De meest eenvoudige microbe is complexer dan gedacht De meest eenvoudige cellen worden prokaryoten genoemd. Dat zijn de bacteriën en de archaea, die geen kern hebben en meestal als 'primitief' gezien worden. Wetenschappers hebben echter ontdekt dat ze veel van dezelfde trucjes kennen als de complexere eukaryoten, die wel een kern hebben. Een verslag op de site PhysOrg informeert ons over het in kaart brengen van een Mycoplasmasoort, dat onder de kleinste onafhankelijk levende bacteriën valt en waarvan de onderzoekers nu moeten toegeven dat het complexer is dan ze hadden gedacht. Het in kaart brengen van deze cel gebeurde aan het Europees Moleculair Biologielaboratorium (EMBL) in Heidelberg. Er zijn nieuwe inzichten opgedaan, zoals de ontdekking dat prokaryoten meer op eukaryoten lijken dan men voorheen dacht. Men vond het ook opmerkelijk dat het gedeelte in de cel dat de genetische informatie uit het DNA vertaalt, veel meer lijkt op dat van de eukaryoten dan men dacht. Nog een verassing: hoewel het genoom (de complete informatie in de cel) in verhouding erg klein is, blijkt de cel toch "extreem flexibel" te zijn en kan het zich goed aanpassen aan grote veranderingen in zijn leefomgeving, zoals veranderingen in het beschikbare voedsel en stressfactoren, net als de complexere eukaryoten.
Er zijn zo'n 200 moleculaire machines gevonden in deze kleine microbe. Minstens 90% van de eiwitten zijn betrokken bij op z'n minst één eiwitcomplex. Dat is een zeer onverwachte complexiteit. Dit organisme is uitermate geschikt voor onderzoek naar wat een levend organisme minimaal nodig heeft om te kunnen voortbestaan. Het blijkt dat een organisme minimaal 689 genen moet hebben. Maar veel van de eiwitten die de cel produceert aan de hand van die genen, zijn multifunctioneel. Ze functioneren als spelers in een grotere hiërarchische structuur. Op Science Daily wordt nog een specifieke moleculaire machine besproken met de naam HdeA, die de E. coli bacterie beschermt tegen maagzuur. Het gebruikt een uniek mechanisme dat op een soort timer werkt wat ervoor zorgt dat zijn eiwitten niet gaan klonteren. Het onttrekt energie uit de omgeving als een soort windmolen of waterrad.
Al deze complexiteit in de eenvoudigste organismen die we kennen. Het heeft alleen het meest noodzakelijke om te overleven, maar bevat wel 200 moleculaire machines, 689 genen en een aantal mechanismen die strategisch en georganiseerd samenwerken. Het is heel waarschijnlijk dat een dergelijk organisme niet zo begonnen is, maar oorspronkelijk nog complexer was en gedegenereerd is tot zijn huidige parasitaire levensstijl. Het is in ieder geval niet aan het evolueren naar een complexere levensvorm. Merk op wanneer je de artikelen leest, hoe vaak de onderzoekers verbaasd waren. Waarom zijn ze toch steeds verbaasd? Omdat ze met evolutionistische ogen naar de feiten kijken. "Complexer dan gedacht", omdat men verwacht dat 'eenvoudige, primitieve organismen' minder ver geëvolueerd zijn dan 'hogere organismen'. Ze verwachten primitief, maar krijgen zeer hoogwaardige technologische complexiteit. Zelfs één gen dat één eiwit produceert is al bijzonder, maar 689 genen, die een eiwitcomplex produceren is heel erg indrukwekkend. Ze produceren meerder machines die samenwerken, zoals in onze door ingenieurs ontworpen fabrieken. Het woord 'multifunctioneel' is bewust gekozen en komt regelmatig in de onderzoeksrapporten voor. Zie het online boek "Evolutie: Mogelijk of Onmogelijk?", voor een uiteenzetting waarom het ontstaan van één enkel functioneel eiwit al onmogelijk is, laat staan een eiwitcomplex. Het moet ontworpen zijn door een hoogst intelligente Ontwerper. Het is de hoogste tijd dat wetenschappers bij hun onderzoek naar de dingen gaan kijken als ontworpen, dat is de enige manier waarop de feiten zinnig verklaard kunnen worden. Ere Wie ere toekomt.
Seattle Creation Conference, October 2009. Cell Biology provides many extraordinary examples of intelligent design.
Inside each and every organism reside biomechanical systems that Darwin and his contemporaries could never have imagined. Even today, much of what is happening inside cells is still not understood, and yet evolutionists hold fast to a belief that these remarkable constructs developed without God.These two contrasting views of the cell provide poignant illustration of how worldviews impact our interpretation of physical evidence. In his presentation, Chris Ashcraft will discuss the cell as it relates to these opposing views and describe some important cellular features, which offer testimony to the glory of the Creator.
Een mooi getuigenis van ID vinden we ook in het flagellum. Je weet wel, dat "kleine maar krachtige" staartachtige buitenboordmotortje waarmee bacteriën zichzelf voortbewegen
Waarom ziet Enceladus er zo jong uit? Dat is een vraag die astronomen al een poosje bezig houdt. Nu hebben wetenschappers een nieuwe theorie gevormd die moet verklaren waarom Enceladus nog zo actief is na 4,5 miljard jaar: Onder het oppervlak bouwt de spanning langzaam op en ontlaadt zich op catastrofale wijze, "eens in een miljard jaar of zo", aldus een artikel op PhysOrg.com. Op een of andere manier komt er meer energie uit de maan dan hij kan opnemen, "wat de wetten van de thermodynamica zou tarten", aldus de wetenschappers. Maar dat is alleen maar zo als je er vanuit gaat dat hij zo oud is als men denkt (4,5 miljard jaar).
