Er zit genoeg ijs onder de zuidpoolkap van Mars om het oppervlak van de planeet te bedekken met een 11 meter dikke laag water, volgens het Jet Propulsion Laboratory. Beelden van het MARSIS radarinstrumentarium aan boord van de ESa-NASA Mars Express laten zien dat de ijskap op sommige plaatsen wel 3,5 kilometer dik is.

Volgens een verslag van National Geographic News zijn er mogelijk zelfs sporen van inslagkraters gedetecteerd onder de ijskap. Als dat zo is, zou dat betekenen dat het ijs ooit in vloeibare toestand verdeeld is geweest over de planeet. Het artikel vermeldt ook de veronderstelling dat deze grote hoeveelheid water slechts een fractie is van het H₂O wat de rode planeet ooit bedekt heeft, maar wat nu onder de oppervlakte of in de ruimte verdwenen is.
Nu we het toch over water hebben; er is een nieuwe bron gevonden op onze eigen thuisplaneet. In een persbericht van de Washington State Universiteit in St. Louis van vorige maand, leidde men uit seismisch onderzoek af dat er diep onder de aardkorst van Azië een waterreservoir ter grootte van de Noordelijke IJszee zit.

Enceladus, een maan van Saturnus, is al een poosje een bron van heftige discussies. Deze maan is op het eerste gezicht al bijzonder omdat hij bijna al het zonlicht weerkaatst (hij heeft een albedo van meer dan 0,9 - het grootste weerkaatsingsvermogen van ons zonnestelsel). In 2005 werd met behulp van de Cassini ruimtesonde ontdekt dat de maan een soort geisers heeft die waterdamp uitspuwen tot een hoogte van bijna 500 kilometer.



Maar hoe kan een kleine ijsklomp als Enceladus, waarvan wordt aangenomen dat hij 4,5 miljard jaar oud is, nu nog warm zijn en geisers produceren? In een publicatie in Icarus¹ wordt toegegeven dat het een groter probleem is dan gedacht. Er zou een enorme hitte uit de diepte voor nodig zijn om het proces gaande te houden. De aanwezigheid van stikstof in de fontein, waarvan men veronderstelt dat het afkomstig is van de ontbinding van ammonia, leidt tot een geschatte temperatuur van 230 tot 560°C in het inwendige van de maan: een "hele hete omgeving" voor ongewone chemische reacties en explosieve effecten. In het artikel vragen de schrijvers zich af hoe zo'n hoge temperatuur in Enceladus mogelijk is; en dat er "nog steeds" geologische activiteit is. Waar de hitte vandaan komt is een "enorme uitdaging voor theoretische modellen van de temperatuurgeschiedenis van de maan." Ze opperden een paar mogelijkheden: dat de opwarming efficiënter is dan gedacht, of dat er in de kern een langdurige radioactieve reactie aan de gang is. Ze verklaarden echter niet hoe lang dit dan zou kunnen doorgaan, of waarom het niet bij andere manen gebeurt die op Enceladus lijken, zoals Mimas. Aan het einde van het artikel speculeerden ze nog even kort over hoe de warmte in de maan een "rijke, warme, waterige, organische 'soep' onder de oppervlakte" zou kunnen brouwen, die misschien zelfs aminozuren (de basis bouwstenen van het leven) zou bevatten; puur hypothetisch natuurlijk. De ingrediënten worden wellicht bekend als Cassini er in slaagt om volgend jaar (12 maart 2008) door een fontein te vliegen. Hoewel de auteurs het L-woord (leven) niet noemden, werd de mogelijkheid wel geopperd door populaire nieuwsmedia als BBC News en Space.com.

Wat is nog wetenschap en waar begint de fictie? Je zou denken dat net-doen-alsof iets is voor kinderen en wetenschap voor volwassenen. Sommige recente evolutieverhalen lijken echter zonder problemen de grens tussen verbeelding en testbare wetenschappelijke hypothesen te kunnen overschrijden. Kijk maar eens:

1. Darwin in cyberspace: Als het in een computersimulatie gebeurt is het dan wel evolutie? National Geographic liet een nieuw computerspel zien wat spelers in staat stelt om een willekeurig schepsel te maken wat ze tegen elkaar kunnen inzetten in een survival-of-the-fittest competitie. De beschrijving maakt geen onderscheid tussen wat er in het spel gebeurt en wat er in werkelijkheid zou gebeuren. De woorden 'evolutie' en 'natuurlijke selectie' worden in het artikel in beide contexten gebruikt. Iemand noemde dit "natuurlijke selectie op zijn best". Maar als natuurlijke selectie plaatsvindt in software die ontworpen is door programmeurs, is het dan nog wel natuurlijk?
2. Ontworpen evolutie: Science magazine vermeldde deze week dat ontwerpers een salamander-achtige robot hadden laten "evolueren" die naar het land kon zwemmen en op het droge klimmen.^1,2 Dat is een knap staaltje, maar is het evolutie? Ook dit artikel maakte geen onderscheid tussen het natuurlijke en het kunstmatige. Het impliceerde dat de robot dezelfde stappen neemt die organismen in het verleden genomen zouden hebben. Frank Fish (West Chester U, PA) vond het experiment een prachtige "fusie van biologie en robotica", en dat "robots gebruikt kunnen worden als surrogaat voor levende en fossiele systemen" bij het testen van evolutionaire hypothesen. Hij legde niet uit in welke opzichten deze door mensen gemaakte robot, die geen DNA heeft en zichzelf niet voort kan planten, vergeleken kan worden met biologische organismen.
       In Live Science schrijft Jeanna Brynner dat "studies van de robot laten zien dat onze visachtige voorouders waarschijnlijk hun primitieve hersens gebruikten om de evolutionaire sprong van water naar vaste grond te maken." Hebben de vissenhersenen hun eigen intelligentie gebruikt om een opwaartse evolutie te bewerkstelligen? In Science Digest staat ook een dergelijke opmerking: "Dit viervoetige gele schepsel openbaart een heleboel over de evolutie van de bewegingen van gewervelden... Het laat ook duidelijk zien dat robots gebruikt kunnen worden om biologische concepten te testen en te verifiëren, en dat de natuur zichzelf heel vaak ideale oplossingen aanbiedt voor ontwerpen in robotica." Is dit niet duidelijk een personificatie van de natuur, alsof zij haar eigen ontwerper is?
3. Wat nu als...?: Proberen voor te stellen hoe dingen gegaan zouden zijn als alles anders was begonnen, werpt in het dagelijks leven ook al niet veel vruchten af. Je kunt beter leven in het hier en nu en er het beste van maken. Maar als je een spelletje 'wat als...' gaat spelen met een verhaal wat op zichzelf al niet betrouwbaar meer is... Dat gebeurt in het artikel van BBC News, waarin het volgende gezegd wordt: "Het is de droom van iedere paleontoloog: de kans om te leven in een wereld waar dinosauriërs niet iets zijn wat uit de grond wordt opgegraven, maar waar ze onder ons leven. Het klinkt misschien ver gezocht, maar dinosauriërs hadden eigenlijk behoorlijk pech. De kans op de meteorietinslag die ze tot uitsterven doemde, was één op miljoenen. Wat nu als de meteoriet gemist had? Als de dinosauriërs het hadden overleefd, zou de wereld vandaag heel anders geweest zijn. Als mensen naast hen hadden kunnen overleven, dan zouden we niet het gezelschap gehad hebben van de meeste, zo niet alle, zoogdieren die we nu kennen. Giraffen, olifanten en andere zoogdieren zouden geen ruimte hebben gehad om te evolueren. Zouden we nu op Hadrosauriërs jagen in plaats van op elanden? Of zouden we een boerderij hebben met Protoceratops in plaats van varkens? Zouden dinosauriërs gehouden worden als huisdieren? En zouden de slimmere dinosauriërs kunnen hebben geëvolueerd in iets menselijks?"

Alles is mogelijk in onze fantasie. De schrijvers van dit laatste stukje vermeldden niet dat de inslagtheorie op zichzelf al controversieel is, laat staan elke theorie die daar weer op gebaseerd is. Als de inslagtheorie verbeelding blijkt te zijn, dan is hun verhaal verbeelding op verbeelding.

Een muzikale training in de kinderjaren kan helpen bij het ontwikkelen van taalkundige vaardigheden, volgens een nieuwsbericht op EurekAlert. Wetenschappers aan de Northwestern University ontdekten dat Engels sprekende volwassenen die een muzikale training gehad hebben, beter in staat zijn om de intonaties van het Chinees te volgen dan mensen die zo'n opleiding niet hebben gehad.
    Het onderzoek sprak een evolutionaire aanname over de hersenstam tegen. "Vanuit een evolutionair standpunt gezien een oude structuur, werd de hersenstam geacht slechts een passieve rol te spelen in het verwerken van geluid," stelt men in het artikel. "Wij hebben ontdekt dat iemand door het spelen van muziek -- een actie waarvan werd gedacht dat het een functie was van de neocortex -- mogelijk zelfs de hersenstam aan het stemmen is," zei Nina Kraus, een van de onderzoekers die hun resultaten publiceerden in Nature Neuroscience. "Dit doet vermoeden dat het verband tussen de hersenstam en de neocortex dynamisch en wederkerig is. Het vertelt ons ook dat ons basis zintuiglijke systeem vormbaarder is dan we voorheen dachten."

Er zijn recentelijk wat verwachtingen van evolutionisten in rook opgegaan. Hier volgen een aantal voorbeelden van evolutionaire missers:

1. Dinovogelgenen bakken roereieren:  Wetenschappers hadden verwacht dat de dinosauriërs een steeds kleiner wordend genoom (dat is al het DNA van een organisme) zouden krijgen voordat ze evolueerden in vogels. De gedachte was dat het behouden van een groot genoom niet gunstig was voor het ontwikkelen van de vliegkunst. Echter, in Nature¹ zegt een team dat kleinere genomen 230 miljoen jaar geleden evolueerden, lang voordat de vroegste vogel zijn lied zong. En niet alleen dat, maar de niet-vliegende dinosauriërs (ornithischia) hadden eenvoudiger genomen dan de vliegende dino's (saurischia). De grootte van het genoom werd niet direct gemeten maar indirect afgeleid van een relatie tussen celgrootte en genoomgrootte. Dit betekent dat evolutionisten niet kunnen aannemen dat de grootte van het genoom iets te maken heeft met de evolutionaire ontwikkeling van de soort.
       Carl Zimmer gaf zijn commentaar op deze publicatie in Science^1a. Ook ging hij in algemene zin in op het vraagstuk van de grootte van de genomen. Hij kwam echter niet met een verklaring hoe natuurlijke selectie een voorkeur zou kunnen hebben voor grote of kleine genomen. Ook Live Science doet een duit in het zakje door de aanname te herkauwen dat dinosauriërs veren hadden, waar CMI weer tegenin gaat.
2. Hond verslaat aap: Chimpansees kunnen elkaar niet goed duidelijk maken wat ze denken door hun bewegingen. Bijvoorbeeld: als de een naar een plaats wijst waar voedsel verborgen ligt, zal de ander dat niet begrijpen. Honden zijn daar echter veel beter in, aldus een artikel op EurekAlert. Honden zouden lager op de evolutionaire ladder zitten maar toch scoren ze hoger in het tolereren van menselijk gezelschap. Maar of dat betekent dat chimpansees dezelfde tolerantie zouden kunnen ontwikkelen zeiden ze niet.
3. Mensen napraten: Ryan Jaroncyk had het in een verslag op Creation Ministries Intl over N'kisi, de wondervogel. Deze papegaai spreekt betekenisvolle Engelse zinnen en heeft een woordenschat van 950 woorden. Het verslag, dat gebaseerd is op een artikel in de nieuwste nummer van BBC Wildlife Magazine, wordt gesteld dat "vogels een grotere linguïstische capaciteit [hebben] dan chimpansees". Dit "gaat in tegen evolutionaire voorspellingen." Als chimpansees dezelfde woordenschat zouden hebben, ze deze woorden in een goede context zouden gebruiken en eenvoudige zinnen zouden formuleren zoals N'kisi de papagaai, dan zou de wetenschappelijke wereld op z'n evolutionaire kop staan.
4. Wespengedrag: Het wordt tijd om de evolutionaire geschiedenis van wespen te herschrijven, aldus een persbericht van de Universiteit van Illinois. Er klopt niets van. Wetenschappers aldaar hebben een genetische analyse gedaan van wespen, waardoor ze tot de conclusie zijn gekomen dat de stamboom van de wespen moet worden gereviseerd. Ook lieten ze weten dat de manier waarop gekeken werd naar de evolutie van het sociale gedrag totaal op de schop moet. In de studie, die op 21 februari werd gepubliceerd in de Proceedings of the National Academy of Sciences, waarin de onderzoekers genetisch bewijs aandroegen dat eusocialiteit (specialisatie bij de voortplanting die we zien in sommige insecten en andere dieren) "onafhankelijk evolueerde in twee groepen" van een wespensoort. Het artikel ging er verder niet op in hoe moeilijk het was dat deze eigenschap zich ontwikkelde door evolutie, afgezien van een opmerking dat de "evolutie van eusocialiteit in wespen al heel lang een bron van discussie is." Deze ontdekking spreekt een ouder model tegen waarin de groepen samen geplaatst werden in een enkele afstammingslijn met een gemeenschappelijke voorouder. Hierdoor worden evolutionaire speculaties voor hen overigens niet minder betrouwbaar. Ze voelden zich zelfs gesterkt door het feit dat de nieuwe gegevens de voorspelling tegenspreken. Dat eusocialiteit onafhankelijk ontstond in twee groepen wespen "schijnt licht op de complexiteit van het evolutionaire proces, aldus [Sydney] Cameron. Wetenschappers proberen te generaliseren en de wereld te vereenvoudigen. Maar de wereld is niet altijd eenvoudig en evolutie is niet eenvoudig. Deze ontdekking wijst op de complexiteit van het leven."
5. Op de vleugels van migratie: Is er dan een eenvoudige evolutionaire verklaring voor vogeltrek? Nee, ook niet. Volgens een persbericht in EurekAlert over een studie aan de Universiteit van Arizona, is een universele aanname bij vogeltrek geweest dat korte afstand migratie een evolutionaire stap was richting lange afstand migratie. Het werk van dit team spreekt dat idee tegen door te laten zien dat er een groot verschil is tussen de vogels die korte afstanden afleggen en hun wereldreizende neefjes en nichtjes. De beschikbaarheid van voedsel is blijkbaar de bepalende factor, en niet evolutie.
6. Gaaien : Sommige vogels plannen vooruit. De 'Scrub Jay' (een gaaiensoort) lijkt een lijst te maken van dingen die hij gaat doen. Hun gedrag werd in Nature,² beschreven, waarin de auteurs zeggen: "Kennis van en plannen voor de toekomst is een complexe vaardigheid die door velen beschouwd wordt als uniek voor mensen... Wij laten zien dat gaaien voorzieningen treffen voor toekomstige noden. Zowel door selectief voedsel op te slaan op plaatsen waarvan ze geleerd hebben dat ze de volgende morgen honger zullen hebben als door op verschillende manieren voedsel op te slaan op plaatsen waar dat soort voedsel de volgende morgen niet beschikbaar zal zijn." Dat is een langere periode dan gelijksoortig gedrag bij ratten en duiven. Die kunnen maar heel kort vooruit plannen. Zelfs kraaien en apen kunnen niet zover vooruit kijken. De resultaten van dit onderzoek suggereren dat de gaaien die plannen onafhankelijk van hun huidige behoefte kunnen maken. Daardoor wordt het idee aangevochten dat dit een uniek menselijke vaardigheid is.
7. Duizendpoten en biologen in het donker: De universiteit van Northern Arizona rapporteerde twee identieke in grotten levende duizendpoten die niet aan elkaar gerelateerd kunnen worden. "We wisten dat de duizendpoten waarschijnlijk twee verschillende soorten vertegenwoordigden, omdat de twee populaties gescheiden warden door de Grand Canyon," zei medeontdekker J. Judson Wynne. "Het feit dat deze twee soorten tot een volkomen nieuw genus behoren was een grote verrassing voor ons." Hij noemde ze "levende fossielen."
8. Neanderthaler slotaccoord: Het idee van een eenvoudige vervanging van Neanderthalers door moderne mensen, is niet meer gangbaar. Dit is een onderdeel van de menselijke evolutie waar driftig over gediscussieerd wordt. PNAS³ heeft bevestigd dat lagen in grotten waarin botten van beide groepen gevonden worden, elkaar overlappen en doorkruisen. De lagen zijn niet later met elkaar verweven, maar zijn duidelijk uit dezelfde tijd. Het valt nu niet meer te ontkennen dat Neanderthalers en moderne mensen elkaar kenden en lange tijd samen geleefd hebben.

