Een zaadje, begraven onder puin van het fort van Herodes de Grote heeft wortel geschoten en groeit nu uit tot een palmboom. Science Now en National Geographic News brengen ons dit verbluffende nieuws. Hoe kan een zaadje dat zo oud is, toch nog wortel schieten? Dit is echt een wereldrecord. Het Israëlische onderzoeksteam heeft de boom Metusalem genoemd, naar de man die volgens het verslag van Genesis de hoogste leeftijd ooit bereikte en 969 jaar oud werd. Met de C14 methode zijn andere zaadjes uit dezelfde voorraad op leeftijden van 1995-2110 jaar geschat.

Sinds de ontdekking van erupties op Enceladus (het kleine maantje van Saturnus met zijn diameter van nog geen 500 kilometer) in 2005, hebben wetenschappers geprobeerd om die activiteit te verklaren. Ze hebben zich te pletter gezocht naar een mogelijke energiebron voor de geisers, maar hebben er geen gevonden.

Het lijkt alleen maar moeilijker te worden voor ze. Een artikel op Space.com bericht ons dat dit kleine maantje helemaal bevroren had moeten zijn. Het enige dat ze kunnen zeggen is dat de geisers slechts 30 miljoen jaar actief hebben kunnen zijn. Dat is minder dan 1% van de veronderstelde leeftijd van het zonnestelsel (4,6 miljard jaar). Een mogelijke energiebron, die de geisers weer zou kunnen oppeppen kan niet gevonden worden. Noch getijdenwerking, noch radioactief verval kunnen voor voldoende energie zorgen, gezien de grootte van Enceladus en de aard van zijn omloopbaan. Volgens James Roberts is er geen enkele mogelijke combinatie van parameters die toestaat dat er zich een oceaan met een stabiele temperatuur onder het ijs van Enceladus bevindt. Wetenschappers moeten terugvallen op imaginaire excentrieke omloopbanen, die niet door observaties, nog door de huidige feiten ondersteund worden. Aan de andere kant moeten ze ook nog verklaren waarom grotere manen (zoals Mimas) geen activiteit vertonen, hoewel ze aan grotere getijdenwerkingen blootstaan.

Stop een keten van aminozuren in deze "zwarte doos" en hup, in een handomdraai produceert hij een eiwit. Hoe doet hij dat? Een moleculaire machine, beschreven in artikel op Science Daily laat wetenschappers versteld staan met haar trucje. Misschien is deze 'chaperonine' daarom wel 'TRiC' genoemd. TRiC is onderdeel van een klasse van moleculaire machines die polipeptiden (zoals de ketens ook wel genoemd worden) begeleiden, wanneer ze loskomen uit het ribosoom (de vertaalmachine) waar ze zijn samengesteld.

De meeste aminozuurketens kunnen zichzelf opvouwen, maar ongeveer 10% heeft een chaperonine nodig, die dienst doet als een soort privé kleedkamer. De vorm van een eiwit is van essentieel belang voor de functie die het heeft. Het artikel laat zien dat TRiC lijkt op een ton met twee deuren, die open en dicht gaan als de sluiter van een camera. Wetenschappers kunnen echter nog niet zien wat er van binnen precies gebeurt, wanneer de magische doos gesloten is. Ze noemen het een "vouwmachine" waar "ruw eiwit" ingaat en dat zich daarbinnen "de mysteries van moleculair origami ontvouwen of, beter gezegd, opvouwen." Na dit onzichtbare, mysterieuze proces wordt het goed opgevouwen eiwit aan de andere kant naar buiten geduwd. Een "zeer complex mechanisme." Het is opmerkelijk dat er veel meer onjuiste manieren zijn om het eiwit op te vouwen dan (de enige) juiste. Hoe deze machine het voor elkaar krijgt om elk eiwit op de juiste manier op te vouwen is vergelijkbaar met het oplossen van een Rubik's Cube... in het donker, zonder handen. Niet alleen de vorm van de doos is belangrijk, maar de twee deuren moeten ook nog eens precies op tijd open en dicht gaan, zodat het eiwit precies een bepaalde tijd binnen is, anders krijg je een misvormd product. Judith Frydman van Stanford ontdekte TRiC al in 1992 en probeert sindsdien uit te vinden hoe het werkt. Frydman omschrijft TRiC als een "zeer grote machine" (voor moleculaire begrippen natuurlijk) waarin alles met elkaar verbonden is. Elk deel van de machine communiceert met andere delen. Eerst dachten zij en haar team dat de deuren openden als flappen van een kartonnen doos, maar later ontdekten ze het irismechanisme. Ze denkt dat de draaiing van de deur invloed heeft op het vouwproces, maar tot nog toe blijft het geheim van de werking een groot mysterie, verborgen in deze intrigerende 'zwarte doos'.

