Je weet maar nooit welke weg de beste is voor een evolutionaire ontwikkeling. Het kan groter of kleiner zijn, sneller of langzamer, betere camouflage of juist opvallender. Michael Ryan (Cleveland Museum) vond dat het tijd was voor 'korter'. Kortere hoorns op zijn dinosaurus betekende volgens hem dat het beest beter kon overleven.
CNN vertelt over zijn ontdekking van een bijna 7 meter lange dinosaurus in Alberta, die op weg was om kortere hoorns te ontwikkelen. Associated Press begon met: "Een nieuwe dinosaurussoort was een planteneter met hoorns van een meter lang boven zijn wenkbrauwen, die een tussenstap doen vermoeden tussen een oudere dinosaurus met nog langere hoorns en schepsels met kleine hoorns die volgden, zeiden de experts." Een dinosaurus die 12 miljoen jaar ouder zou zijn had ook grotere hoorns. Dinosaurussen die verderop (volgens de evolutietheorie betekent dit: 'later') in het fossielenverhaal voorkomen hadden kleinere hoorns. Er is een paleontoloog die had voorspeld dat er een dergelijk fossiel gevonden zou moeten worden. Toen het gebeurde zei hij: "Ziet en aanschouwt, de evolutietheorie werkt echt."
... sja, 't is maar net hoe je het bekijkt. Deze paleontoloog had blijkbaar geen twijfels. Wat moet hij blij geweest zijn dat zijn collega de verkregen data in de veronderstelde aannamen kon passen. Dit is een soort kaarttruc, waarbij de goochelaar vraagt om een 'willekeurige' kaart te kiezen, zonder dat hij het ziet, en je vervolgens de juiste kaart aanreikt. Meestal met een hoop uiterlijk vertoon van magische handelingen. Evolutie is een conclusie die getrokken is voordat alle gegevens er waren en nu wordt elke nieuwe ontdekking koste wat het kost in de theorie gepast. Als de hoorns nu groter zouden zijn geworden, hadden we over evolutie kunnen spreken. Maar op deze manier kun je alles wel aan je verwachtingen laten voldoen. En dan betichten ze creationisten er nog van dat ze God gebruiken om de gaten op te vullen... Nee nu weer even serieus, kom eens met een echte verbetering in kleine stapjes, dan kunnen we zien of evolutie écht werkt.
11-03-2008
Evolutiemythen
Het sprookje van de naakte aap
Er is een boek gepubliceerd over de fysiologie van de menselijke huid. Nina Jablonski schreef Skin: A Natural History (UC Berkeley, 2006) en Qais Al-Awqati (Universiteit van Columbia) schreef er een recensie over in Science.1 Al-Awqati merkte op dat het hoofdthema van het boek evolutie is en dat "bijna elke pagina het woord bevat". Nou, hoe heeft Jablonski het er vanaf gebracht? Zal ze de hoop van de lezer bevredigen, dat Darwin de naakte aap kan verklaren? Al-Awqati vindt blijkbaar van niet; hij schrijft: "Hoewel de auteur een evolutionair perspectief wil bieden ... de beschrijvingen die ze geeft stijgen zelden uit boven het bieden van plausibele hypothesen." In gewoon Nederlands: ze probeert een bewijs te leveren voor evolutie, maar biedt niet meer dan aannemelijk klinkende verhalen. "Is het echt waar dat we zijn geselecteerd om haarloze, zwetende wezens te zijn? Dat klinkt als iets wat mogelijk is, maar wat is het daadwerkelijke bewijs voor zo'n bewering? ... Je zou graag het bewijs willen zien... " Het boek ging zelfs nog kort in op de evolutionaire implicaties van het verschil in huidskleur. Aan het einde van de recensie deed Al-Awqati nog een goed woordje voor het werk van Jablonski, maar er zat zo weinig diepgang in het evolutionaire getheoretiseer, dat er weinig meer te redden viel.
1Qais Al-Awqati, "Anthropology: Showing Some Skin," Science, 2 maart 2007: Vol. 315. no. 5816, p. 1223, DOI: 10.1126/science.1138921.
Als zelfs een mede-evolutionist gaat zoeken naar bewijzen voor de evolutiemythen en ze niet kan vinden, waarom zou iemand anders er dan nog aandacht aan willen besteden? Het is niet alleen het huidskleurprobleem dat Darwin een doorn in het vlees is. Warmteregulatie in harige apen is heel anders dan de zweetreactie in de menselijke huid. Zweetklieren zijn complexe structuren die worden bestuurd door het zenuwstelsel. De huid is niet alleen maar een oppervlak; het heeft meerdere lagen met vaatjes, aders, klieren, zenuwen, spiertjes voor de haren, poriën en gespecialiseerde ontvangers voor aanraking, warmte en pijn. Werner Gitt zegt in The Wonder of Man dat één vierkante centimeter huid 6 miljoen cellen bevat; 100 zweetklieren, 15 talgklieren, 5000 zenuwuiteinden, 200 pijnpunten, 25 drukpunten, 12 koudegevoelige punten en 2 warmtegevoelige punten. Huid ontdoet zich van dode cellen, terwijl het in een perfecte balans nieuwe cellen aanmaakt. Het is een belangrijke bescherming tegen ziekteverwekkende bacteriën, verwonding en uitdroging. Het maakt vitaminen aan en heeft zelfs een ademhalingsfunctie; het neemt namelijk een deel van de zuurstof en kooldioxide op die ons lichaam verbruikt. De menselijke huid is een onvergelijkbaar materiaal. Mensen met brandwonden krijgen geen kunstmatige plastic transplantaten, maar levende huid van een donor. Hoe verklaart evolutie het feit dat een baby wordt geboren met een speciale vetlaag om de huid te beschermen? Welk evolutionair proces heeft geleid tot de precieze timing van vele kleine veranderingen die in de juiste volgorde plaatsvinden tijdens de geboorte van een kind? En dat zijn allemaal zaken van leven of dood; zonder die bijzondere gebeurtenissen zou er geen menselijk ras zijn. Voor al deze geobserveerde feiten moeten evenveel oorzaken zijn. Creationisten hebben geen problemen met dit soort vragen. Jablonski schreef een heel boek over de evolutie van de huid, waarbij ze het E-woord op bijna elke pagina noemde. De evolutionist wiens knuisten jeuken en handenwringend zoekt naar bewijzen, krijgt slechts een rode kleur van opwinding, het zweet breekt hem uit, zijn nekharen gaan overeind staan en hij krabt zich op zijn achterhoofdhuid van ontzetting. Het mag echter niet baten. Ook dit boek geeft hem niet meer dan een oppervlakkige beschouwing.
10-03-2008
Springspin
Een mot in spinnenkleren
National Geographic News heeft een mooi verhaal met filmpjes gepubliceerd waar je kunt zien hoe een mot de dreigende houding van een spin nadoet en daarmee zelfs de spin voor de gek kan houden. Wetenschappers hebben een strijdtoneel in scène gezet waarbij motten die spinnen nadoen en andere motten die dit vermogen niet hebben samen met springspinnen in een glazen bak gestopt werden. De motten die de spin konden imiteren wonnen glansrijk. De spinnen gingen de 'normale' motten in 62% van de gevallen te lijf, maar deinsden in 94% van de gevallen terug van hun imitators.
De spinnen vertoonden zelfs territoriaal gedrag tegenover sommige na-aap motten. Choreutidae motten uit Costa Rica maken imponerende bewegingen met hun vleugels wanneer ze zich bedreigd voelen. Volgens Jadranka Rota van de Universiteit van Connecticut, één van de onderzoekers, heeft deze mot vanwege het imitatiegedrag mogelijk een evolutionaire voorsprong op andere motten.
Het nadoen van eigenaardigheden van andere soorten is iets wat veel voorkomt in de natuur. Evolutionisten verklaren dit als een resultaat van natuurlijke selectie. En dat is ook zo, maar niet in de macro-evolutionaire zin die nodig is voor de filosofie van Darwin. De motten hebben al vleugels, poten en gespecialiseerde software voor pigmentatie. Als het na-apen van andere soorten een bepalende factor was, zou elke prooi zijn belager nadoen. Als de niet na-apende motten net zoveel evolutietijd hebben gehad als de motten die wel imiteren, waarom zijn ze er dan nog? Hebben ze niet opgelet tijdens de biologieles over Darwin? En als de roofdieren dezelfde tijd hadden, waarom hebben ze het trucje dan nog niet door? Veranderingen binnen een soort kunnen heel snel plaatsvinden. Een groep honden die geïsoleerd wordt in het poolgebied zal snel de voorkeur geven aan langharige variaties, als de genen daarvoor aanwezig zijn. Woestijnplanten zullen geselecteerd worden op exemplaren die diep kunnen gaan met hun wortels, als ze de genen hebben om zoiets te kunnen doen, anders sterven ze uit in die streek. Als er een mot komt die geleidelijk een machinegeweer produceert, dan zullen creationisten wellicht hun oren spitsen. (En laat dan ook even een aantal tussenvormen zien.) Tot nu toe zijn ze nog niet erg onder de indruk van de neo-Darwinistische benadering.
