Evolutiebiologen dachten te weten hoe de evolutionaire stamboom van de vogels er uit moest zien. Ze hadden het helemaal verkeerd. Genetica heeft hun ideeën achterhaald en helemaal omver gegooid. Dit lezen we in een artikel van Science Daily. Het DNA van vogels is met elkaar vergeleken en de conclusie is dat vogels waarvan men eerst dacht dat ze verwant waren aan elkaar, nu totaal anders geclassificeerd moeten worden. New Scientist, Reuters en het blog Living the Scientific Life geven er elk hun eigen draai aan. Het uiterlijk van vogels is geen indicatie meer voor waar ze bij horen of waar ze uit geëvolueerd zouden zijn. Vele biologieboeken en vogelgidsen zouden moeten worden herschreven.

De onderzoekers brengen ook weer eens de ondertussen bekende stelling naar voren dat dezelfde ingewikkelde systemen van vlucht of gedragspatronen meerdere malen geëvolueerd moeten zijn. Er zijn echter ook wetenschappers die deze uitkomst moeilijk kunnen geloven en proberen de verwarrende gegevens op een logische manier te verklaren. Zij zeggen dat het evolutionaire verleden van vogels altijd al een lastig vraagstuk geweest is, omdat ze ergens tussen 65 en 100 miljoen jaar geleden heel snel ontstaan zijn. Eigenlijk verschenen alle hoofdgroepen in "slechts enkele miljoenen jaren" (volgens evolutionaire begrippen een hele korte tijd dus) en daarom zijn er tussen die groepen ook "bijna" geen overgangsvormen bekend. Zo proberen ze dus hun gezicht te redden, met betrekking tot het gebrek aan bewijs. "Het ging gewoon te snel, daarom hebben we geen fossielen van de overgangsvormen." En bovendien moeten ze weer een beroep doen op de onwaarschijnlijke stelling dat zeer ingewikkelde organen meerdere keren onafhankelijk van elkaar ontstonden.

Stop een keten van aminozuren in deze "zwarte doos" en hup, in een handomdraai produceert hij een eiwit. Hoe doet hij dat? Een moleculaire machine, beschreven in artikel op Science Daily laat wetenschappers versteld staan met haar trucje. Misschien is deze 'chaperonine' daarom wel 'TRiC' genoemd. TRiC is onderdeel van een klasse van moleculaire machines die polipeptiden (zoals de ketens ook wel genoemd worden) begeleiden, wanneer ze loskomen uit het ribosoom (de vertaalmachine) waar ze zijn samengesteld.

De meeste aminozuurketens kunnen zichzelf opvouwen, maar ongeveer 10% heeft een chaperonine nodig, die dienst doet als een soort privé kleedkamer. De vorm van een eiwit is van essentieel belang voor de functie die het heeft. Het artikel laat zien dat TRiC lijkt op een ton met twee deuren, die open en dicht gaan als de sluiter van een camera. Wetenschappers kunnen echter nog niet zien wat er van binnen precies gebeurt, wanneer de magische doos gesloten is. Ze noemen het een "vouwmachine" waar "ruw eiwit" ingaat en dat zich daarbinnen "de mysteries van moleculair origami ontvouwen of, beter gezegd, opvouwen." Na dit onzichtbare, mysterieuze proces wordt het goed opgevouwen eiwit aan de andere kant naar buiten geduwd. Een "zeer complex mechanisme." Het is opmerkelijk dat er veel meer onjuiste manieren zijn om het eiwit op te vouwen dan (de enige) juiste. Hoe deze machine het voor elkaar krijgt om elk eiwit op de juiste manier op te vouwen is vergelijkbaar met het oplossen van een Rubik's Cube... in het donker, zonder handen. Niet alleen de vorm van de doos is belangrijk, maar de twee deuren moeten ook nog eens precies op tijd open en dicht gaan, zodat het eiwit precies een bepaalde tijd binnen is, anders krijg je een misvormd product. Judith Frydman van Stanford ontdekte TRiC al in 1992 en probeert sindsdien uit te vinden hoe het werkt. Frydman omschrijft TRiC als een "zeer grote machine" (voor moleculaire begrippen natuurlijk) waarin alles met elkaar verbonden is. Elk deel van de machine communiceert met andere delen. Eerst dachten zij en haar team dat de deuren openden als flappen van een kartonnen doos, maar later ontdekten ze het irismechanisme. Ze denkt dat de draaiing van de deur invloed heeft op het vouwproces, maar tot nog toe blijft het geheim van de werking een groot mysterie, verborgen in deze intrigerende 'zwarte doos'.

