De media blijven geloven in Darwin...

In de wetenschapsectie van kranten en in populair wetenschappelijke magazines worden vaak artikelen geplaatst die Darwinistische ideeën trachten te populariseren. De journalisten putten daarvoor uit wetenschappelijke publicaties, maar je merkt dat het gedachtegoed van Darwin vaak sterk wordt aangedikt. De wetenschappers zelf zijn in hun publicaties meestal niet zo zeker van hun zaak als de media doen voorkomen. Hier zijn een aantal voorbeelden:

1. Meercelligheid - Geen tegenspraak:  In een scriptie in Nature van 5 augustus, speculeert Paul B. Rainey (U van Auckland) over de oorsprong van meercelligheid, die "slecht begrepen" wordt. Die goeie oude Darwinistische overleving van de sterksten schiet direct te hulp: "zou de evolutie van meercellig leven gevoed kunnen zijn door het conflict tussen de selectieve krachten die hun werk doen op verschillende niveaus van organisatie?" Het standaard antwoord zal wel 'ja' zijn, want er wordt geeneens gehint naar een eventueel alternatief (zoals ontwerp). In plaats daarvan wordt overwogen dat de moeilijkheden "een onmogelijk moeilijke uitdaging voor evolutie" opleveren, die lijkt op een "evolutionaire doodlopende weg." Hij kwam met "een plausibel scenario" en verklaarde het allemaal met de 'speltheorie', waarin cellen optreden als "meewerkers" en "valsspelers". Voila, "dit is in geen geval buiten het bereik van evolutie - gegeven dat er een toepasselijke selectieve omgeving is." Geen debat, geen commentaar, geen alternatieven. Daar moeten we het mee doen.

2. Zeeaal - Opnieuw geboren:  Je zou denken dat de term 'opnieuw geboren' gepatenteerd was door christenen, maar Philippe Janvier gebruikt het in hetzelfde nummer van Nature in de titel van zijn artikel: "Evolutionaire biologie: opnieuw geboren slijmprikken." Slijmprikken zijn kaakloze zeevissen met een aalvormig lichaam, waarvan de evolutionaire geschiedenis nogal onzeker is. Hij noemt het "de slijmprik puzzel." "Paleontologie lost dit soort conflicten soms op. Maar in dit geval is het machteloos, omdat de vroegste (300 miljoen jaar oude) slijmprikken, die bewaard zijn gebleven als 'zacht weefsel afdrukken', erg veel lijken op levende exemplaren." Maar krijgen hierdoor niet-evolutie theorieën de kans om iets te zeggen? Nee hoor. Janvier richt zich op iets in de hersenen van een soort dat gewervelden in een vroeg stadium van hun evolutie "mogelijk" strijdlustiger maakte. En zo wordt, bij afwezigheid van bewijs, de Darwinistische hoop geboren uit water en geest: "Verdere analyse van de genetische ontwikkeling van slijmprikembryo's zou ons in staat kunnen stellen om te ontdekken of de anatomie van de slijmprik primitief of degeneratief is, en kan ons misschien helpen om een reconstructie te maken van de theoretische gemeenschappelijke voorouder van alle gewervelden." Duidelijk, toch?

3. Dierengedrag - Ongeleide intelligentie:  In een boekbespreking in Nature werden de woorden "intelligent" en "ontwerp" meerdere malen genoemd, maar niet samen. Tore Slagsvold besprak een boek genaamd Animal Architects, van James L. Gould. Dit was nou een perfecte gelegenheid om de theorieën van 'intelligent ontwerp' te bespreken, maar de ondertitel van het boek verwoordt het enige discussiepunt: "Het bouwen en de evolutie van intelligentie". Het grootste gedeelte van de bespreking ging over hoe de intelligentie en de architectuur van dieren geëvolueerd zou kunnen zijn. Mensen werden hier niet buiten gelaten. Er werd gespeculeerd dat bepaalde ontwikkelingen in vogels die als intelligent beschouwd worden, zouden kunnen hebben bijgedragen aan de evolutie van het menselijk brein.

4. Viervoeters - Hapklare Darwinbrokken:  In een publicatie in de Proceedings of the National Academy of Sciences werd gesuggereerd dat vissen het vermogen om te bijten ontwikkelden voordat ze het land opkwamen om eten te zoeken. Er werd gelijk een verhaal met plaatjes geproduceerd door Live Science: "Het vermogen om te bijten evolueerde in voorouders van vissen." Er werd geen andere mogelijkheid geboden. Jeanna Brynner vroeg zich af: "Gingen vissen het land op om te ontsnappen aan roofdieren of om nieuwe voedselbronnen te zoeken?" Een andere auteur bekende: "Onze ontdekkingen ondersteunen het idee dat ze het land op kwamen om nieuwe voedselbronnen te zoeken, maar we zijn er niet zeker van." En toch was deze suggestie goed genoeg om te publiceren.

5. Celbiologie - Sterf, mascotte, sterf!:  Tot slot een klassiek voorbeeld: iedereen die het Darwin vs. Intelligent Design debat volgt, heeft wel eens gehoord van de moleculaire buitenboordmotoren die veel soorten bacteriën hebben, de 'flagella'. Voor de Intelligent Design beweging (IDB) is dit 'zweephaarte' als het ware de officiële mascotte geworden, sinds Michael Behe (Lehigh Universiteit) het bij het publiek onder de aandacht bracht. Hij beschreef zo'n flagellum in zijn invloedrijke boek Darwin's Black Box als 'onherleidbaar complex' en nu is het microscopisch kleine stukje techniek de vaandeldrager van de IDB. Het is ook een belangrijk onderdeel van de documentaire Unlocking the Mystery of Life. Zouden er nog wetenschappers kunnen zijn die zich hier niet van bewust zijn? En toch is er op de site van de Proceedings of the National Academy of Sciences over dit wondertje van vernuft op 16 april een artikel verschenen, waarin met geen woord gerept wordt over intelligent ontwerp. Renyi Liu en Howard Ochman doen hun best om de oorsprong van flagella volkomen te verklaren binnen het evolutionistisch denkkader. Vooraanstaande ID wetenschappers als Behe, Dembski, Johnson, Minnich en Nelson worden niet eens in een voetnoot genoemd. Toch hebben deze mensen al meer dan tien jaar de moleculaire motor gebruikt als een falsificatie van Darwinistische evolutie. Ook alternatieve verklaringen worden niet gegeven, behalve dat ze toegeven dat de oorsprong van complexe biologische structuren "een van de belangrijkste uitdagingen van evolutionaire studies" is geweest, en dat het bacteriële flagellum een "primair voorbeeld" is van een "complexe machine waarvan gebleken is dat de oorsprong en evolutionaire geschiedenis moeilijk te reconstrueren zijn." Verder zul je in het stuk geen Darwinistisch mechanisme vinden dat een functioneel flagellum kan laten ontstaan door ongeleide mutaties en blinde natuurlijke selectie. De hele zaak hangt af van homologie - overeenkomsten tussen verschillende delen. Ze zien een aantal overeenkomsten tussen gedeelten van de genen van het flagellum en een andere moleculaire motor die er wel een beetje op lijkt (ATP synthase). Ze stelden een "stapsgewijze formatie" voor, door genduplicatie en modificatie, die zou moeten hebben geleid tot het ontstaan van het flagellum. Ze gingen er verder ook niet op in dat ATP synthase op zich net zo onherleidbaar complex is als een flagellum en hoe die dan zou moeten zijn ontstaan. Alle argumenten van de ID beweging tegen dit soort spontane vorming van structuren zijn volkomen genegeerd: dat alle delen samen moeten werken (anders werkt het gewoon niet), hoe alle tussenstappen ook werkende systemen moeten zijn geweest en dat de instructies die nodig zijn om alles zo te maken nog ingewikkelder moeten zijn, om er maar een paar te noemen. De auteurs gaven wel toe dat een andere moleculaire machine (het Type-III Secretion System, TTSS) waarschijnlijk een devolutie was en niet een voorouder van het flagellum. Maar hun hele bewijsvoering rustte op overeenkomst tussen bepaalde onderdelen. Ze namen aan dat dit een gemeenschappelijke oorsprong suggereert en geen gemeenschappelijke Ontwerper.