09-03-2008
Chimpansees
Apen geëvolueerd door gebruik van gereedschap?
Het nieuws van BBC sprak over een artikel in Current Biology dat gaat over de ontdekking van chimpansees in Senegal die speren gebruiken om te jagen. Het maken van speren is een proces waarvoor meerdere stappen nodig zijn en wat nog nooit eerder in beesten gezien is. Veel soorten maken gebruik van takjes en stenen om aan voedsel te komen, maar een speer maken vergt wel zo'n 5 verschillende handelingen zoals het op lengte maken van een stok, de bast eraf halen, en knagen aan het uiteinde om er een scherp puntje aan te maken. In het verslag werd al gauw een verband gelegd tussen het gebruik van gereedschappen door chimpansees en intelligentie in de vroege mens, door te stellen dat het inzicht en de intellectuele complexiteit "hoogst waarschijnlijk" wel vergeleken kon worden met vroege menselijke familieleden. Reuters en National Geographic News vermeldden dit artikel ook.
Omdat het voor evolutie nodig is dat we van een iets eenvoudigers kwamen, en omdat chimpansees handig zijn, worden we regelmatig doodgegooid met propaganda als er weer overeenkomsten tussen mensen en chimpansees ontdekt worden. Als het maken van gereedschappen een indicatie is van een toename van intelligentie, dan gaan kraaien binnenkort vast gedichten schrijven. Volgens een bericht op de website van Behavioral Ecology Research Group zouden kraaien mogelijk nog intelligenter zijn dan bovengenoemde aapjes. Nieuw Caledonische kraaien gebruiken namelijk gereedschappen om in dood hout te porren naar wormpjes. Ze gebruiken minstens vier verschillende soorten gereedschappen. Ze gebruiken zelfs de doornachtige randen van de bladeren van de Pandanus boom en schijnen het van hun soortgenoten te leren. Ook dit bericht legt een verband tussen de "cultuur" van deze kraaien en die van "onze soort". Het gebruik van deze gereedschappen zal van deze kraaien echter nooit iets anders maken dan kraaien. Bevers zijn onvoorstelbaar vaardige architecten, maar het blijven altijd bevers. Egyptische gieren gebruiken stenen om struisvogeleieren open te breken, maar het blijven gewoon gieren. Dit soort artikelen vertellen ons nooit waar de intelligentie in eerste instantie vandaan kwam. Ze nemen aan dat het geëvolueerd is, gewoon omdat het er ineens is. Er is geen andere manier waarop het zou kunnen ontstaan, dus moet het wel geëvolueerd zijn... Evolutionisten bekritiseren creationisten vaak omdat ze 'wonderen' toelaten in hun redenatie als ze 'iets niet kunnen verklaren', maar ze hebben er blijkbaar geen moeite mee om een beroep te doen op de magische, onzichtbare macht van evolutie om alles in de biologische wereld te verklaren. De intelligentie waarmee wij onze denkbeelden kunnen formuleren is geen gevolg van een blind proces zonder intelligentie, maar een geschenk van God, omdat we naar Zijn beeld geschapen zijn.
08-03-2008
Bijbel
Bijbelse geschiedenis betrouwbaar
Vergeet niet af en toe nieuwe artikelen op de site van Werkgroep in Genesis te bekijken. Er is nu een mooi artikel bijgekomen over de geschiedkundige betrouwbaarheid van de Bijbel met betrekking tot (onder andere) het verblijf van de Joden in Egypte. (Sorteer de artikelen op datum en kijk bij 20 februari 2007.) Het artikel eindigt met een citaat van Dr. Clifford Wilson, de vroegere Directeur van het Australische Institute of Archaeology: "Ik ken geen archeologische ontdekkingen die na zorgvuldige bevestiging met de Bijbel in tegenspraak zijn. De Bijbel is het nauwkeurigste geschiedenisboek dat de wereld ooit gezien heeft."
Titel: Genesis & Geologie
Vingerafdrukken van de Schepping & De jonge leeftijd van de aarde. De twee video's op deze bijzonder DVD presenteren wetenschappelijke ontdekkingen die laten zien dat de aarde niet zomaar is ontstaan en dat deze aanzienlijk jonger is dan ons wordt voorgehouden door de seculiere moderne media. Ontdek de wonderlijke wereld van de geologie om de raadsels van de schepping en de zondvloed te doorgronden. Lees verder..
Een opmerkelijk artikel over een opmerkelijke machine: Chemical and Engineering News publiceerde een artikel over het ribosoom, een moleculaire machine die van vitaal belang is voor alles wat leeft. Het artikel van Stu Borman vertelt in geuren en kleuren over de details van deze fabriek met lopende band die RNA in eiwitten vertaalt.
Hij vertelt over de geschiedenis van de onderzoeken naar de geheimen van het ribosoom en over de nieuwe dingen die recentelijk ontdekt zijn. Er zijn enkele prachtige animaties in het artikel opgenomen die het huidige begrip van het fabricageproces illustreren. Ze laten zien hoe het tRNA zich gedraagt als een veer wanneer hij het ribosoom binnenkomt en meer van die speciale effecten. Deze zijn echter niet verzonnen in Hollywood, maar laten zien wat er in elke cel van je lichaam, met soms wel een paar miljoen ribosomen per cel, gebeurt. Het wordt pas echt spannend wanneer de actiefilm de werkelijke vertalingsnelheid nadert.
Binnen de Intelligent Ontwerp beweging wordt overwogen om het ribosoom tot nieuwe mascotte uit te roepen in plaats van het flagellum (de buitenboordmotor van bacteriën). Er is zeker wat voor te zeggen. Het is zeker een duidelijk geval van onherleidbare complexiteit. Het flagellum heeft het voordeel dat het door iedereen herkend wordt als een buitenboordmotor, maar het ribosoom is nog veel wonderbaarlijker. Daar komt nog bij dat het onmisbaar is voor het leven en in alle levende cellen voorkomt, zonder sporen van evolutie. Het mechanisme wordt steeds verbazingwekkender, naarmate het verder onderzocht wordt. Het is zeker de moeite waard om deze machine beter te leren kennen. Het artikel vermeldt dat er nog veel te ontdekken valt en dat er nog veel vragen onbeantwoord zijn. Zoals, hoe komt het juiste tRNA zo snel op de juiste plek? We zijn nog maar net begonnen met het ontdekken van de onvoorstelbare hoge mate van ontwerp in deze moleculaire machines. De antwoorden zullen echter niet uit de Darwinfabriek komen. De toekomst van de microbiologie behoort toe aan Intelligent Ontwerp. Overhandig de sleutels maar Charles, je bent ontslagen!
06-03-2008
De maan
Maantheorieën schijnen niet zo helder
De populair wetenschappelijke programma's en tijdschriften brengen het alsof het een feit is: de maan is lang geleden ontstaan uit de restanten van een botsing tussen de Aarde en een object ter grootte van Mars. Dat wordt gepresenteerd met gelikte computeranimaties om te laten zien hoe het allemaal gebeurde.
Hoe betrouwbaar is die theorie eigenlijk? In het Planetary Report van The Planetary Society van deze maand somt Dave Stevenson, professor van planetaire wetenschap bij Caltech, een aantal ontnuchterende punten op.
In veel opzichten is onze maan het best bestudeerde hemellichaam, naast de Aarde... Als we al zoveel te weten zijn gekomen, wat verwachten we dan nog te winnen door terug te gaan [naar de maan]? ... ik veronderstel ... dat we de maan eigenlijk helemaal niet zo goed begrijpen, en dat het begrijpen van dit hemellichaam prominent aanwezig is in onze pogingen om uit te vinden wat er gebeurd is toen de planeten werden gevormd.
Het Apolloprogramma en de daarop volgende onderzoeken heeft uitgewezen dat onze maan een vreemd ding is.
Wat is er toch mis met de standaard maantheorie, dat we meer uitleg nodig hebben om het verhaal goed te krijgen?... Een gedeelte van het antwoord ligt in iets wat heel vaak gebeurt in de wetenschap: we hebben een verhaal wat breed geaccepteerd is, maar het is een verhaal wat eigenlijk incompleet is en slecht getest. Tot op zekere hoogte heeft de zogenaamde reuzeninslag oorsprong van de maan eerder acceptatie verworven vanwege het falen van alternatieven, dan vanwege zijn overduidelijke correctheid.
Er zijn verscheidene alternatieven voor de inslag oorsprong voorgesteld... Al deze alternatieven hebben erg belangrijke en uitgebreid onderzochte tekortkomingen. Dit is echter niet hetzelfde als zeggen dat we zeker weten dat de reuzeninslag heeft plaatsgevonden - het lijkt slechts waarschijnlijker dan rivaliserende hypothesen.
Stevenson verwees ook naar de recente ontdekking van activiteit op het oppervlak van de maan, waaruit kan worden opgemaakt dat de binnenkant van de maan mogelijk nog heet is. Hoewel hij toch nog wat puntjes vond die in het voordeel zijn van de leidende theorie, is de algehele toon van het artikel duidelijk: er zitten nog steeds grote hiaten in onze kennis. Zelfs na de Apollo missies, waardoor we nu in het bezit zijn van gesteente van de maan. En als we niet eens zekerheid kunnen hebben over de oorsprong van onze eigen maan, hoe kunnen we dan weten of theorieën over de oorsprong van andere objecten in ons zonnestelsel kloppen?
