Vanavond heb ik de trainingen hervat na mijn marathon van afgelopen zaterdag. Hoewel de weervoorspellingen niet veel goeds wisten te vertellen, was het stralend weer vandaag. Toen ik tegen zeven uur de loopschoenen aantrok was het zwoel en de voorspelde regen bleef hier in ons Kempenlandje uit. Ik besloot om nog een keertje met de joggingclub mee te lopen, iets wat alweer een hele tijd geleden was. In groep lopen is altijd fijner dan de hele tijd alleen kilometers te malen.
De opkomst was niet bijzonder groot, een zevental aanwezigen, maar toch net voldoende om er een mooie loop van te maken. Een uurtje rondhangen in de bossen tussen Kasterlee en Lichtaart geeft steeds een goed gevoel en vandaag was dat niet anders. Een volledig uur in de gezonde buitenlucht doet een mens herademen. De drukte van een werkweek en de vermoeidheid van de dagelijkse sleur kwijnt volledig weg na een inspanning in de natuur. Ik was een heel ander mens toen de training erop zat.
Zo ziet het er toch goed uit met het oog op Stockholm. Ik ga proberen om in de komende dagen nog een lange duurloop af te werken, ondanks communiefeest en kermis, want het is me nu wel meer dan duidelijk dat een marathon de nodige voorbereiding en training vergt. En dan kijken we vol goede moed uit naar het Pinksterweekend en wie weet kan ik dan toch eens onder de vier uur kunnen duiken...
Intussen vond ik op de site van de marathon van Gilze ook enkele foto's van afgelopen zaterdag. Op twee van hen zie je mij in actie, maar dat niet enkel diep ben gegaan, bewijzen de foto's van mijn schoonbroer, Luc Van Doninck.
De marathon van Gilze zaterdagmiddag kondigde zich net iets te vroeg aan, maar in de aanloop naar die van Stockholm besloot ik toch maar om mijn inschrijving ook daadwerkelijk in daden om te zetten. De voorbereiding was pover, om het woord zwak niet in de mond te moeten nemen. Dus besloot ik maar om zo lang mogelijk mijn tempo te lopen en dan zien waar het schip zou stranden. Een tijd had ik niet in gedachten, uitlopen was de enige boodschap, tenzij het voor halfweg al moeilijk zou worden. Het waren vier ronden van meer dan tien kilometer, dus mocht het vet van de soep zijn na pakweg een kilometer of vijftien, dan kon ik alsnog vroegtijdig de douches opzoeken.
Om een uur of negen vertrokken, stoppen bij de bakker voor enkele chocoladebroodjes om die even later in de wagen op te eten en dan richting Nederland. Gilze ligt slechts op een veertig kilometer, dus op een kleine driekwartier gaf de gps de startlocatie aan. Het was een mooi cultureel centrummetje met alles erop en eraan, iets waar men hier in eigen land een poepje aan kan ruiken. Eerst passeerden we (mijn schoonbroer en ik) langs de inschrijvingstafel en we mochten een knap loopshirt in ontvangst nemen. Dan was het tijd voor een kopje koffie en toen de vrouwen richting Tilburg reden om er een marathon te shoppen, zochten wij de kleedkamers op.
Het was echt een gezellige bedoening, alles verliep ontspannen en de sfeer was optimaal. Met iets meer dan driehonderd vertrekkers, waarvan een zeventig voor de marathon, was er van enige drukte absoluut geen sprake. Maar alles wat voorafging aan de start deed al uitschijnen dat het op het vlak van organisatie beslist snor zat. Het gewriemel in de start was ook beperkt en al gauw had ik door dat ik net iets te snel aan het lopen was. Na een kilometer of drie kwam ik Els tegen, een Nederlandse bijna vijftiger die zich wel kon vinden in het tempo dat ik vlotjes aanhield. De eerste ronde was afgelegd en ik vond het een aangenaam parcours, al was een moeilijke zand- en kiezelstrook zwaarder dan verwacht. Maar het lopen over rustige, landelijke wegen is beslist mijn ding en ook in de tweede ronde kon ik in goed gezelschap het tempo aanhouden. Bij de tweede doorkomst, toen de halve marathonlopers het deelnemersveld fors uitdunden, kon ik mijn medeloopster melden dat ze de eerste dame was, iets wat door de speaker werd omgeroepen, maar dat haar door alle heisa was ontgaan.