Er zijn fragmenten van collageen (onderdeel van bindweefsel) gevonden in een dinosaurusbot dat 68 miljoen jaar oud zou zijn. Lees het verhaal in Science Daily (Engelstalig). De analyse van zacht weefsel, gevonden door Mary Schweitzer en haar team (zie presentatie en dit artikel van november vorig jaar), heeft herkenbare eiwitfragmenten opgeleverd. Er zijn ook al eiwitten ontdekt in een Mastodont die 500.000 jaar oud zou zijn.
    "Wanneer een dier sterft beginnen de eiwitten direct te degraderen en bij fossielen worden ze langzaam vervangen door mineralen," aldus het artikel. Men heeft steeds gedacht dat het proces van vervangen door mineralen (substitutie) na uiterlijk 1 miljoen jaar voltooid is. In de oorspronkelijke publicatie in Science¹ stelde men dat het lang aangenomen is dat door het fossilisatieproces al het oorspronkelijke organische materiaal in veel minder dan een miljoen jaar onherkenbaar verandert of zelfs helemaal verdwijnt. De verbazing over deze ontdekking is dan ook enorm groot. De doorwinterde dinosaurusjager John Horner is medeauteur van deze publicatie. Hij gaat er volgens MSNBC News negen teams met in totaal meer dan 100 mensen opuit sturen om zacht weefsel te zoeken. Schweitzer bleef positief en zei dat "deze informatie ons zal helpen om meer inzicht te krijgen in evolutionaire verbanden, over hoe conservering plaatsvindt en hoe moleculen degraderen, wat belangrijke toepassingen in de geneeskunde zou kunnen hebben."
    Het verhaal wordt ook gebracht door National Geographic, de BBC, Associated Press en Live Science. Elk van hen richt zich op de mogelijke relatie tussen dinosauriërs en vogels. Ze zijn allemaal geschokt door deze vondst maar geen van hen trekt de 68 miljoen jaar in twijfel.

 Mutaties en natuurlijke selectie redden het niet

In een soort 'schildpad en haas verhaal' kwamen genetici er achter wat er gebeurt wanneer positieve natuurlijke selectie sneller probeert te lopen dan mutatie: een uit de hand lopende mutatieversnelling. In PNAS,¹ beschreven zij hoe gunstige mutaties in een populatie snel (dat is de haas) dominant zouden kunnen worden. En hoe uiteindelijk de schadelijke mutaties (meneer schildpad) zo toenemen dat de populatie uitsterft. Hoewel ze in de publicatie proberen het evolutiegeloof met een paar positieve kreten boven water te houden, komt de pleitzaak van meneer Darwin toch weer danig in de problemen. Ze noemden natuurlijke selectie "effectief", waar op zich iets voor te zeggen is natuurlijk, en in een ander geval "robuust". Dit zegt eerder iets over het feit dat de organismen zich effectief kunnen aanpassen aan hun omgeving. Wat meer een argument is voor een goed ontwerp dan voor evolutie. Toch schreven ze over de 'held' van evolutie (natuurlijke selectie) als een soort gevallen held. Ongunstige mutaties kunnen volgens hen 'meeliften' met goede mutaties in een organisme en de mogelijkheid tot voortplanting belemmeren. De slechte mutatie wordt dan samen met de goede mutatie gestimuleerd en wint uiteindelijk van de goede mutatie. Ze vragen zich af hoe natuurlijke selectie zoiets kan toelaten. Waarom winnen de goede mutaties niet? Omdat natuurlijke selectie geen doel voor ogen heeft, het kan niet vooruit kijken. Het kan alleen maar kijken naar de directe consequenties van een verandering. Een testenzym wat maar een klein beetje veranderd is, hoeft niet direct schadelijk te zijn voor het voortbestaan van een organisme. Maar op de lange duur wordt het effect merkbaar doordat het steeds erger wordt, en dan is de schade onherstelbaar. In dit onderzoek werd alleen gebruik gemaakt van eencellige organismen die aseksueel voortplanten. De versnelling van mutaties komt echter ook voor bij meercellige organismen. Het team gebruikte vele wiskundige modellen om te zien of natuurlijke selectie toch nog een mogelijkheid zou vinden om de schadelijke mutaties te stoppen, maar het mocht niet baten. Verbazend genoeg was het juist de gunstige mutatie die de uiteindelijke vernietiging van de populatie veroorzaakte. De goede verandering werd gestimuleerd, maar daarmee tegelijk ook de foute mutaties. In een sectie die ze "Evolutionaire implicaties" noemden, schreven ze dat het organisme geen schijn van kans had. Als de populatie zich niet aanpast, zorgt een geleidelijke toename van mutaties voor een langzame dood. Maar als er wel een aanpassing is, sterft de populatie uit door een versnelling van mutaties. Hoe konden ze hun geloof in evolutie behouden? Ze grepen naar de verwisseltruc. Hun aseksuele organismen konden het niet, dus veronderstelden ze dat het antwoord van evolutie seksuele voortplanting is geweest, omdat aseksuele voortplanting een bedreiging vormde voor de vroege levensvormen. Ze gaven echter wel toe dat dit slechts speculatie was en toonden geen modellen die het probleem op zouden kunnen lossen. Uit andere onderzoeken is overigens gebleken dat seksuele reproductie op zich ook geen weerstand kan bieden tegen de oplopende hoeveelheid mutaties. De oorsprong van seks is ook wel eens "de koningin van alle evolutieproblemen" genoemd en zelfs als evolutionisten het erover eens zouden kunnen worden waar seks precies goed voor is, moeten ze nog verklaren hoe het ooit begonnen is.
De onderzoekers zagen wel een lichtpuntje: deze kennis kan misschien gebruikt worden om ziekteverwekkende cellen zover te krijgen dat ze zichzelf "doodmuteren".