Stevensons vrijmoedigheid was verfrissend. Denk nog maar eens aan deze twijfels wanneer er weer een programma is met van die mooie simulaties en tekeningen die doen voorkomen alsof ze alles op een rijtje hebben en precies begrijpen hoe het allemaal begonnen is. De beste theorie is niet per definitie een goede theorie. Leer de kunst van het detecteren van larie in de Lariedetector.
05-03-2008
Grotvissen
Blinde grotvissen: Darwin doet weer een stapje terug
Het is een wereldwijd fenomeen dat wezens die in grotten leven blind worden. Sommige vissen raken hun ogen zelfs helemaal kwijt. Bij anderen verschrompelen de ogen en verliezen ze hun functie en bij veel grotvissen verandert ook de kleur van de schubben.
Zijn deze geleidelijke veranderingen het gevolg van natuurlijke selectie (Darwins mechanisme voor evolutie) of genetische verschuiving? Darwin zelf zag geen nut in functieloze ogen. Hij schreef de blindheid toe aan onbruik - een idee van Lamarck. Een aantal Amerikaanse biologen hebben de veranderingen in grotvissen onderzocht.1 Hun publicatie in het volgende nummer van Current Biology werd samengevat in Science Daily. Waar het in hun conclusie op neerkomt is dat de verandering in pigmentatie veroorzaakt wordt door genetische verschuiving, omdat de pigmenten soms lichter en soms ook donkerder worden. Maar omdat de ogen altijd afstierven, schreven ze de blindheid toch toe aan natuurlijke selectie - "regressieve evolutie" noemden ze het. Evolutie 'verkiest' blindheid vanwege de hoge 'kosten' voor het onderhouden van ogen. Hun verklaring van deze kosten breng wel wat verbazingwekkende feiten over ogen aan het licht. In hun verhaal stellen ze ter discussie of het uitgangspunt van Darwin wel correct was. "Zijn ogen in een grot nadelig, en zo ja, waarom?" Het maken van een oog kost veel minder energie dan het vervangen van het oog door ander weefsel, omdat de ogen eerst beginnen te ontwikkelen en pas afsterven na vele celcycli van weefselgroei en -vervanging. De 'onderhoudskosten' voor het oog zijn hoger dan die van de hersenen. Het kost zelfs nog meer energie om een oog te onderhouden in het donker; er wordt dan ongeveer 50% meer zuurstof verbruikt voor het opbouwen van het netvlies. Het onderhouden van de structuur van het oog geeft nog eens een kostenverhoging van 10% omdat de lichtgevoelige cellen een continue vernieuwing ondergaan. Jaarlijks kan de complete structuur wel zo'n 35 keer vervangen worden, aldus de schrijvers. Dus eigenlijk trekken ze Darwins idee om dit fenomeen te verklaren in twijfel en benadrukken ze nog eens hoe moeilijk het is om zo'n complex systeem werkend te houden, laat staan spontaan te laten ontstaan door een blind proces.
1Protas, Conrad, Gross, Tabin en Borowsky, "Regressive Evolution in the Mexican Cave Tetra, Astyanax mexicanus," Current Biology, online gepubliceerd voor de uitgave van 20 februari 2007.
Het overboord gooien van bepaalde werkende systemen om de lading te verlichten kan nauwelijks natuurlijke selectie genoemd worden. De bedoeling van natuurlijke selectie is dat het organisme er beter van wordt. In dit geval wordt alleen de overbodige bagage gedumpt. Het overboord gooien van lading maakt van een roeiboot geen speedboot. Volgens de Darwin partijgenoten kan evolutie dus progressief of regressief zijn. Het kan vooruit of achteruit gaan. Het kan nieuwe organen toevoegen of nutteloze organen laten verdwijnen. Maar als er bij levende dingen nooit iets anders gebeurt dan genetische verschuiving of regressieve evolutie, dan gaat het mooie sprookje van meneer Darwin - waarin steeds meer schitterende vormen ontstaan - niet meer op. Dan sterft alles uit! Regressieve evolutie klinkt wel mooi, maar het is klatergoud. Van natuurlijke selectie is tot nu toe alleen nog maar bewezen dat functies verschuiven of verdwijnen. Natuurlijke selectie preserveert en conserveert, maar als iets niet 'bevalt' wordt het geëlimineerd. Het kan geen nieuwe organen of nieuwe genetische informatie laten ontstaan. In dit geval van de oogloze vissen is alleen aangetoond dat er wat verdwijnt. En toch weten ze er het Darwinverhaaltje in te weven. Slim, maar we hebben ze door... Ze hebben niet aangetoond hoe willekeurige mutaties een oog, of een ander complex orgaan zouden kunnen vormen. In hun dromen misschien. Maar wat ze ons wel hebben laten zien is hoe kostbaar onze ogen zijn. Romeo mocht misschien vinden dat de ogen van Julia als parels waren, maar eigenlijk waren ze nog veel kostbaarder. Er is een grote hoeveelheid krachtcentrales en een leger van onderhoudspersoneel voor nodig om ze te laten werken. De werkers moeten ook nog worden betaald met hamburgers, cola, frietjes en chocola (o ja, neemt u mij niet kwalijk, groente, granen, noten en fruit voor sommigen). Darwin kan misschien verklaren hoe ogen worden afgebroken maar niet waar de blauwdrukken en programma's vandaan kwamen. Misschien heeft de Darwinvisionair wat licht op zijn pad nodig, zodat hij onder ogen kan zien dat hij als een blinde - geleid door een blinde - door duistere grotten struikelt. Uitzichtloos. Daar in die duisternis ontwikkelen zich voor het geestesoog beelden van allerlei wonderbaarlijke mogelijkheden, prachtige vormen en kleuren, fantastische structuren en een eindeloze reeks verbeteringen en aanpassingen...
04-03-2008
Miller experiment
Oorsprong stellingen storten in, veel slachtoffers! Er is een belangrijke beschouwing van het onderzoek naar de oorsprong van het leven gepubliceerd in Scientific American. Robert Shapiro is een chemicus, doet kankeronderzoek, is emeritus professor en auteur van boeken op dit gebied. In het artikel ontkracht hij het experiment van Miller, de RNA-wereld hypothese en andere populaire experimenten als zijnde onrealistische, doodlopende wegen. Er kunnen bijvoorbeeld miljoenen soorten organische moleculen gevormd worden die niet alleen nutteloos zijn voor de ontwikkeling van RNA, maar ze kunnen ook nog eens in de weg zitten en gunstige reacties tegengaan. Extrapolatie van het Miller experiment heeft veel wetenschappers de valse hoop gegeven dat de bouwstenen van het leven makkelijk gevormd konden worden en dat ze aanwezig waren in meteorieten en andere buitenaardse objecten. Dit is niet het geval, zei hij, omdat er nog geen enkel experiment is geweest wat aminozuren heeft geproduceerd met meer dan 3 koolstofatomen.
Levende organismen gebruiken soms aminozuren met wel zes van die atomen. Geen van de Miller-achtige experimenten heeft ooit nucleotiden of nucleosiden geproduceerd die essentieel zijn voor DNA en RNA. Shapiro omschrijft de ingewikkelde stappen die chemici vaak nemen om tot bouwstenen te komen, waarbij ze omstandigheden gebruiken die zeer onwaarschijnlijk zijn voor een vroege aarde. Verder werd er in de experimenten na de vorming van goede bouwstenen voor gezorgd dat 'vijandige' elementen verwijderd werden uit de omgeving. Cytocine wordt bijvoorbeeld vernietigd door een eenvoudige reactie met water. Hierdoor gaat het element verloren en kan niet mee meedoen in de vorming van DNA. Als de reactie gewoon door zou kunnen gaan werd alle cytocine vernietigd. In onze cellen wordt het DNA onderhouden door speciale enzymen, die de beschadigingen repareren. Er lijkt ook een enorm verschil te zijn tussen de echte wereld en de RNA-wereld. Het RNA-wereld scenario kreeg grote populariteit na de introductie door Gilbert in 1986. Het idee dat het leven begonnen zou zijn met RNA werd als mogelijke realiteit gepresenteerd in vele schoolboeken, wetenschappelijke publicaties en de media. Allerlei voorstellen werden gedaan om het concept te laten werken: bevroren oceanen, uitdrogende baaien, droge woestijnen en andere onwaarschijnlijke omgevingen waar het zou zijn begonnen. Maar het komt er toch op neer dat je iets moet verzinnen waarbij niet-levende materie beslissingen gaat nemen en spontaan een code gaat vormen. Je moet dan geloven dat stof ineens 'zin kreeg' om RNA te gaan vormen. Dit is zo immens onwaarschijnlijk dat het grenst aan het absurde. Moleculen die de reactie tegenwerken zouden net zo makkelijk ontstaan. De "stofwisseling eerst" theorieën hebben hetzelfde probleem, maar die schuiven het DNA probleem gewoon voor zich uit naar een latere ontwikkeling. Volgens Shapiro is er maar weinig onderzoek naar gedaan en alleen de mogelijkheid van bepaalde individuele stappen is onderzocht. Hoe het hele proces zou moeten leiden tot het DNA en RNA wat we nu kennen, wordt met deze theorieën niet uitgelegd. Shapiro blijft zelf toch speculeren over een mogelijke reeks chemische wonderen die het leven zouden hebben laten beginnen: "Een mogelijke gebeurtenis of omstandigheid zou kunnen hebben geleid tot de verbinding van nucleotiden om RNA te vormen." Waar kwamen die nucleotiden dan vandaan? Had hij niet zelf toegegeven dat het zeer onwaarschijnlijk was dat die zouden ontstaan? Hij vervolgt: "Er zouden nog veel meer stappen nodig zijn om de overvloed aan mechanismen voor replicatie en specifieke synthese van eiwitten die we vandaag de dag in het leven zien, uit te vinden" Hij eindigt met een theorie die er vanuit gaat dat alles toch nog met kleine moleculen begonnen is...
