"Juichen zit in menselijke genen," lazen we vandaag in een artikel op de nieuwssite Nu.nl. "Het overwinningsgebaar waarbij atleten twee handen in de lucht steken, zit ingebakken in de mens." Amerikaanse onderzoekers zijn tot deze conclusie gekomen door blinde sporters te bestuderen. Blinde atleten tonen na een overwinning precies dezelfde lichaamstaal als atleten die wel kunnen zien: hoofd omhoog, borst naar voren, handen in de lucht. Deze dingen kunnen ze niet afgekeken hebben, omdat velen van hen al sinds hun geboorte blind zijn.

Dit heeft de onderzoekers ertoe gebracht te geloven dat dit universele, aangeboren gebaren zijn. Lichaamstaal die bij het verliezen hoort lijkt overigens niet aangeboren te zijn, maar eerder cultuurgebonden. Sporters uit westerse landen tonen na een nederlaag minder vaak gebaren van schaamte. Mogelijk komt dit door de meer individualistische cultuur in het westen.
Tot zover ging het artikel netjes over feiten en logische conclusies. Maar toch bleef een korte evolutionistische geloofsbelijdenis niet uit: "De psychologen beschouwen het juichen met twee handen in de lucht als een 'dierlijke' manier om dominantie te tonen, die we hebben geërfd van onze aapachtige voorouders."

Wetenschappers zijn erin geslaagd om een flexibele optische sensor te maken die op een gebogen oppervlak kan worden bevestigd. Dit maakt een totaal nieuwe manier van fotograferen en filmen mogelijk. De techniek is afgekeken van de natuur.


Het menselijk oog heeft een beeldsensor die gebogen is, waardoor er vrijwel geen vervorming van het beeld optreedt. Dit hebben camerafabrikanten tot nu toe nog niet voor elkaar gekregen. Nu wordt er in Nature¹  melding gemaakt van een nieuwe technologie. In de beschrijving van de publicatie staat dat het menslijk oog een opmerkelijk optisch instrument is, met vele aantrekkelijke ontwerpkenmerken, zoals de gekromde vorm van de detector. Het oog is ook in staat om met behulp van betrekkelijk weinig afzonderlijke componenten een heel breed gezichtsveld op te nemen, waarbij weinig vervorming optreedt. Ze vermelden dat een dergelijke configuratie met de huidige technologie zeer moeilijk voor elkaar te krijgen is. Door de optische sensors buigzaam te maken kan deze techniek verbeterd worden. Dit resulteert in toepassingen die tot nu toe nog niet mogelijk waren. In een ander rapport in Nature,² merkt een wetenschapper op dat huidige technieken ook last hebben van ongelijkmatig verdeelde lichtsterkte. Met de nieuwe techniek wordt ook dit probleem opgelost.
Wat kunnen we van deze uitvinding verwachten? Er zullen zeer compacte medische instrumenten voor kijkoperaties komen. We kunnen denken aan ultracompacte camera's met betere resultaten in bijvoorbeeld mobieltjes, laptops en andere gadgets. Maar ook camera's die een 'fisheye' blikveld van 360 graden hebben. Uiteraard wordt er ook gelijk aan toepassingen in het leger of bij geheime missies gedacht.
De UK Telegraph noemt de mogelijke toepassing van dit soort elektronica in het menselijk lichaam; denkend aan de cyborgs uit sciencefiction verhalen.
Zie ook het bericht op Science Daily.

De Atacama woestijn in Chili is een van de droogste plekken op aarde. Er valt hooguit 1 mm regen per jaar. Maar wetenschappers hebben zojuist een grot ontdekt waar water in staat, lezen we op Live Science. Hoe komt dat water daar?
Een van de grotten die onderzocht zijn bevat zelfs een grote hoeveelheid fossielen. Honderdduizenden botten waren zichtbaar in de wanden van de grot (zie plaatje). De botten waren vermengd met boomtakken. Deze dingen wijzen op een vochtig klimaat dat daar in het verleden geheerst moet hebben. Volgens het onderschrift zijn de botten van hoefdieren (grazende dieren dus). Dan moet er ook gras gegroeid hebben in die omgeving.


De reden dat deze grotten onderzocht worden is omdat het SETI instituut (die zoeken naar buitenaards leven) wil weten hoe de grotten op Mars moeten worden bekeken. Ze hopen daar namelijk leven te vinden, maar ze willen eerst weten met welke instrumenten en hoe ze die grotten het beste kunnen onderzoeken.
Of er leven op Mars is valt nog te bezien, maar in de Atacama woestijn was in ieder geval volop leven. Wat het team nu probeert te bepalen is of de botten daar door prehistorische mensen gedumpt zijn of dat ze het gevolg zijn van een grote overstroming. Ze waren in ieder geval verbaasd over de immensheid van de afzetting.