Evolutiebiologen dachten te weten hoe de evolutionaire stamboom van de vogels er uit moest zien. Ze hadden het helemaal verkeerd. Genetica heeft hun ideeën achterhaald en helemaal omver gegooid. Dit lezen we in een artikel van Science Daily. Het DNA van vogels is met elkaar vergeleken en de conclusie is dat vogels waarvan men eerst dacht dat ze verwant waren aan elkaar, nu totaal anders geclassificeerd moeten worden. New Scientist, Reuters en het blog Living the Scientific Life geven er elk hun eigen draai aan. Het uiterlijk van vogels is geen indicatie meer voor waar ze bij horen of waar ze uit geëvolueerd zouden zijn. Vele biologieboeken en vogelgidsen zouden moeten worden herschreven.

De onderzoekers brengen ook weer eens de ondertussen bekende stelling naar voren dat dezelfde ingewikkelde systemen van vlucht of gedragspatronen meerdere malen geëvolueerd moeten zijn. Er zijn echter ook wetenschappers die deze uitkomst moeilijk kunnen geloven en proberen de verwarrende gegevens op een logische manier te verklaren. Zij zeggen dat het evolutionaire verleden van vogels altijd al een lastig vraagstuk geweest is, omdat ze ergens tussen 65 en 100 miljoen jaar geleden heel snel ontstaan zijn. Eigenlijk verschenen alle hoofdgroepen in "slechts enkele miljoenen jaren" (volgens evolutionaire begrippen een hele korte tijd dus) en daarom zijn er tussen die groepen ook "bijna" geen overgangsvormen bekend. Zo proberen ze dus hun gezicht te redden, met betrekking tot het gebrek aan bewijs. "Het ging gewoon te snel, daarom hebben we geen fossielen van de overgangsvormen." En bovendien moeten ze weer een beroep doen op de onwaarschijnlijke stelling dat zeer ingewikkelde organen meerdere keren onafhankelijk van elkaar ontstonden.

En dan is er weer iets nieuws ontdekt in het flagellum. Je weet wel, dat "kleine maar krachtige" staartachtige buitenboordmotortje waarmee bacteriën zichzelf voortbewegen.



Het blijkt dat dit wondertje van biologisch technisch vernuft een soort 'koppelingspedaal' heeft om zichzelf te ontkoppelen wanneer hij 'in zijn vrij' moet. Het eiwit dat ervoor verantwoordelijk is, zet de motor in een neutrale stand. Dat doet hij door de rotor van vorm te laten veranderen, waardoor hij loskoppelt van de door protonen aangedreven motor. Als je de berichten hierover leest, zie je allemaal technische termen. De woorden "motor" en "machine" worden regelmatig gebruikt, want dat is het gewoon. Waarom vinden sommige mensen het dan toch nodig om er een evolutieverhaaltje aan vast te knopen? De leider van het onderzoeksproject zei dat hij het toch wel "aardig cool" vond dat evoluerende bacteriën en menselijke ingenieurs op een gelijksoortige oplossing gekomen waren voor hetzelfde probleem.
Nieuwssites die erover rapporteren: NSF News, Nano.org, Photonics.com, PhysOrg en Science Daily.  ARN belicht het van een intelligent design kant.

Afdrukken van pigmentcellen zijn gevonden in fossiele veren (dit soort cellen zorgen bijvoorbeeld ook voor kleuring in onze huid). Wat betekent dit? Populaire nieuwsmedia als Science Daily, Live Science, PhysOrg en BBC News lijken er aardig van overtuigd te zijn dat het ons iets kan vertellen over hoe vogels uit dinosauriërs geëvolueerd zijn. Er worden wat beweringen gedaan en wat feiten gepresenteerd.

Als je wilt weten wat er echt aan de hand is moet je de feiten en de beweringen goed kunnen scheiden, want vaak gaat men met de beweringen veel verder dan de feiten toelaten.

Wat wordt er beweerd?
BBC: "Het complex gekleurde pluimage van uitgestorven vogels, die eens over de hoofden van dinosauriërs scheerden, wordt mogelijk spoedig zichtbaar gemaakt." Live Science: "Kunstenaars kunnen nu misschien dinosauriërs en oervogels en -zoogdieren in hun ware kleuren schilderen, dankzij de ontdekking van pigmentresiduen in gefossiliseerde veren." Science Daily: "De sporen van organisch materiaal die gevonden zijn in fossiele veren zijn overblijfselen van pigmenten die eens kleur gaven aan vogels, aldus wetenschappers van Yale..." Hierdoor ontstaat de mogelijkheid "om te bepalen wat de oorspronkelijke kleuren waren van gefossiliseerde vogels en hun voorouders, de dinosauriërs." Een andere wetenschapper van Yale merkte op (in Live Science): "Nu we hebben aangetoond dat melanine gepreserveerd kan blijven in fossielen, hebben wetenschappers een manier om bijvoorbeeld de originele kleuren van gevederde dinosauriërs betrouwbaar te bepalen."

