Een paar aanhalingen:
De moderne schoen is tussen de 26.000 en 40.000 jaar oud...
Dit blijkt uit een studie van Amerikaanse wetenschappers. Dit gegeven lijkt vrij simpel te achterhalen, maar dat was het niet. De dierlijke en plantaardige producten die werden gebruikt om schoenen te vervaardigen, waren niet bestand tegen de tijd en zijn allang verloren gegaan...
De Amerikaanse onderzoekers hebben nu het tijdperk waarin echte schoenen werden vervaardigd kunnen specificeren door een studie te doen naar de verzwakking van menselijke tenen.
De kleine tenen, dus niet de duim, zijn in de periode tussen 26.000 jaar en 40.000 jaar geleden zwakker geworden, bemerkte fysiek antropoloog Erik Trinkaus. Daaruit kan men afleiden dat men rond die tijd is begonnen met het dragen en fabriceren van echte schoenen. Het was niet langer nodig om sterke, flexibele tenen te hebben die moesten zorgen voor een goede grip. Vooral in de noordelijke gebieden maakten mensen al 500.000 jaar geleden gebruik van voetbedekking,...
De wetenschappers ontdekten dat het zwakker worden van de teen niet zozeer een evolutionair proces was, maar gewoon werd veroorzaakt door de verminderde spanning op de teen waardoor het geheel zwakker werd

We zijn er ondertussen zo aan gewend dat wetenschappers met zulke gigantische ouderdommen smijten, dat 40.000 jaar niet eens zoveel meer lijkt maar toch is het een vooronderstelling. De manier waarop deze ouderdom bepaald wordt is gebaseerd op de aanname dat evolutie heeft plaatsgevonden en de mens zoveel tijd nodig had voor zijn ontwikkeling. Hier zie je een duidelijke tegenstrijdigheid: de ouderdom is duidelijk een aanname van een evolutionaire tijdschaal en het proces is volgens het artikel toch niet evolutionair. Wat is het nou? Wel of niet? Als je het mij vraagt kunnen we nog steeds de Bijbel serieus nemen. Er zijn altijd intelligente mensen geweest. Misschien hebben ze niet altijd schoenen gedragen, maar in de Bijbel staat wel dat er mensen in grotten geleefd hebben. Holbewoners dus, maar zeker niet prehistorisch: zoals Lot in Gen. 19:30, mensen in 1Sam.13:6, David in 1Sam.24, en de mensen in Job 30:6. En dan is er nog het feit dat er vaak wél aangetoond kan worden dat dingen in de natuur minder goed gaan werken, of zwakker worden, maar er komt niets nieuws bij; en dat is precies wat we zouden verwachten vanuit een creationistisch wereldbeeld. In diezelfde gedachtegang is het aanhalen van rudimentaire organen bijvoorbeeld geen bewijs voor Darwinistische evolutie. Kunnen aantonen dat organismen beter worden, of sterker, door toevoegen van nieuwe informatie, is nog altijd dé stoute droom van iedere evolutionist.

Sondes die door de mens naar Mars zijn gestuurd, hebben zowat een miljard sporen van bacteriën naar de Rode Planeet gebracht.
Dit heeft een deskundige van het Franse ruimtevaartbureau CNES gezegd.
Een en ander kan een bewijs van eventuele oorspronkelijke levensvormen op onze buurplaneet bemoeilijken



Bacteriën zijn veel resistenter dan aangenomen en kunnen ondanks de extreme condities op Mars "overwinteren", aldus André Debus van het CNES die zich baseert op microbiologische controles. Bovendien lijkt de planeet Mars een beetje minder onherbergzaam. De Europese sonde Mars Express heeft immers de aanwezigheid van ijslagen op de noordelijke pool van het hemellichaam ontdekt. Het is aldus mogelijk dat een sensationele ontdekking van levensvormen op Mars zich op Aarde zou hebben ontpopt

Heb je de lariekoek ook geproefd? Vervelend nou, dat we elk bewijs van eventuele oorspronkelijke levensvormen op onze buik kunnen schrijven. Nou ja, hadden we maar beter onze handen moeten wassen toen we naar Mars gingen om een ijsje te halen (duur ijsje trouwens! Sonde van die sondes...) Ach en toen bleken die bacteriën nog resistenter dan gedacht ook. Hebben we toch nog iets geleerd van deze missie: dat die bacteriën dus wel erg goed ontworpen zijn. Knap gemaakt, die kleine machientjes (zie ook de presentatie).

Een vijf miljoen jaar oude schedel van een dier dat op een aap lijkt, is ontdekt in het noorden van Griekenland. De overblijfselen van de Mesophithecus Pentelicus werden opgegraven in Kryopigi, op het schiereiland Kassandra, door een team van de Artistotelion Universiteit in Thessaloniki.

Kijk, ik wil niet rottig doen, maar er blijven bij dit soort meldingen altijd wat vragen hangen: Vijf miljoen? Hoe weet u dat, geachte wetenschapper? Was u erbij toen het beestje begraven werd? Bent u op de hoogte van de onbetrouwbaarheid van de dateringsmethoden? Of hebt u gewoon aangenomen, zoals veel van uw collega's, dat het schedeltje uit die laag kwam en dus ongeveer zo oud was? Kijk ook eens op de Schepping of Evolutie site, onder Artikelen - Geologie.

Een groot internationaal consortium van wetenschappers heeft het complete DNA van de honingbij in kaart gebracht. Dit is belangrijk omdat de wetenschap daarmee hoopt te ontrafelen hoe het sociale leven en het geavanceerde gedrag van dit insect zijn vastgelegd in zijn genen. De genenkaart van de honingbij (Apis mellifera) is de derde van een insect, na het fruitvliegje en de malariamug.


