Er is een fossiel van een uitgestorven apensoort ontdekt, genaamd Aegyptopithecus zeuxis. Het aapje had hersens die niet groter waren dan een limoen, kleiner dan moderne lemuren.


Waarom brengen de nieuwsmedia het dan als een voorouder van mensen? Dit nieuwe exemplaar is completer dan vorige exemplaren en het brengt twee verrassingen met zich mee: de mate waarin mannetje en vrouwtje van elkaar verschillen en dat de hersenen kleiner zijn dan was verwacht. Dit exemplaar lijkt zelfs minder op mensen dan alle andere exemplaren. Ondanks de verrassingen valt het op hoe fanatiek de nieuwsberichten deze vondst als voorouder van mensen brengen. De verrassingen laten schijnbaar niemand twijfelen aan de connectie tussen deze aapjes en moderne mensen.
    De titel op EurekAlert was misschien wel de mildste, door een beetje de aandacht te vestigen op het probleem: "Hersenen, grootte en geslacht verrassen in nieuwste fossiel dat mensen, mensapen en apen verbindt." National Geographic was gewoon bot: "Menselijke voorouder had hersenen ter grootte van limoen." Ook zo bij Live Science: "Menselijke voorouder had doperwt-hersenen."
    In deze artikelen zul je tevergeefs zoeken naar twijfels over onze afstamming van deze uitgestorven lemuren. Jeanna Brynner schreef in Live Science botweg: "De schedel was van een gemeenschappelijke voorouder van mensen, apen en mensapen." National Geographic gooide de volgorde door elkaar waardoor niet duidelijk was wie nu uit wie is ontstaan: "mensapen, mensen en apen." Maar hoe kan de ontdekking van zulke kleine hersenen gebruikt worden als bewijs voor een evolutionair verband met mensen? National Geographic legde het zo uit: "De schedel - van een soort die familie is van mensapen, mensen en apen - is bewijs dat de meer ontwikkelde en grotere hersenen van Afrikaanse primaten later ontwikkeld zijn dan voorheen werd geloofd, zeiden onderzoekers."

Blijkbaar denkt Francisco Ayala (Universiteit van Californië, Irvine)
dat er geen discussie meer mogelijk is wanneer je iets dogmatisch stelt.



Zijn publicatie in PNAS¹ geeft zo'n groots en breed uitgemeten 'zo is het nu eenmaal' verhaal, dat filosofen en theologen van de hele wereld er nog jaren mee zoet kunnen zijn. Maar Ayala deponeert gewoon zijn mening, zonder enige vorm van dispuut, en plakt er het zegel van de National Academy of Sciences op. Hij noemt zijn relaas botweg: "De grootste ontdekking van Darwin: Ontwerp zonder een ontwerper". Met Darwins "ontdekking van natuurlijke selectie" zou volgens hem de "oorsprong en aanpassingen van organismen binnen het gebied van de wetenschap" terecht gekomen zijn. Het vermogen van organismen om zichzelf aan te passen kan nu uitgelegd worden als een normaal natuurlijk proces, "zonder daarbij terug te vallen op een Intelligente Ontwerper". Darwin's theorie van natuurlijke selectie is volgens Ayala voldoende om het ontwerp van organismen "en hun wonderbaarlijke diversiteit" te verklaren "als resultaat van natuurlijke processen, de geleidelijke opeenstapeling van spontaan ontstane variaties (mutaties) gesorteerd door natuurlijke selectie... Mutatie en selectie hebben samen het wonderlijke proces gedreven dat, beginnend bij microscopische organismen, heeft geleid tot orchideeën, vogels en mensen..."
"Dit was Darwins fundamentele ontdekking, dat er een proces is dat creatief is, maar niet zelfbewust."
Die dingen werden dus zomaar door Ayala beweerd zonder stil te staan bij alle argumenten die er door sommige van de grootste denkers van de afgelopen eeuwen tegenin gebracht zijn. Toch stelde hij deze dingen als feiten van de wetenschap en als "ontdekking" van Charles Darwin.
  Hij negeerde de Cambrische explosie en dook zo de evolutionaire geschiedenis in met alle levende wezens van het Cambrium, zonder verklaring van hun herkomst. Het zou volgens hem makkelijk te begrijpen zijn hoe "miljoenen kleine, functioneel voordelige veranderingen, opmerkelijk complexe en adaptieve organen, zoals het oog, zouden kunnen voortbrengen." Zo zou alles ontstaan zijn; zelfs "mensen die denken en liefhebben, die begiftigd zijn met een vrije wil en creatieve vermogens, en die in staat zijn om het evolutionaire proces dat hen heeft voortgebracht te analyseren." Dit alles zonder te verblikken of verblozen. Hoe kan een product van een proces wat geen zelfbewustzijn heeft nu de juistheid van deze uitspraak bepalen? En kan "bewustzijn" eigenlijk wel een eindproduct zijn van een niet-zelfbewust proces? Blijkbaar zijn die vragen niet van belang, want daar gaat Ayala niet op in.

Fotosynthese is lang een 'zwarte doos' geweest. Nu er steeds meer mogelijkheden komen om op moleculaire schaal dingen te onderzoeken, wordt er ook steeds meer bekend over hoe het eigenlijk werkt. In een recente publicatie in Nature¹ werd het PhotoSystem I complex (PSI) van planten op bijna atomair niveau beschreven.

De volgende dag werden in een publicatie in Science² de interacties tussen eiwitten beschreven die optreden wanneer planten licht in energie omzetten. Beide publicaties prezen de uitmuntende efficiëntie van "de meest efficiënte nano- fotochemische machine in de natuur."
De processen werden in complexe technische termen beschreven, waarbij het woord efficiënt wel acht keer genoemd werd. De efficiëntie is zo groot dat bijna elke foton effectief gebruikt wordt. Er is dus nauwelijks verlies. Het licht wordt voor bijna 100% omgezet in bruikbare energie. De auteurs waagden het slechts één keer om evolutie te noemen als verklaring voor het bestaan van bepaalde structuren, maar dat werd dogmatisch vastgesteld en verder niet verklaard.

Mercurius heeft een magnetisch veld. Dat is raar, want voor een magnetisch veld heb je een zachte kern nodig. En als de planeet 4.6 miljard jaar oud zou zijn, had hij allang helemaal gestold moeten zijn. Astronomen hebben een nieuw model van het binnenste van de planeet gepubliceerd, waarin de kern heet en zacht genoeg is om een dynamo-effect teweeg te brengen, wat het magnetisch veld genereert. Venus heeft geen magnetisch veld en Mars en onze maan bevatten indicaties dat ze er ooit een gehad hebben.