Jeffrey Bada van het Scripps Instituut denkt van wel. Hij heeft de ingrediënten die Stanley Miller gebruikte wat aangepast, zodat het brouwsel meer lijkt op wat wetenschappers nu als de vroege atmosfeer van de aarde beschouwen. Scientific American geeft toe dat het oorspronkelijke experiment geen bevredigende verklaring kon geven voor het ontstaan van de basisbouwstenen van het leven.

De gassen die gebruikt werden door Miller en zijn collega Harold Urey, waren niet representatief voor de atmosfeer van de vroege aarde. Toen Miller zijn proeven in 1983 herhaalde, bleek dat er maar heel weinig aminozuren ontstonden. Dat "leek een lang gekoesterd icoon van evolutie te weerleggen - en creationisten grepen dit snel aan als vermeend bewijs voor de gammele fundamenten van evolutie." (Zie ook het artikel in het archief van februari over de Oorsprong stellingen.) Door het falen van deze proeven gingen velen de oorsprong buiten onze planeet zoeken, door voor te stellen dat de bouwstenen voor het leven op kometen en meteoren naar de aarde gekomen konden zijn.
Bada besloot een variant op het experiment te proberen. Hij neutraliseerde de zuren en verwijderde de nitrieten die de vorming van aminozuren in de weg staan en, wonder boven wonder, hij kreeg een substantie die rijk was aan aminozuren. Hij verdedigde deze aanpassing door te beweren dat op de vroege aarde veel ijzer en koolstof/zuurstofverbindingen aanwezig waren, die de zuren en nitrieten zouden hebben geneutraliseerd.
    Andere onderzoekers gaven aan dat ook bij dit experiment enige voorzichtigheid geboden is. Er werden ook hierbij geen nucleïnezuren gevormd, die mede nodig zijn voor de opbouw van cellen. Daar moeten toch weer andere verklaringen voor gezocht worden.

Je zou denken dat een publicatie die onder de categorie 'Evolutie' staat, ook bewijzen bevat die evolutie ondersteunen. Maar een recente publicatie in PNAS bevat meer argumenten tégen dan voor.¹ 


Een internationaal team dat Cambrische lagen met fossielen bestudeert, heeft een embryo van een ribkwal gevonden die in essentie gelijk is aan nu levende exemplaren. Ze kwamen tot de conclusie dat het opmerkelijk veel leek op exemplaren die vandaag de dag rondzwemmen in Chinese zeeën. Ze hebben het fossiel gedateerd op 540 miljoen jaar oud - de onderkant van de Cambrische periode. Ze probeerden het in te passen in het fossielenverhaal, maar vanwege het gebrek aan overgangsfossielen konden ze het niet plaatsen; zowel anatomisch als moleculair is de veronderstelde plaatsing zeer problematisch. Dit beestje zou weer mooi passen in het steeds groter wordende assortiment van 'levende fossielen'.

Twee om elkaar heen draaiende asteroïden in de asteroïdengordel, blijken te bestaan uit losse stenen die door zwaartekracht bij elkaar gehouden worden. Dit staat in een artikel op Science Daily.


Het bestaan van de binaire asteroïde was al een poosje bekend, maar Franse astronomen hebben de rotatie en dichtheid van het paar nu beter gemeten. Het blijkt dat ze voor dertig procent uit lege ruimte bestaan. Ze theoretiseerden dat een asteroïde 2,5 miljoen jaar geleden na een botsing uit elkaar gevallen is, en dat de brokstukken samen dezelfde baan bleven volgen. Een andere wetenschapper vond dat het niet zo makkelijk was om dit fenomeen uit te leggen en zei dat het nog steeds een mysterie is. "De formatie van een dergelijk groot dubbel systeem is een onwaarschijnlijke gebeurtenis en vertegenwoordigt een aanzienlijke uitdaging voor [het formuleren van een] theorie. Het is mogelijk dat het oorspronkelijke object zo snel aan het draaien gebracht is, dat het in stukken brak, maar dit lijkt heel moeilijk voor asteroïden in de hoofdgordel... "
In het artikel werd niet ingegaan op de vraag hoe het mogelijk is dat zo'n losse formatie zo lang stabiel kan blijven.

1. Was Darwin bang voor publicatie?  Er doet een verhaal de ronde dat Darwin zijn boek niet wilde publiceren uit angst voor de reactie van christenen en religieuze mensen. BBC News heeft deze bewering ontkracht. Een onderzoeker heeft uit brieven die door Darwin geschreven zijn afgeleid dat hij het publiceren van 'On the Origin of Species' niet uitgesteld heeft uit angst voor kritiek, maar gedeeltelijk vanwege zijn slechte gezondheid en omdat hij eerst meer bewijzen wilde hebben.
2. Moesten dinosauriërs eerst uitsterven voordat zoogdieren konden gedijen?  Volgens Live Science en Science Daily niet. Zoogdieren deden het al heel goed ten tijde van de dinosauriërs, er waren toen al vele soorten. Dit is direct in tegenspraak met wat je ziet in bijvoorbeeld de BBC documentaire Walking with Dinosaurs waarin zoogdieren nog maar net het hoofd boven water kunnen houden en aan alle kanten de dino-monsters moeten ontwijken. Grappig genoeg voert de BBC deze ontdekking zelf ook aan. (Zouden ze nu ook de documentaire aanpassen?)
3. Is antibioticaresistentie Darwinistische evolutie in actie?  Michael Egnor noemt het een tautologie op Evolution News. En terecht, want wat heeft Darwinistische evolutie nu te bieden aan iemand die ligt te sterven aan een bacteriële infectie, omdat hij niet geholpen kan worden met antibiotica? De patiënt vertellen dat hij doodgaat omdat de niet-gedode bacteriën de gedode bacteriën overleefd hebben, zal niet echt bijdragen aan de gemoedstoestand van de arme ziel. Trouwens, de resistentie van bepaalde bacteriën is niet het gevolg van een toename van informatie in de cel, maar eerder van het verlies van functionaliteit, of het opnemen van informatie van andere cellen. De bacterie verliest de mogelijkheid om het antibioticum binnen te laten, zodat hij er niet meer door gedood kan worden, of hij wapent zich door het lenen van genen van een andere bacterie. Het resistent worden van een bacterie is dus ook geen bewijs voor Darwinistische (macro-)evolutie.
4. Evolueren beesten sneller in een warmer klimaat?  Het antwoord is weer: nee. Een nieuw onderzoek, waar Science Daily melding van maakt, toont aan dat het omgekeerde waar is. Volgens de onderzoekers was de algemene aanname dat er zoveel soorten in de tropen zijn omdat ze daar zo snel evolueren, maar beesten evolueren juist sneller in gematigde klimaten en aan de polen.

