Een artikel van Live Science lijkt te suggereren dat het wetenschappelijk verantwoord is om dingen te geloven, ondanks dat er geen bewijs voor is. Ten minste, daar waar het de evolutie van de mens betreft. Meredith Small beweert dat die evolutie een feit is, ondanks het gebrek aan bewijs. 
   

Small besteedt de eerste helft van haar artikel aan een klaagzang over de rommelige aard van het fossielenbestand en dat die vervelende fossielen steeds roet in het eten gooien. Vroeger was het volgens haar niet zo moeilijk om een duidelijk beeld te vormen, maar sinds de zeventiger jaren is het plaatje hopeloos verward geraakt. Hoewel de afgelopen decennia een 'gouden eeuw' geweest zijn wat ontdekkingen van menselijke fossielen betreft, zijn er "regelmatig gaten geslagen in het naïeve idee dat onze evolutie zo duidelijk, netjes, en rechtlijnig zou zijn." De rechte tak naar de mens is een warrige struik geworden. "We willen dat de eerste tweevoetige mensen uit de bomen blijven, maar de gebogen botten in hun handen suggereren dat ze hun tijd doorbrachten met het slingeren in bomen, net als apen; we willen dat de grootte van de hersenen in gelijke tred toeneemt met het gebruik van gereedschappen, maar gereedschappen verschijnen vóór grote hersenen; we willen een ordelijke verstrooiing en verdeling over de aardbol vanuit Afrika door de met cultuur gewapende vroege mens, maar het lijkt alsof mensen de hele tijd vertrokken, op een manier die nergens mee te correleren is; en we willen dat de laatste 200.000 jaar van menselijke evolutie, de tijd waarin de moderne Homo sapiens verscheen, op een of andere manier verklaarbaar is, maar dat is niet zo." Op dit punt zou je verwachten dat Small er klaar voor is om het Darwinisme vaarwel te zeggen en Creationist te worden. Tenslotte is een "warrige struik" nou niet bepaald het schoolvoorbeeld van de evolutionaire Stamboom van het Leven, die ome Charlie haar had voorgehouden. Nee, hier gooit Meredith Small haar retorische talenten pas echt in de strijd, om te redden wat er te redden valt. Want dit is nu precies wat we konden verwachten, zei ze. "Natuurlijk" is het niet verklaarbaar, want evolutie is gewoon een feit waar niet aan getwijfeld hoeft te worden, zelfs zonder bewijs: "We zijn tenslotte dieren die door natuurlijke selectie de onwaarschijnlijke aanraking van evolutie ondervonden hebben, en dat is alles behalve een ordelijk proces. Ons verleden is net zo rommelig als van elk ander dier dat er al miljoenen jaren is. En we moeten het onverwachtse verwachten wanneer het volgende fossiel aangekondigd wordt."

Volgens een artikel op de MSNBC nieuwssite, verwachten wetenschappers binnen 10 jaar kunstmatig leven te kunnen maken in een laboratorium. Men zal over niet al te lange tijd in staat zijn om een cel te maken met een celwand, een genetisch systeem en een stofwisselingsproces dat voedsel omzet in energie.


Een opmerkelijke opmerking kwam van een van de vooraanstaande wetenschappers op dit gebied, Jack Szostak van Harvard Medical School. Hij is er van overtuigd dat Darwin wel een handje zal helpen met het ontwerpen. Wanneer de celwand gemaakt is en nucleotiden in de juiste proporties zijn toegevoegd, zal Darwinistische evolutie het wel overnemen: "Wij zijn niet slim genoeg om dingen te ontwerpen, we laten evolutie gewoon het moeilijke werk doen en dan zoeken wij wel uit wat er gebeurd is," aldus Szostak.
Een andere onderzoeker verzekert ons dat we niet bang hoeven te zijn dat dit leven ons eens zal overheersen. Daar zal het te zwak voor zijn. "Het is al heel wat als je ze in het laboratorium een uur in leven kunt houden."