Je weet maar nooit welke weg de beste is voor een evolutionaire ontwikkeling. Het kan groter of kleiner zijn, sneller of langzamer, betere camouflage of juist opvallender. Michael Ryan (Cleveland Museum) vond dat het tijd was voor 'korter'. Kortere hoorns op zijn dinosaurus betekende volgens hem dat het beest beter kon overleven.

CNN vertelt over zijn ontdekking van een bijna 7 meter lange dinosaurus in Alberta, die op weg was om kortere hoorns te ontwikkelen. Associated Press begon met: "Een nieuwe dinosaurussoort was een planteneter met hoorns van een meter lang boven zijn wenkbrauwen, die een tussenstap doen vermoeden tussen een oudere dinosaurus met nog langere hoorns en schepsels met kleine hoorns die volgden, zeiden de experts."
    Een dinosaurus die 12 miljoen jaar ouder zou zijn had ook grotere hoorns. Dinosaurussen die verderop (volgens de evolutietheorie betekent dit: 'later') in het fossielenverhaal voorkomen hadden kleinere hoorns. Er is een paleontoloog die had voorspeld dat er een dergelijk fossiel gevonden zou moeten worden. Toen het gebeurde zei hij: "Ziet en aanschouwt, de evolutietheorie werkt echt."

Het sprookje van de naakte aap

Er is een boek gepubliceerd over de fysiologie van de menselijke huid. Nina Jablonski schreef Skin: A Natural History (UC Berkeley, 2006) en Qais Al-Awqati (Universiteit van Columbia) schreef er een recensie over in Science.¹   Al-Awqati merkte op dat het hoofdthema van het boek evolutie is en dat "bijna elke pagina het woord bevat". Nou, hoe heeft Jablonski het er vanaf gebracht? Zal ze de hoop van de lezer bevredigen, dat Darwin de naakte aap kan verklaren? Al-Awqati vindt blijkbaar van niet; hij schrijft: "Hoewel de auteur een evolutionair perspectief wil bieden ... de beschrijvingen die ze geeft stijgen zelden uit boven het bieden van plausibele hypothesen." In gewoon Nederlands: ze probeert een bewijs te leveren voor evolutie, maar biedt niet meer dan aannemelijk klinkende verhalen. "Is het echt waar dat we zijn geselecteerd om haarloze, zwetende wezens te zijn? Dat klinkt als iets wat mogelijk is, maar wat is het daadwerkelijke bewijs voor zo'n bewering? ... Je zou graag het bewijs willen zien... " Het boek ging zelfs nog kort in op de evolutionaire implicaties van het verschil in huidskleur. Aan het einde van de recensie deed Al-Awqati nog een goed woordje voor het werk van Jablonski, maar er zat zo weinig diepgang in het evolutionaire getheoretiseer, dat er weinig meer te redden viel.

National Geographic News heeft een mooi verhaal met filmpjes gepubliceerd waar je kunt zien hoe een mot de dreigende houding van een spin nadoet en daarmee zelfs de spin voor de gek kan houden. Wetenschappers hebben een strijdtoneel in scène gezet waarbij motten die spinnen nadoen en andere motten die dit vermogen niet hebben samen met springspinnen in een glazen bak gestopt werden. De motten die de spin konden imiteren wonnen glansrijk. De spinnen gingen de 'normale' motten in 62% van de gevallen te lijf, maar deinsden in 94% van de gevallen terug van hun imitators.

De spinnen vertoonden zelfs territoriaal gedrag tegenover sommige na-aap motten. Choreutidae motten uit Costa Rica maken imponerende bewegingen met hun vleugels wanneer ze zich bedreigd voelen. Volgens Jadranka Rota van de Universiteit van Connecticut, één van de onderzoekers, heeft deze mot vanwege het imitatiegedrag mogelijk een evolutionaire voorsprong op andere motten.

