De marathon van Gilze zaterdagmiddag kondigde zich net iets te vroeg aan, maar in de aanloop naar die van Stockholm besloot ik toch maar om mijn inschrijving ook daadwerkelijk in daden om te zetten. De voorbereiding was pover, om het woord zwak niet in de mond te moeten nemen. Dus besloot ik maar om zo lang mogelijk mijn tempo te lopen en dan zien waar het schip zou stranden. Een tijd had ik niet in gedachten, uitlopen was de enige boodschap, tenzij het voor halfweg al moeilijk zou worden. Het waren vier ronden van meer dan tien kilometer, dus mocht het vet van de soep zijn na pakweg een kilometer of vijftien, dan kon ik alsnog vroegtijdig de douches opzoeken.
Om een uur of negen vertrokken, stoppen bij de bakker voor enkele chocoladebroodjes om die even later in de wagen op te eten en dan richting Nederland. Gilze ligt slechts op een veertig kilometer, dus op een kleine driekwartier gaf de gps de startlocatie aan. Het was een mooi cultureel centrummetje met alles erop en eraan, iets waar men hier in eigen land een poepje aan kan ruiken. Eerst passeerden we (mijn schoonbroer en ik) langs de inschrijvingstafel en we mochten een knap loopshirt in ontvangst nemen. Dan was het tijd voor een kopje koffie en toen de vrouwen richting Tilburg reden om er een marathon te shoppen, zochten wij de kleedkamers op.
Het was echt een gezellige bedoening, alles verliep ontspannen en de sfeer was optimaal. Met iets meer dan driehonderd vertrekkers, waarvan een zeventig voor de marathon, was er van enige drukte absoluut geen sprake. Maar alles wat voorafging aan de start deed al uitschijnen dat het op het vlak van organisatie beslist snor zat. Het gewriemel in de start was ook beperkt en al gauw had ik door dat ik net iets te snel aan het lopen was. Na een kilometer of drie kwam ik Els tegen, een Nederlandse bijna vijftiger die zich wel kon vinden in het tempo dat ik vlotjes aanhield. De eerste ronde was afgelegd en ik vond het een aangenaam parcours, al was een moeilijke zand- en kiezelstrook zwaarder dan verwacht. Maar het lopen over rustige, landelijke wegen is beslist mijn ding en ook in de tweede ronde kon ik in goed gezelschap het tempo aanhouden. Bij de tweede doorkomst, toen de halve marathonlopers het deelnemersveld fors uitdunden, kon ik mijn medeloopster melden dat ze de eerste dame was, iets wat door de speaker werd omgeroepen, maar dat haar door alle heisa was ontgaan.
Dit gaf haar de nodige moed en intussen had ook haar vaste loopmaatje zich laten afzakken om haar naar een goed einde te brengen. Naar het einde van de derde ronde moest ik haar toch laten gaan, want de benen wilden niet echt meer mee. Hoewel ik na dertig kilometer nog goed op schama lag (2:47) had ik al snel door dat een tijd onder de vier uur er niet in zou zitten. Niet dat ik moe was, maar een dergelijke conditionele achterstand is moeilijk op te vangen door een net iets betere dag. Intussen was de zon ook al fel beginnen schijnen, en laat dat tijdens het lopen nu niet echt mijn metgezel zijn. Maar toch verliep het allemaal behoorlijk, hoewel ik naar het einde toe serieus op de sukkel was. Met 4:14:06 bleef ik onder de verwachtingen, maar het besef was des te groter dat er veel meer inzat mits een goede voorbereiding.
Nu tracht ik deze lijn door te trekken en verder te trainen met het oog op Stockholm eind deze maand. Het zal mijn langste duurloop geweest zijn in de aanloop van een marathon, maar ik heb mijn lessen nu getrokken. Trainen is de boodschap en wie dat niet doet, betaalt de inspanningen cash.
Hoewel ik zwaar had afgezien, waren de benen zondagochtend behoorlijk. Stramme spieren, dat wel, maar voor het overige viel het allemaal goed mee. In de namiddag heb ik ze wat losgefietst en intussen is alles weer bijna bij het oude. Op mijn verjaardag zal het er wellicht niet van komen om een uurtje de beentjes los te lopen, maar vanaf woensdag is het weer volle bak.
Ach ja, mijn schoonbroer Luc werkte zijn tweede marathon af en deed er met 3:33 weer vijf minuten van zijn vorige besttijd af. Hieraan zie je dat training loont.
Reacties op bericht (1)
13-05-2009
...
...je hebt hem toch maar mooi uitgelopen hé....dat is al een dikke proficiat waard. op naar de volgende.
