Het zijn drukke dagen voor een hard werkende mens. Schrijven voor twee kranten heb ik toch lichtjes onderschat, maar het blijft een hobby, net als lopen dat nog altijd is. Alleen ontbreekt me hiervoor de tijd wel eens en dan zeker om hier mijn relaas neer te plaatsen. Daarom een kort overzichtje van wat ik de afgelopen weken allemaal presteerde, hoewel dat niet meer zo veel voorstelt. De zondag na de bosloop in Mol (zie vorig bericht) werd ik ziek en lag ik eigenlijk de ganse week in bed. Vrijdag ging ik toch maar werken omdat men het zo beleefd vroeg, maar dat had ik beter niet gedaan. Als ik kan gaan werken, kan ik net zo goed gaan lopen, dacht ik de volgende dag, en op zaterdag stond ik in Retie op de Prinsenparkjogging. Op zich wel best een leuke gelegenheid: weinig volk, gratis deelname en lopen in de natuur. De keuze tussen 3, 6, 9 of 15 km was moeilijk, dus koos ik voor een gulden middenweg. Na een week ziekte wist ik niet of ik volledig hersteld was, en de bedoeling was dat ik zou zien waar ik zou geraken. Doordat het allemaal rondjes van drie kilometer zijn, valt dat best mee. Ik zocht gewoon een tempo waar ik me goed bij voelde, bleek het ongeveer een 12 km/u te zijn, het tempo dat ik in een jogging of een halve marathon normaal goed kan aanhouden. Maar bij het aanzetten van de derde ronde kwamen de hoestbuien weer op en ondervond ik weer hinder aan de keel. Ik besloot dat maar het tempo nog één rondje aan te houden en dan nog een toertje rustig uitlopen. Met als gevolg dat ik een uur liep, zonder diep te zijn geweest. Maar ik wist dat het de volgende dag weer van dat was, met de maandelijkse trainingsloop van de marathon op het programma. Ik kwam moeilijk in het juiste ritme en wilde na een tiental kilometer terug huiswaarts keren, maar in laatste instantie besloot ik terug aan te pikken. De laatste lus na de Hoge Mouw, het hoogste punt van Kasterlee, besloot ik wijselijk terug te keren, toch goed 19 km achter de kiezen. Ik voelde dat ik nog niet volledig was hersteld, maar was toch tevreden dat ik in moeilijke omstandigheden de kilometers de baas kon. Intussen liep ik nog twee keer een uurtje mee met de joggingclub om dan zaterdag de Terlo-jogging in eigen dorp af te haspelen. Samen met mijn schoonbroer die herstellende is, kozen we voor een duurloopje van een uur, tegen een matig en haalbaar tempo. Na twaalf kilometer en een klein uurtje later, kwamen we aan de finish. Het gaat de goede richting uit, dat belooft voor de toekomst. Maar laten we niet te hard van stapel lopen, er is nog veel werk tegen 15 november!
Die zondagochtend, gisteren dus, werd ik wakker met een houten kop. Het was bijna acht uur, om half negen kwam men me ophalen voor een bosloop in Mol. Maar ik had er moeite mee om op te staan, zelfs meer moeite dan me lief was. Mijn gsm lag in de keuken, dus afbellen was geen optie. Om 8.27 uur dan toch maar besloten om me klaar te maken. Loopkledij aangetrokken, snel een banaan gegeten en wat sportdrank naar binnengewerkt en de auto van mijn schoonbroer stond voor de voordeur te wachten.
Het was de eerste keer dat we naar de kerncentrale in Mol trokken om er de jaarlijkse bosloop af te werken. Ik prees me al gelukkig in de auto toen men me vertelde dat ze voor de tien kilometer zouden kiezen, want ik had het dubbele in gedachten. De eerste meters liepen stroef, de pintjes van de vorige avond werkten in hoofd en maag, maar na een kleine kilometer kwam ik toch in het ritme. Het was echt genieten onder een fijne nazomerzon in een werkelijk schitterende omloop. Ik was me er niet van bewust dat men in deze kant van Mol zoveel bossen heeft. Bovendien was het een puike organisatie en dat moet ook zeker vermeld worden.
We hadden precies een uur gelopen over de exact 10,2 kilometer, drank- en plaspauze meegerekend. Het ging allemaal vlot, maar toch besef ik dat er nog werk aan de winkel is tegen 15 november, maar we hebben nog een acht weken om ons klaar te stomen.