Sinds de ontdekking van erupties op Enceladus (het kleine maantje van Saturnus met zijn diameter van nog geen 500 kilometer) in 2005, hebben wetenschappers geprobeerd om die activiteit te verklaren. Ze hebben zich te pletter gezocht naar een mogelijke energiebron voor de geisers, maar hebben er geen gevonden.

Het lijkt alleen maar moeilijker te worden voor ze. Een artikel op Space.com bericht ons dat dit kleine maantje helemaal bevroren had moeten zijn. Het enige dat ze kunnen zeggen is dat de geisers slechts 30 miljoen jaar actief hebben kunnen zijn. Dat is minder dan 1% van de veronderstelde leeftijd van het zonnestelsel (4,6 miljard jaar). Een mogelijke energiebron, die de geisers weer zou kunnen oppeppen kan niet gevonden worden. Noch getijdenwerking, noch radioactief verval kunnen voor voldoende energie zorgen, gezien de grootte van Enceladus en de aard van zijn omloopbaan. Volgens James Roberts is er geen enkele mogelijke combinatie van parameters die toestaat dat er zich een oceaan met een stabiele temperatuur onder het ijs van Enceladus bevindt. Wetenschappers moeten terugvallen op imaginaire excentrieke omloopbanen, die niet door observaties, nog door de huidige feiten ondersteund worden. Aan de andere kant moeten ze ook nog verklaren waarom grotere manen (zoals Mimas) geen activiteit vertonen, hoewel ze aan grotere getijdenwerkingen blootstaan.

Een zaadje, begraven onder puin van het fort van Herodes de Grote heeft wortel geschoten en groeit nu uit tot een palmboom. Science Now en National Geographic News brengen ons dit verbluffende nieuws. Hoe kan een zaadje dat zo oud is, toch nog wortel schieten? Dit is echt een wereldrecord. Het Israëlische onderzoeksteam heeft de boom Metusalem genoemd, naar de man die volgens het verslag van Genesis de hoogste leeftijd ooit bereikte en 969 jaar oud werd. Met de C14 methode zijn andere zaadjes uit dezelfde voorraad op leeftijden van 1995-2110 jaar geschat.

 Zijn naam is Antony Flew. Hij was gedurende 50 jaar een zeer invloedrijke atheïst en heeft nu een boek geschreven (Amazon.com: THERE IS NO A GOD) waarin hij openlijk afstand doet van zijn voormalige overtuiging. Atheïsten als Richard Dawkins en Christopher Hitchens stonden op zijn schouders bij hun pogingen om God onderuit te halen. Nu gelooft hun voorganger echter in een Schepper. Antony Flew is een 'ouwe rot in het vak' van de filosofie en heeft in 1950 zelfs nog gedebatteerd met C.S. Lewis.


Uit die tijd stamt een principe dat hem uiteindelijk, na meer dan 60 jaar atheïst te zijn geweest, van gedachten deed veranderen, zo zegt hij: "de bewijzen te volgen waar ze heen leiden". Hij beschrijft de debatten die hij met gelovigen gevoerd heeft. Sommige van die debatten werden door duizenden bijgewoond. In die debatten werd hij steeds meer geconfronteerd met de bewijzen voor een Intelligente Ontwerper van het universum. Hij is er nu van overtuigd dat recente wetenschappelijke ontdekkingen wijzen op een Creatieve Intelligentie, Die verantwoordelijk is voor de oorsprong van het leven. Over DNA zei hij: "...intelligentie moet betrokken geweest zijn om deze buitengewoon diverse elementen te laten samenwerken." Hij is er nu absoluut van overtuigd dat een heleboel tijd en een reeks 'toevalligheden' geen leven kunnen produceren. De kans dat leven spontaan ontstaan is zo absurd klein dat het flauwekul genoemd kan worden. Flew noemt zijn ontdekking van het Goddelijke een 'pelgrimstocht van de rede', niet van geloof. Hij zegt ook geen bovennatuurlijke ervaring of wonder te hebben ervaren. Wel heeft hij een appendix opgenomen met een artikel van bisschop Tom Wright, met argumenten voor de opstanding van Jezus. "Verreweg de beste verdediging die ik ooit heb gezien voor het accepteren van het christelijke geloof." Volgens Flew is het christendom de religie die het meeste respect verdient. De andere appendix van het boek is een kritische beschouwing door Roy Abraham Varghese van het "nieuwe atheïsme", vertegenwoordigd door mensen als Dawkins, Sam Harris, Lewis Wolpert en anderen. Varghese beschuldigt deze 'atheïstische evangelisten' ervan dat ze de dingen negeren die juist relevant zijn voor de vraag of God bestaat. Zoals daar zijn: rationaliteit, bewustzijn, het kunnen denken in concepten (het vermogen om onszelf uit te drukken in taal en dat ook te begrijpen) en de menselijke persoonlijkheid, het centrum bewustzijn en acties. Alle bewijzen die we nodig hebben zijn volgens Varghese direct beschikbaar voor ons. Alleen een opzettelijke weigering om ernaar te 'kijken' is verantwoordelijk voor atheïsme in elke vorm.
Het boek van Flew is een grote uitdaging voor iedereen, om te gaan 'kijken' en de bewijzen te volgen waar ze heen leiden.

