Wat hebben motten en ribkwallen met elkaar gemeen?
Ze zetten wetenschappers voor een groot raadsel.
De grootste uitdaging is nog wel het verenigen van deze wonderen van vernuft met een naturalistisch wereldbeeld.
Hoe zou dit vanzelf moeten zijn ontstaan?




1) De mot: Hij weegt niet meer dan een blaadje papier, maar hij doet dingen die je een blaadje papier niet zult zien doen. Hij kan in het donker navigeren en in een paar nachten, met een snelheid van meer dan 50 kilometer per uur, over een afstand van 300 km precies de juiste plek vinden waar hij naartoe moet. Science Daily heeft een artikel over migrerende motten, die hoog in de lucht vliegen en lange afstanden afleggen om bij hun broedplaats te komen. Ze schijnen de juiste dag uit te zoeken om te gaan vliegen, teneinde de wind in hun voordeel te kunnen gebruiken. Dat is op zich nog niet zo bijzonder, maar wat de onderzoekers echt verbaasde was dat de motten niet aan de wind overgeleverd waren. De windrichting hoeft niet precies zo te zijn dat ze naar hun doel worden geblazen, want hoewel ze de wind gebruiken om hun snelheid te verhogen, komen ze ook op hun bestemming als de wind niet helemaal meezit. Ze compenseren tijdens hun vlucht en moeten dus beschikken over een soort kompas, vergelijkbaar met dat van migrerende vogels.

2) De ribkwal: Deze wonderbaarlijke wezens geven licht, hebben weefsels, ingewanden en een zenuwstelsel en zijn in 'honderden miljoenen jaren' niet veranderd (lees dit artikel van vorig jaar april nog maar eens). Als Darwins 'Stamboom van het Leven" al aan het verwelken was, is hij nu echt aan het verrotten. Aan de basis van de boom had het meest simpele leven moeten zitten, maar PhysOrg brengt ons een ander scenario. Wetenschappers kwamen, gebruik makend van meer dan 100 computers, tot de "schokkende conclusie" dat niet de sponsdieren, maar de ribkwallen de 'oudste' complexe levensvormen zijn. Het is "zo schokkend dat we in eerste instantie dachten dat er iets helemaal fout gegaan was", zei Casey Dunn, woordvoerder van het onderzoeksteam. "De aanwezigheid van de relatief complexe ribkwal aan de basis van de stamboom van het leven, doet vermoeden dat het eerste dier waarschijnlijk complexer was dan voorheen werd gedacht," aldus Dunn. De sponsdieren werden als de eerste meercellige levensvormen gezien, maar dat een in verhouding zeer complex dier als de ribkwal die positie gaat innemen is hoogst opmerkelijk. Een artikel op Science Daily liet Dunn verder aan het woord voor een evolutionistische verklaring. Volgens hem zouden de ribkwallen onafhankelijk hun eigen complexiteit hebben ontwikkeld, of de sponzen zijn in de loop der tijd minder complex geworden. In het artikel worden we ervan verzekerd dat de vroegste ribkwallen er heel anders uitzagen, al klaagt Dunn wel over het gebrek aan fossiel bewijs hiervoor. (Zie nogmaals het artikel van 3 april 2007).

Een artikel op nu.nl laat geen twijfel bestaan: "De oudste nog levende boom is een 9550-jarige Spar. De naaldboom staat in het Centraal-Zweedse district Dalarna..." Ja, want onderzoekers "hebben de exacte leeftijd van de spar vastgesteld door koolstof in het hout te analyseren." Dus daar kunnen we niet meer omheen.

De aarde is toch ouder dan 6000 jaar en we kunnen het verslag van Genesis met een korreltje zout nemen. Of niet? God weet zelf toch wel hoe Zijn schepping in elkaar zit? De feiten van de natuur kunnen Gods woorden daarom niet tegenspreken. Het scheppingsverhaal in Genesis en de daarop volgende geslachtsregisters laten niet toe dat de aarde veel meer dan 6000 jaar oud is. Het lijkt echter vast te staan: de C-14 methode is een beproefde manier om de ouderdom van eens levende organismen te bepalen. Daar zijn de meningen echter over verdeeld. De C-14 methode is gebaseerd op het principe van radioactief verval. Een bepaald percentage van het koolstof in de natuur is radioactief. Normaal heeft een koolstofatoom 6 protonen en 6 neutronen. Radioactief koolstof heeft 6 protonen en 7 neutronen (C-13) of 8 neutronen (C-14). Een radioactief koolstofatoom 'vervalt' vanzelf naar N-14 (een neutron verandert in een proton) en de snelheid van dat verval is bekend: na 5730 jaar is de helft van het C-14 verdwenen. Nog eens 5730 jaar en de helft van die helft is ook verdwenen. Zo kun je theoretisch uitrekenen hoe lang geleden een organisme is gestopt met het opnemen van C-14. Mits je precies weet hoeveel C-14 er aanwezig was aan het begin van het proces en mits dat proces altijd met dezelfde snelheid gegaan is. (Men meet eigenlijk de verhouding tussen C-14 en C-12) Maar daar zit hem nu net de kneep. Elk levend organisme neemt koolstof op, dus ook het radioactieve C-14. De hoeveelheid die opgenomen wordt is voor elk levend organisme even groot. Wanneer het organisme sterft, stopt de opname van koolstof (dus ook van C-14) en zal de hoeveelheid C-14 gaan afnemen (vervallen). Het probleem zit hem nu in de aannames. Men weet namelijk niet hoeveel C-14 er oorspronkelijk in de boom en in de atmosfeer zat. (De wetenschappers hebben overigens niet de leeftijd van een afzonderelijke boom bepaald maar van een wortelstelsel - zie dit artikel.) Men weet ook niet of de C-14 in het dode materiaal altijd even snel vervallen is. De delen van het wortelstelsel die de hoogste ouderdom opleveren kunnen stammen uit een tijd dat de wortels een veel kleinere hoeveelheid C-14 opnamen dan vandaag de dag het geval is. Als je aanneemt dat de opgenomen hoeveelheid C-14 over de gehele leeftijd van de wortels hetzelfde gebleven is, schat je ze veel te oud. Als het verval ergens in de afgelopen tijd sneller is gegaan (bijvoorbeeld tijdens de extreme omstandigheden van een wereldwijde overstroming: de zondvloed), dan schat je de wortels uiteraard ook te oud. In een Bijbels model was de hoeveelheid C-14 in de atmosfeer voor de zondvloed (in verhouding tot C-12) vele malen kleiner dan nu het geval is, omdat de aarde onder andere door een sterker magnetisch veld werd beschermd tegen de kosmische straling die de aanmaak van C-14 veroorzaakt. Als je gelooft dat de verhouding altijd hetzelfde geweest is, houd je dus geen rekening met extreme veranderingen die de aarde volgens de Bijbel heeft doorgemaakt. Een wortelstelsel zou een zondvloed kunnen overleven door, na losgewoeld te zijn, rond te drijven en zich naderhand weer ergens te nestelen. Ook vulkaangassen kunnen invloed hebben op de gemeten 'ouderdom'. Vulkaangassen bevatten ook kooldioxide, maar daarin is de koolstof niet radioactief. Tijdens de zondvloed moet er ook veel vulkanische activiteit geweest zijn, waardoor er veel niet-radioactief koolstof in de atmosfeer terecht gekomen is. Dat maakt het heel aannemelijk dat er een tijd lang in verhouding veel minder C-14 in de atmosfeer zat. Bomen zullen in die periode ringen gevormd hebben die veel ouder lijken dan ze zijn. Daar komt nog bij dat er voor de zondvloed veel meer koolstof in levende organismen geweest moet zijn, gezien de enorme hoeveelheid gefossiliseerd materiaal die nu in de aardlagen begraven ligt. De interpretatie van wat je meet is dus afhankelijk van wat je gelooft met betrekking tot vervlogen tijden. Sterker nog: de C-14 methode geeft ons vandaag de dag sterke aanwijzingen dat de aarde jong is. Zie ook dit artikel van Mike Riddle voor verdere studie (Engelstalig)

