Er zijn cellen in onze hoofdhuid die haar produceren, maar er zijn ook cellen die bijvoorbeeld op de palm van onze hand zitten, die geen haar maken. Er zijn al met al duizenden verschillende cellen die allemaal hun eigen unieke taak hebben die belangrijk is in het goed functioneren van een orgaan in ons lichaam. Maar hoe weten die cellen waar ze naar toe moeten?
   

Wetenschappers vermeldden in een artikel in PLOS¹ dat cellen iets in hun DNA hebben dat lijkt op een postcode, wat hun plaats in het lichaam bepaalt. Huidcellen op 43 plaatsen van het lichaam werden vergeleken. Hoe cellen weten waar ze zijn in het lichaam is altijd een groot raadsel geweest. Nu blijkt dat het adres van de cel gecodeerd zit in het DNA.
    Onze postcodes bestaan uit cijfers en letters die je stapje voor stapje dichter bij je doel brengen. Zo hebben cellen ook een code in hun genen die ze verwijzen naar de juiste plek. Er werden drie locaties in het DNA gevonden die overeen kwamen met de locatie van de cel in het lichaam. Ze gaven aan of ze uit de bovenkant of de onderkant van het lichaam kwamen, dichtbij of ver weg van het midden van het lichaam, en dichtbij of ver weg van het oppervlak van het lichaam. Elke set genen brengt ze zo dichter bij hun eindbestemming, net als bij een postcode. Deze ontdekkingen kunnen wetenschappers weer verder helpen bij het bestuderen van de ontwikkeling van ziekten, het genezen van wonden en het maken van kunstmatig weefsel.

Merk op: "versnelde diversificatie" kan praktisch gezien worden als een synoniem voor "plotselinge verschijning". (Wetenschappers hebben wel vaker de neiging om eenvoudige dingen moeilijk te omschrijven.) "Vanwege zijn onvolledigheid geeft het fossielenverslag van amfibieën weinig duidelijkheid over de tijd en snelheid waarmee moderne taxonomische groepen hun verscheidenheid verkregen," zeiden ze, "...de timing en intensiteit van belangrijke macro evolutionaire trends worden verhuld door schaarste van de fossielen." Wát zecht u nou toch allemaal?... uh, nou, er zijn dus niet genoeg fossielen om evolutie te bewijzen... O, zeg dat dan meteen!
Moleculair bewijs heeft Darwinistische geleidelijkheid echter niet kunnen redden. Hun grafieken laten geen duidelijke toenemende diversiteit zien, maar pieken en dalen, en een plotselinge uitbarsting van verscheidenheid in het meest recente tijdperk. "Onze uitkomsten, afgeleid van bestaande taxonomische groepen," concludeerden ze, "leveren bewijs voor aanzienlijke fluctuaties in de geschiedenis van amfibie diversificatie, en verwerpen de hypothese van geleidelijke accumulatie van mutaties door afstamming." Kortom, er is geen bewijs voor het geleidelijk ontstaan van amfibieën.

Hebben twee dingen een gemeenschappelijke oorsprong wanneer ze allebei rondjes draaien? Een Japans team denkt van wel. Een zweephaartje aan een bacterie draait, evenals ATP synthase (een onderdeel van de cel dat bij de energievoorziening actief is), hoewel een zweephaarmotor tien keer zo groot is. Volgens een publicatie in PNAS,¹ merkten deze onderzoekers op dat "Deze resultaten een evolutionaire verwantschap impliceren" tussen het zweephaartje en de ATP synthase.