De Leidse Universiteit trakteert ons op een artikel waarin de hoop wordt gewekt op een kijkje in de 'Black Box' van Darwin. Al bijna 150 jaar proberen wetenschappers de stellingen van Darwin te bewijzen. Zal het nu eindelijk gaan lukken? Volgens Bertus Beaumont, winnaar van een Veni-subsidie, moet het kunnen.


"Binnen de biologie wordt onderscheid gemaakt tussen de genetische uitrusting van organismen (het genotype) en de functionele en uiterlijke eigenschappen (het fenotype). Het genotype is het 'recept' voor de vorming van het fenotype. 'De evolutietheorie stelt dat de fenotypische eigenschappen van organismen altijd variëren,' legt Beamont uit. 'De natuur selecteert uit alle varianten de individuen die door een gunstige eigenschap de meeste nakomelingen weten te produceren (natuurlijke selectie). Deze nakomelingen erven de gunstige eigenschap en variëren zelf ook weer. Op den duur leiden variatie en natuurlijke selectie zo tot evolutionaire verandering.'"
In het artikel wordt al wel eerlijk toegegeven dat er nog "weinig bekend" is over "hoe spontane veranderingen in erfelijk materiaal precies leiden tot nieuwe functionele en uiterlijke eigenschappen". "Beaumont: 'Dát fenotypes veranderen door mutaties is al langer bekend, maar er is nog weinig onderzocht wélke veranderingen mogelijk zijn. Er is sprake van een echte black box. Met mijn onderzoek wil ik die black box openen, om uiteindelijk meer te weten te komen over de evolutie van nieuwe eigenschappen.'
Beaumont tracht de relatie tussen genotype en fenotype als een driedimensionale ruimte voor te stellen met twee parallelle vlakken (de genotype-fenotype kaart). Het grootste deel van het artikel is gewijd aan het uitleggen van de werking van die 'kaart'.
(Cursief in aanhalingen in het origineel, vet van mij - AvG)

De zwarte doos van Darwin
het biochemische vraagteken bij de evolutie..
http://www.jaapnoordzij.nl/filosofie/node/166
http://www.apologetique.org/nl/recensies/Behe_zwaarte.htm

Het mysterie van de ultrageconserveerde elementen blijft

In 2004 kwamen Gill Bejerano et al¹ met het schokkende nieuws dat gedeelten van het DNA van muizen en mensen, die voorheen als 'junk DNA' werden bestempeld, voor 100% gelijk zijn. De grote vraag was: waarom zouden gedeelten van het DNA die niet gebruikt worden bij het bouwen van eiwitten, zo extreem goed bewaard blijven? Er zijn honderden segmenten van 200 basenparen of langer, die totaal niet veranderd zijn en nog eens duizenden gedeelten die 95 tot 99% gelijk zijn. Volgens de theorie van meneer Darwin moest met 'natuurlijke selectie' alle kleine variaties worden 'onderzocht'; waarbij de slechte variaties zouden worden afgewezen en de goede bewaard zouden blijven. Beginnend bij een gemeenschappelijke voorouder, zou elke soort zijn eigen weg gaan en zou uitwisseling van genetisch materiaal uitgesloten zijn. Dezelfde stukken overeenkomstig DNA worden ook gevonden in vogels en vissen. Maar tussen vogels en vissen zou een evolutionaire geschiedenis van 300 miljoen jaar zitten. Waarom is dat DNA dan niet veranderd? De verandering in het DNA zou geleidelijk moeten gaan, maar dat is blijkbaar niet zo. Als dat wel zo zou zijn dan zou de zogenaamde 'moleculaire klok' werken. Vreemd eigenlijk dat de moleculaire klok nog steeds gebruikt wordt om ouderdom te bepalen, zij het dan in combinatie met andere ouderdomsbepalingen. Maar veranderingen in het genetisch materiaal gaan soms heel snel, zelfs gedurende enkele generaties, en in boven beschreven gevallen verandert er over een veronderstelde periode van 300 miljoen jaar (bijna) niets. Een Darwinistische verklaring is dat de gedeelten die bijna niet veranderen erg belangrijk moeten zijn, zodat natuurlijke selectie ze 'beschermt'. Ze zouden dan snel veranderd zijn en daarna geconserveerd. Gek genoeg hebben onderzoeken uitgewezen dat muizen, waarbij deze geconserveerde gebieden worden verwijderd uit het genoom, niet merkbaar anders zijn dan hun niet behandelde soortgenoten. Het is dus schijnbaar niet zo dat deze delen belangrijk zijn voor de overleving van de soort.
Dat was in 2004. Nu komen diezelfde Bejerano en consorten met een artikel in Science, waarin ze vermelden dat die ultrageconserveerde elementen ook nog eens extreem goed worden geselecteerd.² Het lijkt erop dat de selectie op deze regionen drie keer zo sterk is als op de genen. De reden voor het extreem goed conserveren van deze regionen "blijft een mysterie," zeggen ze. Ze kunnen ook geen verklaring geven waarom natuurlijke selectie veranderingen in deze regionen zou tegenhouden. Waarvoor ze er ook in zitten, volgens het artikel moeten het wel "sterk gefixeerde, functionele elementen" zijn.