Dit gaf haar de nodige moed en intussen had ook haar vaste loopmaatje zich laten afzakken om haar naar een goed einde te brengen. Naar het einde van de derde ronde moest ik haar toch laten gaan, want de benen wilden niet echt meer mee. Hoewel ik na dertig kilometer nog goed op schama lag (2:47) had ik al snel door dat een tijd onder de vier uur er niet in zou zitten. Niet dat ik moe was, maar een dergelijke conditionele achterstand is moeilijk op te vangen door een net iets betere dag. Intussen was de zon ook al fel beginnen schijnen, en laat dat tijdens het lopen nu niet echt mijn metgezel zijn. Maar toch verliep het allemaal behoorlijk, hoewel ik naar het einde toe serieus op de sukkel was. Met 4:14:06 bleef ik onder de verwachtingen, maar het besef was des te groter dat er veel meer inzat mits een goede voorbereiding.
Nu tracht ik deze lijn door te trekken en verder te trainen met het oog op Stockholm eind deze maand. Het zal mijn langste duurloop geweest zijn in de aanloop van een marathon, maar ik heb mijn lessen nu getrokken. Trainen is de boodschap en wie dat niet doet, betaalt de inspanningen cash.
Hoewel ik zwaar had afgezien, waren de benen zondagochtend behoorlijk. Stramme spieren, dat wel, maar voor het overige viel het allemaal goed mee. In de namiddag heb ik ze wat losgefietst en intussen is alles weer bijna bij het oude. Op mijn verjaardag zal het er wellicht niet van komen om een uurtje de beentjes los te lopen, maar vanaf woensdag is het weer volle bak.
Ach ja, mijn schoonbroer Luc werkte zijn tweede marathon af en deed er met 3:33 weer vijf minuten van zijn vorige besttijd af. Hieraan zie je dat training loont.
"Je hebt er maandenlang naar uitgekeken. En eindelijk daar is ie dan ...". Iedereen kent wel deze Nederlandstalige klassieker en dit liedje zat vanochtend in mijn hoofd toen ik omstreeks een uur of zes wakker werd. Vandaag is het ook zover, tijd voor marathon nummer elf, in het Nederlandse Gilze, precies tussen Tilburg en Breda. Het is dan ook traditie dat ik de ochtend van de marathon vroeg wakker ben en de slaap niet meer kan vatten. Toen ik mijn eerste 42-er liep was het in feite nog erger, ik deed dan de ganse nacht geen oog dicht en kwam vermoeid aan de start. Gelukkig is op dat vlak de rust weergekeerd. Maar bij mijn vorige marathons legde ik mezelf nogal veel druk op - voor zover dat effect heeft op mij - maar dat deed de prestatie meestal geen goed. Ik weet dat ik ooit onder de vier uur zal eindigen, en wellicht ook onder de 3u30, maar het moet niet per se vandaag. Vandaag is het enkel de bedoeling de eindstreep te halen zodat nummer elf binnen is. Stiekem droom ik van mijn doel om op (of rond) mijn 42ste verjaardag mijn 42ste marathon te lopen, omdat dit getal toch een magische betekenis heeft beginnen krijgen. Maar zover is het nog lang niet, want dinsdag is het pas mijn 36ste 'Geburtstag', zodat me nog hééél veel tijd rest om dit alles te verwezelijken.
Tot zover voor nu, de tijd is aangebroken om mijn sporttas nog eens na te kijken (ik heb er gisteren mijn loopschoenen nog heel laat ingedeponeerd, deze was ik even uit het oog verloren) en een hapje te eten. De koffie is intussen klaar! Later vandaag zorg ik voor een verslag van de wedstrijd.