Het vorige artikel was nog niet af of ik hoorde van een programma dat History Channel 5, 6 en 10 augustus zal uitzenden, waarin de evolutie van het oog zal worden behandeld. De beschrijving van het programma geeft al heel wat stof tot nadenken:


Ze zijn de meest bruikbare en dominante uitvindingen van evolutie. Vijfennegentig procent van alle levende wezens zijn uitgerust met ogen en ze komen in vele verschillende vormen voor. Leer hoe de voorouders van kwallen mogelijk de eersten waren die lichtgevoelige cellen evolueerden. Ontdek hoe dinosauriërs ogen evolueerden die ze hielpen om succesvolle jagers te worden. En leer ten slotte hoe primaten unieke aanpassingen voor hun ogen evolueerden, die ze in staat stelden om hun nieuwe leefomgeving beter te kunnen benutten en hoe het vermogen om kleuren te zien hen hielp om voedsel te vinden.

Het menselijk oog is enorm gecompliceerd – een perfect en onderling gerelateerd systeem van ongeveer 40 individuele subsystemen, inclusief het netvlies, de pupil, de iris, het hoornvlies, de lens en de optische zenuw. Het netvlies, bijvoorbeeld, heeft ongeveer 137 miljoen speciale cellen die op licht reageren en een bericht naar de hersenen sturen. Ongeveer 130 miljoen van de cellen lijken op staven en zorgen voor zwart-wit visie. De andere zeven miljoen zijn kegelvormig en zorgen ervoor dat we kleur zien. De cellen van het netvlies ontvangen licht-impressies, die vertaald worden door electrische pulsen en via de optische zenuw naar de hersenen verzonden worden. Een speciaal onderdeel van de hersenen, de visuele cortex genaamd, interpreteert de pulsen in termen van kleur, contrast, diepte, etcetera, waardoor we de “foto’s” van onze wereld kunnen zien. Het is ongelooflijk dat het oog, de optische zenuw en de visuele cortex compleet onafhankelijke en afgescheiden subsystemen zijn. En toch ontvangen, bezorgen en interpreteren zij gezamenlijk tot 1.5 miljoen pulsberichten per seconde! Het zou tientallen Cray supercomputers kosten, perfect geprogrammeerd en zonder gebreken samenwerkend, om zelfs maar in de buurt te komen van zo’n prestatie.

Meer lezen: Het Menselijk Oog:

In een stuk van atheïst Christopher Hitchens op Slate.com getiteld: "Losing Sight of Progress", blijkt weer eens temeer hoe naïef sommige mensen kunnen zijn. In zijn betoog voor de evolutie van het oog ziet hij blijkbaar de denkfouten in zijn zogenaamde 'inzicht' niet...Volgens hem zijn wij (creationisten, die hij het woord 'intelligent' in de term 'Intelligent Design' niet eens gunt) blind voor de "de-evolutie" van het gezichtsvermogen. Hoe moeilijk het ook is voor evolutionisten om de evolutie van het oog te verdedigen, er is volgens de aanhangers van deze theorie 'uit het rijk der duisternis' altijd wel een lichtpuntje te vinden. Oké, genoeg licht- en ooggrapjes.

Hitchens heeft naar een documantaire over grotsalamanders gekeken en had opeens een "eureka!" ervaring. Zijn geweldige evolutionaire inzicht: grotsalamanders hebben 'gewone' gezichten, maar hun ogen zijn slechts kleine deukjes... Eureka? Ja, want de mooie voorleesstem van Sir David Attenborough zei dat het miljoenen jaren geduurd had voordat de ogen deze vorm hadden. Daarna haalde hij Michael Shermer aan, die de evolutie van het oog uitlegt. Dat komt ongeveer hier op neer: Eerst ontstond er een eenvoudige lichtgevoelige plek. Toen een deukje en daarna een holte, waarin de lichtgevoelige cellen zich terugtrokken. Die holte sloot zich bijna en liet een opening over die later de iris zou vormen. Over de holte groeide een doorzichtig weefsel, dat later de lens, het hoornvlies zou worden. De holte vulde zich met vloeistof en later vormde vanzelf de overige onderdelen, zoals het netvlies en de spieren voor het bewegen van het oog. Zoiets zou je mooi kunnen visualizeren in een documentaire. Voor veel mensen is dat al genoeg om het aannemelijk te maken. De verbindingen met de hersenen en de mogelijkheid om de beelden te interpreteren moeten ergens gedurende dit proces geëvolueerd zijn. Om te kunnen geloven dat een dergelijk complex systeem uit een paar 'eenvoudige' lichtgevoelige cellen is ontstaan, moet je wel een grote fantasie hebben. En dan hebben we het nog niet eens over het ontstaan van die cellen zelf! We weten nu dat cellen helemaal niet eenvoudig zijn. De werking van een enkele cel (als 'bouwsteen') is nog vele malen ingewikkelder dan de werking van het hele systeem (van bouwstenen) bij elkaar. Hoe die eerste lichtgevoelige cel zou moeten zijn ontstaan blijft dan ook meestal onaangeroerd. En als er al over gefantaseerd wordt, is het in vage termen. Creationisten (zoals ik) zeggen natuurlijk dat God het oog perfect gemaakt heeft, maar Hitchens beweert (naar het schijnt haast triomfantelijk) dat wij het verliezen van het gezichtsvermogen van deze salamanders alleen kunnen verklaren met de Bijbeltekst uit het boek Job: "De Heer heeft gegeven, de Heer heeft genomen..." Alsof het aan God ligt dat deze beesten geen gezichtsvermogen meer hebben.
Hiermee valt hij door de mand. Hij heeft blijkbaar nog steeds het onjuiste beeld van creationisten, dat ze niet 'geloven' in natuurlijke selectie. Dit principe is echter nooit een probleem geweest. Natuurlijke selectie is een door God gegeven wetmatigheid die variatie binnen de door Hem geschapen soorten mogelijk maakt. Zie bijvoorbeeld Handelingen 17:24-26, waar staat dat alle volken zijn voortgekomen uit één mens. En zie maar eens hoe verschillend mensen kunnen zijn. Deze salamanders zijn hun ogen kwijtgeraakt doordat ze die in het donker niet meer nodig hadden. Net zoals blanke mensen minder pigment en donkere mensen meer pigment gingen aanmaken doordat ze in een zonniger of minder zonnig klimaat terecht kwamen. Het wel of niet voorkomen van bepaalde eigenschappen wordt eenvoudig veroorzaakt doordat bepaalde genen wel of niet tot uitdrukking komen. Zelfs Richard Dawkins (die ondertussen beter zou moeten weten) vraagt zich nog af waarom God "salamanders met rudimenten van ogen" zou maken. Dan had Hij toch net zo goed blinde salamanders kunnen maken? Waarom Hitchens Dawkins om een reactie vroeg en niet iemand van een prominente creationistenorganisatie is tekenend.
Hitchens gaf openlijk toe dat hij zelf niet in staat was om iets meer te zeggen over de vorming van lichtgevoelige cellen, oogvlekken en lenzen. En dat van een prominente atheïst.