Radioactiviteitsdateringen zijn een geloof.

The next few pages cover a broad overview of radiometric dating techniques, show a few examples, and discuss the degree to which the various dating systems agree with each other. The goal is to promote greater understanding on this issue, particularly for the Christian community. Many people have been led to be skeptical of dating without knowing much about it. For example, most people don't realize that carbon dating is only rarely used on rocks. God has called us to be "wise as serpents" (Matt. 10:16) even in this scientific age. In spite of this, differences still occur within the church. A disagreement over the age of the Earth is relatively minor in the whole scope of Christianity; it is more important to agree on the Rock of Ages than on the age of rocks. But because God has also called us to wisdom, this issue is worthy of study:
http://www.asa3.org/ASA/resources/Wiens.html

Conclusie: pas op met radioactieve dateringsmethoden.Wees heel kritisch op veronderstellingen.

http://www.dlinde.nl/schepping/werkmodel.htm

IBM heeft de petaflops barrière doorbroken. Pardon? Wat is dat nu weer? Het is computertaal en het betekent dat ze een computer hebben gemaakt die duizend maal miljoen maal miljoen berekeningen per seconde kan maken.

Hiermee is de rekenkracht van onze hersenen geëvenaard. Beter gezegd: sommige complexe berekeningen die plaatsvinden in onze hersenen kunnen nu nagebootst worden. Het woordje peta past in het rijtje: kilo (duizend), mega (miljoen), giga (miljard), tera (triljoen), peta (quadriljoen) en dan zijn er nog de termen exa, zetta en yotta; telkens duizend keer meer dan de vorige. FLOPS staat voor floating point (drijvende komma) berekeningen per seconde. De computer heeft de naam "Roadrunner" gekregen, kostte tot nu toe ongeveer 120 miljoen dollar en staat in het Los Alamos National Laboratory. Het zou nu mogelijk moeten zijn om zeer complexe problemen op te lossen. In een artikel op Science Daily lezen we over een toepassing. Roadrunner kan namelijk met een speciaal ontwikkeld programma visuele informatie verwerken die tot nu toe nog geen enkele computer aankon. Wij kunnen met behulp van onze ogen en hersenen een vriend in een menigte herkennen, of een complexe verkeerssituatie overzien. Met het testprogramma PetaVision kan men in Roadrunner een dergelijk proces imiteren. Een onderzoeker zei dat de machine nu al berekeningen doet die voorheen slechts in onze verbeelding mogelijk waren. Hij zei er niet bij hoeveel petaflops hun hersenen hebben moeten uitvoeren voor die verbeelding. Misschien wel exaflops, zettaflops of yottaflops, als je je nog iets kunt voorstellen bij zulke grote getallen.

Uitvinders gebruiken vaak van alles en nog wat om hun hersenkronkels in iets tastbaars om te zetten. Lege blikjes, legoblokjes, luciferhoutjes, oude fietsen, vuilniszakken, noem maar op. Elk los onderdeel, nuttig of afgedankt, bruikbaar of onbruikbaar wordt aangewend om een nieuw, werkend, nuttig of slim ding te maken. Er zijn mensen die geloven dat evolutie ook in staat is om dat te doen.

Hoewel het uitvinden van iets nieuws normaal gesproken logisch denkwerk vereist, gelooft een evolutionist dat nieuw biologisch vernuft door een niet-denkend proces kan ontstaan. Maar wat zou de uitvinder denken als we hem zouden vertellen dat zijn brein het gevolg is van dit breinloze proces? De denker is ontstaan door gedachteloze processen. Dat is wat evolutionisten ons vaak in hun artikelen proberen wijs te maken. Science Daily en PhysOrg geven ons weer een paar koekjes van dat deeg. (Zie ook het originele persbericht). Hun conclusie was dat herseninhoud alleen niet de beslissende factor is bij het menselijk denkvermogen. Eerst moesten er meer complexe synapsen (de koppelingen tussen neuronen) evolueren. Sommige van deze complexe overgangen vinden we gek genoeg ook in gist, dat als een primitief organisme gezien wordt. Het denkt tenslotte niet. Maar mensen, die ook gebruik maken van deze dingen, wel. De eerste keer dat synapsen zouden zijn geëvolueerd, was bij het ontstaan van meercellige dieren, een miljard jaar geleden, zeiden ze. "Het aantal en de complexiteit van eiwitten in de synapsen explodeerde voor het eerst toen meercellige dieren opkwamen, zo'n miljard jaar geleden." Dat zou dan nog voor de Cambrische explosie zijn geweest, toen al het leven nog ééncellig was. Een volgende explosie deed zich volgens hen voor bij de komst van gewervelden. Darwinistische evolutie zou "verbetering" hebben "gegenereerd" van een verzameling eiwitten in gist tot complexe synapsen in zoogdieren die kunnen denken en leren. Deze conclusie trokken de onderzoekers, gebruik makend van hun 'gegenereerde' hersenen, en waanden zich "één stap dichter bij het begrijpen van de logica achter de complexiteit van menselijke hersenen." Hoeveel stappen er precies hebben plaatsgevonden en welke stappen nog zouden kunnen volgen, werd niet verder uitgewerkt.

