Twee verwante artikelen in Public Library of Science (PLOS) laten zien dat een groot aantal soorten in een korte tijd kan ontstaan uit een kleine populatie. Hobbyisten die bekend zijn met tropische vissen kunnen de grote diversiteit in cicliden wel waarderen.


In het eerste artikel¹ veronderstelt de auteur dat in de afgelopen '15.000 jaar' het aantal soorten cicliden dat in het meer Lake Victoria leeft, van een handje vol is uit gegroeid tot honderden. Het nabijgelegen meer, Lake Malawi, heeft ondanks een veel hogere veronderstelde ouderdom, niet zo'n grote verscheidenheid aan cicliden
    Net als hondenfokkers een bepaalde eigenschap willen selecteren, heeft het milieu waar iedere vissensoort in leeft geresulteerd in het selecteren van bepaalde genen die de vis beter laten overleven in zijn omgeving. Afzondering van het nieuwe soort zorgt er dan voor dat de combinatie van genen bewaard blijft. Het verbaasde de wetenschappers echter dat dit veel sneller gegaan is dan ze verwachtten.
Woorden als 'verbluffende diversiteit', 'ze schijnen miljoenen jaren jonger', 'adaptieve uitstraling' en 'divergente selectie' zetten de toon. Een andere verrassing was dat natuurlijke selectie 'erin geslaagd was' om in sommige groepen genetische variatie te elimineren.
In een andere verhandeling in PLoS Biology,² laat de auteur zien dat het echt het milieu was wat de diversiteit in de kenmerken van cicliden heeft veroorzaakt. Ook hier wordt weer gesmeten met mooie uitspraken als 'divergente natuurlijke selectie', 'parallelle evolutie' en 'divergente evolutie'. Er wordt een verband gelegd tussen de ontwikkeling van het visuele systeem en de kleur van de mannetjes.

Wetenschappers aan de Universiteit van Manchester en het Natural History Museum hebben de grote nagel aan de achterpoten van kleine vleesetende Dino's (zoals de Velociraptor en de Deinonichus) onderzocht. Men nam altijd aan dat deze Dino's hun prooi open reten met hun nagels, zoals dat in de Jurassic Park films uitgebeeld wordt.



De onderzoekers hebben een robotarm en computer modellen gemaakt, die de beweging van de poten moesten nabootsen. Openrijten van prooi bleek echter helemaal niet te lukken. De nagel draait zich in het vlees, en fungeert meer als een soort haak. Bovendien waren de wonden niet diep genoeg om een echt gevaar op de leveren voor de grotere prooi. Nu wordt er een nieuwe conclusie getrokken: "Het geeft een krachtige grip, wat het idee naar voren bracht dat ze gebruikt kunnen worden om tegen de zij van een prooi op te klimmen."

Tot zo ver het wetenschappelijke onderzoek. En dan nu een artikel uit de standaard Geloofsbelijdenis der Evolutieaanhangers: "Sommige van de kleinere verwante soorten hebben mogelijk in bomen geklommen, voordat ze naar beneden gleden of sprongen. Deze dieren staan heel dicht bij de oorsprong van vogels, en zouden in verband gebracht kunnen worden met het ontstaan van de vogelvlucht." Uit de woorden 'mogelijk' en 'zou kunnen' is af te leiden dat het gaat om veronderstellingen. Er is nog nooit enig bewijs gevonden voor de ontwikkeling van veren bij dinosauriërs, laat staan vleugels. De benodigde tussenvormen zijn nooit gevonden, alleen een paar keer verzonnen (denk aan de 'vroege vogel' Archaeopteryx en de Archaeoraptor vervalsing). Zelfs al zouden deze dino's in bomen hebben geklommen om prooi te jagen, dan deden ze dat nog niet in de stamboom van het leven. Een verband tussen hen en de vliegende dieren is nooit bewezen. (Net als alle overige missende schakels trouwens; ze worden niet voor niets 'Missing Links' genoemd). Daar komt nog bij dat volgens de Bijbel alle beesten ooit planteneters waren. Als God de haak aan de achterpoot gemaakt heeft - en als het geen product van een latere aanpassing is - dan ligt het alleen maar voor de hand dat de haak bedoeld was om in bomen te klimmen. Zo konden ze beter bij het loof of de vruchten die ze toen aten. Er zijn overigens aanwijzingen dat T-Rex ook planten heeft gegeten. Natuurlijk was hij een carnivoor, maar het is duidelijk dat je alleen aan de vorm van de tanden van een fossiel niet kunt zien wat hij at. Dit brengt ons bij een heel lastig onderwerp: waarom zijn beesten en mensen elkaar gaan opeten? Misschien kan dit artikel iets meer licht op deze zaak werpen. In ieder geval een onderzoeksgebied voor creationisten, maar de vraag is of het vraagstuk wel wetenschappelijk benaderd kan worden. Het is in ieder geval een feit dat de kenmerken die door evolutionisten vaak met graagte worden toegekend aan overleving, dood en verderf, net zo goed een aanwijzing kunnen zijn dat er een tijd geweest is dat alles 'heel goed' was.

Er circuleert een verhaal in de wetenschapsmedia dat een explosieve toename van complexe organismen in het Cambrium samenging met een toename van zuurstof in de atmosfeer. Verslaggevers leggen een kennelijk oorzaak- en-gevolg verband.







Voorbeelden:

1. News@Nature: "Een scherpe toename van de hoeveelheid zuurstof in de lucht kan het startschot voor de evolutie van complex dierlijk leven geweest zijn".
2. Queens Universiteit: "De zoektocht naar een antwoord op Darwins Dilemma: zuurstof kon wel eens de sleutel zijn voor de eerste verschijning van grote dieren, zegt Queens professor".
3. Science Daily: "Het nauwe verband tussen de eerste verschijning van zuurstofrijke omstandigheden in de oceanen, en de verschijning van grote dierenfossielen, bevestigt het belang van zuurstof als aanzetter voor de vroege evolutie van dieren, zeggen de onderzoekers".

Dieren hebben absoluut zuurstof nodig, en een toename van zuurstofconcentraties in het late Neoproterozoïcum is geopperd als een stimulans voor hun evolutie. Het ijzergehalte van diepzeesedimenten laat zien dat de diepe oceaan voor en tijdens de Gaskiers ijstijdontwikkeling (580 miljoen jaar geleden) zeer zuurstofarm en ijzerhoudend was, en daarna zuurstofhoudend is geworden. De, voor zover bekend, oudste leden van de Ediacara flora en fauna zijn gevonden kort na de Gaskiers ijstijdontwikkeling, hetgeen een causaal verband suggereert tussen hun evolutie en deze toevoeging van zuurstof. Een langer stabiel zuurstofrijk milieu kan het verschijnen van bilaterale zelf voortbewegende dieren, zo'n 25 miljoen jaar later, mogelijk hebben gemaakt.

