Volop aan het weglopen van het schrijven aan een rapport voor een vak dat ik volg, schrijf ik maar hier. Het is goed om nog eens stil te staan bij mijn genderontwikkelingen, ook al verloopt het allemaal vlotjes.

• Voor mijn opleiding zit ik in twee verschillende groepen. De ene groep (1) is nieuw, klein en vooral bemand door vrouwen (bevrouwd dus :wink: ). De andere groep (2) is reeds een jaar bestaand, overwegend mannelijk en 24 personen tellend. In beide groepen heb ik me voorgesteld als Patrick. Niet dat ik me 'en groupe' voorgesteld heb, maar wel in individuele babbeltjes in pauzes. In een gesprekje met een medestudent van groep 1 bleek dat zij op dezelfde middelbare school als ik had gezeten, en dat ik zelfs les gekregen had van haar moeder. Hmm, even twijfel. Wat kan ik zeggen? O, ik heb niets te verbergen. En dus vertelde ik hoe ik vroeger heette en vroeg haar haar moeder mijn groeten over te brengen. Uiteraard kwam daar nog een uitlegje bij, want hoe kan het dat ik nu Patrick noem? Zonder blikken of blozen vertel ik hoe de vork in de steel zit. En mensen aanvaarden het. Ze aanvaarden mij. In groep 2 echter merk ik dat ik effectief als een man gezien word. Er heeft zich nog geen gesprek geleend om mijn transitie ter sprake te brengen. Enerzijds vind ik dat tof, anderzijds zou ik wat meer openheid rond mijn vrouwelijk verleden appreciëren. Maar toch: blijkbaar hoef ik geen moeite te doen om mijn stem zo laag mogelijk te laten klinken. Ze aanvaarden me als Patrick. Nu was er de voorbije week echter iemand die me aansprak: “Jij hebt een blog onder een andere naam, kan dat?” Euh, ja, dat kan, euh, ik heb wel drie verschillende blogs. Ik vermoed dat ik bloosde. Gelukkig ging ik een andere richting uit waardoor ik wat bedenktijd had. Even later sprak ik die persoon terug aan en vroeg haar welke blog ze dan had gezien. Hm, in cage in Google kan je idd wel 't een en 't ander over/van mij vinden. Maar ze had het nog niet echt bekeken, zei ze. De volgende keer dat ik aan een computer zat heb ik gelijk een stukje geschreven op die blog over 'to be anonymous or not to be anonymous'. Even later poste ze een reactie op die blog. Oef. Alles okee. Zou ze het nu over mij hebben met anderen uit de groep? Ach wat, het maakt me niet zoveel meer uit. Ik wil mijn verleden (nog) niet in de anonimiteit laten belanden. Ik zal mijn vrouwenleven niet verloochenen.

• Zo was er iemand die een andere opleiding volgt aan dat CVO die ik herkende. Ik sprak haar aan: 'Ik ken jou'. Tja, van waar. Zij kende me niet, zei ze. Bleek dat we elkaar kennen van tijdens onze studententijd in Leuven. Ze kent mijn partner, kent enkele van mijn vrienden/kennissen. Verbazing dus omtrent mijn transitie. Maar ook aanvaarding. “Het zal niet makkelijk zijn voor je omgeving”, zei ze. Inderdaad, maar eigenlijk is dit wel (veel) makkelijker dan toen ik zo suïcidaal was.

