Natuurlijk werd door de onderzoekers die logische conclusie niet getrokken, omdat hun gedachten zo gefixeerd zijn op miljoenen jaren. Een afwijkend meetresultaat past gewoon niet in hun denkpatroon. Ze zullen altijd weer uitvluchten proberen te vinden. Net zoals bijvoorbeeld de astronomen die zich op dit moment in allerlei bochten wringen om een verklaring te vinden voor de nog actieve manen van Jupiter en Saturnus. "Nee, het kan niet waar zijn, het mag niet waar zijn! Het heelal is oud, het is niet 6000 jaar geleden geschapen... want als onze aarde echt jong is, moet er een God zijn en wil Hij misschien wel wat van ons; en dan moeten we misschien wel verantwoording afleggen..." Ja, Hij wil wat. Hij wil een relatie met Zijn schepselen. Hij wil graag onze Vader zijn. Maar niet iedereen wil dat accepteren, want dat betekent dat je niet meer alles kunt doen waar je zin in hebt. Vader heeft zo zijn principes...

Hier kun je gigantische vraagtekens bij zetten, en terecht. Men blijft hardnekkig geld uitgeven en koortsachtig zoeken naar verklaringen voor dingen die met de "gangbare theorieën" voor het ontstaan van het heelal (zoals een Big Bang theorie), niet verklaard kunnen worden. Maar een situatie reconstrueren die op zichzelf al hypothetisch is, lijkt op het bewijzen dat er kaboutertjes zijn, door paddestoelen te vinden die 'krak' hebben gezegd. En steeds weer hoor je dat ze "er nog lang niet zijn" en dat er "nog veel meer onderzoek nodig is", dat een nieuwe ontdekking "meer licht werpt" en woorden als "misschien", "mogelijk" en "onduidelijk" zijn niet van de lucht. Men verzint een "Higgsdeeltje" (om het bestaan van massa te verklaren) en "anti-materie" (dat de 'andere helft' van het heelal zou moeten verklaren), en "donkere materie" (om beweging van sterren en 'missende zwaartekracht' te verklaren), maar ze komen geen steek dichter bij het begrijpen van 'het begin', zoals ze dat zelf bedacht hebben. En men gaat voorbij aan de meest voor de hand liggende verklaring: het heelal is gemaakt en bestaat uit en door God, waarvan we het ooggetuigenverslag hebben (de Bijbel). Nu beweer ik niet dat die deeltjes of die materie niet bestaan, of dat God de verklaring is voor alles wij niet kunnen verklaren, maar waar het om gaat is dat mensen (met name veel wetenschappers) zo graag alles materialistisch willen verklaren, terwijl de feiten daar vaak mee in tegenspraak zijn. Als je jezelf maar genoeg begraaft in allerlei berekeningen, mogelijke processen, variabelen, fictieve deeltjes en onzichtbare materie, die misschien ooit eens kunnen verklaren hoe dit perfect uitgebalanceerde heelal zomaar vanzelf ontstaan zou zijn, hoef je nooit rekening te houden met Degene die het allemaal gemaakt heeft; en Die ook jou gemaakt heeft en zo graag een relatie met je wil hebben (2 Kor 5:14-21). Vanuit die relatie en de realiteit van de Bijbel kun je ook veel beter wetenschappelijk onderzoek doen, en zijn de feiten veel beter te plaatsen. Waar het werkelijk om gaat bij het begrijpen van de resultaten die de wetenschap ons biedt, is het wereldbeeld dat je hebt: Hoe kijk je naar de dingen? Gebruik je de bril van de Bijbel (het onveranderlijke ooggetuigenverslag), of ga je af op de steeds weer veranderende meningen van feilbare mensen? De meningen van mensen zullen je uiteindelijk alleen maar in het duister laten tasten, terwijl in het licht van de Bijbel alles op zijn plaats valt.