Omdat de massa van Mercurius slechts 5% van de massa van de aarde is, had men verwacht dat de kern al helemaal solide zou zijn. Om een magnetisch veld te kunnen hebben moet op z'n minst de buitenste schil van de kern nog gesmolten zijn; het lijkt erop dat daar nu bewijs voor gevonden is.¹
Het 'bewijs' dat door de knappe koppen wordt aangedragen laat inderdaad zien dat het mogelijk is om het magnetisch veld van Mercurius te verklaren, maar dat is slechts een deel van het probleem. Je moet ook verklaren hoe deze situatie 4.6 miljard jaar heeft kunnen blijven bestaan. De oplossing die gegeven wordt vereist de aanwezigheid van genoeg zwavel om de kern zo lang in een gesmolten toestand te laten blijven. Maar chemische condensatiemodellen wijzen uit dat zwavel op die afstand van de zon niet kan condenseren. Anders gezegd: er is zwavel nodig, maar die is daar vlak bij de zon niet voorradig. Dan moet die zwavel dus op een of andere manier van een grotere afstanden bij Mercurius terecht gekomen zijn, aldus Margot et al.²
Met deze oplossing wordt de leeftijd van Mercurius dus niet betwijfeld. Ze 'weten' al hoe oud hij is, dus daar hoeven we het niet over te hebben. Dan moeten ze dus maar wat anders verzinnen. Het magnetisch veld zelf is het 'bewijs' dat het verzamelen van zwavel over gigantische afstanden heeft plaatsgevonden. Een JPL persbericht bracht dit als de oplossing voor een dertig jaar durend mysterie. Het werd opgepakt door New Scientist, National Geographic, Science Daily en andere nieuwssites. Geen van hen betwijfelde de leeftijd van Mercurius of de methode waarmee de planeet oud gehouden werd en toch niet koud geworden is. Hoe deze 'oplossing' andere (evolutionaire) processen in het zonnestelsel beïnvloedt werd niet uitgediept. Het NASA ruimteschip MESSENGER is onderweg naar Mercurius, waar het in januari zal aankomen. Planetologen hopen hiermee meer metingen te kunnen doen aan de magnetische en zwaartekrachtvelden, waaruit de interne structuur verder kan worden afgeleid.

Tientallen jaren hebben evolutionisten het netvlies van gewervelden als slecht ontwerp gezien. Ze merkten schamper op hoe de 'ontwerper' toch wel zo stom kon zijn om het achterstevoren te maken - waarbij de lichtgevoelige cellen achter een wirwar van lichtverstrooiende cellen zitten. Creationisten hebben daar altijd tegenin gebracht dat het, ondanks deze opbouw, toch goed werkt.

Een ander argument is dat de lichtgevoelige cellen de bescherming van het laagje wat ervoor zit nodig hebben als bescherming tegen schadelijke lichtstralen. Nu is er wellicht een nog beter argument bijgekomen. Duitse wetenschappers geloven dat ze een netwerk van optische vezels gevonden hebben die het licht zonder verlies naar de lichtgevoelige cellen leiden. The Register (GB) vatte de vondst van deze wetenschappers van de universiteit van Leipzig samen. Ze vonden een laag langgerekte cellen (Müller cellen) die binnenin het oog als een soort tweede lens werkt. Het licht wordt door de bedekkende laag heengeleid om precies op de goede plek te worden afgeleverd. De cellen zijn geen rechte buisjes, zoals de glasvezels die wij kennen van sfeerverlichting en signaalkabels, maar ze hebben een soort trechtervorm zodat ze meer licht kunnen verzamelen. De "natuur is zo slim", merkte een onderzoeker op, "er is genoeg ruimte in het oog voor alle neuronen en synapsen en dergelijke, maar toch kunnen de Müller cellen zoveel mogelijk licht opvangen en doorgeven." Volgens het artikel kunnen optische ontwerpers nog wat leren van dit ontwerp.
Zelfs de AAAS website Science Now was onder de indruk. Ook hier ontbrak het woord "ontworpen" niet. Ze noemden het zelfs "high-tech". Maar een andere opmerking hadden ze beter achterwege kunnen laten: "geen slecht trucje voor een camera die 500 miljoen jaar geleden ontworpen is." Veel creationisten zullen wel een grimas trekken bij die laatste opmerking, maar het D-woord werd weer herhaaldelijk genoemd. Zou deze erkenning en de afwezigheid van evolutionistische verklaringen in de artikelen erop duiden dat het verhaal van 'slecht ontwerp' nu op z'n retour is? Het blijkt wel dat het ontwerp van het oog al die tijd toch slimmer was dan ze dachten.

Evolutionisten zouden zo graag willen dat alle feiten netjes binnen hun theorie vielen.
Helaas voor hen is dat niet zo.

In de Stamboom van het Leven uit het boek van Darwin zouden kleinere organismen (bijvoorbeeld eencelligen) eenvoudiger zijn dan de grote organismen (zoogdieren). Onverwachte ontdekkingen gooien de boel op z'n kop:



1. Science Daily brengt het nieuws van een eencellig phytoplankton, genaamd Ostreococcus en bestudeerd door het Scripps Institute of Oceanography. Het komt in grote hoeveelheden voor in de oceanen en is verantwoordelijk voor de helft van alle fotosynthese op onze planeet. Een theelepel zeewater kan meer dan 100.000 van deze eencelligen bevatten. Het genoom van dit kleine wezentje heeft bijna net zoveel genen als dat van een mens. Het heeft ook bijna evenveel selenium eiwitten. Sterker nog, twee soorten Ostreococcus vertonen grote verschillen in hun genomen. Eentje heeft zelfs een extra chromosoom en een van de chromosomen laat een aanzienlijke herverdeling van genen zien. Volgens een onderzoeker zijn dit opmerkelijke verschillen die ze niet hadden verwacht. De verschillen tussen de soorten zouden langzaam geëvolueerd moeten zijn.
2. Volgens evolutionisten valt koraal onder de oudste en meest eenvoudige meercellige organismen. Oceanografen van het ARC Centre of Excellence in Australië begonnen hun persbericht met een verrassing: Het "nederige koraal" zou evenveel, of misschien zelfs meer genen hebben dan mensen. Er zijn zelfs overeenkomsten in de genen van het immuunsysteem (die ons beschermen tegen ziekten), de ontwikkeling van zenuwen, zicht en meer. "We hebben eigenlijk veel gemeen met koraal, ook al lijkt dat niet zo," zegt professor David Miller.
Mensen zijn volgens evolutionisten natuurlijk veel verder ontwikkeld dan koraal, dus wat moet een koraal dan met genen voor ontwikkeling van zenuwen en zicht? Zelfs in het licht van al dit soort tegenstrijdigheden wordt evolutie nooit in twijfel getrokken. Er wordt meestal snel iets geroepen als "dit stelt ons instaat om het beter te gaan begrijpen", of "dit werpt meer licht op evolutie". Hoe dan? In dit tweede geval wordt de verklaring gezocht in het 'verliezen' van genen gedurende de evolutie. Maar natuurlijk verklaart dat niet hoe ze er in de eerste plaats gekomen zijn, of hoe ze 235 miljoen jaar onveranderd zouden zijn gebleven, terwijl de rest van al het leven continu veranderde en blijkbaar wel zonder die genen kon. Volgens professor Miller zouden de genen van koraal mogelijk niet zo complex met elkaar samenwerken als in mensen. Dat zal dan nog onderzocht moeten worden. Hoe dan ook, in hun ogen wint evolutie altijd, of je nu de feiten aan je kant hebt of niet.