Er liggen misschien wel 100 plateosauriërs begraven in een massagraf in het Zwitserse dorpje Frick (langs de grens van Duitsland) en de vindplaats is ruim 1,5 km breed, aldus een artikel van Reuters.


Het gebied is al tientallen jaren bekend vanwege de plateosauriër vondsten, maar het is veel groter dan men dacht. In het artikel staat dat Duitsland nog twee andere grote plateosaurus vindplaatsen heeft. De beesten worden beschreven als vreedzame planteneters die in de buurt van rivierdelta's leefden. Fossielen van plateosauriërs komen veel voor in Europa. Er wordt verondersteld dat ze ongeveer 210 miljoen jaar geleden geleefd hebben, in het zogenaamde 'Trias tijdperk'. Ze werden ongeveer tien meter lang, hadden een gewicht van ongeveer een ton en ze leefden waarschijnlijk in kudden.

"We hebben geen idee waarom deze sterrenstelsels zo vroeg al zo groot groeiden." Volgens Science Now zijn er aan de rand van het zichtbare universum vijf volledig gevormde sterrenstelsels waargenomen.


Dit is niet de eerste keer dat er structuren gevonden worden die volgens evolutionaire standaarden veel te complex of te groot zijn 'voor hun leeftijd' (zoals deze voorbeelden: 20 juli, 25 juli en 30 juli, of de 'te oude' diamanten in dit bericht). "De sterrenstelsels, die sterren erg snel vormen, zijn groot voor hun leeftijd, wat betekent dat astronomen wellicht hun huidige ideeën over de vorming van sterrenstelsels moeten herzien."
Dit 'herzien' is een gedachte die nogal prominent naar voren komt in het artikel. De eerste sterren werden geacht langzaam te vormen in de eerste sterrenstelsels en "dit proces zou miljarden jaren geduurd moeten hebben." Een team, dat gebruik maakte van gegevens van de Hubbel, Spitzer en Keck telescopen, bevestigde dat deze stelsels zo groot zijn als onze Melkweg en geen kleine delen van een cluster. Giovanni Fazio, van het Harvard-Smithsonian Centrum voor Astrofysica, moest toegeven: "Ik denk dat we nog veel te leren hebben over wat er gebeurt in het vroege universum."

