We zagen eerder al dat de reputatie van Neanderthalers als 'brute beesten' onterecht was en dat de afbeeldingen van deze volwaardig moderne mensen vaak zeer suggestief zijn. Desondanks zien we in dit recente artikel toch weer een typische 'wilde' afgebeeld. Toch is deze weergave weer net iets menselijker dan haar voorgangers. Zal er nog een dag komen dat Neanderthalers gewoon met gekamd haar en gewassen, gladde gezichten worden afgebeeld? Ik betwijfel het. Maar wetenschappelijk gezien is daar niets op tegen, tenzij je (mogelijk vanuit een evolutionistisch wereldbeeld) gelooft dat deze mensen minder ontwikkeld waren.
Mijns inziens is er ook niets op tegen om deze mensen te zien als afstammelingen van Noach, die na de zondvloed hun toevlucht moesten zoeken in de grotten en spelonken van onherbergzame gebieden. De afwijkingen die in de Neanderthaler botten zijn geconstateerd, kunnen worden toegeschreven aan ziektes die mensen oplopen wanneer ze langere tijd in een koude, donkere en vochtige omgeving moeten leven, zoals rachitis. De verschillen met moderne mensen zijn makkelijk te verklaren als mogelijke variaties binnen de soort 'mens' die God oorspronkelijk schiep.

Wat we zien in deze voorbeelden is dat destructieve (geen creatieve) processen betrokken zouden moeten zijn bij het vormen van geordende systemen. Botsingen brengen over het algemeen geen orde, maar wanorde en vernietiging. De creatieve processen bevinden zich alleen maar in de gedachten van de onderzoekers die de modellen verzinnen. Op deze manier proberen ze misschien hun wereldbeeld te rechtvaardigen, waarin een heel geordend universum met een perfect werkend zonnestelsel en een precies goed gepositioneerde aarde met exact de juiste samenstelling van chemische elementen werd gevormd, waarop leven ontstond en evolueerde tot wat het nu is. Alles ging langs 'natuurlijke weg'; wat dat dan ook betekenen mag. Als ze zich daar prettig bij voelen, laten ze het dan een geloof noemen en geen wetenschap. De wetenschap vereist dat ze zich beperken tot waarnemingen die meetbaar en herhaalbaar zijn. Als je goed hebt opgelet, hebben we tot nu toe nog geen definitieve aanwijzingen of het stof rond de sterren zich tot planeten aan het vormen is, of dat het stof is ontstaan door botsende planeten die al bestonden. Dat laatste zou overigens de meest logische conclusie zijn die we uit de feiten kunnen trekken, mede gezien de statistische thermodynamica die we hier op toe kunnen passen. Stofdeeltjes gaan niet zomaar samenklonteren. Het is veel waarschijnlijker dat ze nog verder uit elkaar vallen, dan dat ze planeten gaan vormen. Een model is geen bewijs. Je kunt niet aannemen wat je wilt bewijzen. De vorming van planeten is geen exacte wetenschap; sterker nog, het is op dit moment helemaal geen wetenschap, maar een geloof dat tegen de feiten ingaat.

Met deze uitstalling van Darwins 'edelstenen' worden voor de zoveelste keer de edele delen van de 'keizer zonder kleren' getoond. En een oplettende lezer, die niet geïndoctrineerd is door alle hoempapa en uiterlijk vertoon (moeilijke woorden en ingewikkelde zinsbouw), zal al gauw uitroepen: "Hij heeft helemaal geen kleren aan!" En inderdaad, als je de argumenten goed bekijkt zie je dat ze stuk voor stuk slechts losse, dunne draadjes zijn die samen een volledig doorschijnend weefsel van loze argumenten vormen. Darwin is zo poedel als een hondje. Is dit echt het beste dat ze kunnen bieden? Schijnbaar wel. Darwins grootste pronkstuk, natuurlijke selectie, is slechts een kunstig versierde glazen stolp zonder inhoud. Weliswaar een vakkundig stuk geslepen glas, maar in de verste verte niet op de waarde te schatten die evolutionisten eraan toekennen. Natuurlijke selectie had nieuwe genetische informatie, structuur en functie moeten voortbrengen, maar het tegendeel bleek waar te zijn. Darwins denkbeeldige gemeenschappelijke voorouder van al het leven had geen vleugels, tanden, poten of hersens. Waar kwamen al deze dingen dan vandaan? Kunnen willekeurige mutaties en natuurlijke selectie het doen zonder doel of intelligent ontwerp? We zullen hun lijst eens nader bekijken...