Wat is er gevonden?
De wetenschappers van Yale konden bepalen dat sommige afdrukken van koolstof in het steen van sporen van melanocyten afkomstig waren. Deze cellen bevatten het pigment melanine. Melanine wordt geacht snel te vergaan, maar koolstofafdrukken van melanine waren nog steeds identificeerbaar in kleurstroken van een fossiele veer van 100 miljoen jaar oud en een fossiele vogel uit Denemarken van 55 miljoen jaar oud (volgens de evolutionistische tijdrekening natuurlijk). Maar 'dinosaurusveren' zijn niet gevonden.

De moderne astronomie en de mogelijkheid om uitstapjes te maken in de ruimte, stellen ons in staat om de aarde van een afstand te bekijken en ons af te vragen hoe bijzonder onze planeet eigenlijk is, vergeleken met andere planeten. Sommige astronomen dachten dat de aarde niet zo bijzonder was en dat er vele planeten gevonden zouden worden met vergelijkbare omstandigheden, waar zeer waarschijnlijk ook leven zou voorkomen.

Die veronderstelling wordt echter steeds minder waarschijnlijk, zo lezen we in een artikel van Clara Moskowitz op Space.com, waarin ze schrijft dat de aarde toch wel heel bijzonder is. Wat maakt de aarde zo bijzonder?

1. Vloeibaar water in overvloed - maar niet zoveel dat de continenten onder water staan. Waarom? Dat is een groot raadsel voor (naturalistische) wetenschappers.
2. Plaattektoniek, geologische activiteit en de onlosmakelijke band die deze dingen schijnen te hebben met het water op de aarde. Zonder die activiteit en de aanwezigheid van water is leven niet mogelijk.
3. Een magnetisch veld dat het oppervlak beschermt tegen schadelijke straling.
4. Voor zover wij weten de enige planeet waarop leven voorkomt.
5. De enige planeet waarop intelligent leven voorkomt.
6. De enige planeet waarop intelligente wezens leven die in de ruimte kunnen reizen.
7. Een milieu dat water een lange tijd vloeibaar heeft gehouden
8. Een veilige afstand van onze ster; niet te warm, niet te koud, precies goed.
9. Een koolstofsilicaat cyclus die al een lange tijd werkzaam is.
10. Precies de goede grootte om een atmosfeer te kunnen vasthouden en toch een bewoonbaar oppervlak te hebben.
11. Een maan die precies groot genoeg is en de juiste afstand heeft om de schuine stand en rotatie van de aarde stabiel te houden, zodat de temperaturen binnen acceptabele grenzen blijven.
12. Een maan die voor eb en vloed zorgt.
13. Een planeet als Jupiter in de buurt die als een soort "bezem" het ruimte-afval opveegt. Hij breekt grote kometen af en 'zuigt' kleinere deeltjes op.

Het tegelijk voorkomen van deze eigenschappen worden ook wel eens het 'Goudhaartje effect' genoemd. Volgens het sprookje kwam zij in het huis van de beren en vond steeds drie dingen waarvan er eentje precies goed was. Moskowitz heeft de hoop dat astronomen ooit miljarden planeten zullen vinden die op onze aarde lijken, maar haar opsomming van unieke kenmerken van onze thuisplaneet is toch wel indrukwekkend. In ons zonnestelsel is er geen planeet of maan die ook maar in de buurt komt van deze noodzakelijke eigenschappen. Ze kon niet ontkennen dat tot nu toe nog geen enkele van de ongeveer 300 buiten ons zonnestelsel ontdekte planeten levensvatbaar is. Meestal zijn het hete gasreuzen, zoals Jupiter, die veel te dicht bij hun ster staan om ooit leven te kunnen bevatten. In een dergelijk systeem zou een planeet als onze aarde het niet eens redden. Er zouden in ons melkwegstelsel vele planeten kunnen zijn die op dezelfde afstand van hun zon zitten, die ongeveer even groot zijn en misschien zelfs enkele andere overeenkomsten hebben met onze aarde, maar het is zeer onwaarschijnlijk dat er eentje is waarop aan alle voorwaarden voor een leefbaar milieu voldaan wordt. En dan moet er vervolgens ook nog eens leven op ontstaan... (Lees maar eens hoe onwaarschijnlijk dat is - red.) Clara Moskowitz vond het "onduidelijk of de ontwikkeling van leven hier misschien een eenmalig iets is geweest", of dat "het iets is dat eigenlijk wel overal gebeurt waar de omstandigheden goed zijn."