Voor iemand die ons het licht in de ogen niet gunt is hij wel erg kortzichtig (Sorry, ik kon het niet laten). Het is duidelijk dat hij de argumenten van creationisten niet goed kent. Hitchens lijkt mensen belachelijk te willen maken die geloven dat soorten altijd geweest zijn wat ze nu zijn. Zonder enige nuance schaart hij die onder 'de creationisten'. Zoals hierboven reeds gezegd, is dit een kortzichtige gedachtegang, die alleen gebruikt wordt om de tegenstander voor gek te zetten. Ik ken geen creationisten die zo denken. Binnen het creationistisch denkkader is juist heel veel ruimte voor variatie. Creationisten geloven echter wel dat basisgroepen zoals appels nooit sinaasappels zullen voortbrengen (bij wijze van spreken). Paarden blijven paarden, rozen blijven rozen, honden blijven honden. Het leven op aarde is zo gemaakt dat het voortbrengt 'naar zijn aard' (Genesis 1:11,12,21,24,25). Binnen de basistypen die God schiep kan wel variatie voorkomen. Het zal echter nooit gebeuren dat een nieuwe soort ontstaat door spontane toevoeging van informatie, die er voorheen niet was. Zelfs al zou er een tijdsbestek van miljoenen jaren beschikbaar zijn geweest. Het gebruik van ogen in een omgeving zonder licht kost alleen maar energie, dus is het logisch dat de salamanders hun ogen na verloop van tijd zijn kwijtgeraakt. Zo werkt natuurlijke selectie. Het heeft een functioneel voordeel voor de nakomelingen om geen energie te verspillen aan een gezichtsvermogen. God heeft ze oorspronkelijk wel goed geschapen: met ogen. Het vermogen om zich aan te passen aan de omgeving wordt vaak gebruikt als argument dat evolutie alle soorten heeft voortgebracht. Toch is het juist een bewijs van goed ontwerp. Stel dat je een computerprogramma installeert dat zich automatisch aanpast aan het besturingssysteem van je computer, ongeacht of het nu DOS, MAC, UNIX, Windows, Linux, OS2, of wat dan ook is. Dat bewijst alleen maar dat het een zeer goed ontworpen programma is. Programmeurs zullen dit kunnen beamen. Dan is het toch absurd om te beweren dat de salamanders een bewijs zijn van slecht ontwerp of zelfs dat God niet bestaat? Hitchens geeft duidelijk blijk van een slechte kennis van het Bijbelse wereldbeeld. Zijn kinderlijke retoriek ten spijt, en hoe frustrerend het ook is om verkeerd begrepen te worden, laten wij christenen niet vergeten dat hij, en velen met hem, onze gebeden nodig hebben. Laten we bidden dat het bolwerk achter dit wereldbeeld vernietigd wordt en ze de Ene zullen ontmoeten die hen het licht in hun ogen geschonken heeft.

De moderne astronomie en de mogelijkheid om uitstapjes te maken in de ruimte, stellen ons in staat om de aarde van een afstand te bekijken en ons af te vragen hoe bijzonder onze planeet eigenlijk is, vergeleken met andere planeten. Sommige astronomen dachten dat de aarde niet zo bijzonder was en dat er vele planeten gevonden zouden worden met vergelijkbare omstandigheden, waar zeer waarschijnlijk ook leven zou voorkomen.

Die veronderstelling wordt echter steeds minder waarschijnlijk, zo lezen we in een artikel van Clara Moskowitz op Space.com, waarin ze schrijft dat de aarde toch wel heel bijzonder is. Wat maakt de aarde zo bijzonder?