Dikke boeken over systematische theologie bevatten gewoonlijk gedeelten over scheppingsleer (protologie), de studie van de mens (antropologie), en de studie van de laatste dingen (eschatologie). Die gedeelten zijn ook aanwezig in een artikel dat geschreven is door Adrian Brown van het SETI instituut, dat zich bezig houdt met het zoeken naar buitenaardse intelligentie.
Zijn protologie: Darwins materialisme is het standaard uitgangspunt, en behoefde geen verdere uitwerking.
Zijn antropologie: hij zei dat de mens als een god is, scheppend naar zijn eigen beeld en inzicht. "Een aangrijpend thema in Science Fiction is de potentie van de mens om leven te scheppen en de gevaren die daarin schuilen."
Zijn eschatologie: hij suggereerde dat de evolutie van onze robotschepsels ons ooit overbodig zal maken. "Wanneer robots de mensheid eenmaal hebben vernietigd, zullen ze in staat zijn om zonder ons verder te leven". Als wij voor god gaan spelen, dan kunnen we eeuwigheid en almacht dus wel vergeten.
    Hoewel Brown toegaf dat het "levensgevaarlijk is om verhalen te vertellen over de toekomst en daar nu onze keuzes op te baseren", stond hij zichzelf wat "fantasieën" toe over "een tijdlijn waar de mens leven schept en door zijn eigen schepping vernietigd wordt". Onze troost zal dan zijn dat we deel hebben uitgemaakt van het grote plan van de evolutie:

Zolang we onze schepping maar in staat stellen tot Darwinistische evolutie, is het waarschijnlijk dat de Aarde, gezien als een compleet ecosysteem, door zal stomen naar verdere technologische prestaties en eco-systemische verlichting. De mensheid zal een heldenrol hebben gespeeld in dit avontuur. Zelfs robots (misschien juist in het bijzonder robots) zullen dit wel moeten erkennen. Onze levens zullen betekenis hebben door ons nageslacht, een vrij gangbaar doel in het leven van de alledaagse mens.

Hij heeft niet de mogelijkheid overwogen dat, net als in 1984 (het boek van George Orwell), de robots elke herinnering aan de mensen uit hun geschiedenisboeken gebannen zullen hebben. Ach, dan zijn we toch allang uitgestorven, wat maakt het dan nog uit? Beter dan te wachten op het uitdoven van onze zon, veronderstelt hij, en vervolgt:

Misschien is het leven van machines onvermijdelijk, als Darwinistische evolutie door wil gaan op Aarde. (...) Als mensen zichzelf de komende eeuwen alsmaar blijven opwaarderen met zelfgemaakte technologie, zullen we het ons dan ooit volledig beseffen wanneer de machines de macht overgenomen hebben? Wat is er nog menselijk aan een robot met enkel nog een paar originele Homo Sapiens hersencellen?

Vreemd eigenlijk dat een SETI onderzoeker, een wetenschapper, zich bezig houdt met zulke theologische zaken. Hij concludeert dat het voor SETI belangrijk is om rekening te houden met de mogelijkheid dat wanneer we contact maken met buitenaardse wezens, zij het robotnageslacht kunnen zijn van soortgelijke wezens als wijzelf. (...) Is het mogelijk dat ze wachten tot wij slim genoeg zijn om een robot te maken die met hen kan praten?

'Tuurlijk, in fantasieland kan alles; monsters onder het bed, misschien zijn we wel programma's in de Matrix. Doe een wens bij een vallende ster, en je dromen komen uit. Laat je fantasie maar gaan, en alles is mogelijk; evolutie biedt vooruitgang, en wij kunnen zijn als goden! (Nou ja, in ieder geval totdat het heelal helemaal afgekoeld is). Wauw, wat een vreemde droom. Oké, wakker worden, en terug aan het werk maar weer. Verstandige mensen baseren hun dagelijkse beslissingen niet op hun nachtmerries. Enne, Adrian, als je nog eens wat 'wetenschappelijks' probeert te schrijven, zorg dan dat je wakker bent, we hebben het echt wel door als je zit te dagdromen.

Mark McBride (Universiteit van Wisconsin) is al 10 jaar bezig met onderzoek naar hoe een bepaalde bacterie zich voortbeweegt. Zijn conclusie is dat de microbe een soort loopvlak heeft als een lopende band waardoor het over verschillende soorten oppervlakten kan glijden als een soort all-terrain vehicle (ATV) of een tank.
   

