenzen kan stellen, omdat ik consequenter ben, omdat ze meer duidelijkheid hebben, omdat ik vanuit mezelf zorg voor structuur, ook voor hen. hier in huis is echt ontzettend veel veranderd. Teveel om dit niet au-serieux te nemen. Jammer misschien want geen transitie moeten doormaken lijkt me toch wel makkelijker hoor begrijp je? wat zegt je psycholoog? hij doet geen uitspraken hé. Maar het lijkt wel alsof dit voor hem de verklaring van veel leed is ik weet dat het niet mogelijk is he, maar eigenlijk zou ik hem wel eens willen spreken (maar don't worry, ik ga dat niet doen) tja, van mij moogt ge hem altijd eens bellen vanaf morgen werkt hij terug nee, ik ga dat niet doen en trouwens, hij gaat niks zeggen hij heeft me dit niet aangepraat hoor dat weet ik wel ik zou gewoon willen weten wat hij ervan denkt, en hem zeggen wat ik ervan denk maar dat is niet eerlijk tegenover jou dus doe ik dat niet ik heb hem al minstens 10 keer gevraagd dat als hij denk dat dit grote zever is, dat hij me aub wil tegenhouden om verder over deze piste na te denken. En dat doet hij niet... hij gaat dat uiteraard niet doen, dat zou deontologisch onverantwoord zijn (en je zou het niet aanvaarden, je moet er zelf achter komen) idd, net zoals hij wel heeft toegegeven dat hij al langer aan genderdysforie dacht maar dat hij niets zei omdat het uit mezelf moet komen en eerlijke gezegd lijkt dat wel op de bevestiging die ik zocht... waarom dacht hij daaraan? omdat ik al maanden bezig ben met hete hangijzers en steeds weer op hetzelfde uitkom over een trauma, over seks, over mijn lichaam, over geaardheid wat bedoel je met bevestiging die je zocht? (ben effe niet mee ik zocht het tegendeel, ik was aan 't vissen naar een blijk van waanzin waarin ik zat/zit door aan transseksualiteit te denken mbt mezelf. Maar hij heeft toegegeven dat hij, nog voor ik die woorden in mijzelf kon waarnemen, daaraan al had gedacht. Dat bedoel ik met 'bevestiging' dit gaat echt heel diep hoor mia .... wat vindt Hans ervan? en je moeder? voor hen verklaart het veel. ze begrijpen er beide veel door. 't is natuurlijk niet makkelijk. en toch is 't ook weer wel makkelijker dan wat het de voorbije twee jaar is geweest noemt je moeder je patrick? nog niet Hans ook nog niet - dat vraag ik van hen niet 't is nog te vroeg daarvoor hé ben je nog bij het genderteam geweest eigenlijk sinds die ene keer? of wat zeggen die over het te volgen parcours? volgende afspraken 2 september en 2 oktober. In september maken we weer twee afspraken voor erna. In principe diagnostische fase 9 maand à 1 jaar. dan groen licht om te starten met hormonen dus ik hoop in maart/april te kunnen starten met testo 1 psychiater oordeelt dus eigenlijk. Terwijl voor mij het grote werk bij stef gebeurt hoor en het is met die psychiater dat je die afspraken hebt? idd sorry dat ik zoveel vraag he geen probleem. dat mag ik vind het wel raar dat die beslissing maar door één persoon wordt genomen je zou toch verwachten dat daar een heel team achter staat of rond staat ja, maar wellicht heeft hij overleg met de andere psychiater van het genderteam. De endo en chirurg en zo hebben daar volgens wat ik hoor niets over te beslissen tenzij er lichamelijke problemen zijn natuurlijk die de endo aan 't licht brengt je zei daarnet dat die genderdysforie je seksuele uitspattingen verklaarde hoe dan? want dat zie ik niet in het ontkennen van mijn eigen identiteit probeerde ik altijd maar weer 'lustobject' te zijn (zoals ik dacht dat het hoorde dat vrouwen zouden moeten zijn - of zoals ik seksueel verlang naar vrouwen) is dat duidelijk genoeg? 