1. Vloeibaar water in overvloed - maar niet zoveel dat de continenten onder water staan. Waarom? Dat is een groot raadsel voor (naturalistische) wetenschappers.
2. Plaattektoniek, geologische activiteit en de onlosmakelijke band die deze dingen schijnen te hebben met het water op de aarde. Zonder die activiteit en de aanwezigheid van water is leven niet mogelijk.
3. Een magnetisch veld dat het oppervlak beschermt tegen schadelijke straling.
4. Voor zover wij weten de enige planeet waarop leven voorkomt.
5. De enige planeet waarop intelligent leven voorkomt.
6. De enige planeet waarop intelligente wezens leven die in de ruimte kunnen reizen.
7. Een milieu dat water een lange tijd vloeibaar heeft gehouden
8. Een veilige afstand van onze ster; niet te warm, niet te koud, precies goed.
9. Een koolstofsilicaat cyclus die al een lange tijd werkzaam is.
10. Precies de goede grootte om een atmosfeer te kunnen vasthouden en toch een bewoonbaar oppervlak te hebben.
11. Een maan die precies groot genoeg is en de juiste afstand heeft om de schuine stand en rotatie van de aarde stabiel te houden, zodat de temperaturen binnen acceptabele grenzen blijven.
12. Een maan die voor eb en vloed zorgt.
13. Een planeet als Jupiter in de buurt die als een soort "bezem" het ruimte-afval opveegt. Hij breekt grote kometen af en 'zuigt' kleinere deeltjes op.

Het tegelijk voorkomen van deze eigenschappen worden ook wel eens het 'Goudhaartje effect' genoemd. Volgens het sprookje kwam zij in het huis van de beren en vond steeds drie dingen waarvan er eentje precies goed was. Moskowitz heeft de hoop dat astronomen ooit miljarden planeten zullen vinden die op onze aarde lijken, maar haar opsomming van unieke kenmerken van onze thuisplaneet is toch wel indrukwekkend. In ons zonnestelsel is er geen planeet of maan die ook maar in de buurt komt van deze noodzakelijke eigenschappen. Ze kon niet ontkennen dat tot nu toe nog geen enkele van de ongeveer 300 buiten ons zonnestelsel ontdekte planeten levensvatbaar is. Meestal zijn het hete gasreuzen, zoals Jupiter, die veel te dicht bij hun ster staan om ooit leven te kunnen bevatten. In een dergelijk systeem zou een planeet als onze aarde het niet eens redden. Er zouden in ons melkwegstelsel vele planeten kunnen zijn die op dezelfde afstand van hun zon zitten, die ongeveer even groot zijn en misschien zelfs enkele andere overeenkomsten hebben met onze aarde, maar het is zeer onwaarschijnlijk dat er eentje is waarop aan alle voorwaarden voor een leefbaar milieu voldaan wordt. En dan moet er vervolgens ook nog eens leven op ontstaan... (Lees maar eens hoe onwaarschijnlijk dat is - red.) Clara Moskowitz vond het "onduidelijk of de ontwikkeling van leven hier misschien een eenmalig iets is geweest", of dat "het iets is dat eigenlijk wel overal gebeurt waar de omstandigheden goed zijn."

Afdrukken van pigmentcellen zijn gevonden in fossiele veren (dit soort cellen zorgen bijvoorbeeld ook voor kleuring in onze huid). Wat betekent dit? Populaire nieuwsmedia als Science Daily, Live Science, PhysOrg en BBC News lijken er aardig van overtuigd te zijn dat het ons iets kan vertellen over hoe vogels uit dinosauriërs geëvolueerd zijn. Er worden wat beweringen gedaan en wat feiten gepresenteerd.

Als je wilt weten wat er echt aan de hand is moet je de feiten en de beweringen goed kunnen scheiden, want vaak gaat men met de beweringen veel verder dan de feiten toelaten.

Wat wordt er beweerd?
BBC: "Het complex gekleurde pluimage van uitgestorven vogels, die eens over de hoofden van dinosauriërs scheerden, wordt mogelijk spoedig zichtbaar gemaakt." Live Science: "Kunstenaars kunnen nu misschien dinosauriërs en oervogels en -zoogdieren in hun ware kleuren schilderen, dankzij de ontdekking van pigmentresiduen in gefossiliseerde veren." Science Daily: "De sporen van organisch materiaal die gevonden zijn in fossiele veren zijn overblijfselen van pigmenten die eens kleur gaven aan vogels, aldus wetenschappers van Yale..." Hierdoor ontstaat de mogelijkheid "om te bepalen wat de oorspronkelijke kleuren waren van gefossiliseerde vogels en hun voorouders, de dinosauriërs." Een andere wetenschapper van Yale merkte op (in Live Science): "Nu we hebben aangetoond dat melanine gepreserveerd kan blijven in fossielen, hebben wetenschappers een manier om bijvoorbeeld de originele kleuren van gevederde dinosauriërs betrouwbaar te bepalen."

Wat is er gevonden?
De wetenschappers van Yale konden bepalen dat sommige afdrukken van koolstof in het steen van sporen van melanocyten afkomstig waren. Deze cellen bevatten het pigment melanine. Melanine wordt geacht snel te vergaan, maar koolstofafdrukken van melanine waren nog steeds identificeerbaar in kleurstroken van een fossiele veer van 100 miljoen jaar oud en een fossiele vogel uit Denemarken van 55 miljoen jaar oud (volgens de evolutionistische tijdrekening natuurlijk). Maar 'dinosaurusveren' zijn niet gevonden.