De prachtige kleuren van vlinders, kevers en vogels (zoals de pauw) worden niet veroorzaakt door pigment, maar door microscopisch kleine, zwarte vlakjes. Hoe en waarom ze dit doen is iets dat zowel wetenschappers als computerontwerpers bezighoudt. Susan Milius schreef hierover deze week in Science News.¹
    Het effect zelf berust op een soort optische illusie. De vlakjes op de vleugels van vlinders en de veren van vogels breken het licht zodanig dat sommige frequenties worden weerspiegeld en andere niet. Onderzoekers hebben een kever onderzocht die, vanuit alle richtingen bekeken, alleen groen licht weerkaatst. Science Daily en PhysOrg rapporteren hierover. Door steeds een klein beetje van een stukje van het schild 'af te schaven' en er met een elektronenmicroscoop een foto van te maken, konden ze achterhalen hoe de driedimensionale kristalstructuur van het oppervlak eruit ziet.


Iriserende oppervlakken vertonen normaal gesproken verschillende kleuren, maar bij deze kever is de weerkaatsing van het licht in alle richtingen vrijwel alleen maar groentinten die qua golflengte heel dicht bij elkaar liggen. Ze waren verbaasd dat het op de structuur van diamant leek en verwonderden zich over de "ingenieuze ontwerpstrategie" van de kever. (Een kever als 'ontwerper'? Er zijn mensen die kevers als goden zien, maar om een dergelijke uitspraak uit de mond van een wetenschapper te horen is wel wat vreemd.) "De natuur gebruikt eenvoudige strategieën om structuren te ontwerpen," werd ook ronduit beweerd. "Moeder Natuur" wordt op deze manier blijkbaar ook als een soort godheid gezien. Hoe al die prachtige structuren zichzelf (of elkaar collectief) zouden hebben ontworpen wordt echter nooit uitgelegd. Het blijft een 'raadsel' en 'toekomstige ontdekkingen' zullen 'meer licht werpen' op dergelijke moeilijke vraagstukken. Met andere woorden: de bewering dat "de natuur" of "de kever" het gedaan hebben is niets anders dan bluf. Meestal worden dergelijke evolutionistische opmerkingen ook tussen neus en lippen door gemaakt en gaat men vaak snel over op mogelijke technologische toepassingen die ons leven aangenamer moeten maken. Want het is toch wel 'zo slim ontworpen', dat wij er zelf nog niet achter zijn hoe we het moeten reproduceren. Het produceren van een synthetisch kristal met dergelijke eigenschappen zou uiteindelijk kunnen leiden tot computers die vele duizenden malen sneller zijn dan de computers die we nu hebben, omdat ze dan werken met licht in plaats van elektriciteit. Op dit moment is onze technologie echter nog niet zover dat we dergelijke computers binnenkort in de winkel kunnen verwachten. Er zijn volgens de onderzoekers nog legio andere toepassingen te bedenken. Deze ontdekking zou dezelfde impact kunnen hebben als de uitvinding van de laser.
    In haar artikel speculeerde Susan Milius over mogelijke redenen waarom dieren dit soort kristallen gebruiken. De simplistische benadering is het aantrekken van de andere sekse. Het lijkt echter tamelijk kostbaar voor pauwen en motten om een grote hoeveelheid van deze precies uitgelijnde structuren op te bouwen, alleen maar om er wat flitsender uit te zien. Hoe groot is de kans dat door het opvallende uiterlijk juist vijanden worden aangetrokken? Het is ook niet duidelijk of al die mooie kleuren wel door het eenvoudige brein van de wederhelft worden opgemerkt. Een bioloog die in het artikel aan het woord gelaten wordt, gaf toe dat het misschien niet zo zeer een betekenis had, als wel gewoon mooi was. 