Volgens een persbericht van de Universiteit van Wisconsin, is het energie departement geïnteresseerd in deze bacterie, Cytophaga hutchinsonii, omdat het papier en andere houtproducten kan verteren.   Dit is de eerste stap in het omzetten van levend materiaal in ethanol, wat weer als brandstof gebruikt kan worden.
    McBride heeft een "onderdelenlijst" van 24 genen geïdentificeerd die betrokken zijn bij de voortbeweging. Hij bevestigde kleine latex bolletjes aan het oppervlak van de cel en observeerde hoe ze in alle richtingen bewogen. Hij zei: "De celwand schijnt een serie lopende banden te hebben," en beschreef deze bijna onzichtbare vezeltjes als bandprofiel, "ontworpen om het organisme over een verscheidenheid aan oppervlakten te laten bewegen, als een all-terrain vehicle." Hij denkt dat deze structuren ook cellulose naar inwendige van de cel transporteren, naar speciale organellen die het verteren.
    Hoe de cel de cellulose verteert moet nog verder uitgezocht worden. Andere bacteriën kennen dit trucje ook, maar deze bacterie "gebruikt óf een andere strategie óf andere enzymen." Het energie departement is erin geïnteresseerd omdat het onze energieverslindende maatschappij nieuwe mogelijkheden biedt om materialen als papierpulp, zaagsel, stro en kaf om te zetten in bruikbare energie.
    Wat McBride in dit onderzoek pas echt intrigeert, is hoe C. hutchinsonii het precies doet. Hij en zijn studenten hebben het vergeleken met een andere glijdende microbe, Flavobacterium johnsoniae. De twee zijn "geen naaste verwanten" van elkaar, maar toch "gebruiken ze dezelfde machinerie om te bewegen." Hoe verschillend zijn die twee? McBride beweerde: "Jij bent meer verwant aan een fruitvlieg dan deze twee organismen aan elkaar."

Het bulletin van de Geological Society of America startte 2007 met een knal. (Vakidioten noemen een uitroepteken soms een knal). Je ziet niet vaak een uitroepteken achter de titel van een wetenschappelijk werk. Het laat iets zien van schrik en ontsteltenis die Donald R. Lowe (Stanford) en Gary R. Byerly (Louisiana State)¹ gevoeld moeten hebben toen ze een rotsformatie van de onderkant van de geologische kolom (Archaïcum) helemaal naar boven (Pleistoceen) moesten verplaatsen.

IJzersteen formaties in de Barberton Greenstone belt, Zuid Afrika, werden tot nog toe gezien als de oudste hydrathermische eruptie afzettingen onder water ter wereld. Het zou vermeend bewijs hebben geleverd voor Archaïcum hydrathermische systemen, oceaansamenstelling en temperatuur, en het vroege leven. Dit rapport presenteert ... bewijs vanuit drie wijd verspreide gebieden dat het ijzersteen gevormd is op, en direct onder het moderne aardoppervlak, door actief grondwater en bronnen, waarschijnlijk tijdens perioden van zwaardere regenval in het Pleistoceen... deze afzettingen vertegenwoordigen wel een opmerkelijk ijzeroxide afzettend hydraulisch systeem uit het Kwartair (een recent tijdperk, waaronder het Pleistoceen), maar bieden geen informatie over de omstandigheden of het leven op de vroege Aarde.

En zo is het verplaatsen van de eerste rotsen op Aarde naar de moderne tijd reden voor een knal. "IJzersteen afzettingen in de Barberton Greenstone belt, Zuid Afrika: Producten van een Cenozoïsch hydraulisch systeem, geen hydrathermische eruptiekanalen uit het Archaïcum!" De geaccepteerde leeftijd was ongeveer 3,55 miljard jaar. Van het Pleistoceen wordt verondersteld dat het ongeveer 2 miljoen jaar geleden begonnen is. Dat betekent dat de nieuwe leeftijd maximaal 0,06% is van de oude.

Vorige schattingen van de leeftijd van het heelal zitten er 15% naast, volgens ABC News Australië, die nieuwe schattingen rapporteert van Amerikaanse en Australische astronomen. 


Rekening houdend met de uitdoving van licht door stof bepaalden ze de nieuwe afstand tot M33, een sterrenstelsel dat gebruikt wordt als een standaard voor afstandsbepalingen. Het was eerst berekend op 2,6 miljoen lichtjaar, nu is het 3 miljoen lichtjaar geworden. Hierdoor worden andere schattingen van afstanden in het heelal ook beïnvloed, alsmede de totale leeftijd van het heelal, was hun conclusie.  In het artikel wordt verder gespeculeerd dat onze lichamen bestaan uit sterrenstof en dat de helft van ons lichaam bestaat uit waterstofatomen die stammen uit de tijd van de Big Bang. Al met al mogen we onszelf nu weer en paar miljard jaar ouder voelen.

