Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
fotograffiti
de blog die in feite niet meer bestaat: fotofragmenten in tekstslierten
08-11-2006
Brieven
Beste copain,
bij jouw zijn de eerste sneeuwvlokken al gevallen, zo vroeg op het jaar. Ik kijk alle dagen op de computer hoe het weer bij jouw is. Bij ons heeft eindelijk de herfst toegeslagen. Herfst is eindelijk wat herfst zou moeten zijn, zoals we ons voorstellen hoe dat herfst zou moeten zijn. Mistig, vochtig, gevallen bladeren bruin op de grond ritselend schuivend door de wind. Allemaal op een hoopje gewaaid, dicht bij elkaar. Ik heb gisteren doorheen de velden gewandeld en gewoon de herfst zijn werk laten doen in mijn hoofd. De klamheid van de vochtige lucht plakte aan mij, drong diep binnen in mijn lijf. En ik wandelde verder met jou in mijn gedachten. Aan de strenge winters die zullen komen waar je nu woont. Je zal weer op je appartementje doorheen de vensters naar beneden zitten staren naar al die haastig voorbij lopende mensen die altijd zo warm ingeduffeld zijn dat ze een pak dikker lijken dan ze in werkelijkheid zijn. Ze zijn toch altijd zo haastig hoor ik je al zeggen. Zijn wij dan niet meer haastig mijn vriend ofheeft de tijd geen vat meer op ons en laten we ons leven op het ritme van de seizoenen ? Ik weet niet of dat goed is voor onze gemoedsstemming, de melancholie van de herfst druipt weer van mij af. November is een maand van herinneringen voor mij. En ik weet dat je hetzelfde denkt. Sinds de dood van je lieve vrouw en je verhuis naar de stad waar je de mooiste herinneringen aan hebt heeft herfst een andere betekenis gekregen dan gewoon maar een seizoen. Herfst is een levenswijze.
Ik zou je dolgraag nog eens komen bezoeken en me weer laten verdwalen doorheen de stad met jouw aan mijn zijde. Waar we heen gaan heeft geen belang. Het dwalen is een doel op zich en we eindigen toch altijd in een of andere kroeg.
Ik dwaalde door de velden en dacht aan jou mon copain. Vijfentwintig jaar lang ken ik je nu al, een kwart eeuw lang, een hele tijd. De bruine verdorde bladeren knisperen onder mijn voeten. Ze bedekken de aarde alsof ze de vochtige grond willen verwarmen.
Dwaal maar verder mijn vriend in je mooie stad en leest af en toe mijn brieven want s avonds als de mistgrijze lucht weer donker is weet ik dat je weer alleen bent na je urenlange zwerftochten. Dat niemand op je wacht en de stilte je overvalt. Dat niemand naar je luistert naar je verhalen van je omzwervingen. Dat je in je herfst zit. Luister dan maar naar je lievelingsmuziek met een glas rode wijn in je hand en in mijn gedachten ben je bij mij, in de velden van Vlaanderen.
Chanson d'automne(Paul Verlaine 1844-1896)
Les sanglots longs Des violons De l'automne Blessent mon coeur D'une langueur Monotone.
Een fel licht scheen door een grijsachtig melkglas. Steeds feller en feller. Hij staarde door het venster naar buiten naar de velden. De zon deed haar best om door de grijze mist te branden. Hij kon er recht in kijken, een witte bol verscholen achter een pak wolken. Boven die wolken scheen de zon, dat was zeker. De grijze wolken wonnen de strijd. Het licht achter het melkglas verdween.
