Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
fotograffiti
de blog die in feite niet meer bestaat: fotofragmenten in tekstslierten
20-11-2006
A girl, a boy and an earring
The cold cuddles hands inside pockets. Keys are fiddled with to fill the gaps between words. She asks him, would you love me even if I was a man?
His eyebrow lifts, an art gifted by his aunt. Do you mean to ask me if I would be gay?. Her grip on the keys forces pale patches on fingers. No,
She says. That is not what I mean. What I want to know is if you love me for who I am on the inside. Are you a man on the inside. No. Anger swells
to dry like pigeon poop under the sun. How does it matter? Youre a woman and I love you.. She tries again, but do you love me because I am a woman?
Would you rather I love despite it?. You dont get it. Something fills the eye and it feels wet. Changing the topic and tone he mutters I like your earring, it floats.
She grabs the earring (which was meanwhile in the middle of a conversation with the wind) and places it in the deep of his palm. And walks. The earring
and the girl. They fall silent. The boy with the wind. They wait. Quivering. Keys fall into the bottomless pit of a dark womb of the loveless womanly pocket. (Neha Viswanathan)
Gisteren heb ik een ouderwetse platenspeler gekocht. Ik zag hem staan bij Blokker. Geen superduur ding mar het zag er toch degelijk uit voor zijn geld. En in een opwelling heb ik hem maar meegenomen. Uit jeugdsentiment. Ik ben namelijk de bezitter van nog een pak LP's die ik niet meer kon spelen aan gebrek van een platenspeler. En nu hoor ik, na al die jaren, terug het krakend geluid (al valt dat enorm mee) van ouderwets vinyl. En al heb ik al veel van die LP's ondertussen op CD, ik geniet van dat zwart ronddraaiend ding met al die geluiden van dat platenspelertje als de naald op de plaat valt. Puur jeugdsentiment !
Zabberweer vandaag. t Is pas vier uur in de namiddag en het begint al te schemeren. Ik heb weinig zin om iets te schrijven. Ik voel me lui, ik ben lui. Autos trekken witte en rode strepen op het natte asfalt. Daar naar kijken is al vermoeiend. Ik sluit mijn ogen. Laat het zever maar uit de lucht vallen. Vanavond doe ik niets meer. Ik sluit me op in mijn stulpje. t Is een donkere zabberweerdag. En ik verlang naar een stuk chocolade !
Dit achteloos, achtergelaten ding, weggesmeten, beheerst mijn leven. Hier bleef de tijd stilstaan, voor altijd 8 uur. Tijd die stilstaat, tijd doen stilstaan. Zelden lukt het me. Alleen als de tijd moet vooruitgaan blijft hij stilstaan. Dan weigeren die wijzers halsstarrig om vooruit te gaan. Tijd is te kostbaar om zo achtergelaten te worden. Daarom heeft een vriend van mij hem meegenomen. Hij zit nu symbolisch in een kooitje bij hem thuis. De tijd is gevangen !
Dina Tersago smijt zich in de Noussine choco bonbons voor de nieuwe campagne van Oxfam. De andere bekende Vlamingen (en Walen) geven zich minder bloot en misschien is dat maar best ook.
Hosaka uit Japan fotografeert analoog met volgende fototoestellen: Hexar RF, Leica M3 en de Contax G2. Foto's van deze fotograaf kan je bewonderen op zijn fotoblog Diveshoredaysphoto.
bij jouw zijn de eerste sneeuwvlokken al gevallen, zo vroeg op het jaar. Ik kijk alle dagen op de computer hoe het weer bij jouw is. Bij ons heeft eindelijk de herfst toegeslagen. Herfst is eindelijk wat herfst zou moeten zijn, zoals we ons voorstellen hoe dat herfst zou moeten zijn. Mistig, vochtig, gevallen bladeren bruin op de grond ritselend schuivend door de wind. Allemaal op een hoopje gewaaid, dicht bij elkaar. Ik heb gisteren doorheen de velden gewandeld en gewoon de herfst zijn werk laten doen in mijn hoofd. De klamheid van de vochtige lucht plakte aan mij, drong diep binnen in mijn lijf. En ik wandelde verder met jou in mijn gedachten. Aan de strenge winters die zullen komen waar je nu woont. Je zal weer op je appartementje doorheen de vensters naar beneden zitten staren naar al die haastig voorbij lopende mensen die altijd zo warm ingeduffeld zijn dat ze een pak dikker lijken dan ze in werkelijkheid zijn. Ze zijn toch altijd zo haastig hoor ik je al zeggen. Zijn wij dan niet meer haastig mijn vriend ofheeft de tijd geen vat meer op ons en laten we ons leven op het ritme van de seizoenen ? Ik weet niet of dat goed is voor onze gemoedsstemming, de melancholie van de herfst druipt weer van mij af. November is een maand van herinneringen voor mij. En ik weet dat je hetzelfde denkt. Sinds de dood van je lieve vrouw en je verhuis naar de stad waar je de mooiste herinneringen aan hebt heeft herfst een andere betekenis gekregen dan gewoon maar een seizoen. Herfst is een levenswijze.
Ik zou je dolgraag nog eens komen bezoeken en me weer laten verdwalen doorheen de stad met jouw aan mijn zijde. Waar we heen gaan heeft geen belang. Het dwalen is een doel op zich en we eindigen toch altijd in een of andere kroeg.
Ik dwaalde door de velden en dacht aan jou mon copain. Vijfentwintig jaar lang ken ik je nu al, een kwart eeuw lang, een hele tijd. De bruine verdorde bladeren knisperen onder mijn voeten. Ze bedekken de aarde alsof ze de vochtige grond willen verwarmen.