Maar dit keer gaat het om een zeer bijzonder insect, dat een complex gedrag en sociale organisatie kent. Honingbijen leven in kolonies met wel tienduizend individuen, maar alleen de koningin draagt bij aan de voortplanting en legt dagelijks tot 2000 eitjes. De kolonies werken efficiënt dankzij de verdeling van arbeid en uitstekende onderlinge communicatie, met als hoogtepunt de beroemde bijendans waarmee de werksters elkaar informeren over goede voedselplekken.
Dat sociale leven van de honingbij is diep verankerd in de genen, zo blijkt uit de publicatie van het complete genoom vandaag in het Britse wetenschappelijke tijdschrift Nature. Zo hebben de bijen een groot arsenaal aan genen voor geurreceptoren die een belangrijke rol spelen bij de communicatie via feromonen tijdens de bijendans. Ook hebben ze een set van negen genen die coderen voor de eiwitten die de zogeheten koninginnegelei vormen. De gelei die geproduceerd wordt in de kop van werksters is cruciaal voor het instandhouden van de kastenverdeling in het bijenvolk.
In sommige opzichten lijken de genen van de honingbij zelfs meer op die van gewervelde dieren dan op die van andere insecten. Het gaat daarbij onder meer om klokgenen die het dag- en nachtritme bijhouden en om genen voor RNA-interference, de kleine moleculen die de activiteit van andere genen kunnen beïnvloeden. Veel van deze kleine RNA's bleken specifiek voor de kaste of het stadium van de bij, en spelen hierin mogelijk een belangrijke regulerende rol. Niet voor niets wordt in Nature ook de vermaarde bijenonderzoeker Karl von Frisch geciteerd: Het leven van bijen is een magische bron. Hoe meer je er van aftapt, hoe meer er blijkt af te tappen.

Geen woord over evolutie, gelukkig, dat had alleen maar afgedaan aan dit prachtige verhaal. Is het niet geweldig? Hoe meer we leren over al die prachtige schepselen van onze Schepper en Zijn Zoon, hoe meer we in verwondering staan over de geavanceerde, complexe organisatie van die grote hoeveelheid informatie in hun (en ook onze) genen. Meer van dit soort berichten a.u.b.!

Christenen zeggen dan misschien: "God zal echt geen rommel maken", maar evolutionisten scheppen op over onze rommelige afstamming. Erica Check schreef deze week in Nature: "Het is het afval wat ons menselijk maakt". Ze verwees hiermee naar niet-coderend DNA, wat heel lang als "Junk DNA" werd beschouwd.

Er is een groeiend bewustzijn dat deze delen met een onduidelijke functie betrokken zijn bij het reguleren van de coderende genen. Ze verklaart met een ontwerpvergelijking: "Iedereen die wel eens een doe-het-zelf meubel in elkaar heeft gezet, weet dat het belangrijk is om de juiste onderdelen te hebben, maar wat je ermee doet kan het project maken of breken. Hetzelfde lijkt waar te zijn voor de grote hoeveelheden DNA in het genoom van een organisme dat voorheen werd aangemerkt als afval. Onderzoeken wijzen er nu op dat dit DNA wellicht verantwoordelijk is voor de signalen die cruciaal waren voor menselijke evolutie, doordat ze de verschillende onderdelen van ons genoom anders laten werken dan in andere organismen. De onderzoekresultaten lijken een 30 jaar oude hypothese weer nieuw leven in te blazen dat het reguleren van de genen - niet het maken van nieuwe genen - de eigenschappen heeft voortgebracht die ons uniek maken." Van de menselijke niet-coderende regionen die het meest verschillen van andere levende wezens, liggen de meeste naast de genen die coderen voor hersencel functies. Uitvinden wat deze regionen doen is een nieuwe 'jacht naar de schat' voor genetici. Een onderzoeker zei: "Hier hebben we een manier waarop we nieuwe biologie kunnen ontdekken." Zie ook het stuk wat Micheal Balter schreef in Science Now.

Cijferlijst: Voor het ontdekken van een nieuwe richting voor onderzoek: een 10. Voor het per ongeluk ontdekken daarvan: een 5. Voor het tientallen jaren uitstellen van de ontdekking door het 'afval' te noemen: een 1. Voor zeggen: "Het is het afval wat ons menselijk maakt": ga je maar melden bij de rector! (Deut. 32:6) Al met al komen er toch steeds meer bewijzen bij waaruit blijkt dat het DNA, de bouwinstructies van elk levend organisme, het computerprogramma wat het hele groeiproces begeleidt, van het begin af aan heel goed geweest is. (Gen. 1:31)

Het onderwerp van zacht weefsel in dinosaurus botten kwam ter sprake bij een ontmoeting van de Society of Vertebrate Paleontology (Sociëteit van de Paleontologie van Gewervelden), eerder deze maand, meldde Science. Mary Schweitzer was er ook, om haar spectaculaire bewering te verdedigen dat ze zowel medullair been als zachte, flexibele bloedvaten en kraakbeen in een T-rex bot had gevonden. Twijfelaars brachten echter een andere mogelijkheid aan:

Maar sceptici hebben een andere, minder sexy, verklaring voor de kwestie: de vervanging van origineel weefsel door microben. Thomas Kaye, een voltijd amateur paleontoloog in Prospect Heights, Illinois (VS), onderzocht goed geconserveerde botten van vier soorten laat-krijt dinosauriërs door gebruik te maken van een rasterelektronenmicroscoop, en ziet aanwijzingen dat microben het originele weefsel hebben vervangen. Tijdens 200 uur aan observaties heeft Kaye holle vaatkanalen gevonden zoals die van Schweitzers exemplaar. Maar hij vond ook bewijs dat microben zich door een dikke filmlaag hadden verplaatst. In sommige monsters was deze film uitgedroogd, en had een koolstof-14 datering van 1960-1970. Betreffende de structuren die overeenkomen met cellen genaamd osteocyten, denken Keye en zijn collega's dat het microben zouden kunnen zijn die een leegte in het bot hebben opgevuld.
Hans Larsson, een paleontoloog op McGill Universiteit in Montreal, Canada, zegt dat de theorie van vervanging door microben 'volkomen onlogisch' is, en dat koolstof-14 datering zou moeten worden gedaan om moderne biofilms uit te sluiten. De verwachting is dat het debat voortgezet zal worden. 'Het bewijs zal lastig zijn,' zegt Larsson. 'Het zal nog jaren duren'.