Het was al een paar dagen geleden dat hij nog naar buiten was geweest. Hij had er gewoon geen zin in gehad. Hij had genoeg aan zijn uitzicht. De velden afgezoomd met een bomenrij, knotwilgen, stompjes zwart en heel in de verte zag hij autootjes rijden. Hij zat al een paar dagen helemaal alleen, buiten de postbode was er niemand geweest. Geen telefoon, niemand belde hem. Hijzelf was zo geen beller. Zomaar bellen naar iemand zonder reden dat deed hij nooit. Daarbij wat moest hij vertellen. Dat hij thuis was en naar buiten keek. Naar de velden. Misschien zou hij nog eens een brief schrijven naar zijn vriend. Zijn vriend die nu in die vreemde stad woonde. Hij was er al eens geweest een jaar geleden. Een hartelijk welkom. Een brief schrijven wie deed dat nu nog ? Een enveloppe met handgeschreven adres erop, die je opendoet met een echte briefopener, dan haal je dat velletje papier eruit, soms handgeschept papier, die je openvouwt en je ziet die persoonlijk geschreven woorden. En je begint te lezen. Ouderwets dat wel maar toch zo prettig om te krijgen. Hij schreef zelf nog zelden brieven, enkel naar zijn vriend ver weg. Al had hij een computer en was mailen veel gemakkelijker en vlugger toch bleef hij brieven schrijven.
Straks zou hij een brief schrijven maar eerst wou hij eens naar buiten. Die pikkerige frisse lucht wou hij eerst nog eens opsnuiven in dat vochtige herfstlandschap. Hij trok zijn parka aan en trok de kap over zijn hoofd. En in zijn gedachten begon hij al zijn brief te schrijven. In de benevelde velden van Vlaanderen.
Beste copain, bij jouw zijn de eerste sneeuwvlokken al gevallen, zo vroeg op het jaar. Ik kijk alle dagen op de computer hoe het weer bij jouw is, .
Vandaag zit ik juist 365 dagen lang (één jaar !) op deze blog. Ik heb nooit gedacht dat ik het zolang zou volhouden. Soms heb ik me de vraag gesteld of het wel de moeite waard is om zo 'n blog te houden en dan nog (bijna) dagelijks te lezen. Het is niet echt een dagboekblog geworden met mijn dagelijkse ontboezingen over mijn leven. Daarvoor is mijn leven een beetje te gewoontjes en ik wil natuurlijk ook niet alles kwijt op een blog. Sommige dingen hou ik gewoon voor mezelf. Het is ook geen hoogstaande, spitsvondige taalvirtuositeit zoals sommige anderen wel goed kunnen op hun blog. Het zijn gewoon vertelselkes, melancholische overpeinzingen afgewisseld met fotokes als ik het niet meer wat ik moet vertellen. Wat toch af en toe weleens gebeurt. Soms is het goed, soms slecht, soms doodgewoon. Al 365 dagen.
Aan de overkant van de straat zat hij op een vouwstoeltje accordeon te spelen. Heel geconcentreerd al zat hij hoogst persoonlijk in een concertzaal voor honderden toeschouwers. Dat hij er af en toe enkele valse noten uitwrong merkte hij niet. In zijn hoofd klonk alles perfect, grandioos, een virtuoos die vingervlug alle knopjes beroerde.
Hij zat met zijn rug tegen de gevel van een oud verweerd gebouw, okergele verf, afbladderend. De najaarszon beroerde subtiel zijn nog resterende grijze haren, zijn stoppelbaard, zijn verweerd gezicht, zijn gesloten ogen. Voor hem op de grond stond een potje met heel weinig geld erin. De weinige voorbijgangers waren veel te haastig om naar hem te luisteren. Vochtige koude stenen deerden hem niet. De oude straatmuzikant beleefde in zijn hoofd zijn mooiste concert in de spotlights van de herfstzon. Alleen de okergele gevels luisterden mee.
Herfsttableau, perfect uitgelicht, Rembrandt waardig. Warme kleurentinten gehuld in lange schaduwen.
En s avonds ging hij terug naar zijn stille huis. Met een glimlach op zijn gezicht. Hij had weer kunnen spelen voor haar, zijn geliefde, zijn alles. Nog steeds in zijn hart. Haar beeld gebrand op zijn netvlies, voor altijd. Hij hield nog steeds van haar. Al was ze al jaren voorgoed verdwenen. Gestorven op een herfstdag.