De oorsprongvraag blijft maar knagen aan de knappe koppen. De theorieën en hypothesen blijven je maar om de oren vliegen. Maar aangezien er ooit eens is vastgesteld dat wetenschap puur materialistisch van aard moet zijn, zullen we uit die hoek de meest voor de hand liggende conclusie niet horen: er moet wel een schepper zijn. Wij bedanken Robert Shapiro in ieder geval voor het ontmaskeren van de leugens die ons bijna een eeuw lang verteld zijn. Het Miller experiment, de RNA-wereld en de talloze andere publicaties, artikelen, persberichten en populair wetenschappelijke TV programma's hebben ons onmogelijke verhaaltjes voorgeschoteld. Het is echter te hopen dat hij erachter komt dat zijn eigen theorie niet veel beter is. Je kunt namelijk niet altijd bij kleine moleculen blijven. De overgang van kleine stofwisselingsprocessen tussen kleine moleculen naar genetische programma's met onwaarschijnlijk grote moleculen (RNA, DNA en eiwitten) is gigantisch. Hoe je dat gat ook probeert te vullen, je zult altijd dezelfde problemen hebben als bij elke andere theorie. Het is wel merkwaardig dat die grapjurken (lees: witte jassen) altijd op een of andere manier snel van het ontstaansprobleem af willen zijn, zodat natuurlijke selectie en miljarden jaren de rest kunnen doen. Voordat je "pap" kunt zeggen, springt opa uit de soep (de oersoep wel te verstaan). Een complex gecodeerde taal zoals in het DNA ontstaat niet vanzelf; ook niet als je begint met 1% van de benodigde letters. De letters hebben ook geen eigen wil. Ze zeggen niet tegen elkaar: "kom laten we samen eens het woordje protozoa maken... en als we dan toch bezig zijn, waarom dan geen complete machines en fabrieken om bibliotheken te kopiëren?" Wanneer Shapiro erachter komt dat zijn alternatief net zo dwaas is als de theorieën die hij bekritiseert, hebben we misschien een nieuwe voorvechter van Intelligent Ontwerp in de geledingen. Loop over naar de winnende kant, Dr. Shapiro, voordat u samen met de andere verliezers naar de stoffige plank van de intellectuele geschiedenis verdwijnt.
03-03-2008
Apen
Welke aap aapte opa aap na?
Een artikel op Nu.nl trok mijn aandacht, aangezien het goed liet zien dat het aloude sprookje van de gemeenschappelijke voorouder van mensen en apen nog steeds leeft onder de prehistoriegelovigen. "Chimpansees in West-Afrika gebruikten duizenden jaren geleden al gereedschap om noten te kraken.
Dat meldden archeologen die vorig jaar opgravingen hebben gedaan in de enige bekende prehistorische nederzetting van chimpansees, in het huidige Ivoorkust in West-Afrika." Zo begint het artikel. Nog niets aan de hand, zo lijkt het. Alleen dat "prehistorisch" klinkt een beetje raar, want als je verder leest dan zie je: "De Canadese archeologen vonden stenen ter grootte van een meloen, die duidelijk werden gebruikt om noten open te breken. De 'hamers' zijn ongeveer 4300 jaar oud. In het gebied woonden destijds geen mensen, dus de apen konden de techniek niet van de mens hebben afgekeken, schrijven de wetenschappers in Proceedings of the National Academy of Sciences." Het woord 'prehistorisch' betekent 'voorhistorisch', dus voordat er geschreven werd. Maar 4300 jaar geleden werd er wel degelijk geschreven. Verder wordt verondersteld dat er geen mensen "woonden". Misschien hebben ze daarin wel gelijk, maar we kunnen niet zeker weten of deze apen nooit mensen gezien hebben waarvan ze de techniek konden afkijken. En dan komt de klap op de vuurpijl: "Het feit dat deze apen het niet van de mens kunnen hebben overgenomen, impliceert dat ze het ofwel onafhankelijk van de mens hebben ontwikkeld of dat mens en aap deze vaardigheden van een gemeenschappelijke voorouder miljoenen jaren eerder hebben geërfd, stellen de auteurs." En waar halen "de auteurs" die wijsheid dan vandaan? Waren ze erbij, of geloven ze dat? Het artikel gaat verder: "De ontdekking roept bovendien de vraag op waarom deze vaardigheden alleen worden aangetroffen bij bepaalde chimpanseepopulaties, aldus professor antropologie Michael Chazan van de universiteit van Toronto. 'Waarom en hoe kon deze groep van chimpansees dit gedrag van noten kraken wel behouden, terwijl andere chimpanseegroepen die leefden in locaties met dezelfde noten deze vaardigheden niet ter beschikking hadden.'"
Hoe makkelijk gaat het de auteurs af om over te stappen van een min of meer bewezen 4300 jaar naar "miljoenen jaren". Deze enorme stap is niet gerechtvaardigd, niet bewezen en zeker niet relevant. Van wie deze aapjes het notenkraken geleerd hebben is binnen een creationistisch denkkader net zo makkelijk, zo niet makkelijker te verklaren. Deze groep kan het wel degelijk van mensen geleerd hebben, waarna ze verhuisd zijn; of de mensen van wie ze het geleerd hebben waren rondtrekkende nomaden. Stel je voor dat de apen in de Ark van Noach (ongeveer 4400 jaar geleden) het trucje van de mensen op de boot geleerd hebben. Sommige nakomelingen hebben het onthouden en weer doorgegeven aan hun nakroost, anderen zijn het vergeten. Het probleem met de Darwinistische benadering is steeds weer dat ze iets moeten verzinnen waardoor het langzaam maar zeker 'beter' kon worden en dat is vaak heel moeilijk, zo niet onmogelijk. Als je er vanuit gaat dat God alles perfect geschapen heeft en dat er daarna wat kenmerken en eigenschappen verloren zijn gegaan, verdwijnen die problemen als sneeuw voor de zon. Het werkelijke probleem zit in het denken, niet in de feiten.
02-03-2008
Vissen
Fossiel vissenvlees ruikt naar vroege complexiteit
Een artikel in National Geographic News moet toch de interesse wekken van menig visliefhebber: "Fossiel vlees gevonden in 380 miljoen jaar oude vis." Dit is nogal opmerkelijk als je bedenkt hoe snel vis bederft als je het laat liggen.
Maar het is waar, gefossiliseerde spieren met "bundels spiercellen, bloedvaten en zenuwcellen" zijn duidelijk zichtbaar in deze vondst uit west Australië.1Deze uitgestorven pantservissoort moet "licht laten schijnen" op evolutie. Het artikel laat snel het bewijs van zacht weefsel rusten om zich te concentreren op de vraag waar placoderma (pantservissen) passen in het evolutionaire verhaal van vissen en landdieren. Er zijn twee dingen die de onderzoekers verrassend vinden aan dit fossiel: (1) het bewaard blijven van zacht weefsel en (2) de "vele kenmerken die een gelijkenis vormen met die van moderne landdieren." Het artikel suggereert dat het grootste gedeelte van de evolutie van gewervelden vroeg heeft plaatsgevonden; dat we de misvattingen van langzaam en geleidelijk ontwikkelen moeten loslaten. John Long verklaarde:
De meeste mensen hebben een "Hollywood beeld van evolutie," waarin een vis vervormt en een amfibie wordt, gevolgd door een reptiel, een zoogdier, een primaat, en tenslotte een mens, zei hij [John Long, Victoria museum] "Maar wanneer we kijken naar de Gogo vis, zien we dat zoveel van de ontwerp van het menselijk lichaam teruggaat tot in de vissen. Zelfs zoveel, dat de oorsprong van al onze anatomische systemen - 90 procent ervan - in de vissen plaatsvond," zei hij. "Nadat de vissen de zee verlieten en het land veroverden, was de rest eigenlijk meer een fijnafstelling van een bestaand patroon."
Hij liet het aan de verbeelding van de lezer over hoe al die complexiteit ontstond in de voorouders van de pantservis.