Een vogelverschrikker omver gooien is niet zo moeilijk, maar wat nu als ze zo levensecht zijn dat je ze niet herkent als vogelverschrikkers (zie de lariedetector voor het 'vogelverschrikker' argument). De Intelligent Design beweging wordt regelmatig ten onrechte belachelijk gemaakt door naturalisten, maar de doorsnee leek doorziet hun argumenten vaak niet. Je zou ook verwachten dat in wetenschappelijke (lees: objectieve) documenten verschillende uitgangspunten die gebruikt worden bij het zoeken naar verklaringen (ID en naturalisme bijvoorbeeld) een eerlijke kans krijgen.

Beter nog: dat de tegenstander van jouw standpunt ook zijn zegje kan doen. Echter, geen van beide benaderingen vinden we in de meest recente editie van Nature, waarin Matthew Bennett and Jeff Hasty Intelligent Design alleen maar in een negatief daglicht stellen.¹
De twee wetenschappers beschouwden een experiment dat beschreven wordt in hetzelfde nummer, waarbij een team van Europese genetici een genetisch netwerk hadden gemanipuleerd om te zien hoe dit de 'evolutie' (lees: verandering) van de genen zou beïnvloeden. Ze lieten eiwitten met elkaar reageren die dat normaal niet zouden doen.²  Als je het woord 'evolutie' leest wordt overigens niet altijd gepraat over het evolueren van een vis in een reptiel, maar een onbevangen lezer zou dat verband wel kunnen leggen (wat meestal ook gebeurt - en ook in de wetenschappelijke lectuur is niet altijd duidelijk wat men op een bepaald moment precies bedoelt met 'evolutie'). Er ontstonden bij het experiment geen nieuwe structuren, functies of organellen. Ze bevestigden alleen "de mogelijkheid dat organismen kunnen evolueren door de architectuur van hun genetische netwerk te veranderen." Dus van 'macro evolutie' was zeker geen sprake. Bennett en Hasty vonden dit echter een prachtige aanleiding om ID een "populaire misvatting onder de tegenstanders van de evolutietheorie" te noemen. Volgens hen was met dit experiment bewezen dat er niet zoiets bestaat als 'onherleidbare complexiteit'. Deze term is door Michael Behe voor het eerst gebruikt in zijn boek Darwin's Black Box. Het houdt in dat sommige biologische structuren zo ingewikkeld in elkaar zitten dat ze onmogelijk zonder bewust, intelligent ontwerp kunnen zijn ontstaan. De twee vonden de vergelijking met klokken en elektronische circuits maar belachelijk, want die zijn er toch voor gemaakt om vervangen te moeten worden wanneer ze kapot gaan. Zo werkt de economie. Nee, biologische 'machines' worden alleen maar zo genoemd omdat het ter wille van de 'instructie' af en toe wel handig is om ze zo te zien. De natuur kan het zich niet veroorloven om bij de eerste de beste deuk total loss te zijn. Organismen moeten "willekeurige mutaties, verwijderingen en recombinaties kunnen verdragen." Het experiment toonde volgens hen aan "hoe robuust de genetische code kan zijn."

Waar eindigen de feiten en begint de fictie? Bijvoorbeeld in de volgende artikelen over sterren in een gaswolk: BBC News en Galex. Een vergelijkbare situatie vinden we in artikelen over de evolutie van de placenta: Science Daily en Live Science. Je zou beide gevallen kunnen zien als een 'kip en ei verhaal': wat was er eerder de ster of de nevel, de placenta of het ei?