1.  Milius, Susan, "How They Shine," Science News, 173:28, pp. 26-29, June 7, 2008.

Ik vind het erg inspirerend om te lezen over al die geweldige ontwerpen in de natuur. De meeste wetenschappelijke publicaties gooien daar echter standaard een evolutiesausje overheen. "Vogels, kevers, vlinders en vele andere wezens evolueerden..." en vul het zelf maar aan. Vervolgens praten ze verder in termen als "technologische hoogstandjes", "goed ontworpen apparaten", "hoge mate van effectiviteit" en ga zo maar door. En dat alles door "miljoenen jaren van vallen en opstaan". Darwinisten, deze lichtshow kunnen jullie niet stelen. Dit is Intelligent Ontwerp tot op het bot. Als wij onze beste technologische hoogstandjes moeten afkijken van de natuur, dan kan ik maar één conclusie trekken: de grote Ontwerper was ons voor.

Wetenschap weet bijna niets van de oorsprong van het leven

Iemand die alleen de eerste drie letters van het alfabet kan opzeggen, weet ongeveer evenveel van het alfabet als een wetenschapper van het ontstaan van het leven. Aldus Han Zuilhof, hoogleraar organische chemie aan Wageningen Universiteit. Lees meer>>>>

De kraters op de maan lijken heel oud. Astronomen proberen eruit op te maken hoe lang geleden de maan door inslagen geteisterd werd. Amateurs beweerden regelmatig flitsen gezien te hebben maar werden door serieuze astronomen uitgelachen. "Nu niet meer", lezen we in een artikel op Space.com en op PhysOrg. Astronomen van de NASA besloten om het eens wat nader te bekijken en zagen in de afgelopen 2,5 jaar meer dan 100 flitsen. Er zijn meer inslagen tijdens meteorietenregens, maar ze komen het hele jaar door voor.

De explosies zijn inderdaad makkelijk te zien met een amateur-telescoop in de achtertuin en soms behoorlijk krachtig. Je kunt je afvragen waarom er nooit eerder naar gekeken is, maar NASA wil graag weten wat het risico is bij een eventuele nieuwe missie naar de maan. De kans dat een astronaut iets op z'n kop krijgt is vrij klein, maar een dergelijke inslag slingert behoorlijk wat stof in het rond. En dat gaat niet bepaald zachtzinnig. Het is vergelijkbaar met het afschieten van kogels in alle richtingen. Aangezien er op de maan geen luchtweerstand is en de aantrekkingskracht van de maan slechts 1/6 van de aarde is, kunnen afgeschoten objecten heel ver reiken. Dit is een aardige domper op de feestvreugde voor maanmissie-planners. Het roept nog een vraag op: hoe groot was het risico bij de eerst maanlanding? Hebben ze geluk gehad, of valt het wel mee? Of hebben maanlander-complottheorie-denkers toch gelijk? Zie ook deze video van een heldere explosie (inzet).

Volgens evolutionisten zijn 'rudimentaire organen' nog in ontwikkeling, of zijn het nutteloze overblijfselen van ons evolutionaire verleden. Laura Spinney heeft echter een nieuwe toepassing gevonden voor een stel rudimentaire organen: ze kan er creationisten mee om de oren te slaan. Dit lezen we in een artikel op de site NewScientist.com. Zijn er echt lichaamsdelen waar je zonder kunt? Ja hoor. Sommige mensen redden het aardig zonder vingers, tanden, benen of zelfs hersens (in figuurlijke zin dan). Sommige mensen denken dat het in onbruik raken van een lichaamsdeel een bewijs is voor evolutie, in plaats van te laten zien hoe ze überhaupt ontstaan zijn door mutaties en natuurlijke selectie. Spinney is er blijkbaar een van. Ze gaf een lijst van "vijf dingen die mensen niet meer nodig hebben" als bewijs voor de theorie van Darwin. Ze vindt dat het argument onterecht is aangevallen door "creationisten die zo graag willen ontkennen dat rudimentaire organen (en dus ook evolutie) bestaan..."
Is dat wel zo? Zij denkt blijkbaar van wel. (Een Bijbels wereldbeeld laat wel degelijk ruimte voor het mogelijk in onbruik raken van organen, die oorspronkelijk goed geschapen zijn door God, maar later hun functie verloren hebben door degeneratie als gevolg van de vloek die de mens over zich gehaald heeft.) Ze noemt onder andere kippenvel, het bobbeltje bovenaan de oorschelp, het stuitje (als ex-staart) en verstandskiezen. Elk van deze structuren is volgens haar een bewijs dat wij afstammen van dieren en dat we niet geschapen zijn. Spinney moet wel belijden dat de appendix waarschijnlijk niet meer op de lijst thuishoort. Die lijkt toch een functie te hebben in het regelen van de darmflora. Een vergelijkbare functie moet waarschijnlijk ook toegerekend worden aan de amandelen, die nog niet zolang geleden (zestiger jaren) op grond van evolutionistische veronderstellingen resoluut verwijderd werden bij chronische keelaandoeningen (zoals dat bij ondergetekende ook gebeurd is). Kippenvel heeft volgens Spinney misschien een nieuwe rol toebedeeld gekregen, zoals het signaleren van emoties of het verhogen van het plezier bij het luisteren naar mooie muziek.