01-03-2008
Motten
Motinstrumentarium beter dan gedacht
"Bij vliegende insecten zijn verfijnde zintuiglijke vermogens geëvolueerd..." Zo begint een Darwingetrouw artikel in Science van 9 februari, waarin de bijzondere werking van de antennes van motten beschreven wordt (zie ook dit artikel). En het gaat verder met een beschrijving van de prachtig ontworpen zintuiglijke vermogens. Het blijkt dat de motten bij het vliegen gebruik maken van een gyroscoop. In vliegtuigen wordt een gyroscoop gebruikt om recht te blijven vliegen.
Als je wel eens zo'n test gedaan hebt met een draaiend wiel wat je aan twee kanten vasthoudt aan de as, dan weet je hoe het werkt. Wanneer je het draaiende wiel probeert heen en weer te bewegen, voel je weerstand. Die weerstand vertelt je dus dat je aan het draaien bent, maar ook in welke richting je draait. De mot doet ongeveer hetzelfde met zijn antennes, die continu in beweging zijn. Men wist al dat de mot met deze antennes kan ruiken, maar men dacht dat de antennes bij het vliegen alleen maar gebruikt werden voor het voelen van de luchtstroom. De onderzoeker haalde (hoe wreed kunnen onderzoekers zijn?) de antennes eraf en observeerde hoe het beestje zijn balans totaal kwijt was en overal tegenaan botste, achteruit begon te vliegen en zelfs ondersteboven. Toen de antennes weer met superlijm werden bevestigd, werd het vluchtpatroon weer normaal. Motten hebben kleine orgaantjes die deze bewegingen meten. Een beweging over de lengte van één molecuul kan al gedetecteerd worden! Wat ze meten wordt ook wel het corioliseffect genoemd. Vliegen gebruiken voor de balans twee speciale vleugels die een vergelijkbare functie hebben. Insecten die dit mechanisme niet bezitten, zoals libellen, maken bij het vliegen gebruik van visuele informatie om op koers te blijven.
Het lijkt wel alsof evolutionisten een soort mantra opdreunen zodra ze weer iets ontdekt hebben wat complexer en ingenieuzer blijkt te zijn dan ze eerst dachten: "...het is zo geëvolueerd," zeggen ze dan. Alsof er niet eens meer bij nagedacht hoeft te worden. Het is er nou eenmaal, dus het moet wel geëvolueerd zijn. Het lijkt voor veel wetenschappers erg moeilijk te zijn om deze gedachte los te laten. Proberen te verklaren hoe het ontstaan is, wordt allang niet meer gedaan. Daar is het allemaal veel te ingewikkeld voor. Men neemt gewoon aan dat het geëvolueerd is. Geef het maar genoeg tijd - een paar miljard jaar of zo - dan is alles mogelijk. Voor Darwin, vandaag precies 198 jaar geleden geboren, was zelfs de meest ingewikkelde cel niet meer dan een ondefinieerbaar klein dingetje; meer kon hij er niet van maken. Als dat werkelijk het geval zou zijn, is het misschien nog te rechtvaardigen dat je gelooft in een spontaan ontstaan van leven over een hele lange tijd. Maar nu, bijna 150 jaar na het uitkomen van zijn inmiddels wereldberoemde boek, zijn we erachter gekomen dat de meest eenvoudige cel ingewikkelder is dan de meest complexe fabriek. En iedere keer wordt er meer ontdekt waarover onderzoekers zich verbazen. Die verbazing en bewondering klinkt toch in ieder nieuw artikel door, en terecht, of de onderzoeker nou gelooft in evolutie of in een ontwerper. Het geloof in een Schepper ligt echter steeds meer voor de hand, naarmate de complexiteit van het leven wordt bestudeerd.
29-02-2008
Mysterie.
Hoe langer hoe sneller
Een artikel op de site van EurekAlert zet de tijdlijn weer eens op scherp:
Het is een mysterie waarom de snelheid en complexiteit van evolutie met de tijd lijkt toe te nemen. Bijvoorbeeld, het fossielenverhaal geeft aan dat eencellig leven voor het eerst ongeveer 3,5 miljard jaar geleden verscheen en toen deed meercellig leven er nog eens 2,5 miljard jaar over om te evolueren. Dan houd je nog maar iets van een miljard jaar over voor de evolutie van diverse planten, zoogdieren, insecten, vogels en andere soorten die de aarde bevolken.
Het is duidelijk dat de schrijver van die zin zich niet afvroeg of de snelheid en complexiteit van evolutie toenam, maar waarom dat gebeurde. Het artikel lijkt het logisch te willen maken dat evolutie logischerwijs steeds sneller moet gaan; logisch toch? Verderop in het artikel wordt door Michael Deem geïmpliceerd dat het hele complexe systeem van het menselijke immuunsysteem een eenvoudige vergissing was: "Bijvoorbeeld, wij kunnen de ontwikkeling van het adaptieve immuunsysteem van de mens en andere gewervelden, terugtraceren naar een HGT insertie1 van ongeveer 400 miljoen jaar geleden". Erg overtuigend allemaal, Michael.
1HGT = horizontal gene transfer (Horizontale genoverdracht). Een gen voor immuniteit van een of ander onbekend organisme heeft zichzelf ingevoegd in de ontwikkeling richting 'mens' - zo gaat het verhaal. Hoe dat gen die functie veroorzaakte wordt verder aan onze fantasie overgelaten.
Evolutie is de alwetende, alomtegenwoordige, ondoorgrondelijke god van de Darwinisten. Ik heb liever een echte God in plaats van een theoretische, verzonnen oorsprong van mijn soort. Wij weten dat we een goede kans hebben om een antwoord te krijgen als we bidden tot de God van de Bijbel. De hardcore Darwinist kan alleen maar gissen naar antwoorden.
28-02-2008
Stegosaurus
De eerste Europese Stegosaurus gevonden
Er is een Stegosaurusfossiel gevonden in Portugal, aldus een bericht in Live Science. Voorheen werd deze soort, met zijn prominente rij platen op de rug en grote 'spijkers' op zijn staart, alleen in Noord-Amerika gevonden.
Er is al een tand, een aantal botten van poten en een gedeelte van de ruggengraat opgegraven. Tot nu toe lijkt het fossiel niet te onderscheiden van zijn Noord-Amerikaanse soortgenoten. De enige Noord-Amerikaanse dinosaurus die tot nu toe gevonden was in Europa is de Allosaurus.
Wetenschappers nemen aan dat er in het verleden landbruggen geweest zijn, maar geven toe dat hierover niet veel bekend is. De overeenkomst tussen de vondsten spreekt wel in het voordeel van de landbrugtheorie, maar het geeft geen informatie over hoe lang ze er geweest zijn en waar. Creationisten veronderstellen dat veel van de landmassa's van de aarde met elkaar verbonden waren voor de zondvloed. Elk beetje informatie is als een puzzelstukje van een totaalplaatje wat verborgen is in het verleden. Niemand weet hoeveel stukjes er zijn, maar we hebben waarschijnlijk slechts een klein deel ervan. Voordat deze vondst werd gedaan, kon makkelijk worden beweerd dat het leefgebied van de Stegosaurus beperkt was tot Noord-Amerika. Eén zo'n stukje bewijs kan het hele idee omverwerpen. Hoe meer stukjes hoe beter. Ik kijk vol verwachting uit naar de volgende bevestiging van Bijbelse waarheden - hoe klein die ook is - en alle kleine beetjes helpen.
27-02-2008
De cel
Kwaliteitscontrole in de cel luistert heel nauw
Zonder goede beveiliging en snelle reacties van de kwaliteitscontrole, zouden cellen uit elkaar vallen en doodgaan. Hier zijn een paar recent gepubliceerde voorbeelden van minihelden in actie.
Plantcontrolepunten: Wie heeft er als kind niet vol verwondering staan kijken hoe uit een zelf geplant zaadje zo'n bleek sprietje groeide? Binnen een paar uur werd het groen en de volgende dag begonnen er al blaadjes aan te komen. Een kind heeft geen idee wat daar allemaal gebeurt in dat kleine groene dingetje, niet totdat het kind een volwassen wetenschapper is geworden met speciale apparatuur. De verandering in het plantje vereist een goed geregeld transport van belangrijke elementen door gespecialiseerde controlepunten, zo meldde een internationaal team in PNAS.1 Het plantje laat de lichtgevoelige cellen (die eigenlijk kleine fabriekjes zijn) pas ontwikkelen als de tijd er rijp voor is. De cellen worden ook niet zomaar aan het werk gezet. Voordat ze aan de slag kunnen, moeten ze eerst een groot aantal eiwitten importeren en dan moeten ze nog door een dubbel membraan heen. Speciale poortjes laten alleen geautoriseerde onderdelen door. Een bepaald lichtgevoelig onderdeel heeft zijn eigen unieke poortje. Het team besloot te kijken wat er zou gebeuren als ze een gen in dat proces muteerden. De resultaten waren niet zo best. De lichtgevoelige moleculen moesten buiten blijven en deden hun werk buiten de cel, waardoor de cellen heel snel verbleekten en stierven.