Eindelijk heb ik nog eens een vrij moment gevonden om mijn blog een beetje bij te werken. Drukte op het werk, druk met het werk voor mijn twee kranten (Gazet van Antwerpen & Het Laatste Nieuws), druk met de pasgeboren dochter, ... Kortom de handen meer dan vol. Toch ben ik er de afgelopen week in geslaagd om twee keer de loopschoenen aan te binden, eigenlijk met wisselend succes. Vorige week donderdag vervoegde ik nogmaals de joggingclub, iets wat weer een hele tijd geleden was. We waren met z'n zessen, niet overdreven, maar wel voldoende om een goede training af te werken. Een uurtje lopen tegen een deftig tempo deed me echt deugd. Gerust was ik er niet echt in, want het was weer even geleden dat ik nog op pad was en een uurtje voor het vertrek had ik met veel smaak nog een frietje-rosbief naar binnen gespeeld. Maar wonderwel liep het wel goed (beter dan met de pasta in Stockholm, maar laten we dat aub zo snel mogelijk vergeten) en ik kwam nog redelijk fris aan. Nauwelijks twee dagen later trok ik naar Vorselaar voor een schitterende loop met de al even schitterende naam, de Monumentenloop. Nadat ik eerst mijn nichtje Eva (12 jaar) de wedstrijd over 4,5 km zag winnen, mocht ik zelf op pad. Ik was ingeschreven voor de 28 km en samen met schoonbroer Luc en Frans van de joggingclub ging ik iets te snel van start. Ik had me voorgenomen om 10 à 11 km/u te lopen, maar al vrij snel had ik door dat we op minder dan vijf minuten per kilometer liepen. Toch ging het allemaal heel lekker en na een vijftal kilometer kwam ik er na een plaspauze alleen voor te staan. Ik kon het tempo redelijk goed aanhouden, maar naar het einde van de eerste ronde van 14 km speelde mijn enkel weer op, iets waar ik al bijna een jaar hinder van ondervind. Ik besloot na veertien kilometer te stoppen, ondanks het goede loopgevoel. Ik voel dat er na de erbarmelijke maanden juli en augustus beterschap op komst is. Vanavond ga ik er weer even tegenaan, misschien met de joggingclub of anders alleen, dat zien we nog wel. In het weekend staat er weer een lange duurloop op het programma. De keuze gaat tussen de natuurloop in Mol (Nuclea-loop) of in Zevendonk (Zevendonk voor Muco). Wat vaststaat is dat ik minimum twintig kilometer afwerk. Eens kijken of we dan nog op schema zitten voor hét doel van het jaar, de marathon in Kasterlee, voor eigen volk.
Na precies een maand van inactiviteit (vermoeidheid, werk, rugklachten, geboorte dochter, ...) besloot ik gisterenavond opnieuw de loopschoenen aan te trekken. De Hollewegjogging in het naburige Lichtaart is een leuke wedstrijd in een schitterende omgeving maar tegelijk ook loodzwaar parcours op de Kempense Heuvelrug. Van wedstrijd was er wat mij betreft niet echt veel sprake, ik koos ervoor om tien kilometer te lopen in een tempo dat ik kon volhouden. Het was gewoon een test, meer niet, zelfs een tijd rond het uur zou me tevreden gesteld hebben, de enige bedoeling was om het einde te halen.
Er was heel veel volk komen opdagen en dat maakt het allemaal veel leuker, je vindt wellicht iemand die hetzelfde tempo loopt en waarmee je een babbeltje kan slaan. Ik kwam al vrij snel Gust (de polis) tegen, een scheidsrechter in het voetbal die voor aanvang van het nieuwe seizoen zijn conditie kwam testen. De volgende bekende was Den John, die ik voor het laatst zag in en onmiddellijk na de marathon van Stockholm, alweer meer dan twee maanden geleden. Ik bleef mijn tempo lopen en voor hem was dat blijkbaar net iets te snel, al liep hij wel de marathon in de Zweedse hoofdstad uit, terwijl ik nog voor halfweg de strijd moest staken.
En toen kwam ik Peter Boonen tegen, één van de bezielers van de Joggingclub in Kasterlee, en zo had ik meteen iemand die zowat hetzelfde tempo liep als ik. Hij liep de vijftien kilometer en wilde niet te hard van stapel lopen, ik daarentegen had iemand waar ik me op het einde van een moeilijke tweede ronde kon optrekken. De eerste ronde kwam ik door rond 26 minuten, de tweede legde ik tot mijn grootste verbazing een beetje sneller af.
Ik was zeker tevreden over deze nieuwe start. Nu komt het er op aan om dit ritme aan te houden en de trainingsfrekwentie wat op te drijven. Het schema dat ik wil volgen, eigenlijk al twee weken geleden, vraagt vijf trainingen per week, en dat wil ik ook halen. Zo hoop ik er te staan in het enige grote doel dit jaar, de marathon van Kasterlee.
Hallo hier zijn we weer! Na een deugddoende vakantie en een miserabele Dwars Door Kasterlee, een wedstrijd waarnaar ik zo had uitgekeken, maar uiteindelijk net geen kwartier toegaf op mijn tijd van vorig jaar, heeft mijn leven een nieuwe wending gekregen. Op woensdagochtend 5 augustus om zes uur in de ochtend zag mijn dochter Hanna het levenslicht. Zowel met moeder als dochter is alles verlopen zoals het hoort en ook de grote broer was heel trots.