Een aantal onderzoekers van het Weizmann Instituut in Rehovot, Israel, schreven in Nature,¹ over het effect van mutaties op proteïnen. Bij hun tests bleek dat de weerstand van een bacterie (E. coli) tegen mutaties, maar tot een bepaalde drempel ging. Voorbij die drempel was de dood van de bacterie snel en onverbiddelijk, zelfs nadat ze de slechte mutaties hadden verwijderd.

De proteïnen waren "veel minder robuust dan algemeen wordt aangenomen"
Hun studie werpt ook twijfels op over de overlevingskansen van zogenaamde "neutrale" mutaties. In eerste instantie lijken deze mutaties geen invloed te hebben op het organisme, vanwege back-up kopieën van een gen, het onderdrukken van het gemuteerde gen en andere mechanismen die de cel gebruikt om de schade te beperken. Uiteindelijk wordt de drempel echter toch bereikt en stort het systeem net zo snel in elkaar als een cel die door schadelijke mutaties wordt vernield. De schrijvers van deze studie gaven niet aan dat gunstige mutaties op den duur een organisme kunnen helpen. Ze konden eigenlijk niets meedelen wat evolutie enige hoop geeft op vooruitgang. Sterker nog, ze stelden een "nieuw model" voor wat zelfs anti-evolutionair klinkt: Cellen zijn geprogrammeerd om zo lang mogelijk schadelijke mutaties af te weren, maar zullen uiteindelijk instorten onder de last van mutaties. Een ander gevaar is dat willekeurig ronddrijvende proteïnen zich kunnen zich 'opstapelen' (verzamelen) om zo een het organisme aan te vallen.

Wie kan zich nog herinneren dat de overeenkomst tussen de genen van mensen en chimpansees geschat werd op 98.5%? Wat dacht je ervan om daar eens 94% van te maken?


Dat is de nieuwe schatting die gemaakt wordt door Matthew Hahn (Universiteit van Indiana) en een team, die een scriptie publiceerden in PLoS One.¹ J.R. Minkel, die schrijft voor Scientific American, zei: "het verschil van 6 procent is aanzienlijk groter dan de algemeen aangehaalde getal van 1.5 procent."
    Waarom zo'n drastische revisie? Hahn zegt dat de vorige schatting geen rekening houdt met verdubbelde genen. Of, zoals Minkel het verklaart (uitgaande van Evolutie):

De nieuwe vondst ondersteunt het idee dat evolutie mensen mogelijk nieuwe genen gegeven heeft met nieuwe functies die niet bestaan bij chimpansees, iets wat onderzoekers tot voor kort niet herkend hadden. De oudere waarde van 1.5 procent geeft het verschil aan tussen de overeenkomstige genen van mensen en chimpansees, zoals het verschil in spelling van hetzelfde woord in twee gelijksoortige talen. Gebaseerd op dat getal, hebben experts voorgesteld dat mensen en chimpansees in wezen dezelfde genen hebben, maar dat ze verschillen in wanneer en waar ze aan en uit gezet worden.
Het nieuwe onderzoek houdt rekening met de mogelijkheid van meervoudige kopieën van genen en dat het aantal kopieën kan verschillen tussen soorten, zelfs al is het gen nagenoeg hetzelfde.

De statistieken: "De groep schatte dat mensen 689 nieuwe genduplicaten hebben verkregen en er 86 verloren hebben sinds ze aftakten van onze gezamenlijke voorouder die we zes miljoen jaar geleden hadden met de chimpansees. Evenzo redeneerden ze dat chimpansees 729 genkopieën verloren hebben die mensen nog hebben."
    Minkel en de auteurs van de verhandeling keken niet buiten het hokje van evolutie om de verschillen te verklaren. Er werd een geneticus aangehaald die gezegd zou hebben: "Het verslag ondersteunt het opkomende gezichtspunt dat de verandering in genkopie aantal, via genduplicatie of verlies, een van de belangrijkste mechanismen is die de evolutie van zoogdieren dreef." Hoe dit nieuwe genen of complexe systemen produceert, werd niet uitgelegd. Minkel somde op wat evolutionisten hierbij geloven: "Onderzoekers geloven dat toegevoegde kopieën van hetzelfde gen evolutie als het ware laten expirimenteren met het vinden van nieuwe functies voor oude genen." Die zin, samen met zijn eerdere opmerking: " dat evolutie mensen mogelijk nieuwe genen gegeven heeft met nieuwe functies", maakt van evolutie een persoonlijkheid die zelfstandig intelligente of semi- intelligente beslissingen kan nemen.

Hier kunnen Darwinisten behoorlijk last van hebben:
waar kwamen de insecten vandaan?
Een paar van de stekelige problemen waar geen muggenstick tegen helpt:
 

• Er zijn ontzaglijk veel soorten insecten.
• Insecten vallen onder de sterkste dieren, ook qua overleving.
• Er komen 'voor' het Devoon geen fossielen van insecten voor. (Volgens evolutie 410 miljoen jaar geleden).
• De 'eerste' gesegmenteerde lichamen verschenen in het Cambrium (Gesteld op 511 miljoen jaar geleden).
• Er zijn geen zee-insecten, maar die 'eerste' gesegmenteerde dieren uit het Cambrium waren maritieme organismen.

Probeer je nu eens het volgende voor te stellen: (1) een insect met zes poten, (2) een spin met acht poten, (3) een duizendpoot met 15 tot 173 paar poten, en (4) een krab met 10 poten, waarvan er twee klauwen zijn. Nu is de opdracht: maak hier een mooi evolutionair verhaal van met een gezamenlijke afstamming. Dat is een leuke uitdaging. Zelfs de meest doorwinterde Darwinist zal hier een hele kluif aan hebben, zoals de openingszinnen van een verhandeling in Science¹ stellen dat de oorsprong van zespotigen zeer betwist wordt. De bijna volledige afwezigheid van fossielen die ze zouden moeten verbinden met andere soorten als duizendpoten en miljoenpoten, schorpioenen en spinnen is een groot probleem voor ze.
Door naar bepaalde genen te kijken denken ze de krabben, kreeften en garnalen te kunnen verbinden aan de insecten, maar dat betoog is doorspekt van onzekere termen als 'schijnt', 'lijkt' en 'heeft misschien'. Volgens het artikel is het ook hoogst merkwaardig dat de insecten, die zich zo makkelijk kunnen aanpassen aan elke soort omgeving op het land, nooit verder ontwikkeld zijn in de zee. Ze veronderstellen dat er al andere organismen zijn die belangrijke posities in het milieu innemen, waardoor de insecten daar niet nodig zijn.
Dus is er geen plaats meer in de herberg van Neptunus, de insecten hebben hun plaats ingenomen op het land en het Darwinverhaal is weer gered. En de afwezigheid van insecten in het fossielenverhaal voor het Devoon is verklaard.

