Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
fotograffiti
de blog die in feite niet meer bestaat: fotofragmenten in tekstslierten
01-07-2006
Afkoeling
Wat doen een paar jonge meiden als het zeer warm is, juist, afkoeling zoeken aan een fontein. Nu ja 't zijn meer reusachtige stalagmieten waar van boven water uitkomt. En wat doet die ene meid in die rare kledij zie ik je al denken. Het was haar vrijgezellenavond, al was het eerder een vrijgezellennamiddag.
Hij stond daar maar, temidden de straat, met zijn handen op de rug. Hij zou een petanque speler kunnen zijn met dezelfde houding, enkel de ballen zijn er niet. En de kleuren kloppen bijna, blauw, rood, enkel de witte sokken heeft hij niet aan. Anders zou het een Fransman kunnen zijn of is het misschien een Nederlander zonder witte sokken ?
Ik ben deze morgen opgestaan met een deja-vu gevoel. Alles wat ik deed had ik gisteren ook gedaan, en eergisteren en de dagen voordien. Was mijn leven nu zo saai geworden dat mijn alledaagse leven zich eindeloos herhaalde in spiraalvorm. Of was er iets anders aan de hand. Ik had slecht geslapen deze nacht, was zelf wakker geworden met een ongelooflijke kramp in mijn rechterbeen. Je moet je tenen dan naar jezelf toe trekken hadden ze vroeger tijdens de voetbal altijd gezegd, en de kramp zal overgaan. Deze morgen voelde ik het echter nog, een stijf stram gevoel, alsof ik een marathon gelopen had. Al heb ik dat nooit gedaan.
Maar ik had eveneens zo n onbehaaglijk gevoel over mij. Ik had gedroomd en herinnerde me precies wat ik gedroomd had. Meestal was ik s morgens vergeten wat ik gedroomd had maar nu herinnerde ik me nog alles. Mijn droom was in kleur. Kleurenbeelden in dromen, zou dat normaal zijn ? Ik weet ook nog dat er zeker drie aparte verhalen waren. Het laatste verhaal ging over het terugkeren naar mijn geboortehuis. Ik wandelde, samen met een vriend langs het smalle straatje tot ik aan het huis kwam waar ik als kind altijd gewoond en gespeeld had. We begroeten mensen die we tegenkomen, we kennen elkaar, al weet ik niet wie ze zijn. Het huis werd afgebroken, slechts enkele muren bleven overeind. De werkmensen deden hun werk, al zagen ze er wel vreemd uit. Er was er een helemaal in het rood, zelf zijn gezicht en haar waren rood. Vandaar dat ik weet dat ik in kleur gedroomd heb. Plots komt een oude man tevoorschijn, recht naar mij en geeft mij drie kussen. Ik ken die oude man, iemand die ik ken van de fotoclub en die nu erg ziek is. En dan is mijn droom gedaan. Ik werd wakker met dat deja-vu gevoel. Ik weet niet wat mijn droom betekent maar ik voel er mij niet goed bij.
Voor diegenen die dit onwaarschijnlijk vinden, de twee andere dromen weet ik ook nog goed. De eerste droom ging over mijn schoolleven of beter gezegd ik ging terug naar school al herkende ik helemaal niets of niemand van vroeger. Het was allemaal nieuw. Ik liep er een beetje verloren in rond, in mijn droom.
De tweede droom herinner ik het mij het minst. Ik weet enkel dat ik altijd geheim gehouden had dat ik een meisje was met blond haar. En dat de waarheid nu aan het licht gekomen was of dat ik het zelf uitgebracht had.
Het zal dus niemand verbazen dat ik wakker geworden ben met dat onbehaaglijke gevoel over mij. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik weet niet of die dromen een betekenis hebben.
Het is ook de eerste maal in mijn leven dat ik mijn dromen zo helder herinner.
Is mijn leven nu zo saai geworden, zo alledaags dat mijn dromen interessanter zijn dan de werkelijkheid ?
Vanmiddag kwam er plots een collega binnen met het bericht dat er een knap fotomodel op de parking stond in bikini en ze waren fotos aan het trekken. Vol ongeloof stonden we haar aan te kijken. Een fotomodel in hare bikini op de parking. De parking was nu niet bepaald de ideale locatie om een fotoshoot te doen. Er staan geen dure, blinkende karren op die parking. Eerder bescheiden kleine autootjes of enkele middenklassers. Wat zou ze daar verloren hebben. Maar toch hield ze vol dat er daar een jonge dame in bikini stond. Hilariteit alom toen plots de Mark van de personeelsdienst met twee mappen onder zijn arm naar buiten stormde. Hij moest nog iets gaan afgeven aan de overkant zei hij. Om even later terug te komen met een smile op het gezicht dat hij haar gezien had en t was miss België beweerde hij. Een hottie. Bij Mark was iedere jonge schone dame een hottie. Tja, zo lang we de bewuste dame niet gezien hadden konden ze ons van alles wijsmaken.