Deze of genen? 

Regelmatig komen er onderzoeksresultaten naar voren die veel beter passen in een Bijbels wereldbeeld dan in een naturalistisch wereldbeeld. Dit zien we ook weer in een aantal recente artikelen van Science Daily.



  Artikel 1: Wetenschappers hebben altijd aangenomen dat de pauwmevrouw zich meer tot de pauwmeneer aangetrokken voelt naarmate hij 'mooier' is. Mooiere mannetjes worden gekozen, minder mooie mannetjes sterven uit en de pauw wordt gedurende miljoenen jaren van evolutie steeds 'mooier'. Maar we weten helemaal niet of de pauwmevrouw al dat moois van de pauwmeneer ziet. Wetenschappers aan de universiteit van Uppsala ontdekten roet in het eten van die evolutionistische veronderstelling. Want in 39% van de gevallen die ze bestudeerden namen de vogels kleuren anders waar dan wij. Deze resultaten betekenen dat onderzoeken met betrekking tot seksuele selectie in meer dan een derde van de gevallen anders moeten worden geïnterpreteerd omdat men er vanuit ging dat vogels hetzelfde zien als wij. Zou het ook kunnen zijn dat pauwen gewoon altijd mooi geweest zijn? Of zelfs mooier? Zie ook het gedeelte over de pauw. Het is veel waarschijnlijker dat God de pauw zo mooi gemaakt heeft zodat wij ervan kunnen genieten.
  Artikel 2: Een moleculaire machine, genaamd myosine-2, die in onze spieren verantwoordelijk is voor de samentrekkende beweging, komt in twee diersoorten voor die evolutionair gezien uit totaal verschillende takken voortkomen: de kalkoen en de Sint Jakobsschelp. In mensen komt dit motoreiwit ook voor en zou ernstige ziekte veroorzaken, of zelfs de dood, wanneer er ook maar iets aan zou mankeren. In het kerstmaalgevogelte heeft het een andere functie dan in het zeebanketschelpje, maar de structuur is hetzelfde. De ontdekking werd "raadselachtig" en "verbazingwekkend" genoemd. Een professor aan de universiteit van Leeds weet blijkbaar meer over evolutie dan dat wat hij voor zijn neus ziet gebeuren: Hij legt uit dat ze niet verwacht hadden dat het eiwit in het schelpdier nog dezelfde functies had. Omdat niet alle functies nodig zijn, hadden ze verwacht dat evolutie ze eruit zou hebben geselecteerd. "Het feit dat de Sint Jakobsschelp alle functies van zijn myosine-2 gedurende honderden miljoenen jaren heeft behouden, zegt ons dat deze manier van vouwen (eiwitten worden 'opgevouwen' - red.) van fundamenteel functioneel belang is in spieren en dat we er niet zoveel vanaf weten als we zouden moeten weten." Zou het ook zo kunnen zijn dat God met myosine gewoon zo'n goed werkend systeem had bedacht dat Hij het in meerdere levende wezens op verschillende manieren heeft ingezet? Dat zou iedere slimme constructeur doen. Je hoeft toch ook niet twee keer het wiel uit te vinden? Voor geïnteresseerden: kijk maar eens naar deze filmpjes op YouTube (vooral deze). Probeer je daarbij eens voor te stellen hoe zoiets om een of andere vage reden vanzelf zou moeten zijn ontstaan, vervolgens 'schijnbaar' vakkundig ingebed is in verschillende systemen en hoe dat honderden miljoenen jaren zo gebleven is, terwijl de rest van de DNA-wereld vrolijk doormuteerde van vis naar visser.
  Artikel 3: Genetisch verschillen mensen en muizen maar 15% van elkaar. Toch blijkt dat de interactie tussen de eiwitten die uit die genetische informatie voortkomen enorm moet verschillen. Experimenten aan de universiteit van Michigan hebben uitgewezen dat ze 22% van 120 genen die bij mensen van essentieel belang zijn konden 'uitzetten' in muizen, zonder dat ze daar zichtbaar last van hadden. Hieruit kan worden opgemaakt dat het blijkbaar veel belangrijker is hoe eiwitten op elkaar reageren, dan hoe het DNA in elkaar zit. Dit opent een hele nieuwe tak van mogelijke onderzoeken: Hoe reageren eiwitten op elkaar en wat voor effect heeft dat op het uiteindelijke resultaat? Wat bepaalt nou echt hoe we eruit zien en hoe we functioneren? En hoeveel weten we nou eigenlijk echt? Hoeveel wonderbaarlijke geheimen herbergt Gods prachtige schepping nog voor ons wetenschappelijke oog? Welke rijkdommen van kennis en inzicht liggen nog op ons te wachten?
  Artikel 4: Mensen hebben slechts 72% meer genen dan een fruitvliegje. Maar het aantal eiwitinteracties is wel 10 keer zoveel. Hierdoor wordt het idee dat dieren op grond van genetische verschillen kunnen worden vergeleken zeer twijfelachtig. "Het begrijpen van het menselijke genoom is bij lange na niet genoeg om te verklaren wat ons zo laat verschillen van eenvoudiger schepselen," verklaarde een onderzoeker van het Imerial College in Londen, "onze studie wijst uit dat eiwitinteracties een van de sleutels zouden kunnen bevatten om uit te pluizen hoe het ene organisme verschilt van het andere." Maar hoe weten we wanneer we alle sleutels hebben? Hoe kunnen we weten of nieuwe evolutionistische aannames, gebaseerd op dit soort onderzoeken, toekomstige onderzoeken zullen overleven?