Wat is het toch heerlijk als je de hele wetenschappelijke gemeenschap achter je hebt staan. Je kunt lekker je gang gaan, allemaal mooie verhaaltjes verzinnen en het wordt nog gepubliceerd ook. Maar wee je gebeente als je probeert iets anders te beweren dan Meester Darwin! Nee, je recept moet wel helemaal passen binnen de beperkingen van het Neo Darwinistische Kookboek der Grote Waarheden. Het is ronduit verbluffend om te zien hoe de Darwinpartij met zoveel gemak een verklaring publiceert bij een totale afwezigheid van bewijs (uit het fossielenverhaal bijvoorbeeld). En wil je betrouwbaar over komen dan verzin je gewoon een paar duur klinkende woorden als ontogenese, divergente en convergente evolutie, antropomorfisme en gradualisme. Dan houd je het eenvoudige publiek op een afstand en houd je de wetenschappelijke gemeenschap te vriend. Flink speculeren en personifiëren en als je er niet meer uitkomt, af en toe wat magische woorden gebruiken als 'ontstaan', 'voortbrengen' en 'verschijnen'. Het wordt weer hoog tijd voor een rondje lariekoek; wie lust er nog eentje?

Vorige schattingen van de leeftijd van het heelal zitten er 15% naast, volgens ABC News Australië, die nieuwe schattingen rapporteert van Amerikaanse en Australische astronomen. 


Rekening houdend met de uitdoving van licht door stof bepaalden ze de nieuwe afstand tot M33, een sterrenstelsel dat gebruikt wordt als een standaard voor afstandsbepalingen. Het was eerst berekend op 2,6 miljoen lichtjaar, nu is het 3 miljoen lichtjaar geworden. Hierdoor worden andere schattingen van afstanden in het heelal ook beïnvloed, alsmede de totale leeftijd van het heelal, was hun conclusie.  In het artikel wordt verder gespeculeerd dat onze lichamen bestaan uit sterrenstof en dat de helft van ons lichaam bestaat uit waterstofatomen die stammen uit de tijd van de Big Bang. Al met al mogen we onszelf nu weer en paar miljard jaar ouder voelen.

Het bulletin van de Geological Society of America startte 2007 met een knal. (Vakidioten noemen een uitroepteken soms een knal). Je ziet niet vaak een uitroepteken achter de titel van een wetenschappelijk werk. Het laat iets zien van schrik en ontsteltenis die Donald R. Lowe (Stanford) en Gary R. Byerly (Louisiana State)¹ gevoeld moeten hebben toen ze een rotsformatie van de onderkant van de geologische kolom (Archaïcum) helemaal naar boven (Pleistoceen) moesten verplaatsen.

IJzersteen formaties in de Barberton Greenstone belt, Zuid Afrika, werden tot nog toe gezien als de oudste hydrathermische eruptie afzettingen onder water ter wereld. Het zou vermeend bewijs hebben geleverd voor Archaïcum hydrathermische systemen, oceaansamenstelling en temperatuur, en het vroege leven. Dit rapport presenteert ... bewijs vanuit drie wijd verspreide gebieden dat het ijzersteen gevormd is op, en direct onder het moderne aardoppervlak, door actief grondwater en bronnen, waarschijnlijk tijdens perioden van zwaardere regenval in het Pleistoceen... deze afzettingen vertegenwoordigen wel een opmerkelijk ijzeroxide afzettend hydraulisch systeem uit het Kwartair (een recent tijdperk, waaronder het Pleistoceen), maar bieden geen informatie over de omstandigheden of het leven op de vroege Aarde.

En zo is het verplaatsen van de eerste rotsen op Aarde naar de moderne tijd reden voor een knal. "IJzersteen afzettingen in de Barberton Greenstone belt, Zuid Afrika: Producten van een Cenozoïsch hydraulisch systeem, geen hydrathermische eruptiekanalen uit het Archaïcum!" De geaccepteerde leeftijd was ongeveer 3,55 miljard jaar. Van het Pleistoceen wordt verondersteld dat het ongeveer 2 miljoen jaar geleden begonnen is. Dat betekent dat de nieuwe leeftijd maximaal 0,06% is van de oude.

Mark McBride (Universiteit van Wisconsin) is al 10 jaar bezig met onderzoek naar hoe een bepaalde bacterie zich voortbeweegt. Zijn conclusie is dat de microbe een soort loopvlak heeft als een lopende band waardoor het over verschillende soorten oppervlakten kan glijden als een soort all-terrain vehicle (ATV) of een tank.
   

Volgens een persbericht van de Universiteit van Wisconsin, is het energie departement geïnteresseerd in deze bacterie, Cytophaga hutchinsonii, omdat het papier en andere houtproducten kan verteren.   Dit is de eerste stap in het omzetten van levend materiaal in ethanol, wat weer als brandstof gebruikt kan worden.
    McBride heeft een "onderdelenlijst" van 24 genen geïdentificeerd die betrokken zijn bij de voortbeweging. Hij bevestigde kleine latex bolletjes aan het oppervlak van de cel en observeerde hoe ze in alle richtingen bewogen. Hij zei: "De celwand schijnt een serie lopende banden te hebben," en beschreef deze bijna onzichtbare vezeltjes als bandprofiel, "ontworpen om het organisme over een verscheidenheid aan oppervlakten te laten bewegen, als een all-terrain vehicle." Hij denkt dat deze structuren ook cellulose naar inwendige van de cel transporteren, naar speciale organellen die het verteren.
    Hoe de cel de cellulose verteert moet nog verder uitgezocht worden. Andere bacteriën kennen dit trucje ook, maar deze bacterie "gebruikt óf een andere strategie óf andere enzymen." Het energie departement is erin geïnteresseerd omdat het onze energieverslindende maatschappij nieuwe mogelijkheden biedt om materialen als papierpulp, zaagsel, stro en kaf om te zetten in bruikbare energie.
    Wat McBride in dit onderzoek pas echt intrigeert, is hoe C. hutchinsonii het precies doet. Hij en zijn studenten hebben het vergeleken met een andere glijdende microbe, Flavobacterium johnsoniae. De twee zijn "geen naaste verwanten" van elkaar, maar toch "gebruiken ze dezelfde machinerie om te bewegen." Hoe verschillend zijn die twee? McBride beweerde: "Jij bent meer verwant aan een fruitvlieg dan deze twee organismen aan elkaar."

Dikke boeken over systematische theologie bevatten gewoonlijk gedeelten over scheppingsleer (protologie), de studie van de mens (antropologie), en de studie van de laatste dingen (eschatologie). Die gedeelten zijn ook aanwezig in een artikel dat geschreven is door Adrian Brown van het SETI instituut, dat zich bezig houdt met het zoeken naar buitenaardse intelligentie.
Zijn protologie: Darwins materialisme is het standaard uitgangspunt, en behoefde geen verdere uitwerking.
Zijn antropologie: hij zei dat de mens als een god is, scheppend naar zijn eigen beeld en inzicht. "Een aangrijpend thema in Science Fiction is de potentie van de mens om leven te scheppen en de gevaren die daarin schuilen."
Zijn eschatologie: hij suggereerde dat de evolutie van onze robotschepsels ons ooit overbodig zal maken. "Wanneer robots de mensheid eenmaal hebben vernietigd, zullen ze in staat zijn om zonder ons verder te leven". Als wij voor god gaan spelen, dan kunnen we eeuwigheid en almacht dus wel vergeten.
    Hoewel Brown toegaf dat het "levensgevaarlijk is om verhalen te vertellen over de toekomst en daar nu onze keuzes op te baseren", stond hij zichzelf wat "fantasieën" toe over "een tijdlijn waar de mens leven schept en door zijn eigen schepping vernietigd wordt". Onze troost zal dan zijn dat we deel hebben uitgemaakt van het grote plan van de evolutie:

Zolang we onze schepping maar in staat stellen tot Darwinistische evolutie, is het waarschijnlijk dat de Aarde, gezien als een compleet ecosysteem, door zal stomen naar verdere technologische prestaties en eco-systemische verlichting. De mensheid zal een heldenrol hebben gespeeld in dit avontuur. Zelfs robots (misschien juist in het bijzonder robots) zullen dit wel moeten erkennen. Onze levens zullen betekenis hebben door ons nageslacht, een vrij gangbaar doel in het leven van de alledaagse mens.