• Ja, ik ben echt blij dat ik geen suïcidale gedachten meer heb, niet meer automutileer, niet meer identiteitsloos ben... Eigenlijk zou ik zelfs voorzichtig durven stellen dat ik geen 'borderliner' meer ben. Daar heb ik het met mijn psycholoog tegenwoordig over. Over mijn ongelooflijke vooruitgang sinds ik genderdysforie als 'mijn label' zie. Sinds dat label er is, is er toekomst: ik ga doorheen een transitie om eindelijk te zijn wie ik innerlijk ben. En ja, ik zal wel een beetje een verwijfde gast zijn, maar dat is dan maar zo. Ook dat is het niet-ontkennen van mijn verleden als vrouw. Ik zie voor mezelf in een mannelijke verpakking veel meer juiste expressiemogelijkheden van mijn innerlijk dan wat ik ook geprobeerd heb als vrouw – tenzij misschien mijn huidige stijl, maar ja, dat is een mannelijke stijl en daar conflicteert het weer met mijn (toch nog steeds) te vrouwelijk looks. Soit, gisterenavond ben ik nog eens naar Jongensdromen gegaan. 't Was tof. Y., die zo goed als transitie-af is (juist nog de erectieprothese) vroeg me of ik al een datum heb voor de operaties. Neen, natuurlijk niet, ik moet nog starten met hormonen. Mijn donssnorretje-van-nature deed hem vermoeden dat ik al testosteron nam. Verbazing alom. “Je hebt maar een paar spuiten Sustanon (testosteron) nodig om man te zijn.” Ik hoop het. Ik hoop dat mijn vermannelijking vlot zal gaan. Y. vroeg me ook of ik aan bodybuilding doe. Blijkbaar zagen mijn schouders er breder uit dan de vorige keren dat Y. me gezien had. Maar dat ligt enkel aan de trui die ik aanhad waarin ik - vind het zelf ook - er heel mannelijk uitzie. Het is eigenlijk verbazingwekkend wat je zelf allemaal al niet kan doen qua transitie. Geweldig! Niet dat ik er op kick of dat dit nu 'het echte leven is (altijd maar veranderen), maar ik merk dat ik doorheen al die kleine veranderingen meer en meer groei in 'mezelf worden en zijn'. Dat voelt echt goed: het gevoel 'eindelijk thuiskomen'. Of ik zei het elders anders: 'ik ben aan het verrijzen'.

• De voorbije week hadden Hans en ik een afspraak in U.Z.Gent met Heidi Vanden Bossche, kinderpsycholoog die zich o.a. bezighoudt met kinderen met genderdysforie. Zij heeft ook enige expertise in het omgaan met kinderen van ouders met genderdysforie (zoals in ons geval dus). Het was een goed gesprek waarin we enkele handvatten aangereikt kregen om mijn genderdysforie en veranderingen te bespreken met de kids. Ze zijn nog jong (4 en 6). Het is blijkbaar heel belangrijk niet teveel informatie te geven maar vooral door te vragen op wat zij eigenlijk precies willen weten. Ook ons spreken heeft zich wat aangepast. In plaats van 'man' of 'vrouw' hebben we het nu over 'mama wil een meneer worden' (dat ik dat eigenlijk ben maar dat niemand dat ziet, dat aspect laten we voor de kids maar achterwege). Ook mijn naam Patrick heeft onze jongste nu opgenomen. Als hij zegt hoe ik heet, zegt hij eerst mijn meisjesnaam en voegt er dan Patrick aan toe. Tof. Voor de jongste is het blijkbaar echt okee. Onze oudste zoon zegt er eigenlijk niets over. Hij praat wel mee, maar geeft niets te kennen van zijn gevoel erover. En hij gaat ook vaak vlug over op een ander thema. Maar dat is wel typisch voor hem. Toch is het belangrijk dat zijn eigen gevoel over mijn transitie erkend wordt. De 'babbel- en speelmevrouw' (zo noemt kinderpsychologe Heidi zichzelf naar kinderen toe) gaf aan dat het goed zou zijn onze kids ook eens te zien. Eind januari gaan we dus samen naar daar terug en kan zij ook wat spelen en praten met de kids.                          Enerzijds heb ik wel wat schrik. Zoiets van 'waar sleep ik mijn kinderen toch in mee...' Maar anderzijds vind ik het o zo belangrijk om hen niet meer psychisch te belasten dan dat ze sowieso al meegekregen hebben in de genen (weet ik veel). Zij moeten hier ook mee leren omgaan, met mijn transitie. Er is hulp om op dat vlak preventief te werken. Waarom zouden we die kans dan niet grijpen hé... Ja, dit is belangrijk.