Volgens de onderzoekers van een sterrenstelsel, M83 genaamd, worden er in de rand van het stelsel jonge sterretjes geboren. Dat is een aanname, niemand kan dichtbij genoeg komen of lang genoeg wachten om de sterren te zien vormen. Overigens bevat naar hun eigen zeggen elke pixel in de foto mogelijk honderden tot duizenden sterren. Wat maakt ze er dan zo zeker van dat daar sterren zijn, laat staan geboren worden? Vervolgens verbazen de wetenschappers zich erover dat het in de rand van het stelsel gebeurt, waar ze het helemaal niet verwacht hadden. Er zou daar niet genoeg materiaal zijn voor nieuwe sterren. Toch vonden ze daar het 'spul' waarin sterren volgens hen gevormd worden. Toen kwam de pure fictie: "De astronomen speculeerden dat de jonge sterren die gezien zijn in de uiterste regionen van M83, gevormd konden zijn onder omstandigheden die lijken op die van het vroege universum, een tijd dat de ruimte nog niet verrijkt was met stof en zwaardere elementen. Maar dit proces wordt niet goed begrepen." Ja, nogal wiedes. Het ontstaan van sterren is niet iets dat wordt waargenomen, maar wordt geacht plaats te vinden. Dus worden er manieren verzonnen waarop het 'zou kunnen' plaatsvinden. Toch hoor je dan een wetenschapper zeggen: "Het is absoluut verbijsterend dat we zo'n enorme hoeveelheid jonge sterren vinden..." Plotseling is het geen vraag meer, maar een weet.
  Dan die placenta's en eieren. Wetenschappers (en journalisten) gebruiken de term "vinden" en "ontdekken" regelmatig in verband met dingen die eigenlijk slechts theorie zijn. Zo ook hier. "Zij ontdekten dat de placenta in twee verschillende stadia ontwikkelt. In het eerste stadium... activeren de cellen van de placenta hoofdzakelijk genen die zoogdieren gemeen hebben met vogels en reptielen. Dit doet vermoeden dat de placenta oorspronkelijk geëvolueerd is door genen die een nieuwe bestemming kregen en die door de vroege zoogdieren geërfd zijn van hun directe voorouders toen ze 120 miljoen jaar geleden verschenen." De placenta is volgens hen ontstaan uit het vlies aan de binnenkant van een eierschaal. Zo stappen ze over van een ontdekking naar pure speculatie. In het tweede stadium gaat de ontwikkeling per soort anders. Logisch, zeggen ze, omdat elk dier een andere set genen "nodig heeft". Is het 'nodig hebben' dan gekoppeld aan de evolutie ervan? Ja, want "een zwangere orka heeft andere dingen nodig dan een muis, waardoor ze met verschillende hormonale oplossingen moesten komen om hun problemen op te lossen." Dus evolutie 'verzon' oplossingen... Ik dacht dat een proces niet kon denken... Maar, dit is blijkbaar toch de verklaring, want die twee verschillende zwangerschappen hebben toch echt verschillende placenta's nodig. De onderzoekers hebben echter niets zien evolueren, ze nemen het gewoon aan. De verhalen over hoe het gegaan zou zijn worden erbij verzonnen. De zoogdieren "vonden" gewoon nieuwe manieren om dezelfde genen te gebruiken. Toch zul je ze regelmatig horen zeggen dat ze geen idee hebben hoe het precies gegaan is. "Wetenschappers hebben ook geen idee, voor zover het evolutie betreft," lezen we aan het begin van het artikel van Live Science, maar verderop: "De placenta is zo'n verbazingwekkend complexe structuur, en het komt alleen bij zoogdieren voor, maar we hadden geen idee wat de evolutionaire oorsprong was." Nu wel dan? "Er is nog veel onbekend. De placenta van zoogdieren vindt zijn oorsprong in een cel... waar dat type cel vandaan kwam kunnen we slechts raden. Dus blijven we zoeken naar iets in het genoom, om een begrip te krijgen van hoe het tot stand is gekomen."

"Orchideeën kunnen beschouwd worden als het toppunt van plantenevolutie," schreven David Roberts [Royal Botanic Gardens, Kew] en Kingsley Dixon [Kings Park and Botanic Garden, Australie] in Current Biology.¹  Maar sommige feiten die ze deelden met betrekking tot deze wonderbaarlijke planten, zijn lastig te passen in de evolutietheorie. Er zijn 880 geslachten en misschien wel 25.000 soorten. Ze vertegenwoordigen 6-11% van de bloeiende planten in de wereld. Darwin schreef er in 1862 een boek over, waarin hij schatte dat de hele aardbol in drie generaties bedekt zou zijn met orchideeën, als al hun nakomelingen zouden overleven. Ze produceren enorme hoeveelheden kleine zaadjes die door de wind over lange afstanden kunnen worden meegenomen en komen bijna overal op de wereld voor. Sommigen overleven in woestijnen, velen in de tropen en sommigen zelfs zonder vaste grond (op andere planten of bomen).

Bij sommigen vindt er geen fotosynthese meer plaats, omdat ze leven van hun gastheer. Er zijn er zelfs die een ondergronds bestaan leiden.
Orchideeën onderhouden een opmerkelijke symbiose met hun bestuivers. Sommigen belonen hun bestuivers met nectar, maar een derde van de soorten 'misleiden' hun bestuivers door ze te lokken zonder een beloning te geven. Er is een soort met een uitsteeksel dat op een stukje van een vrouwelijke wesp lijkt. Als er een mannetjeswesp op landt, wordt hij door de bloem op zijn rug gegooid, waarbij de stamper wordt bevrucht met het stuifmeel dat de wesp heeft verzameld. Orchideeën zijn vaak ook op een complexe manier afhankelijk van andere planten en schimmels. De diversiteit in grootte, vorm, leefomgeving en onderlinge afhankelijkheid is echt enorm bij deze plantengroep. En vanwege die diversiteit zijn orchideeën zeer geschikt voor onderzoek naar evolutie. Je zou dan ook verwachten dat er veel over bekend is. Roberts en Dixon noemden echter een aantal problemen:
 - De verwantschap met andere bloeiende planten uit de hoofdgroep waartoe ze behoren, kan niet echt goed bepaald worden.
 - Ze kunnen ook niet bepalen in welk deel van de wereld de planten oorspronkelijk moeten zijn ontstaan.
 - Er is niet voldoende fossiel bewijs. De enige fossiele overblijfselen van orchideeën zijn enkele stuifmeelklompjes die gevonden zijn op de rug van een bij, gevat in amber, waarvan men beweert dat het 76-84 miljoen jaar oud is. Maar die ouderdom is een aanname, gebaseerd op de veronderstelde ontstaansgeschiedenis van bijen.
 - Van het 'toppunt' van plantenevolutie zou je mogen verwachten dat ze zichzelf een stabiele plaats in het ecosysteem zouden hebben verworven. Echter, orchideeën "vallen triest genoeg onder de meest bedreigde van alle bloeiende planten." Een beetje vreemd voor een organisme dat gezien wordt als het toppunt van evolutionaire aanpassing.
 - Om de hoge mate waarin orchideeën 'verleiding' toepassen te verklaren zijn "vele hypothesen naar voren gebracht." Dit doet vermoeden dat het Darwinisme hier geen pasklaar antwoord op heeft.
  Kortom, er is nog steeds veel te leren over de orchideeën. We weten nu veel over patronen, maar wat nodig is voor een evolutionistische verklaring voor de oorsprong, is hoe de diversificatie precies werkt, aldus de schrijvers.