Hij heeft niet de mogelijkheid overwogen dat, net als in 1984 (het boek van George Orwell), de robots elke herinnering aan de mensen uit hun geschiedenisboeken gebannen zullen hebben. Ach, dan zijn we toch allang uitgestorven, wat maakt het dan nog uit? Beter dan te wachten op het uitdoven van onze zon, veronderstelt hij, en vervolgt:

Misschien is het leven van machines onvermijdelijk, als Darwinistische evolutie door wil gaan op Aarde. (...) Als mensen zichzelf de komende eeuwen alsmaar blijven opwaarderen met zelfgemaakte technologie, zullen we het ons dan ooit volledig beseffen wanneer de machines de macht overgenomen hebben? Wat is er nog menselijk aan een robot met enkel nog een paar originele Homo Sapiens hersencellen?

Vreemd eigenlijk dat een SETI onderzoeker, een wetenschapper, zich bezig houdt met zulke theologische zaken. Hij concludeert dat het voor SETI belangrijk is om rekening te houden met de mogelijkheid dat wanneer we contact maken met buitenaardse wezens, zij het robotnageslacht kunnen zijn van soortgelijke wezens als wijzelf. (...) Is het mogelijk dat ze wachten tot wij slim genoeg zijn om een robot te maken die met hen kan praten?

'Tuurlijk, in fantasieland kan alles; monsters onder het bed, misschien zijn we wel programma's in de Matrix. Doe een wens bij een vallende ster, en je dromen komen uit. Laat je fantasie maar gaan, en alles is mogelijk; evolutie biedt vooruitgang, en wij kunnen zijn als goden! (Nou ja, in ieder geval totdat het heelal helemaal afgekoeld is). Wauw, wat een vreemde droom. Oké, wakker worden, en terug aan het werk maar weer. Verstandige mensen baseren hun dagelijkse beslissingen niet op hun nachtmerries. Enne, Adrian, als je nog eens wat 'wetenschappelijks' probeert te schrijven, zorg dan dat je wakker bent, we hebben het echt wel door als je zit te dagdromen.

Hebben twee dingen een gemeenschappelijke oorsprong wanneer ze allebei rondjes draaien? Een Japans team denkt van wel. Een zweephaartje aan een bacterie draait, evenals ATP synthase (een onderdeel van de cel dat bij de energievoorziening actief is), hoewel een zweephaarmotor tien keer zo groot is. Volgens een publicatie in PNAS,¹ merkten deze onderzoekers op dat "Deze resultaten een evolutionaire verwantschap impliceren" tussen het zweephaartje en de ATP synthase.

Merk op: "versnelde diversificatie" kan praktisch gezien worden als een synoniem voor "plotselinge verschijning". (Wetenschappers hebben wel vaker de neiging om eenvoudige dingen moeilijk te omschrijven.) "Vanwege zijn onvolledigheid geeft het fossielenverslag van amfibieën weinig duidelijkheid over de tijd en snelheid waarmee moderne taxonomische groepen hun verscheidenheid verkregen," zeiden ze, "...de timing en intensiteit van belangrijke macro evolutionaire trends worden verhuld door schaarste van de fossielen." Wát zecht u nou toch allemaal?... uh, nou, er zijn dus niet genoeg fossielen om evolutie te bewijzen... O, zeg dat dan meteen!
Moleculair bewijs heeft Darwinistische geleidelijkheid echter niet kunnen redden. Hun grafieken laten geen duidelijke toenemende diversiteit zien, maar pieken en dalen, en een plotselinge uitbarsting van verscheidenheid in het meest recente tijdperk. "Onze uitkomsten, afgeleid van bestaande taxonomische groepen," concludeerden ze, "leveren bewijs voor aanzienlijke fluctuaties in de geschiedenis van amfibie diversificatie, en verwerpen de hypothese van geleidelijke accumulatie van mutaties door afstamming." Kortom, er is geen bewijs voor het geleidelijk ontstaan van amfibieën.

Er zijn cellen in onze hoofdhuid die haar produceren, maar er zijn ook cellen die bijvoorbeeld op de palm van onze hand zitten, die geen haar maken. Er zijn al met al duizenden verschillende cellen die allemaal hun eigen unieke taak hebben die belangrijk is in het goed functioneren van een orgaan in ons lichaam. Maar hoe weten die cellen waar ze naar toe moeten?
   

Wetenschappers vermeldden in een artikel in PLOS¹ dat cellen iets in hun DNA hebben dat lijkt op een postcode, wat hun plaats in het lichaam bepaalt. Huidcellen op 43 plaatsen van het lichaam werden vergeleken. Hoe cellen weten waar ze zijn in het lichaam is altijd een groot raadsel geweest. Nu blijkt dat het adres van de cel gecodeerd zit in het DNA.
    Onze postcodes bestaan uit cijfers en letters die je stapje voor stapje dichter bij je doel brengen. Zo hebben cellen ook een code in hun genen die ze verwijzen naar de juiste plek. Er werden drie locaties in het DNA gevonden die overeen kwamen met de locatie van de cel in het lichaam. Ze gaven aan of ze uit de bovenkant of de onderkant van het lichaam kwamen, dichtbij of ver weg van het midden van het lichaam, en dichtbij of ver weg van het oppervlak van het lichaam. Elke set genen brengt ze zo dichter bij hun eindbestemming, net als bij een postcode. Deze ontdekkingen kunnen wetenschappers weer verder helpen bij het bestuderen van de ontwikkeling van ziekten, het genezen van wonden en het maken van kunstmatig weefsel.

Veronderstelde embryo's van dieren in precambrisch gesteente in China zijn dat niet. Vorig jaar juni (en eerder) vonden onderzoekers iets wat leek op symmetrische embryo's in lagen onder de 'cambrische explosie'. Als dit zo was geweest dan was er bewijs voor een vroeg ontstaan van Bilateria.