Een minpuntje is wel dat er gedurende die periode van trainen niets, maar dan ook helemaal niets, in huis is gekomen. Zelfs om deze blog bij te werken vond ik niet de tijd en ruimte. Momenteel is het nog ontzettend druk, maar vind ik af en toe al eens een gaatje.
In bijlage enkele foto's van de dochter, een keer met haar broer en een keertje met mezelf.
Wat kan het leven toch mooi zijn ! Nu lig ik hier op het bed in mijn hotel terwijl het zonnetje al fel door de gordijnen komt piepen. En dat terwijl het nog maar acht uur 's ochtends is. Het grauwe, maar zeer oude stadje (en dat merk je ook als je buitenkomt) Pont-Saint-Esprit was eigenlijk maar een tussenstop in ons reisprogramma. Vanmiddag trekken we dan een dertig kilometer verderop naar Lussan om in ons huisje te trekken. Een week zullen we ons hier proberen te amuseren, in totaal zijn we met zestien.
Het is ook de bedoeling dat ik op regelmatige basis in mijn loopschoenen zal stappen. Ik ga trachten om elke ochtend een kilometer of zeven te lopen, zo kan na twee weken rust (die overigens heel hard nodig was) zodat ik de batterijen weer langzaam kan opladen. Midden deze week is het de bedoeling dat ik ga proberen om de illustere Mont-Ventoux op te lopen. Ik weet echt niet wat me te wachten staat, maar ik waag het erop.
Later deze week zal ik nog een aantal foto's op mijn blog zetten, waaronder hopelijk die van mijn aankomst op de Ventoux. Nu eerst een douche nemen en dan een stevig ontbijt.
We zijn het weekend doorgekomen, met een drukke loopagenda. Het begon al op vrijdagavond, toen we richting Vorselaar trokken voor de jaarlijkse Kardinaalsjogging. Sean moest al vroeg aan de bak en hij deed het niet onaardig. Hoewel hij als laatste eindigde, had hij het schitterend gedaan. De concurrentie was allemaal één tot twee jaar ouder, en vaak kop en nek groter, zoals ze dat hier bij ons zeggen. Maar hij genoot ervan en dat is toch het belangrijjkste bij kinderen.
Ikzelf genoot er iets minder van. Ik had me voorgenomen om een rustige tien kilometer te lopen en uiteindelijk werd het dat ook. In de eerste ronde ging ik wel iets te hard van stapel, maar ik liep een rustige tweede ronde om op de piste nog even door te trekken. Ik eindigde op iets minder dan 48 minuten, 47:57 en werd hiermee de vijfde vrouw
Een dag later in GVA Dwars door Geel was ik weer van de partij. Er was een massa volk en de sfeer zat er goed in. Ook hier koos ik voor de tien kilometer, hoewel die iets langer was, naar schatting een drie- à vierhonderd meter. Ik startte rustig aan een tempo dat ik goed kon aanhouden. Na zes kilometer ging ik even versnellen om dan uiteindelijk rustig te finishen. Door de warmte, die me ook een dag eerder parten had gespeeld, zag ik er het nut niet van in om in de slotfase volle gas te geven. Mijn uiteindelijke tijd was 48:00 min precies en daar kon ik best vrede mee nemen. Het is wel bijna vijf minuten trager dan mijn besttijd, maar dat zal me een zorg wezen. Ik trainde de afgelopen maanden haast enkel rustige duurlopen, zodat er van snelheid niet veel meer is overgebleven.
Om het weekend op een mooie manier af te sluiten, stond zondagochtend de maandelijkse marathontraining op het programma. De benen voelden wel wat vermoeid aan, maar ik besloot toch maar te starten. En gelukkig dat ik dat deed, want door mijn deelname werd ik de gelukkige winnaar van een gratis deelname aan de marathon in november. In het begin had ik het moeilijk, maar na enkele kilometer voelde ik me weer kiplekker. Er waren intussen al bijna zestig deelnemers, en het is nog maar juni. Wat zal dat in oktober worden...?
Nog even en we kunnen weer op vakantie. Voor de zoon is het al haast zover, voor ons zal het nog even wachten zijn. Maar vooraleer we richting Provence trekken, zal ik nog een aantal keer de loopschoenen aantrekken. Dit weekend zal het elke dag van dattum zijn, daarna zal het een pak rustiger zijn. Morgen trek ik naar Vorselaar, waar ook Sean tweehonderd meter zal afwerken. Hopelijk is hij iets beter gezind dan vandaag, want de vermoeidheid door een tekort aan slaap en het einde van het schooljaar begonnen op hem te wegen. Wat mezelf betreft weet ik het nog niet goed voor de Kardinaalsjogging van de Vorselaarse KWB. Wellicht loop ik de vijf km, of misschien de tien, maar echt doorgaan is niet de bedoeling.
