Thuiskomen en alleen de stilte horen. Alleen de regen die tegen het venster tikt zorgt voor enig leven in dit stil huis. Je ploft je neer in de zetel en je gedachten dwalen weg tot je weer wakker schiet en niet beseft dat je in slaap gevallen was. Waar zijn mijn gedachten heen geweest ? Ergens in een ver verleden waarbij ik slechts een schim van een beeld van jou voor mijn ogen zie die de tijd langzaam wegslijt. Zoveel jaren zijn verstreken sindsdien en ik heb nooit meer iets van jou gehoord. Ik liet je gaan omdat ik me niet wou binden, niet durfde binden. Ik heb je nooit gezegd dat ik van je hield. De stilte van je afwezigheid, alleen de regen vertelt me meer over het alleen zijn, over het alleen blijven. Niets zielig, alleen een keuze. Misschien een verkeerde keuze.

De tijd tikt weg, de stilte blijft en toch blijf ik er naar luisteren en geniet er zelfs meer en meer van. Nu zou je aanwezigheid me alleen maar storen.

Weggaan, het stille huis uit, het maakt me rusteloos. Alleen de tikkende regen op mijn paraplu kan me troosten. Vanonder mijn regenbescherming bekijk ik de wereld als in een cocon. Afgezonderd loop ik langs de gevels, in mezelf gekeerd. Ik wil het zo, alleen zijn met mezelf. Mijn gedachten laten dwalen. Even uitwaaien. Jij blijft nu in mijn hoofd hangen, een verloren zaak. Had ik je maar vroeger gekend. Met mijn vingertoppen streel ik je gezicht, je lippen en blijf ik staren naar je lichaam tot de regen alles wegspoelt. Je bent allang niet meer vrij.

Ik raak je eventjes aan, een lichte aai over je wang, een streling door je haar en dan ben je weer weg. Alleen een vage geur van je parfum blijft hangen. Met mijn hoofd naar beneden loop ik verder, verlegen sla ik mijn ogen neer als ik iemand passeer. En dan is het thuiskomen en alleen de stilte horen.

Sammy loop niet zo gebogen
Denk je dat ze je niet mogen
Waarom loop je zo gebogen Sammy met je ogen Sammy op de vlucht
Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy want daar is de blauwe lucht

Sammy loop niet zo verlegen
Zo verlegen door de regen
Waarom loop je zo verlegen Sammy door de stegen Sammy van de stad
Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy want dan word je lekker nat

12-05-2007 om 18:27 geschreven door stefi  

11-05-2007 om 18:42 geschreven door stefi  

10-05-2007 om 18:20 geschreven door stefi  

09-05-2007 om 21:21 geschreven door stefi  

08-05-2007 om 19:29 geschreven door stefi  

07-05-2007 om 19:25 geschreven door stefi  

Eindelijk bundelt "De Standaard" fotograaf en bendelid van Wim Michiel Hendryckx zijn foto's in een boek.
"Het mooiste licht is tegenlicht" (Manteau 208 blz, 24,95 euro) vanaf 11 mei in de boekhandel.

"Kijken en schrijven is twee
Al jaren maakt Michiel Hendryckx in deze krant indruk met zijn foto's. En met het commentaar dat hij er geregled bij noteert. Hij ziet altijd iets meer. Een ruime selectie uit zijn archief heeft hij nu gebundeld. In de tekst bij elk van die foto's licht hij veel toe over zijn onderwerp, maar ook behoorlijk wat over de fotograaf en de journalist die hij is. Dit is een voorsmaakje uit een heerlijk boek."

06-05-2007 om 09:40 geschreven door stefi  

Fotoblog van een zestienjarige. Tim Freh, een jong talent met prachtige foto's van Gent.
http://timfreh.wordpress.com/

05-05-2007 om 16:27 geschreven door stefi  

03-05-2007 om 19:34 geschreven door stefi  

02-05-2007 om 20:04 geschreven door stefi  

01-05-2007 om 14:01 geschreven door stefi  

Er lag een boek op mijn bureau die morgen met een briefje tussen de bladzijden met de volgende woorden: “Copain, iets voor je ! (De rode wijn)”.