Nu classificeert een publicatie in Nature ze als reusachtige bacteriën en niet als embryo's.¹
Sommige evolutionisten hadden gehoopt dat deze ontdekking de cambrische explosie wat zou dimmen door de oorsprong van symmetrische lichaamsbouw verder terug te dringen in de tijd. In een "News and Views" artikel in hetzelfde nummer van Nature,² noemde Philip C. J. Donoghue (Universiteit van Bristol) dit een "embryonale identiteitscrisis" die deze hoop doet vervagen. Hij gaf toe dat evolutionisten nog steeds kampen met "overkoepelende vragen" over de timing en embryologische basis van de oorsprong van levende wezens. De ontdekking dat deze structuren geen embryo's zijn, stuurt de evolutionisten weer terug naar AF. "Net als alle andere theorieën over precambrische beesten, is de classificatie van deze fossielen verre van bepaald, zelfs op rijk-niveau" (de hoogste rang in de taxonomie - red.)

Een ontdekking van fossielen door amateurs in Montana, laat volgens de Great Falls Tribune "een vleeseter en een planteneter - met de staarten gekruist als zwaarden" zien. De fossielen hebben een "opmerkelijke detaillering, zelfs tot aan pezen en tanden." De drie amateur ontdekkers waren aan het verkennen op privé-terrein in Garfield County. Ze vonden botfragmenten op de bodem van een ravijn en zagen dat ze afkomstig waren van botten die uit afbrokkelend gesteente in de wand van de helling staken.
 

Hij klauterde ongeveer 6 meter langs de kant van het ravijn omhoog en volgde het spoor van botfragmenten tot aan een vlakke richel waar hij iets zag wat onmiskenbaar een groot fossiel was: het bekken van een dinosaurus, blootgelegd in het gesteente.
 "Zijn kont hing letterlijk uit de helling," zei [Mark] Eatman.
Het team borstelde het kruimelige steen weg, legde een dijbeen bloot wat in het bekken stak en wat nog treffender was, pezen.
 "Om ze zo als gitaarsnaren langs dat grote bot te zien lopen was tamelijk verbazingwekkend," zei Eatman.

Deze "dinosaurusvondst van wereldklasse" bevatte een Gorgosaurus (lijkt op een T. rex) en een Ceratops. De vleeseter was voor bijna 100% compleet en miste alleen een klauw.
    Het artikel besprak twee controversen. Het primaire dispuut ging over de rechten van amateurs om fossielen te zoeken en te verkopen; een ander ging over de omstandigheden waaronder de beesten waren begraven. De ontdekkers vonden een tand in de rug van de planteneter en vroegen zich af of de twee in een gevecht waren gewikkeld toen ze stierven. Een paleontoloog had een iets andere visie: "Gebaseerd op de positie van de skeletten, is het waarschijnlijker dat de twee onfortuinlijken het slachtoffer waren van een overstroming en dat hun lichamen op dezelfde zandbank aanspoelden," zei hij.

Het voorstel van een dodelijk gevecht spreekt meer tot ons gevoel voor dramatiek doordat we van die B-films hebben gekeken over dinosauriërs, maar denk er eens over na: zou Gorgie aan een maaltijd denken terwijl hij in het drijfzand zakt? De vakkundige dacht dat ze begraven waren door een overstroming. Dat is een algemene verklaring voor een dinosaurus hier, een dinosaurus daar en nog eentje verderop. (Misschien zijn ze wel tijdens de aanval overvallen door een overstroming.) De indrukwekkende bottenmuur van het Dinosaur National Monument in het zuiden van Utah, wordt ook verklaard met een waterige begrafenis. Ze lijken echter nooit de punten met elkaar te verbinden en het grotere plaatje te ontdekken dat het misschien dezelfde overstroming geweest is die ze heeft begraven. Om pezen en uitstekende botten goed te conserveren, moet het een ongewoon grootse gebeurtenis geweest zijn; iets wat nog nooit vertoond is in Dinotopia. Ondersteunt de insluiting in kruimelig gesteente echt het idee dat ze daar 75 miljoen jaar geleden begraven zijn, en dat de onderzoekers er net op tijd bij waren om te voorkomen dat ze uit elkaar zouden vallen? Dat is wel heel erg toevallig.

• Beide mechanismen komen in het hele dierenrijk voor.
• Er is een groot verschil tussen dieren met gelijksoortige 'aanpassingen'.
• Er zijn geen overgangsvormen.
• Fossielen geven geen aanwijzingen hierover.

Ondanks hun geloof dat deze 'aanpassingen' geëvolueerd zijn, gaven ze eerlijk te kennen dat ze slechts konden gissen naar een mogelijk proces van natuurlijke selectie. "...het is niet moeilijk om een aaneenschakeling [van gebeurtenissen] voor te stellen gedreven door natuurlijke selectie, die uiteindelijk zou leiden naar de complexe structuren die we vandaag de dag zien. Dit is echter speculatief; er zijn tot nu toe nog geen gevallen beschreven van 'intermediaire stadia' in bestaande groepen. Ontwikkelingsreeksen, het gebrek aan fossiele gegevens en de schaarste aan kandidaten voor moleculaire voorgangers die tot nu toe geïdentificeerd zijn, hebben het karwei moeilijker gemaakt. Misschien zal er beter inzicht worden verkregen door verhoogde aandacht voor myeline dat geëvolueerd is in gewervelden."
(vetdruk en onderstreping toegevoegd.)

Wasmiddelenfabrikanten moeten deze tor te pakken zien te krijgen: Cyphochilus, uit zuidoost Azië. Hij heeft, voor zover bekend, een van de helderst witte oppervlakken (per eenheid van dikte).

Britse wetenschappers vertelden in Science¹ hoe intrigerend ze dit vinden. De meeste helderwitte oppervlakken, van verf of papier bijvoorbeeld, moeten honderd keer zo dik zijn om net zo helder wit te zijn.
Sommige insecten en vogels zijn in staat om bepaalde kleuren te versterken door fotonische kristallen [foton=lichtdeeltje red.], die als kuiltjes of bobbeltjes gelijkmatig verdeeld zijn over hun schubben of vleugels. Dat is bijvoorbeeld bij vlinders en vogels het geval. Deze microscopisch kleine geometrische patronen zorgen er voor dat bepaalde golflengten van het licht elkaar versterken, of juist opheffen. Door zo te 'spelen' met de lichtdeeltjes worden de schitterende kleuren geproduceerd (zie ook de presentatie over de pauw.) Maar voor wit licht ligt dat anders. Voor wit licht is niet maar één golflengte nodig, maar een groot aantal, verspreid over het hele spectrum van golflengten, en dat is nu precies wat de Cyphochilus voor elkaar krijgt. De wetenschappers hebben ontdekt dat de 5 micrometer² dikke schubben van de tor een "willekeurig netwerk vormen van onderling verbonden vliesachtige vezeltjes, met diameters van ongeveer 250 nanometer³".
Het nabootsen van dit kunstje zou erg nuttig kunnen zijn. Met deze tor ligt er wellicht een toekomst voor ons in het verschiet met nog stralender witte verf, nog witter papier, en misschien zelfs wel wittere tanden. Kijk ook maar eens naar deze Engelstalige artikelen: Live Science, BBC News en University of Exeter. (De eerste twee hebben ook een plaatje van de kever.)