Allez, vanochtend heb ik opnieuw de loopschoenen aangebonden om toch nog een beetje vertrouwen op te doen voor de marathon van zaterdag. Het gevoel zat deze keer wel goed, maar dat is meestal wel in de Kastelse bossen (in tegenstelling tot die van Lichtaart, wat vanaf midden volgend jaar overigens mijn nieuwe woonplaats zal zijn). Ik ben ruim drie kwartier onderweg geweest en heb volgens mij een acht kilometer afgelegd tegen een gezapig tempo dat ik ook in Gilze hoop te lopen.
Temidden van het groen is het altijd wel een beetje genieten, je komt wel eens een wandelaar tegen of een MTB-er en dat zijn dan in feite zielsverwanten, want ook zij willen zich ontspannen in de mooie natuur die ons dorp te bieden heeft. Vandaag was het nochtans rustig, hoewel er enkele scholen waren die hun kinderen loslieten op de kabouterberg of die een voetbaltornooitje speelden op de terreinen naast de sporthal. Maar de rust in het bos gaf mezelf ook de nodige rust en dat gaf me weer moed met de uitdaging van zaterdag in het verschiet.
Niet dat ik een glansprestatie verwacht, dat kan door deze minieme voorbereiding ook moeilijk, maar de finish halen is mijn grootste betrachting. Het zou jammer zijn dat ik in mijn elfde marathon zou falen, maar ik denk dat het niet zover zal komen. Opgeven tijdens de marathon is voor mij 'not done', je kan het niet vergelijken met een Kattenjogging. De gemoedelijkheid bij de Noord-Brabanders in Gilze zal me wel verder stuwen, de tijd die ik zal neerzetten is louter bijzaak. Morgenavond vroeg in bed, goed rusten en hopen op een niet al te warme zaterdag...
De afgelopen dagen was het weer harken geblazen. Donderdag een training afgewerkt van net iets meer dan honderd minuten tegen een rustig tempo, maar toch ging het allemaal niet naar wens. Op zoek naar eens andere wegen heb ik enkele keren rechtsomkeer moeten maken, en dat is niet bevorderlijk voor iemand die een marathon in het vooruitzicht heeft. Veel liever zou ik willen dat alles op wieltjes zou lopen, maar het besef dat wie ergens wil komen er ook iets voor moet doen werd er nog maar eens duidelijk ingepompt. Maar uiteindelijk was ik donderdag toch tevreden dat ik een kilometer of achttien heb kunnen afwerken, dat geeft de burger moed!
Maar nauwelijks vierentwintig uur later werd die moed me weer helemaal ontnomen. Tijdens de Kattenjogging in Lichtaart wilde ik de langste afstand afwerken, goed voor bijna zeventien kilometer of drie ronden van ongeveer 5,7 km. Een te snelle start en de (voor mij) te hoge temperaturen deden me de das om. Na één ronde kreeg ik het al moeilijk, maar ik zette door en vond mijn tweede adem. Tot ik naar het einde van de tweede ronde moest snakken naar lucht, hoewel ik me niet moe voelde. Maar het is niet de eerste keer dat ik bij de eerste warmte hinder ondervind van dit fenomeen. Na iets minder dan een uur wedstrijd gaf ik de pijp aan Maarten. Ik had net iets meer dan twee ronden afgelegd. Het is in de drie jaar dat ik loop de tweede keer dat ik vroegtijdig de strijd staak, maar ik achtte het niet verstandig om een week voor de marathon over de limiet te gaan. Morgen (zondag) zou ik nog graag een dertig kilometer afwerken om met toch een beetje vertrouwen richting Gilze te trekken. En wanneer ik vroeg genoeg vertrek zal ik van de hitte weinig hinder ondervinden, hoop ik.