1. De evolutie van walvissen.
De overgang van landdier naar walvis heeft naar hun zeggen slechts 'potentiële' overgangsvormen in het fossielenbestand, dus geen 'werkelijke'. Zeker niet de 50.000 overgangsvormen die er volgens David Berlinski zouden moeten zijn geweest om een koe-achtig dier naar een walvis te laten evolueren. Er zouden volgens de auteurs vele andere overgangsvormen kunnen worden getoond en ze leiden vervolgens de lezer af met de woorden: "er is reden genoeg om te denken dat er nog velen ontdekt zullen worden". Het was al een probleem in de tijd van Darwin. Hoeveel eeuwen moeten we nog wachten op al die overgangsvormen? En zelfs al heb je een aantal fossielen van 'mogelijke overgangsvormen', hoe weet je dan zeker dat die in de 'juiste volgorde' uit elkaar zijn voortgekomen?
2. De evolutie van vissen naar viervoeters.
Het volledig uitgekauwde fossiel, de 'overgangsvorm' Tiktaalik wordt hiervoor aangehaald. Zelfs dit ene voorbeeld heeft al vele problemen als vermeende overgangsvorm van vissen naar landdieren en zou net zo goed een unieke soort kunnen zijn. Dit is alleen maar een overgangsvorm voor je als je al gelooft in een evolutionaire afstamming. De vele vormen die nodig zijn om een geleidelijke overgang van vinnen naar poten aan te tonen ontbreken nog steeds. Daar komt nog bij dat er wel meer dieren zijn met kenmerken van verschillende soorten, zoals het vogelbekdier, een opmerkelijk zoogdier dat een aantal kenmerken deelt met vogels en reptielen. Dat verschillende dieren overeenkomstige kenmerken hebben en dat je die vervolgens in een bepaalde volgorde op een rijtje zou kunnen zetten, wil nog niet zeggen dat ze in die volgorde uit elkaar zijn voortgekomen. Zelfs niet wanneer je ze in die volgorde onder elkaar in het fossielenbestand vindt.
3. De evolutie van veren.
Met enkele mogelijke kandidaten voor overgangsvormen (waaronder uiteraard de vogel Archaeopteryx) en een aantal bizarre claims, wordt de evolutie van dino's naar vogels 'aannemelijk' gemaakt. Ze noemen de "ontdekking van gevederde dinosauriërs" alsof het een feit is en maken van Evolutie een persoonlijkheid die met "duizelingwekkende schakering van oplossingen" kan komen. Wat een enorm geloof hebben deze mensen in hun evolutiegod. Te geloven dat dino's al spontaan veren ontwikkeld hadden en er toevallig een gelegenheid kwam om die veren te gebruiken voor een rondvluchtje gaat het geloof van menig creationist ver te boven.
4. De evolutie van tanden.
Kleine variaties in de kiezen van knaagdieren zouden iets moeten zeggen over het ontstaan van deze ingenieuze stukken gereedschap? Het aangehaalde onderzoek ging over 'micro-evolutie' en is volkomen irrelevant met betrekking tot de oorsprong van tanden.
5. Het skelet van gewervelden.
Dit gedeelte van de uiteenzetting is een vreemde herformulering van de recapitulatie theorie (dat de evolutionaire geschiedenis zich herhaalt in embryo's). Het hele argument is gebaseerd op een cirkelredenering: Er is geen direct bewijs voor de evolutie van (of beter: het ontstaan van) een biologische 'familie', maar omdat een embryo in een vroeg stadium achtereenvolgens op een vis, een amfibie en een reptiel lijkt, is dat indirect bewijs voor zijn evolutionaire geschiedenis. Hoe relevant is dat? Creationisten hebben geen moeite met overeenkomsten tussen de verschillende soorten gewervelden.
6. Natuurlijke selectie in soortvorming.
Een voorbeeld van vissen die zich aanpassen aan hun omgeving. So what? Dan zijn ze goed ontworpen om zich te kunnen aanpassen. En er worden geen nieuwe organen gevormd. Niet relevant.
7. Natuurlijke selectie in hagedissen.
Een geval van micro-evolutie. Niet relevant.
8. Co-evolutie van watervlooien en hun parasieten.
Twee levende wezens leren samen te overleven. Geen nieuwe organen of genetische informatie. Micro-evolutie. Niet relevant.
9. Verschillen in wilde vogels.
Gaat alweer over kleine variaties binnen soorten, geen grote veranderingen. We noemen het soms micro-evolutie, maar eigenlijk is dat een misleidende term. Bij het woord evolutie denken veel mensen toch aan de overgang van vis naar landdier en van reptiel naar vogel, terwijl het slechts om het opnieuw rangschikken of het verlies van bestaande genetische informatie gaat. Niet relevant als bewijsstuk voor macro-evolutie.
10. Selectieve overleving in wilde guppies.
"Frequentieafhankelijke overleving" en aanpassing van een bestaande soort gup, geen macro-evolutie. Niet relevant.
11. Evolutionaire geschiedenis.
Dit gedeelte gaat er al bij voorbaat vanuit dat evolutie heeft plaatsgevonden. Een bepaald soort aal vangt zijn prooi iets anders dan andere alen. De auteurs hebben het over "de adembenemende oplossing van evolutie", maar noemen geen overgangsvormen of enig mechanisme dat deze 'vernieuwing' zou hebben geproduceerd. Ze nemen gewoon aan dat het gebeurd is. Ze beginnen dit argument met te zeggen dat evolutie vaak gebruik maakt van al aanwezige materialen en dat die op hun beurt weer het gevolg zijn van miljoenen jaren van evolutie. Als dat geen cirkelredenatie is...