En geloof het of niet, plots zie ik door de venster aan de overkant van de straat een schone blonde juffrouw in witte badjas lopen. Gevolgd door een cameraploeg. Iedereen aan de vensters natuurlijk. Ik heb vlug mijn fototoestel gepakt en een fotootje getrokken want ge ziet niet alle dagen een blonde deerne in witte badjas over de straat paraderen, zeker niet in een kleine gemeente. De foto is een beetje flou maar dat zal door mijn haast zijn of is het van t verschieten van de schoonheid van dat jong dingske. Maar of dat nu miss België was, ik geloof het niet al beweert de Mark dat hij absoluut zeker is.t Was Virginie zegt hij ! Hij bewijst het met direct naar het internet te surfen om me een foto te laten zien van Virginie. Maar hoe meer ik er naar kijk hoe minder ik hem geloof.
Deze morgen zag ik aan het werk een muur vol affiches hangen met de mysterieuse tekt "Wie is Gilbert ?" Ik ken wel een Gilbert maar als dat de Gilbert is die bedoeld word weet ik niet.Ik betwijfel ook dat de Gilbert die ik ken al die affiches daar zou hangen. Onderaan de affiches staat een website adres. Maar bij het surfen daar naartoe ben ik niet veel wijzer geworden. Morgen zou ik wijzer moeten zijn, zeggen ze, denk ik. Zou er overal in het land nu affiches hangen van "den Gilbert" ?
Ge hebt mensen die altijd te laat zijn en ge hebt mensen die overal te vroeg zijn. Bij de laatste categorie behoor ik. Het is sterker dan mezelf maar ik ben liever te vroeg dan juist op tijd. Zo kom ik altijd een half uur vroeger op het werk. Om acht uur sta ik daar al terwijl ik pas om halfnegen moet beginnen. Maar dat is om een beetje te ontwaken, eerst een koffietje drinken en een praatje maken met de koffiemadame, een soort ochtendritueel. Ik beken, mijn eerste koffietje drink ik meestal op het werk. Ik neem thuis de moeite niet om koffie te maken voor mij alleen, ik babbel liever met ons Krista, dat is de koffiemadame die om halfacht al begint. Als ik op het werk arriveer staat de koffie al klaar. Een luxe.
En als ik al voor de computer zit en mailtjes aan het lezen ben komt de rest toe. Ge hebt er hier die juist om halfnegen toekomen, ze hebben wel op tijd geprikt en de rest kan hun gestolen worden. Ze zijn toch op tijd is hun argument. Rond een uur of negen trekken ze zich op gang. Dat zijn de nonchalante trek het je niet aan types. De tegenhangers van mezelf dus.
Dat te vroeg komen is nu eenmaal een tikje van mij die ik er niet uitkrijg. Neem ik de trein dan ben ik veel te vroeg en kan ik gemakkelijk nog iets drinken. Idem dito met allerlei afspraken, zelfs bij de tandarts ben ik te vroeg. Dan zit je daar in de wachtkamer te luisteren naar het irritante geluid van die boor. Je fantasie begint te werken, je ziet de martelscène uit de film van Marathon Man voor je. Is it safe ?vraagt de voormalige SS-tandarts Szell altijd maar weer. Te vroeg zijn is niet altijd zo goed voor mensen met veel fantasie !
Een mens moet af en toe winkelen en ik doe dat soms in de Lidl omdat ik daar toch moet passeren en omdat het daar goedkoop is en dat is ook mooi meegenomen. Maar omdat het daar goedkoop is kom je er veel allochtonen, meestal Marokkanen, tegen die daar bewust komen winkelen voor hun grote gezinnen. Hoe zou je zelf zijn. Het minst wat er kan gezegd worden is dat ze opvallen, zeker in een provinciestadje, de vrouwen met hun lange kleden en hoofddoek. En nu ook, het viel me op dat er veel hoofden gedraaid werden als de vrouw passeerde met haar volgeladen winkelkarretje.
Aan de ingang van de Lidl zat een oude man accordeon te spelen. Ik had hem daar vroeger nog gezien. Hij deed zijn best om de aandacht te trekken en had zich ook strategisch opgesteld aan de winkelkarretjes in de hoop dat de euro die men nodig had voor die dingen bij hem terecht zouden komen. Ik hield hem een tijdje in de gaten maar geen mens die hem iets schonk. Men liep hem met een wijd boogje voorbij alsof hij een melaatse was. En net toen ik wou wegrijden kwam de Marokkaanse vrouw met lang kleed en hoofddoek naar buiten. Ze stuurde haar man met het winkelkarretje naar de auto en stapte terug naar de accordeonspeler en legde iets in het schaaltje. Ik heb nooit iemand verbaasder zien kijken dan die accordeonist. Hij bleef haar nastaren toen ze wegging en ik moest denken aan de parabel van de barmhartige Samaritaan. Wat kan het leven toch mooi zijn als we elkaar zonder woorden verstaan.