Ook mijn zoontje Sean (foto boven) beleefde weer heel wat plezier aan de wedstrijd van vrijdag. Winnen zat er niet in, maar hij heeft zich ontzettend goed geamuseerd en ook naderhand goed gespeeld. Ook goed nieuws was er voor Eva (foto onder), de jongste van mijn zus, die ondanks haar twaalf jaar een mooie derde plaats veroverde op de 5,7 km bij de vrouwen. Haar zus Ellen zorgde voor de foto's.
Nog minder dan twee weken resten er tussen vandaag, een slome maandag, en de marathon van Gilze. Vorige week donderdag hervatte ik na enkele weken opnieuw de training en eigenlijk had ik er wel een goed gevoel bij. Ik werkte rustig een zevental kilometer af en kwam gelukkig niet in de problemen. Alles verliep naar wens.
Zondag was het andere koek. De maandelijkse marathontraining is iets wat ik niet wil missen, maar na een zwaar avondje stappen, goed gevuld met Duvel en ander lekkers, werd ik zondagochtend om één minuut voor negen wakker. Welgeteld zestig tellen had ik om me aan te kleden en me naar de startplaats te begeven. Eten zat er niet in en zelfs koffie behoorde niet tot de mogelijkheden. De groep was al vertrokken, maar vrij snel had ik ze bijgebeend. Het lopen op zich viel nog goed mee, al nam ik na een kilometer of achttien toch even een kortere weg en spaarde zo een kleine kilometer uit. Uiteindelijk werkte ik vlot een twintig kilometer af en dat geeft de burger moed.
Nu wil ik deze week de lijn doortrekken, met vrijdagavond de Kattenjogging in Lichtaart en ook tijdens het weekend wil ik de nodige kilometers afmaken, zodat ik een week later in een goede conditie in Gilze aan de start kom.
Het besef dat ik mijn trainingsintensiviteit moet opdrijven en er eindelijk werk van moet beginnen maken werd me vanochtend nog maar eens duidelijk gemaakt. Toen ik mijn brievenbus van mijn krant en overige inhoud ontdeed, merkte ik een grote envelop op met daarop vermeld 'Stockholm Marathon'. Ik begon te tellen en merkte op dat ik nog precies vijf weken heb om er wat van te maken. De voorbije weken lukte het niet om mijn loopschoenen aan te binden, doordat het op journalistiek vlak ontzettend druk was, en ook de talrijke feestjes en etentjes deden mijn conditie er pijlsnel op achteruit gaan. Nu rest er niets meer dan de eindsprint in te zetten.
Wat betreft Stockholm kreeg ik het nummer 8517 aangereikt. Dit wil zeggen dat ik in startvak E terechtkom (het gaat van A tot F), maar dat de helft van het pak toch nog een plaats achter mij krijgt. Nu is het mijn taak om deze helft voor te blijven, maar zonder training zal dit niet lukken. Daarom dat ik zo meteen, na het eten, de schoenen aantrek en een tochtje door de natuur ga maken. Ik hoop toch een kilometer of twaalf af te leggen, ik moet sowieso nog naar het station van Tielen om mijn auto op te halen en plan dat dan maar in mijn loop van deze middag.
Of de benen na drie weken inactiviteit nog zijn wat ik er van verlang, valt hier later deze week nog beslist te lezen. Voor de volgende week heb ik alvast de marathontraining in Kasterlee (zondag) en op vrijdag 1 mei de Kattenjogging in Lichtaart (Kasterlee) of de Holvenjogging in Geel op mijn programma staan. Met dan de marathon van Gilze een week later op zaterdag 8 mei zal ik wel tijdig klaar geraken tegen het pinksterweekend. Dat hopen we toch althans...
Momenteel zit ik nog even uit te zweten na een uurtje lopen met de plaatselijke joggingclub. Het was me niet mijn avondje, het ging allemaal net iets te snel voor me. De frietjes met boeuf stroganoff lagen nog een beetje op mijn maag en de eerste warmte, het was toch weer bijna of helemaal twintig graden, speelt nooit echt in mijn voordeel. Aangezien er een aantal leden van de club zondag aan de marathon van Rotterdam deelnemen was de opkomst maar mager. Met zijn vijven (allemaal van het mannelijke geslacht) trokken we de bossen in, wat door het zomeruur opnieuw mogelijk is.