Volgens dit Science Daily artikel moet hele classificatiesysteem van micro-organismen op de schop. En volgens een ander artikel van Science Daily hebben de "evo-devo-theorieën" (evolutionaire ontwikkelingsbiologie), die eens veelbelovend waren, grote problemen. Hun modelorganismen verschaffen geen antwoorden op de grote vragen over evolutie. In veel opzichten lijkt het erop dat Charles Darwin zijn theorie na 148 jaar revisies niet meer zou herkennen. Tijdens zijn leven veranderde hij al van alles, zoals biografen opmerken. Het lijkt wel of evolutie zélf aan het evolueren is.

Evolutionisme/Creationisme

• download Onstaan en invloed van de evolutietheorie.pdf
• download Darwin bekritiseerd.pdf
• download Darwin bekritiseerd II.pdf
• download Workshop Creationisme en Evolutionisme.pdf
  
  http://www.icht.nl/pagina21.html

Waren Indianen bekend met monsters uit het Jura of waren ze paleontologen die goed waren in het maken van reconstructies? In de sectie "Random Samples" in Science van 30 maart,¹ wordt een verhaal verteld van een recent in het oosten van Oregon opgegraven fossiel, dat lijkt op een soort krokodil. Het is een zeer zeldzaam fossiel. Het blijkt echter dat er opmerkelijke overeenkomsten zijn tussen dit fossiel en een tekening van een Kiowa Indiaan uit de negentiende eeuw (zie plaatje in het artikel). Sommige paleontologen denken dat het dergelijke fossielen zijn die Indiaanse weergaven van watermonsters hebben geïnspireerd. Er wordt echter geen bewijs aangedragen dat deze oorspronkelijke bewoners van Amerika bekend waren met de fossielen, laat staan dat ze er reconstructies van gemaakt hebben. Dit wordt gewoon verondersteld.

 Saturnus nog steeds verrassend

Het Cassini ruimteschip heeft ons weer meer wonderbaarlijke dingen laten zien. We wisten al van de orkaan ter grootte van de aarde (plaatje) aan de zuidpool, de noordpool heeft nog iets veel mooiers in petto: een bizar zeskantig ding waarover wetenschappers op hun achterhoofd krabben. In het persbericht van het Jet Propulsion Laboratory (JPL) staat dat de structuur uniek is in ons zonnestelsel en dat het al heel lang bestaat. Het is geen ondiepe wolkenformatie, maar iets wat bijna honderd kilometer hoog is. Hoe zo'n vorm zou kunnen ontstaan en blijven bestaan is een onverwacht raadsel om op te lossen. Kijk ook maar eens naar deze korte video van de zeskant in beweging.
Enceladus, niet groter dan de Britse eilanden, verbaasde de wetenschappers toen de geisers ontdekt werden, nu blijkt dat de kleine maan een grote invloed heeft op het magnetische veld van Saturnus, volgens een perbericht van JPL. Zie ook Science Daily. Op een plaatje (Astronomy Picture of the Day) kunnen we zien hoe de geisers van de kleine maan de E-ring van Saturnus aanvullen. De vraag is hoelang zoiets kan doorgaan, voordat het uitgewerkt is. Dit zou een goed argument zijn voor een jong heelal.
Space.com vraagt zich af waar al de kraters op Titan gebleven zijn. De radar van Cassini heeft nu 10% van het oppervlak in kaart gebracht, en toch zijn er nog maar vier kraters gevonden, dat is wel een beetje weinig voor een maan zo groot als Mercurius. Er zouden er duizenden moeten zijn. Dus óf de kraters worden op een of andere manier gewist, óf de maan is jong.
Er worden ook prachtige plaatjes geschoten. De maan Rhea bijvoorbeeld. Het Imaging Team heeft z'n eigen website met mooie plaatjes en zelfs een spelletje golf op een maan van Saturnus.

De Intelligent Design beweging zit de Darwinisten op de hielen. Daarom zetten ze alles op alles om te redden wat er te redden valt, zoekend naar overgangsvormen en bewijzen voor evolutie op grote schaal (macro-evolutie). Het Amerikaanse Instituut voor Biologische Wetenschappen (AIBS) hield hier in oktober vorig jaar een symposium over, maar pas deze maand is daarover een verslag verschenen in BioScience.¹  Het symposium moest meer duidelijkheid verschaffen over de belangrijkste bewijzen die evolutionisten op dit moment in handen hebben. Er werd veel aandacht besteed aan onder andere de Cambrische Explosie en de bewijzen voor macro-evolutie. In de openingszinnen werd al aangehaald dat "Sommigen in de anti-evolutie gemeenschap beweren dat micro-evolutie voorkomt, maar macro-evolutie niet, omdat ze geloven dat er geen bewijs voor is."  Welnu, wat zijn dan de beste bewijzen die ze hebben? Aangenomen dat verslaggever Oksana Hlodan het goed verwoord heeft, volgt hier de verzameling van topargumenten waarmee de vijf sprekers van het symposium kwamen:

1. Choanoflagellata, worden beschouwd als de directe voorouders van de (meercellige) sponzen, omdat men veronderstelt dat ze de eerste organismen waren die kolonies vormden. Ze komen voor in het water en schijnen eiwitten te bezitten die 'hogere' diersoorten gebruiken voor celsignalering en onderlinge aantrekkingskracht tussen cellen. "Genen die gedeeld worden door choanoflagellata en dieren waren hoogst waarschijnlijk aanwezig in hun gemeenschappelijke voorouder en kunnen misschien licht werpen op de overgang naar meercelligheid." Nicole King (U of Berkeley) stelde voor dat deze eencellige organismen misschien al voorbereid waren op meercelligheid.
2. Onderzoek naar ontwikkeling werd als bewijs aangehaald door Nipam Patel (U of Berkeley). Hoe verschillende soorten lichaamsbouw zouden kunnen zijn ontstaan, zoals symmetrie en aantallen segmenten. Hij gaf voorbeelden van fruitvliegjes met vier vleugels en met poten op de plaats waar antennes hadden moeten zitten.
3. De moleculaire klok zou een verklaring kunnen geven voor de verschijning van meercellige dieren en de plotselinge diversiteit in de Cambrische Explosie. De 'moleculaire klok' is een hypothese die veronderstelt dat de variaties in het erfelijk materiaal van organismen een indicatie zijn van de tijd die nodig is om bepaalde macro-evolutionaire veranderingen te laten plaatsvinden. Jeffrey S. Levinton (State U of New York) stelde voor dat de diversificatie misschien al vele miljoenen jaren voor de Cambrische Explosie plaatsvond.
4. Uitsterven werd door David Jablonski (U of Chicago) als bewijs aangedragen. Maar hoe kan een verlies van 95% van alle levende wezens (zijn schatting) in vijf belangrijke perioden van uitsterven nu als bewijs gelden voor macro-evolutie? De verklaring: "Massaal uitsterven is belangrijk bij macro-evolutie omdat het de regels van het overleven verandert, door dominante groepen van die tijd te elimineren en aanpassingen toe te staan..." Het veroorzaakt volgens hem een versnelling in het evolutionaire proces.
5. Walvissen: Phillip Gingerich (U of Michigan) presenteerde een serie fossielen die de veronderstelde evolutie van walvissen liet zien. Hij beschouwde het als "een overgang van land naar zee die voorheen onverklaarbaar geacht werd in evolutiethermen."
6. Bloemen: Scott Hodges (UC Santa Barbara) redeneerde dat planten met bloemen die nectar bevatten meer variatie vertonen dan planten die ze niet hebben. Zijn verklaring: "Het vinden van deze associatie suggereert dat nectarsporen invloed hebben op het proces van soortvorming of uitsterven."