Dat wil ik zaterdagavond tijdens GVA Dwars door Geel wel doen. Ik weet dat de snelheid niet meer is zoals een tweetal jaar geleden, maar ik zou toch graag in de buurt van de 45 minuten komen, al besef ik dat dit door de warmte, de drukte en een teveel aan lange duurtrainingen (lees: marathons) heel moeilijk zal worden. Ik las vandaag dat Ludo Dierckxsens, mijn idool van enkele jaren geleden, wil eindigen rond de 48 minuten. Mocht ik hem voor zijn, het zou een hele prestatie zijn.
Dan zondag is het weer tijd om te recupereren, met een halve marathon voor de voeten geschoven. De maandelijkse marathontraining hier in Kasterlee is een must voor mij, niet enkel om het parcours maar vooral voor de ongedwongen sfeer. 21 kilometer kunnen afwerken met een mooie groep tegen een gezapig tempo van zes minuten per kilometer, met onderweg de nodige bevoorrading, is echt een luxe. Genieten van begin tot einde.
Nu ga ik slapen, want morgen kan ik er vroeg uit (voor de gelegenheid om zes uur beginnen te werken) en laat dat nu net mijn ding niet zijn. In de loop van de komende dagen zal ik trachten nog wat foto's en resultaten op deze blog te plaatsen en wat misschien nog belangrijker is, hoe ik me voel na de inspanningen.
Intussen is 'De Nacht' achter de rug, en misschien gelukkig maar. Ik heb er mijn marathon van Stockholm een beetje kunnen doen vergeten, maar echt tevreden kan ik over mijn prestatie niet zijn. Mijn grootste doel, de eindstreep halen, heb ik wel bereikt maar daar stopt het dan ook.
In de voormiddag was ik nog snel een nieuwe outfit gaan halen, want doordat deze marathon 's avonds plaatsvindt, vond ik het wel nuttig om een strakker shirtje (underwear) aan te schaffen en een singletje, zodat de koude niet onder mijn loopshirtje zou komen. In de vroege namiddag trokken we richting Westhoek. Gelukkig moest ik niet zelf rijden en kon ik rekenen op de goodwill van Tom Sneyers die er ook de marathon zou afwerken. Bart Van De Water van fitnesscenter Technofit en Bart Van Nijlen, het maatje van de joggingclub trokken ook naar Torhout maar kozen voor de 100 km.
De sfeer zat er nochtans goed in, in het West-Vlaamse Torhout. Een massa volk, een knappe organisatie en een mooi parcours, wat wil een mens nog meer. De ambiance zat er zelfs zo goed in dat ik mezelf haast niet in toom kon houden. Ik startte te snel want na vijf kilometer had ik een gemiddelde van iets meer dan 12 km/u. Meteen wist ik dat ik dit tempo niet zou kunnen aanhouden en langzaam minderde ik wat. Maar na iets meer dan dertig kilometer doken krampen op, iets wat me blijkbaar enkel in Torhout overkomt. Naar de oorzaak is het gissen, maar het gevolg was wel dat een degelijke prestatie er niet echt inzat.
Op vijf kilometer overviel me toch een kippenvleesmoment. De leider in de 100 km kwam me waarlijk voorbijgevlogen. De Braziliaan De Oliveira mikte op het wereldrecord, maar moest even later toch inbinden. Maar de snelheid waarmee hij me voorbij kwam gelopen, was zelden gezien, niet in het minst voor iemand die dan al bijna zestig kilometer heeft afgelegd. Ach, toen ik even later de finish bereikte had Laura Lynn bijna haar optreden opzitten. "Jullie zijn geweldig!", schreeuwde ze toen ik de aaankomstlijn overschreed. Met de gedachte dat dit voor mij was, werd een kleine ontgoocheling toch nog een opsteker.
Toen ik een uurtje later fris gewassen was en de mobilhome van één van mijn collega's opzocht, viel mijn mond zowat open van verbazing. De lopers van het WK 100 km kwamen met een grote vaart voorbijgesneld. Met een gemiddelde van om en bij de 16 km/u werken zij hun wedstrijd af, dit verdient respect.
Mijn dorpsgenoten deden het ook niet onaardig. Ondanks blaren finishte Tom Sneyers in 3:23 op de marathon, de debutanten op de 100 km haalden allebei het einde. Bart VDW in 9:11 u , Bart VN in 10:19 u. Knappe prestaties!
En intussen zitten we weer een dag voor de 'Nacht van Vlaanderen' en ik begin me toch stilaan klaar te stomen voor deelname aan de marathon. De afgelopen dagen heb ik serieus wat hinder ondervonden van een verkoudheid. Vandaag was het wat beter, alleen stond ik vanochtend op met barstende hoofdpijn. Hopelijk is dit morgen wat beter.
Voor het overige voel ik me wel fris, met de benen lijkt het in orde te zijn, nu nog afwachten wat het zal worden. Ik heb intussen geleerd geen voorspellingen meer te maken, want zelden of nooit bereik ik dan mijn doel. Hoopgevend is dat morgen een duo uit de gemeente start in de 100 km en hoewel hun tempo normaal een heel pak hoger ligt dan het mijne, vernam ik dat ze tegen een kleine 11km/u zullen lopen, misschien kan ik in hun zog meeschuiven. Ik zal hen zeker nog aanmoedigen in hun laatste ronden, want voor iemand die er honderd afmaalt, daar heb ik toch heel wat respect voor.