En dan is er weer iets nieuws ontdekt in het flagellum. Je weet wel, dat "kleine maar krachtige" staartachtige buitenboordmotortje waarmee bacteriën zichzelf voortbewegen.



Het blijkt dat dit wondertje van biologisch technisch vernuft een soort 'koppelingspedaal' heeft om zichzelf te ontkoppelen wanneer hij 'in zijn vrij' moet. Het eiwit dat ervoor verantwoordelijk is, zet de motor in een neutrale stand. Dat doet hij door de rotor van vorm te laten veranderen, waardoor hij loskoppelt van de door protonen aangedreven motor. Als je de berichten hierover leest, zie je allemaal technische termen. De woorden "motor" en "machine" worden regelmatig gebruikt, want dat is het gewoon. Waarom vinden sommige mensen het dan toch nodig om er een evolutieverhaaltje aan vast te knopen? De leider van het onderzoeksproject zei dat hij het toch wel "aardig cool" vond dat evoluerende bacteriën en menselijke ingenieurs op een gelijksoortige oplossing gekomen waren voor hetzelfde probleem.
Nieuwssites die erover rapporteren: NSF News, Nano.org, Photonics.com, PhysOrg en Science Daily.  ARN belicht het van een intelligent design kant.

Evolutiebiologen dachten te weten hoe de evolutionaire stamboom van de vogels er uit moest zien. Ze hadden het helemaal verkeerd. Genetica heeft hun ideeën achterhaald en helemaal omver gegooid. Dit lezen we in een artikel van Science Daily. Het DNA van vogels is met elkaar vergeleken en de conclusie is dat vogels waarvan men eerst dacht dat ze verwant waren aan elkaar, nu totaal anders geclassificeerd moeten worden. New Scientist, Reuters en het blog Living the Scientific Life geven er elk hun eigen draai aan. Het uiterlijk van vogels is geen indicatie meer voor waar ze bij horen of waar ze uit geëvolueerd zouden zijn. Vele biologieboeken en vogelgidsen zouden moeten worden herschreven.

De onderzoekers brengen ook weer eens de ondertussen bekende stelling naar voren dat dezelfde ingewikkelde systemen van vlucht of gedragspatronen meerdere malen geëvolueerd moeten zijn. Er zijn echter ook wetenschappers die deze uitkomst moeilijk kunnen geloven en proberen de verwarrende gegevens op een logische manier te verklaren. Zij zeggen dat het evolutionaire verleden van vogels altijd al een lastig vraagstuk geweest is, omdat ze ergens tussen 65 en 100 miljoen jaar geleden heel snel ontstaan zijn. Eigenlijk verschenen alle hoofdgroepen in "slechts enkele miljoenen jaren" (volgens evolutionaire begrippen een hele korte tijd dus) en daarom zijn er tussen die groepen ook "bijna" geen overgangsvormen bekend. Zo proberen ze dus hun gezicht te redden, met betrekking tot het gebrek aan bewijs. "Het ging gewoon te snel, daarom hebben we geen fossielen van de overgangsvormen." En bovendien moeten ze weer een beroep doen op de onwaarschijnlijke stelling dat zeer ingewikkelde organen meerdere keren onafhankelijk van elkaar ontstonden.

Stop een keten van aminozuren in deze "zwarte doos" en hup, in een handomdraai produceert hij een eiwit. Hoe doet hij dat? Een moleculaire machine, beschreven in artikel op Science Daily laat wetenschappers versteld staan met haar trucje. Misschien is deze 'chaperonine' daarom wel 'TRiC' genoemd. TRiC is onderdeel van een klasse van moleculaire machines die polipeptiden (zoals de ketens ook wel genoemd worden) begeleiden, wanneer ze loskomen uit het ribosoom (de vertaalmachine) waar ze zijn samengesteld.

De meeste aminozuurketens kunnen zichzelf opvouwen, maar ongeveer 10% heeft een chaperonine nodig, die dienst doet als een soort privé kleedkamer. De vorm van een eiwit is van essentieel belang voor de functie die het heeft. Het artikel laat zien dat TRiC lijkt op een ton met twee deuren, die open en dicht gaan als de sluiter van een camera. Wetenschappers kunnen echter nog niet zien wat er van binnen precies gebeurt, wanneer de magische doos gesloten is. Ze noemen het een "vouwmachine" waar "ruw eiwit" ingaat en dat zich daarbinnen "de mysteries van moleculair origami ontvouwen of, beter gezegd, opvouwen." Na dit onzichtbare, mysterieuze proces wordt het goed opgevouwen eiwit aan de andere kant naar buiten geduwd. Een "zeer complex mechanisme." Het is opmerkelijk dat er veel meer onjuiste manieren zijn om het eiwit op te vouwen dan (de enige) juiste. Hoe deze machine het voor elkaar krijgt om elk eiwit op de juiste manier op te vouwen is vergelijkbaar met het oplossen van een Rubik's Cube... in het donker, zonder handen. Niet alleen de vorm van de doos is belangrijk, maar de twee deuren moeten ook nog eens precies op tijd open en dicht gaan, zodat het eiwit precies een bepaalde tijd binnen is, anders krijg je een misvormd product. Judith Frydman van Stanford ontdekte TRiC al in 1992 en probeert sindsdien uit te vinden hoe het werkt. Frydman omschrijft TRiC als een "zeer grote machine" (voor moleculaire begrippen natuurlijk) waarin alles met elkaar verbonden is. Elk deel van de machine communiceert met andere delen. Eerst dachten zij en haar team dat de deuren openden als flappen van een kartonnen doos, maar later ontdekten ze het irismechanisme. Ze denkt dat de draaiing van de deur invloed heeft op het vouwproces, maar tot nog toe blijft het geheim van de werking een groot mysterie, verborgen in deze intrigerende 'zwarte doos'.