Schweitzer verdedigde haar beweringen. Verdere studies in haar lab hebben aangetoond 'wat overeen lijkt te komen met collageen, dat een authentiek dinosaurusproteïne zou kunnen zijn'. Ze vond zelfs korte reeksen van peptiden die overeenkomen met collageen. De collageen patronen komen overeen met die van een levende Emoe. David Martill (Universiteit van Portsmouth, GB), een collega die niet aanwezig was op de bijeenkomst, merkte op: 'Het ziet er uit als collageen, het gedraagt zich als collageen, en het is 68 miljoen jaar oud. Dat is pas cool!' Er werd meer bewijs aangevoerd dat niet zo makkelijk weggeredeneerd kan worden:

Het weefsel voor het leggen van eieren, genaamd medullair been, was voorheen alleen maar bekend bij levende vogels. Tijdens de ovulatie produceren de wijfjes dit mineraalrijke weefsel binnenin hun poten en andere beenderen als een opslagplaats van calcium voor het maken van de eierschaal. In een verhandeling in Science (3 juni 2005, p. 1456), vergelijken Schweitzer en haar collega's het gefossiliseerde beenbot van een ruwweg 70 miljoen jaar oude Tyrannosaurus Rex met moderne Struisvogelbotten, en toonden vele overeenkomsten aan.
Sarah Werning en Andrew Lee, afgestudeerd aan de Universiteit van California, Berkley (VS), en paleontoloog Paul Bybee van Utah Valley State College In Orem (VS), hebben nu medullair been gevonden in twee andere soorten dinosauriërs. Kijkend naar een bijna 150 miljoen jaar oud scheenbeen van het grote roofdier Allosaurus Fragilis uit Utah, heeft het trio een laag botweefsel gevonden waarin het weefsel ontregeld was en doorspekt met sporen van bloedvaten, wat er op duidt dat het snel gegroeid is. 'Het was zeer overtuigend', zegt paleontoloog Martin Sander van de Universiteit van Bonn, Duitsland.

Dat niet alleen, 'hetzelfde patroon werd gevonden in een dijbeen en scheenbeen van een ongeveer 110-miljoen jaar oude Tenontosaurus Tiletti uit Montana'. Echter, dit ras is een lid van de Ornithischia, onderdeel van een verre afsplitsing van de Saurischia, waartoe de andere exemplaren behoorden. Sinds beide hoofdgroepen nu met medullair been gevonden worden, zijn de evolutionisten gedwongen om te geloven dat het formatieproces van dit gespecialiseerde weefsel zijn oorsprong vindt in een gezamenlijke voorouder uit een veel eerdere tijd. Werning merkte op: 'Dit duwt [De Oorspong] een heel eind terug'.