Het nieuws van BBC sprak over een artikel in Current Biology dat gaat over de ontdekking van chimpansees in Senegal die speren gebruiken om te jagen. Het maken van speren is een proces waarvoor meerdere stappen nodig zijn en wat nog nooit eerder in beesten gezien is. Veel soorten maken gebruik van takjes en stenen om aan voedsel te komen, maar een speer maken vergt wel zo'n 5 verschillende handelingen zoals het op lengte maken van een stok, de bast eraf halen, en knagen aan het uiteinde om er een scherp puntje aan te maken. In het verslag werd al gauw een verband gelegd tussen het gebruik van gereedschappen door chimpansees en intelligentie in de vroege mens, door te stellen dat het inzicht en de intellectuele complexiteit "hoogst waarschijnlijk" wel vergeleken kon worden met vroege menselijke familieleden. Reuters en National Geographic News vermeldden dit artikel ook.

Vergeet niet af en toe nieuwe artikelen op de site van Werkgroep in Genesis te bekijken. Er is nu een mooi artikel bijgekomen over de geschiedkundige betrouwbaarheid van de Bijbel met betrekking tot (onder andere) het verblijf van de Joden in Egypte. (Sorteer de artikelen op datum en kijk bij 20 februari 2007.)
Het artikel eindigt met een citaat van Dr. Clifford Wilson, de vroegere Directeur van het Australische Institute of Archaeology: "Ik ken geen archeologische ontdekkingen die na zorgvuldige bevestiging met de Bijbel in tegenspraak zijn. De Bijbel is het nauwkeurigste geschiedenisboek dat de wereld ooit gezien heeft."

Titel: Genesis & Geologie

Vingerafdrukken van de Schepping & De jonge leeftijd
van de aarde. De twee video's op deze bijzonder DVD
presenteren wetenschappelijke ontdekkingen die laten
zien dat de aarde niet zomaar is ontstaan en dat deze
aanzienlijk jonger is dan ons wordt voorgehouden door
de seculiere moderne media. Ontdek de wonderlijke
wereld van de geologie om de raadsels van de
schepping en de zondvloed te doorgronden.
Lees verder..


Nu bestellen..

Een opmerkelijk artikel over een opmerkelijke machine: Chemical and Engineering News publiceerde een artikel over het ribosoom, een moleculaire machine die van vitaal belang is voor alles wat leeft. Het artikel van Stu Borman vertelt in geuren en kleuren over de details van deze fabriek met lopende band die RNA in eiwitten vertaalt.

Hij vertelt over de geschiedenis van de onderzoeken naar de geheimen van het ribosoom en over de nieuwe dingen die recentelijk ontdekt zijn. Er zijn enkele prachtige animaties in het artikel opgenomen die het huidige begrip van het fabricageproces illustreren. Ze laten zien hoe het tRNA zich gedraagt als een veer wanneer hij het ribosoom binnenkomt en meer van die speciale effecten. Deze zijn echter niet verzonnen in Hollywood, maar laten zien wat er in elke cel van je lichaam, met soms wel een paar miljoen ribosomen per cel, gebeurt. Het wordt pas echt spannend wanneer de actiefilm de werkelijke vertalingsnelheid nadert.

De populair wetenschappelijke programma's en tijdschriften brengen het alsof het een feit is: de maan is lang geleden ontstaan uit de restanten van een botsing tussen de Aarde en een object ter grootte van Mars. Dat wordt gepresenteerd met gelikte computeranimaties om te laten zien hoe het allemaal gebeurde.

Hoe betrouwbaar is die theorie eigenlijk? In het Planetary Report van The Planetary Society van deze maand somt Dave Stevenson, professor van planetaire wetenschap bij Caltech, een aantal ontnuchterende punten op.

In veel opzichten is onze maan het best bestudeerde hemellichaam, naast de Aarde... Als we al zoveel te weten zijn gekomen, wat verwachten we dan nog te winnen door terug te gaan [naar de maan]? ... ik veronderstel ... dat we de maan eigenlijk helemaal niet zo goed begrijpen, en dat het begrijpen van dit hemellichaam prominent aanwezig is in onze pogingen om uit te vinden wat er gebeurd is toen de planeten werden gevormd.

Het Apolloprogramma en de daarop volgende onderzoeken heeft uitgewezen dat onze maan een vreemd ding is.

Wat is er toch mis met de standaard maantheorie, dat we meer uitleg nodig hebben om het verhaal goed te krijgen?... Een gedeelte van het antwoord ligt in iets wat heel vaak gebeurt in de wetenschap: we hebben een verhaal wat breed geaccepteerd is, maar het is een verhaal wat eigenlijk incompleet is en slecht getest. Tot op zekere hoogte heeft de zogenaamde reuzeninslag oorsprong van de maan eerder acceptatie verworven vanwege het falen van alternatieven, dan vanwege zijn overduidelijke correctheid.

Er zijn verscheidene alternatieven voor de inslag oorsprong voorgesteld... Al deze alternatieven hebben erg belangrijke en uitgebreid onderzochte tekortkomingen. Dit is echter niet hetzelfde als zeggen dat we zeker weten dat de reuzeninslag heeft plaatsgevonden - het lijkt slechts waarschijnlijker dan rivaliserende hypothesen.

Stevenson verwees ook naar de recente ontdekking van activiteit op het oppervlak van de maan, waaruit kan worden opgemaakt dat de binnenkant van de maan mogelijk nog heet is. Hoewel hij toch nog wat puntjes vond die in het voordeel zijn van de leidende theorie, is de algehele toon van het artikel duidelijk: er zitten nog steeds grote hiaten in onze kennis. Zelfs na de Apollo missies, waardoor we nu in het bezit zijn van gesteente van de maan. En als we niet eens zekerheid kunnen hebben over de oorsprong van onze eigen maan, hoe kunnen we dan weten of theorieën over de oorsprong van andere objecten in ons zonnestelsel kloppen?