In een stuk van atheïst Christopher Hitchens op Slate.com getiteld: "Losing Sight of Progress", blijkt weer eens temeer hoe naïef sommige mensen kunnen zijn. In zijn betoog voor de evolutie van het oog ziet hij blijkbaar de denkfouten in zijn zogenaamde 'inzicht' niet...Volgens hem zijn wij (creationisten, die hij het woord 'intelligent' in de term 'Intelligent Design' niet eens gunt) blind voor de "de-evolutie" van het gezichtsvermogen. Hoe moeilijk het ook is voor evolutionisten om de evolutie van het oog te verdedigen, er is volgens de aanhangers van deze theorie 'uit het rijk der duisternis' altijd wel een lichtpuntje te vinden. Oké, genoeg licht- en ooggrapjes.

Hitchens heeft naar een documantaire over grotsalamanders gekeken en had opeens een "eureka!" ervaring. Zijn geweldige evolutionaire inzicht: grotsalamanders hebben 'gewone' gezichten, maar hun ogen zijn slechts kleine deukjes... Eureka? Ja, want de mooie voorleesstem van Sir David Attenborough zei dat het miljoenen jaren geduurd had voordat de ogen deze vorm hadden. Daarna haalde hij Michael Shermer aan, die de evolutie van het oog uitlegt. Dat komt ongeveer hier op neer: Eerst ontstond er een eenvoudige lichtgevoelige plek. Toen een deukje en daarna een holte, waarin de lichtgevoelige cellen zich terugtrokken. Die holte sloot zich bijna en liet een opening over die later de iris zou vormen. Over de holte groeide een doorzichtig weefsel, dat later de lens, het hoornvlies zou worden. De holte vulde zich met vloeistof en later vormde vanzelf de overige onderdelen, zoals het netvlies en de spieren voor het bewegen van het oog. Zoiets zou je mooi kunnen visualizeren in een documentaire. Voor veel mensen is dat al genoeg om het aannemelijk te maken. De verbindingen met de hersenen en de mogelijkheid om de beelden te interpreteren moeten ergens gedurende dit proces geëvolueerd zijn. Om te kunnen geloven dat een dergelijk complex systeem uit een paar 'eenvoudige' lichtgevoelige cellen is ontstaan, moet je wel een grote fantasie hebben. En dan hebben we het nog niet eens over het ontstaan van die cellen zelf! We weten nu dat cellen helemaal niet eenvoudig zijn. De werking van een enkele cel (als 'bouwsteen') is nog vele malen ingewikkelder dan de werking van het hele systeem (van bouwstenen) bij elkaar. Hoe die eerste lichtgevoelige cel zou moeten zijn ontstaan blijft dan ook meestal onaangeroerd. En als er al over gefantaseerd wordt, is het in vage termen. Creationisten (zoals ik) zeggen natuurlijk dat God het oog perfect gemaakt heeft, maar Hitchens beweert (naar het schijnt haast triomfantelijk) dat wij het verliezen van het gezichtsvermogen van deze salamanders alleen kunnen verklaren met de Bijbeltekst uit het boek Job: "De Heer heeft gegeven, de Heer heeft genomen..." Alsof het aan God ligt dat deze beesten geen gezichtsvermogen meer hebben.
Hiermee valt hij door de mand. Hij heeft blijkbaar nog steeds het onjuiste beeld van creationisten, dat ze niet 'geloven' in natuurlijke selectie. Dit principe is echter nooit een probleem geweest. Natuurlijke selectie is een door God gegeven wetmatigheid die variatie binnen de door Hem geschapen soorten mogelijk maakt. Zie bijvoorbeeld Handelingen 17:24-26, waar staat dat alle volken zijn voortgekomen uit één mens. En zie maar eens hoe verschillend mensen kunnen zijn. Deze salamanders zijn hun ogen kwijtgeraakt doordat ze die in het donker niet meer nodig hadden. Net zoals blanke mensen minder pigment en donkere mensen meer pigment gingen aanmaken doordat ze in een zonniger of minder zonnig klimaat terecht kwamen. Het wel of niet voorkomen van bepaalde eigenschappen wordt eenvoudig veroorzaakt doordat bepaalde genen wel of niet tot uitdrukking komen. Zelfs Richard Dawkins (die ondertussen beter zou moeten weten) vraagt zich nog af waarom God "salamanders met rudimenten van ogen" zou maken. Dan had Hij toch net zo goed blinde salamanders kunnen maken? Waarom Hitchens Dawkins om een reactie vroeg en niet iemand van een prominente creationistenorganisatie is tekenend.
Hitchens gaf openlijk toe dat hij zelf niet in staat was om iets meer te zeggen over de vorming van lichtgevoelige cellen, oogvlekken en lenzen. En dat van een prominente atheïst.