Het gefladder van vleermuizen in de avondschemering lijkt misschien een beetje knullig, maar volgens een persbericht van Brown University (mooie plaatjes en filmpjes in deze link) zijn hun flexibele vleugels beter geschikt voor het vliegen dan die van vogels en insecten, die hun vleugels alleen maar kunnen vouwen en roteren.

Ze geven het beestje een veel betere opwaartse druk en ze kunnen beter manoeuvreren. De onderzoekers bestuderen het verschil tussen vleermuisvleugels en die van insecten en vogels. Ze hebben ontdekt dat vleermuizen "unieke vermogens bezitten" en dat er "een nieuw soort mechanisme aan het werk is die de 'lift' genereert". Die unieke vermogens zijn onder andere: ver uitstekende botten, meer dan 24 verschillende gewrichten en flexibele membranen. Door videobeelden van vleermuizen te bekijken die door een soort mist vliegen, konden de wetenschappers de mechanismen bestuderen. Het oppervlak van de vleugels kan veel meer buigen dan bij vogels, waardoor ze bij de neergaande slag meer opwaartse druk kunnen genereren. Wanneer ze hun vleugels omhoog bewegen, houden ze hun vleugels veel dichter tegen hun lichaam dan andere vliegende dieren, waardoor ze veel minder weerstand hebben. Door de buitengewone flexibiliteit van de vleugels kunnen ze 180 graden draaien binnen een straal van een halve spanwijdte.
    De onderzoekers waagden zich ook aan een verklaring voor hoe het vliegen van de vleermuis zou zijn ontstaan. Zouden de vleugels van vleermuizen zich kunnen hebben ontwikkeld vanuit zwevende zoogdieren, zoals vliegende eekhoorns? Volgens Sharon Swartz is het "altijd aangenomen dat vleermuizen geëvolueerd zijn uit een soort vliegende eekhoornachtige dieren. Zweven is in zoogdieren zeven keer geëvolueerd. Dat zegt ons dat het voor een dier met huid heel makkelijk is om te evolueren in een zwever, maar het overgaan van een rechthoekige zweefvleugel naar een lange, dunne, slaande vleugel is niet zeven keer gebeurd. Het is misschien één keer gebeurd. En nu lijkt het erop dat er helemaal geen relatie is tussen vleermuizen en die zwevende dingen.
Dit werk werd gepubliceerd in Bioinspiration and Biomimetics.

Hoe komt het eigenlijk dat je lichaam zich niet tegen de goede bacteriën keert? Dat lijkt wel een vraag die alleen een wetenschapper of een kind zou stellen. Maar denk er eens over na. Je lichaam gaat gelijk in de verdediging wanneer er een ziekteverwekker binnenkomt, maar laat miljoenen bacteriën leven in je ingewanden.

Deze bacteriën helpen je bij het verteren van je voedsel, maar ze horen niet bij jouw lichaam. Wat zorgt er dan voor dat deze indringers niet gelijk bij de 'politie' aangegeven worden? Hebben ze soms een verblijfsvergunning gekregen of zo? Nou, wel zoiets, hun werkgevers hebben die.
    Margaret McFall-Ngai besprak dit principe in een scriptie in Nature van 11 januari¹ (zie ook EurekAlert van 9 jan).  Het was al bekend dat de alvleesklier dendritische cellen heeft die het immuunsysteem geruststellen door antigenen van goedgezinde bondgenoten op celoppervlakken te plaatsen. Een overeenkomstig, maar andersoortig signaleringssysteem is aan het werk in de ingewanden. Stromale cellen van de lymfeklieren trainen de politie van het immuunsysteem, de T-cellen (afweercellen), om de indringers te tolereren als 'good guys'. Het artikel van EurekAlert eindigt met deze aanhaling van Shannon Turley, medeschrijfster van een studie in Nature Immunology:

"Onze studie wijst naar een voorheen onbekend mechanisme van de tolerantie van het immuunsysteem," verklaarde Turley. "Als je denkt aan de omstandigheden in de dunne darm, met zoveel miljoenen bacteriecellen en zoveel gelegenheden voor dendritische cellen om een aanval op het immuunsysteem te stimuleren, is het opmerkelijk dat het weefsel van de dunne darm maar zo zelden het doelwit is van een aanval op het immuunsysteem. Onze bevindingen demonstreren dat het immuunsysteem eigenschappen heeft die nog ontdekt moeten worden.

Robotontwerpers zijn jaloers op de beesten. Insecten, krabben, en reptielen zijn hen ver vooruit. Alison Abbott beschreef in Nature (18 januari) de meest recente pogingen om de 'bugs' uit insectenimiterende "biologische robots" te halen.¹  "Een robot programmeren zodat hij denkt als een insect is lastig," staat er in de subtitel, "maar het zou kunnen helpen om machines te ontwikkelen die net zo wendbaar zijn als vliegen."



Naar welke dieren kijken die robotontwerpers eigenlijk?
 

• vliegen:  
  

  
  
  Abbott beschreef een Duitse robot met zes poten, genaamd Tarry II, die kraakt bij elke stap. Het maken van poten is echter de meest eenvoudige opgave. De poten moeten worden geprogrammeerd om te kunnen werken. De ontwerper van Tarry II is jaloers op de software in een vlieg: "Hoewel in onze ervaring vliegen vaak een indruk wekken van doelloos en irritant ronddwalen," schrijft Abbott, "zijn de beslissingen die dit kleine schepseltje neemt net zo zinvol als die van andere dieren. Een vlieg scant zijn omgeving met ogen en antennes, verwerkt deze informatie in zijn brein en neemt dan een beslissing, wellicht om zich af te wenden van potentieel gevaar, of zich te haasten richting voedsel." Veel van de informatie die wordt verwerkt in een insect gebeurt buiten het brein om. Circuits van zenuwen in de vlieg besturen sommige bewegingen. Dit kan worden gezien wanneer een vlieg onthoofd is en er een neurotransmitter op de zenuwbaan is aangebracht: "dan gaat hij rondlopen als een - tja, als een kip zonder kop." Een vlieg zonder kop kan zelfs gestimuleerd worden om zijn oog schoon te maken wat er niet meer is. Dit soort gedistribueerde verwerking is niet aan de aandacht van de robotontwerpers ontsnapt. "Deze basale bewegingsprogramma's zijn goed bestudeerd en overgedragen op robots" net als de voorloper van Tarry II, die "al meer dan tien jaar rondliep met de zelfverzekerde coördinatie van een onthoofde wandelende tak." Voor het "slimmere werk" zoals het nemen van beslissingen en gecoördineerde bewegingen is natuurlijk een brein nodig. Ontwerpers zijn ook aan het onderzoeken hoe insecten stereovisie en parallax gebruiken om hun doel in het zicht te houden en hoe ze de grootte van hun stappen variëren om een optimaal energieverbruik te realiseren.