Hoezo indoctrineren? Evolutie wordt gewoon maar aangenomen als feit. Als je maar hard genoeg roept dat er evolutie is, krijg je vanzelf gelijk, toch? Of niet? En dan hebben ze het natuurlijk niet over de kleine veranderingen die je overal in de natuur ziet, maar over een spontane evolutie van een soort algje naar een tomatenplant of zo. Wat we hier zien is een hoge mate van intelligent ontwerp en bewuste keuzes, gemaakt door denkende wetenschappers onder uiterst geconditioneerde omstandigheden. Waarbij de onderzoeken nog niet eens in een werkelijke testsituatie worden gedaan, maar in een virtuele omgeving, waar je letterlijk alles kunt laten gebeuren wat je maar wilt. Elke tussenliggende stap kan volkomen onrealistisch zijn. Wie weet hoe vaak er in al die virtuele stappen in de werkelijkheid een totaal onleefbare situatie voor de plant zou zijn ontstaan? Sterker nog, ze maakten gebruik van bestaande elementen, die ze met veel moeite konden simuleren in een computer. Stel dat ze die 100 complexe eiwitten ook nog eens zelf hadden moeten ontwerpen! Dit hele onderzoek is een perfect voorbeeld van het feit dat er voor het ontwerpen en maken van een proces als fotosynthese, een enorme berg intelligentie en toegewijde arbeid nodig is. De soort toewijding die onze Maker had, toen Hij ons bedacht en maakte. En meer dan dat, want ik denk niet dat deze onderzoekers een geestelijke band of een relatie met hun plantjes hebben, of dat de planten hun blaadjes in aanbidding opheffen naar hun 'makers'.

Dit geweldige staaltje van techniek komt van een insect. Hoewel insecten binnen de evolutietheorie eigenlijk niet goed geplaatst kunnen worden, vanwege de enorme diversiteit en de totale afwezigheid van bewijs voor hun afkomst, werd in het artikel toch stoutmoedig beweerd dat twee soorten plakkerige pootjes bij de op dit moment ongeveer één miljoen bekende insectensoorten "onafhankelijk geëvolueerd" zijn. Sterker nog, er werd beweerd dat ze dat "weten". Maar hoe 'weten' ze dat dan? Dat werd (natuurlijk) weer niet uitgelegd. Hoe verklaar je een miljoen verschillende soorten technologische hoogstandjes, die perfect zijn afgesteld op hun omgeving en elkaar? Hoe kan een mens geloven dat al die goed functionerende, zelfstandig opererende precisie-instrumenten voortkomen uit een willekeurig proces van oorzaak en gevolg? Niemand is in staat om daar zelfs maar een geloofwaardig mechanisme voor te bedenken, laat staan uitleggen hoe het precies gegaan zou moeten zijn. Nee, ik zie veel meer in de verklaring dat ze ontworpen zijn door Iemand met een enorme dosis creatieve humor.
Natuurlijk heb ik het dan niet over wespen, malariamuggen en andere vervelende steek-, prik- en bijtbeesten. Die ellende hebben wij (mensen) onszelf aangedaan, door Gods opdracht om voor deze aarde te zorgen niet serieus te nemen en door ons bovendien ook nog eens te onttrekken aan de levensbron (zie Genesis 3). Gelukkig is er een mogelijkheid om met God verzoend te worden door het werk van Jezus Christus. Lees de brief van Paulus aan de Romeinen maar eens.

Die beweringen zijn gebaseerd op wel zeer twijfelachtige aannames. Het is helemaal niet zeker of planeten wel uit stofringen kunnen ontstaan. Dat idee stuit op enorm veel problemen. En die botsing is zo onwaarschijnlijk dat het welhaast een bewuste, gecoördineerde actie moet zijn geweest, waarbij iemand dat object ter grootte van Mars met de precisie van een biljartspeler tegen de Aarde aangetikt moet hebben; als het al gebeurd zou zijn. Er zijn namelijk meerdere theorieën, maar die zijn allemaal even twijfelachtig. Ook de ouderdomsbepalingen zijn zeer dubieus. Het is leuk dat astronomen nu erkennen dat onze maan heel bijzonder is, maar hun evolutionistische aannames kunnen mij natuurlijk gestolen worden. Ik kijk liever vol bewondering op naar dit geweldige meesterwerk, dat daar door onze Schepper bewust is opgehangen. De maan heeft een belangrijke rol in het in stand houden van de positie van de aardas. Ook veroorzaakt zij de getijden, waardoor de zeeën en oceanen schoon blijven. Zonder die schoonmaakfunctie zou er wellicht niet eens leven mogelijk zijn op Aarde. Die eigenschappen van onze maan zijn aanwijzingen dat haar bestaan bewust gepland is en geen toeval. En dan hebben we het nog niet gehad over de onovertroffen schoonheid van een zonsverduistering. Welk natuurlijk proces zou er nou voor gezorgd kunnen hebben dat de zichtbare schijf van de maan, vanaf de Aarde gezien, precies over de schijf van de zon zou passen? Hoe 'toevallig' is het dat dit verschijnsel regelmatig voorkomt en dat het een prachtig effect veroorzaakt dat bewonderd kan worden door ons, mensen, waarvan het bestaan volgens datzelfde wereldbeeld nog vele malen onwaarschijnlijker is?
Hoog tijd voor een stukje poëzie:
  Als ik opzie naar Uw hemel, het werk van Uw vingers, de maan en de sterren die U geplaatst hebt; wat is de mens, dat U aan hem denkt, en de zoon des mensen, dat U hem bezoekt?
  (Psalm 8:3,4)