Voor iemand die ons het licht in de ogen niet gunt is hij wel erg kortzichtig (Sorry, ik kon het niet laten). Het is duidelijk dat hij de argumenten van creationisten niet goed kent. Hitchens lijkt mensen belachelijk te willen maken die geloven dat soorten altijd geweest zijn wat ze nu zijn. Zonder enige nuance schaart hij die onder 'de creationisten'. Zoals hierboven reeds gezegd, is dit een kortzichtige gedachtegang, die alleen gebruikt wordt om de tegenstander voor gek te zetten. Ik ken geen creationisten die zo denken. Binnen het creationistisch denkkader is juist heel veel ruimte voor variatie. Creationisten geloven echter wel dat basisgroepen zoals appels nooit sinaasappels zullen voortbrengen (bij wijze van spreken). Paarden blijven paarden, rozen blijven rozen, honden blijven honden. Het leven op aarde is zo gemaakt dat het voortbrengt 'naar zijn aard' (Genesis 1:11,12,21,24,25). Binnen de basistypen die God schiep kan wel variatie voorkomen. Het zal echter nooit gebeuren dat een nieuwe soort ontstaat door spontane toevoeging van informatie, die er voorheen niet was. Zelfs al zou er een tijdsbestek van miljoenen jaren beschikbaar zijn geweest. Het gebruik van ogen in een omgeving zonder licht kost alleen maar energie, dus is het logisch dat de salamanders hun ogen na verloop van tijd zijn kwijtgeraakt. Zo werkt natuurlijke selectie. Het heeft een functioneel voordeel voor de nakomelingen om geen energie te verspillen aan een gezichtsvermogen. God heeft ze oorspronkelijk wel goed geschapen: met ogen. Het vermogen om zich aan te passen aan de omgeving wordt vaak gebruikt als argument dat evolutie alle soorten heeft voortgebracht. Toch is het juist een bewijs van goed ontwerp. Stel dat je een computerprogramma installeert dat zich automatisch aanpast aan het besturingssysteem van je computer, ongeacht of het nu DOS, MAC, UNIX, Windows, Linux, OS2, of wat dan ook is. Dat bewijst alleen maar dat het een zeer goed ontworpen programma is. Programmeurs zullen dit kunnen beamen. Dan is het toch absurd om te beweren dat de salamanders een bewijs zijn van slecht ontwerp of zelfs dat God niet bestaat? Hitchens geeft duidelijk blijk van een slechte kennis van het Bijbelse wereldbeeld. Zijn kinderlijke retoriek ten spijt, en hoe frustrerend het ook is om verkeerd begrepen te worden, laten wij christenen niet vergeten dat hij, en velen met hem, onze gebeden nodig hebben. Laten we bidden dat het bolwerk achter dit wereldbeeld vernietigd wordt en ze de Ene zullen ontmoeten die hen het licht in hun ogen geschonken heeft.

Het vorige artikel was nog niet af of ik hoorde van een programma dat History Channel 5, 6 en 10 augustus zal uitzenden, waarin de evolutie van het oog zal worden behandeld. De beschrijving van het programma geeft al heel wat stof tot nadenken:


Ze zijn de meest bruikbare en dominante uitvindingen van evolutie. Vijfennegentig procent van alle levende wezens zijn uitgerust met ogen en ze komen in vele verschillende vormen voor. Leer hoe de voorouders van kwallen mogelijk de eersten waren die lichtgevoelige cellen evolueerden. Ontdek hoe dinosauriërs ogen evolueerden die ze hielpen om succesvolle jagers te worden. En leer ten slotte hoe primaten unieke aanpassingen voor hun ogen evolueerden, die ze in staat stelden om hun nieuwe leefomgeving beter te kunnen benutten en hoe het vermogen om kleuren te zien hen hielp om voedsel te vinden.