Hierna werd besproken hoe deze bewijzen in de openbare scholen moesten worden onderwezen. Kathleen Smith (U of North Carolina) vatte het bewijs samen door te zeggen dat de 'genetische gereedschapskist' belangrijk is bij het bestuderen van macro-evolutie. "dezelfde genen worden steeds weer gebruikt, zodat belangrijke evolutionaire veranderingen niet noodzakelijk belangrijke genetische veranderingen nodig hebben. Er is complexiteit in het tempo en de modus van evolutie. Er zitten veel verschillende patronen in micro-evolutionaire gebeurtenissen. Micro-evolutie en macro-evolutie zijn voortdurende processen.
Laten we nog een voorbeeld aanhalen van Live Science: "Wat is er zo bijzonder aan Darwins vinken?" Het artikel bevat een samenvatting van de geschiedenis van Darwin en zijn vinken, met het interessante detail dat Darwin tijdens het verblijf op de Galápagos eilanden weinig aandacht schonk aan de herkomst van de vinken en pas jaren later het gebrek aan gegevens probeerde goed te maken door wat notities te lenen van Robert FitzRoy², de kapitein van de Beagle (het schip waarop Darwin meevoer). De uitleg aan het einde van het artikel, over waar Darwins vinken in het evolutieverhaal passen, is opmerkelijk: "In de afgelopen decennia hebben biologen Peter en Rosemary Grant van Princeton University vinkenpopulaties bestudeerd en aangetoond dat de gemiddelde grootte van de snavels van opeenvolgende generaties veranderden om zich aan te passen aan nieuwe voedselbronnen op Daphne Major, een Galápagos eiland." Eigenlijk veranderden de snavels maar een klein beetje en ook weer terug in hun oude vorm, afhankelijk van het beschikbare voedsel. Er was geen trend te bespeuren voor de langere termijn.

De respectabele Universiteit van Cambridge kwam met het volgende persbericht:

Nieuw bewijs voor "menselijke" cultuur onder primaten

Onderzoek doet vermoeden dat het met stenen slaan van Zuid Amerikaanse apen een sociaal aangeleerde vaardigheid is

Nieuwe bewijzen die doen vermoeden dat apen op dezelfde manier als mensen vaardigheden van elkaar kunnen leren, zijn ontdekt door een onderzoeker van de universiteit van Cambridge.
   
Dr Antonio Moura, een Braziliaanse onderzoeker van de afdeling Biologische Antropologie, heeft aanwijzingen gevonden dat Kapucijner aapjes in Brazilië met stenen slaan als een soort signaal om eventuele roofdieren op een afstand te houden.
    Hoewel het nog niet helemaal vaststaat, voegt zijn onderzoek toe aan een steeds groter wordende hoeveelheid bewijzen die doen vermoeden dat andere soorten iets hebben wat de menselijke cultuur benadert.
Aan het einde van het artikel wordt nog de hoop uitgedrukt dat, wanneer er meer bewijzen opduiken, deze ontdekking meer inzicht zal verschaffen over de ontwikkeling van menselijk gedrag...

Een vette kop kondigt aan dat evolutie ook zonder seks werkt. Pardon? Ik dacht dat volgens het evolutieverhaal het hele avontuur juist zonder seks begonnen is. Of je moet het spontaan bij elkaar komen van chemische elementen, in een door de bliksem getroffen oersoepje, seks noemen.

Maar laten we eens kijken wat ze beweren: "Seks is niet nodig voor de vorming van soorten. Dat concluderen Britse en Italiaanse biologen deze week in het vakblad PLOS Biology, na uitgebreid onderzoek aan de familiestructuur van de zogeheten bdelloïde rotiferen (de 'b' wordt niet uitgesproken, red), microscopisch kleine raderdiertjes die leven in meren, poeltjes en op mossen. Deze diergroep is een fenomeen, want zij doet misschien al 100 miljoen jaar niet meer aan seks. De populaties bestaan geheel uit vrouwtjes, die zich klonaal voortplanten. Toch bestaan er wereldwijd bijna 400 soorten. Hoe die zijn ontstaan en kunnen overleven is een wetenschappelijk raadsel. De vooraanstaande Britse evolutiebioloog John Maynard Smith noemde de bdelloïde raderdiertjes daarom ooit 'evolutionaire schandalen' omdat ze spotten met de theorie." Combinaties van ongunstige mutaties zouden dit soort beestjes geen kans geven om te overleven. Door de seksuele voortplanting worden genen van man en vrouw gesplitst en weer gecombineerd waarbij er een selectie plaatsvindt die de meeste ongunstige combinaties uitfiltert. "Evolutionaire aanpassing kan op die manier snel verlopen," aldus het artikel. Wat er precies bedoeld wordt met die 'evolutionaire aanpassing' wordt niet uitgelegd. In het oorspronkelijke artikel van Liza Gross in PLoS¹, wat ook een smeuïg plaatje heeft van een paar variaties met hun kaken, wordt nog gezegd dat de manier waarop deze beestjes zich voortplanten algemeen geschouwd werd als "evolutionaire zelfmoord". Toch schijnen ze zich aardig goed te kunnen aanpassen. Net zo goed als "soorten die wel aan seks doen. Daarmee is het schandaal van Maynard Smith nog pregnanter geworden." Zo eindigt het artikel, maar daarmee is het verhaal natuurlijk nog niet afgelopen. De oorspronkelijke publicatie gaat nog verder in op een mogelijk gemeenschappelijke voorouder. Veel verder dan variaties in de vorm van de kaak komen ze echter niet. Wie was de voorouder van deze raderdiertjes? Voor zover de wetenschap dat kan bepalen: een raderdiertje.

