Vanochtend dan toch maar een bezoekje gebracht aan de dokter. Blijk ik (al sinds vorige week) te sukkelen met een keelontsteking. Misschien is dat een van de redenen waarom het gisteren tijdens de trip naar Scherpenheuvel niet echt wou vlotten. Maar het belangrijkste is wel dat ik de 33km heb kunnen uitlopen, al was hiervoor wel de overtuigingskracht van JCK-ploeggenote Inge Boeckx voor nodig.
Ik had al sinds midden vorige week veel hinder van de keel en ontstoken amandelen. Vandaar ook dat het op trainingsvlak wat minder was, ik werd ook sneller moe dan normaal. Kortom, ik geraakte maar niet in het juiste ritme, een probleem waarmee ik al enkele maanden worstel. Maar vol goede moed stond ik zelfs al om kwart voor negen (!) aan de sporthal voor de jaarlijkse vaderkesdagloop naar Scherpenheuvel. Aanvankelijk liep het best wel goed, het tempo lag net iets hoger dan 10 km/u en ik had nauwelijks moeite om te volgen. Bij het binnenlopen van Veerle, na meer dan twintig kilometer, kwamen dan toch de eerste vermoeidheidsverschijnselen opzetten. Het feit dat ik na de jaarwisseling nog geen enkele lange duurloop had gedaan speelde hoogstwaarschijnlijk ook wel mee. Ik kon me heel goed handhaven in de groep tot even voorbij Averbode, na ongeveer 26km. Daar was het de bedoeling om in de volgwagen te stappen, maar Inge overtuigde me om door te gaan tot het einde. Dus even tijd genomen om te drinken en we liepen verder, zij het iets rustiger dan voorheen. Even later visten we ook het Oost-Vlaamse JCK-lid Patrick op, die het ook moeilijk had gekregen.
Het was werkelijk verder slepen, meer zat er niet in. Op een kilometer of twee van de basiliek staken dan nog eens krampen op, dus liet ik mijn twee compagnons maar gaan. Het einde halen was mijn voornaamste doel, maar hiervoor moest ik toch wel heel diep gaan. Nu blijkt dat ik dat met een keelontsteking heb afgehandeld, lijkt het me niet meer dan logisch dat het me zoveel krachten kostte.
De tocht naar Scherpenheuvel was alleszins een schitterende duurtraining met het oog op de marathon van Zeeuws-Vlaanderen over enkele weken. De komende weken wordt er overigens nog flink aan de basisconditie gewerkt, met komende zondag de Kangoeroe Bosloop (21,1km), zowat de mooiste natuurloop uit de regio, en een week later de Crêtes de Spa, eveneens een halve marathon maar dan over ongerept en heuvelachtig terrein. Zeker nog wat om naar uit te kijken!
Na een week van intensief werken, vond ik dinsdag eindelijk de tijd om me nog eens op de loopschoenen te wagen. En ik zeg wel degelijk wagen, want door de vele sneeuw die er sinds maandagavond naar beneden was gevallen, was dit niet zo evident. Maar zondag staat de jaarlijkse Vaderkesdagloop naar Scherpenheuvel op het programma, dus mag ik niets aan het toeval overlaten. Dus nog eens een testje.
Nu was de conditie voor twee weken degelijk en ik merkte dat er vooruitgang was. Een weekje (gedwongen) rust is niet altijd een voordeel, maar het hoeft ook niet echt een nadeel te zijn. Dat ondervond ik gisteren toen ik de ijzige wind trotseerde om een tochtje rond Kasterlee te doen. Traditioneel heb ik het in de beginfase vaak moeilijk en moet ik wel eens naar adem happen en dat was gisteren niet anders. Maar al snel zat ik in het ritme -althans dat denk ik want mijn gps werkte pas de laatste honderden meters- en de tred was rustig maar goed. Vanuit het dorp liep ik richting Kabouterberg en zo naar de Kajakclub. Even verderop, toen ik te midden van de velden was gekomen, sneed de wind me in het aangezicht. Toch kon ik aardig tempo blijven houden en zo deed ik mijn rondje rond het dorp, waarin ik de vier hoofdwegen heb gekruist.
Uiteindelijk was ik na 11,28km nog zo fris als een hoentje, ik had er ongeveer een uur voor nodig. Nu hoop ik vandaag en/of morgen nog eens een tochtje te maken en dan denk ik dat ik klaar ben voor zondag. Dit zou meteen een goede test zijn met het oog op de marathon van Zeeuws-Vlaanderen op 20 april, mijn eerste van het seizoen. Ik kijk er alvast naar uit!