Het menselijk oog is enorm gecompliceerd – een perfect en onderling gerelateerd systeem van ongeveer 40 individuele subsystemen, inclusief het netvlies, de pupil, de iris, het hoornvlies, de lens en de optische zenuw. Het netvlies, bijvoorbeeld, heeft ongeveer 137 miljoen speciale cellen die op licht reageren en een bericht naar de hersenen sturen. Ongeveer 130 miljoen van de cellen lijken op staven en zorgen voor zwart-wit visie. De andere zeven miljoen zijn kegelvormig en zorgen ervoor dat we kleur zien. De cellen van het netvlies ontvangen licht-impressies, die vertaald worden door electrische pulsen en via de optische zenuw naar de hersenen verzonden worden. Een speciaal onderdeel van de hersenen, de visuele cortex genaamd, interpreteert de pulsen in termen van kleur, contrast, diepte, etcetera, waardoor we de “foto’s” van onze wereld kunnen zien. Het is ongelooflijk dat het oog, de optische zenuw en de visuele cortex compleet onafhankelijke en afgescheiden subsystemen zijn. En toch ontvangen, bezorgen en interpreteren zij gezamenlijk tot 1.5 miljoen pulsberichten per seconde! Het zou tientallen Cray supercomputers kosten, perfect geprogrammeerd en zonder gebreken samenwerkend, om zelfs maar in de buurt te komen van zo’n prestatie.

Meer lezen: Het Menselijk Oog:

De Atacama woestijn in Chili is een van de droogste plekken op aarde. Er valt hooguit 1 mm regen per jaar. Maar wetenschappers hebben zojuist een grot ontdekt waar water in staat, lezen we op Live Science. Hoe komt dat water daar?
Een van de grotten die onderzocht zijn bevat zelfs een grote hoeveelheid fossielen. Honderdduizenden botten waren zichtbaar in de wanden van de grot (zie plaatje). De botten waren vermengd met boomtakken. Deze dingen wijzen op een vochtig klimaat dat daar in het verleden geheerst moet hebben. Volgens het onderschrift zijn de botten van hoefdieren (grazende dieren dus). Dan moet er ook gras gegroeid hebben in die omgeving.


De reden dat deze grotten onderzocht worden is omdat het SETI instituut (die zoeken naar buitenaards leven) wil weten hoe de grotten op Mars moeten worden bekeken. Ze hopen daar namelijk leven te vinden, maar ze willen eerst weten met welke instrumenten en hoe ze die grotten het beste kunnen onderzoeken.
Of er leven op Mars is valt nog te bezien, maar in de Atacama woestijn was in ieder geval volop leven. Wat het team nu probeert te bepalen is of de botten daar door prehistorische mensen gedumpt zijn of dat ze het gevolg zijn van een grote overstroming. Ze waren in ieder geval verbaasd over de immensheid van de afzetting.

Wetenschappers zijn erin geslaagd om een flexibele optische sensor te maken die op een gebogen oppervlak kan worden bevestigd. Dit maakt een totaal nieuwe manier van fotograferen en filmen mogelijk. De techniek is afgekeken van de natuur.


Het menselijk oog heeft een beeldsensor die gebogen is, waardoor er vrijwel geen vervorming van het beeld optreedt. Dit hebben camerafabrikanten tot nu toe nog niet voor elkaar gekregen. Nu wordt er in Nature¹  melding gemaakt van een nieuwe technologie. In de beschrijving van de publicatie staat dat het menslijk oog een opmerkelijk optisch instrument is, met vele aantrekkelijke ontwerpkenmerken, zoals de gekromde vorm van de detector. Het oog is ook in staat om met behulp van betrekkelijk weinig afzonderlijke componenten een heel breed gezichtsveld op te nemen, waarbij weinig vervorming optreedt. Ze vermelden dat een dergelijke configuratie met de huidige technologie zeer moeilijk voor elkaar te krijgen is. Door de optische sensors buigzaam te maken kan deze techniek verbeterd worden. Dit resulteert in toepassingen die tot nu toe nog niet mogelijk waren. In een ander rapport in Nature,² merkt een wetenschapper op dat huidige technieken ook last hebben van ongelijkmatig verdeelde lichtsterkte. Met de nieuwe techniek wordt ook dit probleem opgelost.
Wat kunnen we van deze uitvinding verwachten? Er zullen zeer compacte medische instrumenten voor kijkoperaties komen. We kunnen denken aan ultracompacte camera's met betere resultaten in bijvoorbeeld mobieltjes, laptops en andere gadgets. Maar ook camera's die een 'fisheye' blikveld van 360 graden hebben. Uiteraard wordt er ook gelijk aan toepassingen in het leger of bij geheime missies gedacht.
De UK Telegraph noemt de mogelijke toepassing van dit soort elektronica in het menselijk lichaam; denkend aan de cyborgs uit sciencefiction verhalen.
Zie ook het bericht op Science Daily.