Het DNA is een extreem lang molecuul dat wordt ingepakt in een hele kleine ruimte, door speciaal daarvoor bestemde moleculaire machientjes. Na de menselijke celdeling worden de moleculen strak opgewonden tot klosjes, die op hun buurt weer worden opgekruld in lussen. Deze klosjes en lussen vormen samen een chromosoom wat we onder een microscoop in de celkern kunnen zien.


    In Bacillus subtilis bacteriophage Phi-29 wordt het DNA na de celdeling door een unieke machine ingepakt in een holle schil. Hoe deze machine werkt was het doel van een onderzoek door een team van wetenschappers. Er waren al verschillende theorieën die het DNA erin lieten draaien of duwen, maar het onderzoek toonde aan dat er geen rotatie plaatsvindt. Het DNA wordt door een ring van moleculen naar binnen getrokken. De ring rekt uit en krimpt weer in, zoiets als wat je mond doet wanneer je een sliert spaghetti naar binnenwerkt met je handen op je rug. Een beschrijving van het project is online gepubliceerd in de Public Library of Science.¹   In het artikel wordt het proces ook vergeleken met het proberen om tandpasta terug te stoppen in de tube.

Hoe kan een wetenschapper aantonen dat evolutie van een bepaald onderdeel van een lichaam heeft plaatsgevonden? Chinese wetenschappers publiceerden afgelopen week in Nature.¹ hun poging om de evolutie van het oor in zoogdieren te verklaren, door een 'missing link' te presenteren. Ze ontdekten een fossiel 'primitief' zoogdier waarvan zij beweerden dat het een gat dicht in de evolutie van het middenoor. 
   
Luo et al beschreven een nieuw soort zoogdier, Yanoconodon, dat ze vonden in de fossielrijke provincie Liaoning in China en wat volgens hen een overgangsvorm moest zijn. Naast een aantal vergelijkingen met andere zoogdieren betreffende de bouw van het skelet, ging de publicatie hoofdzakelijk over de ontwikkeling van de botjes in het middenoor. Ze deden hun uiterste best om te verklaren hoe uit de botjes aan de achterkant van de kaak zeer geleidelijk de hamer, het aambeeld en de stijgbeugel ontstonden. Volgens het evolutieverhaal zouden zoogdieren uit reptielen zijn ontstaan, waarbij deze botjes nog aan de kaak vastzitten. Gedurende de lange tijdperken die de evolutiefilosofie nodig heeft, zouden deze botjes langzaam los zijn gekomen van de kaak. Het voordeel zou zijn geweest dat de botjes zich dan vrijer konden bewegen, zodat ze zich helemaal aan de taak van het horen konden wijden. De onderzoekers konden bij Yanoconodon onderdelen vinden die ze hamer en aambeeld noemden, maar een stijgbeugel vonden ze niet. De botjes zouden nog niet helemaal losgekomen zijn van de kaak, wat een aanwijzing zou zijn dat het om een tussenvorm gaat. Volgens de auteurs ontstond het specifieke gehoorsysteem van zoogdieren in twee takken onafhankelijk van elkaar.

Er zit genoeg ijs onder de zuidpoolkap van Mars om het oppervlak van de planeet te bedekken met een 11 meter dikke laag water, volgens het Jet Propulsion Laboratory. Beelden van het MARSIS radarinstrumentarium aan boord van de ESa-NASA Mars Express laten zien dat de ijskap op sommige plaatsen wel 3,5 kilometer dik is.

Volgens een verslag van National Geographic News zijn er mogelijk zelfs sporen van inslagkraters gedetecteerd onder de ijskap. Als dat zo is, zou dat betekenen dat het ijs ooit in vloeibare toestand verdeeld is geweest over de planeet. Het artikel vermeldt ook de veronderstelling dat deze grote hoeveelheid water slechts een fractie is van het H₂O wat de rode planeet ooit bedekt heeft, maar wat nu onder de oppervlakte of in de ruimte verdwenen is.
Nu we het toch over water hebben; er is een nieuwe bron gevonden op onze eigen thuisplaneet. In een persbericht van de Washington State Universiteit in St. Louis van vorige maand, leidde men uit seismisch onderzoek af dat er diep onder de aardkorst van Azië een waterreservoir ter grootte van de Noordelijke IJszee zit.

Enceladus, een maan van Saturnus, is al een poosje een bron van heftige discussies. Deze maan is op het eerste gezicht al bijzonder omdat hij bijna al het zonlicht weerkaatst (hij heeft een albedo van meer dan 0,9 - het grootste weerkaatsingsvermogen van ons zonnestelsel). In 2005 werd met behulp van de Cassini ruimtesonde ontdekt dat de maan een soort geisers heeft die waterdamp uitspuwen tot een hoogte van bijna 500 kilometer.



Maar hoe kan een kleine ijsklomp als Enceladus, waarvan wordt aangenomen dat hij 4,5 miljard jaar oud is, nu nog warm zijn en geisers produceren? In een publicatie in Icarus¹ wordt toegegeven dat het een groter probleem is dan gedacht. Er zou een enorme hitte uit de diepte voor nodig zijn om het proces gaande te houden. De aanwezigheid van stikstof in de fontein, waarvan men veronderstelt dat het afkomstig is van de ontbinding van ammonia, leidt tot een geschatte temperatuur van 230 tot 560°C in het inwendige van de maan: een "hele hete omgeving" voor ongewone chemische reacties en explosieve effecten. In het artikel vragen de schrijvers zich af hoe zo'n hoge temperatuur in Enceladus mogelijk is; en dat er "nog steeds" geologische activiteit is. Waar de hitte vandaan komt is een "enorme uitdaging voor theoretische modellen van de temperatuurgeschiedenis van de maan." Ze opperden een paar mogelijkheden: dat de opwarming efficiënter is dan gedacht, of dat er in de kern een langdurige radioactieve reactie aan de gang is. Ze verklaarden echter niet hoe lang dit dan zou kunnen doorgaan, of waarom het niet bij andere manen gebeurt die op Enceladus lijken, zoals Mimas. Aan het einde van het artikel speculeerden ze nog even kort over hoe de warmte in de maan een "rijke, warme, waterige, organische 'soep' onder de oppervlakte" zou kunnen brouwen, die misschien zelfs aminozuren (de basis bouwstenen van het leven) zou bevatten; puur hypothetisch natuurlijk. De ingrediënten worden wellicht bekend als Cassini er in slaagt om volgend jaar (12 maart 2008) door een fontein te vliegen. Hoewel de auteurs het L-woord (leven) niet noemden, werd de mogelijkheid wel geopperd door populaire nieuwsmedia als BBC News en Space.com.

