Ik ben me dus al enkele weken aan het voorbereiden op de Powerman Germany eind mei in het Duitse Falkenstein. Het lopen vergaat me goed, het fietsen belooft nog wat anders te worden. Maar de honger naar de duatlon is er en dus ging ik zondag al eens een voorsmaakje nemen van de Crossduatlon in Retie.
In de schaduw van alle grote toppers, was er in de schaduw nog net een plaatsje voor mij weggelegd, samen met schoonbroer Luc Van Doninck namen we deel aan de duo-cross. Het lopen nam ik voor mijn rekening, Luc was de mtb-er van dienst. Maar wat was me dat! Ik had vooraf een tijd van 17'-17'30" in gedachten op de vier kilometer, maar dat viel wel even anders uit. Ik wist wel dat ik de kop van de wedstrijd niet zou kunnen volgen, maar besloot toch maar mijn wagentje aan te pikken rond de 15de plaats, tot ik na één kilometer op mijn horloge keek en zag dat ik die had afgelegd in 3'42", een tempo dat ik nooit zou kunnen volhouden, ook niet voor vier kilometer. Dus een beetje vertraagd tot zowat 4'10" en dat lag me beter. Ik bereikte de wisselzone in 16'03", voor mijn doen een toptijd al verdween die in het niets bij het bekijken van de uitslagen (18de tijd op 28 deelnemers). Luc fietste wel een mooi parcours met een twaalfde stek, mijn tweede loopproef ging iets moeizamer dan de eerste maar wist toch opnieuw onder de 17' te blijven.
Het duatlonwereldje is dus razendsnel, maar ik merk ook bij mezelf heel wat verandering. Het trainingsschema dat Tim Veremans voor me opstelt zorgt merkbaar voor progressie. Maar dat er nog een lange weg te gaan is, daar ben ik me maar al te goed van bewust. De smaak van de duatlon heb ik echter wel te pakken, al is het een loodzware sport die veel van een mens vraagt!