Een Professor in de biologie en geologie, Charles Marshall, heeft een nieuwe theorie gelanceerd, die moet verklaren waarom het 'vroege leven' zo snel is geëvolueerd van wezens met alleen maar zachte delen naar dieren met tanden en botten. Hij gelooft dat harde delen ontstonden uit de behoefte om van zich af te kunnen bijten, volgens een artikel van Science Daily. We hebben het wel vaker gehad over het 'plotseling' verschijnen van vrijwel alle belangrijke diergroepen. Dit wordt ook wel de 'Cambrische Explosie' genoemd, omdat die basis 'bouwplannen' al in één van de diepste aardlagen voorkomen: het Cambrium. (Volgens evolutionisten was dat 542 - 490 miljoen jaar geleden; geologisch gezien een vrij korte periode - derhalve een 'explosie'). Marshall beweerde al eerder dat 'noodzaak' (zoals de drang om te overleven) een goede drijfveer was voor evolutie. Maar is noodzaak alleen voldoende? Moet er geen intelligentie bij te pas komen om die noodzaak te interpreteren en er actie op te ondernemen? Hebben blinde, onintelligente cellenkolonies wel de behoefte om te overleven? Kan het ze wat schelen? En als die drang er dan toch is, waar komt dan de informatie vandaan om ogen, poten of tanden te ontwikkelen?
  Volgens Marshall was het "een toename van interacties tussen soorten, zoals predatie, waardoor een escalerend evolutionair proces gedreven werd, dat leidde tot de ontwikkeling van tanden, klauwen en een grote verscheidenheid aan kenmerken die we vandaag de dag onder de dieren van de aarde zien." Hij gelooft dat "... de explosie gedreven werd door het prille begin van interacties tussen volwassenen... Misschien de evolutie van kaken of ingewanden die groot genoeg waren, of de evolutie van iets als chitine, zodat ze konden bijten in plaats van alleen maar gemeen zuigen."
  Marshall erkende in ieder geval wel dat in het Cambrium alle hoofdgroepen zonder tussenvormen gevonden worden en noemde de Cambrische Explosie 'uniek'. Hij gebruikte een computerprogramma, waarin hij 6 genetische basisregels en 4 vormen van selectiedruk op een "eenvoudige voorouder" losliet. Het model produceerde 20 verschillende typen die volgens het artikel door onderzoekers werden teruggevonden in het fossielenverhaal; wat dat dan ook moge betekenen. Er werd niet vermeld hoe die 'typen' eruit zagen en wat de overeenkomsten met de realiteit waren. De vraag is echter in hoeverre computerprogramma's gezien kunnen worden als een betrouwbare weergave van wat er in het verleden gebeurd is. Je kunt met een computer immers elke denkbare (fictieve) situatie creëren die je wilt. En in hoeverre kun je de uitkomst van het programma vergelijken met levende wezens, die vele malen complexer zijn? Dit brengt ons opnieuw bij de vraag hoe een noodzaak kan leiden tot nieuwe functionaliteit.