Het was een boekje getiteld: ‘De adelaars’ van Kader Abdolah. Amper 110 bladzijden met kortverhalen en het briefje bevond zich tussen bladzijde 58 en 59. Het verhaal was getiteld: “De rode wijn”.

“Er zijn avonden dat ik niet thuis kan blijven, dan moet ik weg. Het zijn de avonden dat ik naar een vriend toe wil om uit te huilen. Maar waar zijn mijn vrienden ?

Als je van iemand houdt en je mag niet bij haar zijn. Als je van iemand houdt, maar zij is er niet meer, dan moet je weg. Maar waar naartoe ?

Ik zoek iemand om mijn geheim te vertellen, mar er is niemand die ik kan vertrouwen.

Op zulke avonden pak ik mijn jas en zwerf door de straten. De mensen lopen me vorbij, niemand weet hoe diep mijn verlangen naar haar is, maar ik mag haar niet meer zien. Zij bestaat niet werkelijk voor mij. Ik weet dat ze niet van mij kan zijn, maar toch blijf ik haar zoeken.

Ik weet dat ik dit zware verdriet alleen moet dragen.

Ik verdraag het, maar er zijn avonden dat ik het niet meer aan kan. Soms wil ik me bedrinken, mijn verdriet verliezen in een kroeg, maar ik ben bang. Ik ben bang dat ik in dit land steeds achter een fles drank en een glas zal zitten.

Mijn verdriet duwt me elke keer een kroeg in, maar mijn verstand trekt me weer naar buiten. Weg.”

De eerste zinnen van ‘De rode wijn’. Ik wou er wel meer van lezen. Dat was ook de bedoeling van je, mijn vriend toen je me dit boekje gaf. Misschien zag je in mij ook een vluchteling. Vluchten in de dromen, in de herinneringen, in de plekjes die ik zo graag opzoek.

Kader Abdolah (Iran,1954) vertegenwoordigt een lange traditie in de Perzische literatuur. De dictatuur in Iran dwong hem te vluchten en hij vestigde zich in 1988 in Nederland.

Abdolahs verhalen roepen herinneringen op aan de weemoedige, poëtische sfeer van de grote Perzische dichters.

30-04-2007 om 17:18 geschreven door stefi  

29-04-2007 om 19:11 geschreven door stefi  

28-04-2007 om 18:10 geschreven door stefi  

28-04-2007 om 18:05 geschreven door stefi  

Hoe warmer de temperaturen worden hoe inspiratielozer ik word op mijn blog. En de vragen komen dan ook weer tevoorschijn. Die altijd terugkerende twijfels over van alles en nog wat. Van eenvoudige en simpele dingen tot levensvragen. Dit zijn de langste zinnen die ik de laatste tijd op mijn blog gezet heb want meestal stop het al na één zin die ik dan maar delete omdat de rest van het verhaal toch niet meer komt of omdat het zo oninteressant is dat ik het wis.

Levensvragen, ik ben en blijf een piekeraar over van alles en nog wat. Wat is het geheim om gelukkig en tevreden te zijn ? Blijven werken al zijn er dagen dat je er de brui wilt aangeven maar gebonden blijft aan de financiële kant van het verhaal omdat je je leningen moet afbetalen. Je redt het anders niet als alleenstaande. Waarom heb ik het gevoel dat het leven duur is voor iemand die alleen leeft ? Vragen, altijd maar vragen.

Mijn leven kabbelt verder. Ik twijfel of ik dit blog. Niet interessant genoeg om te lezen.. Mijn blog is zoals mijn leven. Twijfelachtig.

Aprilse grillen. 

26-04-2007 om 11:50 geschreven door stefi  

25-04-2007 om 21:20 geschreven door stefi  

23-04-2007 om 21:18 geschreven door stefi  

22-04-2007 om 20:54 geschreven door stefi  

Vlaamse Ardennen. Kluisbergen. Electriciteitscentrale.

20-04-2007 om 22:42 geschreven door stefi