Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
13-10-2008
"Kronkel"
Gisteren ben ik met mijn gezinnetje naar "Kronkel" (http://www.tieret.be)
gaan kijken. Ook al had ik een heel drukke dag, toch wilde ik dit persé zien. Gelukkig kon
dat dankzij de extra voorstelling die ze om 17 uur ingevoegd hebben.
Reden waarom ik er met mijn kids zo graag naartoe wou gaan: de aankondiging ging als volgt:
En
plots is ze daar, die ene vreemde gedachte. Als ik groot ben, denkt
Jongen, wil ik een meisje worden. Dan mag ik zomaar wenen of met Pop
spelen en hoef ik niet enkel te voetballen. Zus is toch ook een meisje
en Mama, op oude verkleurde fotos. Jongen ruimt zn hele hoofd op en
verzet al zn gedachten. De mooie gedachten in een aparte lade, net als
de bange en lichtblauwe. Een grote kast vol blije gedachten, net boven
de diepe gedachten, en ook eentje met de droeve. In een hoekkastje
zitten de stekelige gedachten. Die prikken zo lekker als je er met je
herinneringen voorbij glijdt. En de verboden gedachten worden veilig
achter slot en grendel opgesloten; krik krak! Maar hoe moet het nu met
die ene vreemde gedachte? Als ik later groot ben Moet ik dan nu al
stiekem oefenen om een meisje te worden of komt het plots, als een
verjaardag die je vergeten bent?
Het was mooi, echt mooi. Zelfs al bleek op het einde dat die kronkel in
Joppe's hoofd verdwenen was, en hij dus man was en getrouwd met zijn
vriendinnetje Neeltje, toch was het schitterend.
Enkele passages waaraan ik denk (of hoe ik ze me herinner):
"Dokter, ik wil een meisje worden." "Dat kan jij alleen weten."
"In
mijn klas komen geen jongens verkleed als meisje", zei de juf en ze
stuurde hem buiten. De andere kinderen uit de klas protesteerden:
"jamaar juf, da's Joppe, da's onze vriend." En ze gooiden papierproppen
naar de juf die dan verdween.
"Joppe,
jij bent mijn beste vriend", zei Neeltje. "En als ik een meisje ben?"
vraagt Joppe. "Dan wordt je toch gewoon mijn beste vriendin!"
Ik zou dit theater zeker aanraden voor transgenderouders met kinderen
(ik denk zelfs dat tieners deze voorstelling wel appreciëren, en zeker
de volwassen kinderen).
Ik plak hier even wat relevante dingen uit hun 'lesmap':
Doelgroep
voor deze voorstelling is 5+, net als in onze bekroonde voorstelling
Eefje Donkerblauw. We snijden met KRONKEL 2 moeilijke, of zo men wil
heikele themas aan. Enerzijds willen we stilstaan bij de ontwakende
seksuele identiteit bij jonge kinderen. Kinderen zijn vanaf ca. 5 jaar
erg gevoelig aan gender-gerelateerde emoties, handelingen en
reflecties. Waarom wordt het algemeen aanvaard dat meisjes sneller
huilen dan jongens? Waarom lijkt de maatschappij jongens, zelfs al op
erg jonge leeftijd, meer verantwoordelijkheid op te dringen? Zelfs in
taal en spel worden kinderen in vele kleine alledaagse situaties
geconfronteerd met een schijnbaar genetisch voorgeprogrammeerde
tweedeling op basis van gender. Anderzijds verkennen we met KRONKEL het
verbluffende vermogen van kinderen om abstracte concepten (zoals
gedachten en gevoelens) spelenderwijs te concretiseren, in te kleuren
en als het ware te beheersen door deze concepten te ver-beelden. Net
deze verbeeldingskracht maakt kinderen (en met hen volwassenen die deze
onbevangenheid blijven toelaten) buitengewoon dankbaar om
(ver-)beeldend theater voor te maken.
De dubbele thematiek, abstract denken en ontluikende seksuele
identiteit, komt in hoge mate aan bod in de leerplannen van zowel de
laatste kleuterklas als de eerste graad lager onderwijs. Het is echter
niet (nooit trouwens) onze bedoeling educatief theater te brengen.
Theater mag niet belerend of dwingend zijn, net zo min als het té
vrijblijvend mag zijn. We willen net die elementen uit deze thematiek
en muziek halen die stof vormen voor inhoudelijk sterk, bijwijlen ook
hilarisch amusant, maar vooral in al haar eenvoud erg herkenbaar en
ontwapenend waarachtig theater. Daar staan we voor, daar gaan we voor
KRONKEL enkele mogelijk invalshoeken en verwerkingsmogelijkheden nadien
*De voorstelling gaat over voor- en nadelen van jongen/meisje zijn.
Via kringgesprek kan je jongens eens laten vertellen waarom ze soms
liever een meisje zouden zijn en omgekeerd. Je kan b.v. vertrekken van
enkele stellingen: Jongens/meisjes mogen nooit , Jongens/meisjes
kunnen beter en de leerlingen laten aanvullen.
*Neeltje vertelt dat meisjes bang zijn van muizen, spinnen,
vleermuizen, draken en spoken. Maar klopt dat wel? Zijn meisjes daar
echt bang voor? En jongens dan?
En stel nu dat mijn oudste toevallig met de klas ook nog eens naar dit
theater zou gaan kijken, dan lijkt het me goed dat de meester ook mijn
trans* hier bij betrekt... tenminste als mijn zoon dat zelf ter sprake
brengt.
In ieder geval ben ik heel erg blij dat er, afgezien van de negatieve
commentaar van de juf in het stuk, niemand Joppe als 'vreemde vogel'
beschouwde toen hij een rokje aanhad. Er is ook niet gezegd dat hij
geen meisje zou kunnen worden. Het enige: dat kan hij alleen weten. Ik
ben echt dankbaar over de openheid op transseksualiteit die dit theater
biedt. Het gaat er uiteindelijk niet over, want op het laatst zie je
een volwassen man. Maar toch: het creëert ruimte om daarover met mijn
kids in gesprek te gaan. En ik merk uit hun reacties dat ze dit
appreciëren. Het enige grote verschil tussen mij en Joppe is dat ik die
'kronkel' nooit eerder in mijn leven (als kind bv.) aanvaard had en dat
deze kronkel, die er dan uiteraard weldegelijk was, mij nu aanzet om
stappen te ondernemen zodat ik man word en die kronkel kan verdwijnen.
Dat begrijpen ze. Want die kronkels, die waren echt knap in beeld gebracht en zo'n kronkels heb je echt liever niet.