Mens ziet er over miljoen jaar zelfde uit als nu.

De mens zal er over een miljoen jaar nog altijd hetzelfde uitzien als nu. De evolutie van de mens als soort is als het ware gestopt, "omdat de drijvende krachten die er achter zitten - zoals natuurlijke selectie en spontane mutaties - niet langer een belangrijke rol in ons leven spelen". Dat is althans de visie van professor Steve Jones , een geneticus van het University College in Londen. Hij verwerpt daarmee meteen voorspellingen die eerder werden gedaan, als zou de mens in twee richtingen verder kunnen evolueren: ofwel tot een soort "intellectueel superwezen" ofwel tot een extreem dom wezen dat enkel nog goed zou zijn om televisie te kijken.

Bron: Het Laatste Nieuws van woensdag 8 oktober 2008 pag 9 (linksonder)

Moeten we hier nog een tekeningetje maken??Mensen veranderen dus niet meer. Geen gevleugelde mensen dus die deze vleugels door "micro-macro evolutie" krijgen toebedeeld dankzij spontane (lees willekeurige) mutaties. Miljarden mensen waar volop mutaties in plaatsvinden zullen dus over een periode van een miljoen jaar niet meer evolueren...Mooi is dat...een geneticus die eindelijk eens durft realistisch te zijn. De wetenschappelijke en visuele waarnemingen geven hem gelijk. Na de mens komen geen andere soorten en naast de mens staan andere soorten die volop kunnen variëren. dat is wat de bijbel ons vertelt: Elk naar zijn aard (soort)!

Ons DNA zit goed in elkaar. Een artikel op Nu.nl geeft ons wat interessante details. En ik vraag me af hoe mensen bij het lezen van deze dingen nog kunnen denken aan evolutie. De ruimtelijke organisatie van het DNA is een ongelooflijk complex gebeuren en is iets waar wetenschappers al tientallen jaren mee bezig zijn.
  DNA bestaat uit een aantal slierten met een totale lengte van wel twee meter en zit in een 'behuizing' (de celkern) van slechts een honderdste millimeter. Dat is net zoiets als proberen een draad van 4 kilometer in een knikker te proppen, aldus het artikel. "Bas van Steensel en zijn collega's van het Nederlands Kanker Instituut - Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis (NKI-AVL) in Amsterdam geven deze week de resultaten van hun onderzoek weer in het wetenschappelijk tijdschrift Nature." Van Steensel heeft al eens aangetoond dat het zogenaamde 'junk' (afval) in het DNA waarschijnlijk toch geen afval is, maar een belangrijke rol speelt bij het oprollen van de slierten (zie NRC.nl, waar ze aan deze verbluffende feiten toch nog een evolutie-draai weten te geven).
  Voordat de cel zich deelt, worden de slierten DNA opgerold, opgerold en nog eens opgerold totdat ze de karakteristieke X-vorm hebben. Dat zijn de vormen die we chromosomen noemen. Nu blijkt dat de binnenwand van de celkern bij de organisatie ook een belangrijke rol speelt. Uit het recente onderzoek "blijkt dat scherp afgebakende blokken met uitgeschakelde genen zich aan de binnenwand van de celkern binden."
  "De onderzoekers laten zien dat de DNA-keten in de menselijke celkern zich in delen aan de nucleaire lamina bindt. Dat is een netwerk van eiwitten aan de binnenkant van de celkern, dat dienst doet als kapstok. Zij ontdekten bovendien dat zich aan die lamina geen willekeurige stukjes DNA binden, maar zeer grote, duidelijk afgebakende blokken met daarin uitgeschakelde genen."
  Deze duidelijke afbakening van blokken DNA "doet vermoeden dat achter de organisatie van het DNA een gecodeerd bouwplan schuilgaat."
  Dat klinkt bekend he? Die zin zou zo van deze site kunnen komen, maar nee, hij komt rechtstreeks uit het artikel van Nu.nl. En hoe meer men ontdekt op dit gebied, hoe minder waarschijnlijk of aannemelijk het evolutieverhaal wordt. Van Steensel "vindt het een fascinerende gedachte dat de positionering van genen niet willekeurig is. Kennelijk worden genen die in een bepaald celtype geen functie hebben aan de rand van de kern geparkeerd en daar inactief gemaakt, terwijl de actieve genen zich in het midden van de kern bevinden."

In een artikel op Science News lezen we dat de bacterie die de pest veroorzaakt maar twee mutaties verschilt van zijn relatief onschuldige voorganger. Hieruit blijkt dat er niet veel voor nodig is om een bacterie gevaarlijk te maken. Biochemicus Michael Behe schreef in zijn boek The Edge of Evolution hoe onwaarschijnlijk het is dat twee mutaties samen een nieuwe functionaliteit opleveren. In dit geval is er echter geen nieuwe functionaliteit ontstaan, maar heeft de bacterie iets verloren, waardoor hij zich kwaadaardig gaat gedragen. De balans is blijkbaar heel makkelijk te verstoren. Maar waarom horen we nooit iets over mutaties die een nieuwe functie opleveren?