Verdedigers van de evolutietheorie beweren normaal gesproken dat hun ideeën slechts wetenschappelijke benaderingen zijn die biologische objecten kunnen verklaren. Waarom worden er dan evolutionistische benaderingen gekozen voor ontastbare concepten als psychologie, ethiek, wetgeving, politiek, religie, karakter, en moraal? Hier zijn enkele recente voorbeelden om over na te denken:

1. Evolutie en het criminele brein:  In een publicatie van de Public Library of Science: Biology, gaven vier evolutionisten hun naturalistische visie op "De Wet, verantwoordelijkheid, en het brein." Volgens hen moeten we naar onze mensachtige voorouders kijken om het criminele brein te kunnen begrijpen. Ze vroegen zich ook af of we "vrije wil" opnieuw moeten bekijken. Je zou denken dat dit soort onderwerpen thuishoren bij filosofen en theologen, maar hoewel ze het erover eens waren dat gewelddadigheid en asociaal gedrag door meerdere factoren wordt beïnvloed, gaven ze alleen maar naturalistische benaderingen: "Voor optimaal begrip is de medewerking vanuit vele disciplines nodig, zoals economie, sociologie, psychologie, evolutionaire biologie, cellulaire fysiologie en neurologische wetenschap." Predikanten en filosofen hebben blijkbaar geen mening die overwogen moet worden. Tenminste, als denken nog mogelijk is in hun deterministische wereld.
2. Breinbenadering:  In hetzelfde nummer van PLoS Biology, genereerde Kevin J. Mitchell (Trinity College, Dublin), zij het slechts conceptueel, een brein van moleculen. Dat in zijn visie het brein niet boven de materiele wereld kan uitstijgen, blijkt uit zijn conclusie, waarin hij alleen naturalistische benaderingsmethoden noemt, zoals wiskundige methoden, modelorganismen en directe metingen.
3. Taal:  Het vermogen om te spreken in concepten en abstracte termen is volgens de evolutieleer niet uitsluitend een menselijke eigenschap. Het is slechts een kwestie van gradaties. Een tweetal van Emory University bestudeerde de gebaren van chimpansees om aanwijzingen te vinden voor een naturalistische verklaring van taal. In PNAS staat hun verhaal dat begint en eindigt met Darwinistische verklaringen. Omdat apen regelmatig met hun armen gebaren, en omdat wordt aangenomen dat onze taal begonnen is met gebaren, moet daar volgens hen een gedeelte van de verklaring te vinden zijn. Populaire nieuwsmedia als Live Science en MSNBC brachten deze speculatie als gauw als een wetenschappelijke "vondst". Ker Than gaf het verhaal de titel: "Apen wijzen naar oorsprong van menselijke taal." Compleet met foto van een gebarende aap. Alternatieve zienswijzen die de naturalistische benadering tegenspreken, werden niet overwogen.
4. Natuurlijke politiek:  Zelfs in politieke wetenschappen wordt de naturalistische wereldvisie gebruikt. In PNAS bespraken twee economen van Princeton "politieke polarisatie" door met een wiskundig model te laten zien hoe groepen zaken graag polariseren. De inhoud van de debatten en het gewicht van de argumenten werden niet in de vergelijking opgenomen. Het was een puur naturalistische benadering, "gebaseerd op een natuurlijke biomodaliteit van voorkeuren in politieke en economische contexten..." Het stuk zit vol met grafieken en berekeningen die de mate van polarisatie moeten voorspellen. Hoe kunnen politieke kwesties als discriminatie, immigratie, religie, mensenrechten, terrorisme, burgeroorlogen en bewapening nu met wiskundige modellen worden benaderd?
    Dit laatste artikel was niet overduidelijk evolutionistisch van aard, maar het behandelt mensen als wiskundige objecten die aan een stel natuurlijke wetten beantwoorden. Mensen en hun reacties plaatsen in wiskundige modellen roept grote vragen op over de mate waarin dit wel binnen de natuurlijke wetenschappen valt. Gedachteprocessen en argumenten worden op deze manier al snel volslagen zinloos.

Krachtige regulatoren die een cruciale rol spelen. Zo worden niet-coderende delen van het DNA nu genoemd. Een verhaal in Science Daily gaat over deze regionen die voorheen als 'junk DNA' (evolutionair afval) werden bestempeld. Ze blijken een rol te spelen bij het aan en uit zetten van genen, vooral gedurende de eerste 2 weken na de conceptie. De gebieden werden ook wel "genwoestijnen" genoemd, maar er blijken zoveel bruikbare stukken in te zitten dat ze nu de naam "regulatorjungles" gebruiken.


In een gerelateerde publicatie in PNAS¹ praten de onderzoekers over "geconserveerde niet-coderende elementen", die schijnbaar als "isolatie" dienen en de genen op een bepaalde afstand van elkaar houden, zodat er een soort verdeling in 'domeinen' ontstaat. Anderen keken naar transposonen (springende genen), waarvan gedacht werd dat ze dingen alleen maar "in de war gooiden", maar zien ze nu als nuttig en een "belangrijk medium voor evolutionaire noviteit". Een geneticus zei dat het ontdekken van deze dingen voelt alsof je een kind bent in een pakhuis vol snoepgoed. Een andere opmerking was opmerkelijk: "grappig hoe snel dit onderzoeksgebied evolueert".

Drie onderzoekers van Yale hebben recentelijk in het vakblad Cell¹ een gedetailleerde beschrijving gepubliceerd van de moleculaire machine FAS (Fatty Acid Synthase - een vetzuurenzym).