Het is heel lastig om te bepalen wat nu precies een soort is. Soms is het haast een filosofische kwestie. Is het een andere soort omdat wij 'vinden' dat het een andere soort is, of is het echt een andere soort? Waar ligt de grens? Hoe kijk je naar de fossielen? Kijk je door de bril van 'miljoenen jaren van toenemende complexiteit', of kijk je ernaar door de bril van de Bijbel? Als je het op de creationistische manier bekijkt zie je een aantal door God geschapen hoofdgroepen van dieren die zo knap gemaakt zijn, dat ze de mogelijkheid in zich hadden om vele verschillende vormen voort te brengen. Die mogelijkheid zit er nu niet meer in (uit een poedel zullen bijvoorbeeld niet meer zoveel soorten honden kunnen worden gefokt), maar er is nu wel een enorme verscheidenheid aan vormen. Over het algemeen zou je kunnen zeggen dat beesten tot dezelfde soort behoren wanneer ze vruchtbaar nakroost kunnen voortbrengen, maar dat kunnen we bij dinosaurusfossielen natuurlijk niet meer controleren. Het fokt namelijk niet zo best met fossielen. Ik ben tenminste nog nooit een fossielenfokker tegengekomen. Misschien waren er nog wel veel meer dinosauriërs die allemaal afstamden van dezelfde door God geschapen soort. Het bepalen van de soort is nog veel lastiger bij aseksuele organismen. Die hebben geen seks, dus is er geen duidelijke scheiding tussen soorten aan te brengen. Het grote conflict in de taxonomie is altijd tussen de mensen die alles willen opdelen in zoveel mogelijk soorten en de mensen die het liefst een zo eenvoudig mogelijke structuur zien. Dan is er natuurlijk ook de eerzucht die veel onderzoekers hebben; want het ontdekken van een 'nieuwe' soort brengt een zekere mate van roem met zich mee. Soms wordt zo'n nieuwe soort ook nog naar de ontdekker vernoemd en dat zet je naam dan mooi in de geschiedenisboeken. Je gaat je wel afvragen hoeveel dinosauriërs en andere fossielen op deze manier in verschillende soorten gepropt zijn, gebaseerd op een Darwinistisch vooroordeel en de roemzucht van de onderzoekers. Zo worden we weer mooi in het ootje genomen.

De 'natuur' heeft een manier 'gevonden'? Sinds wanneer is 'de natuur' een persoon die iets kan bedenken of uitzoeken? Wetenschappers weten niet alles, dat mag wel eens gezegd worden. Dat weten ze zelf natuurlijk ook wel, maar toch zijn ze vaak akelig stellig over bepaalde zaken; zeker wanneer het over het oorsprongvraagstuk gaat. Wees dan ook altijd op je hoede wanneer een wetenschapper zoiets zegt als: "we weten", want ook wetenschappers kunnen het bij het verkeerde eind hebben. Zouden ze misschien ook een verkeerd uitgangspunt gekozen kunnen hebben bij het verklaren van de oorsprong van al die sterrenpracht? Wat (of Wie) heeft ervoor gezorgd dat wij kunnen genieten van die sprookjesachtige, betoverende schoonheid die wij bij heldere nachten mogen aanschouwen en ons zo dikwijls inspireert tot dichterlijke uitingen?
  De hemelen vertellen van Gods eer, en het uitspansel verkondigt het werk van Zijn handen... (Psalm 19:2)