Hoe lang blijven cellen en weefsels goed? Twee recente verhalen geven aanleiding om ernstige vraagtekens te zetten bij ouderdomsbepalingen. Oordeel zelf:
1. Cipressen in Hongarije waarvan wordt verondersteld dat ze acht miljoen jaar oud zijn, zien er nog goed uit. Het hout is niet gefossiliseerd en ook niet in steenkool veranderd, volgens een rapport op Breitbart.com. Alleen de onderste 6 meter van de stammen van de bomen zijn overgebleven. Waarschijnlijk waren ze eens 30 tot 40 meter hoog. Het oorspronkelijke materiaal en de vorm van de bomen is bewaard gebleven, alleen de cellulose (de 'lijm' die het hout bij elkaar houdt) is ontbonden. Daarom vallen de stammen al snel uit elkaar wanneer ze aan de lucht en zonlicht worden blootgesteld. Dat de bomen hun structuur hebben behouden en niet versteend of verkoold zijn, is heel bijzonder.


2. Bacteriën die begraven waren onder Antarctisch ijs, zijn weer tot leven gewekt, aldus een bericht op de sites van BBC News, Associated Press en National Geographic. Hoe lang zijn ze begraven geweest in dit ijsgraf? De leeftijden worden geschat tussen 100.000 jaar en acht miljoen jaar. Volgens National Geographic moet je jezelf voorstellen dat je wat bacteriën in de diepvries stopt, dat je ze miljoenen jaren later ontdooit en merkt dat ze nog leven.
In de artikelen wordt natuurlijk weer niet getwijfeld aan de veronderstelde ouderdom.

Darwin beweerde dat het leven complexer werd naarmate de tijd vorderde. Wat de trilobieten betreft is de volgorde precies omgekeerd. Hoe dieper je de grond in duikt hoe complexer ze worden en er is meer diversiteit in de hogere aardlagen.


De aardlagen worden door veel wetenschappers gezien als een 'verslag' van miljoenen jaren door sedimenten overdekte dode beestjes. Naarmate je dieper in de aardlagen komt, zou je volgens hen steeds verder terug kijken in de tijd. Organismen die je daar vindt zouden geleidelijk steeds ouder en steeds eenvoudiger moeten zijn. Science Daily heeft een artikel waarin geprobeerd wordt om die omgekeerde volgorde voor de trilobieten goed te praten. Er wordt toegegeven dat trilobieten 'verschenen' in een "ongeëvenaarde explosie van leven op aarde" in de Cambrische aardlaag. Het artikel geeft geen hint dat het een probleem is voor de evolutiefilosofie. Mark Webster (U van Chicago) werd aangehaald in een poging bewijs aan te dragen voor evolutie: "Vanuit een evolutionair perspectief: hoe meer variatie een soort kent, hoe meer ruw materiaal natuurlijke selectie heeft om mee te werken." Met andere woorden, trilobieten begonnen met meer variatie en later (onder druk van omstandigheden of iets dergelijks) specialiseerden ze. Er werd in ieder geval genoeg gespeculeerd in het artikel, maar het evolutieverhaal was er in geen geval minder betrouwbaar op geworden. Verklaren hoe die complexe lichamen 'plotseling' konden verschijnen, of er een evolutionair mechanisme voor geven, deed men in het artikel in ieder geval niet. (Waarom ben ik niet verbaasd?) In plaats daarvan werd gewoon gezegd dat trilobieten, met hun skelet, complexe ogen en ledematen, verbazingwekkend plotseling "verschenen" gedurende de Cambrische periode. In 'oudere' aardlagen zijn geen voorlopers van trilobieten gevonden. Ze verschenen dus volledig gevormd, met al hun organen en structuren.

BBC News beschrijft een vogel met een spanwijdte van 7 meter, een gewicht van 70 kg en een actieradius van 320 km. De vogel zou zes miljoen jaar geleden in Argentinië hebben geleefd.


De grootste vogels die nu leven worden niet zwaarder dan 18 kg. en hebben een spanwijdte van niet veel meer dan 3 meter. De grootste vliegende wezens die ooit geleefd hebben (voor zover we nu weten), waren de pterosauriërs met spanwijdtes van meer dan 10 meter (ongeveer net zo groot als een Cessna 152).
    News@Nature vermeldde pootafdrukken van een soort roadrunner (biep, biep) uit China, die verondersteld worden 110 miljoen jaar oud te zijn. Dat zou de roadrunner ongeveer 50 miljoen jaar ouder maken dan vergelijkbare soorten. Het bijzondere aan dit soort vogels is dat ze aan elke poot vier tenen hebben, waarvan twee tenen naar voren wijzen en twee naar achteren. Het vinden van een dergelijke vogel van die ouderdom was een grote verrassing. De evolutionistische kunstgreep van het 'onafhankelijk ontwikkelen van deze eigenschap' moest weer uit de kast getrokken worden.