Een Professor in de biologie en geologie, Charles Marshall, heeft een nieuwe theorie gelanceerd, die moet verklaren waarom het 'vroege leven' zo snel is geëvolueerd van wezens met alleen maar zachte delen naar dieren met tanden en botten. Hij gelooft dat harde delen ontstonden uit de behoefte om van zich af te kunnen bijten, volgens een artikel van Science Daily. We hebben het wel vaker gehad over het 'plotseling' verschijnen van vrijwel alle belangrijke diergroepen. Dit wordt ook wel de 'Cambrische Explosie' genoemd, omdat die basis 'bouwplannen' al in één van de diepste aardlagen voorkomen: het Cambrium. (Volgens evolutionisten was dat 542 - 490 miljoen jaar geleden; geologisch gezien een vrij korte periode - derhalve een 'explosie'). Marshall beweerde al eerder dat 'noodzaak' (zoals de drang om te overleven) een goede drijfveer was voor evolutie. Maar is noodzaak alleen voldoende? Moet er geen intelligentie bij te pas komen om die noodzaak te interpreteren en er actie op te ondernemen? Hebben blinde, onintelligente cellenkolonies wel de behoefte om te overleven? Kan het ze wat schelen? En als die drang er dan toch is, waar komt dan de informatie vandaan om ogen, poten of tanden te ontwikkelen?
  Volgens Marshall was het "een toename van interacties tussen soorten, zoals predatie, waardoor een escalerend evolutionair proces gedreven werd, dat leidde tot de ontwikkeling van tanden, klauwen en een grote verscheidenheid aan kenmerken die we vandaag de dag onder de dieren van de aarde zien." Hij gelooft dat "... de explosie gedreven werd door het prille begin van interacties tussen volwassenen... Misschien de evolutie van kaken of ingewanden die groot genoeg waren, of de evolutie van iets als chitine, zodat ze konden bijten in plaats van alleen maar gemeen zuigen."
  Marshall erkende in ieder geval wel dat in het Cambrium alle hoofdgroepen zonder tussenvormen gevonden worden en noemde de Cambrische Explosie 'uniek'. Hij gebruikte een computerprogramma, waarin hij 6 genetische basisregels en 4 vormen van selectiedruk op een "eenvoudige voorouder" losliet. Het model produceerde 20 verschillende typen die volgens het artikel door onderzoekers werden teruggevonden in het fossielenverhaal; wat dat dan ook moge betekenen. Er werd niet vermeld hoe die 'typen' eruit zagen en wat de overeenkomsten met de realiteit waren. De vraag is echter in hoeverre computerprogramma's gezien kunnen worden als een betrouwbare weergave van wat er in het verleden gebeurd is. Je kunt met een computer immers elke denkbare (fictieve) situatie creëren die je wilt. En in hoeverre kun je de uitkomst van het programma vergelijken met levende wezens, die vele malen complexer zijn? Dit brengt ons opnieuw bij de vraag hoe een noodzaak kan leiden tot nieuwe functionaliteit.

Deze of genen? 

Regelmatig komen er onderzoeksresultaten naar voren die veel beter passen in een Bijbels wereldbeeld dan in een naturalistisch wereldbeeld. Dit zien we ook weer in een aantal recente artikelen van Science Daily.



  Artikel 1: Wetenschappers hebben altijd aangenomen dat de pauwmevrouw zich meer tot de pauwmeneer aangetrokken voelt naarmate hij 'mooier' is. Mooiere mannetjes worden gekozen, minder mooie mannetjes sterven uit en de pauw wordt gedurende miljoenen jaren van evolutie steeds 'mooier'. Maar we weten helemaal niet of de pauwmevrouw al dat moois van de pauwmeneer ziet. Wetenschappers aan de universiteit van Uppsala ontdekten roet in het eten van die evolutionistische veronderstelling. Want in 39% van de gevallen die ze bestudeerden namen de vogels kleuren anders waar dan wij. Deze resultaten betekenen dat onderzoeken met betrekking tot seksuele selectie in meer dan een derde van de gevallen anders moeten worden geïnterpreteerd omdat men er vanuit ging dat vogels hetzelfde zien als wij. Zou het ook kunnen zijn dat pauwen gewoon altijd mooi geweest zijn? Of zelfs mooier? Zie ook het gedeelte over de pauw. Het is veel waarschijnlijker dat God de pauw zo mooi gemaakt heeft zodat wij ervan kunnen genieten.
  Artikel 2: Een moleculaire machine, genaamd myosine-2, die in onze spieren verantwoordelijk is voor de samentrekkende beweging, komt in twee diersoorten voor die evolutionair gezien uit totaal verschillende takken voortkomen: de kalkoen en de Sint Jakobsschelp. In mensen komt dit motoreiwit ook voor en zou ernstige ziekte veroorzaken, of zelfs de dood, wanneer er ook maar iets aan zou mankeren. In het kerstmaalgevogelte heeft het een andere functie dan in het zeebanketschelpje, maar de structuur is hetzelfde. De ontdekking werd "raadselachtig" en "verbazingwekkend" genoemd. Een professor aan de universiteit van Leeds weet blijkbaar meer over evolutie dan dat wat hij voor zijn neus ziet gebeuren: Hij legt uit dat ze niet verwacht hadden dat het eiwit in het schelpdier nog dezelfde functies had. Omdat niet alle functies nodig zijn, hadden ze verwacht dat evolutie ze eruit zou hebben geselecteerd. "Het feit dat de Sint Jakobsschelp alle functies van zijn myosine-2 gedurende honderden miljoenen jaren heeft behouden, zegt ons dat deze manier van vouwen (eiwitten worden 'opgevouwen' - red.) van fundamenteel functioneel belang is in spieren en dat we er niet zoveel vanaf weten als we zouden moeten weten." Zou het ook zo kunnen zijn dat God met myosine gewoon zo'n goed werkend systeem had bedacht dat Hij het in meerdere levende wezens op verschillende manieren heeft ingezet? Dat zou iedere slimme constructeur doen. Je hoeft toch ook niet twee keer het wiel uit te vinden? Voor geïnteresseerden: kijk maar eens naar deze filmpjes op YouTube (vooral deze). Probeer je daarbij eens voor te stellen hoe zoiets om een of andere vage reden vanzelf zou moeten zijn ontstaan, vervolgens 'schijnbaar' vakkundig ingebed is in verschillende systemen en hoe dat honderden miljoenen jaren zo gebleven is, terwijl de rest van de DNA-wereld vrolijk doormuteerde van vis naar visser.
  Artikel 3: Genetisch verschillen mensen en muizen maar 15% van elkaar. Toch blijkt dat de interactie tussen de eiwitten die uit die genetische informatie voortkomen enorm moet verschillen. Experimenten aan de universiteit van Michigan hebben uitgewezen dat ze 22% van 120 genen die bij mensen van essentieel belang zijn konden 'uitzetten' in muizen, zonder dat ze daar zichtbaar last van hadden. Hieruit kan worden opgemaakt dat het blijkbaar veel belangrijker is hoe eiwitten op elkaar reageren, dan hoe het DNA in elkaar zit. Dit opent een hele nieuwe tak van mogelijke onderzoeken: Hoe reageren eiwitten op elkaar en wat voor effect heeft dat op het uiteindelijke resultaat? Wat bepaalt nou echt hoe we eruit zien en hoe we functioneren? En hoeveel weten we nou eigenlijk echt? Hoeveel wonderbaarlijke geheimen herbergt Gods prachtige schepping nog voor ons wetenschappelijke oog? Welke rijkdommen van kennis en inzicht liggen nog op ons te wachten?
  Artikel 4: Mensen hebben slechts 72% meer genen dan een fruitvliegje. Maar het aantal eiwitinteracties is wel 10 keer zoveel. Hierdoor wordt het idee dat dieren op grond van genetische verschillen kunnen worden vergeleken zeer twijfelachtig. "Het begrijpen van het menselijke genoom is bij lange na niet genoeg om te verklaren wat ons zo laat verschillen van eenvoudiger schepselen," verklaarde een onderzoeker van het Imerial College in Londen, "onze studie wijst uit dat eiwitinteracties een van de sleutels zouden kunnen bevatten om uit te pluizen hoe het ene organisme verschilt van het andere." Maar hoe weten we wanneer we alle sleutels hebben? Hoe kunnen we weten of nieuwe evolutionistische aannames, gebaseerd op dit soort onderzoeken, toekomstige onderzoeken zullen overleven?