Hier kunnen Darwinisten behoorlijk last van hebben:
waar kwamen de insecten vandaan?
Een paar van de stekelige problemen waar geen muggenstick tegen helpt:
 

• Er zijn ontzaglijk veel soorten insecten.
• Insecten vallen onder de sterkste dieren, ook qua overleving.
• Er komen 'voor' het Devoon geen fossielen van insecten voor. (Volgens evolutie 410 miljoen jaar geleden).
• De 'eerste' gesegmenteerde lichamen verschenen in het Cambrium (Gesteld op 511 miljoen jaar geleden).
• Er zijn geen zee-insecten, maar die 'eerste' gesegmenteerde dieren uit het Cambrium waren maritieme organismen.

Probeer je nu eens het volgende voor te stellen: (1) een insect met zes poten, (2) een spin met acht poten, (3) een duizendpoot met 15 tot 173 paar poten, en (4) een krab met 10 poten, waarvan er twee klauwen zijn. Nu is de opdracht: maak hier een mooi evolutionair verhaal van met een gezamenlijke afstamming. Dat is een leuke uitdaging. Zelfs de meest doorwinterde Darwinist zal hier een hele kluif aan hebben, zoals de openingszinnen van een verhandeling in Science¹ stellen dat de oorsprong van zespotigen zeer betwist wordt. De bijna volledige afwezigheid van fossielen die ze zouden moeten verbinden met andere soorten als duizendpoten en miljoenpoten, schorpioenen en spinnen is een groot probleem voor ze.
Door naar bepaalde genen te kijken denken ze de krabben, kreeften en garnalen te kunnen verbinden aan de insecten, maar dat betoog is doorspekt van onzekere termen als 'schijnt', 'lijkt' en 'heeft misschien'. Volgens het artikel is het ook hoogst merkwaardig dat de insecten, die zich zo makkelijk kunnen aanpassen aan elke soort omgeving op het land, nooit verder ontwikkeld zijn in de zee. Ze veronderstellen dat er al andere organismen zijn die belangrijke posities in het milieu innemen, waardoor de insecten daar niet nodig zijn.
Dus is er geen plaats meer in de herberg van Neptunus, de insecten hebben hun plaats ingenomen op het land en het Darwinverhaal is weer gered. En de afwezigheid van insecten in het fossielenverhaal voor het Devoon is verklaard.

Wat is het toch heerlijk als je de hele wetenschappelijke gemeenschap achter je hebt staan. Je kunt lekker je gang gaan, allemaal mooie verhaaltjes verzinnen en het wordt nog gepubliceerd ook. Maar wee je gebeente als je probeert iets anders te beweren dan Meester Darwin! Nee, je recept moet wel helemaal passen binnen de beperkingen van het Neo Darwinistische Kookboek der Grote Waarheden. Het is ronduit verbluffend om te zien hoe de Darwinpartij met zoveel gemak een verklaring publiceert bij een totale afwezigheid van bewijs (uit het fossielenverhaal bijvoorbeeld). En wil je betrouwbaar over komen dan verzin je gewoon een paar duur klinkende woorden als ontogenese, divergente en convergente evolutie, antropomorfisme en gradualisme. Dan houd je het eenvoudige publiek op een afstand en houd je de wetenschappelijke gemeenschap te vriend. Flink speculeren en personifiëren en als je er niet meer uitkomt, af en toe wat magische woorden gebruiken als 'ontstaan', 'voortbrengen' en 'verschijnen'. Het wordt weer hoog tijd voor een rondje lariekoek; wie lust er nog eentje?

Wie kan zich nog herinneren dat de overeenkomst tussen de genen van mensen en chimpansees geschat werd op 98.5%? Wat dacht je ervan om daar eens 94% van te maken?