Het meest opvallende was volgens hen dat het zo'n "hoge mate van architectonische complexiteit" heeft - met zijn pakweg 48 actieve onderdelen, compleet met bewegende delen en alles zo klein dat je het met het blote oog niet kunt zien; 27 duizendste van een millimeter hoog en 23 duizendste van een millimeter breed. Bijna al het leven op aarde kan niet zonder deze machine. Het zit in elke cel van elk organisme, van het eenvoudigste tot het meest complexe leven, en heeft effect op veel functies in de cel. Het is echter niet in alle organismen even complex. Wonderlijk genoeg, en tot grote verbazing van de onderzoekers, is de werking het meest ingewikkeld in schimmels. De onderzoekers noemden het een "elegant mechanisme" en onthulden trots een nieuw model wat de geheimen van de werking laat zien: in elk van zes 'kamers' bevindt zich een bewegende 'robotarm' die in een precieze volgorde onderdelen aflevert op acht verschillende locaties waar reacties plaatsvinden. De prachtige plaatjes in hun verslag zijn nog niet beschikbaar, maar er is een plaatje wat een redelijk idee geeft van de vorm: klik hier. De robotarm heeft precies de goede lengte om alle acht locaties te bereiken. Door een tunnel wordt een component aangevoerd die aan de robotarm bevestigd wordt, vervolgens gaat de arm langs de verschillende actieve locaties om onderdelen op te pikken. Zo wordt er een ketting gevormd van onderdelen. Als de ketting de juiste lengte heeft (de lengte is variabel en hangt af van de behoefte), wordt hij naar de laatste actieve locatie gestuurd die de cyclus stopt, waarna het product door een kanaal wordt uitgevoerd om verder gebruikt te worden. Het meest verbazingwekkende is misschien nog wel dat de arm beweegt door elektriciteit. Niet door draden en stopcontacten natuurlijk, maar door precieze hoeveelheden positieve en negatieve ladingen. De arm wordt dan afwisselend door de verschillende actieve sites aangetrokken. Zo werkt deze 'blinde' structuur van aminozuren volgens een cyclisch patroon om een specifiek product te maken en dat af te leveren wanneer het gereed is. Daarna wordt het systeem weer klaargezet voor de volgende ronde. Het lijkt vaak een rommeltje als je zo'n machine ziet, vanwege de bobbelige structuren die in allerlei richtingen gevouwen zijn, maar die eigenschappen zijn wel van essentieel belang, anders werkt het niet. Bij elke stap vindt er een specifieke chemische reactie plaats die de lading verandert zodat de volgende stap gedaan kan worden. Die verandering van lading op elke locatie is onmisbaar in het hele proces. Dat is wat er in één kamer gebeurt. Bij de FAS machine in gist gebeurt dat in 6 kamers tegelijk en onafhankelijk van elkaar. Een andere verrassing is dat de robotarm binnenin eerst moet worden geactiveerd door een structuur die zich aan de buitenkant bevindt, voordat hij kan beginnen met werken. Dit gebeurt pas wanneer alle onderdelen van de machine op hun plaats zitten. Het is net alsof er een soort beveiliging is ingebouwd, dat de machine pas kan beginnen met werken als hij helemaal klaar is. De auteurs vermeldden niet hoe snel de productie gaat, maar als het en beetje lijkt op de andere processen in de cel, dan kun je er vanuit gaan dat de FAS machine zijn werk snel en efficiënt doet. Het leven gaat door, één molecuul tegelijk. Het bakken van een cake met gist zal voortaan een hele nieuwe belevenis zijn, als je bedenkt dat er zo'n ingewikkeld proces plaatsvindt in dat klompje deeg.

De media blijven geloven in Darwin...

In de wetenschapsectie van kranten en in populair wetenschappelijke magazines worden vaak artikelen geplaatst die Darwinistische ideeën trachten te populariseren. De journalisten putten daarvoor uit wetenschappelijke publicaties, maar je merkt dat het gedachtegoed van Darwin vaak sterk wordt aangedikt. De wetenschappers zelf zijn in hun publicaties meestal niet zo zeker van hun zaak als de media doen voorkomen. Hier zijn een aantal voorbeelden:

1. Meercelligheid - Geen tegenspraak:  In een scriptie in Nature van 5 augustus, speculeert Paul B. Rainey (U van Auckland) over de oorsprong van meercelligheid, die "slecht begrepen" wordt. Die goeie oude Darwinistische overleving van de sterksten schiet direct te hulp: "zou de evolutie van meercellig leven gevoed kunnen zijn door het conflict tussen de selectieve krachten die hun werk doen op verschillende niveaus van organisatie?" Het standaard antwoord zal wel 'ja' zijn, want er wordt geeneens gehint naar een eventueel alternatief (zoals ontwerp). In plaats daarvan wordt overwogen dat de moeilijkheden "een onmogelijk moeilijke uitdaging voor evolutie" opleveren, die lijkt op een "evolutionaire doodlopende weg." Hij kwam met "een plausibel scenario" en verklaarde het allemaal met de 'speltheorie', waarin cellen optreden als "meewerkers" en "valsspelers". Voila, "dit is in geen geval buiten het bereik van evolutie - gegeven dat er een toepasselijke selectieve omgeving is." Geen debat, geen commentaar, geen alternatieven. Daar moeten we het mee doen.

2. Zeeaal - Opnieuw geboren:  Je zou denken dat de term 'opnieuw geboren' gepatenteerd was door christenen, maar Philippe Janvier gebruikt het in hetzelfde nummer van Nature in de titel van zijn artikel: "Evolutionaire biologie: opnieuw geboren slijmprikken." Slijmprikken zijn kaakloze zeevissen met een aalvormig lichaam, waarvan de evolutionaire geschiedenis nogal onzeker is. Hij noemt het "de slijmprik puzzel." "Paleontologie lost dit soort conflicten soms op. Maar in dit geval is het machteloos, omdat de vroegste (300 miljoen jaar oude) slijmprikken, die bewaard zijn gebleven als 'zacht weefsel afdrukken', erg veel lijken op levende exemplaren." Maar krijgen hierdoor niet-evolutie theorieën de kans om iets te zeggen? Nee hoor. Janvier richt zich op iets in de hersenen van een soort dat gewervelden in een vroeg stadium van hun evolutie "mogelijk" strijdlustiger maakte. En zo wordt, bij afwezigheid van bewijs, de Darwinistische hoop geboren uit water en geest: "Verdere analyse van de genetische ontwikkeling van slijmprikembryo's zou ons in staat kunnen stellen om te ontdekken of de anatomie van de slijmprik primitief of degeneratief is, en kan ons misschien helpen om een reconstructie te maken van de theoretische gemeenschappelijke voorouder van alle gewervelden." Duidelijk, toch?