Volgens evolutionisten zijn 'rudimentaire organen' nog in ontwikkeling, of zijn het nutteloze overblijfselen van ons evolutionaire verleden. Laura Spinney heeft echter een nieuwe toepassing gevonden voor een stel rudimentaire organen: ze kan er creationisten mee om de oren te slaan. Dit lezen we in een artikel op de site NewScientist.com. Zijn er echt lichaamsdelen waar je zonder kunt? Ja hoor. Sommige mensen redden het aardig zonder vingers, tanden, benen of zelfs hersens (in figuurlijke zin dan). Sommige mensen denken dat het in onbruik raken van een lichaamsdeel een bewijs is voor evolutie, in plaats van te laten zien hoe ze überhaupt ontstaan zijn door mutaties en natuurlijke selectie. Spinney is er blijkbaar een van. Ze gaf een lijst van "vijf dingen die mensen niet meer nodig hebben" als bewijs voor de theorie van Darwin. Ze vindt dat het argument onterecht is aangevallen door "creationisten die zo graag willen ontkennen dat rudimentaire organen (en dus ook evolutie) bestaan..."
Is dat wel zo? Zij denkt blijkbaar van wel. (Een Bijbels wereldbeeld laat wel degelijk ruimte voor het mogelijk in onbruik raken van organen, die oorspronkelijk goed geschapen zijn door God, maar later hun functie verloren hebben door degeneratie als gevolg van de vloek die de mens over zich gehaald heeft.) Ze noemt onder andere kippenvel, het bobbeltje bovenaan de oorschelp, het stuitje (als ex-staart) en verstandskiezen. Elk van deze structuren is volgens haar een bewijs dat wij afstammen van dieren en dat we niet geschapen zijn. Spinney moet wel belijden dat de appendix waarschijnlijk niet meer op de lijst thuishoort. Die lijkt toch een functie te hebben in het regelen van de darmflora. Een vergelijkbare functie moet waarschijnlijk ook toegerekend worden aan de amandelen, die nog niet zolang geleden (zestiger jaren) op grond van evolutionistische veronderstellingen resoluut verwijderd werden bij chronische keelaandoeningen (zoals dat bij ondergetekende ook gebeurd is). Kippenvel heeft volgens Spinney misschien een nieuwe rol toebedeeld gekregen, zoals het signaleren van emoties of het verhogen van het plezier bij het luisteren naar mooie muziek.

De kraters op de maan lijken heel oud. Astronomen proberen eruit op te maken hoe lang geleden de maan door inslagen geteisterd werd. Amateurs beweerden regelmatig flitsen gezien te hebben maar werden door serieuze astronomen uitgelachen. "Nu niet meer", lezen we in een artikel op Space.com en op PhysOrg. Astronomen van de NASA besloten om het eens wat nader te bekijken en zagen in de afgelopen 2,5 jaar meer dan 100 flitsen. Er zijn meer inslagen tijdens meteorietenregens, maar ze komen het hele jaar door voor.

De explosies zijn inderdaad makkelijk te zien met een amateur-telescoop in de achtertuin en soms behoorlijk krachtig. Je kunt je afvragen waarom er nooit eerder naar gekeken is, maar NASA wil graag weten wat het risico is bij een eventuele nieuwe missie naar de maan. De kans dat een astronaut iets op z'n kop krijgt is vrij klein, maar een dergelijke inslag slingert behoorlijk wat stof in het rond. En dat gaat niet bepaald zachtzinnig. Het is vergelijkbaar met het afschieten van kogels in alle richtingen. Aangezien er op de maan geen luchtweerstand is en de aantrekkingskracht van de maan slechts 1/6 van de aarde is, kunnen afgeschoten objecten heel ver reiken. Dit is een aardige domper op de feestvreugde voor maanmissie-planners. Het roept nog een vraag op: hoe groot was het risico bij de eerst maanlanding? Hebben ze geluk gehad, of valt het wel mee? Of hebben maanlander-complottheorie-denkers toch gelijk? Zie ook deze video van een heldere explosie (inzet).

Wetenschap weet bijna niets van de oorsprong van het leven

Iemand die alleen de eerste drie letters van het alfabet kan opzeggen, weet ongeveer evenveel van het alfabet als een wetenschapper van het ontstaan van het leven. Aldus Han Zuilhof, hoogleraar organische chemie aan Wageningen Universiteit. Lees meer>>>>

De prachtige kleuren van vlinders, kevers en vogels (zoals de pauw) worden niet veroorzaakt door pigment, maar door microscopisch kleine, zwarte vlakjes. Hoe en waarom ze dit doen is iets dat zowel wetenschappers als computerontwerpers bezighoudt. Susan Milius schreef hierover deze week in Science News.¹
    Het effect zelf berust op een soort optische illusie. De vlakjes op de vleugels van vlinders en de veren van vogels breken het licht zodanig dat sommige frequenties worden weerspiegeld en andere niet. Onderzoekers hebben een kever onderzocht die, vanuit alle richtingen bekeken, alleen groen licht weerkaatst. Science Daily en PhysOrg rapporteren hierover. Door steeds een klein beetje van een stukje van het schild 'af te schaven' en er met een elektronenmicroscoop een foto van te maken, konden ze achterhalen hoe de driedimensionale kristalstructuur van het oppervlak eruit ziet.