Het verslag geeft een indruk van een levendige ontmoeting. Het is zeker heel reëel, en zelfs wenselijk, dat wetenschappers alternatieve verklaringen voorstellen voor verrassende ontdekkingen. De geclaimde ontdekking van zacht weefsel was een enorme verrassing. De bewijslast ligt bij Schweitzer (alhoewel ze de bergtop goed lijkt te verdedigen). Maar om enkel een maar-wat-als-verweer aanvoeren, kan een ontwijking zijn. Het onderzoek met dit materiaal moet nauwgezet en volhardend voortgezet worden, want de implicaties zijn enorm. Kijk nog eens naar de foto's (MSNBC). De jongelui op Science Buzz lijken opgewonden over de mededeling. De foto's van hoge resolutie op deze website van het Science Museum van Minnesota (VS) zien er toch zeker uit als echte weefsels. Hoe waarschijnlijk is deze nieuwe alternatieve veronderstelling dat microbe biofilm slechts het zachte weefsel nabootst? Denk aan wat we al weten, en vragen die tegenover de microbe hypothese gehouden moeten worden: Verrassingseffect: dit was een onverwachte ontdekking door een wetenschapper die geen enkel motief heeft om tegen hoge ouderdom en evolutie te zijn. Lang leven van microben: beweren ze dat microben 68 miljoen jaar lang in dat bot hebben geleefd en voortgeplant? Stasis van microben: als het antwoord op #2 'ja' is, hebben die microben dan al die tijd hun positie behouden, zodat ze nog steeds lijken op de oorspronkelijke weefsels die ze vervangen hebben? Collageen: maakt de identificatie van collageen peptiden de microben hypothese niet onmogelijk? Dateren: zou de recente koolstof-14 datering een vervuiling kunnen vertegenwoordigen die opgetreden is sinds de opgraving? Behandeling: hoe kan een microfilm van microben struisvogelei nabootsen, nadat het behandeld is, en in een oplossing is geplaatst? Vergelijking: hoe kunnen microben het extractieproces in een lab overleven, en zachte weefsels, bloedvaten en bloedcellen nabootsen, zodat zelfs een wetenschapper die deze naast struisvogel weefsel houdt en deze met elkaar vergelijkt erdoor voor de gek gehouden kan worden? Het medullair been wordt niet in twijfel getrokken; hoe kan dat 68 miljoen jaar lang overleven? Nieuwe vondsten van medullair been worden zelfs nog ouder gedateerd: hoe kunnen die 150 miljoen jaar lang overleven? Hoe kan het medullair been systeem, en zijn link naar het leggen van eieren, evolueren in een zelfs nog oudere voorouder? Waarom zou het oeroude medullair been lijken op dat van een moderne Emoe, als evolutie voortdurende verandering impliceert? Dragen critici enkel een verhaaltje voor om de implicaties van de vondst te ontwijken? Bv. dat deze weefsels geen miljoenen jaren oud kunnen zijn? Het artikel adviseerde dat verdere tests gedaan 'zouden' moeten worden om moderne biofilms uit te sluiten. Vooral doen. Anders geeft het een oneigenlijk houvast aan sceptici om een van de twee meest verbluffende dinosaurus ontdekkingen van dit jaar af te wijzen. Buitengewone beweringen vereisen buitengewoon bewijs, maar de hoofdpersoon heeft een sterke zaak neergezet. Nu ziet het er uit dat het verweer van de critici als 'buitengewoon' overkomt. De eis werkt dus beide kanten op. Let op een ander voorbeeld van evolutionair smeken om vragen in het artikel: 'Bij de ontmoeting meldde een andere groep verder bewijs van weefsel voor het leggen van eieren, hetgeen er op lijkt te wijzen dat het vroeg is geëvolueerd in de geschiedenis van de dinosauriërs'. Het wijst helemaal niet op iets dergelijks. Het 'verdere bewijs' had niets te maken met Darwinisme. Het is kwetsbaar medullair been, onderdeel van een complex systeem dat in calcium voorziet tijdens het leggen van eieren, en fossiliseert normaal gesproken niet. En nu hebben andere onderzoekers meer voorbeelden gevonden in andere rassen op andere locaties, sommigen meer dan twee keer de veronderstelde leeftijd van de eerste. Meer nog, deze monsters komen uit twee hoofdgroepen van dinosauriërs. Om hun verhaal overeind te houden, moeten ze nu de denkbeeldige gezamenlijke voorouder van dit complexe systeem, ver, heel ver terugplaatsen in het mythische verleden. Dit zou de evolutionisten moeten hebben verbijsterd, beschaamd en nederig gemaakt. Dus wat deden ze in plaats daarvan? Ze verbogen het bewijs tussen het raamwerk van hun verhaal door, zoals holbewoners die een manuscript dat ze niet begrijpen gebruiken om hun kampvuur op te rakelen, of heidense priesters die een meteoriet zien vallen, en het offeren in de tempel van hun afgod. Als evolutionisten alle tijd gaan nemen om dit debat op te lossen, zouden creationisten de druk op moeten voeren. Dinosaurus opgravingen, opgezet door creationisten met goed getrainde leiders, zouden er op uit moeten gaan en meer bewijs van zacht weefsel vinden, terwijl ze alles van begin tot eind zorgvuldig fotograferen en documenteren, totdat er geen enkele twijfel meer over is. De bewijslast moet terug naar de mensen die de eerste buitengewone bewering deden: dat de machtige beesten van de aarde, en alle levende wezens, met al hun complexe systemen, zichzelf gemaakt hebben.

Mensen die in het gips zitten voelen zich nu misschien niet zo prettig, maar ze zouden dankbaar moeten zijn dat het zo moeilijk is om een bot te breken. Wetenschappers aan het Max Planck Institute hebben een "nieuw constructieprincipe" ontdekt "op nano-schaal, wat voorkomt dat botten breken onder bovenmatige belasting," wat ze "bijna onbreekbaar" maakt. Omdat de stijve onderdelen van het botweefsel op een bepaalde manier gerangschikt zijn, zijn de botten als geheel veel beter in staat om te vervormen en druk te absorberen dan de onderdelen op zich. Er werd in het persbericht niet over evolutie gesproken, maar wat wel genoemd werd was: "natuurlijke ontwerpprincipes." De wetenschappers waren van mening dat het ontwerp van botten ook kon worden gebruikt door constructeurs.
Het persbericht is gebaseerd op een publicatie van PNAS, waar ook al niet over evolutie werd gesproken. Ze eindigen met de woorden "De hiërarchie van deformatiemechanismen die waargenomen zijn in het bot, kunnen ons misschien helpen bij het ontwerpen van een nieuwe, sterke nanocompositiematerialen. (mooi woord voor galgje of scrabble.)

"Natuurlijke ontwerpprincipes" Leuke omschrijving. Het bevat het "O-woord", ontwerp, maar het is vaag genoeg om geen alarmfase in de wetenschappelijke gemeenschap teweeg te brengen. Misschien moeten ze hun detectielussen iets scherper afstellen: als er gesproken wordt over ontwerp maar niet over evolutie dan moeten we ingrijpen. De theorie van "Intelligent Ontwerp" (Intelligent Design - ID) verklaart dat bepaalde kenmerken van de natuurlijke wereld het best verklaard kunnen worden als een resultaat van intelligentie, en niet van willekeurige natuurlijke processen. Hoe krijg je nou een mooi hiërarchisch systeem door puur willekeurige processen? Stel dat er vervorming was op de nanoschaal maar niet op de millimeter- of centimeterschaal. Dan zouden botten lang niet zo sterk zijn. Hoeveel vissen en amfibieën hebben moeten sterven aan botbreuken voordat alle niveaus van 'hiërarchische complexiteit' op hun maximum waren? Je moet wel beseffen dat evolutie geen bewuste samenwerking kent, met als doel een gemeenschappelijk ontwerp. Alles moet gebeuren door willekeurige mutaties, veranderingen die vervolgens door 'natuurlijke selectie' 'uitgekozen' worden om te overleven. Dat zou net zoiets zijn als duizenden scrabbleletters op een rijtje leggen, er steeds eentje verleggen, net zolang totdat je een spannend verhaal krijgt. Dit artikel laat maar weer eens zien dat wetenschap het best kan stellen zonder Darwinisme. De schrijvers hadden die hypothese niet nodig en zouden met een ID uitgangspunt dezelfde conclusies getrokken hebben. Proberen te verklaren hoe het allemaal ontstaan is, zou er niets toe gedaan hebben. Waren ze echter begonnen met het uitgangspunt dat alles ontworpen is, dan hadden ze ontwerp verwacht en het ook gevonden. Deze manier van denken stimuleert ons des te meer om het ontwerp in de natuur verder te onderzoeken en het proberen na te bootsen. De Ontwerper heeft het goed gedaan! Het is misschien bot gezegd, maar de waarheid gaat tot op het bot.