Sinds de ontdekking van erupties op Enceladus (het kleine maantje van Saturnus met zijn diameter van nog geen 500 kilometer) in 2005, hebben wetenschappers geprobeerd om die activiteit te verklaren. Ze hebben zich te pletter gezocht naar een mogelijke energiebron voor de geisers, maar hebben er geen gevonden.

Het lijkt alleen maar moeilijker te worden voor ze. Een artikel op Space.com bericht ons dat dit kleine maantje helemaal bevroren had moeten zijn. Het enige dat ze kunnen zeggen is dat de geisers slechts 30 miljoen jaar actief hebben kunnen zijn. Dat is minder dan 1% van de veronderstelde leeftijd van het zonnestelsel (4,6 miljard jaar). Een mogelijke energiebron, die de geisers weer zou kunnen oppeppen kan niet gevonden worden. Noch getijdenwerking, noch radioactief verval kunnen voor voldoende energie zorgen, gezien de grootte van Enceladus en de aard van zijn omloopbaan. Volgens James Roberts is er geen enkele mogelijke combinatie van parameters die toestaat dat er zich een oceaan met een stabiele temperatuur onder het ijs van Enceladus bevindt. Wetenschappers moeten terugvallen op imaginaire excentrieke omloopbanen, die niet door observaties, nog door de huidige feiten ondersteund worden. Aan de andere kant moeten ze ook nog verklaren waarom grotere manen (zoals Mimas) geen activiteit vertonen, hoewel ze aan grotere getijdenwerkingen blootstaan.

Een zaadje, begraven onder puin van het fort van Herodes de Grote heeft wortel geschoten en groeit nu uit tot een palmboom. Science Now en National Geographic News brengen ons dit verbluffende nieuws. Hoe kan een zaadje dat zo oud is, toch nog wortel schieten? Dit is echt een wereldrecord. Het Israëlische onderzoeksteam heeft de boom Metusalem genoemd, naar de man die volgens het verslag van Genesis de hoogste leeftijd ooit bereikte en 969 jaar oud werd. Met de C14 methode zijn andere zaadjes uit dezelfde voorraad op leeftijden van 1995-2110 jaar geschat.

 Zijn naam is Antony Flew. Hij was gedurende 50 jaar een zeer invloedrijke atheïst en heeft nu een boek geschreven (Amazon.com: THERE IS NO A GOD) waarin hij openlijk afstand doet van zijn voormalige overtuiging. Atheïsten als Richard Dawkins en Christopher Hitchens stonden op zijn schouders bij hun pogingen om God onderuit te halen. Nu gelooft hun voorganger echter in een Schepper. Antony Flew is een 'ouwe rot in het vak' van de filosofie en heeft in 1950 zelfs nog gedebatteerd met C.S. Lewis.


Uit die tijd stamt een principe dat hem uiteindelijk, na meer dan 60 jaar atheïst te zijn geweest, van gedachten deed veranderen, zo zegt hij: "de bewijzen te volgen waar ze heen leiden". Hij beschrijft de debatten die hij met gelovigen gevoerd heeft. Sommige van die debatten werden door duizenden bijgewoond. In die debatten werd hij steeds meer geconfronteerd met de bewijzen voor een Intelligente Ontwerper van het universum. Hij is er nu van overtuigd dat recente wetenschappelijke ontdekkingen wijzen op een Creatieve Intelligentie, Die verantwoordelijk is voor de oorsprong van het leven. Over DNA zei hij: "...intelligentie moet betrokken geweest zijn om deze buitengewoon diverse elementen te laten samenwerken." Hij is er nu absoluut van overtuigd dat een heleboel tijd en een reeks 'toevalligheden' geen leven kunnen produceren. De kans dat leven spontaan ontstaan is zo absurd klein dat het flauwekul genoemd kan worden. Flew noemt zijn ontdekking van het Goddelijke een 'pelgrimstocht van de rede', niet van geloof. Hij zegt ook geen bovennatuurlijke ervaring of wonder te hebben ervaren. Wel heeft hij een appendix opgenomen met een artikel van bisschop Tom Wright, met argumenten voor de opstanding van Jezus. "Verreweg de beste verdediging die ik ooit heb gezien voor het accepteren van het christelijke geloof." Volgens Flew is het christendom de religie die het meeste respect verdient. De andere appendix van het boek is een kritische beschouwing door Roy Abraham Varghese van het "nieuwe atheïsme", vertegenwoordigd door mensen als Dawkins, Sam Harris, Lewis Wolpert en anderen. Varghese beschuldigt deze 'atheïstische evangelisten' ervan dat ze de dingen negeren die juist relevant zijn voor de vraag of God bestaat. Zoals daar zijn: rationaliteit, bewustzijn, het kunnen denken in concepten (het vermogen om onszelf uit te drukken in taal en dat ook te begrijpen) en de menselijke persoonlijkheid, het centrum bewustzijn en acties. Alle bewijzen die we nodig hebben zijn volgens Varghese direct beschikbaar voor ons. Alleen een opzettelijke weigering om ernaar te 'kijken' is verantwoordelijk voor atheïsme in elke vorm.
Het boek van Flew is een grote uitdaging voor iedereen, om te gaan 'kijken' en de bewijzen te volgen waar ze heen leiden.