Het is een wereldwijd fenomeen dat wezens die in grotten leven blind worden. Sommige vissen raken hun ogen zelfs helemaal kwijt. Bij anderen verschrompelen de ogen en verliezen ze hun functie en bij veel grotvissen verandert ook de kleur van de schubben.

Zijn deze geleidelijke veranderingen het gevolg van natuurlijke selectie (Darwins mechanisme voor evolutie) of genetische verschuiving? Darwin zelf zag geen nut in functieloze ogen. Hij schreef de blindheid toe aan onbruik - een idee van Lamarck.
Een aantal Amerikaanse biologen hebben de veranderingen in grotvissen onderzocht.¹   Hun publicatie in het volgende nummer van Current Biology werd samengevat in Science Daily. Waar het in hun conclusie op neerkomt is dat de verandering in pigmentatie veroorzaakt wordt door genetische verschuiving, omdat de pigmenten soms lichter en soms ook donkerder worden. Maar omdat de ogen altijd afstierven, schreven ze de blindheid toch toe aan natuurlijke selectie - "regressieve evolutie" noemden ze het. Evolutie 'verkiest' blindheid vanwege de hoge 'kosten' voor het onderhouden van ogen. Hun verklaring van deze kosten breng wel wat verbazingwekkende feiten over ogen aan het licht. In hun verhaal stellen ze ter discussie of het uitgangspunt van Darwin wel correct was. "Zijn ogen in een grot nadelig, en zo ja, waarom?" Het maken van een oog kost veel minder energie dan het vervangen van het oog door ander weefsel, omdat de ogen eerst beginnen te ontwikkelen en pas afsterven na vele celcycli van weefselgroei en -vervanging. De 'onderhoudskosten' voor het oog zijn hoger dan die van de hersenen. Het kost zelfs nog meer energie om een oog te onderhouden in het donker; er wordt dan ongeveer 50% meer zuurstof verbruikt voor het opbouwen van het netvlies. Het onderhouden van de structuur van het oog geeft nog eens een kostenverhoging van 10% omdat de lichtgevoelige cellen een continue vernieuwing ondergaan. Jaarlijks kan de complete structuur wel zo'n 35 keer vervangen worden, aldus de schrijvers.
Dus eigenlijk trekken ze Darwins idee om dit fenomeen te verklaren in twijfel en benadrukken ze nog eens hoe moeilijk het is om zo'n complex systeem werkend te houden, laat staan spontaan te laten ontstaan door een blind proces.

Een artikel op Nu.nl trok mijn aandacht, aangezien het goed liet zien dat het aloude sprookje van de gemeenschappelijke voorouder van mensen en apen nog steeds leeft onder de prehistoriegelovigen. "Chimpansees in West-Afrika gebruikten duizenden jaren geleden al gereedschap om noten te kraken.


Dat meldden archeologen die vorig jaar opgravingen hebben gedaan in de enige bekende prehistorische nederzetting van chimpansees, in het huidige Ivoorkust in West-Afrika." Zo begint het artikel. Nog niets aan de hand, zo lijkt het. Alleen dat "prehistorisch" klinkt een beetje raar, want als je verder leest dan zie je: "De Canadese archeologen vonden stenen ter grootte van een meloen, die duidelijk werden gebruikt om noten open te breken. De 'hamers' zijn ongeveer 4300 jaar oud. In het gebied woonden destijds geen mensen, dus de apen konden de techniek niet van de mens hebben afgekeken, schrijven de wetenschappers in Proceedings of the National Academy of Sciences." Het woord 'prehistorisch' betekent 'voorhistorisch', dus voordat er geschreven werd. Maar 4300 jaar geleden werd er wel degelijk geschreven. Verder wordt verondersteld dat er geen mensen "woonden". Misschien hebben ze daarin wel gelijk, maar we kunnen niet zeker weten of deze apen nooit mensen gezien hebben waarvan ze de techniek konden afkijken. En dan komt de klap op de vuurpijl: "Het feit dat deze apen het niet van de mens kunnen hebben overgenomen, impliceert dat ze het ofwel onafhankelijk van de mens hebben ontwikkeld of dat mens en aap deze vaardigheden van een gemeenschappelijke voorouder miljoenen jaren eerder hebben geërfd, stellen de auteurs." En waar halen "de auteurs" die wijsheid dan vandaan? Waren ze erbij, of geloven ze dat? Het artikel gaat verder: "De ontdekking roept bovendien de vraag op waarom deze vaardigheden alleen worden aangetroffen bij bepaalde chimpanseepopulaties, aldus professor antropologie Michael Chazan van de universiteit van Toronto. 'Waarom en hoe kon deze groep van chimpansees dit gedrag van noten kraken wel behouden, terwijl andere chimpanseegroepen die leefden in locaties met dezelfde noten deze vaardigheden niet ter beschikking hadden.'"

Een artikel in National Geographic News moet toch de interesse wekken van menig visliefhebber: "Fossiel vlees gevonden in 380 miljoen jaar oude vis." Dit is nogal opmerkelijk als je bedenkt hoe snel vis bederft als je het laat liggen.


