Ik ben het eens met Hugo Camps deze morgen in De Morgen: " Er is nood aan leermeesters die zich verheffen boven de waan van de dag". Hij heeft het dan over politieke leiders. Ik beschik niet over de capaciteiten om een leider te zijn. Ik kan slechts proberen om mij te verheffen in mijn kleine wereld.
Ik ben niet echt een wensmens. Ik ben tevreden met wat is. En de enige echte wens die ik heb, is er één waarbij ik afhankelijk ben van anderen. Zo moet dat ook zou zijn bij wensen. Dingen die je volledig zelf kan controleren en realiseren, zijn niet wenswaardig.
Geboorte, liefde en dood: het zijn drie gebeurtenissen die een complexe mix van allerlei emoties oproepen. Maar belangrijker: onderliggend hebben ze eenzelfde ding gemeenschappelijk: ze zijn cataleptisch. "Een kataleptische indruk is een indruk die, eenvoudig door de manier waarop wij ze beleven, onze instemming afdwingen en ons ervan overtuigen dat het zó en niet anders moet zijn. (uit M. Nussbaum: Wat liefde weet, 1998 Boom/Paèsia, p.103).
Ik daag graag uit. Hoe betekenisvoller iemand voor mij is, hoe meer ik het doe. Het is totaal zinloos en tegelijk totaal zinvol. Alle betekenisvolle handelingen en woorden balanceren op die grens.
Sereen. De betekenis klinkt door in het woord. Ik heb het vroeger met statigheid geassocieerd (wat niet helemaal juist is), daarna met waardigheid (wat al wat beter past) maar heden denk ik vooral aan mildheid. Volgens van Dale betekent het kalm en ongestoord.
Nee, ik behoor blijkbaar niet tot een familie die huilt maar tot een familie die een verhaal weeft. Er wordt uren, eigenlijk dagen, verteld over het goede wat is geweest, over het onvermijdelijke wat is gebeurd en over het goede wat nog moet komen. Een verhaal dat betekenis heeft en geeft. Waar alles zijn plaats krijgt, ook de dingen die niet gezegd zijn en ook niet meer gezegd zullen worden. Tenzij gefluisterd in het donker.
De reacties van mensen op een overlijden zijn interessant. Sommige huilen, anderen krijgen geen woord gezegd. Nog anderen beginnen druk te praten, de grootste onzin eerst. Hier en daar een fake-betraand of een net-iets-teveel-medelijden-vervuld-gezicht. Vele drukken gewoon hun medeleven uit wat eenvoudig en goed is. Maar er zijn er die erin slagen om de 'juiste woorden' te zeggen. De juiste woorden zijn voor mij de woorden van dankbaarheid om de persoon die is geweest.
Ik doe er niet aan mee. Aan kerstfeesten op het werk. De rest van het jaar is men 'professioneel' (lees Darwin achterna) bezig en dan, op één avond, gaat men de vredigheid onder de mensen (lees Christus achterna) vieren.
Ik heb ooit in 'het' geloofd. Ik heb ooit geloofd dat 'het' mij kon redden, helpen, mijn weg kon wijzen, mijn toekomst kon voorspellen, mijn wensen kon doen vervullen, mijn geliefde kon terug brengen, mijn mijn verleden zinvol maken, mijn fouten recht kon zetten, mijn leven juist kon maken. 'Het' was echter 'het' niet.
Voor sommige is het voldoende als ze zich voortplanten en een relatief makkelijk leven leiden. Anderen willen daarentegen iets 'realiseren' in de wereld, hun stempel drukken op de maatschappij, iets betekenen voor zichzelf en/of voor de maatschappij. Waarom? Laat mij kort door de bocht gaan: om het dier-zijn te overstijgen. Laat mij minder kort door de bocht gaan: om cultuur te laten prevaleren op natuur. Vooruitgang voor zichzelf en de mensheid! Maar zelf hou ik het liever op een gemakkelijk leven.
Mannen en koken, wat is dat toch? Eerder was koken een vrouwen-aangelegenheid maar heden blijkt het een status-activiteit te zijn geworden voor mannen. Wanneer dingen niet meer 'basic' zijn maar een 'prestatie' includeren, dan komen de mannen om de hoek kijken. Omgekeerd geldt overigens ook.
De meeste mensen stellen zich op zekere leeftijd toch wel existentiële vragen. Wat heb ik gedaan met mijn leven? Leid ik het leven dat ik wil leiden? Ben ik goed bezig? Wil ik nog andere dingen? Wat kan ik nog doen? Niemand die er een klaar en duidelijk antwoord op heeft. We zijn allemaal zoekers.
Sommige vrouwen zijn intelligent en hebben een beroep met status maar als het op relaties aankomt, laten ze zich in de luren leggen. Ik weet niet hoe dat komt. Misschien een emotionele compensatie voor hun al te rationele professionele geest.