't was een pogen vrouw te zijn... klinkt niet erg positief over hoe jij dan naar vrouwen kijkt neen idd, zal nog wel veranderen hoor net zoals mijn huwelijk met Hans een poging was om vrouw te zijn en dus eindelijk eens 'normaal' te zijn maar dat heeft zich gewroken omdat ik het niet 'ben' - snappie? ik voel me veel meer 'mezelf', 'juister' in mijn vel als ik 'patrick' mag zijn... mja niet dat mijn 'man-wording' alles gaat oplossen hé. Uiteindelijk blijft die borderlinestructuur er ook wel hé, dus da's sowieso een blijvend aandachtspunt, maar 't gaat om een fundamenteel '"t is goed er te zijn" dat ik niet ken als vrouw, omdat ik me fundamenteel geen vrouw voel... mezelf graag zien omwille van jou zou ik willen dat ik het kon geloven, maar ik ben erg sceptisch, sorry... kan het niet goed uitleggen je hebt gelijk dat je sceptisch bent. Louter rationeel gezien vind ik zo'n geslachtsverandering not-done, walgelijk, gemeen, absurd, belachelijk etc. en vanuit gelovig standpunt vind ik het nog moeilijker... en toch... prutsen aan de gegevenheid van een lichaam, een lichaam waarmee iedereen bekend is en die een zekere identiteit weergeeft. in feite zou 't beter zijn als er kon geprutst worden met mijn hersenen waardoor ik mezelf als vrouw in een vrouwenlichaam zou kunnen aanvaarden en graag zien, dat zou voor de hele buitenwereld gewoonweg veel simpeler zijn ook voor mijn kids ik hoop ergens nog wel dat Heylens me een medicijn kan geven dat dat zou bekomen, maar ik vrees er wat voor ik kies hier niet voor hé. Ook al doet het begin van ons gesprek mij vermoeden dat jij denk dat ik er voor kies hier nu mee bezig te zijn ik heb inderdaad dat idee, dat heb je correct aangevoeld liefst van al ben ik geen deel van dat 'transen-wereldje' liefst van al ben ik gewoon gelukkig in mijn vel en met toekomstperspectief en onderweg met mijn kids en tja, ook Hans want hij zal altijd de papa van mijn kindjes zijn ..... ach wat... ik begrijp je twijfels en bedenkingen al te goed. Ik heb die rationeel gezien ook. Alleen zit het voor mijn gevoel zo anders... we geven het tijd hé mia. dit is niet iets dat impulsief mag gebeuren. Voorlopig wil ik voor jou nog wel *** (mijn meisjesnaam) zijn. Ik ben het officieel trouwens nog ook hé, nog heel lang heb je er al over nagedacht wat het zou geven als die psych zegt dat je geen groen licht krijgt? als dat gebeurt dan lijkt het me een kwestie van tijd. dat zeg ik nu. In eerste instantie dacht ik: dan pleeg ik zelfmoord. Maar nu zeg ik dat het gewoon een kwestie is van nog enkele zaken beter uit te zuiveren. Pas als ook mijn ratio mee is, wil ik maar groen licht krijgen ook al hoop ik gevoelsmatig op een zo vlug mogelijke transitie 't is belangrijk geïntegreerd te zijn zeg, nu vraag ik me wel af wat jij van mijn antwoorden vindt hoor hihi tja, ik probeer je te begrijpen voor mij is die psy van 't genderteam ook wel belangrijk als rem. Want stel je voor dat dit idd een borderline-waanzin is, dan moet ik geremd worden éh ik wil het niet onrespectvol uitdrukken,m aar ik heb het gevoel dat het "één grote verkleedpartij" is... pff, amaai dan ben ik wel goed aan 't toneelspelen zeg. Dan lijkt het me wel 'goed fout' met mij. Steek me dan maar weer zo vlug mogelijk in de psychiatrie. ik verzin dit heus niet... kon ik maar zeggen dat het mijn fantasie is die op hol slaat ik wil je daarmee niet kwetsen he, ik wil alleen maar zeggen wel gevoel ik erbij heb ik weet niet wat ik moet denken ik ben sceptisch ik weet het... het raakt me wel omdat ik juist vandaag toch weer hoop dat dit niet waar hoeft te zijn... ik weet het, ik heb het gelezen mijn verstand geeft je gelijk: ik ben een verkleedpartij aan 't houden maar als ik hier typ, spreekt mijn hart...