Moet je horen: Volgens een ander artikel in PNAS2 zijn er twee proteïnen (= eiwitten) nodig die samenwerken om haartjes te laten groeien in ons gehoororgaan. Een mutatie in één van de twee is funest voor de samenwerking en is verantwoordelijk voor de helft van alle gevallen van doofheid. Nu is het verrassend dat één van de twee zodanig kan worden aangepast dat het 'gat' wordt gedicht, wat een mogelijke oplossing zou kunnen zijn om doofheid in zulke gevallen te voorkomen of te genezen. Ze hebben al tests gedaan op muizen die één van de twee proteïnen misten en het gehoor werd volledig hersteld. Dit soort samenwerking tussen proteïnen komt ook voor in de lens van ons oog.
Slechte vertaling niet gewaardeerd: De vertaling van DNA die plaatsvindt in onze cellen blijkt ook behoorlijk nauw te luisteren. Een verkeerde vertaling leidt tot aanmaak van verkeerde proteïnen die ziekten en celdood veroorzaken, aldus Bacher en Schimmel in PNAS.3 De grootste veroorzakers van verkeerde vertalingen zijn proteïnemachines die hun taak niet meer goed uitvoeren omdat ze 'kapot' zijn. Dit soort defecten in de vertaling kan ook mutaties veroorzaken. De onderzoekers veroorzaakten een defect in één van de vertalers en keken wat het effect was. Die machines kunnen normaal gesproken behoorlijk goed hun eigen fouten herkennen, maar door het defect ging het aantal mutaties drastisch omhoog. Uiteraard veroorzaakte dit weer een reeks erfelijke veranderingen die weer konden worden gekoppeld aan ziekten.
1Pollman et al, "A plant porphyria related to defects in plastid import of protochlorophyllide oxidoreductase A," Proceedings of the National Academy of Sciences USA, 10.1073/pnas.0610934104, online gepubliceerd op 29 januari 2007. 2Ahmad et al, "Restoration of connexin26 protein level in the cochlea completely rescues hearing in a mouse model of human connexin30-linked deafness," Proceedings of the National Academy of Sciences USA, 10.1073/pnas.0606855104, online gepubliceerd op 16 januari 2007. 3Jamie M. Bacher en Paul Schimmel, "An editing-defective aminoacyl-tRNA synthetase is mutagenic in aging bacteria via the SOS response," Proceedings of the National Academy of Sciences USA, 10.1073/pnas.0610835104, online gepubliceerd op 30 januari 2007.
Beste Darwinist, Steunen deze feiten u in uw geloof dat een willekeurige reeks 'ongelukjes' dingen beter maken? Is dit echt de juiste manier om een plant, een oor of een mechanisme voor vertaling te maken? Als u denkt dat terrorisme de beste manier is om een beschaving op te bouwen, moet u toch nog eens dit artikel lezen.
26-02-2008
Darwin
Darwinisten zagen Stamboom van het Leven om
Darwins "Stamboom van het Leven" (SvhL) is een mythe. Het is gebaseerd op een cirkelredenering.
Het is een patroon wat op de beschikbare gegevens gelegd wordt, geen feit dat kan worden afgeleid uit bewijzen. We moeten het opgeven om te zoeken naar een SvhL als een beschrijving van de geschiedenis van het leven op aarde, want het is een "Don Quichotte jacht" die tot mislukken gedoemd is - en de feiten spreken het tegen. Wie zei dit? Het was geen creationist die dit zei, maar een nieuw lid van de National Academy of Sciences in zijn eerste publicatie voor de Proceedings1 van de academie. W. Ford Doolittle en Eric Bapteste schreven een uitgebreid verslag van hun bevindingen die geen spaan heel lieten van de traditionele visie op de SvhL. De SvhL is altijd de dominante verklaring geweest van het ontstaan van leven op aarde. Het begon met een paar eenvoudige organismen, waaruit stapje voor stapje steeds ingewikkelder leven voortkwam, met steeds meer takken van verschillende organismen. Echter, "er is geen onafhankelijk bewijs dat de natuurlijke orde een inclusieve hiërarchie is, en het betrekken van prokaryoten in de SvhL is in het bijzonder problematisch," aldus de schrijvers. De volgorde van de genen spreken het verhaal volgens hun ook tegen en je kunt wel proberen om er algoritmen voor te bedenken, maar "aan de basis berust een universele SvhL op een onbewezen aanname..." Volgens hen is minder dan 5% van de beschikbare gegevens zinvol voor een SvhL benadering. Ze vervolgden hun verhaal gek genoeg toch met de volle overtuiging dat evolutie een feit is en dat een enkele stamboom niet de enige mogelijke verklaring is. "Patroon pluralisme" is nu het woord. Dit betekent (zet je schrap!) dat er "verschillende evolutionaire modellen en representaties van relaties geschikt zullen zijn..." Hetgeen door hen als een "aantrekkelijk alternatief" wordt gezien. Ze vervangen dus gewoon het ene fictieve verhaal door het andere. Darwin maakte volgens de schrijvers een fout door 'patronen' te verwarren met 'processen'. Doolittle en Bapteste zeggen dat generaties van wetenschappers opgegroeid zijn met deze verwarring en beweren dat de SvhL onnodig is vanwege ander sterk bewijs voor evolutie (wat ze niet verder uitwerkten), maar hun overtuiging is blijkbaar rotsvast. Ze noemden Darwins redeneringen "semi-circulair", maar waarom is niet duidelijk. En in plaats van met bewijzen te komen, zeiden ze simpelweg dat het zou kunnen lijken op een web, een netwerk, een ring of iets dergelijks. Ze lieten wel heel duidelijk weten dat hun artikel niet door de critici gebruikt zou moeten worden tégen evolutie. De SvhL wordt door hen gezien als een soort 'ladder' waarlangs de wetenschap opgeklommen is om bij een nieuwere, betere theorie te komen en "nu hebben we de ladder niet meer nodig". Ze gaven echter geen voorbeelden van hoe evolutie dan wél zou hebben plaatsgevonden. Ze stelden gewoon vast dat het gebeurd is. Hoe dan ook: Darwins boom is gevallen!
1W. Ford Doolittle en Eric Bapteste, "Inaugural Article: Evolution: Pattern Pluralism and the Tree of Life Hypothesis," Proceedings of the National Academy of Sciences USA, 10.1073/pnas.0610699104, online gepubliceerd op 29 january 2007.
Doolittle en Bapteste blijven vasthouden aan evolutie en bluffen er flink op los. Ze spotten met de twijfelaars die hun argumenten wel bewust verkeerd zouden gaan begrijpen en gebruiken om evolutie minder geloofwaardig te maken. Nou, dat is niet nodig hoor, hun argumenten doen dat zelf wel. Ze hebben Darwin de poten onder zijn stoel vandaan gezaagd. Ze halen hem helemaal onderuit zonder hem er iets voor terug te geven. Hoe kon PNAS dit artikel ooit door laten gaan? In hoeverre ze Darwin trouw blijven moeten we nog zien. Ze waren in ieder geval wel trouw aan de Darwinpartij, maar de schade is aangebracht en onherstelbaar. Die ene illustratie in het boek van Darwin is een geschiedkundige curiositeit geworden. Het symbool van evolutie is naar het rijk der fabelen verbannen. Alle boeken waarvoor de 'boombouwers' zo hun best gedaan hebben kunnen worden vervangen. De klassieke boomknuffelaars kunnen hun lieren aan de wilgen hangen; hun droom is in duigen gevallen. De wensboom is steeds blijven staan omdat wetenschappers de beschikbare gegevens iedere keer in dat model wilden proppen, met hun SvhL-bril op. Al die tijd en moeite die ze erin hebben gestoken, en nog steeds is er geen onomstotelijk bewijs voor een 'molecuul naar mens' verklaring van het leven. Een netwerk, een web of een ring van leven waarin ieder organisme zijn plaats heeft is echter veel beter te passen in een creationistisch denkbeeld. God heeft alles immers zo gemaakt dat het perfect samenwerkt. Eén universele genetische code maakt dat ook heel aannemelijk. Maar nee, in plaats van het meest voor de hand liggende te accepteren, plant men een mystieke boom en beloven gouden appels van verlichting. Ze bouwen aan de tempel van Charles en offeren onze kinderen in het rituele proces van Darwinistisch wetenschappelijk onderwijs.
25-02-2008
Inktvisoog
Inktvisoog verslaat Zeiss lens
Een inktvis, wiens wetenschappelijke naam "vampier uit de hel" betekent, heeft lenzen met super speciale specificaties. Elisabeth Pennisi schreef in Science1 over een lezing die gegeven werd op een wetenschapsconferentie in Arizona.
Het ging over de vampierinktvis, wiens "lenzen ontworpen zijn voor het zien van details, zelfs in bijna volledige duisternis." Onderzoekers die de inktvis bestuderen, vonden interessante optische eigenschappen in de lens van deze soort. "Om onder water scherp te kunnen zien is een speciale sferische lens nodig, met een hoge brekingsindex in het midden, maar een lagere index bij de rand," verklaarde Pennisi. In de vampierinktvis "wordt deze gradatie bereikt door steeds lager wordende concentraties, vanuit het midden naar de rand van de lens, van eiwitten met de naam cristallines." Hoe goed werkt dit ontwerp? "Na haar onderzoek is [Alison] Sweeney [Duke Universiteit] diep onder de indruk van het gezichtsvermogen van inktvissen. Inderdaad, merkte ze op, de tests op het schip toonden aan dat de lens van de vampierinktvis, die vroeg in de evolutionaire geschiedenis van de inktvissen verscheen, 'een visuele nauwkeurigheid heeft die beter is dan een state-of-the-art Zeiss stereomicroscoop.'" Pennisi verklaarde: "Voor het transparant zijn van de lens moeten de cristallines gevouwen en gelijkmatig verspreid blijven om een glasachtige staat te creëren." Een ontwikkelingsbioloog werd aangehaald met de opmerking: "Het is verbazingwekkend hoe fijn de lens van de inktvis afgesteld is voor zijn taak."