Mijn beste vrienden en vriendinnen niet vergeten natuurlijk, het lijkt erop dat de internetperikelen van de baan zijn. Na aankoop en installatie van een nieuwe modem lijkt alles nu weer te werken gelijk weleer en zal ik mijn schrijfsels en beeldjes terug op de blog kunnen zetten.
Voor wie het nog niet moest weten, mijn internetverbinding liet me telkens, na een kleine tien minuutjes, in steek. Zomaar, telkens weer kreeg ik een witte pagina met een vermelding dat de server niet gevonden werd. Terwijl mijn modem een andere menig had. De verbinding was niet verbroken. Ik had ook geen virusjes of ander ongedierte, het lag na telefonisch onderhoud met mijn provider Scarlet ook niet aan de internetverbinding. Het lag na enig gezoek ook niet aan mijn modem. Ik moest telkens na tien minuutjes terug heropstarten om een verbinding te kunnen maken. Mysterie alom. Dan maar raad gevraagd aan iemand die meer verstand heeft van computers. Zijn voorstel was om mijn oude Windows Millennium versie, geeft altijd miserie volgens hem, te verwijderen en een nieuwe Windows versie op te zetten. Enig probleempje dat mijn computer in dit tijdperk al hopeloos verouderd is en niet zomaar het allernieuwste kan doen werken. Windows 2000 Professional dan maar opgezet. En na uitvoerig testen ging alles perfect. Ik kon terug op het World Wide Web tot de volgende dag. Want de dag daarna was het terug gedaan. Ik kan nu zelf geen tien minuutjes meer surfen. En wat nu ? Computer terug binnen doen om terug te laten checken ? Toch maar een nieuwe modem kopen ? Of ineens maar een hele nieuwe computer aanschaffen ? De laatste optie is in feite niet te overwegen. Mijn budget laat het eenvoudig weg niet toe. Als een mens met verbouwingen aan zijn huis begint moet ge een beetje opletten nietwaar.
Ik hoop dus dat mijn oud computertje toch hersteld kan worden. Hoelang dit zal duren weet ik niet. Deze blog (alsook Krakow en Flickr) is noodgedwongen uitgeteld.
En dit berichtje dan, wel ik moet beroep doen op de bereidwilligheid van vrienden en collegas om hun computer te mogen gebruiken.
Ondertussen moet ge er mijn gevloek maar bijnemen ! Dju toch !
Zie ik daar geen trekje bitterheid en teleurstelling rond je dunne lippen en doffe ogen ? Waarom kijken je ogen de laatste tijd zo triest en zijn je emoties zo oncontroleerbaar ? Je sleurt je lijf zomaar verder zonder de mensen om je heen vol goede bedoelingen aan te kijken of lijkt dat alleen maar zo. Zijn er geen dagen dat je alles achter je wilt laten omdat je vindt dat het geen zin meer heeft. Omdat er toch iets meer in de wereld moet zijn dan alleen je eigen kleine kneuterige leefwereld. Frustraties allerlei. Midlife crisis.
Omdat je weet dat je nooit de moed zal hebben om je veilige wereld te verlaten.
Er zijn precies veel mensen (vooral mannen) in de wereld die met hetzelfde probleem worstelen als je al die blogs bekijkt en leest.
Er zijn dagen dat ik me zo klein mogelijk wil maken. Onzichtbaar, opgaan in mijn omgeving. Stilletjes in een hoekje. Zulke dagen waren vroeger zeldzaam geworden maar komen nu meer en meer terug. Beleef ik mijn kindertijd terug toen ik als timide jongetje mij ook altijd verborg, stilletjes in mijn fantasiewereld. Nu droom ik niet meer. De dag komt gewoon en gaat voorbij. Zelfs de nachten worden korter en voor ik het weet is de dag er terug. En sluit ik me terug op in mijn eigen ik.