"Juichen zit in menselijke genen," lazen we vandaag in een artikel op de nieuwssite Nu.nl. "Het overwinningsgebaar waarbij atleten twee handen in de lucht steken, zit ingebakken in de mens." Amerikaanse onderzoekers zijn tot deze conclusie gekomen door blinde sporters te bestuderen. Blinde atleten tonen na een overwinning precies dezelfde lichaamstaal als atleten die wel kunnen zien: hoofd omhoog, borst naar voren, handen in de lucht. Deze dingen kunnen ze niet afgekeken hebben, omdat velen van hen al sinds hun geboorte blind zijn.

Dit heeft de onderzoekers ertoe gebracht te geloven dat dit universele, aangeboren gebaren zijn. Lichaamstaal die bij het verliezen hoort lijkt overigens niet aangeboren te zijn, maar eerder cultuurgebonden. Sporters uit westerse landen tonen na een nederlaag minder vaak gebaren van schaamte. Mogelijk komt dit door de meer individualistische cultuur in het westen.
Tot zover ging het artikel netjes over feiten en logische conclusies. Maar toch bleef een korte evolutionistische geloofsbelijdenis niet uit: "De psychologen beschouwen het juichen met twee handen in de lucht als een 'dierlijke' manier om dominantie te tonen, die we hebben geërfd van onze aapachtige voorouders."

Ze zochten naar dinosaurusbotten, maar ze vonden menselijke skeletten en artefacten. Dit lezen we in artikelen van National Geographic en de Los Angeles Times.  Een gedeelte van de Sahara dat nu ook wel de "Groene Sahara" genoemd wordt, was duizenden jaren geleden een vruchtbaar landschap met veel water, bomen en bloemen. De gevonden skeletten duiden op de aanwezigheid van mensen uit twee verschillende stammen. De oudste stam bestond uit grote mensen van rond de 2 meter, die duidelijk zeer gespierd waren. De stam die er volgens de onderzoekers ongeveer 1000 jaar later gebivakkeerd heeft, bestond uit mensen die wat kleiner van stuk waren. De voorwerpen die bij de begraafplaats gevonden zijn, duiden op vissende en jagende mensen.


Er zijn ongeveer 200 graven gevonden, waarvan er één een aandoenlijk tafereel laat zien; een stille getuige van een tragisch voorval: "Een vrouw, mogelijk een moeder, en twee kinderen, te ruste gelegd met de handen in elkaar, armen naar elkaar toe, op een bed van bloemen." Dat ze op bloemen gelegd zijn is af te leiden uit de pollen die eronder gevonden zijn. We kunnen alleen maar gissen wat er aan deze begrafenis vooraf gegaan is. (Klik op het plaatje voor een uitvergroting.)
Het gebied, dat officieel Gobero heet, is voor het eerst ontdekt in 2000 door Paul Sereno (Univeriteit van Chicago) en zijn team. Ze hebben de resultaten van het onderzoek gepubliceerd in PLoS ONE na een aantal seizoenen van opgravingen.¹  Het Belgische dagblad De Standaard heeft er een Nederlandstalig artikel over. Hierin lezen we dat in diezelfde omgeving ook fossielen zijn gevonden van (naar evolutionistische tijdrekening) 110 miljoen jaar oud. In het artikel lopen perioden van 10.000 jaar en 110 miljoen jaar geleden schijnbaar door elkaar heen. Het is ook een beetje vreemd gegaan. Sereno was op zoek naar dinosaurusbotten, toen hij tot zijn grote verbazing en verrassing op de menselijke resten stuitte. Hij vond in de regio ook een bizarre, koeachtige dinosaurus, genaamd Nigersaurus en een 'superkrokodil', ter grootte van een bus, aldus National Geographic.

                  Exploderende chromosomen

Voordat een cel deelt moet al het DNA goed worden gekopieerd en ingepakt tot de bekende X-vormige chromosomen. Professors aan de universiteit van Chicago maakten Science Daily duidelijk dat dit lijkt op het "inpakken van een complete garderobe in een schoenendoos". De cel heeft daarbij echter een extra probleempje. Het hele DNA is negatief geladen, waardoor het zichzelf afstoot; het wil dus niet echt lekker opgerold worden. In meercellige organismen wordt dit probleem opgelost doordat er een soort neutraliserende moleculen zijn (histonen genoemd), waar het DNA omheen gekruld wordt. Hierdoor worden nucleosomen gevormd, die worden opgerold en nog eens opgerold, zodat de chromosoomvormen ontstaan. Een klasse van algen (de dinoflagellaten) gebruikt een andere methode: ze neutraliseren de negatief geladen DNA strengen met positief geladen ionen van calcium en magnesium. Het team van onderzoekers was verbaasd over deze uitzondering op de regel. Ze vroegen zich af of "dit misschien de eerste en erg efficiënte stap in de richting van het neutraliseren van het DNA was, lang voordat histonen in het spel kwamen."
Dat statement was echter niet meer dan een suggestie, want het verklaart niet waarom dinoflagellaten veel meer DNA hebben dan mensen.
Een interessant detail is de manier waarop ze ontdekten dat de algen van deze ionen gebruik maken. Toen de wetenschappers de positief geladen ionen uit het DNA van de algen verwijderden, gebeurde er iets dramatisch: de chromosomen explodeerden.

