Ambitie of niet. Het lijkt of iedereen in deze maatschappij ambitie moet hebben. Ambitie om zijn 'talenten' te gebruiken. Het klinkt haast bijbels: talenten moeten benut worden. Haal het onderste uit je eigen kan. Wat als deze talenten minimaal zijn of onvoldoende voor deze maatschappij? Wat als je geen kan hebt maar een vergiet? Mag het allemaal iets minder?
Een bos heeft altijd iets magisch. Zeker in de lente. Het lijkt alsof de wereld niet bestaat. Geen mensen, huizen, laat staan kantoren, fabrieken, files. Nee, enkel groene blaadjes, bloesems en vogels die fluiten. Zalig. Ach ja, wel doornen maar ja, geen rozen zonder.
Waarom en wanneer beslis je om je terug naar iemand toe te keren nadat je je voordien hebt afgekeerd? Wat maakt dat je beslist om iemand toch te vriend te houden wanneer je gezien hebt dat ze niet altijd vriend zijn? Misschien omdat ze wel ooit je ego gekwetst hebben maar nooit echt jou?
Volgens een spreker, laatst op een congres, zijn sommige mensen, hoewel nog jong in leeftijd, 'mentaal op pensioen'. Blijkbaar zijn ze (en ik ga een beetje kort door de bocht) zo geworden door hun bazen die van hen hoofdzakelijk gehoorzaamheid eisen in een model waarin zijzelf graag de macht houden. De nieuwe generatie bazen zouden meer beroep doen op creativiteit in een model waar netwerking belangrijk is. Mooi.
Volgens mij verandert die nieuwe generatie (steeds opnieuw) in een mum van tijd van model.
Niet goed genoeg. Hoeveel mensen denken hoeveel keer per dag dat ze niet goed genoeg zijn? Niet mooi genoeg, niet slim genoeg, niet snel genoeg, niet nauwkeurig genoeg, niet vriendelijke genoeg, niet perfect genoeg. Anderen slagen erin om ons die gedachte bij te brengen en als de anderen het niet doen, dan doen we het zelf wel. Waarom zijn we niet goed genoeg zoals we zijn?
Wanneer zijn we tevreden over onszelf? Wanneer we een meerwaarde hebben gecreëerd, hetzij voor onszelf, hetzij voor een ander, hetzij voor een ruimere gemeenschap. In die volgorde. Wanneer zijn we dan ontevreden? Wanneer we er geen meer creëren, niet meer voor de laatst genoemde, niet meer voor de tweede en in het ergste geval niet meer voor de eerstgenoemde. Ja, ik moet dringend aan de slag.
Een mens kan lezen, luisteren en spreken op verschillende manieren: snel en nonchalant, traag en doordacht, terugkerend en hernemend. Het heeft te maken met onze focus op dat moment. Sommige dingen springen direct in het oog omdat ze herkenbaar zijn. Andere dingen spreken ons minder aan omdat ze niet relevant zijn op dat moment of omdat we ze niet willen zien. Soms blijven die laatste toch hangen en komt het herkenningspunt later. Deze dingen bieden het meeste inzicht in onszelf.
Ik bezoek mijn familie niet elke week, ik telefoneer niet om de twee dagen, ik denk er zelfs niet elke dag aan maar wanneer ik mijn zus spreek, dan weet ik dat we uit hetzelfde nest komen. Ja, het nest is groot en de wereld nog groter maar soms is groot al meer dan groot genoeg en soms is groter veel te groot.
Knack bestaat 40 jaar. Hun feestnummer is erg interessant. Het verhaalt hoe deze wereld er 40 jaar geleden voor stond en bevraagt waar de wereld de komende veertig jaar naartoe gaat. Ik bevind me in exact dezelfde situatie.
Het ontbreekt ons aan vreugde. We zijn gelukkig en tevreden maar we hebben geen vreugde. Vreugde is volgens Van Dale innerlijke voldoening. Ook een gevoel van welbehagen. Welbehagen is een mooi woord.
Dé prins op het witte paard bestaat niet. Geen paniek! Er bestaan wel meerdere prinsen op witte paarden. Zo weten we nadien. Diegene die jong zijn denken nog steeds dat er maar één prins is. Is dat een gedachte die verwijst naar een behoefte aan exclusiviteit? Van het uniek zijn van onszelf en van de ander? Of uit angst dat we al tevreden mogen zijn dat er tenminste al één prins bestaat?
Het bestaan van meedere prinsen is nochtans een prettige waarheid. Er is enkel een probleem als je overtuigd bent dat er één is die de beste is.
