Een jonge snaak van 25 doet in een artikel in Knack onze huidige mentaliteit simpel maar duidelijk uit de doeken: de middenmoot van de mensen worden momenteel als 'losers' afgedaan. Te wijten aan een meritocratisch gedachtengoed. Terwijl de middelmatigheid van de middenmoot juist standaard is. Het benoemen van de doorsnee mens als een 'loser' is in die zin een zeer gevaarlijk woord voor het welzijn van onze maatschappij.

Hier en daar hebben mensen in mijn omgeving een nieuwe partner en dus een nieuwe liefde. Ik hou het bij mijn oude liefde. Diezelfde mensen wensen mij dan soms 'innige deelneming'. Zegt dat iets over mij of over hen?

Een aantal vrouwen die ik ken zijn getrouwd onder hun (hoe moet ik dat noemen?) niveau. Niet zozeer te begrijpen als sociale klasse dan wel als intelligentieniveau. Ze hebben geen zin in een man waarvoor ze moeten buigen of zichzelf belangrijker vindt of sluwer en veelal onbetrouwbaarder is. Nee, ze willen een man die goed voor hen zorgt en een goede vader is voor hun kinderen. Als die wat minder intellectuele hoogstandjes kan uitvoeren, so be it.  Nogal traditioneel mannelijk eigenlijk.

nee, geen vragen meer
laat staan antwoorden
alles is verdampt
van water naar lucht
aarde is er nooit geweest
alle vuur is as

Een hele middag de Knack lezen in een zomerstoel. Het ene kind is bezig met haar lief, het andere met zijn vrienden. Ik heb de zonnestralen in het bos. De wereld lijkt vredig.

Hij zei dat hij aan haar 'kleeft'. Uit liefde. Een combinatie van aantrekken en afstoten? Dat lijkt me eerder het kind in de volwassene te zijn.

Zoals bloemblaadjes trekken: 'hij houdt van mij; hij houdt niet van mij'. Zo wankelt ze tussen hoop en wanhoop.
Bloemen zou men beter 'heel' laten.