3. Dierengedrag - Ongeleide intelligentie:  In een boekbespreking in Nature werden de woorden "intelligent" en "ontwerp" meerdere malen genoemd, maar niet samen. Tore Slagsvold besprak een boek genaamd Animal Architects, van James L. Gould. Dit was nou een perfecte gelegenheid om de theorieën van 'intelligent ontwerp' te bespreken, maar de ondertitel van het boek verwoordt het enige discussiepunt: "Het bouwen en de evolutie van intelligentie". Het grootste gedeelte van de bespreking ging over hoe de intelligentie en de architectuur van dieren geëvolueerd zou kunnen zijn. Mensen werden hier niet buiten gelaten. Er werd gespeculeerd dat bepaalde ontwikkelingen in vogels die als intelligent beschouwd worden, zouden kunnen hebben bijgedragen aan de evolutie van het menselijk brein.

4. Viervoeters - Hapklare Darwinbrokken:  In een publicatie in de Proceedings of the National Academy of Sciences werd gesuggereerd dat vissen het vermogen om te bijten ontwikkelden voordat ze het land opkwamen om eten te zoeken. Er werd gelijk een verhaal met plaatjes geproduceerd door Live Science: "Het vermogen om te bijten evolueerde in voorouders van vissen." Er werd geen andere mogelijkheid geboden. Jeanna Brynner vroeg zich af: "Gingen vissen het land op om te ontsnappen aan roofdieren of om nieuwe voedselbronnen te zoeken?" Een andere auteur bekende: "Onze ontdekkingen ondersteunen het idee dat ze het land op kwamen om nieuwe voedselbronnen te zoeken, maar we zijn er niet zeker van." En toch was deze suggestie goed genoeg om te publiceren.

5. Celbiologie - Sterf, mascotte, sterf!:  Tot slot een klassiek voorbeeld: iedereen die het Darwin vs. Intelligent Design debat volgt, heeft wel eens gehoord van de moleculaire buitenboordmotoren die veel soorten bacteriën hebben, de 'flagella'. Voor de Intelligent Design beweging (IDB) is dit 'zweephaarte' als het ware de officiële mascotte geworden, sinds Michael Behe (Lehigh Universiteit) het bij het publiek onder de aandacht bracht. Hij beschreef zo'n flagellum in zijn invloedrijke boek Darwin's Black Box als 'onherleidbaar complex' en nu is het microscopisch kleine stukje techniek de vaandeldrager van de IDB. Het is ook een belangrijk onderdeel van de documentaire Unlocking the Mystery of Life. Zouden er nog wetenschappers kunnen zijn die zich hier niet van bewust zijn? En toch is er op de site van de Proceedings of the National Academy of Sciences over dit wondertje van vernuft op 16 april een artikel verschenen, waarin met geen woord gerept wordt over intelligent ontwerp. Renyi Liu en Howard Ochman doen hun best om de oorsprong van flagella volkomen te verklaren binnen het evolutionistisch denkkader. Vooraanstaande ID wetenschappers als Behe, Dembski, Johnson, Minnich en Nelson worden niet eens in een voetnoot genoemd. Toch hebben deze mensen al meer dan tien jaar de moleculaire motor gebruikt als een falsificatie van Darwinistische evolutie. Ook alternatieve verklaringen worden niet gegeven, behalve dat ze toegeven dat de oorsprong van complexe biologische structuren "een van de belangrijkste uitdagingen van evolutionaire studies" is geweest, en dat het bacteriële flagellum een "primair voorbeeld" is van een "complexe machine waarvan gebleken is dat de oorsprong en evolutionaire geschiedenis moeilijk te reconstrueren zijn." Verder zul je in het stuk geen Darwinistisch mechanisme vinden dat een functioneel flagellum kan laten ontstaan door ongeleide mutaties en blinde natuurlijke selectie. De hele zaak hangt af van homologie - overeenkomsten tussen verschillende delen. Ze zien een aantal overeenkomsten tussen gedeelten van de genen van het flagellum en een andere moleculaire motor die er wel een beetje op lijkt (ATP synthase). Ze stelden een "stapsgewijze formatie" voor, door genduplicatie en modificatie, die zou moeten hebben geleid tot het ontstaan van het flagellum. Ze gingen er verder ook niet op in dat ATP synthase op zich net zo onherleidbaar complex is als een flagellum en hoe die dan zou moeten zijn ontstaan. Alle argumenten van de ID beweging tegen dit soort spontane vorming van structuren zijn volkomen genegeerd: dat alle delen samen moeten werken (anders werkt het gewoon niet), hoe alle tussenstappen ook werkende systemen moeten zijn geweest en dat de instructies die nodig zijn om alles zo te maken nog ingewikkelder moeten zijn, om er maar een paar te noemen. De auteurs gaven wel toe dat een andere moleculaire machine (het Type-III Secretion System, TTSS) waarschijnlijk een devolutie was en niet een voorouder van het flagellum. Maar hun hele bewijsvoering rustte op overeenkomst tussen bepaalde onderdelen. Ze namen aan dat dit een gemeenschappelijke oorsprong suggereert en geen gemeenschappelijke Ontwerper.

Er zijn fragmenten van collageen (onderdeel van bindweefsel) gevonden in een dinosaurusbot dat 68 miljoen jaar oud zou zijn. Lees het verhaal in Science Daily (Engelstalig). De analyse van zacht weefsel, gevonden door Mary Schweitzer en haar team (zie presentatie en dit artikel van november vorig jaar), heeft herkenbare eiwitfragmenten opgeleverd. Er zijn ook al eiwitten ontdekt in een Mastodont die 500.000 jaar oud zou zijn.
    "Wanneer een dier sterft beginnen de eiwitten direct te degraderen en bij fossielen worden ze langzaam vervangen door mineralen," aldus het artikel. Men heeft steeds gedacht dat het proces van vervangen door mineralen (substitutie) na uiterlijk 1 miljoen jaar voltooid is. In de oorspronkelijke publicatie in Science¹ stelde men dat het lang aangenomen is dat door het fossilisatieproces al het oorspronkelijke organische materiaal in veel minder dan een miljoen jaar onherkenbaar verandert of zelfs helemaal verdwijnt. De verbazing over deze ontdekking is dan ook enorm groot. De doorwinterde dinosaurusjager John Horner is medeauteur van deze publicatie. Hij gaat er volgens MSNBC News negen teams met in totaal meer dan 100 mensen opuit sturen om zacht weefsel te zoeken. Schweitzer bleef positief en zei dat "deze informatie ons zal helpen om meer inzicht te krijgen in evolutionaire verbanden, over hoe conservering plaatsvindt en hoe moleculen degraderen, wat belangrijke toepassingen in de geneeskunde zou kunnen hebben."
    Het verhaal wordt ook gebracht door National Geographic, de BBC, Associated Press en Live Science. Elk van hen richt zich op de mogelijke relatie tussen dinosauriërs en vogels. Ze zijn allemaal geschokt door deze vondst maar geen van hen trekt de 68 miljoen jaar in twijfel.