Mijn knie-operatie is goed verlopen en bleek meer dan nodig te zijn. Ik had drie scheurtjes in het kraakbeen en mijn buitenmeniscus was niet alleen gescheurd maar had ook niet de normale groei gekend waardoor dat een stompje in plaats van half maantje was. Samen met die scheur zorgde dat er voor dat ik mijn been niet meer kon strekken. Het was al bij al een heel rare ervaring voor mij. Ik heb gemerkt wat een lage pijngrens ik heb. Ik viel zo goed als flauw toen ik de ruggeprik kreeg. Tijdens de operatie was ik wel een echte held en geïnteresseerd in de beelden uit mijn knie. Maar nadien overviel een flauwte me terug en had ik een bloeddruk van 8 over 4. Erg laag. Zolang de verdoving nog in mijn lijf was, kon ik zonder moeite naar de koers kijken. Alhoewel ik moet toegeven dat ik af en toe toch een hongerig gevoel kreeg. Eens mijn been ontdooid werd het moeilijker. Pijn. Grotere pijn dan vóór de operatie. O jee en ik die nog verschillende operaties zou ondergaan... Hoe zou de pijn zijn na mastectomie? Na vaginectomie? Ik werd al misselijk van er aan te denken alleen. Slik. Ik weet het niet of ik die operaties allemaal wel moet ondergaan. Ik ben zo kleinzerig...
Het belangrijkste om terug naar huis te mogen na zo'n operatie met epidurale verdoving is kunnen plassen. Jeetje, tussen mijn benen bleef het maar voos en doods. En op mijn benen staan ging dan ook niet want ik had geen heupen die ze ondersteunden. Raar heel raar. Ik ben bevestigd in het krijgen van kinderen op een natuurlijke wijze. Hoe kun je nu in godsnaam een kind uit je lijf persen als je onderkant verdoofd is? Als je geen beweging voelt in je sluitspieren? Heel vreemd. Ik kan dat echt niet snappen. Toen ik uiteindelijk iets voor 19 uur op het toilet zat, kon ik nog steeds geen beweging krijgen in mijn plasspier. En ik viel zowaar flauw. Effe helemaal weg. O wat haat ik ziekenhuizen, ziek zijn, verdovingen, mijn kleinzerigheid. De dagkliniek sloot maar ik kon nog niet naar huis. Dus werd ik versast naar de spoed. Daar heb ik wat geslapen, probeerde nog eens naar toilet te gaan maar begon te draaien zodra ik me rechtstelde. Mijn been deed echt ontzettend veel pijn. Ik theorie mocht ik er op steunen maar o mijn god, zo'n verschrikkelijke pijn dat dat deed. Terug in bed. Piekerend. 21 uur. Bijna 24 uur geleden dat ik iets gegeten had. Logisch dat ik me flauw voelde, ik had suikers nodig. Er moest eten in mijn lijf, dan zou ik niet meer flauwvallen, daar was ik van overtuigd. De meegekomen zus van een gebroken-arm-patiënt is me een blikje cola en een stuk chocola gaan halen. Dat smaakte. Maar toch lukte het nog niet om recht te staan. De pijn in mijn knie was verstikkend. Uiteindelijk kreeg ik een dafalgan 1g. Om half 10 belde ik mijn man om te zeggen dat hij me een half uurtje later mocht komen halen. Dat zou de psychologische druk opvoeren waardoor ik wist dat het me dan wel zou lukken. En inderdaad. Ik ben naar toilet gegaan. Ik heb niet meer geprobeerd op mijn geopereerde been te steunen maar ben op twee krukken kunnen gaan. Het plasje lukte. Dat was ondertussen wel al meer dan twee uur 'ontwaakt'. Oef, mijn infuus ging uit mijn arm en ik mocht mijn kleren aantrekken. Even later ging ik naar huis.
