17-10-2006 om 19:43 geschreven door stefi  

De dag verstreek. De wolken bleven jachten,

Vol van het najaar en zijn eenzaamheid,

Waardoor een geur en een verlangen glijdt.

O jeugd, waar zijn uw hunkerende nachten

Van liefde en leed en bittere tederheid?

Heen zijn de onstuimigheden, heen de krachten:

Nu is mijn denken aan de dood gewijd.

O nutteloosheid van elk verder streven,

Is heel dit leven niet verloren gaan?

Neen, laat mij nu nog niet deze angst geloven.

Weer is een dag als de ander vergaan,

En voor altijd is dit mij bijgebleven:

De wilde hemel van de droom daarboven.

J.C. Bloem

Vandaag kreeg ik het bericht dat een goede fotovriend is gestorven.

16-10-2006 om 19:24 geschreven door stefi  

15-10-2006 om 17:02 geschreven door stefi  

Mijn meest therapeutische moment is (lach niet) bij de vaatwas. Ik doe dat nog altijd artisanaal omdat ik nu ook geen bergen vuile tassen, kommen, borden, glazen en dergelijke heb. En ook omdat ik dus regelmatige mijn vaatwas doe en niet wacht tot mijn kasten leeg zijn. Ik zit waarschijnlijk graag met mijn handen in het water te woelen en ondertussen kan ik een beetje mediteren.

Waarom lopen jonge vrouwen en meisjes zo dikwijls met hun armen gekruist over de straat ? Misschien als bescherming tegen de boze wereld of zoek ik het te ver en beschermen ze gewoon hun borsten ? Ik spoel nog even goed mijn glazen. Al het schuim weg.

Is het een obsessie om zo van een stad te houden dat je er alles wilt van weten ?  Bij mij is dat een plekje ergens in Polen. Alhoewel  ik bijna dagelijks aan die plek denk (het is een obsessie hé) ga ik er in feite heel weinig naar toe. Om allerlei praktische redenen. Soms stel ik me voor dat ik er zou wonen maar dat zou een heel slecht idee zijn. Niets zo moeilijk als het leren van Pools. Ooit mee begonnen en mee gestopt. Misschien herbegin ik ooit eens.

Een glas afdrogen. De tijd nemen. Een glas moet blinken. Ik haat glazen met plekken of nog erger vingerafdrukken. Ondertussen kijk ik door de venster naar de tuin. De bladeren beginnen te verkleuren. Sommige bladeren beginnen te verkleuren. Sommige bomen zijn groen en een ander is helemaal rood gekleurd.

Mijn computer is nog steeds niet in orde. Het lag dus helemaal niet aan de modem. Ik zal hem of is het haar in mijn geval een paar dagen moeten missen. Mijn computerdokter wilt een grondige inspectie. Misschien kan ik dan een paar dagen niet op mijn blog. Het went nooit bij mij als er iets fout gaat en men vindt de oorzaak niet. Dan begin ik te afwassen.

Als ik niet meer kan bloggen kan ik nog altijd eens een brief schrijven. Een brief aan mezelf. Als het lukt mag je hem later lezen.

Mijn bestek droog ik apart af, alle lepels, vorken en lepels apart. Eén voor één. En dan is mijn therapie gedaan.

14-10-2006 om 19:05 geschreven door stefi  

Kleine wensen, grote mensen. Pierende ogen, starende blikken, tronies ven licht allooi, ze kijken naar het niets in de eindeloze verte. En naar mij.

12-10-2006 om 00:00 geschreven door stefi  

Schrijf je soms ook van die kattebelletjes. Mooi woord trouwens kattebelletje. Van Dale zegt me ondermeer: ‘klein, haastig neergekrabbeld, niet vormelijk briefje’. Niet vergissen met een kattenbelletje, dat rinkelt zo …

Meestal schrijf ik kattebelletjes naar mezelf, als ik iets niet mag vergeten. Een knoop in de zakdoek werkt niet bij mij want ik weet meestal niet meer waarvoor ik die knoop gelegd heb.

Ik heb er trouwens een gedichtje van gevonden van Stanislaus Gaworski.

“Super kattebelletje

Een boodschappenbriefje

achtergelaten, verloren

je vouwt het uit, strijkt glad

leest hardop woorden vervuld

Aan de hand van het lijstje

loop je in de supermarkt rond

geboeid in het handschrift

van een onbekende vrouw.”

Zo voyeuristisch ben ik nog nooit geweest dat ik een gevonden boodschappenlijstje tot mijn boodschappenlijstje maak. Moet ik misschien toch eens proberen. Wie weet met wat ik allemaal naar huis kom. Ik zou haar een beetje leren kennen, die onbekende vrouw.

Kattebelletje aan mezelf, krabbeltjes op een afgescheurd stukje papier.