De Stamboom van het Leven (SvhL), het vertakkende patroon van evolutie, was de enige illustratie in Darwins "Oorsprong van het leven".
Er zou 1 gezamenlijke voorouder zijn waar alle leven verder uit voortgekomen is.
Darwin verwachtte dat dit door toekomstige ontdekkingen wel bewezen zou worden.
Uit de gevonden fossielen is deze boom echter niet gebleken.
Maar sinds de genetische revolutie richten de Neo-Darwinisten hun hoop op het DNA.







Deze week publiceerden Antonis Rokas en Sean B. Carroll slecht nieuws [voor de Evolutionisten] in PLoS Biology. Ze geven toe dat de SvhL mogelijk nooit ontdekt zal worden, ongeacht de hoeveelheid data die er verzameld wordt. "Genetische analyse heeft meer informatie opgeleverd dan ooit tevoren over een veelheid aan organismen. Hierdoor stijgt de verwachting dat het ontdekken van de SvhL alleen nog een kwestie is van het verzamelen van meer informatie. Echter, recente analyse van belangrijke clades¹ (familiegroepen) in de geschiedenis van het leven heeft niets meer opgeleverd dan een aantal verspreide takkenbossen, en geen boomstam [dus geen verbinding die aantoont hoe de familiegroepen uit elkaar zijn voortgekomen]".

Onderzoekers lopen tegen diverse problemen aan, zoals: » uiterst verschillende dieren die familie van elkaar zouden zijn: olifant, aardvarken, Caribische zeekoe en de gouden mol; » razendsnelle verandering: sommige moleculaire ontwikkelingen waren explosief snel, anderen bleven honderden miljoenen jaren geconserveerd; » overenkomstige ontwikkelingen bij totaal verschillende organismen, in tijdperken die soms honderden miljoenen jaren uit elkaar liggen; » tegengestelde conclusies: "De gevonden tegenstrijdigheden zijn niet veroorzaakt door de criteria die zijn toegepast," zeiden ze. Het is een echt probleem, en doet zich voortdurend voor.
De publicatie haalt veel voorbeelden aan. Bijvoorbeeld de link tussen mens en Chimpansee. In tegenstelling tot wat de media vaak beweren, toont onderzoek van bijna 100 genen aan dat "ongeveer 55% van de genen een mens/chimpansee familiegroep toestaat, 40% is verdeeld over twee alternatieve topologieën, en de rest biedt geen informatie". En dat voor twee soorten die zo dicht bij elkaar zouden staan dat sommige activisten mensenrechten willen geven aan Chimpansees.
Soms moeten onderzoekers grote hoeveelheden genetisch materiaal buiten beschouwing laten, omdat volgens dat materiaal "soorten uit elkaar zouden zijn ontstaan, waarvan algemeen bekend is dat dit niet zo is". Bovendien bestaat er een belangrijk conflict in de verzamelde DNA gegevens doordat "in alle studies een groot aantal genen niet overeenstemt met de optimale situatie voor het ontstaan van nieuwe groepen van soorten".

¹ Een clade is een groep organismen, die alle individuen omvat die afstammen van een bepaalde gemeenschappelijke evolutionaire voorouder, inclusief de voorouder zelf.

Mensen, enig idee hoe vernietigend deze publicatie is? Het bedrog van het Darwinisme is blootgelegd. Het is voorbij. De twee grootste bronnen van hoop op het bewijs voor evolutie, de fossielen en de genen, hebben het tegendeel aangetoond. Richard Dawkins stelde in zijn boek A Devil‘s Chaplain dat er "één ware boom van het leven is: het unieke patroon van evolutionaire vertakkingen die daadwerkelijk gebeurd zijn. Hij bestaat. In principe kunnen we dat weten. We weten nog niet alles, maar tegen 2050 als het goed is wel - of, als dat niet zo is, zullen we hooguit vastlopen op de allerkleinste zijtakjes, vanwege het overweldigende aantal soorten". Inmiddels is er een veelheid aan informatie gepubliceerd, inclusief tientallen complete DNA's van planten en dieren. Ondanks alles kan men door de takken de boom niet zien. Iedereen kan op zijn klompen aanvoelen dat een verzameling van allerlei takkenbossen, zonder een evolutionaire boomstam om deze met elkaar te verbinden, er niet uitziet als evolutie, maar juist veel meer als schepping. Een schepper zou heel goed verschillende groepen van planten en dieren kunnen maken die zichzelf, elk naar hun eigen soort, voortplanten (met variatie). Evolutionisten geven altijd zo hoog op van hun onomstotelijke bewijzen, in tegenstelling tot religieuze zaken die op basis van geloof moeten worden aangenomen. Maar tegenwoordig is er geen bewijs meer voor hen, en kunnen ze alleen nog hun levendige fantasie gebruiken om hun evolutiemythe overeind te houden.