Dwaal maar verder mijn vriend in je mooie stad en leest af en toe mijn brieven want s avonds als de mistgrijze lucht weer donker is weet ik dat je weer alleen bent na je urenlange zwerftochten. Dat niemand op je wacht en de stilte je overvalt. Dat niemand naar je luistert naar je verhalen van je omzwervingen. Dat je in je herfst zit. Luister dan maar naar je lievelingsmuziek met een glas rode wijn in je hand en in mijn gedachten ben je bij mij, in de velden van Vlaanderen.
Chanson d'automne(Paul Verlaine 1844-1896)
Les sanglots longs Des violons De l'automne Blessent mon coeur D'une langueur Monotone.
Een fel licht scheen door een grijsachtig melkglas. Steeds feller en feller. Hij staarde door het venster naar buiten naar de velden. De zon deed haar best om door de grijze mist te branden. Hij kon er recht in kijken, een witte bol verscholen achter een pak wolken. Boven die wolken scheen de zon, dat was zeker. De grijze wolken wonnen de strijd. Het licht achter het melkglas verdween.
Het was al een paar dagen geleden dat hij nog naar buiten was geweest. Hij had er gewoon geen zin in gehad. Hij had genoeg aan zijn uitzicht. De velden afgezoomd met een bomenrij, knotwilgen, stompjes zwart en heel in de verte zag hij autootjes rijden. Hij zat al een paar dagen helemaal alleen, buiten de postbode was er niemand geweest. Geen telefoon, niemand belde hem. Hijzelf was zo geen beller. Zomaar bellen naar iemand zonder reden dat deed hij nooit. Daarbij wat moest hij vertellen. Dat hij thuis was en naar buiten keek. Naar de velden. Misschien zou hij nog eens een brief schrijven naar zijn vriend. Zijn vriend die nu in die vreemde stad woonde. Hij was er al eens geweest een jaar geleden. Een hartelijk welkom. Een brief schrijven wie deed dat nu nog ? Een enveloppe met handgeschreven adres erop, die je opendoet met een echte briefopener, dan haal je dat velletje papier eruit, soms handgeschept papier, die je openvouwt en je ziet die persoonlijk geschreven woorden. En je begint te lezen. Ouderwets dat wel maar toch zo prettig om te krijgen. Hij schreef zelf nog zelden brieven, enkel naar zijn vriend ver weg. Al had hij een computer en was mailen veel gemakkelijker en vlugger toch bleef hij brieven schrijven.
Straks zou hij een brief schrijven maar eerst wou hij eens naar buiten. Die pikkerige frisse lucht wou hij eerst nog eens opsnuiven in dat vochtige herfstlandschap. Hij trok zijn parka aan en trok de kap over zijn hoofd. En in zijn gedachten begon hij al zijn brief te schrijven. In de benevelde velden van Vlaanderen.
Beste copain, bij jouw zijn de eerste sneeuwvlokken al gevallen, zo vroeg op het jaar. Ik kijk alle dagen op de computer hoe het weer bij jouw is, .
Vandaag zit ik juist 365 dagen lang (één jaar !) op deze blog. Ik heb nooit gedacht dat ik het zolang zou volhouden. Soms heb ik me de vraag gesteld of het wel de moeite waard is om zo 'n blog te houden en dan nog (bijna) dagelijks te lezen. Het is niet echt een dagboekblog geworden met mijn dagelijkse ontboezingen over mijn leven. Daarvoor is mijn leven een beetje te gewoontjes en ik wil natuurlijk ook niet alles kwijt op een blog. Sommige dingen hou ik gewoon voor mezelf. Het is ook geen hoogstaande, spitsvondige taalvirtuositeit zoals sommige anderen wel goed kunnen op hun blog. Het zijn gewoon vertelselkes, melancholische overpeinzingen afgewisseld met fotokes als ik het niet meer wat ik moet vertellen. Wat toch af en toe weleens gebeurt. Soms is het goed, soms slecht, soms doodgewoon. Al 365 dagen.
Aan de overkant van de straat zat hij op een vouwstoeltje accordeon te spelen. Heel geconcentreerd al zat hij hoogst persoonlijk in een concertzaal voor honderden toeschouwers. Dat hij er af en toe enkele valse noten uitwrong merkte hij niet. In zijn hoofd klonk alles perfect, grandioos, een virtuoos die vingervlug alle knopjes beroerde.
Hij zat met zijn rug tegen de gevel van een oud verweerd gebouw, okergele verf, afbladderend. De najaarszon beroerde subtiel zijn nog resterende grijze haren, zijn stoppelbaard, zijn verweerd gezicht, zijn gesloten ogen. Voor hem op de grond stond een potje met heel weinig geld erin. De weinige voorbijgangers waren veel te haastig om naar hem te luisteren. Vochtige koude stenen deerden hem niet. De oude straatmuzikant beleefde in zijn hoofd zijn mooiste concert in de spotlights van de herfstzon. Alleen de okergele gevels luisterden mee.
Herfsttableau, perfect uitgelicht, Rembrandt waardig. Warme kleurentinten gehuld in lange schaduwen.
En s avonds ging hij terug naar zijn stille huis. Met een glimlach op zijn gezicht. Hij had weer kunnen spelen voor haar, zijn geliefde, zijn alles. Nog steeds in zijn hart. Haar beeld gebrand op zijn netvlies, voor altijd. Hij hield nog steeds van haar. Al was ze al jaren voorgoed verdwenen. Gestorven op een herfstdag.
fotograffiti
...wat rest in de herfst
Zonnebloem
