Sommige mensen slagen erin om je op de knieën te krijgen. Niet met geweld, niet met dreigementen, zelfs niet niet met liefde maar met geduldig op het eigen standpunt te blijven staan. Het werkt bij mij. Ik denk dat dat ook wederzijds is.

Kunnen er uitzonderingen worden gemaakt? Het antwoord is zowel principiëel als pragmatisch 'nee' maar het leven beslist menselijkerwijze (zoals op vele andere cruciale punten), (on-)gelukkig genoeg, anders. De hamvraag die zich stelt is hoe correct mogelijk je dan met dat anders-zijn omgaat.

Tieners zijn soms als kinderen: ze ontkennen terwijl tegelijk hun bekentenis voor de hele wereld duidelijk is. Bij kinderen gaat het om het nemen van een snoepje, bij tieners om gekwetstheid. Volwassen hoeven geen snoepjes meer en kwetsuren hebben ze al genoeg opgelopen.

zoals een kloppend hart
uit de borstkas
in mijn hand
en hoog in de lucht,
zo.