Nee, ga nou niet direct je LCD (Liquid Crystal Display) scherm slopen om te kijken of er misschien kevertjes rondkruipen of een amoebe aan het ontstaan is, zover kun je dit 'nieuwe' idee niet doorvoeren. Het klinkt allemaal best wel interessant hoor, maar dat er onder bepaalde geconditioneerde omstandigheden spontaan een 'stukje DNA' ontstaat zegt op zich niets. De werkelijke omgeving waarin dergelijke moleculen zouden moeten vormen is vaak ook nog vijandig voor ze, waardoor het hele proces niet eens de kans krijgt om plaats te vinden. In een lab kun je wel van alles 'laten ontstaan', maar HET LEVEN is veel meer dan een stukje DNA. Er moet nog veel meer gebeuren en dat wordt gemakshalve altijd vooruit geschoven. "Daar komen we nog wel een keer achter..." Mooi niet dus.
Het belangrijkste is nog verre van verklaard: het stukje DNA moet iets 'betekenen'. Er moet een mechanisme 'ontstaan' dat de code 'begrijpt', vertaalt en er iets nuttigs van maakt. Dit onderzoek richt zich alleen maar op de chemische interacties van het DNA, niet op de werkelijke oorsprong en vooral niet op de informatie die erin zit; laat staan hoe die informatie moet worden gelezen en verwerkt. Kortom, het ontstaan van leven volgens een evolutionistisch scenario is en blijft een kwestie van geloof. Een heel groot geloof mag ik wel zeggen.

Voor plotselinge opkomst en diversificatie is geen evolutionistische verklaring. Het zal altijd een mysterie voor ze blijven. De onderzoekers schudden wel een paar verklaringen uit hun mouw, maar een solide en geloofwaardig verhaal over hoe zoiets stap voor stap heeft kunnen gebeuren zul je niet van ze horen. Ze schijnen tevreden te zijn met een paar vage uitspraken en de 'wetenschap' dat het in een ver, grijs verleden, gedurende een voor ons niet te bevatten lange tijd heeft plaatsgevonden. Ergens, op een of andere manier, zijn ingewikkelde cellulaire machines langzaam maar zeker tot ontwikkeling gekomen. Hoe meer tijd hoe beter lijkt het motto, want dat maakt het aannemelijker. Maar als er zelfs volgens hun eigen begrippen eigenlijk niet genoeg tijd is geweest, waar moeten ze dan op vertrouwen? Het feit dat dit soort 'explosies' van leven en diversiteit in het hele fossielenbestand voorkomen is sowieso totaal tegenstrijdig met de evolutionistische verklaring van het ontstaan van het leven. Toch maar ergens iets van een godheid toelaten? Of gewoon negeren en eroverheen kletsen? Dat laatste lijkt het geval te zijn.

Onderzoekers die zich bezig houden met de oorsprong van het leven gooien af en toe een stuk vlees in de kooi om te kijken of er iemand hapt. Maar het is slechts een manier om het publiek te laten geloven dat er met onze belastingcentjes toch iets zinnigs gebakken wordt in de steriele keukens, waar de mannen en vrouwen met witte jassen en haarnetjes druk in de weer zijn met hun glazen potjes en pannetjes. Dit 'nieuwe' idee lost natuurlijk niets op. Men probeert steeds een soort 'veilige, beschermende omgeving' te bedenken voor het ontstaan van het eerste leven, want zonder die bescherming vallen de benodigde kwetsbare moleculen voor het laten ontstaan van al dat heerlijke voedsel, dat nu overal op deze prachtig begroeide aarde rijpt en gedijt, al snel weer uit elkaar en kunnen we die lekkere biologische sandwich voorlopig wel op onze steeds slanker wordende buik schrijven. Nee, voor het ontstaan van leven is wel iets meer nodig dan dat. Het ontstaan van 'biomoleculen' is slechts de eerste en, als het erop aankomt, de meest eenvoudige stap in het hele proces: het verzamelen van de ingrediënten. Maar dan moet er nog een Meesterkok aan te pas komen om er, aan de hand van een knap bedacht recept, een heerlijke maaltijd mee te bereiden. Het zal de beste mevrouw Hansma, gezien haar evolutionistische wereldbeeld, echter zwaar vallen om een recept te bedenken dat uit zichzelf een maaltijd bereidt. Dat zou trouwens wel een gat in de markt zijn, zeg!