Een jogging waar je te voet naartoe kan, zo zijn er niet al te veel op een seizoen. Dus was ik vrijdagavond aanwezig op de Hollewegjogging hier in Lichtaart. Het is niet mijn favoriete wedstrijd, ik voelde me hier immers nog nooit echt goed. Tijdens mijn drie deelnames, waarin ik telkens voor de tien kilometer koos, zag ik mijn prestaties telkens fors achteruit gaan. Van 45' (2008) ging het via 50' (2009) naar zelfs 54' (2010) en dus was het tijd om de negatieve spiraal te doorbreken.
Maar echt logisch was dat niet, want ik had de voorbije twee weken geen tijd om te trainen en kende bovendien een drukke werkweek met heel wat overuren. Toen ik om half vijf gisteren thuis kwam voelde ik mijn benen niet en ook na de spaghetti was dat niet anders. Intussen was het al bijna zes uur en de jongste startte dan haar eerste loopwedstrijd. Hanna moest vijftig meter afleggen en haalde het einde, al gebeurde dit meer stappend dan lopend. Maar eind goed, al goed zegt Piet Piraat altijd en zo liep ook Sean zijn wedstrijd over tweehonderd meter. Met gekkebekkentrekken liep hij het eerste deel, maar in een toch nog sterke eindsprint stak hij nog een tien lopers voorbij. Hij was tevreden, maar dan vooral met de zak koeken en prullaria die hem te wachten stonden.
Na de opwarming met Luc en Eva Van Doninck was het de beurt aan de echte Hollewegjoggers. Die opwarming had me al geleerd dat het drukkend warm was en dat het parcours niet van de poes is, zeg maar loodzwaar in deze omstandigheden, moest me niet meer worden verteld. Ik had me voorgenomen om mezelf tijdens de eerste ronde een stevig tempo op te leggen en de tweede ronde net iets rustiger te volmaken. De wedstrijd was pas op gang gefloten en ik stond al stil in de binnenbocht. Hier verloor ik wat tijd, maar vooral heel wat plaatsen die je een eind verder op de smalle wegen moet trachten goed te maken. Gelukkig vond ik vrij snel het juiste ritme (4'30"/km) en in een egaal tempo liep ik naar het einde van de eerste ronde. De gebruikelijke versnelling in de slotkilometer kwam er deze keer niet, zodat ik op net iets meer dan 23' passeerde. Eva Van Doninck, die het moeilijk had door de warmte en met de ademhaling, spurtte me in de slotmeters nog voorbij, goed voor een derde plaats in de 5K.
De tweede ronde ging dus wat rustiger en liep ik tegen 12 km/uur, een tempo waar ik me overigens goed bij voel. De warmte maakte het wel lastig, maar al bij al viel het allemaal goed mee. Ik kwam binnen in ongeveer 49', iets waar ik op gerekend had. Toch meer dan vijf minuten sneller dan vorig jaar, dus wil dat zeggen dat we op de goede weg zijn. Maar met de IFF-marathon in het verschiet moet er toch een tandje worden bijgestoken. Dat zullen we dan de komende weken beslist doen.
Met veel vraagtekens trok ik zaterdagmiddag naar het Gielsbos, voor de estafette halve marathon van de Afstandslopers. Een heel leuke wedstrijd die ik vorig jaar pas echt leerde kennen en ook dit jaar slaagde ik erin een team bij elkaar te krijgen. Ondanks een 38ste plaats op een kleine zeventig deelnemende ploegen, was ik toch tevreden. In de afdeling seniors gemengd behaalden we een knappe vijfde plaats.
We hadden een onuitgegeven team, met de amper 14-jarige Eva Van Doninck als startloopster. Zij zette met een tijd van onder de 35 minuten een knappe prestatie neer, met vooral een ijzersterke eindsprint als toemaatje. Daarna was het de beurt aan Rigo Montoya, die in volle voorbereiding is van een trail van 50 km en de winterduatlon in Kasterlee op het einde van het jaar. Hij werd in laatste instantie bijgevraagd en had enkel lange, trage duurlopen achter de rug. En ook aan de rug was er een probleempje, zodat Rigo niet voluit kon gaan. Hij had over de zeven kilometer ruim 37 minuten nodig. Tenslotte mocht ik als laatste mijn rondje afmalen. In de opwarming had ik een goed gevoel gehad, iets wat ik tijdens de wedstrijd niet meer terugvond. Ik zat snel in het ritme en liep een aanvaardbaar tempo, maar voelde me nooit echt goed in mijn vel. Ik vond dat ik sneller moest kunnen en al snel haalde ik drie atleten in. Maar toen zag ik op een honderd meter voor mij een loper van ARAC lopen en ik dacht er zo eens eventjes naartoe te lopen. Maar niets was minder waar. Ik bleef steken op een vijftig meter en liep een kleine vier kilometer zowat hetzelfde tempo. De warmte en het niet te onderschatten parcours speelden me parten, maar het was zwoegen tot het einde. Doodmoe arriveerde ik, maar de tijd bleek wel in orde. Met 32:16 minuten was ik zelfs meer dan twee minuten sneller dan vorig jaar en zo loste ik toch de verwachtingen in.
Zaterdag is het de estafetteloop in en tvv het Giels Bos en ik zal er van de partij zijn. Samen met Eva Van Doninck en Rigo Montoya hopen we een halve marathon te lopen. Maar na het debacle van afgelopen vrijdag wil ik niets aan het toeval overlaten en dus ging ik vanavond op pad. Het was ontzettend warm, maar ik mag me niet meer wegsteken. Ik wil zaterdag beter doen dan vorig jaar en dus moet er getraind worden. Vanavond liep ik in moeilijke omstandigheden en met vertrek om 21 uur een dikke zes kilometer en eerlijk gezegd, het liep voor geen meter. Toch haalde ik nog een snelheid van net 12 km/u. Hopelijk is de trein nu vertrokken en ziet het vervolg van de zomer er de komende weken beter uit dan hoe ik me (op loopgebied) tot dusver voelde.