Iedere morgen zag ik haar voorbij rijden, lange blonde haren die wapperen in de wind, zonnebril op haar neusje en met haar strak zwart rennerspakje aan, een goddelijk wezen op een koersfiets. Niets mooier dan een getrainde mooie vrouw die aan het fietsen is met een koersfiets. Haar lichaam voorovergebogen, handen onderaan het stuur, haar achterste ietwat omhoog, pure sensualiteit. Mijn timing was iedere keer perfect, de hare ook, precies op het zelfde punt kwamen we elkaar tegen op de straat. Ik knikte wel iedere keer een goedendag, zij fietste echter ongestoord verder met hoge trapsnelheid op groot plateau. Mijn hart ging iedere keer sneller slaan, het hare ook van de inspanning.
Maar ik schrijf hierboven wel dat ik haar zag voorbij fietsen want ik zie mijn fietsende blondine niet meer. Geen lange slanke benen meer, bruingebrand in de zomer. Geen wapperende blonde haren meer, geen kontje meer in strakgespannen koersbroekje. Mijn wielergodin passeert niet meer. Misschien heeft ze doping gepakt en is ze geschorst !
Vlot geschreven eigenzinnige leuke humoristische verhalen vind je bij de twintigjarige Katrien.,studente Twee Talen aan de RU Gent en streekgenote van mij. Ga eens kijken en lezen op http://kirsten.punt.nl misschien bevalt het u !
Iedere morgen zo rond n uur of vijf word ik opgeschrikt door een doffe slag, gevolgd door het wegrijden van een auto. Iedere dag ben ik dus wakker rond vijf uur en dat is de schuld van Yves Desmet. Het is zijn krant De Morgen die mij iedere morgen zijn naam geweld aandoet. Enkele dagen geleden kreeg ik namelijk een persoonlijke brief van den Yves, alhoewel hij mij niet kent en ik ken hem ook niet persoonlijk, of ik niet geïnteresseerd was om drie maanden gratis De Morgen te lezen. In kleine lettertjes vanonder stond wel dat ik om drie maanden gratis te lezen, ik wel drie maanden moest betalen. Maar ik vond het wel een goede deal, 50 % korting en ik lees toch dagelijks een krant. Persoonlijk vind ik De Morgen wel een degelijke krant met, alhoewel je daarvoor misschien geen krant koopt, de beste fotos van onze beste reportagefotografen. Ik lees dus een beetje De Morgen voor de fotos, sommigen kopen de Playboy voor de artikels ! Spijtig dat de postbode zo vroeg komt, ik denk dat ik zijn eerste klant. Gelukkig komt hij de zaterdag iets later, rond acht uur. Ze zijn toch een beetje klantvriendelijk !
Deze morgen een zomerlandschap. Boerenlanschap in kleinschaligheid. Hitte die reeds zindert. Wel mooi weer om zo 's morgens foto's te maken maar ik moet wel gaan werken.Opnieuw een zwoele zweterige dag dus maar deze avond als ik thuis kwam heb ik in de regen gestaan. Met mijn armen open en ik liet mij nat regenen. Heerlijk !
Het is niet echt mijn ding die hondsdagen. Al zijn het niet echt hondsdagen want die zouden maar op 20 juli beginnen. Ik functioneer niet optimaal meer en ik heb zo n eigenaardig gevoel de laatste dagen. Een soort bang gevoel, een angstig gevoel, een waarschuwend gevoel. Maar voor wie of wat weet ik niet of heeft de warmte mijn hersens aangetast en begin ik aan waanbeelden te lijden. Ik voel me nergens op mijn gemak, mijn lichaam begint me te waarschuwen dat er iets gaat gebeuren. Kan ik nu al aan voorspellingen doen ? Door de warmte werken mijn hersenen trager of is het iets anders ?
Ben ik wel goed bezig met mijn leven of begint het alleenleven door te wegen en twijfel ik daarom meer en meer. Zelfs het schrijven gaat me niet goed af vrees ik. Teveel gedachten die ik niet op papier kan zetten. Verwarring, mijn brein overhit. Ik ben een noordeling, een bleke scheet die amper bruint en die nog teveel in het zuiden woont.
Ondanks mijn verwarrend schrijven wil ik geen doemdenker zijn en als ik mijn fototoestel in mijn handen neem en op pad ga dan herleef ik weer. Wat een klein drukje op een knopje kan doen met een mens ! Durven, doen zei mijn leraar in de fotografieles altijd als ik weer met een of ander idee kwam aandraven. Misschien moet ik dat meer doen in het gewone leven maar ik ben daar echt niet goed in. De eerste hondsdagen of wat daarvoor moet doorgaan brengen gevoelens naar boven bij sommige mensen. En bij mij is het dus dat onveilig, me niet goed voelend gevoel, opborrelend bij ieder graadje meer.
Ondanks de hitte moesten de manschappen, in traditioneel kostuum, in de houding staan. Je ziet het zweet al in hun schoenen staan en sommigen verlangen naar een pintje.
fotograffiti