• Kakkerlaken: 

  
  
  "Hadden de Mars Rovers maar meer op kakkerlakken geleken," schrijft Abbott, dan hadden ze er niet zoveel problemen mee gehad. Roland Strauss, de maker van Tarry II, zei: "We zijn allang blij als we wat we geleerd hebben van de natuur kunnen gebruiken om betere robots te maken." De hersenen van kakkerlakken zijn ongeveer 50 keer zo groot als vliegenhersenen. Door gebruik te maken van "hersenbeschadigingexperimenten" kunnen ontwerpers er achter komen hoe de software van de kakkerlak werkt bij het overwinnen van obstakels. Het is een uitdaging om een obstakel te detecteren, te beslissen of het ontweken moet worden en dan te beslissen welke kant je op moet.
      Abbott schrijft ook dat Insectbiologen meer en meer insectengedrag in hun robots willen bouwen, zoals tegen heuvels oplopen of klimmen, "...maar totdat deze robots geprogrammeerd kunnen worden met meer gesofisticeerde en autonome software ... kunnen ze niet doorgaan voor echte robotinsecten." Autonoom gedrag (zelf beslissingen kunnen nemen) is een vaardigheid waar NASA, het Europese ruimteagentschap en andere organisaties die zich bezig houden met robotica, met veel interesse naar uitzien. "Slechts enkele van de moeiteloze navigatievaardigheden van een insect zouden een zegen zijn voor veel robots die vandaag de dag toegepast worden, die alleen maar door menselijk ingrijpen obstakels kunnen nemen." Abbott stelde zich voor dat insect 'lookalikes' op een dag over de maan navigeren of zelfverzekerd door de ravijnen van Mars stappen. Op aarde kunnen we allemaal voordeel hebben van deze onderzoeken. Het leger kan op een veiliger manier verkennen. Slachtoffers van natuurrampen kunnen gezocht worden met reddingsrobots die verdacht veel op spinnen of kakkerlakken lijken.

• Krabbenpoten: 
  
  
  
  

  Als robots de de navigatie van insecten onder de knie hebben, zijn ze misschien klaar voor het echte werk. Het is al moeilijk genoeg om op een hard oppervlak te lopen. Zand is een hele nieuwe uitdaging: de voet glijdt uit bij iedere stap. Maar de spookkrab is de koning der zandheuvels. Elisabeth Pennisi schrijft in Science (19 jan)²: "Met zijn poten als een waas voor het blote oog, snelt de Ocypode quadrata tot wel 2 meter per seconde over hard samengedrukt zand" - de olympisch kampioen zandcrossen, ten minste als het zand stevig is.

• Huppelende hagedissen: 
  

  
  
  "Maar als het zand een beetje losser is," vervolgt Pennisi, "dan gaat de gouden medaille naar de zebrastaart hagedis, een beest wat maar heel weinig tijd doorbrengt op het korrelige materiaal." Het is geklokt op 1,5 meter per seconde op zacht zand wat de spookkrab zou afremmen tot de kruipsnelheid van een gekko.
      Daniel Goldman en het team van het Georgia Institute of Technology hebben een kunstmatig zandcircuit gebouwd om te leren van de mogelijkheden van dieren die in het wild met verschillende soorten terrein te kampen hebben: modder, grind, zand en oppervlakken die bedekt zijn met puin.   De zebrastaart hagedis heeft lange slanke tenen die uitspreiden wanneer ze het zand raken en opkrullen wanneer de voet wordt opgetild. Robotontwerpers willen machines uitvinden die kunnen navigeren op alle soorten oppervlakken. Daarom bestuderen ze de dierlijke experts voor nieuwe inzichten.

Mocht je nu jaloers worden op de vlugge voetjes van die irritante insecten, kruipende krabben en huppelende hagedissen, dan mag je weten dat je zelf ook behoorlijk wonderbaarlijke benen hebt. Lucy Odling-Smee besprak in Nature (19 jan) een wiskundig model wat ontwikkeld is door Herman Pontzer (Washington State Uiversiteit van St. Louis) dat de lengte van een poot, het lichaamsgewicht en andere lichamelijke factoren meet, om te bepalen wat de efficiëntie is van het lopen en rennen. Hoewel Odling-Smee and Pontzer allebei aannamen dat mensen lange benen ontwikkelden door een evolutionaire geschiedenis, concludeerden ze toch dat de verhoudingen van het transportsysteem van de moderne mens goed energiebesparend is.

Een inktvis, wiens wetenschappelijke naam "vampier uit de hel" betekent, heeft lenzen met super speciale specificaties. Elisabeth Pennisi schreef in Science¹ over een lezing die gegeven werd op een wetenschapsconferentie in Arizona.

Het ging over de vampierinktvis, wiens "lenzen ontworpen zijn voor het zien van details, zelfs in bijna volledige duisternis." Onderzoekers die de inktvis bestuderen, vonden interessante optische eigenschappen in de lens van deze soort. "Om onder water scherp te kunnen zien is een speciale sferische lens nodig, met een hoge brekingsindex in het midden, maar een lagere index bij de rand," verklaarde Pennisi. In de vampierinktvis "wordt deze gradatie bereikt door steeds lager wordende concentraties, vanuit het midden naar de rand van de lens, van eiwitten met de naam cristallines."
Hoe goed werkt dit ontwerp? "Na haar onderzoek is [Alison] Sweeney [Duke Universiteit] diep onder de indruk van het gezichtsvermogen van inktvissen. Inderdaad, merkte ze op, de tests op het schip toonden aan dat de lens van de vampierinktvis, die vroeg in de evolutionaire geschiedenis van de inktvissen verscheen, 'een visuele nauwkeurigheid heeft die beter is dan een state-of-the-art Zeiss stereomicroscoop.'" Pennisi verklaarde: "Voor het transparant zijn van de lens moeten de cristallines gevouwen en gelijkmatig verspreid blijven om een glasachtige staat te creëren." Een ontwikkelingsbioloog werd aangehaald met de opmerking: "Het is verbazingwekkend hoe fijn de lens van de inktvis afgesteld is voor zijn taak."

Darwins "Stamboom van het Leven" (SvhL) is een mythe.
Het is gebaseerd op een cirkelredenering.