Er werd ook net iets sneller gelopen dan normaal en hoewel ik er normaal goed tegen kan, had ik het vanavond moeilijk. De laatste tien minuten moest ik aanklampen, maar ik ben erin geslaagd. Nu ben ik blij dat ik heb doorgebeten, maar ik besef dat na de duurlopen en marathons mijn basissnelheid fel naar beneden is gegaan. Ik weet dus al waar ik deze zomer aan ga werken...
Mijn zondagvoormiddag was weer gevuld. Na enkele maanden oponthoud ging in ons eigen Kasterlee de maandelijkse training voor de marathon weer van start. En hoe Roger, de organisator van de marathon van Kasterlee, het steeds klaarspeelt weet niemand, maar de afgelopen twee jaar was het steeds lopen onder een stralend zonnetje. Zondag was het niet anders, om acht uur viel het water nog met bakken naar beneden, een uurtje later was het plots opgehouden. Het parcours heeft nog weinig geheimen, maar het blijft schitterend om er te lopen. Na iets meer dan twee uur zat het er op.
Vermits ikzelf nog een foto diende te nemen voor Gazet van Antwerpen, plaatste ik enkele tussenspurtjes zodat ik de meer dan dertig enthousiastelingen samen op de foto kon zetten. Uiteindelijk koos ik voor de Hoge Mouw om de foto te nemen. Ik ben zelf tevreden over het resultaat en hopelijk wordt er op de redactie niet te veel aan geknipt, zodat ook de schitterende natuur goed zichtbaar is. Maar dat zien we morgen wel weer.
Voor mij was het alvast een geslaagde training en nu hoop ik dat de trein vertrokken is met het oog op de eerste marathon van Gilze. Hiervoor hebben we nog een zestal weekjes, dus nog tijd zat om ons klaar te stomen.
Een kleine twee weken geleden werkte ik ondanks een gebrekkige voorbereiding mijn tiende marathon af. Een deftige tijd zat er nog niet in, maar ik denk dat enkel ik hiervoor de schuldige ben. Iemand die te weinig traint en nogal veel hooi op zijn vork wil nemen, betaalt vroeg of laat toch de rekening. Nu heb ik na de Binnenmaasmarathon (foto) besloten om een tweetal weken rust in te bouwen. Ik vond niet echt dat het nodig was, maar ik wil met een propere lei naar de volgende toewerken, op 9 mei in het Nederlandse Gilze. De Binnenmaas was een zware dobber. Er waren slechts een veertig deelnemers en een aantal estafetteteams die drie ipv twee ronden deden. Al snel kwam ik in een groepje marathonlopers, een achttal, dat net iets te snel ging voor me, maar de felle wind en de ijzige regen gingen in de Maasvlakte fel te keer, zodat ik het risico niet durfde nemen om twee ronden in mijn eentje af te werken. Op het einde van de eerste ronde liet ik het intussen verbrokkelde groepje voor wat het was. Ieder voor zich dus. Ik heb serieus mijn peren gezien, zoals men dat in de Kempen zegt en heb tot twee keer toe een lift moeten weigeren. Zo slecht moet ik er dus uitgezien hebben ... Het resultaat was dat ik wederom niet onder de vier uur kon duiken, maar ik had het ook niet verwacht. Wie tussen twee marathons slechts drie keer traint, samen goed voor 41 km !!!, moet zichzelf geen illusies maken. Nu in Gilze wil ik wel slagen in mijn opzet, zoniet zal het eind mei in Stockholm moeten gebeuren. Maar in een bende van 18500 lopers naar een goede tijd streven lijkt me ook een utopie.
Keep on running ...
PS zondag is het opnieuw marathontraining in Kasterlee. Elke laatste zondag van de maand van maart tot en met oktober kan men voor het symbolisch bedrag van 1 euro het parcours van de natuurmarathon van Kasterlee verkennen. Een schitterende omgeving, mooi parcours en gezellige sfeer. Wat wil een loper nog meer ?