's Anderendaags naar zee bij vrienden. Het aantrekken van een hesje lukte langs geen kanten. Een bh en vrouwen-t-shirt dan maar. O wat zag ik er vrouwelijk uit. En ja, best okee. De genderdysforie met betekenis 'ik zit in de knoop' is er weer. Kan ik toch niet beter proberen een knappe vrouw te worden? Okee, dan heb ik zeker o.a. professioneel kledingadvies nodig want ik kan me echt niet mooi en comfortabel kleden als vrouw. Maar dan hoef ik al die operaties niet te ondergaan. Dan ben ik 'normaler' dan in heel die tijd van transitie. Dan... Ik weet het niet.
Ik merk wel dat ik weer minder goed in mijn vel zit. Heeft dat te maken met het dragen van een bh en achterwege laten van broekvulling? Of heeft het te maken met mijn psycholoog die ik morgen eindelijk na een maand verlof terugzie? Of met mijn hospitaalperikelen? Of met de warme weer of met ... Hopelijk vind ik binnenkort terug mijn draai want zo is het leven maar niets hoor...
Over 11 uur word ik verwacht in het ziekenhuis voor een kijkoperatie aan mijn rechterknie. Dit wordt mijn allereerste operatie. Ik blijf vrij rustig maar soms slaan de stoppen door en voel ik wat ik vanbinnen voel: angst. Ik maak me zoveel zorgen. Mijn grootste zorg lijkt wel de verplichting nuchter te zijn. Ik mag kiezen voor een gehele verdoving of een epidurale verdoving. Ik ben nog nooit verdoofd geweest, hoe moet ik nou weten wat te kiezen? Omdat een volledige verdoving minder gezond is dan die andere, kies ik voor de andere. Maar waarom moet ik daarvoor nuchter zijn????? Oh ja, mijn uren opzoekingswerk op het net heeft me geleerd dat de nuchterheid moet voor het geval je onverwachts toch een volledige verdoving moet krijgen. Okee, tot daar wil ik wel volgen. Maar hou je vast: Ik word dus om 11 uur in de voormiddag NUCHTER in het ziekenhuis verwacht . Zal die dokter opereren op de middag? Think not. Dus nóg langer met een hongere maag. Neen, ik vind dit echt geen lachertje. Om me te wapenen heb ik daarnet nog een vettige pita-friet gegeten. Dat zou er kunnen voor zorgen dat mijn hongergevoel pas tegen 11 uur opkomt. En dan moet ik maar efkes op de tanden bijten (bah tanden, geef maar een dikke bickyburger )
Waar ik me ook zorgen om maak is mijn kledij. Wat moet ik aantrekken? Wat moet ik meedoen? Moet ik zo'n vies hospitaalkleed aan? Wat mag ik er onder aanhebben? Of mag ik gewoon gaan in short, hesje en t-shirt? Grrr... Ik ben hier echt kei-zenuwachtig over.
En dan de voorbereidingen op de operatie: het wassen en scheren van mijn knie. Net nu ik zo'n weelderige haargroei heb, wordt dat er af geschoren. Nu ja, in eerste instantie dacht ik dan maar mijn beide benen terug eens te scheren maar bij nader inzien ga ik de verpleegster (hopelijk een knappe ) dat werk maar laten doen en op de rest van mijn been (en het andere) het gewoon zo houden. Anders verlies ik credibility als man - in mijn gedachten uiteraard
De operatie zelf wordt ook een oefening in mindfullness, toch als ik een gedeeltelijke verdoving heb en 'mag' meekijken op het schermpje hoe het er in mijn been uitziet. Maf hoor. Ga ik dat wel aankunnen? Ga ik bij de gedachten dat men een snee in mijn been maakt, mijn knie opblaast met een vloeistof en er met een toestelletje inzit, nog wel rustig kunnen blijven? Nu ja, veel kanten kan ik toch niet uit, behalve misschien wie weet de chirurg een blauw oog slaan Of zou ik zowiezo flauwvallen? Moeilijk, moeilijk, moeilijk.