1Elisabeth Pennisi, "News Focus SOCIETY FOR INTEGRATIVE AND COMPARATIVE BIOLOGY MEETING: Loopy Lens Proteins Provide Squid With Excellent Eyesight," Science, 26 january 2007: Vol. 315. no. 5811, p. 456, DOI: 10.1126/science.315.5811.456a.
Een levende lens is echt een heel verbazingwekkend ding. Er is in de lens een speciaal enzym aanwezig die de cristallines helder maakt, door het DNA wat erin zit in stukjes te hakken. Er wordt dus vanuit de bibliotheek van het DNA een enzym geproduceerd, wat vervolgens het DNA in de lenscellen fragmenteert. Als dat niet gebeurt, zoals bij grijze staar, wordt het licht niet goed doorgegeven en kan het oog dus niet optimaal functioneren. Elke vezel van het oog moet zich echter wel kunnen ontwikkelen voordat dit proces plaatsvindt. En dan hebben we het nog niet eens over de tientallen andere mechanismen die nodig zijn om het hele oog te laten werken, zoals spieren, gespecialiseerde vezels, zenuwen, detectors, bevochtiging, schoonmaak, software voor verwerking en compensatie, conversie van informatie op verschillende plaatsen en de integratie in de rest van het systeem. Jammer dat dit artikel zo vol zat met evolutionistische verhaaltjes. De biologen vertelden een sprookje van heel lang geleden, over hoe de cristallines geoptimaliseerd werden na een verdubbeling van genen en dat de 'oude' cristallines aan de rand zitten en de 'nieuwe' in het midden. En bovendien deed dit geluk bij een ongeluk, dat een lens produceerde die de specificaties van een Carl Zeiss lens overtreft, zich meerdere keren voor in verschillende takken van de stamboom van het leven. Voor de gelovigen onder de lezers: laten we bidden voor deze wetenschappers, die zich zo in een wellicht goedbedoelde spagaatstand moeten rekken om dit soort dingen te kunnen beweren. Voor de mensen die geloven dat dit wel allemaal kon ontstaan zonder een Ontwerper, een goed advies: de oogkleppen afdoen en onbevooroordeeld de meest voor de hand liggende conclusie trekken.
24-02-2008
Robot
Robotpoten kunnen de beesten niet bijbenen
Robotontwerpers zijn jaloers op de beesten. Insecten, krabben, en reptielen zijn hen ver vooruit. Alison Abbott beschreef in Nature (18 januari) de meest recente pogingen om de 'bugs' uit insectenimiterende "biologische robots" te halen.1 "Een robot programmeren zodat hij denkt als een insect is lastig," staat er in de subtitel, "maar het zou kunnen helpen om machines te ontwikkelen die net zo wendbaar zijn als vliegen."
Naar welke dieren kijken die robotontwerpers eigenlijk?
vliegen:
Abbott beschreef een Duitse robot met zes poten, genaamd Tarry II, die kraakt bij elke stap. Het maken van poten is echter de meest eenvoudige opgave. De poten moeten worden geprogrammeerd om te kunnen werken. De ontwerper van Tarry II is jaloers op de software in een vlieg: "Hoewel in onze ervaring vliegen vaak een indruk wekken van doelloos en irritant ronddwalen," schrijft Abbott, "zijn de beslissingen die dit kleine schepseltje neemt net zo zinvol als die van andere dieren. Een vlieg scant zijn omgeving met ogen en antennes, verwerkt deze informatie in zijn brein en neemt dan een beslissing, wellicht om zich af te wenden van potentieel gevaar, of zich te haasten richting voedsel." Veel van de informatie die wordt verwerkt in een insect gebeurt buiten het brein om. Circuits van zenuwen in de vlieg besturen sommige bewegingen. Dit kan worden gezien wanneer een vlieg onthoofd is en er een neurotransmitter op de zenuwbaan is aangebracht: "dan gaat hij rondlopen als een - tja, als een kip zonder kop." Een vlieg zonder kop kan zelfs gestimuleerd worden om zijn oog schoon te maken wat er niet meer is. Dit soort gedistribueerde verwerking is niet aan de aandacht van de robotontwerpers ontsnapt. "Deze basale bewegingsprogramma's zijn goed bestudeerd en overgedragen op robots" net als de voorloper van Tarry II, die "al meer dan tien jaar rondliep met de zelfverzekerde coördinatie van een onthoofde wandelende tak." Voor het "slimmere werk" zoals het nemen van beslissingen en gecoördineerde bewegingen is natuurlijk een brein nodig. Ontwerpers zijn ook aan het onderzoeken hoe insecten stereovisie en parallax gebruiken om hun doel in het zicht te houden en hoe ze de grootte van hun stappen variëren om een optimaal energieverbruik te realiseren.
Kakkerlaken:
"Hadden de Mars Rovers maar meer op kakkerlakken geleken," schrijft Abbott, dan hadden ze er niet zoveel problemen mee gehad. Roland Strauss, de maker van Tarry II, zei: "We zijn allang blij als we wat we geleerd hebben van de natuur kunnen gebruiken om betere robots te maken." De hersenen van kakkerlakken zijn ongeveer 50 keer zo groot als vliegenhersenen. Door gebruik te maken van "hersenbeschadigingexperimenten" kunnen ontwerpers er achter komen hoe de software van de kakkerlak werkt bij het overwinnen van obstakels. Het is een uitdaging om een obstakel te detecteren, te beslissen of het ontweken moet worden en dan te beslissen welke kant je op moet. Abbott schrijft ook dat Insectbiologen meer en meer insectengedrag in hun robots willen bouwen, zoals tegen heuvels oplopen of klimmen, "...maar totdat deze robots geprogrammeerd kunnen worden met meer gesofisticeerde en autonome software ... kunnen ze niet doorgaan voor echte robotinsecten." Autonoom gedrag (zelf beslissingen kunnen nemen) is een vaardigheid waar NASA, het Europese ruimteagentschap en andere organisaties die zich bezig houden met robotica, met veel interesse naar uitzien. "Slechts enkele van de moeiteloze navigatievaardigheden van een insect zouden een zegen zijn voor veel robots die vandaag de dag toegepast worden, die alleen maar door menselijk ingrijpen obstakels kunnen nemen." Abbott stelde zich voor dat insect 'lookalikes' op een dag over de maan navigeren of zelfverzekerd door de ravijnen van Mars stappen. Op aarde kunnen we allemaal voordeel hebben van deze onderzoeken. Het leger kan op een veiliger manier verkennen. Slachtoffers van natuurrampen kunnen gezocht worden met reddingsrobots die verdacht veel op spinnen of kakkerlakken lijken.
Krabbenpoten:
Als robots de de navigatie van insecten onder de knie hebben, zijn ze misschien klaar voor het echte werk. Het is al moeilijk genoeg om op een hard oppervlak te lopen. Zand is een hele nieuwe uitdaging: de voet glijdt uit bij iedere stap. Maar de spookkrab is de koning der zandheuvels. Elisabeth Pennisi schrijft in Science (19 jan)2: "Met zijn poten als een waas voor het blote oog, snelt de Ocypode quadrata tot wel 2 meter per seconde over hard samengedrukt zand" - de olympisch kampioen zandcrossen, ten minste als het zand stevig is.
Huppelende hagedissen:
"Maar als het zand een beetje losser is," vervolgt Pennisi, "dan gaat de gouden medaille naar de zebrastaart hagedis, een beest wat maar heel weinig tijd doorbrengt op het korrelige materiaal." Het is geklokt op 1,5 meter per seconde op zacht zand wat de spookkrab zou afremmen tot de kruipsnelheid van een gekko. Daniel Goldman en het team van het Georgia Institute of Technology hebben een kunstmatig zandcircuit gebouwd om te leren van de mogelijkheden van dieren die in het wild met verschillende soorten terrein te kampen hebben: modder, grind, zand en oppervlakken die bedekt zijn met puin. De zebrastaart hagedis heeft lange slanke tenen die uitspreiden wanneer ze het zand raken en opkrullen wanneer de voet wordt opgetild. Robotontwerpers willen machines uitvinden die kunnen navigeren op alle soorten oppervlakken. Daarom bestuderen ze de dierlijke experts voor nieuwe inzichten.