               Gekko was 40 miljoen jaar eerder al gekko

Het klinkt allang niet zo gek meer. Alweer een beestje dat er bij zijn allereerste verschijning precies zo uitzag als zijn huidige soortgenoten. Deze keer is het een gekkopootje in amber dat de gemoederen bezighoudt. Volledig gekko, 40 miljoen jaar ouder dan het oudste gekkofossiel tot nu toe. Amber is het gefossiliseerde boomsap dat wereldwijde bekendheid kreeg door de Jurassic Park films. Een beestje, gevangen in amber, vervolgens begraven onder een laag sediment, blijft zeer goed bewaard. Het stukje amber met de gekkovoet wordt op 100 miljoen jaar oud geschat. Volgens evolutionisten kwamen de gekko's na de dino's. Door deze vondst zijn ze genoodzaakt te geloven dat het beestje 35 miljoen jaar samen met dinosauriërs geleefd heeft. Het voetje heeft dezelfde structuur als die van hedendaagse gekko's, waardoor ze het wonderlijke Spidermanvermogen hebben om zich vertikaal en zelfs ondersteboven, bijvoorbeeld langs het plafond, voort te bewegen. De onthulling vinden we op Science Daily, waar men nu beweert "dat gekko's zeker al 100 miljoen jaar geleden in Azië waren en dat ze tegen die tijd al hun bizarre voetstructuur hadden geëvolueerd." Het gaat volgens de ontdekkers om een jong exemplaar, dat ongeveer 30 cm lang had kunnen worden. Vergelijkbaar met hedendaagse soorten. Volgens het artikel is het niet precies bekend hoe oud deze diergroep is, of wanneer ze hun plakvoetjes kregen. Maar kan men aan dit fossiel zien dat gekko's deze eigenschap aan evolutie te danken hebben? Niet direct natuurlijk. Het exemplaar is 100% gekko en het enige verschil is de veronderstelde 100 miljoen jaar, waarmee de gekko ook nog eens 40 miljoen jaar verder terug geplaatst moet worden op hun tijdlijn. Hoe deze ontdekking dan ook "meer licht" moet werpen op "de evolutie en de geschiedenis" van deze "oeroude hagedissen", zoals we in het artikel lezen, is niet duidelijk.

             Loopvogels onafhankelijk geëvolueerd?

Loopvogels, zoals de Afrikaanse struisvogels, de Australische kasuarissen en emoes, de Nieuw-Zeelandse kiwi's en de Zuid-Amerikaanse Nandoes, zijn volgens een artikel op Science Daily niet aan elkaar verwant. Er was geen niet-vliegende gemeenschappelijke voorouder. Ze hebben hun vermogen om te vliegen onafhankelijk van elkaar verloren, door wat wetenschappers "parallelle evolutie" of "convergente evolutie" noemen. Dit zou ook betekenen dat emoes nauwer verwant zijn aan vliegende vogels dan struisvogels, ook al lijken ze er veel op. Het 'oude' evolutionistische idee moet hierbij het onderspit delven. Volgens het artikel werden loopvogels vroeger gezien als een "schoolboek voorbeeld" van allopatrische soortvorming, waarbij uit een bepaalde soort verschillende andere soorten voortkomen die "verdere evolutionaire verandering" ondergaan, waardoor ze uiteindelijk heel verschillend worden van elkaar. De niet-vliegende voorouder zou op het fictieve oercontinent Gondwana gewoond hebben, dat opsplitste in Afrika, Zuid-Amerika, Australië en Nieuw-Zeeland. De nakomelingen zouden daarna hun karakteristieke vormen gekregen hebben. Bij de nieuwe analyse - deel van het "Assembling the Tree of Life" (ATOL) project van de National Science Foundation - wordt gesuggereerd dat de vooroudervogels na het opbreken van Gondwana naar hun respectievelijke continenten vlogen, alwaar ze onafhankelijk van elkaar hun vermogen om te vliegen verloren. Hierdoor ontstaan volgens het artikel nieuwe vragen, zoals: "Waarom evolueerden deze vogels in zulke overeenkomstige organismen, in zulke verschillende milieus?"