Het klinkt misschien allemaal erger dan het is. Zelfs ik kan nog genieten van muziek, van een goed boek. Van een goed gesprek. Genieten van de herfst, van de natuur die explodeert in extravagantie, felle kleurenpracht. Nog eventjes schitteren voor het sterven. Zelfs ik geniet van een mooie,(jonge) elegante vrouw die altijd onbereikbaar blijft voor mij. Haar lach op haar lippen en in haar ogen die mij warm doen worden en terug het timide jongetje maakt van weleer. Maar dan zeg je weer tegen jezelf: je bent veel te oud voor die jonge deernes met hun strakke lijven. Een veertiger heeft het recht te zeggen dat hij oud is voor sommige mensen. Dat jonge gastjes je dan een ouwe zak vinden. En sommige oudere gastjes ook.
Maar ja, zelfs ik kan nog genieten al laat ik het niet zo merken en het gebeurt minder en minder. Misschien is het binnen in mij ook herfst geworden en ga ik alle dagen ongemerkt de winter tegemoet. Maar ik geniet, alleen.
Ik glijd langzaam veel te vlug weg naar de grijsheid van het bestaan. En in de krant lees ik dat de herfst zal verdwijnen. Mijn lievelingsseizoen. Dat er geen tussenseizoenen meer zullen zijn. En net vandaag begint het te regenen ! Kortstondig. Alsof de seizoenen mij uitdagen. Alleen in mijn hoofd bestaat de herfst nog. Alsof ik word bedrogen, een mooie herinnering aan wat is geweest. Ik wacht en blijf wachten. Mijn kleurrijke herfst zal komen.
Zolang blijf je rusteloos en schrijf je brieven aan jezelf.
Mijn meest therapeutische moment is (lach niet) bij de vaatwas. Ik doe dat nog altijd artisanaal omdat ik nu ook geen bergen vuile tassen, kommen, borden, glazen en dergelijke heb. En ook omdat ik dus regelmatige mijn vaatwas doe en niet wacht tot mijn kasten leeg zijn. Ik zit waarschijnlijk graag met mijn handen in het water te woelen en ondertussen kan ik een beetje mediteren.
Waarom lopen jonge vrouwen en meisjes zo dikwijls met hun armen gekruist over de straat ? Misschien als bescherming tegen de boze wereld of zoek ik het te ver en beschermen ze gewoon hun borsten ? Ik spoel nog even goed mijn glazen. Al het schuim weg.
Is het een obsessie om zo van een stad te houden dat je er alles wilt van weten ? Bij mij is dat een plekje ergens in Polen. Alhoewel ik bijna dagelijks aan die plek denk (het is een obsessie hé) ga ik er in feite heel weinig naar toe. Om allerlei praktische redenen. Soms stel ik me voor dat ik er zou wonen maar dat zou een heel slecht idee zijn. Niets zo moeilijk als het leren van Pools. Ooit mee begonnen en mee gestopt. Misschien herbegin ik ooit eens.
Een glas afdrogen. De tijd nemen. Een glas moet blinken. Ik haat glazen met plekken of nog erger vingerafdrukken. Ondertussen kijk ik door de venster naar de tuin. De bladeren beginnen te verkleuren. Sommige bladeren beginnen te verkleuren. Sommige bomen zijn groen en een ander is helemaal rood gekleurd.
Mijn computer is nog steeds niet in orde. Het lag dus helemaal niet aan de modem. Ik zal hem of is het haar in mijn geval een paar dagen moeten missen. Mijn computerdokter wilt een grondige inspectie. Misschien kan ik dan een paar dagen niet op mijn blog. Het went nooit bij mij als er iets fout gaat en men vindt de oorzaak niet. Dan begin ik te afwassen.
Als ik niet meer kan bloggen kan ik nog altijd eens een brief schrijven. Een brief aan mezelf. Als het lukt mag je hem later lezen.
Mijn bestek droog ik apart af, alle lepels, vorken en lepels apart. Eén voor één. En dan is mijn therapie gedaan.
fotograffiti