Ach we zullen morgen wel zien, zaterdag volgt dan hoogstwaarschijnlijk het verslag van mijn loopervaringen tijdens de Nacht.
Wie dacht dat ik na het debacle in Stockholm het hoofd zou laten hangen, kwam alleszins bedrogen uit. Ik had wel enkele dagen nodig om de opgave t'e verwerken, maar uiteindelijk kwam ik snel tot de conclusie dat het louter omwille van de warmte was, dat ik de strijd moest staken.
Enkele dagen later trok ik weer op pad en ik genoot weer van de duurlopen. Op zaterdag werkte ik een ruime 15 kilometer af, van thuis uit liep ik naar de schoonouders in Dessel om aldaar op de nieuwe Finse piste enkele toertjes af te malen. Het liep allemaal van een leien dakje en dat deed me wel goed. Enkele dagen later, op woensdag, liep ik van het werk naar huis, toch goed voor 20 kilometer. Naar het einde nam de vermoeidheid wel toe, maar na een zware werkdag en meer dan zes uur niet gegeten is dat wel te begrijpen. Toen ik even later uitrekende dat ik toch tegen 11,5 km/uur had gelopen, was ik opgelucht. Het deerde me zelfs niet dat ik bijna de volledige afstand in de gutsende regen afwerkte.
Maar een verkoudheid was het gevolg. En er is geen geschikt moment om ziek te worden, maar met aanstaande vrijdag de marathon in Torhout op het programma, komt dit niet op het ideale tijdstip. Maar gisteren organiseerde JC Kasterlee, de club waarbij ik ben aangesloten haar tweede Gehuchenloop, een tocht van een kleine 36 kilometer en ik was opgelucht dat ik dit alles zonder noemenswaardige problemen kon afwerken. Hopelijk ziet het er vrijdag even goed uit, maar ik durf me niet meer wagen aan een voorspelling. Ik ga er gewoon het beste van maken. Maar nu is het tijd om enkele dagen te rusten. Zo kan ik in de komende dagen verder uitzieken en misschien wat foto's van Stockholm op deze blog plaatsen.
Zolang kijk je uit naar de dag van het jaar, de wedstrijd van het jaar, het evenement van het jaar. Vol goede moed trek je richting Stockholm en wat blijkt het bij aankomst, meer dan twintig graden op vrijdag en een dag later zou het nog warmer worden. Daarenboven is het vertrek van de marathon om 14 uur, precies het warmste moment van de dag. Mijn loopcollega's zorgden er mee voor dat de laatste voorbereidingen optimaal verliepen. De avond voordien werd het water ipv bier en de ochtend van de wedstrijd werd gezorgd voor spaghetti.
Alles was dus in orde om er volop tegenaan te gaan, maar helaas werd het een afknapper. De organisatie was perfect, helemaal niets op aan te merken, van de avond voordien, de marathon-expo zag er goed uit en ook de pasta-party was ok. Alleen de wedstrijd zelf eindigde voor mij al na minder dan twintig kilometer. Bevangen door de hitte kon ik niet meer verder, hoewel ik nog goed op schema zat. Want mijn laatste tijdsmeting na vijftien kilometer zat nog onder het anderhalf uur.
Alles werd me zwart voor de ogen, en toen het vrouwtje zei dat we nog wel eens zouden terugkomen wanneer ik de finish niet zou halen, besloot ik om de zware knoop door te hakken. Ooit kom ik terug en haal ik de finish. Een schitterende stad en een prima organisatie, dat verdient een terugkeer.
Het verslag van de reis volgt in de loop van de komende dagen, met foto's !
Mijn metgezellen deden het wel goed en haalden de finish, maar door de warmte werden de beoogde doelen niet bereikt. Tom eindigde in 3:43, Rigo in 4:32 en John in 5:05. Chapeau voor hen die de warmte wel trotseerden.
Wat gaat het allemaal snel. In november me ingeschreven voor de Stockholm Marathon en aanstaande zaterdag is het alweer zo ver. Een dag die al maanden staat aangeduid op de kalender, niet enkel voor de marathon op zich, maar met de hele trip naar misschien wel een van de mooiste hoofdsteden binnen Europa. De laatste kilometers zijn bijna afgemaald, vanmiddag ga ik nog even de beentjes losgooien en wellicht ook woensdagavond nog een keer. Lange trainingen zullen er niet meer inzitten. We hopen er klaar voor te zijn.
Donderdag heb ik nog een vijftiental kilometer gelopen en naast een goed gevoel hield ik er ook een aantal insectenbeten aan over. Lopen in de natuur is zalig, maar het heeft ook wel wat minpuntjes zoals deze kleine gevleugelde wezentjes. Maar de training verliep goed zodat ik later op de dag samen met vrouwlief van een namiddagje Maastricht heb kunnen genieten.