Die harde ballen in ons zonnestelsel die we manen en planeten noemen, zijn volgens een aantal mensen miljarden jaren oud. Waarom zien sommigen er dan nog zo glad en jong uit? Twee voorbeelden die recentelijk het nieuws haalden zijn Charon (maan van pluto) en Iapetus (maan van Saturnus). Live Science en Space.com rapporteren over Charon. Ze schijnt een soort schoonheidscrème uit haar binnenste te produceren. Normaal gesproken zou een object wat zo oud is en zo ver van de zon staat, totaal geen verandering meer moeten vertonen. Maar wetenschappers hebben door het bestuderen van het licht wat van Charon afkomt ontdekt dat er ijs moet zijn, en dat het heel langzaam naar de oppervlakte komt. Hierdoor zou de maan haar jonge uiterlijk behouden. Men hoopt op meer informatie wanneer het New Horizons ruimteschip er in 2015 een bezoekje brengt.
Iapetus ziet er volgens JPL ook niet slecht uit voor haar leeftijd. Ze zou al drie miljard jaar dezelfde vorm hebben; een bobbel aan de evenaar, goed bewaard gebleven vanuit de tijd dat het zonnestelsel nog "jong" was. Om de bobbel te laten ontstaan moet er radioactiviteit geweest zijn (om het binnenste op te warmen) en een hele snelle omwenteling. Volgens het artikel is het een uitdaging om een model te ontwikkelen dat moet verklaren hoe Iapetus zo geworden is. Ten eerste moet ze heet genoeg zijn geweest om zo'n bobbel te vormen, maar er moet ook nog verklaard worden hoe en waardoor die hittebron plotseling stopte, zodat ze 'vastvroor in de tijd'. Ondanks die uitdagingen kunnen de wetenschappers ons toch vertellen dat Iapetus "grofweg 4.564 miljard jaar oud" is. Van Iapetus hoopt men op 10 september wat meer te zien, wanneer Cassini er op een afstand van 1600 km. langs scheert.

Maar waar is dan die evolutie?