Maar het is waar, gefossiliseerde spieren met "bundels spiercellen, bloedvaten en zenuwcellen" zijn duidelijk zichtbaar in deze vondst uit west Australië.¹Deze uitgestorven pantservissoort moet "licht laten schijnen" op evolutie. Het artikel laat snel het bewijs van zacht weefsel rusten om zich te concentreren op de vraag waar placoderma (pantservissen) passen in het evolutionaire verhaal van vissen en landdieren.
Er zijn twee dingen die de onderzoekers verrassend vinden aan dit fossiel: (1) het bewaard blijven van zacht weefsel en (2) de "vele kenmerken die een gelijkenis vormen met die van moderne landdieren." Het artikel suggereert dat het grootste gedeelte van de evolutie van gewervelden vroeg heeft plaatsgevonden; dat we de misvattingen van langzaam en geleidelijk ontwikkelen moeten loslaten. John Long verklaarde:

De meeste mensen hebben een "Hollywood beeld van evolutie," waarin een vis vervormt en een amfibie wordt, gevolgd door een reptiel, een zoogdier, een primaat, en tenslotte een mens, zei hij [John Long, Victoria museum]
    "Maar wanneer we kijken naar de Gogo vis, zien we dat zoveel van de ontwerp van het menselijk lichaam teruggaat tot in de vissen. Zelfs zoveel, dat de oorsprong van al onze anatomische systemen - 90 procent ervan - in de vissen plaatsvond," zei hij.
    "Nadat de vissen de zee verlieten en het land veroverden, was de rest eigenlijk meer een fijnafstelling van een bestaand patroon."

Hij liet het aan de verbeelding van de lezer over hoe al die complexiteit ontstond in de voorouders van de pantservis.

"Bij vliegende insecten zijn verfijnde zintuiglijke vermogens geëvolueerd..." Zo begint een Darwingetrouw artikel in Science van 9 februari, waarin de bijzondere werking van de antennes van motten beschreven wordt (zie ook dit artikel). En het gaat verder met een beschrijving van de prachtig ontworpen zintuiglijke vermogens. Het blijkt dat de motten bij het vliegen gebruik maken van een gyroscoop. In vliegtuigen wordt een gyroscoop gebruikt om recht te blijven vliegen.


Als je wel eens zo'n test gedaan hebt met een draaiend wiel wat je aan twee kanten vasthoudt aan de as, dan weet je hoe het werkt. Wanneer je het draaiende wiel probeert heen en weer te bewegen, voel je weerstand. Die weerstand vertelt je dus dat je aan het draaien bent, maar ook in welke richting je draait. De mot doet ongeveer hetzelfde met zijn antennes, die continu in beweging zijn. Men wist al dat de mot met deze antennes kan ruiken, maar men dacht dat de antennes bij het vliegen alleen maar gebruikt werden voor het voelen van de luchtstroom. De onderzoeker haalde (hoe wreed kunnen onderzoekers zijn?) de antennes eraf en observeerde hoe het beestje zijn balans totaal kwijt was en overal tegenaan botste, achteruit begon te vliegen en zelfs ondersteboven. Toen de antennes weer met superlijm werden bevestigd, werd het vluchtpatroon weer normaal. Motten hebben kleine orgaantjes die deze bewegingen meten. Een beweging over de lengte van één molecuul kan al gedetecteerd worden! Wat ze meten wordt ook wel het corioliseffect genoemd. Vliegen gebruiken voor de balans twee speciale vleugels die een vergelijkbare functie hebben. Insecten die dit mechanisme niet bezitten, zoals libellen, maken bij het vliegen gebruik van visuele informatie om op koers te blijven.

Het lijkt wel alsof evolutionisten een soort mantra opdreunen zodra ze weer iets ontdekt hebben wat complexer en ingenieuzer blijkt te zijn dan ze eerst dachten: "...het is zo geëvolueerd," zeggen ze dan. Alsof er niet eens meer bij nagedacht hoeft te worden. Het is er nou eenmaal, dus het moet wel geëvolueerd zijn. Het lijkt voor veel wetenschappers erg moeilijk te zijn om deze gedachte los te laten. Proberen te verklaren hoe het ontstaan is, wordt allang niet meer gedaan. Daar is het allemaal veel te ingewikkeld voor. Men neemt gewoon aan dat het geëvolueerd is. Geef het maar genoeg tijd - een paar miljard jaar of zo - dan is alles mogelijk. Voor Darwin, vandaag precies 198 jaar geleden geboren, was zelfs de meest ingewikkelde cel niet meer dan een ondefinieerbaar klein dingetje; meer kon hij er niet van maken. Als dat werkelijk het geval zou zijn, is het misschien nog te rechtvaardigen dat je gelooft in een spontaan ontstaan van leven over een hele lange tijd. Maar nu, bijna 150 jaar na het uitkomen van zijn inmiddels wereldberoemde boek, zijn we erachter gekomen dat de meest eenvoudige cel ingewikkelder is dan de meest complexe fabriek. En iedere keer wordt er meer ontdekt waarover onderzoekers zich verbazen. Die verbazing en bewondering klinkt toch in ieder nieuw artikel door, en terecht, of de onderzoeker nou gelooft in evolutie of in een ontwerper. Het geloof in een Schepper ligt echter steeds meer voor de hand, naarmate de complexiteit van het leven wordt bestudeerd.

