21-01-2008 om 19:20 geschreven door stefi  

20-01-2008 om 14:53 geschreven door stefi  

19-01-2008 om 18:35 geschreven door stefi  

18-01-2008 om 19:26 geschreven door stefi  

17-01-2008 om 18:44 geschreven door stefi  

15-01-2008 om 19:50 geschreven door stefi  

14-01-2008 om 19:25 geschreven door stefi  

13-01-2008 om 13:58 geschreven door stefi  

12-01-2008 om 13:39 geschreven door stefi  

Is het je al opgevallen dat het jaar terug begint te korten terwijl de dagen beginnen te lengen?

Hij kreeg dit zinnetje, handgeschreven, op een kaartje toegestuurd van zijn oude vriend. Er zat waarheid in, een nieuw jaar of niet, de tijd knabbelt eraan.

Het was al een tijdje geleden dat hij zijn vriend nog gezien had sinds hij verhuisd was. Een beetje te ver weg voor hem. Hij had een hekel aan auto rijden en alleen met het vliegtuig vond hij ook maar niets. Hij was steeds bang om te vliegen. Ieder mens had wel een reden om bang te zijn.

En nu kreeg hij dit berichtje van zijn vriend op een mooi kaartje met op de voorkant een zwartwit foto met wandelende mensen in tegenlicht. Kleurfoto’s vond hij banaal, te alledaags in deze digitale wereld. Zwartwit doet je kijken, blijft een beetje mysterieus. Hij zat met de kaart in zijn handen aan zijn overvolle tafel vol kranten, tijdschriften en reclameblaadjes. Altijd maar weer die chaos in zijn leven, ordeloos en een beetje slordig. Er was toch niemand die hem op de vingers kon tikken over zijn verzamelwoede van al dat bedrukt papier.

Waarom schreef zijn vriend dit kaartje met slechts één zinnetje ? De winter duurt daar altijd langer dan hier, misschien verlangde hij terug naar de lente, naar het licht. Wachten op het licht. Zoals een fotograaf doet, enkel bij het juiste licht maak je een goede foto.

Hij wachtte ook op het juiste licht in zijn wanordelijk leven. Het was gewoon een kwestie van goed kijken. Zo eenvoudig was het.

Hij zou zijn vriend nog deze week een antwoordje sturen.

10-01-2008 om 14:03 geschreven door stefi  

Schrijf je veel of veel te weinig ?

Waarschijnlijk veel te weinig, nee werkelijk veel te weinig. De woorden die zinnen moeten vormen komen niet zo spontaan te voorschijn. Niet meer. Verhalen en gebeurtenissen blijven steken in gedachten en geraken niet meer geschreven op papier.

Eens dat het op papier staat is het namelijk niet meer zo persoonlijk, iedereen kan het lezen, zou het kunnen lezen. Enkel in mijn gedachten is het van mij alleen. Mijn persoonlijk verhaal.

Ik schrijf met horten en stoten, aarzelend om ieder woordje neer te schrijven. Ik ben geen schrijver. Ik ben meer een dromer die dromen op papier tracht te zetten, allemaal lettertjes die woordjes vormen die soms niets betekenen. Met veel verbeelding kan je er een verhaal van maken.

Onsamenhangende gedachtenslierten kan ik wel op papier krijgen. In het beste geval zie je er ook iets in of begrijp je waar ik naartoe wil. Een abstract schilderij van woorden.

Kleine wensen, grote mensen. Pierende ogen, starende blikken, tronies ven licht allooi, ze kijken naar het niets in de eindeloze verte. En naar mij.

Ze kijken en blijven kijken. Ondersteboven, ze zullen het geweten hebben.

Er heeft niemand mij gezien, er heeft mij niemand gezien .Daar heb ik geen flauw benul van. Mijn ogen vallen toe door de warmte, mocht ik je kennen dan zou ik je willen.

Mijn ogen vallen toe door die warmte van de zon die door het venster schijnt. Lome, zware oogleden die langzaam sluiten hoe ik er ook tegen vecht. Een onbegonnen strijd tegen de zwaartekracht.

Letters in abstractheid gelijk een schilderij van Kandinsky.

08-01-2008 om 14:08 geschreven door stefi  

07-01-2008 om 20:21 geschreven door stefi  

06-01-2008 om 19:24 geschreven door stefi  

05-01-2008 om 18:01 geschreven door stefi  

Het jaar gaat verder, ongemerkt en geruisloos, niets was veranderd tussen 31 december en 1 januari. Slechts één cijfertje verschil. Vanbinnen voelde hij zich geen jaar ouder. Geen verschil met dat vorige jaar. Waar zat dan de verandering ?

Doorheen het venster ging het leven verder. Hij keek uit de hoogte naar haastige, dikverpakte mensen met rookpluimen uit hun mond in de vrieskoude morgen. En dampende auto’s en volgepropte vuile autobussen reden verder. Tussen de takken van de bomen door gleden blauwe trams. En hij keek er naar. De kerstbomen stonden nog in bloei met kerstballen en gekleurde strikjes en ’s avonds stonden ze in brand met glinsterende lichtjes. Lichtbakens in donkere dagen. Een gevoel van veiligheid.

Hij was slechts een toeschouwer van deze grootse opvoering en had geen behoefte om deel te nemen en uit de schaduw te treden om eveneens in de spotlights te staan. Sommige dagen ging hij zelfs niet naar buiten om mee te spelen in dit marionettenspel. Het leven zou zo wel verder gaan zonder hem. Alleen kreeg hij dan de behoefte om brieven te schrijven naar zijn vrienden, handgeschreven brieven van een ouderwetse oude man. Zijn persoonlijke bijdrage achter de schermen van dit toneelstuk. Een dagboek vol troost.

03-01-2008 om 11:28 geschreven door stefi  

01-01-2008 om 15:54 geschreven door stefi  

01-01-2008 om 15:37 geschreven door stefi  

31-12-2007 om 15:54 geschreven door stefi  

29-12-2007 om 18:32 geschreven door stefi  

28-12-2007 om 14:08 geschreven door stefi