'Gewoon' zijn, in de betekenis van 'meest voorkomend' en 'niet uitstekend'. Ik wou dat ik het niét was maar helaas. Zoals de regels uit het gedicht IK van Tellegen:
Ik weet het: het mooiste zou zijn als ik onvindbaar was en altijd naar mezelf bleef zoeken. Hoe interessant zou dat niet zijn! Maar ik ben zo vindbaar... Zó voor het oprapen...
Psychologiseren. Ik dacht dat het woord niet bestond maar het staat wel degelijk in van Dale: 'naar psychologische overwegingen beredeneren'. Ik zou graag een cursus geven over het psychologiseren van schilderijen. Te beginnen met William Blake (Londen, 1757-1827). Omdat hij weergeeft wat de eerste les is: de wereld werd geschapen in polariteit. Of ziet u iets anders in dit schilderij?
Cristina Branco zingt Fado. Dat wil zeggen dat ze zingt over 'saudade', niet zo eenvoudig te vertalen maar bekend als heimwee, melancholie, verlangen, weemoed...allemaal terug te voeren tot liefde. Ik geef u een strofe uit één van haar liedjes 'Primavera':
Todo amor que nos prendera Como se fora de cera, se quebrava e desfazia ai funesta primavera Quem me dera, quem nos dera ter morrido nesse dia
Tout l'amour qui nous a pris Comme s'il était de cire, il se brisait et se détruisait. Quel printemps funeste! J'aurais voulu, nous aurions voulu mourir ce jours -là!
Een gedicht uit ' Stof dat als een meisje' van Toon Tellegen, Amsterdam, Querido, 2009, p. 45. Een bundel van een 50-tal gedichten die allen de strijd tussen een man en engel beschrijven:
Een man wist niet dat hij met een engel vocht-
er zijn geen engelen, fluisterde hij
en hij voelde geen pijn,
viel niet
bloedde niet,
ging niet één of duizend keer dood-
nee, ze bestaan niet! riep hij, telkens opnieuw-
en hij werd niet weggesleept, niet weggegooid en niet vergeten
Als u eens 'perfecte proporties' wil zien (nee, niet van een vrouw maar) van een gebouw, bezoek dan eens een Cisterciënzerklooster. Volgens de gulden snede. Zoals die van San Galgano.
Ik ben ooit naar een tentoonstelling geweest over fatale vrouwen in de schilderkunst. Variatie te over maar ik geef u graag mijn favoriet weer: Circe en Odysseus. Mooi verhaal.
Ik weet niet hoe u erover denkt maar ik zie 'houden van' als straffe koffie en 'verliefdheid' als slagroom. We zouden o zo graag beide tegelijk verorberen, maar doorgaans is het zo dat we eerst de slagroom opeten en dan pas aan de straffe koffie toe zijn, als we daar al geraken. Zij echter kent verliefdheid een heel andere en veel hogere status toe: verliefdheid is 'houden van' + 'amoureuse gevoelens'. Met andere woorden: verliefdheid is per definitie koffie met slagroom. Je kan er maar één tegelijk van drinken. Zij weet blijkbaar nog niet van het bestaan van verschillende soorten koffie's, al dan niet met verschillende soorten slagroom, al dan niet met verschillende soorten alcohol erin maar ze heeft op één punt gelijk:
Je kan niet tegelijk twee koffies met slagroom, laat staan gealcoholiseerd, drinken.
Weet u wat de gelijkenis is tussen rede, emotie, macht en liefde? Ze vragen allemaal om een omgekeerde actie als u zich bewust van uzelf wil worden: -een redelijk mens dient zijn begeertes te overwinnen - een emotioneel mens moet zijn gevoelens leren transformeren - liefde voor anderen dient tot introspectie over jezelf te leiden - macht over anderen vraagt om beheersing van eigen kracht
Volgens recente inzichten uit de kwantumfysica zouden er er meerdere dimensies bestaan. Geen enkel leek die er zich wat bij kan voorstellen en toch is die gedachte mij niet vreemd. Alleen al diegene die de wereld vanuit economisch, psychologisch, geschiedkundig, aardrijkskundig standpunt bekijken, beschrijven geheel andere dimensies.
Venetië is absoluut één van de mooiste steden van Europa. Niet omwille van de romantiek op een gondel maar omwille van het water. Water staat voor instabiliteit, gevaar, diepte, onzekerheid, oncontroleerbaarheid maar ook voor dynamiek, uitdaging, avontuur en levendigheid.
Wat is aantrekkelijker dan een doorwaterde historische stad?
Denkt u dat er uiteindelijke rechtvaardigheid is? Ik denk van niet. Toch niet individueel. Misschien op universele schaal maar dan eigenlijk nog niet. Het gaat daar immers niet om. Het gaat erom dat alles alles verkent: het witte aan het zwarte, het lege aan het volle, het individuele aan het universele. En omgekeerd. Als dat tóch zo zou zijn, dan zou alles voltooid zijn, zijn einde kennen. Dan zou de leeuw bij het lam slapen. Mooi maar nee.
Of nee, laat het mij anders stellen: -rede is pas redelijk als je ook je begeertes kent - emotie is pas emotioneel als je ook weet wat abstraheren is - liefde is pas echte liefde als je ook de eenzaamheid ervan kent - macht is pas ten goede als je ook betrokken op anderen bent
Anders gesteld: probeer altijd de àndere zijde te zien van dategene waarmee je bezig bent.
Revanche! Een woord dat iets slecht veronderstelt en tegelijk ook spannend klinkt. Een actie die men eigenlijk beter achterwege zou laten maar men desondanks toch uitvoert. Een woord dat moreel eerder verwerpelijk lijkt maar toch een goed gevoel lijkt op te roepen. De uitdrukking van 'zoete' wraak is niet voor niets ontstaan.
In het geval van daadwerkelijke feiten kiest een geciviliseerd mens voor gerechtigheid, hetzij onder de vorm van een maatschappelijk georganiseerde en wettelijke vorm van straf, hetzij onder de vorm van een individuele dialoog om de balans van geven en nemen in evenwicht te brengen.Ik ook. Absoluut.
Welke type bent u? Een dader (diegene die actief in contact met anderen optreedt)? Een slachtoffer (diegene die de actie van anderen passief ondergaat)? De redder (diegene die graag de goede fee speelt)?
Als u deze drie rollen tegelijk kan innemen, dan staat u in het midden van de driehoek. In al uw kracht.
Ik heb veel respect voor mensen die zich aan één ding kunnen wijden, zich toeleggen op één thema, hun leven spenderen aan één activiteit en dus een 'expert' in iets worden. Dat moet geweldig zijn. Maar ik breng veel meer bewondering op voor mensen die veelzijdig zijn, minder van veel weten, hun leven vanuit verschillende invalshoeken vorm geven en een 'homo universalis' worden.
Ik zou niet weten tot welke van de twee ikzelf behoor.
Als u eens 'perfecte proporties' wil zien (nee, niet van een vrouw maar) van een gebouw, bezoek dan eens een Cisterciënzerklooster. Volgens de gulden snede. Zoals die van San Galgano. 
Ferdinand Knopff was een belgische symbolistische schilder. Zijn zuster Marguerite was zijn favoriete model: muze en Medusa. Tja.
En Munch, daarvan laat ik u ook graag een favoriet beeld zien: 'mannenhoofd in vrouwenhaar'
