aan het eind van de wereld
met de tippen aan de rand
hel beneden noch hemel boven
geen tijd of ruimte
niets

Een mens kan lezen, luisteren en spreken op verschillende manieren: snel en nonchalant, traag en doordacht, terugkerend en hernemend. Het heeft te maken met onze focus op dat moment. Sommige dingen springen direct in het oog omdat ze herkenbaar zijn. Andere dingen spreken ons minder aan omdat ze niet relevant zijn op dat moment of omdat we ze niet willen zien. Soms blijven die laatste toch hangen en komt het herkenningspunt later. Deze dingen bieden het meeste inzicht in onszelf.

Ik bezoek mijn familie niet elke week, ik telefoneer niet om de twee dagen, ik denk er zelfs niet elke dag aan maar wanneer ik mijn zus spreek, dan weet ik dat we uit hetzelfde nest komen. Ja, het nest is groot en de wereld nog groter maar soms is groot al meer dan groot genoeg en soms is groter veel te groot.

Knack bestaat 40 jaar. Hun feestnummer is erg interessant. Het verhaalt hoe deze wereld er 40 jaar geleden voor stond en bevraagt waar de wereld de komende veertig jaar naartoe gaat. Ik bevind me in exact dezelfde situatie.

Nieuwe en goede mannen: ze bestaan, ik ben er met één getrouwd. Het verwondert mij altijd hoe nieuw en hoe goed hij is.Wij zijn erg complementair...

Gehoord in stukje film op TV en er zit iets van waarheid in:

When God closes a door, the devil opens a window.

Dé prins op het witte paard bestaat niet. Geen paniek! Er bestaan wel meerdere prinsen op witte paarden. Zo weten we nadien. Diegene die jong zijn denken nog steeds dat er maar één prins is. Is dat een gedachte die verwijst naar een behoefte aan exclusiviteit? Van het uniek zijn van onszelf en van de ander? Of uit angst dat we al tevreden mogen zijn dat er tenminste al één prins bestaat?

Het bestaan van meedere prinsen is nochtans een prettige waarheid. Er is enkel een probleem als je overtuigd bent dat er één is die de beste is.

Kunnen we vragen dat iemand de waarheid vertelt als het iets is waarover hij zich schaamt? Mogen we dat? Of moeten we iemand in zijn schaamte laten, die niet ontnemen, opheffen en ongedaan maken? Zegt de schaamte van iemand iets over zijn respect voor ons? Of heeft die iemand onvoldoende vertrouwen om de waarheid te kunnen vertellen?

Aan wat hechten we het meest belang? Aan het behoud van respect of aan het gebrek aan vertrouwen?

Liefdesverdriet. Er wordt mee geplaagd en mee gelachen op de speelplaats van de lagere school. Later plaagt men iemand daarmee niet meer, laat staan dat we ermee lachen. Want we weten dat liefdesverdriet zwaar doorweegt, alle vreugde in iemands leven kan wegnemen en zeer lang zijn sporen nalaat.

Ldvd. Mijn empathie voor al diegene die het ondergaan.