Elke week komen de nieuwsmedia weer met de meest recente vondst die een bewijs zou zijn voor evolutie. Hier volgen een aantal recente voorbeelden. Maar je zou je kunnen afvragen of Darwin er eigenlijk wel iets mee te maken heeft:
1. Als je denkt dat evolutie zo langzaam gaat dat wij het in onze korte levens niet kunnen waarnemen, moet je MSNBC News eens lezen. Ze kondigden aan dat vlinders hun evolutie versnelden om aan de dood te ontkomen. Binnen 10 generaties ontwikkelden de mannetjes een immuniteit voor een dodelijke parasiet, die alleen hen aanviel en de vrouwtjes ongemoeid liet. Er was nog maar 10% van de mannetjes over toen ze ineens een afweermechanisme ontwikkelden en in een mum van tijd was de hoeveelheid mannetjes weer op pijl. Volgens Gregory Hurst (van het University College in London) was dit evolutie "in een oogwenk". Science Daily beweerde dat evolutie de vlinder "gered" had, en BBC News zei dat we hier "evolutie aan het werk" zien. Maar voor en na deze gebeurtenis was het dezelfde soort vlinder. Had Darwin het niet over de oorsprong van nieuwe soorten? Het enige wat hiermee bevestigd wordt, is dat verandering snel kan gaan.
2. Live Science had het over experimenten in de synthetische biologie. Er zouden structuren gemaakt zijn met, in plaats van vier, zes of meer nucleotiden, die genetische informatie zouden kunnen dragen. Ze zouden zelfs het potentieel hebben om te evolueren. Maar als ze door intelligente onderzoekers in elkaar worden gezet en gemanipuleerd, waar is dan die evolutie? Dat lijkt meer op intelligent ontwerp.
3. Een artikel op BBC News sprak over de oorsprong van de gedomesticeerde kat, speculerend dat de huiskat ongeveer 130.000 jaar geleden moet zijn ontstaan. Ze kwamen daarop door mitochondrisch DNA te vergelijken. Maar als er niemand geweest is die dit proces kon observeren, hoe kunnen ze dan weten wat er gebeurd is? Volgens het artikel zochten de katten het gezelschap van mensen en "kozen" ze ervoor om vriendelijker te worden. Evolutie ontstaat niet doordat een dier ervoor "kiest" om anders te worden, maar door natuurlijke selectie op willekeurige mutaties.
4. Volgens Science Daily is de afgelopen 100.000 jaar het genoom van de mens mogelijk tot 10% veranderd, en al die tijd bleef hij toch Homo sapiens. Maar ze moesten er wel snel bij vermelden dat dit onderzoek niet wil zeggen dat de ene groep mensen beter is dan de ander. Ja, je zou toch eens een racistische opmerking maken... Het gaat hier dus duidelijk om variatie binnen de soort. Als er geen verschil is tussen de groepen, waar is dan toch die evolutie?
5. National Geographic rapporteert over een mensachtig kaakbot, dat gevonden is in Ethiopië. Experts weten nog niet goed hoe ze het moeten classificeren en hebben moeite om het in het fossielenverhaal te plaatsen. Ze vinden het jammer dat er zo weinig fossielen zijn om de vragen te beantwoorden.

Jeremia vermeldt Sarsekim, overste van de eunuchs (Jer. 39:3). Zo ook de Babylonische schriftgeleerden. Times Online liet weten dat het British Museum een klein kleitabletje bezit waarop deze naam te lezen staat.



Daarmee kan er weer een naam toegevoegd worden aan de lange lijst van mensen die in de Bijbel genoemd worden, waarvan ook in andere geschriften melding wordt gemaakt (Zie ook de blog van Todd Bolen). Waarom is dit zo bijzonder? Omdat er mensen zijn die niet geloven dat de Bijbel de werkelijke geschiedenis van de wereld weergeeft, maar dat het grotendeels verzonnen is. Dit soort vondsten bewijzen dat zelfs schijnbaar onbeduidende details in de Bijbel toch kloppen. Een artikel in de Engelse Telegraph noemt het een "fantastische ontdekking" en heeft een plaatje, met de volledige vertaling. Koning Nebuchadnezar was al ontdekt in niet-bijbelse bronnen, maar Sarsekim nog niet. Jeremia was volgens de Bijbel ooggetuige van de vernietiging van Jeruzalem in 586 v.Chr. en vermeldt hem als een van de mensen die daarbij betrokken was. Als een dergelijk detail zo goed blijkt te kloppen, dan versterkt dat het vertrouwen in de juistheid van de rest van het boek Jeremia.

BBC News toont een plaatje van een prachtig geconserveerde bevroren mammoetbaby die gevonden werd in noordwest Siberië.