 Mutaties en natuurlijke selectie redden het niet

In een soort 'schildpad en haas verhaal' kwamen genetici er achter wat er gebeurt wanneer positieve natuurlijke selectie sneller probeert te lopen dan mutatie: een uit de hand lopende mutatieversnelling. In PNAS,¹ beschreven zij hoe gunstige mutaties in een populatie snel (dat is de haas) dominant zouden kunnen worden. En hoe uiteindelijk de schadelijke mutaties (meneer schildpad) zo toenemen dat de populatie uitsterft. Hoewel ze in de publicatie proberen het evolutiegeloof met een paar positieve kreten boven water te houden, komt de pleitzaak van meneer Darwin toch weer danig in de problemen. Ze noemden natuurlijke selectie "effectief", waar op zich iets voor te zeggen is natuurlijk, en in een ander geval "robuust". Dit zegt eerder iets over het feit dat de organismen zich effectief kunnen aanpassen aan hun omgeving. Wat meer een argument is voor een goed ontwerp dan voor evolutie. Toch schreven ze over de 'held' van evolutie (natuurlijke selectie) als een soort gevallen held. Ongunstige mutaties kunnen volgens hen 'meeliften' met goede mutaties in een organisme en de mogelijkheid tot voortplanting belemmeren. De slechte mutatie wordt dan samen met de goede mutatie gestimuleerd en wint uiteindelijk van de goede mutatie. Ze vragen zich af hoe natuurlijke selectie zoiets kan toelaten. Waarom winnen de goede mutaties niet? Omdat natuurlijke selectie geen doel voor ogen heeft, het kan niet vooruit kijken. Het kan alleen maar kijken naar de directe consequenties van een verandering. Een testenzym wat maar een klein beetje veranderd is, hoeft niet direct schadelijk te zijn voor het voortbestaan van een organisme. Maar op de lange duur wordt het effect merkbaar doordat het steeds erger wordt, en dan is de schade onherstelbaar. In dit onderzoek werd alleen gebruik gemaakt van eencellige organismen die aseksueel voortplanten. De versnelling van mutaties komt echter ook voor bij meercellige organismen. Het team gebruikte vele wiskundige modellen om te zien of natuurlijke selectie toch nog een mogelijkheid zou vinden om de schadelijke mutaties te stoppen, maar het mocht niet baten. Verbazend genoeg was het juist de gunstige mutatie die de uiteindelijke vernietiging van de populatie veroorzaakte. De goede verandering werd gestimuleerd, maar daarmee tegelijk ook de foute mutaties. In een sectie die ze "Evolutionaire implicaties" noemden, schreven ze dat het organisme geen schijn van kans had. Als de populatie zich niet aanpast, zorgt een geleidelijke toename van mutaties voor een langzame dood. Maar als er wel een aanpassing is, sterft de populatie uit door een versnelling van mutaties. Hoe konden ze hun geloof in evolutie behouden? Ze grepen naar de verwisseltruc. Hun aseksuele organismen konden het niet, dus veronderstelden ze dat het antwoord van evolutie seksuele voortplanting is geweest, omdat aseksuele voortplanting een bedreiging vormde voor de vroege levensvormen. Ze gaven echter wel toe dat dit slechts speculatie was en toonden geen modellen die het probleem op zouden kunnen lossen. Uit andere onderzoeken is overigens gebleken dat seksuele reproductie op zich ook geen weerstand kan bieden tegen de oplopende hoeveelheid mutaties. De oorsprong van seks is ook wel eens "de koningin van alle evolutieproblemen" genoemd en zelfs als evolutionisten het erover eens zouden kunnen worden waar seks precies goed voor is, moeten ze nog verklaren hoe het ooit begonnen is.
De onderzoekers zagen wel een lichtpuntje: deze kennis kan misschien gebruikt worden om ziekteverwekkende cellen zover te krijgen dat ze zichzelf "doodmuteren".

Jeffrey Bada van het Scripps Instituut denkt van wel. Hij heeft de ingrediënten die Stanley Miller gebruikte wat aangepast, zodat het brouwsel meer lijkt op wat wetenschappers nu als de vroege atmosfeer van de aarde beschouwen. Scientific American geeft toe dat het oorspronkelijke experiment geen bevredigende verklaring kon geven voor het ontstaan van de basisbouwstenen van het leven.

De gassen die gebruikt werden door Miller en zijn collega Harold Urey, waren niet representatief voor de atmosfeer van de vroege aarde. Toen Miller zijn proeven in 1983 herhaalde, bleek dat er maar heel weinig aminozuren ontstonden. Dat "leek een lang gekoesterd icoon van evolutie te weerleggen - en creationisten grepen dit snel aan als vermeend bewijs voor de gammele fundamenten van evolutie." (Zie ook het artikel in het archief van februari over de Oorsprong stellingen.) Door het falen van deze proeven gingen velen de oorsprong buiten onze planeet zoeken, door voor te stellen dat de bouwstenen voor het leven op kometen en meteoren naar de aarde gekomen konden zijn.
Bada besloot een variant op het experiment te proberen. Hij neutraliseerde de zuren en verwijderde de nitrieten die de vorming van aminozuren in de weg staan en, wonder boven wonder, hij kreeg een substantie die rijk was aan aminozuren. Hij verdedigde deze aanpassing door te beweren dat op de vroege aarde veel ijzer en koolstof/zuurstofverbindingen aanwezig waren, die de zuren en nitrieten zouden hebben geneutraliseerd.
    Andere onderzoekers gaven aan dat ook bij dit experiment enige voorzichtigheid geboden is. Er werden ook hierbij geen nucleïnezuren gevormd, die mede nodig zijn voor de opbouw van cellen. Daar moeten toch weer andere verklaringen voor gezocht worden.

Je zou denken dat een publicatie die onder de categorie 'Evolutie' staat, ook bewijzen bevat die evolutie ondersteunen. Maar een recente publicatie in PNAS bevat meer argumenten tégen dan voor.¹ 


Een internationaal team dat Cambrische lagen met fossielen bestudeert, heeft een embryo van een ribkwal gevonden die in essentie gelijk is aan nu levende exemplaren. Ze kwamen tot de conclusie dat het opmerkelijk veel leek op exemplaren die vandaag de dag rondzwemmen in Chinese zeeën. Ze hebben het fossiel gedateerd op 540 miljoen jaar oud - de onderkant van de Cambrische periode. Ze probeerden het in te passen in het fossielenverhaal, maar vanwege het gebrek aan overgangsfossielen konden ze het niet plaatsen; zowel anatomisch als moleculair is de veronderstelde plaatsing zeer problematisch. Dit beestje zou weer mooi passen in het steeds groter wordende assortiment van 'levende fossielen'.

