Vanuit het donker straalt het licht je tegemoet, een lichttoren als baken. Achter ieder venster gluren de bewoners.
De waarheid is anders, een gebouw dat leegstaat en toch wordt verlicht.

05-10-2006 om 19:31 geschreven door stefi  

Wanneer een mens nu echt niets spectaculair meemaakt, alleen maar alledaagse doodgewone dingen. Dan weet een mens soms niet meer wat te zeggen. Omdat anderen alles reeds gezegd hebben. Ik zwijg dan omdat ik naar je kan luisteren. Al apprecieer ik wel dat er soms iemand naar mij luistert. Soms zwijgt een mens beter omdat hij anders dingen zegt die je niet wilt horen. En omdat jij zinvoller dingen zegt dan ikzelf.
Ik staar je aan en zwijg. Nee, zeg ook niets. Alleen de stilte spreekt en het geluid van mijn fototoestel.

04-10-2006 om 17:17 geschreven door stefi  

03-10-2006 om 00:00 geschreven door stefi  

02-10-2006 om 18:47 geschreven door stefi  

01-10-2006 om 18:28 geschreven door stefi  

01-10-2006 om 16:39 geschreven door stefi  

30-09-2006 om 18:27 geschreven door stefi  

Weggaan. En terugkomen.

Dromen. En niet meer dromen.

En niet meer weggaan.

Een echte weemoed, niet om hoe het vroeger was

Maar om hoe het ook vroeger nooit is geweest.

De herinnering aan wat nooit heeft bestaan.

Herman de Coninck uit “Met een klank van hobo”

Nooit aan gedacht, nooit naar verlangt en nu ik ouder ben geworden vraag ik me af hoe zou het zijn om een kind te hebben ?  Een dochter, geen zoon. Vraag me niet waarom. Alle vaders verlangen naar een zoon.Ik niet. Misschien heeft een dochter meer bescherming nodig en is het daarom dat ik me afvraag hoe het zou geweest zijn moest ik vader zijn van een dochter.
De herinnering aan wat nooit heeft bestaan.

28-09-2006 om 20:34 geschreven door stefi  

27-09-2006 om 17:40 geschreven door stefi  

26-09-2006 om 18:52 geschreven door stefi  

25-09-2006 om 18:27 geschreven door stefi  

Olifant door Nick Brandt. Gehuld in stof en nevel. Foto's van echte olifanten !

23-09-2006 om 18:34 geschreven door stefi  

Mijn weegschaal laat dingen aan me zien die ik liever niet zou weten. Een getal van boven de 80 in rode cijfers. En ik ben maar 178 cm. Mijn gekrompen jeans zal dus waarschijnlijk niet gekrompen zijn. Dat spannend gevoel dat ik steeds heb rond mijn buik zal dus toch te wijten zijn aan die overtollige kilo’s die ik begin te krijgen. Mijn jarenlange sportloze activiteiten beginnen zich te wreken. Op een dag heb ik er namelijk de brui aan gegeven aan de sport. Na talloze scheuringen van gewrichtsbanden en spieren heb ik het opgegeven. Toen ik na een minivoetbalwedstrijd iets hoorde kraken aan mijn hiel wist ik het meteen: achillespees afgescheurd. En na 12 weken plaaster en 2 maanden revalidatie, elke dag bij de kinesist, hoefde het voor mij niet meer. Geen sport meer. Liever een kilootje meer dan nog eens af te zien dacht ik bij mezelf. Maar misschien wordt het nu tijd om een paar kilo’s kwijt te spelen. Er verschijnen een paar zwembandjes rond de gordel. Ge komt in uw ‘blokjaren’ zegt men tegen mij. Ik kijk in de spiegel en ziet tot mijn ontzetting dat ik borsten begin te krijgen !