Radioactiviteitsdateringen zijn een geloof.

The next few pages cover a broad overview of radiometric dating techniques, show a few examples, and discuss the degree to which the various dating systems agree with each other. The goal is to promote greater understanding on this issue, particularly for the Christian community. Many people have been led to be skeptical of dating without knowing much about it. For example, most people don't realize that carbon dating is only rarely used on rocks. God has called us to be "wise as serpents" (Matt. 10:16) even in this scientific age. In spite of this, differences still occur within the church. A disagreement over the age of the Earth is relatively minor in the whole scope of Christianity; it is more important to agree on the Rock of Ages than on the age of rocks. But because God has also called us to wisdom, this issue is worthy of study:
http://www.asa3.org/ASA/resources/Wiens.html

Conclusie: pas op met radioactieve dateringsmethoden.Wees heel kritisch op veronderstellingen.

http://www.dlinde.nl/schepping/werkmodel.htm

IBM heeft de petaflops barrière doorbroken. Pardon? Wat is dat nu weer? Het is computertaal en het betekent dat ze een computer hebben gemaakt die duizend maal miljoen maal miljoen berekeningen per seconde kan maken.

Hiermee is de rekenkracht van onze hersenen geëvenaard. Beter gezegd: sommige complexe berekeningen die plaatsvinden in onze hersenen kunnen nu nagebootst worden. Het woordje peta past in het rijtje: kilo (duizend), mega (miljoen), giga (miljard), tera (triljoen), peta (quadriljoen) en dan zijn er nog de termen exa, zetta en yotta; telkens duizend keer meer dan de vorige. FLOPS staat voor floating point (drijvende komma) berekeningen per seconde. De computer heeft de naam "Roadrunner" gekregen, kostte tot nu toe ongeveer 120 miljoen dollar en staat in het Los Alamos National Laboratory. Het zou nu mogelijk moeten zijn om zeer complexe problemen op te lossen. In een artikel op Science Daily lezen we over een toepassing. Roadrunner kan namelijk met een speciaal ontwikkeld programma visuele informatie verwerken die tot nu toe nog geen enkele computer aankon. Wij kunnen met behulp van onze ogen en hersenen een vriend in een menigte herkennen, of een complexe verkeerssituatie overzien. Met het testprogramma PetaVision kan men in Roadrunner een dergelijk proces imiteren. Een onderzoeker zei dat de machine nu al berekeningen doet die voorheen slechts in onze verbeelding mogelijk waren. Hij zei er niet bij hoeveel petaflops hun hersenen hebben moeten uitvoeren voor die verbeelding. Misschien wel exaflops, zettaflops of yottaflops, als je je nog iets kunt voorstellen bij zulke grote getallen.

Uitvinders gebruiken vaak van alles en nog wat om hun hersenkronkels in iets tastbaars om te zetten. Lege blikjes, legoblokjes, luciferhoutjes, oude fietsen, vuilniszakken, noem maar op. Elk los onderdeel, nuttig of afgedankt, bruikbaar of onbruikbaar wordt aangewend om een nieuw, werkend, nuttig of slim ding te maken. Er zijn mensen die geloven dat evolutie ook in staat is om dat te doen.

Hoewel het uitvinden van iets nieuws normaal gesproken logisch denkwerk vereist, gelooft een evolutionist dat nieuw biologisch vernuft door een niet-denkend proces kan ontstaan. Maar wat zou de uitvinder denken als we hem zouden vertellen dat zijn brein het gevolg is van dit breinloze proces? De denker is ontstaan door gedachteloze processen. Dat is wat evolutionisten ons vaak in hun artikelen proberen wijs te maken. Science Daily en PhysOrg geven ons weer een paar koekjes van dat deeg. (Zie ook het originele persbericht). Hun conclusie was dat herseninhoud alleen niet de beslissende factor is bij het menselijk denkvermogen. Eerst moesten er meer complexe synapsen (de koppelingen tussen neuronen) evolueren. Sommige van deze complexe overgangen vinden we gek genoeg ook in gist, dat als een primitief organisme gezien wordt. Het denkt tenslotte niet. Maar mensen, die ook gebruik maken van deze dingen, wel. De eerste keer dat synapsen zouden zijn geëvolueerd, was bij het ontstaan van meercellige dieren, een miljard jaar geleden, zeiden ze. "Het aantal en de complexiteit van eiwitten in de synapsen explodeerde voor het eerst toen meercellige dieren opkwamen, zo'n miljard jaar geleden." Dat zou dan nog voor de Cambrische explosie zijn geweest, toen al het leven nog ééncellig was. Een volgende explosie deed zich volgens hen voor bij de komst van gewervelden. Darwinistische evolutie zou "verbetering" hebben "gegenereerd" van een verzameling eiwitten in gist tot complexe synapsen in zoogdieren die kunnen denken en leren. Deze conclusie trokken de onderzoekers, gebruik makend van hun 'gegenereerde' hersenen, en waanden zich "één stap dichter bij het begrijpen van de logica achter de complexiteit van menselijke hersenen." Hoeveel stappen er precies hebben plaatsgevonden en welke stappen nog zouden kunnen volgen, werd niet verder uitgewerkt.