Wat is nog wetenschap en waar begint de fictie? Je zou denken dat net-doen-alsof iets is voor kinderen en wetenschap voor volwassenen. Sommige recente evolutieverhalen lijken echter zonder problemen de grens tussen verbeelding en testbare wetenschappelijke hypothesen te kunnen overschrijden. Kijk maar eens:

1. Darwin in cyberspace: Als het in een computersimulatie gebeurt is het dan wel evolutie? National Geographic liet een nieuw computerspel zien wat spelers in staat stelt om een willekeurig schepsel te maken wat ze tegen elkaar kunnen inzetten in een survival-of-the-fittest competitie. De beschrijving maakt geen onderscheid tussen wat er in het spel gebeurt en wat er in werkelijkheid zou gebeuren. De woorden 'evolutie' en 'natuurlijke selectie' worden in het artikel in beide contexten gebruikt. Iemand noemde dit "natuurlijke selectie op zijn best". Maar als natuurlijke selectie plaatsvindt in software die ontworpen is door programmeurs, is het dan nog wel natuurlijk?
2. Ontworpen evolutie: Science magazine vermeldde deze week dat ontwerpers een salamander-achtige robot hadden laten "evolueren" die naar het land kon zwemmen en op het droge klimmen.^1,2 Dat is een knap staaltje, maar is het evolutie? Ook dit artikel maakte geen onderscheid tussen het natuurlijke en het kunstmatige. Het impliceerde dat de robot dezelfde stappen neemt die organismen in het verleden genomen zouden hebben. Frank Fish (West Chester U, PA) vond het experiment een prachtige "fusie van biologie en robotica", en dat "robots gebruikt kunnen worden als surrogaat voor levende en fossiele systemen" bij het testen van evolutionaire hypothesen. Hij legde niet uit in welke opzichten deze door mensen gemaakte robot, die geen DNA heeft en zichzelf niet voort kan planten, vergeleken kan worden met biologische organismen.
       In Live Science schrijft Jeanna Brynner dat "studies van de robot laten zien dat onze visachtige voorouders waarschijnlijk hun primitieve hersens gebruikten om de evolutionaire sprong van water naar vaste grond te maken." Hebben de vissenhersenen hun eigen intelligentie gebruikt om een opwaartse evolutie te bewerkstelligen? In Science Digest staat ook een dergelijke opmerking: "Dit viervoetige gele schepsel openbaart een heleboel over de evolutie van de bewegingen van gewervelden... Het laat ook duidelijk zien dat robots gebruikt kunnen worden om biologische concepten te testen en te verifiëren, en dat de natuur zichzelf heel vaak ideale oplossingen aanbiedt voor ontwerpen in robotica." Is dit niet duidelijk een personificatie van de natuur, alsof zij haar eigen ontwerper is?
3. Wat nu als...?: Proberen voor te stellen hoe dingen gegaan zouden zijn als alles anders was begonnen, werpt in het dagelijks leven ook al niet veel vruchten af. Je kunt beter leven in het hier en nu en er het beste van maken. Maar als je een spelletje 'wat als...' gaat spelen met een verhaal wat op zichzelf al niet betrouwbaar meer is... Dat gebeurt in het artikel van BBC News, waarin het volgende gezegd wordt: "Het is de droom van iedere paleontoloog: de kans om te leven in een wereld waar dinosauriërs niet iets zijn wat uit de grond wordt opgegraven, maar waar ze onder ons leven. Het klinkt misschien ver gezocht, maar dinosauriërs hadden eigenlijk behoorlijk pech. De kans op de meteorietinslag die ze tot uitsterven doemde, was één op miljoenen. Wat nu als de meteoriet gemist had? Als de dinosauriërs het hadden overleefd, zou de wereld vandaag heel anders geweest zijn. Als mensen naast hen hadden kunnen overleven, dan zouden we niet het gezelschap gehad hebben van de meeste, zo niet alle, zoogdieren die we nu kennen. Giraffen, olifanten en andere zoogdieren zouden geen ruimte hebben gehad om te evolueren. Zouden we nu op Hadrosauriërs jagen in plaats van op elanden? Of zouden we een boerderij hebben met Protoceratops in plaats van varkens? Zouden dinosauriërs gehouden worden als huisdieren? En zouden de slimmere dinosauriërs kunnen hebben geëvolueerd in iets menselijks?"

Alles is mogelijk in onze fantasie. De schrijvers van dit laatste stukje vermeldden niet dat de inslagtheorie op zichzelf al controversieel is, laat staan elke theorie die daar weer op gebaseerd is. Als de inslagtheorie verbeelding blijkt te zijn, dan is hun verhaal verbeelding op verbeelding.

Een muzikale training in de kinderjaren kan helpen bij het ontwikkelen van taalkundige vaardigheden, volgens een nieuwsbericht op EurekAlert. Wetenschappers aan de Northwestern University ontdekten dat Engels sprekende volwassenen die een muzikale training gehad hebben, beter in staat zijn om de intonaties van het Chinees te volgen dan mensen die zo'n opleiding niet hebben gehad.
    Het onderzoek sprak een evolutionaire aanname over de hersenstam tegen. "Vanuit een evolutionair standpunt gezien een oude structuur, werd de hersenstam geacht slechts een passieve rol te spelen in het verwerken van geluid," stelt men in het artikel. "Wij hebben ontdekt dat iemand door het spelen van muziek -- een actie waarvan werd gedacht dat het een functie was van de neocortex -- mogelijk zelfs de hersenstam aan het stemmen is," zei Nina Kraus, een van de onderzoekers die hun resultaten publiceerden in Nature Neuroscience. "Dit doet vermoeden dat het verband tussen de hersenstam en de neocortex dynamisch en wederkerig is. Het vertelt ons ook dat ons basis zintuiglijke systeem vormbaarder is dan we voorheen dachten."

