Een mens wordt flexibeler met de jaren. Als er bij wijze van spreken niemand dood gaat, dan worden we minder opstandig van veranderingen die andere doorvoeren of juist niet doorvoeren. We passen ons aan omdat we minder de nadelen voor onszelf bekijken maar eerder de mogelijke voordelen gaan beklemtonen. We passen ons aan, zoals dat in de evolutie van de soorten op aarde, i.c. de mens, altijd al het geval is geweest.

Hij is nogal een dandy maar tegelijk een kind. Ik zal hem, sneller dan hem lief is, beu zijn.

Jan Fabre. Je kan er voor of tegen zijn maar kunstenaar is hij wel.

We willen zo graag de symbiotische eenheid behouden. Voor eeuwig en altijd geborgen, veilig en samen één-zijn. Niet dus.

We denken dat alles wat ons ons overkomt, enkel ons overkomt. We voelen ons alleen in ons leed. Anders gesteld: zelfs in ons lijden willen we uniek zijn. Helaas zijn we dat niet. De vraag is wat ons dan het meeste leed bezorgd: het leed zelf of het niet unieke ervan. Wat mezelf betreft, veelal het laatste.

De Poolse dichteres Wislawa Szymborska is overleden. Twee korte gedichten hieronder:

Gelukkige liefde.
Is dat normaal, verdient dat respect, heeft dat nut -
wat moet de wereld met twee mensen die voor elkaar de hele wereld zijn?
Uit: Uitzicht met zandkorrel

Onze enige ontmoeting na jaren
was een gesprek van twee stoelen
aan een koud tafeltje.
Uit: Eerste Liefde/Het moment

Sommige vrouwen zouden wat minder 'nee' moeten zeggen en wat meer zelf initiëren. Ze zouden weleens verbaasd kunnen staan over het resultaat.

Wij wachten. Wij wachten. Bach heeft daar een cantate over gemaakt: BWV 140: "Wachet auf, ruft uns die Stimme." Prachtig! te beluisteren op Youtube.

Ik ben met weinig tevreden. Ik heb weliswaar méér dan dat weinige waarmee ik tevreden ben, veelal omdat de omgeving daar verwachtingen rond heeft en ik daar ook enigszins wil aan beantwoorden gezien het relatieve belang van de omgeving maar ikzelf zou met veel minder kunnen.
Less is more maar voorlopig is more less.