Het was verschrikkelijk koud die zondagochtend in januari, maar ik had me nu eenmaal ingeschreven voor de schitterende marathon in Genk, dus besloot ik maar om er naartoe te rijden. De sneeuw en vrieskou hadden mijn trainingsactiviteiten grondig in de war gestuurd, dus mijn ambities om een scherpe tijd neer te zetten waren volledig van de kaart geveegd. Toch ging het allemaal nog vrij behoorlijk en na iets minder dan zes van de zeven af te leggen ronden had ik zelfs nog uitzicht op een tijd onder de vier uur, maar een dipje net voor het ingaan van de slotronde werd me nog fataal. Ik beschouw de LPM dan maar als een geslaagde training en intussen heb ik mijn tiende marathon geboekt. De Binnenmaas marathon wordt echter mijn eerste in Nederland. Meteen heb ik een nieuw doel om naar te werken.
Intussen maken we ons klaar voor marathon nummer 9. Dit keer trekken we niet naar het buitenland, maar wel naar het (niet zo) verre Limburg. Indien alles meezit zal ik er op 11 januari de Louis Persoons Memorial lopen. Deze wedstrijd is voor mij wel iets speciaals, want op ditzelfde parcours, rondjes van zes kilometer, liep ik mijn eerste halve marathon en zag er alle kleuren van de regenboog. Maar we zijn alweer twee jaar verder en we hebben heel wat geleerd. Mijn belangrijkste les van de afgelopen maanden is dat je geen goeie tijd kan neerzetten zonder er iets voor te doen. Het uitlopen was steeds het voornaamste doel, maar nooit kwam ik onder de vier uur. Hieraan wil ik nu iets veranderen en de afgelopen weken heb ik mijn trainingsinzet verhoogd. Vorige week vrijdag liep ik samen met Frans en Luc van de Joggingclub een kleine 25 km of 2:30 uur, vandaag liep ik opnieuw een duurloop, maar ik heb er wat versnellingen ingelast. Ik was 1:40 minuten onderweg maar wilde me toch niet forceren. Morgen staat er immers de Q Santa Run op het programma, of vijf kilometer door Antwerpen stad, verkleed als kerstman. Vorig jaar haalde ik de finish in 21:34 min, ik ben benieuwd of ik dat dit jaar kan evenaren.
Zopas heb ik mijn foto's van Reims nog eens bekeken en wil er wel enkele van tonen. Samen met Jan Smets uit Dessel (vanaf 13 februari volgend jaar is het zelfs officieel familie) liep ik deze marathon, of toch de eerste drie kilometer. We hebben beiden onze persoonlijke besttijd gerealiseerd, maar we zijn volgens mij nog tot veel meer in staat. De foto's die je ziet is er eentje van de avond voordien, de ochtend van de wedstrijd, tijdens de marathon, meteen na aankomst en een uurtje later, toen we al even bekomen waren en klaar waren om in de champagne te vliegen.
Intussen vond ik op de site van de marathon van Gilze ook enkele foto's 
van afgelopen zaterdag. Op twee van hen zie je mij in actie, maar dat niet enkel 
diep ben gegaan, bewijzen de foto's van mijn schoonbroer, Luc Van Doninck.
Het besef dat ik mijn trainingsintensiviteit moet opdrijven en er eindelijk werk van moet beginnen maken werd me vanochtend nog maar eens duidelijk gemaakt. Toen ik mijn brievenbus van mijn krant en overige inhoud ontdeed, merkte ik een grote envelop op met daarop vermeld 'Stockholm Marathon'. Ik begon te tellen en merkte op dat ik nog precies vijf weken heb om er wat van te maken. De voorbije weken lukte het niet om mijn loopschoenen aan te binden, doordat het op journalistiek vlak ontzettend druk was, en ook de talrijke feestjes en etentjes deden mijn conditie er pijlsnel op achteruit gaan. Nu rest er niets meer dan de eindsprint in te zetten.
Hallo,