"De scheiding tussen de moderne mens en de neandertaler in twee gescheiden soorten was uiterlijk 120.000 jaar geleden afgesloten. Desondanks zijn 99,5 procent van het erfgoed van homo sapiens en neandertaler identiek.
Dit blijkt uit diverse studies van Duitse, Amerikaanse en Kroatische wetenschappers waarover de tijdschriften Science en Nature woensdag berichtten. Onduidelijk is vooralsnog of later nog een menging van de soorten heeft plaatsgevonden.
Homo sapiens en Neandertaler leefden honderdduizenden jaren samen op het Europese continent totdat de neandertaler 30.000 jaar geleden uitstierf. In 1856 werden voor het eerst resten ontdekt in het Duitse Neandertal.


De wetenschappers die erfelijk materiaal uit neanderthalerbotjes analyseerden, hopen over twee jaar het hele genoom van de verre bloedverwant in kaart te hebben gebracht. Zij hopen dan ook meer te kunnen zeggen over de vraag of neanderthalers konden praten op een manier die lijkt op de taal van de moderne mens.

Ja hoor, daar gaan we weer. We vallen in herhalingen dames en heren. Afgezien van de aanname van lange tijdspannen en het regelmatig anders spellen van Neanderthaler, gaat dit artikel in op de verschillen tussen deze 'uitgestorven' mensachtige en de moderne mens. Men gaat ervan uit dat de verschillen aangeven dat de twee 'soorten' al lange tijd niet meer met elkaar naar bed geweest zijn. De verschillen in DNA zijn echter waargenomen op delen van het DNA waar heel makkelijk mutatie plaatsvindt. Er is ook meer overlapping bij paarsgewijze controle dan men eerst meende te zien. Andere vondsten en onderzoeken geven ook aan dat Neanderthalers volledig mens waren. Zie ook dit artikel van Michael Oard (Engels) en dit artikel van allaboutcreation.org.

Wetenschappers hebben een roofdier naar een Caraibisch eiland getransporteerd en zagen hoe sommige van de reptielen langere poten evolueerden om sneller te kunnen lopen. Hun achterpoten werden korter toen ze in bomen gingen klimmen. Ze noemen dit een natuurlijke selectietest en zijn verbaasd dat de effecten zo snel merkbaar waren - in één generatie zelfs.
 

EurekAlert berichtte het volgende: "In tegenstelling tot het wijdverbreide beeld van evolutie, dat het een proces wat zich afspeelt in de loop van eonen, hebben evolutionistische biologen laten zien dat natuurlijke selectie een hele korte draai kan maken - in een paar maanden - wanneer een populatie verandering nodig heeft." Dit verhaal werd ook gemeld op Live Science, National Geographic, The Times Online (UK), en New Scientist, die het "natuurlijke selectie aan het werk" noemen en beweren: "Dit laat zien dat evolutionistische biologie een voorspellende en experimentele wetenschap kan zijn, net als elke andere [wetenschap]."

En wat is hiervan nu precies de bedoeling...? Als deze wetenschappers denken dat dit weer een pijl is in de koker van Darwin, waarmee ze op creationisten kunnen schieten, dan moeten ze maar eens om zich heen kijken naar de tanks die zich verzameld hebben. Creationisten hebben al geaccepteerd dat er beperkte natuurlijke selectie plaatsvindt op micro-evolutionaire schaal. Dit is niet het soort evolutie dat ze de oorsprong van reptielen gaat helpen verklaren. Dit is de oude Peper-en-Zout mythe (woordspeling op het Peper-en-Zout mot experiment). Er bestonden waarschijnlijk allang varianten met lange en korte poten vóór het experiment; wat hier gebeurde was bevolkingsverschuiving. Daarnaast waren de genen voor poten en de hersenen om ze te gebruiken al aanwezig. Als je korte mensen en lange mensen laat wegrennen voor een bergleeuw, weet je al wat er gaat gebeuren. Wat voor soort voorspellende wetenschap is dat? Waar is die evolutie? En waar zijn de milieuactivisten die staan te protesteren dat deze wetenschappers geen uitheemse soorten moeten introduceren in een toch al zo fragiel ecosysteem? Een onderzoeker in het stuk van New Scientist liet het voorkomen alsof de reptielen besloten te evolueren: "Deze reptielen zijn geen domoren," zei hij. "Natuurlijke selectie kan een hele korte draai maken," ja, net zo kort door de bocht als sommige van uw uitspraken. National Geographic haalde een wetenschapper aan die iets te enthousiast opschiep over dit zichtbare bewijs voor evolutie: "In de meeste gevallen van evolutionistische biologie," gaf hij toe "moet je terug kijken en speculeren over wat er gebeurd zou kunnen zijn." Live Science noemde dit de reptielversie van "Survivor"... Oké, tijd voor een ander kanaal...

De bouwstenen van het leven blijven de wetenschappers verbazen.










Een paar voorbeelden:

1. Waardevol afval. Sommige complementaire strengen RNA die zich hechten aan mRNA bij het kopiëren van DNA werden voorheen gezien als nutteloos afval. Nu blijkt dat dit 'afval' mogelijk "sexe-bepalende cellen behoed tegen zelfvernietiging". Gelukkig maar. Een andere onderzoeker zei: "Dit duidt op een volkomen nieuw proces van genregulatie (klik op de afbeelding voor een voorbeeld van genregulatie) wat we nog nooit eerder gezien hebben in eukaryote cellen."
2. Vissers van moleculen. De DNA-kopieermachines bewegen zich niet over het DNA zoals men eerst dacht. De RNA polymerase begint het kopiëerproces door de DNA streng van het gen naar binnen te trekken, zoals een visser zijn net binnen haalt, dan langs de reactieve kern van het enzym, waar het RNA product gevormd wordt.
3. Ruwe diamanten. Wetenschappers lijken dol op schatgraven in de 'afvalhoop' van het DNA. Een andere RNA polymerase bouwt micro-RNA's die tot nu toe als afval gezien werden. Nu blijkt dat ze belangrijk zijn voor het reguleren van gen-expressie .
4. Zenuwachtige dansers. Neuronen functioneren zo snel dankzij de myeline (een vetachtige stof die het doorgeven van zenuwimpulsen versnelt) waarmee ze omhuld zijn. Als dit ontbreekt krijg je verlamming, blindheid, stotteren, MS, impotentie, dementie, etc. De aanmaak van myeline wordt in het genoemde artikel "het meest spectaculaire voorbeeld uit de natuur van de interactie tussen verschillende soorten cellen" genoemd. Het is gelukt om de aanmaak van deze myeline te filmen. De dans is "dynamischer dan iemand ooit had gedroomd".
5. Tot uw dienst. Een cel heeft zijn eigen eerste hulp post met als motto: "elke seconde telt". Vlak voor de deling rekruteert de cel proteïnecomplexen die breuken herstellen in de DNA ketenen die je 46 chromosomen vormen. Er is zelfs een proteïnecomplex wat door wetenschappers 9-1-1 wordt genoemd (het Amerikaanse alarmnummer). Wees maar blij dat je cellen zo slim zijn, als het fout zou gaan, lijdt dit tot afsterven van de cel, of nog erger. Geen koffiepauze dus voor deze bekwame technici.

Er vliegen machines boven ons aardoppervlak die zeer snelle, korte bochten kunnen maken van 90 graden. Hun instrumenten verwerken beelden tien keer zo snel als wij dat kunnen en ze hebben precisiegyroscopen die ze vertellen hoe snel ze in de lucht draaien - echter, hun computers zijn kleiner dan een speldenknop.

Het zijn geen UFO's; ze zijn aardig goed geïdentificeerd, zo niet volkomen begrepen. Ze worden fruitvliegjes genoemd.
Michael Dickinson van Caltech gebruikt een beurs van 4,4 miljoen dollar van de National Science Foundation om uit te zoeken hoe ze het doen meldde National Geographic News. Hij besprak zijn werk recentelijk in hun programma Pulse of the Planet. Waarom al die moeite doen? "Hoe meer dingen je uit elkaar haalt, hoe meer intuitie je verkrijgt over de natuurlijke wereld," zei de biotechnologie professor. Het gaat er niet alleen om dat we leren hoe vliegen in elkaar zitten. Wat kan ons zo'n klein fruitvliegje schelen? "Bij het proberen uit te zoeken hoe iets in elkaar gezet is, wat zo complex is als een vlieg, verkrijg je inzicht in vele gecompliceerde processen," legde Dickinson uit.
    Waarom is natuurlijke technologie een goede besteding van een onderzoeksbeurs? "Ik denk dat het een goede besteding is," zei hij, "om uit te zoeken hoe andere interessante organismen op deze planeet werken en niet exclusief gefocust te zijn op mensen." Jane Wang, een andere specialist, zei: "Sommige dingen zijn zijn zo intimiderend dat we niet weten waar we moeten beginnen. Hier is zo'n intimiderend geval, maar we hebben wel een idee hoe we het uit moeten zoeken." En daar kunnen voordelen mee behaald worden, volgens het artikel, "Dickinson zegt dat hij voornamelijk geinteresseerd is in vliegen, niet alleen omdat ze goed model kunnen staan voor menselijke genetica, maar ook om wat ze ons kunnen vertellen over de mechanica van vele biologische systemen.

Reverse engineering (omgekeerd ontwerpen, iets uit elkaar halen om uit te zoeken hoe het in elkaar zit, om het na te kunnen maken) is wetenschappelijk onderzoek, gebaseerd op Intelligent Disign (intelligent ontwerp) principes. Of het nu gezegd wordt of niet, de aanname is duidelijk: Een wetenschapper ontdekt een geavanceerd systeem dat voortreffelijk werkt en wil weten hoe het in elkaar zit. Hij bekijkt een ingewikkeld systeem, in dit geval het vliegen van een fruitvlieg, wat niet veel anders is dan het uit elkaar halen van een robot of een Zwitsers precisie uurwerk. Het feit dat de 'robot' biologisch is, maakt het niet anders. ID filosofen geven vaak aan dat het er niet zo toe doet wie het ontworpen heeft, het is genoeg om te zien dat er ontwerp is, en wetenschap bedrijven op die basis. Evolutionair naturalisme draagt hier niets aan bij.     Het is wel interessant dat het artikel niets zegt over evolutie, maar gek genoeg voegde John Roach wel iets tussen haakjes toe na de uitspraak van Dickinson: "...inzicht in vele gecompliceerde processen." (Lees de gerelateerde rubriek in National Geographic magazine over evolutie van ledematen.) Eh... gerelateerd? Hoezo? De evolutie van ledematen (of wat voor evolutie dan ook) heeft niets te maken met vlug vliegende fruitvliegjes. Een Darwinistische verklaring is een verkeerd uitgangspunt met willekeurige mutaties als enige basis en natuurlijke selectie als een soort persoonlijkheid die het allemaal dirigeert. Zo plegen evolutionisten plagiaat door ontwerp aan hun boekje toe te voegen. Dus, Darwin-partij, handjes af van dit wetenschapsproject; het is van ID-bv. Proberen er iets van te stelen is als een schending van het intellectuele eigendomsrecht.

In een publicatie in Nature, hebben wetenschappers het DNA van 270 personen uit vier bevolkingsgroepen in kaart gebracht, namelijk van Europeanen, Afrikanen, Chinezen en Japanners. Ze zochten naar ontbrekende en gedupliceerde DNA secties. Veel secties van ons DNA komen steeds opnieuw voor. Het aantal extra kopieën varieert tussen personen en bevolkingsgroepen. Het aantal kopieën wordt de Kopie Aantal Variatie (KAV) genoemd.