Dat is de nieuwe schatting die gemaakt wordt door Matthew Hahn (Universiteit van Indiana) en een team, die een scriptie publiceerden in PLoS One.¹ J.R. Minkel, die schrijft voor Scientific American, zei: "het verschil van 6 procent is aanzienlijk groter dan de algemeen aangehaalde getal van 1.5 procent."
    Waarom zo'n drastische revisie? Hahn zegt dat de vorige schatting geen rekening houdt met verdubbelde genen. Of, zoals Minkel het verklaart (uitgaande van Evolutie):

De nieuwe vondst ondersteunt het idee dat evolutie mensen mogelijk nieuwe genen gegeven heeft met nieuwe functies die niet bestaan bij chimpansees, iets wat onderzoekers tot voor kort niet herkend hadden. De oudere waarde van 1.5 procent geeft het verschil aan tussen de overeenkomstige genen van mensen en chimpansees, zoals het verschil in spelling van hetzelfde woord in twee gelijksoortige talen. Gebaseerd op dat getal, hebben experts voorgesteld dat mensen en chimpansees in wezen dezelfde genen hebben, maar dat ze verschillen in wanneer en waar ze aan en uit gezet worden.
Het nieuwe onderzoek houdt rekening met de mogelijkheid van meervoudige kopieën van genen en dat het aantal kopieën kan verschillen tussen soorten, zelfs al is het gen nagenoeg hetzelfde.

De statistieken: "De groep schatte dat mensen 689 nieuwe genduplicaten hebben verkregen en er 86 verloren hebben sinds ze aftakten van onze gezamenlijke voorouder die we zes miljoen jaar geleden hadden met de chimpansees. Evenzo redeneerden ze dat chimpansees 729 genkopieën verloren hebben die mensen nog hebben."
    Minkel en de auteurs van de verhandeling keken niet buiten het hokje van evolutie om de verschillen te verklaren. Er werd een geneticus aangehaald die gezegd zou hebben: "Het verslag ondersteunt het opkomende gezichtspunt dat de verandering in genkopie aantal, via genduplicatie of verlies, een van de belangrijkste mechanismen is die de evolutie van zoogdieren dreef." Hoe dit nieuwe genen of complexe systemen produceert, werd niet uitgelegd. Minkel somde op wat evolutionisten hierbij geloven: "Onderzoekers geloven dat toegevoegde kopieën van hetzelfde gen evolutie als het ware laten expirimenteren met het vinden van nieuwe functies voor oude genen." Die zin, samen met zijn eerdere opmerking: " dat evolutie mensen mogelijk nieuwe genen gegeven heeft met nieuwe functies", maakt van evolutie een persoonlijkheid die zelfstandig intelligente of semi- intelligente beslissingen kan nemen.

Een aantal onderzoekers van het Weizmann Instituut in Rehovot, Israel, schreven in Nature,¹ over het effect van mutaties op proteïnen. Bij hun tests bleek dat de weerstand van een bacterie (E. coli) tegen mutaties, maar tot een bepaalde drempel ging. Voorbij die drempel was de dood van de bacterie snel en onverbiddelijk, zelfs nadat ze de slechte mutaties hadden verwijderd.

De proteïnen waren "veel minder robuust dan algemeen wordt aangenomen"
Hun studie werpt ook twijfels op over de overlevingskansen van zogenaamde "neutrale" mutaties. In eerste instantie lijken deze mutaties geen invloed te hebben op het organisme, vanwege back-up kopieën van een gen, het onderdrukken van het gemuteerde gen en andere mechanismen die de cel gebruikt om de schade te beperken. Uiteindelijk wordt de drempel echter toch bereikt en stort het systeem net zo snel in elkaar als een cel die door schadelijke mutaties wordt vernield. De schrijvers van deze studie gaven niet aan dat gunstige mutaties op den duur een organisme kunnen helpen. Ze konden eigenlijk niets meedelen wat evolutie enige hoop geeft op vooruitgang. Sterker nog, ze stelden een "nieuw model" voor wat zelfs anti-evolutionair klinkt: Cellen zijn geprogrammeerd om zo lang mogelijk schadelijke mutaties af te weren, maar zullen uiteindelijk instorten onder de last van mutaties. Een ander gevaar is dat willekeurig ronddrijvende proteïnen zich kunnen zich 'opstapelen' (verzamelen) om zo een het organisme aan te vallen.

Er circuleert een verhaal in de wetenschapsmedia dat een explosieve toename van complexe organismen in het Cambrium samenging met een toename van zuurstof in de atmosfeer. Verslaggevers leggen een kennelijk oorzaak- en-gevolg verband.