Hun conclusie is gebaseerd op een computersimulatie, die laat zien hoe ijsplaten als gletsjers bewegen en hitte actieve geisers veroorzaakt. In een persbericht van het Jet Propulsion Laboratory werden meer details gegeven over het model. De auteurs zeggen dat de actieve perioden 10 miljoen jaar duren en de 'stille' perioden 10 tot 200 maal langer. Als bewijs gebruikten ze de huidige vorm van het oppervlak en een ouderdom, gebaseerd op tellingen van kraters. De sterkte van het ijs aan de oppervlakte en de kern van de maan werden aangenomen en in het model verwerkt. De geisers produceren een hoeveelheid energie die drie keer zo groot is als een vergelijkbaar gebied op aarde, ondanks de geringe grootte van Enceladus. (1) Enceladus is volgens grootte de 6de maan van de planeet Saturnus, die volgens de laatste telling 56 manen heeft.
Toch wel knap hoor: er vanuit gaan dat de maan oud is, een computer programma schrijven dat daarop gebaseerd is en dan tot de conclusie komen dat het klopt... Ik weet zeker dat dit ook met een ouderdom van bijvoorbeeld 10.000 jaar lukt, wedden? Wat is de meest logische conclusie, wanneer we naar de feiten kijken? Er gaat meer energie uit dan hij opneemt; in 4,5 miljard jaar had hij al afgekoeld moeten zijn; dan zou hij dus jonger moeten zijn. "Hun model wekt de suggestie dat de actieve perioden slechts 1 tot 10 procent van de tijd hebben geduurd dat Enceladus heeft bestaan..." Dat stukje in het JPL-bericht is opmerkelijk. Ze gaan er dus gewoon vanuit dat Enceladus 10 tot 100 keer zo lang heeft bestaan als de feiten aangeven. De aangenomen ouderdom van Enceladus en ons zonnestelsel wordt hier duidelijk weer eens niet in twijfel getrokken. Het tellen van kraters levert ook niet per definitie een hoge ouderdom op, gezien de frequentie waarmee de objecten in ons zonnestelsel op dit moment door meteorietinslagen geraakt worden (2). Waarom moet die computersimulatie gevoerd worden met miljarden jaren? Waarom niet gewoon kijken waar de feiten ons heen leiden? En even tussen neus en lippen door, zijn wij niet ontzettend bevoorrecht dat wij nu leven, net op het moment dat Enceladus zich van zijn meest expressieve kant laat zien, net nu wij technologisch zo ver zijn dat we er met een ruimtevaartuig als Cassini een kijkje kunnen gaan nemen? De vorige uitbarsting zou niet erg veel interesse hebben gewekt bij de microben die een miljard jaar geleden in de oersoep rondzwommen. En dan zijn er nog astronomen die beweren dat we niet op een bijzondere plek in het heelal zitten en dat we hier niet op een bijzonder tijdstip zijn. Maar denk hier eens over na: spanning die zich opbouwt en in korte tijd een verandering van het hele oppervlak teweeg brengt... Zouden we dat ook op de aardkorst kunnen toepassen? Wat dacht je van een wereldwijde overstroming? Laten we eens wat parameters in een computermodel stoppen... (voor wie engels kan lezen: In the Beginning: Compelling Evidence for Creation and the Flood, 8th Edition (2008), by Dr. Walt Brown)
Mercurius heeft een magnetisch veld. Dat is raar, want voor een magnetisch veld heb je een zachte kern nodig. En als de planeet 4.6 miljard jaar oud zou zijn, had hij allang helemaal gestold moeten zijn. Meer lezen?: http://www.revolutietheorie.be/mercurius.html
Genengroei: Er is geen genengroei en genen 'adopteren' geen wezenlijke nieuwe functies.
DNA Molecule: Het organische leven is gebaseerd op een ongelooflijk complexe informatiecode. Net zoals de tegenwoordige software code.
Bewijs Voor Schepping: Bewijs dat de evolutietheorie in diskrediet brengt. Het ontbreken van een natuurlijk mechanisme. Het ontbreken van fossiele tussenvormen. Onacceptabele modellen volgens de regels van de wetenschap.
Onreduceerbare Complexiteit: Er bestaan complexe organen en microscopische machines die onmogelijk door talrijke, opeenvolgende, kleine modificaties konden zijn gevormd.
Het Menselijk Oog: Een perfect en intergerelateerd systeem van ongeveer 40 individuele subsystemen, waaronder het netvlies, de pupil, de iris, het hoornvlies, de lens en de optische zenuw. Het perfecte oog
Bewijs Voor God: Wat zou bewijs voor God inhouden? Ontdek het ongelooflijke bewijs voor Intelligent Ontwerp, gebruik makend van fundamentele methodologie voor de detectie van ontwerp!
Een goed functionerend systeem ontstaat nooit vanzelf. Alle organismen op onze planeet bestaan uit systemen. Onze hersenen, ons zenuwstelsel of ons hart zijn maar enkele voorbeelden. Een levende cel bevat zoveel informatie als vijfhonderd boeken.
Evo_believer