Twee om elkaar heen draaiende asteroïden in de asteroïdengordel, blijken te bestaan uit losse stenen die door zwaartekracht bij elkaar gehouden worden. Dit staat in een artikel op Science Daily.


Het bestaan van de binaire asteroïde was al een poosje bekend, maar Franse astronomen hebben de rotatie en dichtheid van het paar nu beter gemeten. Het blijkt dat ze voor dertig procent uit lege ruimte bestaan. Ze theoretiseerden dat een asteroïde 2,5 miljoen jaar geleden na een botsing uit elkaar gevallen is, en dat de brokstukken samen dezelfde baan bleven volgen. Een andere wetenschapper vond dat het niet zo makkelijk was om dit fenomeen uit te leggen en zei dat het nog steeds een mysterie is. "De formatie van een dergelijk groot dubbel systeem is een onwaarschijnlijke gebeurtenis en vertegenwoordigt een aanzienlijke uitdaging voor [het formuleren van een] theorie. Het is mogelijk dat het oorspronkelijke object zo snel aan het draaien gebracht is, dat het in stukken brak, maar dit lijkt heel moeilijk voor asteroïden in de hoofdgordel... "
In het artikel werd niet ingegaan op de vraag hoe het mogelijk is dat zo'n losse formatie zo lang stabiel kan blijven.

1. Was Darwin bang voor publicatie?  Er doet een verhaal de ronde dat Darwin zijn boek niet wilde publiceren uit angst voor de reactie van christenen en religieuze mensen. BBC News heeft deze bewering ontkracht. Een onderzoeker heeft uit brieven die door Darwin geschreven zijn afgeleid dat hij het publiceren van 'On the Origin of Species' niet uitgesteld heeft uit angst voor kritiek, maar gedeeltelijk vanwege zijn slechte gezondheid en omdat hij eerst meer bewijzen wilde hebben.
2. Moesten dinosauriërs eerst uitsterven voordat zoogdieren konden gedijen?  Volgens Live Science en Science Daily niet. Zoogdieren deden het al heel goed ten tijde van de dinosauriërs, er waren toen al vele soorten. Dit is direct in tegenspraak met wat je ziet in bijvoorbeeld de BBC documentaire Walking with Dinosaurs waarin zoogdieren nog maar net het hoofd boven water kunnen houden en aan alle kanten de dino-monsters moeten ontwijken. Grappig genoeg voert de BBC deze ontdekking zelf ook aan. (Zouden ze nu ook de documentaire aanpassen?)
3. Is antibioticaresistentie Darwinistische evolutie in actie?  Michael Egnor noemt het een tautologie op Evolution News. En terecht, want wat heeft Darwinistische evolutie nu te bieden aan iemand die ligt te sterven aan een bacteriële infectie, omdat hij niet geholpen kan worden met antibiotica? De patiënt vertellen dat hij doodgaat omdat de niet-gedode bacteriën de gedode bacteriën overleefd hebben, zal niet echt bijdragen aan de gemoedstoestand van de arme ziel. Trouwens, de resistentie van bepaalde bacteriën is niet het gevolg van een toename van informatie in de cel, maar eerder van het verlies van functionaliteit, of het opnemen van informatie van andere cellen. De bacterie verliest de mogelijkheid om het antibioticum binnen te laten, zodat hij er niet meer door gedood kan worden, of hij wapent zich door het lenen van genen van een andere bacterie. Het resistent worden van een bacterie is dus ook geen bewijs voor Darwinistische (macro-)evolutie.
4. Evolueren beesten sneller in een warmer klimaat?  Het antwoord is weer: nee. Een nieuw onderzoek, waar Science Daily melding van maakt, toont aan dat het omgekeerde waar is. Volgens de onderzoekers was de algemene aanname dat er zoveel soorten in de tropen zijn omdat ze daar zo snel evolueren, maar beesten evolueren juist sneller in gematigde klimaten en aan de polen.

Volgens dit Science Daily artikel moet hele classificatiesysteem van micro-organismen op de schop. En volgens een ander artikel van Science Daily hebben de "evo-devo-theorieën" (evolutionaire ontwikkelingsbiologie), die eens veelbelovend waren, grote problemen. Hun modelorganismen verschaffen geen antwoorden op de grote vragen over evolutie. In veel opzichten lijkt het erop dat Charles Darwin zijn theorie na 148 jaar revisies niet meer zou herkennen. Tijdens zijn leven veranderde hij al van alles, zoals biografen opmerken. Het lijkt wel of evolutie zélf aan het evolueren is.

Evolutionisme/Creationisme

• download Onstaan en invloed van de evolutietheorie.pdf
• download Darwin bekritiseerd.pdf
• download Darwin bekritiseerd II.pdf
• download Workshop Creationisme en Evolutionisme.pdf
  
  http://www.icht.nl/pagina21.html

Waren Indianen bekend met monsters uit het Jura of waren ze paleontologen die goed waren in het maken van reconstructies? In de sectie "Random Samples" in Science van 30 maart,¹ wordt een verhaal verteld van een recent in het oosten van Oregon opgegraven fossiel, dat lijkt op een soort krokodil. Het is een zeer zeldzaam fossiel. Het blijkt echter dat er opmerkelijke overeenkomsten zijn tussen dit fossiel en een tekening van een Kiowa Indiaan uit de negentiende eeuw (zie plaatje in het artikel). Sommige paleontologen denken dat het dergelijke fossielen zijn die Indiaanse weergaven van watermonsters hebben geïnspireerd. Er wordt echter geen bewijs aangedragen dat deze oorspronkelijke bewoners van Amerika bekend waren met de fossielen, laat staan dat ze er reconstructies van gemaakt hebben. Dit wordt gewoon verondersteld.

 Saturnus nog steeds verrassend

Het Cassini ruimteschip heeft ons weer meer wonderbaarlijke dingen laten zien. We wisten al van de orkaan ter grootte van de aarde (plaatje) aan de zuidpool, de noordpool heeft nog iets veel mooiers in petto: een bizar zeskantig ding waarover wetenschappers op hun achterhoofd krabben. In het persbericht van het Jet Propulsion Laboratory (JPL) staat dat de structuur uniek is in ons zonnestelsel en dat het al heel lang bestaat. Het is geen ondiepe wolkenformatie, maar iets wat bijna honderd kilometer hoog is. Hoe zo'n vorm zou kunnen ontstaan en blijven bestaan is een onverwacht raadsel om op te lossen. Kijk ook maar eens naar deze korte video van de zeskant in beweging.
Enceladus, niet groter dan de Britse eilanden, verbaasde de wetenschappers toen de geisers ontdekt werden, nu blijkt dat de kleine maan een grote invloed heeft op het magnetische veld van Saturnus, volgens een perbericht van JPL. Zie ook Science Daily. Op een plaatje (Astronomy Picture of the Day) kunnen we zien hoe de geisers van de kleine maan de E-ring van Saturnus aanvullen. De vraag is hoelang zoiets kan doorgaan, voordat het uitgewerkt is. Dit zou een goed argument zijn voor een jong heelal.
Space.com vraagt zich af waar al de kraters op Titan gebleven zijn. De radar van Cassini heeft nu 10% van het oppervlak in kaart gebracht, en toch zijn er nog maar vier kraters gevonden, dat is wel een beetje weinig voor een maan zo groot als Mercurius. Er zouden er duizenden moeten zijn. Dus óf de kraters worden op een of andere manier gewist, óf de maan is jong.
Er worden ook prachtige plaatjes geschoten. De maan Rhea bijvoorbeeld. Het Imaging Team heeft z'n eigen website met mooie plaatjes en zelfs een spelletje golf op een maan van Saturnus.