Gisteren, zondag, liep ik dan nog een keer met de joggingclub mee en genoot echt van dit uurtje. Versnellingen en dergelijke, normaal niet echt mijn favoriete ding, verliepen allemaal vlot en ik voelde me hierbij echt goed in mijn vel. In het hoofd zit het althans goed voor aanstaande zaterdag, wat de benen me te vertellen hebben is echter afwachten. Ik mik op een richttijd van vier uur (netto), maar maak me niet al te veel illusies. Er wordt gelopen op het heetst van de dag (14 uur) en verwacht wordt dat het 23-24°C zal worden, duidelijk te warm. Maar het belangrijkste is dat ik er van geniet, zowel van de wedstrijd als van de stad. Enig nadeel is dat we vrijdagochtend al vroeg de trein op moeten - even na vijf al - om zeker tijdig in Zaventem te arriveren. Maar dat nemen we er graag bij...
Vanavond heb ik de trainingen hervat na mijn marathon van afgelopen zaterdag. Hoewel de weervoorspellingen niet veel goeds wisten te vertellen, was het stralend weer vandaag. Toen ik tegen zeven uur de loopschoenen aantrok was het zwoel en de voorspelde regen bleef hier in ons Kempenlandje uit. Ik besloot om nog een keertje met de joggingclub mee te lopen, iets wat alweer een hele tijd geleden was. In groep lopen is altijd fijner dan de hele tijd alleen kilometers te malen.
De opkomst was niet bijzonder groot, een zevental aanwezigen, maar toch net voldoende om er een mooie loop van te maken. Een uurtje rondhangen in de bossen tussen Kasterlee en Lichtaart geeft steeds een goed gevoel en vandaag was dat niet anders. Een volledig uur in de gezonde buitenlucht doet een mens herademen. De drukte van een werkweek en de vermoeidheid van de dagelijkse sleur kwijnt volledig weg na een inspanning in de natuur. Ik was een heel ander mens toen de training erop zat.
Zo ziet het er toch goed uit met het oog op Stockholm. Ik ga proberen om in de komende dagen nog een lange duurloop af te werken, ondanks communiefeest en kermis, want het is me nu wel meer dan duidelijk dat een marathon de nodige voorbereiding en training vergt. En dan kijken we vol goede moed uit naar het Pinksterweekend en wie weet kan ik dan toch eens onder de vier uur kunnen duiken...
Intussen vond ik op de site van de marathon van Gilze ook enkele foto's van afgelopen zaterdag. Op twee van hen zie je mij in actie, maar dat niet enkel diep ben gegaan, bewijzen de foto's van mijn schoonbroer, Luc Van Doninck.
De marathon van Gilze zaterdagmiddag kondigde zich net iets te vroeg aan, maar in de aanloop naar die van Stockholm besloot ik toch maar om mijn inschrijving ook daadwerkelijk in daden om te zetten. De voorbereiding was pover, om het woord zwak niet in de mond te moeten nemen. Dus besloot ik maar om zo lang mogelijk mijn tempo te lopen en dan zien waar het schip zou stranden. Een tijd had ik niet in gedachten, uitlopen was de enige boodschap, tenzij het voor halfweg al moeilijk zou worden. Het waren vier ronden van meer dan tien kilometer, dus mocht het vet van de soep zijn na pakweg een kilometer of vijftien, dan kon ik alsnog vroegtijdig de douches opzoeken.
Om een uur of negen vertrokken, stoppen bij de bakker voor enkele chocoladebroodjes om die even later in de wagen op te eten en dan richting Nederland. Gilze ligt slechts op een veertig kilometer, dus op een kleine driekwartier gaf de gps de startlocatie aan. Het was een mooi cultureel centrummetje met alles erop en eraan, iets waar men hier in eigen land een poepje aan kan ruiken. Eerst passeerden we (mijn schoonbroer en ik) langs de inschrijvingstafel en we mochten een knap loopshirt in ontvangst nemen. Dan was het tijd voor een kopje koffie en toen de vrouwen richting Tilburg reden om er een marathon te shoppen, zochten wij de kleedkamers op.
Het was echt een gezellige bedoening, alles verliep ontspannen en de sfeer was optimaal. Met iets meer dan driehonderd vertrekkers, waarvan een zeventig voor de marathon, was er van enige drukte absoluut geen sprake. Maar alles wat voorafging aan de start deed al uitschijnen dat het op het vlak van organisatie beslist snor zat. Het gewriemel in de start was ook beperkt en al gauw had ik door dat ik net iets te snel aan het lopen was. Na een kilometer of drie kwam ik Els tegen, een Nederlandse bijna vijftiger die zich wel kon vinden in het tempo dat ik vlotjes aanhield. De eerste ronde was afgelegd en ik vond het een aangenaam parcours, al was een moeilijke zand- en kiezelstrook zwaarder dan verwacht. Maar het lopen over rustige, landelijke wegen is beslist mijn ding en ook in de tweede ronde kon ik in goed gezelschap het tempo aanhouden. Bij de tweede doorkomst, toen de halve marathonlopers het deelnemersveld fors uitdunden, kon ik mijn medeloopster melden dat ze de eerste dame was, iets wat door de speaker werd omgeroepen, maar dat haar door alle heisa was ontgaan.
