Het jaar is bijna ten einde, maar van stilzitten is momenteel weinig sprake. Vorige week vrijdag nog een gezellige 11km gelopen tvv Music for Life, een dag later verging het me iets moeizamer tijdens een loopje van ruim 16km naar Dessel.
Zondag vroeg opgestaan om de atleten in de Hel van Kasterlee aan te moedigen, maar al in de namiddag werd duidelijk dat de combinatie van weinig slaap en nog minder eten met veel bier niet de juiste is. Twee dagen een minder goed gevoel aan overgehouden.
Tussen de feesten van dinsdagavond en woensdagmiddag toch de tijd gevonden voor een loop van 5km. Hoewel de ziekte duidelijk nog in mijn lijf zit, had ik deze morgen een goed gevoel in de Kalkoenenloop van JC Kasterlee. Voor de volle 25km was ik net iets te laat wakker, maar de 18,5km op de teller deed me best wel deugd. De benen voelden na lange tijd (zowat van de marathon van Kasterlee) nog eens goed aan, we zijn weer aan het bouwen. Nu zaterdag in Vorselaar nog eens 15km en hopelijk lukt het me daar minstens even goed.
De combinatie tussen Kampenhout en mezelf is blijkbaar niet de juiste, want ook in mijn tweede deelname heb ik er de finish in de nochtans gezellige marathon niet gehaald. Ziekte was deze keer de oorzaak.
De nacht voordien had ik wat onrustig geslapen en werd al wel eens wakker in het zweet, maar ik dacht dat dit te maken had met de gezonde stress die aan een marathon toch steeds voorafgaat. Niets was echter minder waar. Ik was tijdig naar Kampenhout afgezakt en ik voelde me niet opperbest, maar ook niet echt ziek. Ik had een stevig ontbijt achter de rug en wat rijstkoeken moesten ervoor zorgen dat ik de eerste uren goed zou doorkomen. De marathon van Kampenhout gaat over zes ronden van zeven kilometer en in de eerste ronde ging het aanvankelijk nog, maar de tweede was nog maar net halfweg of ik moest de kant in om over te geven. Op zich al geen goed voorteken met nog ruim dertig kilometer in het vooruitzicht. Toch maar doorgebeten, maar het had echt niet veel zin. Ik voelde alle krachten uit mijn benen wegvloeien en haalde na ruim vijftien kilometer nog amper een snelheid van 10 km/u. Het was zelfs lastig om dat tempo aan te houden, dus had verder doen geen enkele zin meer. Het was een pijnlijke beslissing, maar misschien toch de meest verstandige om er na 21 km de brui aan te geven.
Dat kwam pas later in me op toen ik 's avonds letterlijk met de daver op het lijf in de zetel zat. Rillen van de kou en kletsnat van het zweet onder twee dekens met de verwarming aan, ik bleek dus koorts te hebben. Alles deed pijn, letterlijk van kop tot teen. Nu komt het er op aan om zo snel mogelijk te genezen, al zal dat nog wel enkele dagen duren. Mijn dertigste marathon zal dus niet meer voor 2013 zijn, maar dat maakt eigenlijk ook niet zo veel meer uit.
Volgend jaar wachten me weer andere uitdagingen, een reden te meer om nu geen onnodige risico's meer te nemen. Komend weekend hoop ik al opnieuw paraat te zijn op de Music For Debra-run in Kasterlee (vrijdag) en/of de natuurlopen in Lier (zaterdag). Maar dan zal de gezondheid toch beter voor de dag moeten komen als nu het geval is.
De Sint is vorige week al langs geweest, maar dat betekende voor mij niet dat er een einde kwam aan het aftellen. Morgen zaterdag sta ik immers voor een echte uitdaging, de marathon van Kampenhout. Enkele jaren geleden ging ik er even voor halfweg door de knie en meteen was ik enkele maanden buiten strijd. Ik hoop dat het me dit jaar wat beter lukt, hoewel de voorbereiding verre van optimaal was.
Maar dan spreken we het karakter wel aan, zoals we dat al wel vaker deden. Want als alles goed gaat heb ik zaterdagmiddag nummer dertig op de teller. Hier doen we het voor!
 "Sad"){kind=icon}