Mocht je nu jaloers worden op de vlugge voetjes van die irritante insecten, kruipende krabben en huppelende hagedissen, dan mag je weten dat je zelf ook behoorlijk wonderbaarlijke benen hebt. Lucy Odling-Smee besprak in Nature (19 jan) een wiskundig model wat ontwikkeld is door Herman Pontzer (Washington State Uiversiteit van St. Louis) dat de lengte van een poot, het lichaamsgewicht en andere lichamelijke factoren meet, om te bepalen wat de efficiëntie is van het lopen en rennen. Hoewel Odling-Smee and Pontzer allebei aannamen dat mensen lange benen ontwikkelden door een evolutionaire geschiedenis, concludeerden ze toch dat de verhoudingen van het transportsysteem van de moderne mens goed energiebesparend is.
1Alison Abbott, "Biological robotics: Working out the bugs," Nature 445, 250-253 (18 january 2007) | doi:10.1038/445250a. 2Elisabeth Pennisi, "Crab's Downfall Reveals a Hole in Biomechanics Studies," Science, 19 january 2007: Vol. 315. no. 5810, p. 325, DOI: 10.1126/science.315.5810.325.
Evolutie heeft hier niets mee te maken; deze verhalen gaan over ontwerp en niets anders. We kunnen ontwerp waarnemen, we kunnen het bestuderen, we kunnen het imiteren. Wanneer we dat doen, dan gaat de wetenschap met sprongen vooruit en leidt het tot schitterende uitvindingen die onze levens verrijken en onze reikwijdte vergroten. Gaat naar de mieren, alle gij evolutionisten; aanschouwt hunne wegen, en wordt wijs. En als je dan van die wegen geleerd hebt, ga dan naar de vlieg, de kakkerlak, de krab, de hagedis en al die andere voorbeelden van geoptimaliseerde hardware en software in deze wereld vol leven.
23-02-2008
Bacteriën
Je kunt ze maar beter te vriend houden!
Hoe komt het eigenlijk dat je lichaam zich niet tegen de goede bacteriën keert? Dat lijkt wel een vraag die alleen een wetenschapper of een kind zou stellen. Maar denk er eens over na. Je lichaam gaat gelijk in de verdediging wanneer er een ziekteverwekker binnenkomt, maar laat miljoenen bacteriën leven in je ingewanden.
Deze bacteriën helpen je bij het verteren van je voedsel, maar ze horen niet bij jouw lichaam. Wat zorgt er dan voor dat deze indringers niet gelijk bij de 'politie' aangegeven worden? Hebben ze soms een verblijfsvergunning gekregen of zo? Nou, wel zoiets, hun werkgevers hebben die. Margaret McFall-Ngai besprak dit principe in een scriptie in Nature van 11 januari1 (zie ook EurekAlert van 9 jan). Het was al bekend dat de alvleesklier dendritische cellen heeft die het immuunsysteem geruststellen door antigenen van goedgezinde bondgenoten op celoppervlakken te plaatsen. Een overeenkomstig, maar andersoortig signaleringssysteem is aan het werk in de ingewanden. Stromale cellen van de lymfeklieren trainen de politie van het immuunsysteem, de T-cellen (afweercellen), om de indringers te tolereren als 'good guys'. Het artikel van EurekAlert eindigt met deze aanhaling van Shannon Turley, medeschrijfster van een studie in Nature Immunology:
"Onze studie wijst naar een voorheen onbekend mechanisme van de tolerantie van het immuunsysteem," verklaarde Turley. "Als je denkt aan de omstandigheden in de dunne darm, met zoveel miljoenen bacteriecellen en zoveel gelegenheden voor dendritische cellen om een aanval op het immuunsysteem te stimuleren, is het opmerkelijk dat het weefsel van de dunne darm maar zo zelden het doelwit is van een aanval op het immuunsysteem. Onze bevindingen demonstreren dat het immuunsysteem eigenschappen heeft die nog ontdekt moeten worden.
1Margaret McFall-Ngai, "Adaptive Immunity: Care for the community," Nature 445, 153 (11 january 2007) | doi:10.1038/445153a.
Dat noem ik nou nog eens een gedoogbeleid. Er is daarbinnen heel wat meer gaande dan wij beseffen wanneer we onze boterham naar binnen werken. Wees maar blij dat het allemaal zo goed geregeld is. In het oude middenoosten werd de onderbuik gezien als de zetel van de emoties. Je zou met de woorden van Paulus aan Filemon, tegen je stromale cellen en je T-cellen kunnen zeggen: "Ja, broeder, laat mij uwer hierin genieten in den Heere; verkwik mijn ingewanden in den Heere." (Het helpt ook wel als je regelmatig een donatie van gezond proviand naar beneden stuurt ;-)
22-02-2008
Zeepaardje
Zeepaardjes "gebouwd" voor snelle hap Op nu.nl staat weer een mooi artikel over een geweldig complex schepseltje: het zeepaardje. Het begint met de woorden: "In de evolutie zijn de dieren aangepast aan hun voedingsvoorkeur, zo schrijven de onderzoekers woensdag in een internationaal vaktijdschrift." Ze vervolgen het verhaal met: " De Wageningse onderzoekers hebben met ultrasnelle filmtechniek aangetoond dat deze vissen dankzij hun lange snuit in eentweehonderdste van een seconde minikreeftjes en ander plankton naar binnen kunnen schrokken. Dat maakt de zeepaardjes tot de snelste eters onder de gewervelde dieren." Hoe ze zo geëvolueerd zouden zijn wordt verklaard door te zeggen dat snel kunnen zwemmen tussen wieren en koraalriffen geen voordeel oplevert, maar dat hun "opvallende lichaamsbouw en sierlijke bewegingen" wel een uitstekende camouflage leveren. De beweging die het zeepaardje maakt bij het nemen van de hap gaat zo snel dat het met het blote oog niet te volgen is en pas op hogesnelheidsfilm zichtbaar wordt.
Weer zo'n merkwaardige mengelmoes van bewoordingen die je wel vaker ziet in wetenschapsjournalistiek: "ontworpen", "evolutie", "aangepast" en dan weer "opvallende lichaamsbouw en sierlijke bewegingen." Wat geloven jullie nou, is het ontworpen of is het geëvolueerd? Een hersenloos, natuurlijk proces kan niet iets 'ontwerpen', maar toch wordt er gesproken over "ontwerp". En terecht, want de eerste reactie is ook: dit is te mooi om toevallig te zijn. Hier moet over nagedacht zijn. Flitsende reacties, niet met het blote oog te volgen, opvallende sierlijke vormen. En dan hebben we het nog niet gehad over het bijzondere feit dat bij zeepaardjes het mannetje 'zwanger' wordt! Dit komt verder alleen voor bij de verwante zeenaalden en zeedraken. Zeepaardjes hebben ook een zeer taai pantser wat goed te zien is als het uitgedroogd is (zie ook bovenstaande link). Hierdoor wordt het door de meeste roofdieren met rust gelaten. Bij het vrouwtje omgeeft dit pantser het hele lichaam, maar bij het mannetje is de onderbuik zacht, waar de buidel zit. Het zeepaardje heeft een kop die naar voren gebogen is en alleen maar op en neer kan bewegen. Dat zou een probleem kunnen zijn, maar wordt gecompenseerd doordat de ogen onafhankelijk van elkaar kunnen bewegen, zodat ze toch alle kanten op kunnen kijken net als een kameleon. Hoe zou die samenwerking spontaan ontstaan zijn? Het beestje zwemt rechtop en gebruikt daarbij zijn vinnen, maar voor het op en neer bewegen wordt een zwemblaas gebruikt waarin hij op een slimme manier de hoeveelheid gas reguleert (net als een duikboot). Meer gas: omhoog, minder gas: omlaag. Als de blaas beschadigd is, zinkt hij naar beneden om op de bodem te sterven. Als het zeepaardje door evolutie tot stand is gekomen, moeten we ons afvragen hoe hij moest overleven terwijl die blaas zich ontwikkelde. Zullen we het er maar gewoon op houden dat het een prachtig schepseltje is van onze creatieve Vader in de hemel?
Genengroei: Er is geen genengroei en genen 'adopteren' geen wezenlijke nieuwe functies.
DNA Molecule: Het organische leven is gebaseerd op een ongelooflijk complexe informatiecode. Net zoals de tegenwoordige software code.
Bewijs Voor Schepping: Bewijs dat de evolutietheorie in diskrediet brengt. Het ontbreken van een natuurlijk mechanisme. Het ontbreken van fossiele tussenvormen. Onacceptabele modellen volgens de regels van de wetenschap.
Onreduceerbare Complexiteit: Er bestaan complexe organen en microscopische machines die onmogelijk door talrijke, opeenvolgende, kleine modificaties konden zijn gevormd.
Het Menselijk Oog: Een perfect en intergerelateerd systeem van ongeveer 40 individuele subsystemen, waaronder het netvlies, de pupil, de iris, het hoornvlies, de lens en de optische zenuw. Het perfecte oog
Bewijs Voor God: Wat zou bewijs voor God inhouden? Ontdek het ongelooflijke bewijs voor Intelligent Ontwerp, gebruik makend van fundamentele methodologie voor de detectie van ontwerp!
Een goed functionerend systeem ontstaat nooit vanzelf. Alle organismen op onze planeet bestaan uit systemen. Onze hersenen, ons zenuwstelsel of ons hart zijn maar enkele voorbeelden. Een levende cel bevat zoveel informatie als vijfhonderd boeken.
Het sprookje van de naakte aap
)
Evo_believer