Briefje aan mezelf,

ik ben vergeten te vragen

wat de dag zal brengen

vandaag

hoop ik niets te vergeten

vragen ?

11-10-2006 om 17:21 geschreven door stefi  

10-10-2006 om 19:46 geschreven door stefi  

De herfstige landerijen bedekt met laaghangende nevel doen mij verlangen naar die frissere zuurstofrijkere lucht. Je ruikt gewoon dat de seizoenen stilaan overgaan naar het najaar. Pure lucht, dat proef je gewoon als je naar buiten komt. Je ziet dat ik enthousiast ben met de komende herfst.

Het is wel vroeger donker maar enkele honderden kilometers hier vandaan is het nog vlugger avond. Als ik naar de webcam in Krakow kijk merk ik dat het daar om 18.30 uur al begint te donkeren, een uurtje vlugger dan bij ons. Oostwaarts zijn er vlugger zwarte wolken die drijven boven de stad. Hoe ver oostwaarts moet ik gaan om het eerste licht te zien ? Als het vlugger donker wordt moet het toch eveneens vlugger klaar worden. Of niet ?

09-10-2006 om 19:25 geschreven door stefi  

08-10-2006 om 15:30 geschreven door stefi  

07-10-2006 om 20:01 geschreven door stefi  

07-10-2006 om 19:54 geschreven door stefi  

Fluisterende stemmen, schuifelende voetstappen slepend over eeuwenoude vloerstenen. Een geur van stof en wierook, van spetterende kleuren die verspreid worden over de vloer wanneer de zon doorheen de glasramen schijnt. Eerbiedig kijken naar schitterende kunst verscholen in soms donkere tempels. Ik kom graag af en toe in een kerk al ben ik eerlijk gezegd geen kerkganger. Maar je hoeft geen katholiek te zijn om rond te dwalen in deze gebouwen vol mystiek. Als ik ergens ben waar ik nooit ben geweest laat ik me toch altijd verleiden om een kerk binnen te gaan. Op sommige plaatsen ga ik zelf  telkens weer binnen als ik op bezoek ben. Luisteren naar klassieke muziek is hier zeker op zijn plaats. Gewoon genieten van muziek op een misschien ongewone plaats maar toch uniek decor. Het zou meer mogen gebeuren vind ik, concerten geven in kerken. Klassiek, jazz, blues, …van Gregoriaanse gezangen tot de meisjes van Scala. Wereldmuziek: Bulgaarse vrouwenkoren,

bejaardenorkesten uit Cuba, rai-zangers uit Noord-Afrika, fado uit Portugal, … het zou wel allemaal passen in deze soms wel kille ruimtes. Muziek geeft warmte.

06-10-2006 om 00:00 geschreven door stefi  

Vanuit het donker straalt het licht je tegemoet, een lichttoren als baken. Achter ieder venster gluren de bewoners.
De waarheid is anders, een gebouw dat leegstaat en toch wordt verlicht.

05-10-2006 om 19:31 geschreven door stefi  

Wanneer een mens nu echt niets spectaculair meemaakt, alleen maar alledaagse doodgewone dingen. Dan weet een mens soms niet meer wat te zeggen. Omdat anderen alles reeds gezegd hebben. Ik zwijg dan omdat ik naar je kan luisteren. Al apprecieer ik wel dat er soms iemand naar mij luistert. Soms zwijgt een mens beter omdat hij anders dingen zegt die je niet wilt horen. En omdat jij zinvoller dingen zegt dan ikzelf.
Ik staar je aan en zwijg. Nee, zeg ook niets. Alleen de stilte spreekt en het geluid van mijn fototoestel.

04-10-2006 om 17:17 geschreven door stefi  

03-10-2006 om 00:00 geschreven door stefi  

02-10-2006 om 18:47 geschreven door stefi  

01-10-2006 om 18:28 geschreven door stefi  

01-10-2006 om 16:39 geschreven door stefi  

30-09-2006 om 18:27 geschreven door stefi  

Weggaan. En terugkomen.

Dromen. En niet meer dromen.

En niet meer weggaan.

Een echte weemoed, niet om hoe het vroeger was

Maar om hoe het ook vroeger nooit is geweest.

De herinnering aan wat nooit heeft bestaan.

Herman de Coninck uit “Met een klank van hobo”

Nooit aan gedacht, nooit naar verlangt en nu ik ouder ben geworden vraag ik me af hoe zou het zijn om een kind te hebben ?  Een dochter, geen zoon. Vraag me niet waarom. Alle vaders verlangen naar een zoon.Ik niet. Misschien heeft een dochter meer bescherming nodig en is het daarom dat ik me afvraag hoe het zou geweest zijn moest ik vader zijn van een dochter.
De herinnering aan wat nooit heeft bestaan.

28-09-2006 om 20:34 geschreven door stefi