|
t Ritme van de dag maakt me doezelig. Het eentonig geluid als het rijden van de treinwagons blijft in mijn hoofd. Ik zit op de trein van het leven, met mijn hoofd tegen het venster en kijk naar buiten naar het voorbij glijdende landschap. Steeds dezelfde taferelen, monotoon, me in slaap wiegend door dat geruststellend ritme. Niet opwindend maar wel veilig.
De tijd glijdt eveneens monotoon voorbij. Zo voorspelbaar dat ik de laatste tijd niets te vertellen heb. Mijn papier bleef wit. De letters bleven in mijn hoofd, ze vormden geen woorden meer. Het is stil. Stilte in het huis, niet in mijn gedachten. Ik hou van de stilte. Je hoort alleen het suizen van je eigen bloed. Al denk je dat je de golven van de zee hoort. Ritmisch. Leven in het verleden en in de toekomst maar nimmer in het heden.
t Ritme van de regen maakt me rustig. Ik ben een regenmens al verstaan heel weinig mensen dit. De zon maakt mij soms triest. Ik zal het maar niet uitleggen waarom. Ik wil niet uitleggen waarom.
Het miezerde buiten, fijne regendruppels als een nevel .Ik voel me rustig worden als ik dan in een bos wandel in mijn regenjas met kap op. Een kleine cocon waar ik in zit tussen de regennevel. Regendruppels, natte druppels afkomstig van de bomen, tikken op mijn hoofd. Alleen voor mij. Denk ik.
De letters in mijn hoofd zijn er nog steeds. Wat ik schrijf is geen hoogstaande literatuur of zijn boeiende verhalen. Enkel vertelsels, ongelezen.
23-03-2007 om 18:09
geschreven door stefi 
|
fotograffiti
Angry Men