In een artikel op Science News lezen we dat de bacterie die de pest veroorzaakt maar twee mutaties verschilt van zijn relatief onschuldige voorganger. Hieruit blijkt dat er niet veel voor nodig is om een bacterie gevaarlijk te maken. Biochemicus Michael Behe schreef in zijn boek The Edge of Evolution hoe onwaarschijnlijk het is dat twee mutaties samen een nieuwe functionaliteit opleveren. In dit geval is er echter geen nieuwe functionaliteit ontstaan, maar heeft de bacterie iets verloren, waardoor hij zich kwaadaardig gaat gedragen. De balans is blijkbaar heel makkelijk te verstoren. Maar waarom horen we nooit iets over mutaties die een nieuwe functie opleveren?

Ons DNA zit goed in elkaar. Een artikel op Nu.nl geeft ons wat interessante details. En ik vraag me af hoe mensen bij het lezen van deze dingen nog kunnen denken aan evolutie. De ruimtelijke organisatie van het DNA is een ongelooflijk complex gebeuren en is iets waar wetenschappers al tientallen jaren mee bezig zijn.
  DNA bestaat uit een aantal slierten met een totale lengte van wel twee meter en zit in een 'behuizing' (de celkern) van slechts een honderdste millimeter. Dat is net zoiets als proberen een draad van 4 kilometer in een knikker te proppen, aldus het artikel. "Bas van Steensel en zijn collega's van het Nederlands Kanker Instituut - Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis (NKI-AVL) in Amsterdam geven deze week de resultaten van hun onderzoek weer in het wetenschappelijk tijdschrift Nature." Van Steensel heeft al eens aangetoond dat het zogenaamde 'junk' (afval) in het DNA waarschijnlijk toch geen afval is, maar een belangrijke rol speelt bij het oprollen van de slierten (zie NRC.nl, waar ze aan deze verbluffende feiten toch nog een evolutie-draai weten te geven).
  Voordat de cel zich deelt, worden de slierten DNA opgerold, opgerold en nog eens opgerold totdat ze de karakteristieke X-vorm hebben. Dat zijn de vormen die we chromosomen noemen. Nu blijkt dat de binnenwand van de celkern bij de organisatie ook een belangrijke rol speelt. Uit het recente onderzoek "blijkt dat scherp afgebakende blokken met uitgeschakelde genen zich aan de binnenwand van de celkern binden."
  "De onderzoekers laten zien dat de DNA-keten in de menselijke celkern zich in delen aan de nucleaire lamina bindt. Dat is een netwerk van eiwitten aan de binnenkant van de celkern, dat dienst doet als kapstok. Zij ontdekten bovendien dat zich aan die lamina geen willekeurige stukjes DNA binden, maar zeer grote, duidelijk afgebakende blokken met daarin uitgeschakelde genen."
  Deze duidelijke afbakening van blokken DNA "doet vermoeden dat achter de organisatie van het DNA een gecodeerd bouwplan schuilgaat."
  Dat klinkt bekend he? Die zin zou zo van deze site kunnen komen, maar nee, hij komt rechtstreeks uit het artikel van Nu.nl. En hoe meer men ontdekt op dit gebied, hoe minder waarschijnlijk of aannemelijk het evolutieverhaal wordt. Van Steensel "vindt het een fascinerende gedachte dat de positionering van genen niet willekeurig is. Kennelijk worden genen die in een bepaald celtype geen functie hebben aan de rand van de kern geparkeerd en daar inactief gemaakt, terwijl de actieve genen zich in het midden van de kern bevinden."

Mens ziet er over miljoen jaar zelfde uit als nu.

De mens zal er over een miljoen jaar nog altijd hetzelfde uitzien als nu. De evolutie van de mens als soort is als het ware gestopt, "omdat de drijvende krachten die er achter zitten - zoals natuurlijke selectie en spontane mutaties - niet langer een belangrijke rol in ons leven spelen". Dat is althans de visie van professor Steve Jones , een geneticus van het University College in Londen. Hij verwerpt daarmee meteen voorspellingen die eerder werden gedaan, als zou de mens in twee richtingen verder kunnen evolueren: ofwel tot een soort "intellectueel superwezen" ofwel tot een extreem dom wezen dat enkel nog goed zou zijn om televisie te kijken.

Bron: Het Laatste Nieuws van woensdag 8 oktober 2008 pag 9 (linksonder)

Moeten we hier nog een tekeningetje maken??Mensen veranderen dus niet meer. Geen gevleugelde mensen dus die deze vleugels door "micro-macro evolutie" krijgen toebedeeld dankzij spontane (lees willekeurige) mutaties. Miljarden mensen waar volop mutaties in plaatsvinden zullen dus over een periode van een miljoen jaar niet meer evolueren...Mooi is dat...een geneticus die eindelijk eens durft realistisch te zijn. De wetenschappelijke en visuele waarnemingen geven hem gelijk. Na de mens komen geen andere soorten en naast de mens staan andere soorten die volop kunnen variëren. dat is wat de bijbel ons vertelt: Elk naar zijn aard (soort)!