Een artikel op de site van EurekAlert zet de tijdlijn weer eens op scherp:

Het is een mysterie waarom de snelheid en complexiteit van evolutie met de tijd lijkt toe te nemen. Bijvoorbeeld, het fossielenverhaal geeft aan dat eencellig leven voor het eerst ongeveer 3,5 miljard jaar geleden verscheen en toen deed meercellig leven er nog eens 2,5 miljard jaar over om te evolueren. Dan houd je nog maar iets van een miljard jaar over voor de evolutie van diverse planten, zoogdieren, insecten, vogels en andere soorten die de aarde bevolken.

Het is duidelijk dat de schrijver van die zin zich niet afvroeg of de snelheid en complexiteit van evolutie toenam, maar waarom dat gebeurde. Het artikel lijkt het logisch te willen maken dat evolutie logischerwijs steeds sneller moet gaan; logisch toch? Verderop in het artikel wordt door Michael Deem geïmpliceerd dat het hele complexe systeem van het menselijke immuunsysteem een eenvoudige vergissing was: "Bijvoorbeeld, wij kunnen de ontwikkeling van het adaptieve immuunsysteem van de mens en andere gewervelden, terugtraceren naar een HGT insertie¹ van ongeveer 400 miljoen jaar geleden". Erg overtuigend allemaal, Michael.

Er is een Stegosaurusfossiel gevonden in Portugal, aldus een bericht in Live Science.
Voorheen werd deze soort, met zijn prominente rij platen op de rug en grote 'spijkers' op zijn staart, alleen in Noord-Amerika gevonden.

Er is al een tand, een aantal botten van poten en een gedeelte van de ruggengraat opgegraven. Tot nu toe lijkt het fossiel niet te onderscheiden van zijn Noord-Amerikaanse soortgenoten. De enige Noord-Amerikaanse dinosaurus die tot nu toe gevonden was in Europa is de Allosaurus.

Zonder goede beveiliging en snelle reacties van de kwaliteitscontrole, zouden cellen uit elkaar vallen en doodgaan. Hier zijn een paar recent gepubliceerde voorbeelden van minihelden in actie.

1. Plantcontrolepunten: Wie heeft er als kind niet vol verwondering staan kijken hoe uit een zelf geplant zaadje zo'n bleek sprietje groeide? Binnen een paar uur werd het groen en de volgende dag begonnen er al blaadjes aan te komen. Een kind heeft geen idee wat daar allemaal gebeurt in dat kleine groene dingetje, niet totdat het kind een volwassen wetenschapper is geworden met speciale apparatuur. De verandering in het plantje vereist een goed geregeld transport van belangrijke elementen door gespecialiseerde controlepunten, zo meldde een internationaal team in PNAS.¹
   Het plantje laat de lichtgevoelige cellen (die eigenlijk kleine fabriekjes zijn) pas ontwikkelen als de tijd er rijp voor is. De cellen worden ook niet zomaar aan het werk gezet. Voordat ze aan de slag kunnen, moeten ze eerst een groot aantal eiwitten importeren en dan moeten ze nog door een dubbel membraan heen. Speciale poortjes laten alleen geautoriseerde onderdelen door. Een bepaald lichtgevoelig onderdeel heeft zijn eigen unieke poortje. Het team besloot te kijken wat er zou gebeuren als ze een gen in dat proces muteerden. De resultaten waren niet zo best. De lichtgevoelige moleculen moesten buiten blijven en deden hun werk buiten de cel, waardoor de cellen heel snel verbleekten en stierven.

2. Moet je horen: Volgens een ander artikel in PNAS² zijn er twee proteïnen (= eiwitten) nodig die samenwerken om haartjes te laten groeien in ons gehoororgaan. Een mutatie in één van de twee is funest voor de samenwerking en is verantwoordelijk voor de helft van alle gevallen van doofheid. Nu is het verrassend dat één van de twee zodanig kan worden aangepast dat het 'gat' wordt gedicht, wat een mogelijke oplossing zou kunnen zijn om doofheid in zulke gevallen te voorkomen of te genezen. Ze hebben al tests gedaan op muizen die één van de twee proteïnen misten en het gehoor werd volledig hersteld. Dit soort samenwerking tussen proteïnen komt ook voor in de lens van ons oog.

3. Slechte vertaling niet gewaardeerd: De vertaling van DNA die plaatsvindt in onze cellen blijkt ook behoorlijk nauw te luisteren. Een verkeerde vertaling leidt tot aanmaak van verkeerde proteïnen die ziekten en celdood veroorzaken, aldus Bacher en Schimmel in PNAS.³ De grootste veroorzakers van verkeerde vertalingen zijn proteïnemachines die hun taak niet meer goed uitvoeren omdat ze 'kapot' zijn. Dit soort defecten in de vertaling kan ook mutaties veroorzaken. De onderzoekers veroorzaakten een defect in één van de vertalers en keken wat het effect was. Die machines kunnen normaal gesproken behoorlijk goed hun eigen fouten herkennen, maar door het defect ging het aantal mutaties drastisch omhoog. Uiteraard veroorzaakte dit weer een reeks erfelijke veranderingen die weer konden worden gekoppeld aan ziekten.