Iriserende oppervlakken vertonen normaal gesproken verschillende kleuren, maar bij deze kever is de weerkaatsing van het licht in alle richtingen vrijwel alleen maar groentinten die qua golflengte heel dicht bij elkaar liggen. Ze waren verbaasd dat het op de structuur van diamant leek en verwonderden zich over de "ingenieuze ontwerpstrategie" van de kever. (Een kever als 'ontwerper'? Er zijn mensen die kevers als goden zien, maar om een dergelijke uitspraak uit de mond van een wetenschapper te horen is wel wat vreemd.) "De natuur gebruikt eenvoudige strategieën om structuren te ontwerpen," werd ook ronduit beweerd. "Moeder Natuur" wordt op deze manier blijkbaar ook als een soort godheid gezien. Hoe al die prachtige structuren zichzelf (of elkaar collectief) zouden hebben ontworpen wordt echter nooit uitgelegd. Het blijft een 'raadsel' en 'toekomstige ontdekkingen' zullen 'meer licht werpen' op dergelijke moeilijke vraagstukken. Met andere woorden: de bewering dat "de natuur" of "de kever" het gedaan hebben is niets anders dan bluf. Meestal worden dergelijke evolutionistische opmerkingen ook tussen neus en lippen door gemaakt en gaat men vaak snel over op mogelijke technologische toepassingen die ons leven aangenamer moeten maken. Want het is toch wel 'zo slim ontworpen', dat wij er zelf nog niet achter zijn hoe we het moeten reproduceren. Het produceren van een synthetisch kristal met dergelijke eigenschappen zou uiteindelijk kunnen leiden tot computers die vele duizenden malen sneller zijn dan de computers die we nu hebben, omdat ze dan werken met licht in plaats van elektriciteit. Op dit moment is onze technologie echter nog niet zover dat we dergelijke computers binnenkort in de winkel kunnen verwachten. Er zijn volgens de onderzoekers nog legio andere toepassingen te bedenken. Deze ontdekking zou dezelfde impact kunnen hebben als de uitvinding van de laser.
    In haar artikel speculeerde Susan Milius over mogelijke redenen waarom dieren dit soort kristallen gebruiken. De simplistische benadering is het aantrekken van de andere sekse. Het lijkt echter tamelijk kostbaar voor pauwen en motten om een grote hoeveelheid van deze precies uitgelijnde structuren op te bouwen, alleen maar om er wat flitsender uit te zien. Hoe groot is de kans dat door het opvallende uiterlijk juist vijanden worden aangetrokken? Het is ook niet duidelijk of al die mooie kleuren wel door het eenvoudige brein van de wederhelft worden opgemerkt. Een bioloog die in het artikel aan het woord gelaten wordt, gaf toe dat het misschien niet zo zeer een betekenis had, als wel gewoon mooi was. 

1.  Milius, Susan, "How They Shine," Science News, 173:28, pp. 26-29, June 7, 2008.

Ik vind het erg inspirerend om te lezen over al die geweldige ontwerpen in de natuur. De meeste wetenschappelijke publicaties gooien daar echter standaard een evolutiesausje overheen. "Vogels, kevers, vlinders en vele andere wezens evolueerden..." en vul het zelf maar aan. Vervolgens praten ze verder in termen als "technologische hoogstandjes", "goed ontworpen apparaten", "hoge mate van effectiviteit" en ga zo maar door. En dat alles door "miljoenen jaren van vallen en opstaan". Darwinisten, deze lichtshow kunnen jullie niet stelen. Dit is Intelligent Ontwerp tot op het bot. Als wij onze beste technologische hoogstandjes moeten afkijken van de natuur, dan kan ik maar één conclusie trekken: de grote Ontwerper was ons voor.

Uitvinders gebruiken vaak van alles en nog wat om hun hersenkronkels in iets tastbaars om te zetten. Lege blikjes, legoblokjes, luciferhoutjes, oude fietsen, vuilniszakken, noem maar op. Elk los onderdeel, nuttig of afgedankt, bruikbaar of onbruikbaar wordt aangewend om een nieuw, werkend, nuttig of slim ding te maken. Er zijn mensen die geloven dat evolutie ook in staat is om dat te doen.

Hoewel het uitvinden van iets nieuws normaal gesproken logisch denkwerk vereist, gelooft een evolutionist dat nieuw biologisch vernuft door een niet-denkend proces kan ontstaan. Maar wat zou de uitvinder denken als we hem zouden vertellen dat zijn brein het gevolg is van dit breinloze proces? De denker is ontstaan door gedachteloze processen. Dat is wat evolutionisten ons vaak in hun artikelen proberen wijs te maken. Science Daily en PhysOrg geven ons weer een paar koekjes van dat deeg. (Zie ook het originele persbericht). Hun conclusie was dat herseninhoud alleen niet de beslissende factor is bij het menselijk denkvermogen. Eerst moesten er meer complexe synapsen (de koppelingen tussen neuronen) evolueren. Sommige van deze complexe overgangen vinden we gek genoeg ook in gist, dat als een primitief organisme gezien wordt. Het denkt tenslotte niet. Maar mensen, die ook gebruik maken van deze dingen, wel. De eerste keer dat synapsen zouden zijn geëvolueerd, was bij het ontstaan van meercellige dieren, een miljard jaar geleden, zeiden ze. "Het aantal en de complexiteit van eiwitten in de synapsen explodeerde voor het eerst toen meercellige dieren opkwamen, zo'n miljard jaar geleden." Dat zou dan nog voor de Cambrische explosie zijn geweest, toen al het leven nog ééncellig was. Een volgende explosie deed zich volgens hen voor bij de komst van gewervelden. Darwinistische evolutie zou "verbetering" hebben "gegenereerd" van een verzameling eiwitten in gist tot complexe synapsen in zoogdieren die kunnen denken en leren. Deze conclusie trokken de onderzoekers, gebruik makend van hun 'gegenereerde' hersenen, en waanden zich "één stap dichter bij het begrijpen van de logica achter de complexiteit van menselijke hersenen." Hoeveel stappen er precies hebben plaatsgevonden en welke stappen nog zouden kunnen volgen, werd niet verder uitgewerkt.