Dit gaf haar de nodige moed en intussen had ook haar vaste loopmaatje zich laten afzakken om haar naar een goed einde te brengen. Naar het einde van de derde ronde moest ik haar toch laten gaan, want de benen wilden niet echt meer mee. Hoewel ik na dertig kilometer nog goed op schama lag (2:47) had ik al snel door dat een tijd onder de vier uur er niet in zou zitten. Niet dat ik moe was, maar een dergelijke conditionele achterstand is moeilijk op te vangen door een net iets betere dag. Intussen was de zon ook al fel beginnen schijnen, en laat dat tijdens het lopen nu niet echt mijn metgezel zijn. Maar toch verliep het allemaal behoorlijk, hoewel ik naar het einde toe serieus op de sukkel was. Met 4:14:06 bleef ik onder de verwachtingen, maar het besef was des te groter dat er veel meer inzat mits een goede voorbereiding.
Nu tracht ik deze lijn door te trekken en verder te trainen met het oog op Stockholm eind deze maand. Het zal mijn langste duurloop geweest zijn in de aanloop van een marathon, maar ik heb mijn lessen nu getrokken. Trainen is de boodschap en wie dat niet doet, betaalt de inspanningen cash.
Hoewel ik zwaar had afgezien, waren de benen zondagochtend behoorlijk. Stramme spieren, dat wel, maar voor het overige viel het allemaal goed mee. In de namiddag heb ik ze wat losgefietst en intussen is alles weer bijna bij het oude. Op mijn verjaardag zal het er wellicht niet van komen om een uurtje de beentjes los te lopen, maar vanaf woensdag is het weer volle bak.
Ach ja, mijn schoonbroer Luc werkte zijn tweede marathon af en deed er met 3:33 weer vijf minuten van zijn vorige besttijd af. Hieraan zie je dat training loont.
"Je hebt er maandenlang naar uitgekeken. En eindelijk daar is ie dan ...". Iedereen kent wel deze Nederlandstalige klassieker en dit liedje zat vanochtend in mijn hoofd toen ik omstreeks een uur of zes wakker werd. Vandaag is het ook zover, tijd voor marathon nummer elf, in het Nederlandse Gilze, precies tussen Tilburg en Breda. Het is dan ook traditie dat ik de ochtend van de marathon vroeg wakker ben en de slaap niet meer kan vatten. Toen ik mijn eerste 42-er liep was het in feite nog erger, ik deed dan de ganse nacht geen oog dicht en kwam vermoeid aan de start. Gelukkig is op dat vlak de rust weergekeerd. Maar bij mijn vorige marathons legde ik mezelf nogal veel druk op - voor zover dat effect heeft op mij - maar dat deed de prestatie meestal geen goed. Ik weet dat ik ooit onder de vier uur zal eindigen, en wellicht ook onder de 3u30, maar het moet niet per se vandaag. Vandaag is het enkel de bedoeling de eindstreep te halen zodat nummer elf binnen is. Stiekem droom ik van mijn doel om op (of rond) mijn 42ste verjaardag mijn 42ste marathon te lopen, omdat dit getal toch een magische betekenis heeft beginnen krijgen. Maar zover is het nog lang niet, want dinsdag is het pas mijn 36ste 'Geburtstag', zodat me nog hééél veel tijd rest om dit alles te verwezelijken.
Tot zover voor nu, de tijd is aangebroken om mijn sporttas nog eens na te kijken (ik heb er gisteren mijn loopschoenen nog heel laat ingedeponeerd, deze was ik even uit het oog verloren) en een hapje te eten. De koffie is intussen klaar! Later vandaag zorg ik voor een verslag van de wedstrijd.
Allez, vanochtend heb ik opnieuw de loopschoenen aangebonden om toch nog een beetje vertrouwen op te doen voor de marathon van zaterdag. Het gevoel zat deze keer wel goed, maar dat is meestal wel in de Kastelse bossen (in tegenstelling tot die van Lichtaart, wat vanaf midden volgend jaar overigens mijn nieuwe woonplaats zal zijn). Ik ben ruim drie kwartier onderweg geweest en heb volgens mij een acht kilometer afgelegd tegen een gezapig tempo dat ik ook in Gilze hoop te lopen.
Temidden van het groen is het altijd wel een beetje genieten, je komt wel eens een wandelaar tegen of een MTB-er en dat zijn dan in feite zielsverwanten, want ook zij willen zich ontspannen in de mooie natuur die ons dorp te bieden heeft. Vandaag was het nochtans rustig, hoewel er enkele scholen waren die hun kinderen loslieten op de kabouterberg of die een voetbaltornooitje speelden op de terreinen naast de sporthal. Maar de rust in het bos gaf mezelf ook de nodige rust en dat gaf me weer moed met de uitdaging van zaterdag in het verschiet.