De Intelligent Design beweging zit de Darwinisten op de hielen. Daarom zetten ze alles op alles om te redden wat er te redden valt, zoekend naar overgangsvormen en bewijzen voor evolutie op grote schaal (macro-evolutie). Het Amerikaanse Instituut voor Biologische Wetenschappen (AIBS) hield hier in oktober vorig jaar een symposium over, maar pas deze maand is daarover een verslag verschenen in BioScience.¹  Het symposium moest meer duidelijkheid verschaffen over de belangrijkste bewijzen die evolutionisten op dit moment in handen hebben. Er werd veel aandacht besteed aan onder andere de Cambrische Explosie en de bewijzen voor macro-evolutie. In de openingszinnen werd al aangehaald dat "Sommigen in de anti-evolutie gemeenschap beweren dat micro-evolutie voorkomt, maar macro-evolutie niet, omdat ze geloven dat er geen bewijs voor is."  Welnu, wat zijn dan de beste bewijzen die ze hebben? Aangenomen dat verslaggever Oksana Hlodan het goed verwoord heeft, volgt hier de verzameling van topargumenten waarmee de vijf sprekers van het symposium kwamen:

1. Choanoflagellata, worden beschouwd als de directe voorouders van de (meercellige) sponzen, omdat men veronderstelt dat ze de eerste organismen waren die kolonies vormden. Ze komen voor in het water en schijnen eiwitten te bezitten die 'hogere' diersoorten gebruiken voor celsignalering en onderlinge aantrekkingskracht tussen cellen. "Genen die gedeeld worden door choanoflagellata en dieren waren hoogst waarschijnlijk aanwezig in hun gemeenschappelijke voorouder en kunnen misschien licht werpen op de overgang naar meercelligheid." Nicole King (U of Berkeley) stelde voor dat deze eencellige organismen misschien al voorbereid waren op meercelligheid.
2. Onderzoek naar ontwikkeling werd als bewijs aangehaald door Nipam Patel (U of Berkeley). Hoe verschillende soorten lichaamsbouw zouden kunnen zijn ontstaan, zoals symmetrie en aantallen segmenten. Hij gaf voorbeelden van fruitvliegjes met vier vleugels en met poten op de plaats waar antennes hadden moeten zitten.
3. De moleculaire klok zou een verklaring kunnen geven voor de verschijning van meercellige dieren en de plotselinge diversiteit in de Cambrische Explosie. De 'moleculaire klok' is een hypothese die veronderstelt dat de variaties in het erfelijk materiaal van organismen een indicatie zijn van de tijd die nodig is om bepaalde macro-evolutionaire veranderingen te laten plaatsvinden. Jeffrey S. Levinton (State U of New York) stelde voor dat de diversificatie misschien al vele miljoenen jaren voor de Cambrische Explosie plaatsvond.
4. Uitsterven werd door David Jablonski (U of Chicago) als bewijs aangedragen. Maar hoe kan een verlies van 95% van alle levende wezens (zijn schatting) in vijf belangrijke perioden van uitsterven nu als bewijs gelden voor macro-evolutie? De verklaring: "Massaal uitsterven is belangrijk bij macro-evolutie omdat het de regels van het overleven verandert, door dominante groepen van die tijd te elimineren en aanpassingen toe te staan..." Het veroorzaakt volgens hem een versnelling in het evolutionaire proces.
5. Walvissen: Phillip Gingerich (U of Michigan) presenteerde een serie fossielen die de veronderstelde evolutie van walvissen liet zien. Hij beschouwde het als "een overgang van land naar zee die voorheen onverklaarbaar geacht werd in evolutiethermen."
6. Bloemen: Scott Hodges (UC Santa Barbara) redeneerde dat planten met bloemen die nectar bevatten meer variatie vertonen dan planten die ze niet hebben. Zijn verklaring: "Het vinden van deze associatie suggereert dat nectarsporen invloed hebben op het proces van soortvorming of uitsterven."

Hierna werd besproken hoe deze bewijzen in de openbare scholen moesten worden onderwezen. Kathleen Smith (U of North Carolina) vatte het bewijs samen door te zeggen dat de 'genetische gereedschapskist' belangrijk is bij het bestuderen van macro-evolutie. "dezelfde genen worden steeds weer gebruikt, zodat belangrijke evolutionaire veranderingen niet noodzakelijk belangrijke genetische veranderingen nodig hebben. Er is complexiteit in het tempo en de modus van evolutie. Er zitten veel verschillende patronen in micro-evolutionaire gebeurtenissen. Micro-evolutie en macro-evolutie zijn voortdurende processen.
Laten we nog een voorbeeld aanhalen van Live Science: "Wat is er zo bijzonder aan Darwins vinken?" Het artikel bevat een samenvatting van de geschiedenis van Darwin en zijn vinken, met het interessante detail dat Darwin tijdens het verblijf op de Galápagos eilanden weinig aandacht schonk aan de herkomst van de vinken en pas jaren later het gebrek aan gegevens probeerde goed te maken door wat notities te lenen van Robert FitzRoy², de kapitein van de Beagle (het schip waarop Darwin meevoer). De uitleg aan het einde van het artikel, over waar Darwins vinken in het evolutieverhaal passen, is opmerkelijk: "In de afgelopen decennia hebben biologen Peter en Rosemary Grant van Princeton University vinkenpopulaties bestudeerd en aangetoond dat de gemiddelde grootte van de snavels van opeenvolgende generaties veranderden om zich aan te passen aan nieuwe voedselbronnen op Daphne Major, een Galápagos eiland." Eigenlijk veranderden de snavels maar een klein beetje en ook weer terug in hun oude vorm, afhankelijk van het beschikbare voedsel. Er was geen trend te bespeuren voor de langere termijn.