Er zijn recentelijk wat verwachtingen van evolutionisten in rook opgegaan. Hier volgen een aantal voorbeelden van evolutionaire missers:

1. Dinovogelgenen bakken roereieren:  Wetenschappers hadden verwacht dat de dinosauriërs een steeds kleiner wordend genoom (dat is al het DNA van een organisme) zouden krijgen voordat ze evolueerden in vogels. De gedachte was dat het behouden van een groot genoom niet gunstig was voor het ontwikkelen van de vliegkunst. Echter, in Nature¹ zegt een team dat kleinere genomen 230 miljoen jaar geleden evolueerden, lang voordat de vroegste vogel zijn lied zong. En niet alleen dat, maar de niet-vliegende dinosauriërs (ornithischia) hadden eenvoudiger genomen dan de vliegende dino's (saurischia). De grootte van het genoom werd niet direct gemeten maar indirect afgeleid van een relatie tussen celgrootte en genoomgrootte. Dit betekent dat evolutionisten niet kunnen aannemen dat de grootte van het genoom iets te maken heeft met de evolutionaire ontwikkeling van de soort.
       Carl Zimmer gaf zijn commentaar op deze publicatie in Science^1a. Ook ging hij in algemene zin in op het vraagstuk van de grootte van de genomen. Hij kwam echter niet met een verklaring hoe natuurlijke selectie een voorkeur zou kunnen hebben voor grote of kleine genomen. Ook Live Science doet een duit in het zakje door de aanname te herkauwen dat dinosauriërs veren hadden, waar CMI weer tegenin gaat.
2. Hond verslaat aap: Chimpansees kunnen elkaar niet goed duidelijk maken wat ze denken door hun bewegingen. Bijvoorbeeld: als de een naar een plaats wijst waar voedsel verborgen ligt, zal de ander dat niet begrijpen. Honden zijn daar echter veel beter in, aldus een artikel op EurekAlert. Honden zouden lager op de evolutionaire ladder zitten maar toch scoren ze hoger in het tolereren van menselijk gezelschap. Maar of dat betekent dat chimpansees dezelfde tolerantie zouden kunnen ontwikkelen zeiden ze niet.
3. Mensen napraten: Ryan Jaroncyk had het in een verslag op Creation Ministries Intl over N'kisi, de wondervogel. Deze papegaai spreekt betekenisvolle Engelse zinnen en heeft een woordenschat van 950 woorden. Het verslag, dat gebaseerd is op een artikel in de nieuwste nummer van BBC Wildlife Magazine, wordt gesteld dat "vogels een grotere linguïstische capaciteit [hebben] dan chimpansees". Dit "gaat in tegen evolutionaire voorspellingen." Als chimpansees dezelfde woordenschat zouden hebben, ze deze woorden in een goede context zouden gebruiken en eenvoudige zinnen zouden formuleren zoals N'kisi de papagaai, dan zou de wetenschappelijke wereld op z'n evolutionaire kop staan.
4. Wespengedrag: Het wordt tijd om de evolutionaire geschiedenis van wespen te herschrijven, aldus een persbericht van de Universiteit van Illinois. Er klopt niets van. Wetenschappers aldaar hebben een genetische analyse gedaan van wespen, waardoor ze tot de conclusie zijn gekomen dat de stamboom van de wespen moet worden gereviseerd. Ook lieten ze weten dat de manier waarop gekeken werd naar de evolutie van het sociale gedrag totaal op de schop moet. In de studie, die op 21 februari werd gepubliceerd in de Proceedings of the National Academy of Sciences, waarin de onderzoekers genetisch bewijs aandroegen dat eusocialiteit (specialisatie bij de voortplanting die we zien in sommige insecten en andere dieren) "onafhankelijk evolueerde in twee groepen" van een wespensoort. Het artikel ging er verder niet op in hoe moeilijk het was dat deze eigenschap zich ontwikkelde door evolutie, afgezien van een opmerking dat de "evolutie van eusocialiteit in wespen al heel lang een bron van discussie is." Deze ontdekking spreekt een ouder model tegen waarin de groepen samen geplaatst werden in een enkele afstammingslijn met een gemeenschappelijke voorouder. Hierdoor worden evolutionaire speculaties voor hen overigens niet minder betrouwbaar. Ze voelden zich zelfs gesterkt door het feit dat de nieuwe gegevens de voorspelling tegenspreken. Dat eusocialiteit onafhankelijk ontstond in twee groepen wespen "schijnt licht op de complexiteit van het evolutionaire proces, aldus [Sydney] Cameron. Wetenschappers proberen te generaliseren en de wereld te vereenvoudigen. Maar de wereld is niet altijd eenvoudig en evolutie is niet eenvoudig. Deze ontdekking wijst op de complexiteit van het leven."
5. Op de vleugels van migratie: Is er dan een eenvoudige evolutionaire verklaring voor vogeltrek? Nee, ook niet. Volgens een persbericht in EurekAlert over een studie aan de Universiteit van Arizona, is een universele aanname bij vogeltrek geweest dat korte afstand migratie een evolutionaire stap was richting lange afstand migratie. Het werk van dit team spreekt dat idee tegen door te laten zien dat er een groot verschil is tussen de vogels die korte afstanden afleggen en hun wereldreizende neefjes en nichtjes. De beschikbaarheid van voedsel is blijkbaar de bepalende factor, en niet evolutie.
6. Gaaien : Sommige vogels plannen vooruit. De 'Scrub Jay' (een gaaiensoort) lijkt een lijst te maken van dingen die hij gaat doen. Hun gedrag werd in Nature,² beschreven, waarin de auteurs zeggen: "Kennis van en plannen voor de toekomst is een complexe vaardigheid die door velen beschouwd wordt als uniek voor mensen... Wij laten zien dat gaaien voorzieningen treffen voor toekomstige noden. Zowel door selectief voedsel op te slaan op plaatsen waarvan ze geleerd hebben dat ze de volgende morgen honger zullen hebben als door op verschillende manieren voedsel op te slaan op plaatsen waar dat soort voedsel de volgende morgen niet beschikbaar zal zijn." Dat is een langere periode dan gelijksoortig gedrag bij ratten en duiven. Die kunnen maar heel kort vooruit plannen. Zelfs kraaien en apen kunnen niet zover vooruit kijken. De resultaten van dit onderzoek suggereren dat de gaaien die plannen onafhankelijk van hun huidige behoefte kunnen maken. Daardoor wordt het idee aangevochten dat dit een uniek menselijke vaardigheid is.
7. Duizendpoten en biologen in het donker: De universiteit van Northern Arizona rapporteerde twee identieke in grotten levende duizendpoten die niet aan elkaar gerelateerd kunnen worden. "We wisten dat de duizendpoten waarschijnlijk twee verschillende soorten vertegenwoordigden, omdat de twee populaties gescheiden warden door de Grand Canyon," zei medeontdekker J. Judson Wynne. "Het feit dat deze twee soorten tot een volkomen nieuw genus behoren was een grote verrassing voor ons." Hij noemde ze "levende fossielen."
8. Neanderthaler slotaccoord: Het idee van een eenvoudige vervanging van Neanderthalers door moderne mensen, is niet meer gangbaar. Dit is een onderdeel van de menselijke evolutie waar driftig over gediscussieerd wordt. PNAS³ heeft bevestigd dat lagen in grotten waarin botten van beide groepen gevonden worden, elkaar overlappen en doorkruisen. De lagen zijn niet later met elkaar verweven, maar zijn duidelijk uit dezelfde tijd. Het valt nu niet meer te ontkennen dat Neanderthalers en moderne mensen elkaar kenden en lange tijd samen geleefd hebben.