Niet dat ik een glansprestatie verwacht, dat kan door deze minieme voorbereiding ook moeilijk, maar de finish halen is mijn grootste betrachting. Het zou jammer zijn dat ik in mijn elfde marathon zou falen, maar ik denk dat het niet zover zal komen. Opgeven tijdens de marathon is voor mij 'not done', je kan het niet vergelijken met een Kattenjogging. De gemoedelijkheid bij de Noord-Brabanders in Gilze zal me wel verder stuwen, de tijd die ik zal neerzetten is louter bijzaak. Morgenavond vroeg in bed, goed rusten en hopen op een niet al te warme zaterdag...
De afgelopen dagen was het weer harken geblazen. Donderdag een training afgewerkt van net iets meer dan honderd minuten tegen een rustig tempo, maar toch ging het allemaal niet naar wens. Op zoek naar eens andere wegen heb ik enkele keren rechtsomkeer moeten maken, en dat is niet bevorderlijk voor iemand die een marathon in het vooruitzicht heeft. Veel liever zou ik willen dat alles op wieltjes zou lopen, maar het besef dat wie ergens wil komen er ook iets voor moet doen werd er nog maar eens duidelijk ingepompt. Maar uiteindelijk was ik donderdag toch tevreden dat ik een kilometer of achttien heb kunnen afwerken, dat geeft de burger moed!
Maar nauwelijks vierentwintig uur later werd die moed me weer helemaal ontnomen. Tijdens de Kattenjogging in Lichtaart wilde ik de langste afstand afwerken, goed voor bijna zeventien kilometer of drie ronden van ongeveer 5,7 km. Een te snelle start en de (voor mij) te hoge temperaturen deden me de das om. Na één ronde kreeg ik het al moeilijk, maar ik zette door en vond mijn tweede adem. Tot ik naar het einde van de tweede ronde moest snakken naar lucht, hoewel ik me niet moe voelde. Maar het is niet de eerste keer dat ik bij de eerste warmte hinder ondervind van dit fenomeen. Na iets minder dan een uur wedstrijd gaf ik de pijp aan Maarten. Ik had net iets meer dan twee ronden afgelegd. Het is in de drie jaar dat ik loop de tweede keer dat ik vroegtijdig de strijd staak, maar ik achtte het niet verstandig om een week voor de marathon over de limiet te gaan. Morgen (zondag) zou ik nog graag een dertig kilometer afwerken om met toch een beetje vertrouwen richting Gilze te trekken. En wanneer ik vroeg genoeg vertrek zal ik van de hitte weinig hinder ondervinden, hoop ik.
Ook mijn zoontje Sean (foto boven) beleefde weer heel wat plezier aan de wedstrijd van vrijdag. Winnen zat er niet in, maar hij heeft zich ontzettend goed geamuseerd en ook naderhand goed gespeeld. Ook goed nieuws was er voor Eva (foto onder), de jongste van mijn zus, die ondanks haar twaalf jaar een mooie derde plaats veroverde op de 5,7 km bij de vrouwen. Haar zus Ellen zorgde voor de foto's.
Nog minder dan twee weken resten er tussen vandaag, een slome maandag, en de marathon van Gilze. Vorige week donderdag hervatte ik na enkele weken opnieuw de training en eigenlijk had ik er wel een goed gevoel bij. Ik werkte rustig een zevental kilometer af en kwam gelukkig niet in de problemen. Alles verliep naar wens.
Zondag was het andere koek. De maandelijkse marathontraining is iets wat ik niet wil missen, maar na een zwaar avondje stappen, goed gevuld met Duvel en ander lekkers, werd ik zondagochtend om één minuut voor negen wakker. Welgeteld zestig tellen had ik om me aan te kleden en me naar de startplaats te begeven. Eten zat er niet in en zelfs koffie behoorde niet tot de mogelijkheden. De groep was al vertrokken, maar vrij snel had ik ze bijgebeend. Het lopen op zich viel nog goed mee, al nam ik na een kilometer of achttien toch even een kortere weg en spaarde zo een kleine kilometer uit. Uiteindelijk werkte ik vlot een twintig kilometer af en dat geeft de burger moed.
Nu wil ik deze week de lijn doortrekken, met vrijdagavond de Kattenjogging in Lichtaart en ook tijdens het weekend wil ik de nodige kilometers afmaken, zodat ik een week later in een goede conditie in Gilze aan de start kom.
Intussen vond ik op de site van de marathon van Gilze ook enkele foto's 
van afgelopen zaterdag. Op twee van hen zie je mij in actie, maar dat niet enkel 
diep ben gegaan, bewijzen de foto's van mijn schoonbroer, Luc Van Doninck.