Voorbeelden:

1. News@Nature: "Een scherpe toename van de hoeveelheid zuurstof in de lucht kan het startschot voor de evolutie van complex dierlijk leven geweest zijn".
2. Queens Universiteit: "De zoektocht naar een antwoord op Darwins Dilemma: zuurstof kon wel eens de sleutel zijn voor de eerste verschijning van grote dieren, zegt Queens professor".
3. Science Daily: "Het nauwe verband tussen de eerste verschijning van zuurstofrijke omstandigheden in de oceanen, en de verschijning van grote dierenfossielen, bevestigt het belang van zuurstof als aanzetter voor de vroege evolutie van dieren, zeggen de onderzoekers".

Dieren hebben absoluut zuurstof nodig, en een toename van zuurstofconcentraties in het late Neoproterozoïcum is geopperd als een stimulans voor hun evolutie. Het ijzergehalte van diepzeesedimenten laat zien dat de diepe oceaan voor en tijdens de Gaskiers ijstijdontwikkeling (580 miljoen jaar geleden) zeer zuurstofarm en ijzerhoudend was, en daarna zuurstofhoudend is geworden. De, voor zover bekend, oudste leden van de Ediacara flora en fauna zijn gevonden kort na de Gaskiers ijstijdontwikkeling, hetgeen een causaal verband suggereert tussen hun evolutie en deze toevoeging van zuurstof. Een langer stabiel zuurstofrijk milieu kan het verschijnen van bilaterale zelf voortbewegende dieren, zo'n 25 miljoen jaar later, mogelijk hebben gemaakt.

Wetenschappers aan de Universiteit van Manchester en het Natural History Museum hebben de grote nagel aan de achterpoten van kleine vleesetende Dino's (zoals de Velociraptor en de Deinonichus) onderzocht. Men nam altijd aan dat deze Dino's hun prooi open reten met hun nagels, zoals dat in de Jurassic Park films uitgebeeld wordt.



De onderzoekers hebben een robotarm en computer modellen gemaakt, die de beweging van de poten moesten nabootsen. Openrijten van prooi bleek echter helemaal niet te lukken. De nagel draait zich in het vlees, en fungeert meer als een soort haak. Bovendien waren de wonden niet diep genoeg om een echt gevaar op de leveren voor de grotere prooi. Nu wordt er een nieuwe conclusie getrokken: "Het geeft een krachtige grip, wat het idee naar voren bracht dat ze gebruikt kunnen worden om tegen de zij van een prooi op te klimmen."

Tot zo ver het wetenschappelijke onderzoek. En dan nu een artikel uit de standaard Geloofsbelijdenis der Evolutieaanhangers: "Sommige van de kleinere verwante soorten hebben mogelijk in bomen geklommen, voordat ze naar beneden gleden of sprongen. Deze dieren staan heel dicht bij de oorsprong van vogels, en zouden in verband gebracht kunnen worden met het ontstaan van de vogelvlucht." Uit de woorden 'mogelijk' en 'zou kunnen' is af te leiden dat het gaat om veronderstellingen. Er is nog nooit enig bewijs gevonden voor de ontwikkeling van veren bij dinosauriërs, laat staan vleugels. De benodigde tussenvormen zijn nooit gevonden, alleen een paar keer verzonnen (denk aan de 'vroege vogel' Archaeopteryx en de Archaeoraptor vervalsing). Zelfs al zouden deze dino's in bomen hebben geklommen om prooi te jagen, dan deden ze dat nog niet in de stamboom van het leven. Een verband tussen hen en de vliegende dieren is nooit bewezen. (Net als alle overige missende schakels trouwens; ze worden niet voor niets 'Missing Links' genoemd). Daar komt nog bij dat volgens de Bijbel alle beesten ooit planteneters waren. Als God de haak aan de achterpoot gemaakt heeft - en als het geen product van een latere aanpassing is - dan ligt het alleen maar voor de hand dat de haak bedoeld was om in bomen te klimmen. Zo konden ze beter bij het loof of de vruchten die ze toen aten. Er zijn overigens aanwijzingen dat T-Rex ook planten heeft gegeten. Natuurlijk was hij een carnivoor, maar het is duidelijk dat je alleen aan de vorm van de tanden van een fossiel niet kunt zien wat hij at. Dit brengt ons bij een heel lastig onderwerp: waarom zijn beesten en mensen elkaar gaan opeten? Misschien kan dit artikel iets meer licht op deze zaak werpen. In ieder geval een onderzoeksgebied voor creationisten, maar de vraag is of het vraagstuk wel wetenschappelijk benaderd kan worden. Het is in ieder geval een feit dat de kenmerken die door evolutionisten vaak met graagte worden toegekend aan overleving, dood en verderf, net zo goed een aanwijzing kunnen zijn dat er een tijd geweest is dat alles 'heel goed' was.