De grootste opwinding ontstond vanwege het verband dat ze hebben gevonden tussen de locaties die ontbraken of gedupliceerd waren in het DNA van de chromosomen, en de locaties die veel ziekten op de chromosomen innemen. Dit artikel is een nieuw voorbeeld van hoe het tot nu toe als afval bestempelde DNA juist bepalend blijkt te zijn voor vele fysieke eigenschappen, en een groot deel van de scheikundige huishouding van ons lichaam.
In het verslag is min of meer verborgen dat ondanks het feit dat hun monsters uit vier geografische gebieden afkomstig waren, ze in drie duidelijke groepen uiteen vielen.

De verdeling van Kopie Aantal Variatie binnen en tussen verschillende populaties wordt bepaald door mutatie, selectie en demografische geschiedenis... Om een demonstratie te geven van de toepassing van kopie aantal variatie genotypen voor populatie genetische deductie, hebben we populaties geclusterd op 67 genotypische biallelische KAVs. We bereikten de meest optimale clusters bij het veronderstellen van drie voorouderlijke populaties.

Overige Engelstalige links: BBC, National Geographic, News@Nature.

Hoewel deze studie maar een beperkt onderzoek betreft, is dit of wel een zeer opmerkelijk toeval, ofwel een bevestiging van het Bijbelse verslag in Genesis 9 tot 11. Daarin wordt verteld hoe alle volken op Aarde uit de drie zonen van Noach voortgekomen zijn. Verdere onderzoeken zouden met grotere aantallen vanuit meer verschillende locaties moeten bevestigen dat de volledige wereldbevolking inderdaad in drie groepen ingedeeld kan worden. Deze conclusie zou de gangbare opvatting dat Homo Sapiens zich vanuit Oost Afrika over de wereld heeft verspreid op losse schroeven kunnen zetten. Als verdediging wordt aangevoerd dat 'in de afgelopen 200.000 jaar zich kleine variaties hebben voorgedaan in het genoom, waardoor diverse groepen van mensen zich konden aanpassen aan hun verschillende leefomgevingen' aldus Wellcome Trust Sanger in een persbericht. Maar dan moeten we wel geloven dat in de loop van 200.000 denkbeeldige jaren (of zo'n 10.000 generaties) zich zo weinig vermenging van de menselijke genen heeft voorgedaan, dat we nog steeds drie duidelijk gescheiden groepen zien. Bovendien moet in ieder geval ergens in de geschiedenis, bijvoorbeeld 200.000 denkbeeldige jaren geleden (of misschien toch maar 3.400 jaar), de menselijke bevolking zo zeer afgenomen zijn dat het mogelijk werd om drie duidelijk gescheiden genetische groepen te laten ontstaan. Sorry, maar dit lijkt toch wel erg veel op de drie zonen van Noach.

Aangezien Live Science erover begonnen is, kunnen we mooi van de gelegenheid gebruik maken om te laten zien hoe verschillend creationisten en evolutionisten dingen uitleggen.




 

• Evolutionisten: Live Science beweert dat we in de baarmoeder allemaal beginnen als vrouwen en dat pas na 60 dagen het testosteron begint te werken als het een mannetje is. Tegen die tijd hebben de tepels zich al ontwikkeld en verdwijnen niet meer. Dat er zenuwen en bloedvaten doorheen lopen, wordt door de schrijver afgedaan met het oude 'rudimentaire organen' argument. Er is geen reden voor tepels bij de man. Natuurlijke selectie heeft ze gewoon nog niet verwijderd. Het artikel ontkent dat mannen ooit hun kinderen gezoogd zouden hebben, omdat daar geen bewijs voor zou zijn.
• Creationisten: Een creationist ziet het fenomeen en denkt gelijk aan ontwerp of functie. Verschillende creationistische bronnen hebben dit onderwerp getackeld, zoals Answers in Genesis. De meeste organen die voorheen als rudimentair bestempeld zijn, hebben die status in de loop der tijd allang weer verloren. De tepels zijn erg gevoelig voor aanraking en behoren daardoor tot de erogene zones. Ze dragen dus bij aan de plezierige belevenis van seksualiteit. Creationisten hebben ook het argument geopperd dat het vanuit een ontwerpvisie juist gunstig is dat de ontwikkeling van een embryo eerst uniform is en het pas in een later stadium mannelijk of vrouwelijk wordt.

De beweging van je lichaam zelf zet een proces in beweging dat meer smering van de gewrichten tot gevolg heeft. Dit hebben wetenschappers van de universiteit van San Diego ontdekt. EurekAlert legt uit hoe de krachten op het kraakbeen het stimuleren om protoeglycan 4 te produceren. Hierdoor komt meer smeervloeistof vrij, waardoor het kraakbeen soepeler kan bewegen. Zo wordt dus de vloeistof geproduceerd op het moment dat het nodig is.



Het team probeerde uit te zoeken hoe de natuur het doet, zodat er kunstgewrichten kunnen worden gemaakt die voorzien zijn van kraakbeentransplantaten. Een teamlid legde uit dat het nu mogelijk is om gebruik te maken van "het zelfregulerende systeem van de natuur, waarbij slechts het toedienen van krachten op het weefsel voldoende is om de aanmaak van protoeglycan 4 te stimuleren."

Weer een prachtig voorbeeld van de toepassing van wetenschappelijk onderzoek, zonder een beroep te doen op de evolutietheorie. De aanname dat een gezond lichaam goed ontworpen is, zorgt voor de beste wetenschappelijke resultaten.