Nu bedacht ik me daarnet, nadat ik al geweend heb door het toe te laten en het benoemen van mijn gevoelens én ze zelfs radicaal te accepteren, dat deze kleine operatie wel een goede testcase is. Kan ik een operatie onder gedeeltelijke verdoving aan, dan kan ik ook een volledige verdoving aan. Nu is het een kwaal die hopelijk goed behandeld wordt waardoor ik terug kan volleyballen (en zoveel meer). Als mijn borsten er af gaan en de vaginectomie plaatsvindt, dan kan mijn leven pas écht beginnen. Dus om dat te bereiken moet ik constructief omgaan met mijn angsten. Deze knieoperatie is dus een heel goede testcase.
Om mijn genderdysforie uit te zuiveren, of liever: om zeker te zijn dat ik niet 'gewoon lesbisch' ben, trok ik gisterenavond naar een Holebifuif. Ik had er afgesproken met een lesbische transvrouw Elke die ik ken van de Vlaamse Genderkring, maar meer nog van het genderqueerfeestje waar ik dankzij mijn 'liefje' een kleine maand geleden naartoe gegaan was. Om 23 uur was er geen kat op die fuif want de straten van Gent waren veel uitnodigender. Zo heb ik vannacht Gentse Feesten beleefd in het gezelschap van fijne, en voor mij al iets minder weirde, anarchisten. Een slogan die daar luidt: Sexo Libertad Anarchia Sexual In dit gezelschap, dat in de namiddag al een 'knuffelactie' gehouden had, was ik misschien zelfs beter af dan op die holebifuif. In ieder geval heb ik ervaren dat ik er mocht zijn wie ik ben. Mijn profilering als Patrick klopt, ook al wordt er wel eens raar gekeken als ik zo genoemd wordt. Ik ben niet lesbisch, hoewel ik dat wel graag was geweest. Deze test is geslaagd. De moeilijke en lastige weg van transitie is toch wel de weg die ik te gaan heb...
Ondertussen is er in een electronisch contact met een transman (die nu 2 jaar 'gedaan' is) een nog verdere uitzuivering van mijn genderdysforie aan de gang. Ik merk daardoor dat mijn geaardheid minder relevant is mbt mijn huidige zoektocht. Het gaat fundamenteel om het lichaam. Ik BEN niet alleen ziel maar OOK lichaam. Of om het met zijn woorden te zeggen: In mijn ogen is er geen soort mensen voor wie het lichaam belangrijker is dan voor transen. Wij willen maar 1 ding: het lichaam van de andere sekse. Voor een trans is niets belangrijker dan dat gegeerde lichaam, die buitenkant, omdat wij meer dan wie ook voelen dat ons lichaam ook is wie we ZIJN. Wij (vmtransen) willen niets liever dan dat mannenlichaam hebben en vooral ZIJN. Dus: "de buitenkant is ook wie je bent"
Ik heb ook nog nagedacht over de vraag waarom ik vriendinnen en geen vrienden heb. Dat heeft te maken met het feit dat ik als vrouw gepercipieerd wordt en ik als vrouw meestal niet de (voor mijn innerlijk) juiste houding weet te vinden naar mannen toe. Ik heb geen 'maten' omdat mannen me als vrouw zien. Dat kan dus wel veranderen eens ik een mannenlichaam heb. Wat betekent dat voor vriendschappen met vriendinnen? Wat mij betreft verandert er niets. Maar misschien dat het voor sommige vriendinnen moeilijk is me te aanvaarden als man. We zien wel... Zover zijn we nog lang niet. En ik ben mijn vriendinnen die me nu al aanvaarden (of willen proberen benoemen) als Patrick heel erg dankbaar. Ik voel me echt gesteund! Merciekes.
Ik ben me op mijn vakantie (zonder broekvulling) heel goed bewust geworden van het feit dat het dragen van hesjes en een packer okee is als het tijdelijk is. Stel dat men mij zou zeggen dat ik nooit een operatie mag ondergaan, zou ik dan niet gelijk stoppen met die 'flauwekul' van borsten afbinden en broekvulling? Ja, omdat het makkelijker is zonder (alhoewel ik een goeie bh nog zal moeten vinden. En zonder bh is al helemaal geen optie). Neen, omdat ik er dan vrouwelijker uitzie dan ik me voel en ik de wereld dan nog meer een verkeerd beeld van mijn innerlijk voorschotel.