Twee verwante artikelen in Public Library of Science (PLOS) laten zien dat een groot aantal soorten in een korte tijd kan ontstaan uit een kleine populatie. Hobbyisten die bekend zijn met tropische vissen kunnen de grote diversiteit in cicliden wel waarderen.


In het eerste artikel¹ veronderstelt de auteur dat in de afgelopen '15.000 jaar' het aantal soorten cicliden dat in het meer Lake Victoria leeft, van een handje vol is uit gegroeid tot honderden. Het nabijgelegen meer, Lake Malawi, heeft ondanks een veel hogere veronderstelde ouderdom, niet zo'n grote verscheidenheid aan cicliden
    Net als hondenfokkers een bepaalde eigenschap willen selecteren, heeft het milieu waar iedere vissensoort in leeft geresulteerd in het selecteren van bepaalde genen die de vis beter laten overleven in zijn omgeving. Afzondering van het nieuwe soort zorgt er dan voor dat de combinatie van genen bewaard blijft. Het verbaasde de wetenschappers echter dat dit veel sneller gegaan is dan ze verwachtten.
Woorden als 'verbluffende diversiteit', 'ze schijnen miljoenen jaren jonger', 'adaptieve uitstraling' en 'divergente selectie' zetten de toon. Een andere verrassing was dat natuurlijke selectie 'erin geslaagd was' om in sommige groepen genetische variatie te elimineren.
In een andere verhandeling in PLoS Biology,² laat de auteur zien dat het echt het milieu was wat de diversiteit in de kenmerken van cicliden heeft veroorzaakt. Ook hier wordt weer gesmeten met mooie uitspraken als 'divergente natuurlijke selectie', 'parallelle evolutie' en 'divergente evolutie'. Er wordt een verband gelegd tussen de ontwikkeling van het visuele systeem en de kleur van de mannetjes.

De beweging van je lichaam zelf zet een proces in beweging dat meer smering van de gewrichten tot gevolg heeft. Dit hebben wetenschappers van de universiteit van San Diego ontdekt. EurekAlert legt uit hoe de krachten op het kraakbeen het stimuleren om protoeglycan 4 te produceren. Hierdoor komt meer smeervloeistof vrij, waardoor het kraakbeen soepeler kan bewegen. Zo wordt dus de vloeistof geproduceerd op het moment dat het nodig is.



Het team probeerde uit te zoeken hoe de natuur het doet, zodat er kunstgewrichten kunnen worden gemaakt die voorzien zijn van kraakbeentransplantaten. Een teamlid legde uit dat het nu mogelijk is om gebruik te maken van "het zelfregulerende systeem van de natuur, waarbij slechts het toedienen van krachten op het weefsel voldoende is om de aanmaak van protoeglycan 4 te stimuleren."

Weer een prachtig voorbeeld van de toepassing van wetenschappelijk onderzoek, zonder een beroep te doen op de evolutietheorie. De aanname dat een gezond lichaam goed ontworpen is, zorgt voor de beste wetenschappelijke resultaten.

Aangezien Live Science erover begonnen is, kunnen we mooi van de gelegenheid gebruik maken om te laten zien hoe verschillend creationisten en evolutionisten dingen uitleggen.