IBM heeft de petaflops barrière doorbroken. Pardon? Wat is dat nu weer? Het is computertaal en het betekent dat ze een computer hebben gemaakt die duizend maal miljoen maal miljoen berekeningen per seconde kan maken.

Hiermee is de rekenkracht van onze hersenen geëvenaard. Beter gezegd: sommige complexe berekeningen die plaatsvinden in onze hersenen kunnen nu nagebootst worden. Het woordje peta past in het rijtje: kilo (duizend), mega (miljoen), giga (miljard), tera (triljoen), peta (quadriljoen) en dan zijn er nog de termen exa, zetta en yotta; telkens duizend keer meer dan de vorige. FLOPS staat voor floating point (drijvende komma) berekeningen per seconde. De computer heeft de naam "Roadrunner" gekregen, kostte tot nu toe ongeveer 120 miljoen dollar en staat in het Los Alamos National Laboratory. Het zou nu mogelijk moeten zijn om zeer complexe problemen op te lossen. In een artikel op Science Daily lezen we over een toepassing. Roadrunner kan namelijk met een speciaal ontwikkeld programma visuele informatie verwerken die tot nu toe nog geen enkele computer aankon. Wij kunnen met behulp van onze ogen en hersenen een vriend in een menigte herkennen, of een complexe verkeerssituatie overzien. Met het testprogramma PetaVision kan men in Roadrunner een dergelijk proces imiteren. Een onderzoeker zei dat de machine nu al berekeningen doet die voorheen slechts in onze verbeelding mogelijk waren. Hij zei er niet bij hoeveel petaflops hun hersenen hebben moeten uitvoeren voor die verbeelding. Misschien wel exaflops, zettaflops of yottaflops, als je je nog iets kunt voorstellen bij zulke grote getallen.

Radioactiviteitsdateringen zijn een geloof.

The next few pages cover a broad overview of radiometric dating techniques, show a few examples, and discuss the degree to which the various dating systems agree with each other. The goal is to promote greater understanding on this issue, particularly for the Christian community. Many people have been led to be skeptical of dating without knowing much about it. For example, most people don't realize that carbon dating is only rarely used on rocks. God has called us to be "wise as serpents" (Matt. 10:16) even in this scientific age. In spite of this, differences still occur within the church. A disagreement over the age of the Earth is relatively minor in the whole scope of Christianity; it is more important to agree on the Rock of Ages than on the age of rocks. But because God has also called us to wisdom, this issue is worthy of study:
http://www.asa3.org/ASA/resources/Wiens.html

Conclusie: pas op met radioactieve dateringsmethoden.Wees heel kritisch op veronderstellingen.

http://www.dlinde.nl/schepping/werkmodel.htm

 Zijn naam is Antony Flew. Hij was gedurende 50 jaar een zeer invloedrijke atheïst en heeft nu een boek geschreven (Amazon.com: THERE IS NO A GOD) waarin hij openlijk afstand doet van zijn voormalige overtuiging. Atheïsten als Richard Dawkins en Christopher Hitchens stonden op zijn schouders bij hun pogingen om God onderuit te halen. Nu gelooft hun voorganger echter in een Schepper. Antony Flew is een 'ouwe rot in het vak' van de filosofie en heeft in 1950 zelfs nog gedebatteerd met C.S. Lewis.


Uit die tijd stamt een principe dat hem uiteindelijk, na meer dan 60 jaar atheïst te zijn geweest, van gedachten deed veranderen, zo zegt hij: "de bewijzen te volgen waar ze heen leiden". Hij beschrijft de debatten die hij met gelovigen gevoerd heeft. Sommige van die debatten werden door duizenden bijgewoond. In die debatten werd hij steeds meer geconfronteerd met de bewijzen voor een Intelligente Ontwerper van het universum. Hij is er nu van overtuigd dat recente wetenschappelijke ontdekkingen wijzen op een Creatieve Intelligentie, Die verantwoordelijk is voor de oorsprong van het leven. Over DNA zei hij: "...intelligentie moet betrokken geweest zijn om deze buitengewoon diverse elementen te laten samenwerken." Hij is er nu absoluut van overtuigd dat een heleboel tijd en een reeks 'toevalligheden' geen leven kunnen produceren. De kans dat leven spontaan ontstaan is zo absurd klein dat het flauwekul genoemd kan worden. Flew noemt zijn ontdekking van het Goddelijke een 'pelgrimstocht van de rede', niet van geloof. Hij zegt ook geen bovennatuurlijke ervaring of wonder te hebben ervaren. Wel heeft hij een appendix opgenomen met een artikel van bisschop Tom Wright, met argumenten voor de opstanding van Jezus. "Verreweg de beste verdediging die ik ooit heb gezien voor het accepteren van het christelijke geloof." Volgens Flew is het christendom de religie die het meeste respect verdient. De andere appendix van het boek is een kritische beschouwing door Roy Abraham Varghese van het "nieuwe atheïsme", vertegenwoordigd door mensen als Dawkins, Sam Harris, Lewis Wolpert en anderen. Varghese beschuldigt deze 'atheïstische evangelisten' ervan dat ze de dingen negeren die juist relevant zijn voor de vraag of God bestaat. Zoals daar zijn: rationaliteit, bewustzijn, het kunnen denken in concepten (het vermogen om onszelf uit te drukken in taal en dat ook te begrijpen) en de menselijke persoonlijkheid, het centrum bewustzijn en acties. Alle bewijzen die we nodig hebben zijn volgens Varghese direct beschikbaar voor ons. Alleen een opzettelijke weigering om ernaar te 'kijken' is verantwoordelijk voor atheïsme in elke vorm.
Het boek van Flew is een grote uitdaging voor iedereen, om te gaan 'kijken' en de bewijzen te volgen waar ze heen leiden.