Het is een patroon wat op de beschikbare gegevens gelegd wordt, geen feit dat kan worden afgeleid uit bewijzen. We moeten het opgeven om te zoeken naar een SvhL als een beschrijving van de geschiedenis van het leven op aarde, want het is een "Don Quichotte jacht" die tot mislukken gedoemd is - en de feiten spreken het tegen. Wie zei dit? Het was geen creationist die dit zei, maar een nieuw lid van de National Academy of Sciences in zijn eerste publicatie voor de Proceedings¹ van de academie.
    W. Ford Doolittle en Eric Bapteste schreven een uitgebreid verslag van hun bevindingen die geen spaan heel lieten van de traditionele visie op de SvhL. De SvhL is altijd de dominante verklaring geweest van het ontstaan van leven op aarde. Het begon met een paar eenvoudige organismen, waaruit stapje voor stapje steeds ingewikkelder leven voortkwam, met steeds meer takken van verschillende organismen. Echter, "er is geen onafhankelijk bewijs dat de natuurlijke orde een inclusieve hiërarchie is, en het betrekken van prokaryoten in de SvhL is in het bijzonder problematisch," aldus de schrijvers. De volgorde van de genen spreken het verhaal volgens hun ook tegen en je kunt wel proberen om er algoritmen voor te bedenken, maar "aan de basis berust een universele SvhL op een onbewezen aanname..." Volgens hen is minder dan 5% van de beschikbare gegevens zinvol voor een SvhL benadering. Ze vervolgden hun verhaal gek genoeg toch met de volle overtuiging dat evolutie een feit is en dat een enkele stamboom niet de enige mogelijke verklaring is. "Patroon pluralisme" is nu het woord. Dit betekent (zet je schrap!) dat er "verschillende evolutionaire modellen en representaties van relaties geschikt zullen zijn..." Hetgeen door hen als een "aantrekkelijk alternatief" wordt gezien. Ze vervangen dus gewoon het ene fictieve verhaal door het andere. Darwin maakte volgens de schrijvers een fout door 'patronen' te verwarren met 'processen'. Doolittle en Bapteste zeggen dat generaties van wetenschappers opgegroeid zijn met deze verwarring en beweren dat de SvhL onnodig is vanwege ander sterk bewijs voor evolutie (wat ze niet verder uitwerkten), maar hun overtuiging is blijkbaar rotsvast. Ze noemden Darwins redeneringen "semi-circulair", maar waarom is niet duidelijk. En in plaats van met bewijzen te komen, zeiden ze simpelweg dat het zou kunnen lijken op een web, een netwerk, een ring of iets dergelijks. Ze lieten wel heel duidelijk weten dat hun artikel niet door de critici gebruikt zou moeten worden tégen evolutie. De SvhL wordt door hen gezien als een soort 'ladder' waarlangs de wetenschap opgeklommen is om bij een nieuwere, betere theorie te komen en "nu hebben we de ladder niet meer nodig". Ze gaven echter geen voorbeelden van hoe evolutie dan wél zou hebben plaatsgevonden. Ze stelden gewoon vast dat het gebeurd is. Hoe dan ook: Darwins boom is gevallen!

Zonder goede beveiliging en snelle reacties van de kwaliteitscontrole, zouden cellen uit elkaar vallen en doodgaan. Hier zijn een paar recent gepubliceerde voorbeelden van minihelden in actie.

1. Plantcontrolepunten: Wie heeft er als kind niet vol verwondering staan kijken hoe uit een zelf geplant zaadje zo'n bleek sprietje groeide? Binnen een paar uur werd het groen en de volgende dag begonnen er al blaadjes aan te komen. Een kind heeft geen idee wat daar allemaal gebeurt in dat kleine groene dingetje, niet totdat het kind een volwassen wetenschapper is geworden met speciale apparatuur. De verandering in het plantje vereist een goed geregeld transport van belangrijke elementen door gespecialiseerde controlepunten, zo meldde een internationaal team in PNAS.¹
   Het plantje laat de lichtgevoelige cellen (die eigenlijk kleine fabriekjes zijn) pas ontwikkelen als de tijd er rijp voor is. De cellen worden ook niet zomaar aan het werk gezet. Voordat ze aan de slag kunnen, moeten ze eerst een groot aantal eiwitten importeren en dan moeten ze nog door een dubbel membraan heen. Speciale poortjes laten alleen geautoriseerde onderdelen door. Een bepaald lichtgevoelig onderdeel heeft zijn eigen unieke poortje. Het team besloot te kijken wat er zou gebeuren als ze een gen in dat proces muteerden. De resultaten waren niet zo best. De lichtgevoelige moleculen moesten buiten blijven en deden hun werk buiten de cel, waardoor de cellen heel snel verbleekten en stierven.

2. Moet je horen: Volgens een ander artikel in PNAS² zijn er twee proteïnen (= eiwitten) nodig die samenwerken om haartjes te laten groeien in ons gehoororgaan. Een mutatie in één van de twee is funest voor de samenwerking en is verantwoordelijk voor de helft van alle gevallen van doofheid. Nu is het verrassend dat één van de twee zodanig kan worden aangepast dat het 'gat' wordt gedicht, wat een mogelijke oplossing zou kunnen zijn om doofheid in zulke gevallen te voorkomen of te genezen. Ze hebben al tests gedaan op muizen die één van de twee proteïnen misten en het gehoor werd volledig hersteld. Dit soort samenwerking tussen proteïnen komt ook voor in de lens van ons oog.

3. Slechte vertaling niet gewaardeerd: De vertaling van DNA die plaatsvindt in onze cellen blijkt ook behoorlijk nauw te luisteren. Een verkeerde vertaling leidt tot aanmaak van verkeerde proteïnen die ziekten en celdood veroorzaken, aldus Bacher en Schimmel in PNAS.³ De grootste veroorzakers van verkeerde vertalingen zijn proteïnemachines die hun taak niet meer goed uitvoeren omdat ze 'kapot' zijn. Dit soort defecten in de vertaling kan ook mutaties veroorzaken. De onderzoekers veroorzaakten een defect in één van de vertalers en keken wat het effect was. Die machines kunnen normaal gesproken behoorlijk goed hun eigen fouten herkennen, maar door het defect ging het aantal mutaties drastisch omhoog. Uiteraard veroorzaakte dit weer een reeks erfelijke veranderingen die weer konden worden gekoppeld aan ziekten.

Er is een Stegosaurusfossiel gevonden in Portugal, aldus een bericht in Live Science.
Voorheen werd deze soort, met zijn prominente rij platen op de rug en grote 'spijkers' op zijn staart, alleen in Noord-Amerika gevonden.

Er is al een tand, een aantal botten van poten en een gedeelte van de ruggengraat opgegraven. Tot nu toe lijkt het fossiel niet te onderscheiden van zijn Noord-Amerikaanse soortgenoten. De enige Noord-Amerikaanse dinosaurus die tot nu toe gevonden was in Europa is de Allosaurus.

Een artikel op de site van EurekAlert zet de tijdlijn weer eens op scherp:

Het is een mysterie waarom de snelheid en complexiteit van evolutie met de tijd lijkt toe te nemen. Bijvoorbeeld, het fossielenverhaal geeft aan dat eencellig leven voor het eerst ongeveer 3,5 miljard jaar geleden verscheen en toen deed meercellig leven er nog eens 2,5 miljard jaar over om te evolueren. Dan houd je nog maar iets van een miljard jaar over voor de evolutie van diverse planten, zoogdieren, insecten, vogels en andere soorten die de aarde bevolken.

Het is duidelijk dat de schrijver van die zin zich niet afvroeg of de snelheid en complexiteit van evolutie toenam, maar waarom dat gebeurde. Het artikel lijkt het logisch te willen maken dat evolutie logischerwijs steeds sneller moet gaan; logisch toch? Verderop in het artikel wordt door Michael Deem geïmpliceerd dat het hele complexe systeem van het menselijke immuunsysteem een eenvoudige vergissing was: "Bijvoorbeeld, wij kunnen de ontwikkeling van het adaptieve immuunsysteem van de mens en andere gewervelden, terugtraceren naar een HGT insertie¹ van ongeveer 400 miljoen jaar geleden". Erg overtuigend allemaal, Michael.