12. Darwins vinken.
Goeie genade, dat kun je niet menen! De Darwinvinken zijn hét klassieke voorbeeld van micro-evolutie. De vinken zijn altijd vinken geweest en zullen altijd vinken blijven. Kleine variaties (oscillaties om precies te zijn) in de snavels van vinken onder invloed van klimaatsveranderingen geven eerder blijk van een goed ontwerp. Dit is juist het punt waar Darwins grote denkfout begon: een ongeoorloofde extrapolatie van kleine veranderingen. (Eigenijk begon het voor Darwin bij spotlijsters. De vinken kwamen pas later in beeld, maar speelden wel een belangrijke rol in de ontwikkeling van zijn theorie. De vinken werden uiteindelijk populair gemaakt door David Lack, die er halverwege de vorige eeuw een boek over uitbracht. Maar waar het hier om gaat is juist waar het niet over gaat: macro-evolutie.)
13. Micro-evolutie ontmoet macro-evolutie.
"We kunnen uit het fossielenverhaal afleiden dat grote soort-naar-soort veranderingen, of macro-evolutie, ook voorkomen, maar die zijn natuurlijk moeilijker in actie te observeren." Nee echt? Het fossielenverhaal geeft ons de 'Cambrische Explosie' (gebruik dat zoekwoord maar eens op deze site), waaruit we helemaal niets kunnen 'afleiden'. We kunnen alleen maar constateren dat alle basisbouwplannen al vanaf het 'begin' (in de onderste lagen) aanwezig zijn. Voor de rest zien wij in het fossielenverhaal alleen maar heel veel dode beestjes, waaruit je niet eens kunt afleiden of ze wel aan elkaar verwant zijn (behalve wanneer ze van precies dezelfde soort zijn natuurlijk). Vervolgens gaat hun argument van deze gigantische schaal naar een vlekje op de vleugel van een fruitvliegje, waarbij een bepaald gen 'oeroud' en 'voorouderlijk' zou zijn in de ontwikkeling van de vleugel omdat het ook betrokken is bij pigmentatie... Waar is de verwantschap? Waarin zit de 'verbetering'? Ziet iemand anders ook die cirkelredenatie?
14. Weerstand tegen gif.
Een mutatie maakt bij twee verschillende beestjes een moleculair poortje kapot waardoor een gif niet meer binnen kan komen. Dus evolutie maakt dingen kapot... en dan...?
15. Variatie vs. stabiliteit.
Eens kijken of ze het beste voor het laatst bewaard hebben... Niet dus. Ze kennen doelmatigheid toe aan een doelloos proces. En dat wilde Darwin nu juist niet! Aan de ene kant beweren ze dat soorten gedurende miljoenen jaren grotendeels onveranderd blijven. Aan de andere kant krijgen we van ze te horen dat soorten vaak plotseling veranderen. Sommigen zouden zich afvragen of soorten "verborgen onder de motorkap" veranderen, wat op een bepaald moment voor een plotselinge verandering zorgt. Alsof ze hun verandering een poosje geheim houden, totdat de juiste omgevingsfactoren ze dwingen om die verandering door te voeren. Ze noemen dit "evolutionaire capaciteit". Maar iets bedenken en er dan een naam geven is geen argument natuurlijk. Dat heeft heel veel weg van de 'just so stories' van Kipling. Kipling zinspeelde ook herhaaldelijk op het werk van Charles Darwin.
Dit laatste argument sluit niet uit dat er een schepper geweest is die deze 'verborgen' veranderingen voorgeprogrammeerd heeft. Hij heeft dan in Zijn voorzienigheid het organisme de mogelijkheid gegeven om zich aan te passen wanneer het moeilijk wordt en zijn omgeving drastisch verandert. Een evolutionistische uitleg raakt hier kant nog wal en lijkt verdacht veel op het 'punctuated equilibria' argument van Stephen Jay Gould dat moest verklaren waarom er geen bewijs is voor evolutie. Je zou toch verwachten dat ze niet zulke argumenten zouden gebruiken in een betoog voor Darwin. Je zou ook niet verwachten dat ze het creationisten zo makkelijk zouden maken om hun argumenten te weerleggen.
Zo zien we dat ook Gee, Howlett en Campbell niet in staat zijn om een gedegen argumentatie op te bouwen voor de evolutietheorie. Er is genoeg te zeggen over kleine variaties, ook wel 'micro-evolutie' genoemd, maar het bestaan van 'macro-evolutie', de overgang van bijvoorbeeld een vis naar een reptiel, kan niet worden bewezen. Het evolutieverhaal is en blijft een 'just so story'.