Toch lijkt het zo absurd om dit te doen. Het is enkel te rechtvaardigen als tijdelijk gegeven, vind ik. Niet als iets permanents. Net zoals voor mv's waarschijnlijk borstprotheses en het tussen de benen binden van penis absurd is wanneer dat permanent zou gedaan worden. Niet?
Ik zie het in ieder geval niet zitten om op zo'n manier oud te worden, in een lichaam dat altijd middelen nodig heeft om een zo goed mogelijke expressie van het innerlijk te tonen. Dat zou voor mij veel makkelijker lukken in een lichaam zonder borsten... Wat broekvulling betreft, dat laat ik nog wat in het midden. Maar hoe dan ook, ik ervaar mijn genderdysforie meer en meer als een handicap. Ik hoop dat andere mensen er ook op die manier kunnen naar kijken. Dan daalt de absurditeit van het dragen van hesje en packer want dan is dat vergelijkbaar met het dragen van bv. een steunzool of een prothesebeen of...
). De andere groep (2) is reeds een jaar bestaand, overwegend
mannelijk en 24 personen tellend. In beide groepen heb ik me
voorgesteld als Patrick. Niet dat ik me 'en groupe' voorgesteld heb,
maar wel in individuele babbeltjes in pauzes. In een gesprekje met
een medestudent van groep 1 bleek dat zij op dezelfde middelbare
school als ik had gezeten, en dat ik zelfs les gekregen had van haar
moeder. Hmm, even twijfel. Wat kan ik zeggen? O, ik heb niets te
verbergen. En dus vertelde ik hoe ik vroeger heette en vroeg haar
haar moeder mijn groeten over te brengen. Uiteraard kwam daar nog
een uitlegje bij, want hoe kan het dat ik nu Patrick noem? Zonder
blikken of blozen vertel ik hoe de vork in de steel zit. En mensen
aanvaarden het. Ze aanvaarden mij. In groep 2 echter merk ik dat ik
effectief als een man gezien word. Er heeft zich nog geen gesprek
geleend om mijn transitie ter sprake te brengen. Enerzijds vind ik
dat tof, anderzijds zou ik wat meer openheid rond mijn vrouwelijk
verleden appreciëren. Maar toch: blijkbaar hoef ik geen moeite
te doen om mijn stem zo laag mogelijk te laten klinken. Ze
aanvaarden me als Patrick. Nu was er de voorbije week echter iemand
die me aansprak: Jij hebt een blog onder een andere naam, kan
dat? Euh, ja, dat kan, euh, ik heb wel drie verschillende blogs.
Ik vermoed dat ik bloosde. Gelukkig ging ik een andere richting uit
waardoor ik wat bedenktijd had. Even later sprak ik die persoon
terug aan en vroeg haar welke blog ze dan had gezien. Hm, in cage in
Google kan je idd wel 't een en 't ander over/van mij vinden. Maar
ze had het nog niet echt bekeken, zei ze. De volgende keer dat ik
aan een computer zat heb ik gelijk een stukje geschreven op die blog
over 'to be  "Wink"){kind=icon}
vanaf morgen werkt hij terug 
. Zal die dokter opereren op de middag? Think not. Dus nóg langer met een hongere maag. Neen, ik vind dit echt geen lachertje. Om me te wapenen heb ik daarnet nog een vettige pita-friet gegeten. Dat zou er kunnen voor zorgen dat mijn hongergevoel pas tegen 11 uur opkomt. En dan moet ik maar efkes op de tanden bijten (bah tanden, geef maar een dikke bickyburger 
) 
) dat werk maar laten doen en op de rest van mijn been (en het andere) het gewoon zo houden. Anders verlies ik credibility als man 
Of zou ik zowiezo flauwvallen? Moeilijk, moeilijk, moeilijk.
