01-02-2007 om 17:51 geschreven door stefi  

Staren door het venster van mijn ziel, gevoelens verborgen achter een muur.

Zonnestralen leggen lichtstrepen binnenhuis waar ontelbare stofdeeltjes opdwarrelen. Lichtstrepen op de kaften van mijn boeken. Gelezen en ongelezen. Ik moet dringend eens kijken wat ik wil weggooien maar ik kan het niet. Ze staan daar netjes op een rij, op rijen, netjes kaft tegen kaft, willekeurig. Er zit helemaal geen systeem in mijn boekenkast. Boeken op mijn tafel en zelfs op de grond. Soms stoort het mij, soms ook niet. Geen idee waarom ik boeken koop, eenmaal gelezen en dan nooit meer. Ik neem zo moeilijk afscheid van dingen.

En mensen vraag je aan mij ? Neem je moeilijk afscheid van mensen ? Sommigen blijven voor altijd in mijn hart, anderen zijn verdrongen in mijn geheime kamers of verborgen achter een muur. Ja dus, ik neem moeilijk afscheid van mensen. En toch geldt het gezegde: ‘uit het oog, uit het hart’ ook voor mij. Of toch niet helemaal, sommige mensen blijven steeds staren door het venster van mijn ziel. Ze hebben een stukje van mijn hart meegenomen maar ik vergeef het hen. Herinneringen voor eeuwig gekrast. Ik zal er mee moeten leven.

Winterzon gefilterd door bleke doorzichtige overgordijnen. Gevoelens geborgen.

31-01-2007 om 17:23 geschreven door stefi  

Er komt de laatste tijd weinig uit mijn hoofd. Geen inspirerende gedachten of spetterende idee. Geen verhaal of  de foto van mijn leven. Ik put een beetje uit mijn foto archief of zoek iets in de wirwar van gedachten in mijn hoofd die ik nog niet kon ordenen. Plukken watten, dikke nevelslierten zijn het die mijn denken en zeker mijn artistiek denken, ja wat doen die mistbanken in mijn hoofd ? Ik weet het zelf niet goed, ze vertragen in ieder geval mijn denken. Ja, dat doen die plukken watten en dikke nevelslierten, ze vertragen mijn denken.

Mijn leventje kabbelt voor het moment ook zo voort, een rustig kabbelend watertje. Niet op zoek naar avontuur, geen uitspattingen, zelf niet in mijn gedachten. Zelf geen plannen voor het moment.

ik vraag en ik klaag niet
ik loop maar wat rond
tot de wind me vertelt dat ik mee moet gaan
de tijd is zo tijdloos
zolang ik niet leef
zolang ik niet vraag waar ik heen moet gaan
een laatste blik over mijn schouder gewoonweg hier vandaan
ik hoor en ik zie niet
ik kloot maar wat aan
als de nevel verdwijnt zal ik verder gaan
ik vraag en ik klaag niet
zolang ik beweeg
zolang er iets is dat me een reden geeft
een laatste blik over mijn schouder en gewoonweg hier vandaan
de zon achterna

(VAN DIK HOUT)

30-01-2007 om 17:58 geschreven door stefi  

29-01-2007 om 18:43 geschreven door stefi  

27-01-2007 om 16:04 geschreven door stefi  

26-01-2007 om 17:04 geschreven door stefi  

25-01-2007 om 00:00 geschreven door stefi  

23-01-2007 om 18:42 geschreven door stefi  

22-01-2007 om 18:48 geschreven door stefi  

20-01-2007 om 20:07 geschreven door stefi  

20-01-2007 om 14:17 geschreven door stefi  

Zijn andere ik keek hem aan, bijna hetzelfde maar toch anders. Wie was die man in de spiegel? Tranen liepen zijn wangen naar beneden. Oncontroleerbaar snikkend, zoutsmaak op zijn lippen. Enkel met z’n tweeën een leven lang ouder worden.

Hoe zal het nu verder gaan tot aan zijn dood ? Altijd zijn zelfde voorspelbaar risicoloos leventje. Hij wist dat iedereen hem saai vond, fantasieloos. Opgesloten in zijn ivoren toren. Niets te bieden. Middelbare man met middelmatig leven zag in de spiegel de jongeman met flitsende ideeën. Wonderlijke dromen die nooit uitgekomen zijn. Waren het tranen van geluk omdat hij toch al zover gekomen was in het leven of tranen van teleurstelling omdat wat geweest is nooit meer komen zal. Zoute smaak, herinneringen aan vroeger. Het is allemaal verdwenen. Het kind zat weggedoken onder de dekens en creëerde zijn eigen fantasiewereld. Zoals nu nog altijd het kind in hem fantaseerde over een beter leven.

Wenend keek hij naar de spiegel naar die andere man. Wie was hij toch geworden dat hij hem niet herkende. Een jongeman in een oud lichaam. Zijn lichaam. Beschaamd deed hij zijn ogen dicht. Een man was hij nooit geweest. Mannen wenen niet. Enkel spiegelbeelden.

18-01-2007 om 08:30 geschreven door stefi  

Ik word toch altijd zo onrustig als het hard waait of erger als het stormt. Precies alsof het in mijn lijf ook stormt. De wind waait doorheen mijn hoofd en verplaatst alles wat erin zit door elkaar. En dat maakt me zo onrustig.

Dan kijk ik bang door het venster en luister naar het gieren en fluiten van die onzichtbare kracht. Dat is het misschien, dat je wind niet echt ziet maar alleen maar voelt alsof tientallen demonen aan je trekken en sleuren. En het verergert met ouder worden. Als kind vond ik het eerlijk als het hard waaide. Dan kroop ik zelf onbezonnen in een boom en waande me kapitein op een schip in de storm. Of ik lag ’s nachts onder de dekens te luisteren naar dat buldergeweld die rond het huis gierde.

Nu ik dus ouder ben verkrampt mijn lichaam in de stormwind. Zo rusteloos ben ik nu, al zitten al die demonen in mijn lijf.

Alleen maar om te zeggen dat ik helemaal niet hou van stormweer !

17-01-2007 om 17:03 geschreven door stefi  

16-01-2007 om 17:48 geschreven door stefi  

15-01-2007 om 16:37 geschreven door stefi  

14-01-2007 om 09:40 geschreven door stefi  

Originele T-Shirts voor fotografen kan je vinden bij whattheduck. Als je eens je fototoestel vergeten bent !!!

12-01-2007 om 11:38 geschreven door stefi  

10-01-2007 om 19:52 geschreven door stefi  

08-01-2007 om 19:32 geschreven door stefi  

06-01-2007 om 17:48 geschreven door stefi