De prachtige kleuren van vlinders, kevers en vogels (zoals de pauw) worden niet veroorzaakt door pigment, maar door microscopisch kleine, zwarte vlakjes. Hoe en waarom ze dit doen is iets dat zowel wetenschappers als computerontwerpers bezighoudt. Susan Milius schreef hierover deze week in Science News.¹
    Het effect zelf berust op een soort optische illusie. De vlakjes op de vleugels van vlinders en de veren van vogels breken het licht zodanig dat sommige frequenties worden weerspiegeld en andere niet. Onderzoekers hebben een kever onderzocht die, vanuit alle richtingen bekeken, alleen groen licht weerkaatst. Science Daily en PhysOrg rapporteren hierover. Door steeds een klein beetje van een stukje van het schild 'af te schaven' en er met een elektronenmicroscoop een foto van te maken, konden ze achterhalen hoe de driedimensionale kristalstructuur van het oppervlak eruit ziet.


Iriserende oppervlakken vertonen normaal gesproken verschillende kleuren, maar bij deze kever is de weerkaatsing van het licht in alle richtingen vrijwel alleen maar groentinten die qua golflengte heel dicht bij elkaar liggen. Ze waren verbaasd dat het op de structuur van diamant leek en verwonderden zich over de "ingenieuze ontwerpstrategie" van de kever. (Een kever als 'ontwerper'? Er zijn mensen die kevers als goden zien, maar om een dergelijke uitspraak uit de mond van een wetenschapper te horen is wel wat vreemd.) "De natuur gebruikt eenvoudige strategieën om structuren te ontwerpen," werd ook ronduit beweerd. "Moeder Natuur" wordt op deze manier blijkbaar ook als een soort godheid gezien. Hoe al die prachtige structuren zichzelf (of elkaar collectief) zouden hebben ontworpen wordt echter nooit uitgelegd. Het blijft een 'raadsel' en 'toekomstige ontdekkingen' zullen 'meer licht werpen' op dergelijke moeilijke vraagstukken. Met andere woorden: de bewering dat "de natuur" of "de kever" het gedaan hebben is niets anders dan bluf. Meestal worden dergelijke evolutionistische opmerkingen ook tussen neus en lippen door gemaakt en gaat men vaak snel over op mogelijke technologische toepassingen die ons leven aangenamer moeten maken. Want het is toch wel 'zo slim ontworpen', dat wij er zelf nog niet achter zijn hoe we het moeten reproduceren. Het produceren van een synthetisch kristal met dergelijke eigenschappen zou uiteindelijk kunnen leiden tot computers die vele duizenden malen sneller zijn dan de computers die we nu hebben, omdat ze dan werken met licht in plaats van elektriciteit. Op dit moment is onze technologie echter nog niet zover dat we dergelijke computers binnenkort in de winkel kunnen verwachten. Er zijn volgens de onderzoekers nog legio andere toepassingen te bedenken. Deze ontdekking zou dezelfde impact kunnen hebben als de uitvinding van de laser.
    In haar artikel speculeerde Susan Milius over mogelijke redenen waarom dieren dit soort kristallen gebruiken. De simplistische benadering is het aantrekken van de andere sekse. Het lijkt echter tamelijk kostbaar voor pauwen en motten om een grote hoeveelheid van deze precies uitgelijnde structuren op te bouwen, alleen maar om er wat flitsender uit te zien. Hoe groot is de kans dat door het opvallende uiterlijk juist vijanden worden aangetrokken? Het is ook niet duidelijk of al die mooie kleuren wel door het eenvoudige brein van de wederhelft worden opgemerkt. Een bioloog die in het artikel aan het woord gelaten wordt, gaf toe dat het misschien niet zo zeer een betekenis had, als wel gewoon mooi was. 

1.  Milius, Susan, "How They Shine," Science News, 173:28, pp. 26-29, June 7, 2008.

Ik vind het erg inspirerend om te lezen over al die geweldige ontwerpen in de natuur. De meeste wetenschappelijke publicaties gooien daar echter standaard een evolutiesausje overheen. "Vogels, kevers, vlinders en vele andere wezens evolueerden..." en vul het zelf maar aan. Vervolgens praten ze verder in termen als "technologische hoogstandjes", "goed ontworpen apparaten", "hoge mate van effectiviteit" en ga zo maar door. En dat alles door "miljoenen jaren van vallen en opstaan". Darwinisten, deze lichtshow kunnen jullie niet stelen. Dit is Intelligent Ontwerp tot op het bot. Als wij onze beste technologische hoogstandjes moeten afkijken van de natuur, dan kan ik maar één conclusie trekken: de grote Ontwerper was ons voor.