Volgens het artikel is dit exemplaar mogelijk de best geconserveerde bevroren mammoet die op dit moment voor onderzoek beschikbaar is, compleet met ogen, vacht en slurf. Een onderzoeker zei dat het exemplaar geen mankementen vertoont, behalve dat zijn staart afgebeten is, en "wat betreft de staat van conservering is dit de meest waardevolle ontdekking [van een mammoet] ter wereld." Het is in mei van dit jaar ontdekt door een rendierherder, vlakbij de rivier Yuribei, in het Yamal-Nenets gebied in Rusland. Het karkas is naar Japan verzonden voor gedetailleerd onderzoek. Sommigen vragen zich af of het mogelijk is om van dit exemplaar DNA te onttrekken, zodat deze geweldige beesten weer tot leven kunnen worden gewekt. Het aantal karkassen dat daar gevonden wordt moet groot zijn, want "wetenschappelijk waardevolle exemplaren van de Siberische mammoet zijn verloren gegaan door een lucratieve handel in ivoor, huid haar en andere lichaamsdelen." Onderzoekers zijn bang dat "mogelijk meer karkassen in handen van handelaren vallen, dan er bij wetenschappers terechtkomen." Er zijn zelfs websites die fossiele mammoetresten verkopen.
Hoe is deze mammoetbaby gestorven? In het artikel wordt gespeculeerd dat het onduidelijk is wat hun grootschalige verdwijning aan het einde van de laatste ijstijd heeft veroorzaakt, "maar de schuld zou kunnen hebben gelegen bij klimaatsverandering, overmatig afslachten door menselijke jagers, of een combinatie van die twee."

"Moderne hersenen hebben een oeroude kern," beweerde European Molecular Biology Laboratory zonder blikken of blozen. Hoe oud precies? In ieder geval terug tot aan de borstelworm die in de oerzeeën rondzwom. Het artikel gaat stoutmoedig verder: "Multifunctionele neuronen die de omgeving waarnemen en hormonen afscheiden vormen de evolutionaire basis van onze hersenen."


De zenuwcellen in deze wormen en hun vermogen om hormonen te produceren was een verrassing, aldus het artikel, omdat deze ontdekking het ontstaan van die hersenfunctie verder terugdringt in de tijd. Als het in deze wormen aanwezig was, moet het veel eerder ontstaan zijn dan we dachten, zo gaat de redenatie. Hormonen zijn chemische signalen die gemaakt worden door speciale centra in de hersenen, waarna ze in de bloedbaan terechtkomen om vervoerd te worden naar de plaatsen in het lichaam waar ze nodig zijn. "Onderzoekers van het European Molecular Biology Laboratory [EMBL] onthullen nu dat de hypothalamus en zijn hormonen niet allen uitvindingen van gewervelden zijn, maar dat ze hun evolutionaire wortels in maritieme, wormachtige voorouders hebben." Met andere woorden, ze beschouwen het niet als een probleem voor de evolutietheorie. In plaats daarvan zeggen ze eenvoudig dat de vorming van deze hormoonproducerende zenuwcellen eerder plaatsgevonden heeft.
Ze ontdekten dat een vis, een gewervelde en een ringworm allemaal zulke zenuwcellen hadden met "verbazingwekkende overeenkomsten." De overeenkomsten tussen de hormonen van twee vissen en een worm "zijn zo groot, dat ze moeilijk te verklaren zijn door toeval," aldus het artikel. "In plaats daarvan geven ze blijk van een gemeenschappelijke evolutionaire oorsprong van de cellen."
Maar waarom heeft een worm zulke geavanceerde hersencellen nodig? In de oorspronkelijke publicatie in Cell,¹ werd ronduit toegegeven dat "de evolutionaire oorsprong van deze centra grotendeels onbekend is." Een verhaal verzinnen was blijkbaar niet zo moeilijk: Autonome cellen zouden "mogelijk" zijn gaan samenklonteren en "specialiseren", zodat ze complexe hersencentra vormden. Hoe deden die cellen dat, zonder het vermogen om vooruit te denken? Dat werd verder niet uitgewerkt. Alles wat "geconserveerd" is, moet dus ook "fylogenetisch oeroud" zijn, zeiden ze. "Aan het einde van dit proces kwamen er complexe hersencentra tevoorschijn, zoals de hypothalamus van gewervelden, die meervoudige sensorische input integreerden." Natuurlijk. Overduidelijk. Vanzelfsprekend. Het team liet weten hoe deze vondst "de manier waarop wij het brein zien revolutioneert." Het is niet alleen maar een computer met input en output, maar "we weten nu dat het brein zelf een sensorisch orgaan is, en dat al sinds oeroude tijden geweest is."