 

• Evolutionisten: Live Science beweert dat we in de baarmoeder allemaal beginnen als vrouwen en dat pas na 60 dagen het testosteron begint te werken als het een mannetje is. Tegen die tijd hebben de tepels zich al ontwikkeld en verdwijnen niet meer. Dat er zenuwen en bloedvaten doorheen lopen, wordt door de schrijver afgedaan met het oude 'rudimentaire organen' argument. Er is geen reden voor tepels bij de man. Natuurlijke selectie heeft ze gewoon nog niet verwijderd. Het artikel ontkent dat mannen ooit hun kinderen gezoogd zouden hebben, omdat daar geen bewijs voor zou zijn.
• Creationisten: Een creationist ziet het fenomeen en denkt gelijk aan ontwerp of functie. Verschillende creationistische bronnen hebben dit onderwerp getackeld, zoals Answers in Genesis. De meeste organen die voorheen als rudimentair bestempeld zijn, hebben die status in de loop der tijd allang weer verloren. De tepels zijn erg gevoelig voor aanraking en behoren daardoor tot de erogene zones. Ze dragen dus bij aan de plezierige belevenis van seksualiteit. Creationisten hebben ook het argument geopperd dat het vanuit een ontwerpvisie juist gunstig is dat de ontwikkeling van een embryo eerst uniform is en het pas in een later stadium mannelijk of vrouwelijk wordt.

In een publicatie in Nature, hebben wetenschappers het DNA van 270 personen uit vier bevolkingsgroepen in kaart gebracht, namelijk van Europeanen, Afrikanen, Chinezen en Japanners. Ze zochten naar ontbrekende en gedupliceerde DNA secties. Veel secties van ons DNA komen steeds opnieuw voor. Het aantal extra kopieën varieert tussen personen en bevolkingsgroepen. Het aantal kopieën wordt de Kopie Aantal Variatie (KAV) genoemd.



De grootste opwinding ontstond vanwege het verband dat ze hebben gevonden tussen de locaties die ontbraken of gedupliceerd waren in het DNA van de chromosomen, en de locaties die veel ziekten op de chromosomen innemen. Dit artikel is een nieuw voorbeeld van hoe het tot nu toe als afval bestempelde DNA juist bepalend blijkt te zijn voor vele fysieke eigenschappen, en een groot deel van de scheikundige huishouding van ons lichaam.
In het verslag is min of meer verborgen dat ondanks het feit dat hun monsters uit vier geografische gebieden afkomstig waren, ze in drie duidelijke groepen uiteen vielen.

De verdeling van Kopie Aantal Variatie binnen en tussen verschillende populaties wordt bepaald door mutatie, selectie en demografische geschiedenis... Om een demonstratie te geven van de toepassing van kopie aantal variatie genotypen voor populatie genetische deductie, hebben we populaties geclusterd op 67 genotypische biallelische KAVs. We bereikten de meest optimale clusters bij het veronderstellen van drie voorouderlijke populaties.

Overige Engelstalige links: BBC, National Geographic, News@Nature.

Hoewel deze studie maar een beperkt onderzoek betreft, is dit of wel een zeer opmerkelijk toeval, ofwel een bevestiging van het Bijbelse verslag in Genesis 9 tot 11. Daarin wordt verteld hoe alle volken op Aarde uit de drie zonen van Noach voortgekomen zijn. Verdere onderzoeken zouden met grotere aantallen vanuit meer verschillende locaties moeten bevestigen dat de volledige wereldbevolking inderdaad in drie groepen ingedeeld kan worden. Deze conclusie zou de gangbare opvatting dat Homo Sapiens zich vanuit Oost Afrika over de wereld heeft verspreid op losse schroeven kunnen zetten. Als verdediging wordt aangevoerd dat 'in de afgelopen 200.000 jaar zich kleine variaties hebben voorgedaan in het genoom, waardoor diverse groepen van mensen zich konden aanpassen aan hun verschillende leefomgevingen' aldus Wellcome Trust Sanger in een persbericht. Maar dan moeten we wel geloven dat in de loop van 200.000 denkbeeldige jaren (of zo'n 10.000 generaties) zich zo weinig vermenging van de menselijke genen heeft voorgedaan, dat we nog steeds drie duidelijk gescheiden groepen zien. Bovendien moet in ieder geval ergens in de geschiedenis, bijvoorbeeld 200.000 denkbeeldige jaren geleden (of misschien toch maar 3.400 jaar), de menselijke bevolking zo zeer afgenomen zijn dat het mogelijk werd om drie duidelijk gescheiden genetische groepen te laten ontstaan. Sorry, maar dit lijkt toch wel erg veel op de drie zonen van Noach.