Begin ik nu toch weer te sporten of laat ik die heerlijke chocolade maar achterwege waar ik verslaafd aan ben ? Het is een dilemma. Mijn tweestrijd blijft dus duren. Wint de gemakzucht, de chocolade, de overtollige kilo’s of  zal er opnieuw beweging in mijn leven komen ? Ik spreek bewust van bewegen want aan sporten begin ik echt niet meer. Ik heb geen behoefte meer aan competitie, winnen en jezelf steeds willen bewijzen. Ik zou best die weegschaal wegzetten.

22-09-2006 om 17:21 geschreven door stefi  

21-09-2006 om 16:01 geschreven door stefi  

De herfstbladeren beginnen al te vallen, één voor één, tientallen tegelijk. Telkens weer. Ieder jaar, zoveel jaren … heb ik geleefd. In het schemerduister verlicht door de fletse geelachtige gloed van de straatlantaarns zie ik zijn schimmige gestalte voorbij wandelen. Het oude heertje laat zijn hondje uit, iedere avond op dezelfde tijd. Ik zit hier in het schemerdonker voor het venster naar buiten te staren.

Je zou me niet meer herkennen mijn vriend, ik ben zo veranderd. Het is zo lang geleden dat ik iemand een glimlach geschonken heb, dat ik nog eens hartelijk gelachen heb. Het zorgeloze in mij is verdwenen met de verloren gegane jeugd. Ik vergeet te leven denk ik wel eens, alles gaat aan mij voorbij. De ondraaglijke zwaarmoedigheid in mijn bestaan.

Dagen dat ik niet weet wat zeggen, dagen dat ik niet veel zeg. In gedachten verzonken. Peinzend voor me uit staren. Loomheid, geestelijk vermoeid, mijn ogen vallen toe,nutteloos te  vechten tegen de zwaartekracht.

Dagen dat ik niets te zeggen heb, alleen met mezelf. Het alleenzijn is in wezen een eenzame bezigheid. Toch schrikt het me niet af alleen te zijn met mezelf. Erger is het om alleen te zijn met anderen en niets te zeggen hebben. Andere gedachten dan de mijne doorklieven mijn hoofd, op weg naar de belabberde toestand van mijn hersens.

Laat de wind maar waaien doorheen de herfstdraden van mijn opeengestapelde hersensspinsels. Ik heb die frisse bries nodig om de lome vermoeidheid weg te blazen.

Ik heb niemand mijn vriend, geen vrouw, geen kinderen, geen vriendin. Het is lang geleden dat ik van iemand hield, dat ik verliefd was. Misschien heb ik nooit van iemand gehouden. Weet jij het mijn vriend, ik niet ! Laat me af en toe eens mijn brieven schrijven aan jou als uitlaatklep van opgekropte gevoelens die ik anders met niemand kan delen. Ik weet dat je kan luisteren mijn vriend.

In mijn Kennedystoel wieg ik heen en weer en kijk naar buiten. Het geeft me een geruststellend gevoel dat ik binnen zit en de wereld van op een afstand bekijk. Ik zie het heertje terug keren van zijn wandeling met zijn hond. Zijn dagelijkse routine in zijn leven. Dat is wat er te veel aan is voor mezelf. Zal ik je eens een glimlach geven ?

19-09-2006 om 00:00 geschreven door stefi  

18-09-2006 om 18:50 geschreven door stefi  

16-09-2006 om 18:58 geschreven door stefi  

als ge van ze leven in de westhoek passeert
deur regen en noorderwinden
keert onze den tijd als g’ alhier passeert
den oorlog ga j’ hier were vinden

ja ‘t is den oorlog da ‘j hier were vindt
en ‘t graf van duizend soldaten
altijd iemands vader altijd iemands kind
nu doodstil en godverlaten

(Willem Vermandere)

15-09-2006 om 18:37 geschreven door stefi  

Het strand, schijnbaar verlaten, tijdloos. Enkel één naam: Jean.

14-09-2006 om 17:22 geschreven door stefi  

13-09-2006 om 19:59 geschreven door stefi